วันนี้อยากเริ่มต้นด้วยสิ่งมีประโยชน์ ภูมิปัญญาไทย ๆ ที่นึกไม่ถึงและรับรองผลลัพท์ work work เหมือนโปรโมชั่นโทราศัพท์ หุ หุ

ชีวิตการทำงานของผมที่ตันตระเทวาลัย -- ตั้งแต่เริ่มต้น ผมก้อต่อสู้และเปงปฎิปักษ์ กับ ทัพมด ที่เพรียรพยายามขึ้นโถน้ำตาลที่อยู่ในถาดเครื่องปรุงในห้องประชาสัมพันธ์ มาตลอดเวลา จน กลายเป็นสงครามครูเสด ของผมกะมด!!  ทัพมดขึ้นน้ำตาลได้ มือผมก้อหยิบออกได้ แต่ติดจะรำคาญใจนิดหน่อยเนื่องด้วยฟ้องไล่ที่อย่างไร มดก้อไม่ยอมไป ฟ้องจนล้มละลายไปก้อหลายตัว หลายแฟมมิลี่  ตัวใหม่ แฟมมิลี่ใหม่ก้อมายึดโถน้ำตาลผมอีก !!!

วันหนึ่งเช็ดโน้นเก็บนี้ ตามภาษา . . เหลือบไปมองเห็น หนังสติกรัดถุงก๋วยเตี๋ยวรัดอยู่ที่โถน้ำตาล หนึ่งเส้น กำลังเตรียมจะหยิบออกพาลนึกบ่นในใจว่าใครดันเอามารัดไว้ตรงนี้   เสียงน้องปุ๊กพูดขึ้นว่า " อันนั้นไม่ได้ลืม แต่เอาไว้กันมดขึ้นน้ำตาล " ผมว่า " อะ จริงเหรอ " และผมก้อไม่เชื่อเด็ดขาด  หนังกะติก กะ มด มันเกี่ยวกันตรงไหนเนี๊ยะ ????

แต่เชื่อผมครับ หากใครยังไม่รู้สูตรภูมิปัญญาไทยอันนี้   ลองดูครับ  มดมันไม่ขึ้นจริง ๆ ด้วย ซึ่งผมก็หาคำตอบไม่ได้ว่า ทำไม หรือเพราะอะไร  . . .

ขอบคุณบุคคลที่เอาหนังสติกมารัดกระปุกน้ำตาล ซึ่งผมก้อไม่รู้ว่าใคร . . มันช่วยให้สงครามครูเสด ระหว่างผมและมด จบลงด้วยสันติภาพ

^_^- -

คุณอสินะไม่ได้รบกะมดอย่างเดียวกับต้นมายด้วยอ่ะ  มันอยู่แบบบานๆของมันอยู่ดีๆก้อไปตัดมันเฉยๆใบหายปายหมดเลยอ่ะ แถมก่อนหน้านั้นหมุนมันทุกวันจนบางต้นมันหันหน้าหนีหมดแล้วอะ คงเพราะกลัวโดนตัดแน่เลย น่าสงสารจิงๆ

วันนี้ออากาศเย็น ๆ หลังจากฝนตกตอนไหนของเมื่อคืนก้อไม่รู้ ก่อนจากบ้านมาทำงานเห็นสมุนหมูทั้งสองนั่งทำตาละห้อยมองผมอยู่   ด้วยอารามนึกเอาเองว่าสมุนคงจะคิดถึงผม  เลยนึกอยากเป็นคนดีพามาเดินเล่นมาสำนักงานด้วยดีกว่า โอ้ววว ไอเดียบันเจิด สมุนหมูจะได้ออกกำลังกายด้วย . .ลาล่าลา. . ทุกอย่างเป็นปกติสมุนเดินส่ายผุง อาด อาด  เรียบร้อยมาถึงเทาวัย^--^ ผมก้อเริ่มจัดข้าวจัดของ เตรียมเริ่มงาน  ตูมมมมม  เสียงดังขึ้น   ในเสียววินาทีนั้นผม อะ มีนึกอยู่ในใจอยู่เหมือนกัน กับที่มาของเสียง พอหันไปจิง จิง นั้นแหละ + +

สมุนหมูอันดับสอง ตกลงไปในบ่อปลาข้างสำนักงานหายลงไปเลย !! ผมมมมมม รีบวิ่งไป ฉุดกระชากลากถูขึ้นมาจากบ่อ เพราะน้ำหนักพิกัดที่ไม่ธรรมดา  ตามด้วยลากถูกลับไปเช็ดตัวที่บ้าน . . .

