เหตุแห่งใบไม้ไหว

นี่นับเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเดินตามท่านคุรุออกไปนอกห้องเรียน เพราะปกติหลับทีไรตื่นมาในฝันจะพบท่านนั่งอยู่ในห้องทุกครั้ง และมักจะนั่งเรียนอยู่ในห้องนั้นทุกครั้งเช่นกัน แต่คืนนี้แปลกไปเพราะเมื่อข้าพเจ้าลืมตาขึ้นกลับพบห้องว่างเปล่าไม่มีคุรุนั่งอยู่ที่เดิม ขณะที่กำลัง งง งง อยู่ก็ได้ยินเสียงเรียก “ออกมาทางนี้สิ” ใจก็กล้าๆกลัวๆ ค่อยๆย่องออกไปทางประตูด้านข้างซึ่งเวลาเรียนตามปกตินั้นข้าพเจ้าจะอยากรู้นักอยากรู้เหลือเกินว่าข้างนอกมันจะมีอะไร ว่าไปแล้ววันนี้ก็สมใจได้เดินออกไปเห็นซะที แต่ก็อย่างว่าแหละ พอจะได้ออกไปดูจริงๆก็เสียวๆพิกล คิดไปเรื่อยว่าจะเป็นอย่างไร เป็นสวรรค์มีดาวระยิบระยับหรือเปล่าหรือจะเป็นเมฆ หมอกควัน พื้นข้างนอกจะเห็นท้องฟ้า จะมีอะไรข้างนอกนั้นนะ อะไรคือดินแดนตันตระ โอ๊ย สารพัดจะคิด จนมีเสียงดังอีกครั้งว่า “จะออกมาได้หรือยัง” เท่านั้นแหละวิ่งตื๋อ ออกไปข้างนอกทันที พอออกไปยืน ข้างนอกเท่านั้นแหละความงง สงสัย แปลกใจ ปรากฏขึ้นทันทีทันใด “นี่มันก็สวนหลังบ้านดีๆนี่เองไม่เห็นเป็นสวรรค์วิมานอะไรเลย งง เซ็งด้วย อุตส่าห์นึกว่าจะได้เห็นสวรรค์ซักหน่อย แต่ป่าวเลย สวนดีๆนี่เอง พอความรู้สึกนี้จางหายไป ก็เริ่มสังเกต เห็นว่าสวนนี้มีอะไรแปลกๆ พื้นส่วนที่โรยหินกรวดกลับกลายเป็นหินรูปไข่ขนาดเท่าไข่ไก่ฟองโตๆ ผิวสวยเรียบลื่นเงาวาว มีสีเขียว สีเขียวลายแดง สีขาว สีดำ หลากหลายสีสัน (โตขึ้นมาภายหลังจึงได้ทราบว่ามันคือพลอย) หญ้าเอยใบไม้เอยเป็นสีม่วงอ่อน ม่วงแก่ มีลำธารเล็กๆ ด้วยแต่ที่น่าแปลกคือน้ำในลำธารกลับมีสีแดง เริ่มมองสังเกตไปเรื่อยๆ ท่านคุรุก็เอ่ยถามว่า “รู้หรือไม่ว่าเหตุใดใบไม้จึงไหว” สั่นหัวคือการกระทำแรกของข้าพเจ้า แล้วค่อยตอบว่าไม่รู้ “ลมพัดไง”ข้าพเจ้าตอบจนได้หลังจากที่ท่านคุรุก้มลงมามองหน้า แล้วพูดว่า “การจะเป็นผู้รู้ต้องตอบปรัชญาต่างๆให้ได้เสมอไม่ว่าจะถูกหรือผิดเพราะคำตอบนั้นเป็นเพียงแค่ความคิดของเราไม่ใช่ข้อสรุป” ตอบไปแล้วด้วยความภูมิใจ แหงนหน้าขึ้นมองท่านด้วยความภาคภูมิ แต่ท่านกลับส่ายหน้าช้าๆ แล้วตอบว่า “ใบไม้ไหว เพราะเรานิ่งกว่าใบไม้” ตอบแล้วท่านคุรุก็เดินกลับไปยังห้องเรียน ข้าพเจ้าก็เดินตามกลับเข้าไปด้วยความงุนงง เมื่อกลับเข้าไปนั่งประจำที่เรียนแล้ว ท่านคุรุจึงเอ่ยว่า “ใบไม้มันไหวของมันอยู่ตลอดเวลาเพียงแต่เราไม่เคยหยุดดูมันและหรือไม่ก็ไม่มีปัญญาสามารถจะเห็นมันได้ เมื่อเราหยุดนิ่งกว่ามันเพื่อสังเกตมัน เราจึงรู้ได้ว่าใบไม้ไหวไง  เสมือนคน ที่หยุดตัวเองเพื่อ รับรู้เรื่องบางเรื่องย่อมได้ผลดีกว่าการที่รับรู้เรื่องบางเรื่องโดยที่ไม่ได้หยุดพิจารณา ด้วยความตั้งใจ และทีนี้ เอ็งพร้อมจะหยุดนิ่งเพื่อเรียนกันต่อแล้วหรือยังล่ะ”ด้วยคำสอนนี้เองทำให้ข้าพเจ้าในปัจจุบัน มองฟ้าสวยขึ้น มองต้นไม้สวยขึ้นรับรู้ถึงอารมณ์แห่งธรรมชาติได้ ดื่มน้ำได้มีรสชาติที่ดี รับรู้ในรสของอาหาร และเข้าถึงอารมณ์และความทุกข์ของผู้อื่นได้เป็นอย่างดี แล้วท่านล่ะจะได้อะไรไปบ้างจากคำสอนที่ดีๆอีกหนึ่งคำสอนนี้