เช้าที่แสนเย็นสบายของผม ตามมาด้วยอาการปวดหลัง อะ ดิ ....กรรม !!

เหงา เหงา เหงา เหงา ไม่รู้จิงๆว่าเปนไร ทำรู้สึกแบบนี้
เหงาจับใจเหลือเกิน หาคำตอบไม่ได้จิงๆ นั่งๆอยู่ก็จะร้องไห้
อยู่เฉยก็อยากร้องไห้ ทำไมหน๊อ ทำไมหน๊อ

เมื่อคืนกลับไปนอนคิดมาว่าจะเล่าเรื่องตลกนี้อย่างไร ไม่ให้ดูลามก เลยนึกขึ้นมาว่าต้องเล่าที่มาก่อน + + คืออย่างนี้ครับ  เมื่อวันอังคาร ผมซื้อผัดเผ็ดหอยลาย อะหย่อย ๆ มากินเป็นมื้อเที่ยงกะน้องปุ๊ก(ประชาสัมพันธ์ผู้ใจดี) ทีนี้เหตุเพราะตะกละเป็นนิสัย  ซื้อมาเยอะแล้วกินไม่หมด เลยเก็บถ้วยใส่หอยลายผัดไว้ในตู้ไมโครเวฟ กะ ว่าเผื่อมีใครหิวข้าว จะได้โซยต่อ...แต่ก้อลืมกันไปสนิท จนวันพุทธมาถึง ชีวิตผ่านไปปกติ ลืมเจ้าถ้วยหอยลายไปสนิทแล้ว + + + ช่วงบ่ายแก่ ๆ เมื่อวาน ผม กะน้องปุ๊ก ก้อนั่งทำงาน กันเป็นปกติ ยายตู่ ครับ ยายตู่เดินเข้ามาในสำนักงานหลังทำภาระกิจในเทวาลัยเสร็จ ถามคำถามแทรกความเงียบช่วงบ่ายขึ้นมาว่า

" ปุ๊ก  เมื่อวานลืมเอา หอย กลับบ้านเหรอ "

ผม กะ น้องปุ๊ก หันหน้าไปมองยายตู่ที่ยืนรอคำตอบอยู่ด้วยหน้าตาเอ๋อ สุดฤทธิ์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!  อาราย อะ  ผมเลยถามยายว่า

" คำถามอะไรของยายอ่ะ  น่าเกลียดมั๊ก มั๊ก ฟังแล้วหัวใจวาย " พาลนึกภาพตามเลยว่า  ถ้าลืม***ที่เจ้ายายตู่ว่าไว้ บนโต๊ะ มันจะน่าเกลียดซักขนดไหน!!! โอ้ววววว มายกอด

ยายตู่เลยนึกขึ้นได้ บอก "หอยลาย คะ หอยลายในตู้ไมโครเวฟ "

เออออออออออ โล่งอก ถึงบางอ๋อ

วันนี้ชุดที่ผมใส่มาทำงาน สีขาวเป็นผ้าลูกไม้ลายฉะลุ มองจากข้างหน้าทะลุไปข้างหลัง สบาย สบาย ( อะแต่ผมใส่ขาสั้นไว้ข้างในนะครับ ) ผมเดินฉุย ฉุย มาถึงเทวาลัย เจอน้องปุ๊ก เลยถามพร้อมอวดว่า เปง งาย ชุดนี้ป่วนประสาท ดีปะ ??  เดินผ่านตรงไหน ตรงนั้นต้องมีคนเม้าท์ลับหลังแน่นอน  หุ หุ

น้องปุ๊กว่า " อายุเท่านี้ ใส่ชุดบางขนาดนี้  แล้วถ้าแก่กว่านี้ชุดจะเป็นอย่างไร "

ผมว่า " ซักสี่สิบกว่ากะจะใส่ บีกีนี่ มาทำงาน ว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ"   อายุสามสิบกว่าผมเรียกว่า วัยไม่มีอะไรจะเสีย  พอสี่สิบกว่าคิดว่า  โฮโมนสามัญสำนึกและยางอายของผม  มันคงจะหายไปตามปีที่เกิดมา  HaHaHa..........

แบบว่า บิกินี่ มันจะเก็บของป้าไม่หมดอ่ะคะ มันใหญ่และเยอะอะคะ..............เห็นแล้วอาจทำให้น้ำลายหก น้ำลายย้อย ได้นะคะ

ปล.ใหญ่และเยอะ ครือออ หน้าท้อง+ไขมัน...น้ำลายหกก็เพราะทำให้นึกถึงหมูย่างน้ำตกอ่ะคะ

ฮ่า ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ  ^0^ อ่านประโยคต้นของป้าแก่ แล้ว คิดไปโน้นนนนนนนนนน   เห็นม้า ว่าวัยแบบ นี้ นะ กล้าลามก แล้ว """ เห็นด้วยแล้วชะ ม้า ว่าวัยไม่มีอารายจะเสีย( เพราะเสียหมดแล้ว ) !!

ตื่นมาวันนี้เห็นแดด จิตใจแจ่มใสตาม ++ เลยฮึด อาบน้ำสมุนหมู และ สมุนเบบี๋  อาบน้ำเสร็จ เช็ดตัวเสร็จ เงยหน้ามองฟ้า อ๋อยยยยย  หายบ้าเลย มานั่งเงือกบานดื่มกาแฟ  ใสหมดไปเพียบ และผมจะทำไงเนี๊ยะ วันนี้ยังเหลือตั้งหลายชั่วโมง!  เออ แหะ แหะ มีใครมี ใส เหลือใช้มั่งอะ  ให้ผมก้อได้นะ  กลับบ้านแล้วจะเอาของพ่อไปคืนให้ หุหุ

เมื่อวานเจอเจ้ามด  ถามเจ้าดำใหม่ว่า กลายเป็นคนจดใสแล้ว เหรอ ? แล้วจะหอบหิ้วแฟ้มไหวเหรอ ทั้งแฟ้มตัว แฟ้มคนอื่น ? แล้วผมก้อบอกไปว่า ดีหละ จะได้มาขโมยใสคนอื่นได้จากแฟ้ม หุ หุ เจ้ามดดำแดงหรือดำแดง หว่า ว่า " อย่างผมไม่ต้องเอาของคนอื่นหรอก "  แหะ แหะ แสดงว่ายังไม่รู้พฤติกรรมของผมดี  ตลอดชีวิตที่อยู่ตันตระมา ผมไม่เคยทำมาหากิน หาใส กับเค้าหรอกผมนะ ขอเอาทั้งนั้น ขอพ่อ ขอปู่ ขอเจ้าบ้าน ขอ 4 Kings จนตอนนี้เค้าหนีกันหมดแย้ว   เลยนึกไอเดียได้ว่ามาขโมยเด็ก ๆ เอาดีกว่า ไม่มีปากเสียงโวยไม่ได้ ^0^   จริงไหมเจ้ามดดำแดง!!  หุ หุ

ไปอาบน้ำดีฟ่า  จาไปดู xmen จาหน่อย....เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังว่าคุ้มค่าตั๋วป่าว ไปน้า..........

อ๋อยยยยยย วันนี้ผมแฮงค์มัก ๆ เนื่องด้วยเมื่อคืนเอ็นเตอร์เทน ไปหน่อย เอิก! มายรู้เลือดผมตอนนี้กลายเป็นไวน์ไปหมดแล้วยัง มึนหัวจัง หิวก้อหิว ไม่มีอารายกินเลยที่บ้านนี้ เดี๋ยวลงไปดู      มาม่าที่เก็บไว้ตั้งแต่ปี 2548 ดูดีฟ่าว่ายังพอจะขะเหมือบลงไปได้ไหม....

อ๋อยยยยย...... ทำมาย โลกมันหมุดยังงี้ อะ ปายดีฟ่า......

อย่าหาว่าผมลามกเลยอะครับ แต่ วันนี้ผมเจอกับ หอย อีกแล้ว เป็นภาคต่อของอันที่เล่าครั้งก่อน  คือ เมื่อเช้าผมไปธนาคารกะ ไปหากับข้าวมาหม่ำเป็นอาหารกลางวัน ผมก้อเดิน ฉุย ๆ เป็นปกติผ่านหน้าปากซอยที่มีป้า(คนที่ขายผัดเผ็ดหอยลาย)คนคุ้นเคยขายกับข้าวอยู่ ผมก้อชะเงอคอไกล ๆ ดูว่ามีอารายบ้าง  คุณป้าอะดิครับ ตะโกนดังแบบ 8.5 หลอดมาว่า

" วันนี้ป้าไม่มีหอย  เมื่อวานมีก้อไม่มา "

โอ๊ะ โอ๊ะ คนทั้งปากซอยก้อหันตามเสียงป้ามาหยุดที่ผม !!

แหะ แหะ ***ผมจะตอบกลับไปว่า " วันนี้ไม่เอาหอย " มันก้อดูจะต่อความยาวไปอีก เลยตัดสินใจให้มันขาดไปแบบ ฮา ฮา ยังงั้นดีฟ่า .  .  .  .

ทำม้ายพูดว่า หอยลาย มันจะเป็นอะไรนะ แต่ก้ออีกแหละ จะคิดต่อไปว่าหอยอะไรลาย ก้ออีกอะนะ คนมันจะคิดทำงายด้ายยยยยย  จิงปะคร๊าบบบบบบ

4-5 วันนี้หอยเต็มกระทู้ไปหมดเล๊ยค่า ...วันหน้าขอ กุ้ง หมึก ปลา บ้างเนะค่ะ เดี๋ยวมันจะน้อยใจ.......อ่านแล้วล่อแหลม คนแก่หัวใจจะวาย....วันหลังจะเตรียมน้ำจิ้มซีฟู๊ดมาให้น๊า

วันนี้  06/06/06   เป็นวันสีน้ำเงินที่หนึ่งร้อยปีจะแวะเวียนมาที . . . 666 . . .

ผมเลยมาแวะแซวซะหน่อย อ้าวววว ชาวสีน้ำเงิน ไม่ว่าจะ อิงขาว  อิงดำ หรืออิงแดง  ขอเสียงหน่อยคร๊าบบบบบ   หนึ่ง สอง สาม ก้มดูในมือครับว่าถือขนมหรือถือถาดอยู่คร๊าบบบบบบ  ฮั่นแน่ เด็กใหม่งง อะ ดิ อะไรถาด อะไรขนม?? หุ หุ ไม่บอกหรอกไปตามหาความหมายกันเอาเอง . . หากไม่แกล้งกัน ก้อไม่ใช่วันน้ำเงินสิคร๊าบบบบบบบ ^0^

ผมเองก้อโดนคุรุ 4.4 แกล้งเอาบ่อย ๆ มันก้อต้องโดนกันเป็นทอด ๆ สิครับ ถึงจะมันส์สสสส

อืม อื๋ม อื๊อ อ์ แหะ แหะ ภาษาไรหว่า!! วันนี้นั่งดื่มกาแฟเลยนึกถึงวิถีเรียนแบบผมซึ่งเค้า ๆ  และ ท่าน ๆ เรียกกันว่าวิถี หาเหตุ ขึ้นมาเอามาเปรียบเทียบกับวิถี ผิวผิว ของคุรุธัญญะ ดูว่ามีดีมีร้ายอย่างไร

ผมนึกถึงวิถีตัวเองว่า  ผมจำเป็นต้องรู้และรักที่จะรู้กับทุก ๆ เรื่อง ว่ามีที่มาอย่างไรแม้เรื่อง นั้น ๆ เมื่อรู้แล้วจะนำทุกข์มาให้ผมเท่าไหร่ก้อตาม  เมื่อรู้แล้วก้อผ่าเรื่องออกเพื่อจะศึกษาว่า เพราะอะไร และจะแก้ตรงไหน  และลงมือแก้ แม้วิธีแก้จะเลือดนองขนาดไหนก้อตาม. . อันนี้คือหาเหตุ  ผมก้อมานึกถึงวิถี ผิวผิว  ซึ่งแบบนี้ต้องมีหลักคิดว่า    รู้ก้อตายไม่รู้ก้อตาย ในเมื่อรู้แล้วทุกข์จะไปรู้มันทำไมเพราะตายอยู่ดี มองแบบผิวผิว เสพแบบผิวผิว ตายกลับบ้าน  จบ

ผมชอบมองทั้งสองวิถีมาคู่กันเปรียบเทียบกันไปมา   เพราะคนรอบตัวผมเป็นวิถี คุรุธัญญะ ซะส่วนเยอะ  มาเช้านี้นึกถึงคำตอบเล็ก ๆ เพิ่มขึ้นมาในสมองว่า ในวิถีตัวเราเองในคำว่า รู้  นั้นจะไม่มีความหมายใดเลยแถมออกจะโง่เขลาด้วยซ้ำหากไม่ทำให้ตอนจบนั้นดีขึ้น  นั้นแหละข้อแตกต่าง  รู้ว่าทำอย่างนี้แล้วจะเกิดอย่างนั้นแต่ก้อยังปล่อยให้ตอนจบแย่เหมือนเดิม  นั้นน่าละอายนัก 

ผมชอบเรียนและลองทุกข์ซึ่งเป็นข้อเสียใหญ่ของผม  ผมมีระบบย่อยทุกข์ที่ไม่น่าเชื่อ! ซึ่งข้อเสียของผมกลับทำงานได้ดีขึ้นและดีขึ้น  ทุกวัน . . แหะ แหะ จนผมเจอว่า

มนุษย์นั้นถูก โกหก  ตั้งแต่เกิดมา แต่อันนี้รู้แล้วเปลี่ยนตอนจบไม่ได้เพราะจบครั้งนี้ผมจะไม่กลับมาที่นี้อีก . . แหะ แหะ หุ หุ ฮึ ฮึ

แหะ แหะ ไม่ได้โผล่มาทำงาน 4 วัน ตื่นมางัวเงีย กะจะให้ตัวขี้เกียจอาศัยเกาะต่อไปอีกวัน- Y_Y เดินลงบรรไดบ้านมาพร้อมตัวขี้เกียจเกาะเต็มสันหลังเพื่อปล่อยสมุนหมูกะสมุนเบบี๋ไปฉี่กะอึ

โอ้วววววว  สิ่งที่นึกกลัวมาตลอดเมื่อวาน - - ข้อขาของสมุนหมูที่เกิดล้มเผลงเมื่อวาน บวมเป่งเลย สมุนหมูเดินไม่ไหว ทำไงดี !!  มองซ้ายมองขวา + ด้วยนิสัยเสียส่วนตัวที่เจ้าบ้านชอบว่าคือไม่ชอบเรียกใช้ใคร . . . ฮึบบบบบบ  ผมอุ้มสมุนหมูที่พิกัดไม่ 25 ก้อ 28 โล ไปฉี่ที่สนามเพราะโง่หรือบ้าก้อไม่รู้  เพราะให้ฉี่ในห้องที่สมุนนอนก้อได้ . . . ผมแบกสมุนหมูไปกลับ ระยะประมาณ 15 เมตร !!!  รู้สึกถึงคำว่าที่สุดของกำลังแล้ว . . . มัน โค ตะ ระ หนักจริง ๆ อะ - - สมุนเบบี๋ ก้อวิ่งไปมาพันขาอีก คงนึกว่าผมกำลังเล่นอยู่ - -

แหะ แหะ ทุกอย่างก้อผ่านมาได้ด้วยดี สันหลังผมปวดแต่ยังคงยืดตรงอยู่  และด้วยแบกน้ำหนักที่เกินกำลังทำให้ตัวขี้เกียจที่อุตสาห์สะสมมา 4 วัน  หลุดออกไปจากสันหลังผมหมดเลย - - เสียดายจัง++และคุณ ๆ รู้ไหม ตอนนี้ผมกำลังลังนึกถึงอะไรอยู่ หุ หุ ผมกำลังนึกถึงรถเข็นเหล็กที่เค้าไว้ขนตระกร้าผัก อะ ครับ ผมว่าคงต้องซื้อติดบ้านไว้อัน เพราะเกินแบกหามจริง ๆ ผมคงจะไม่ลองรอบสองแล้วหละครับ มิฉะนั้นผมคงต้องโทรเรียกเจ้าบ้านหาคนมาแบกผมไปทำงานเหตุเพราะหลังเจ็บไปอีกราย . . .

อย่างเจ้าบ้านว่า  " อยู่ดี ๆ ไม่ชอบ "

ผมขอแสดงความยินดี กับผู้ที่ได้รับชื่อ

มุนีนิลตันตระ - ปัญจมัจจราตันตระ - สเวสินะตันตระ - สวนะตันตระ - ทุเนยะตันตระ - วทิเทนะตันตระ - สิขะจารีตันตระ  - ภุเชนียะตันตระ - ปัณเทยะตันตระ - ปุเรนะตันตระ

ขอให้ถือขนมจนถึงบ้านนะ คร๊าบบบ ^_^

หุ หุ วันนี้ก้อมาถึงวันศุกร์ อีกแย้ว ส่วนจะสุข หรือ สุก คงต้องติดตามต่อไป the day is just begin =^_^=

สองสามวันนี้ผมก้อจ๋อย ๆ ตามประสาคนแรงหมด  สาเหตุก้อเพราะสมุนหมูหวานใจของผมที่ขาเจ็บ วันที่เกิดเรื่อง ผมใช้สะต็อกใสของทั้งวันไปกับการแบก 26 โลไปฉี่รอบเช้า และผมก้อเบิกสต็อกสองมาใช้และหมดกับการพาหมุนหมูไปหาหมอในตอนบ่ายของวันเดียวกัน  ตอนค่ำผมกลับบ้านโซแซ ตัวชา ไข้ขึ้น และพร้อมจะแปลงร่าง ++ ผ่านเข้าวันที่ 3 แล้ววันนี้สมุนหมูสามารถเดินเองได้แล้ว ถึงจะกระแพก กระแพก แต่ก้อช่วยผมไปได้เยอะ  + +  แหะ แหะ วันนี้ผมตัวบวม เจ็บตัวไปหมด เฮ้อ @_@ ยามใสหมดผมจำเป็นที่จะต้องเปิด อยัยตะนะ( เขียนแบบนี้ป่าวหว่า ) เต็มที่เพื่อดำรงค์ชีวิตรอด เรียกว่า" เซฟโหมด "  ***จะหันซ้ายแลขวา ขโมยคนรอบข้างก้อแลเห็นสต็อกที่เยอะพอที่ผมจะพอใช้ได้ ก้อคือเจ้าบ้าน แต่มองอีกที . . แค็ก แค็ก !! เจ้าบ้านป่วยอยู่ - -  ว้าแย่จัง  + ***จะขอเบิกเพิ่มด้วยเห็นผลว่า ใช้หมดไปเพราะแบกสมุนหมูไปมา ก้อเห็นที่จะโดนด่าหูยานเป็นแน่ ว่าใช้ใสไปแบกสมุน ??? 

 แหะ แหะ พ่อฮับ ช่วยผมที T_T

วันนี้แรงกลับมาเหมือนเดิมแย้ว  ดีจาย ดีจาย  หุ หุ ฉะน้านนนนก้อต้องหาอะไรทำป่วน ๆ ต่อ>>>

เมื่อวานนั่งคุยกับเจ้าบ้านเรื่อง คนไทยที่เปลี๋ยนไป๋ ??? เปลี่ยนไปอย่างไรนั้นนะเหรอ เราท่านรู้กันท้วนหน้าเพียงแต่ไม่ได้มองมันเท่านั้นเอง และอาจจะเพราะผมอยู่กรุงเทพ จึงทำให้ได้พบปะกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป๋ของคนไทยได้ชัดเจน

ผมบอกเจ้าบ้านว่า  คนไทยโดยเฉพาะคนกรุงเทพ กำลัง get mad แปลไทยว่ากำลังจะเป็นบ้า บ้าเพราะหงุดหงิด บ้าเพราะโมโห บ้าเพราะแค้น บ้าเพราะไม่ได้ดั่งใจ  --- คนไทยถูกสอนให้จำมาตั้งแต่รู้ความแต่ไม่ได้ถูกสอนให้คิด  เราคิดไม่เป็น เวลาเรียนหนังสือ ครูบอกท่องจำนี้และนั้น แต่ไม่มีงานวิจัยหรือทำการบ้านแบบวิเคราะห์   จำเป็นแต่คิดไม่เป็น  นั้นคือปัญหาเพราะในชีวิตจริงไม่ต้องจำ แต่ต้องคิดเป็นประเมิณเป็นว่า ทำแบบนี้แล้วจะได้แบบไหน หรือเมื่อเกิดเห็นการณ์แบบนี้ขึ้น มันเพราะอะไรและจะแก้อย่างไร???  แถมบวกกับ การติดการบริโภคสิ่งของอีกซึ่งคนไทยซึมซับมาโดยลืมหยุดประเมิณตนเองว่ามีเท่าไหร่ในกระเป๋าตังค์ ++ นั้นสิเมื่อมาถึงวันนี้  คนไทยทุกข์ใจกับการมีชีวิตอยู่  เดินไม่ถูก และกำลังถามตนเองว่า ทำไม?

ผมเห็นคนที่ดิ้นรน กับการทำงาน ดิ้นรนกับสภาพครอบครัวของตนเอง ดิ้นรนกลับการแก้หนี้ที่ก่อไว้  ++ คนไทยอย่างน้อยในกรุงเทพ กำลังหงุดหงิดจนต้องแสดงออกมาต่อคนอื่น ด่าทอ  กริยาไม่สุภาพใส่คนอื่น เพื่อเพียงได้ระบายออกมาของความรู้สึก ไม่ได้ดั่งใจ== แต่ก็ยังเดินหน้าทิ้งตนเองลงในวังวนของกิเลสของมนุษย์  เฮ้ออออ

ช่วงเวลาของคำว่า "ความสุข" ได้ถูกเจ้าของเค้าเอาคืนไปแล้ว  ++ แล้วมนุษย์จะเหลืออะไร ?

เมื่อคืนวานผมไปเดินเล่นซื้อของที่ถนนข้าวสารกับ วศินะตันตระ  มาเลยได้นั่งคุยกันถึงแง่คิดแนวตันตระแบบที่ผมเรียนซึ่งผมก้ออึ้งนะกับสิ่งที่ตัวผมเองทำกับวศินะตันตระไป  ผมสอนเค้ามากไป และเร็วไป วศินะตันตระ อายุ 17 ปี ติดวิถีคิดแบบผมเข้าไปเต็ม ๆ ผมบอกเค้าไปว่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะดีใจที่เค้าคิดเป็น และตีโจทย์ความคิดนี้ออก  แต่ตอนนี้เมื่อผมเดินทางมาจนรู้ความลับบางอย่างของมนุษย์แล้ว ผมกับพบแต่ความว่างเปล่าอย่างมหาศาล ที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวันในการเป็นมนุษย์ ซึ่งสิ่งที่ผมตกใจคือ  วศินะตันตระ  เรียนรู้ความลับบางอย่างนั้น โดยการศึกษาโจทย์ของชีวิต  และเค้าเจอมันด้วยวัย 17 ปี ถึงแม้มันจะยังไม่เต็มประโยค แต่ไม่น่าเชื่อที่อายุ 17 ปีจะเจอมัน !!!  เฮ้ออออออ

มันทำให้ผมนึกถึงคำคุรุ  เมื่อสมัยผมเด็ก ๆ ว่า " เอ่งรู้มากเร็วเกินไป "

หลังจากนั่งคุยกันผมบอกว่าสิ่งที่วศินะตันตระรู้ตอนนี้  จะทำให้เค้ารู้สึกถึงคำว่าว่างเปล่าอย่างมหาศาล  ดูเค้าสบายใจขึ้นที่ไม่ใช้เค้าที่รู้สึกคนเดียว  แนวทางผมมันเหมือนใส่ยาทิงเจอร์ กับแผลสด  มันแสบบบบบ  ไม่มีใครคิดจะเลือกทางนี้ เหอะ เหอะ ผมตอนแรกก้อคิดว่า วศินะตันตระจะเลือกแนว ผิว ผิว ตาม บิดาไปซะอีก == ผมสงสารเค้านะที่เลือกเดินตามผมมา  ผมก้อเลยเสนอแนวคิดให้เค้าไปศึกษาค้นแนวของตัวเองขึ้นมาใหม่เป็นปัญเจกของตนเองคือ

ระหว่าง  ทฎษีผิวผิว และ ทฎษีหาเหตุ  คำว่า พอดี  ของทั้งสองด้านเป็นอย่างไร ???

ผมเองก้ออยากเห็นเขียวปัจเจกในแนวใหม่นี้เหมือนกัน ....

หลับหู หลับตา เรียงขนมในถาดตัวเองไม่ให้หล่นหาย จน อะ วันพฤหัสอีกแล้วพรุ่งนี้คือวันที่ผมชอบที่สุดในสัปดาห์ คือวันศุกร์ ถึงชื่อมันจะออกเสียงกำกวมระหว่าง สุขที่แหมดีจัง กับสุกซึ่งอันนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หิ หิ  อาทิตย์นี้สมองผมไม่ค่อยทำงานเลย เพราะว่าผมปิดมันซะเนื่องจากมันตีความมากไปหน่อย เลยรำคาญตัวเอง ปิดมันซะเลยหมดเรื่อง. ..  ..

ผมเคยโพสไว้ในกระทู้เก่า ๆ ที่โดนลบไปโดยเรื่องเทคนิคในเรื่องทุกข์เพราะรัก   วันนี้มามานั่งคิดว่า เอ คนเราเดี๋ยวนี้ มีทุกข์ในเรื่องนี้มากกว่าสมัยรุ่น คุณพ่อ - คุณแม่  เราหรือเปล่านะ หรือในสมัยนั้นเค้าทุกข์แต่ไม่พูดออกมา . . หรือความอดทนของคนสมัยนี้มันน้อยลงเยอะ แถมบวกกับการรักตัวเองมากขึ้น เห็นแก่ตัวมากขึ้น ตามสภาพสังคม ทำให้ปล่อยวางไม่ได้  อืมมมมม  เห็นคนทุกข์ใจก้อสงสาร นะ อยากให้พบทางออกแต่ทางออกแห่งการไม่ทุกข์นั้นมันไม่ได้มาแบบการเดินไปซื้อข้าวผัดมากินแก้หิวนะสิ   . .

" ทุกข์มันอยู่ในใจ เราไม่เอามันไปใส่ไว้ในใจ ใจมันก้อไม่ทุกข์ " ประโยคที่คุรุ สั่งสอนผมมา 

เป็นประโยคที่ตรงและสมบรูณ์มาก ๆ  ลองเอามาโพสไว้อีกทีเผื่อมีใครผ่านมาอ่านแล้วเข้าใจจะได้หายทุกข์ ส่วนความหมายนั้น วันนี้ติดขี้เกียจ เอาไว้มาอธิบายวันหลังนะคร๊าบบบบบบ ^_^

ใครคืออสินะตันตระ  นะหรือครับ ??? ก้อเป็นตันตริก ธรรมดาคนหนึ่งครับ  มีตันตระอยู่ในเส้นเลือดซึ่งไหลวนเวียนอยู่ในตัวทุกเสี้ยววินาที จนกว่าจะหมดลมหายใจนี้ . . . อ๋อ ลืม หน้าตาออกหล่อเหลา .  แหะ แหะ อันไม่ถ้าชมตัวเองเดี๋ยวก็จะไม่มีใครชม อะ คร๊าบบบบบบ

คุณอสินะตันตระ หล่อ เหลา ขาว แมนมั่กๆ หน้าตาประมาณดาราฮ่องกง เกาหลี

ดีจายมีคนชมว่าหล่อ อะ ^_^ แหะ แหะ

เมื่อคืนฝนตกยังกับฟ้าแตก  มันจะอะไรกันนักกันหนา และสุดท้ายผมก้อต้องนอนฟังเพลงชิวเอ้าว์ บนเตียงจริง ๆ ด้วย

ติ้ง แปะ แปะ แปะ ติ้ง !!    !!  จะอะไรซะอีกนอกจาก น้ำหยด อะดิครับ  ชีวิตผมผูกพันกับน้ำหยด  ตั้งแต่เกิดมา ที่อยู่นี้เป็นอันที่ สี่ ทุกที่มีน้ำหยดหมด อะ นะ  และผมก้อเป็นโรคบ้าส่วนตัว คือเวลามีเสียงอะไรซักกะอย่าง นอนไม่หลับ อะดิ มันต้องเงียบเหมือนนอนในป่าช้า ประมาณนั้น และก้อไม่ใช้ผมขี้เกียจ หรือ ไม่อยากจะซ่อม ผมก้อบีนขึ้นไปดูแล***เจ้าดาดฟ้าตัวดี ว่ามันรั่วตรงไหน ไม่มีอะ?? แล้ว***เจ้าน้ำหยดเวลาฝนตกหนัก ๆ มันมาจากไหนฟ่ะ พูดแล้วลมเสียจริ๊ง จริง  เอาเถอะตอนนี้ผมมีวิธีลองน้ำหยด ให้เสียงมันต่างกัน และมองให้มันแง่ดีว่า เพลงชิวเอ้าว์วววววว

เมื่อคืนคุยอยู่กับเจ้าบ้าน อจอ อจห นู๋แน๊ต เรื่องการตกแต่งประคำ ตามศักดิ์ หิ หิ ผมก้อถามไว้***นู้น ***นี้ ที่ห้อยอยู่ที่ประคำมันหมายความว่าอย่าไงไร เห็นคนโน้นคนนี้ใส่กันเ  อันนี้ก้อสวย อันนั้นก้อสวย ผมก้อ อะ นะ  อันแบบนั้นผมก้อมี อันแบบนี้ผมก้อมี พูดไปพลางนึกขึ้นมาว่า ผมมีได้ไงคือไม่ได้เคยซื้อหา หรือไปเดินหามาจากไหนทำไมมีอะไรใส่เต็มไปหมด แหะ แหะ นึกคำตอบขึ้นมาได้ ก้อละอายใจ อะสิครับ เพราะ***ที่ผมใส่ เดิน ฉุย ฉุย อยู่เนี๊ยะ ผม อะ แห๊บ เจ้าบ้านมาทั้งน้านนนนนนนน  แหะ แหะ อายจัง....

พอนึกได้ก้อหุบปาก เลิกถาม อะสิ เดี๋ยวเจ้าบ้านนึกได้ วันหลังอดแห๊บเพิ่ม หุ หุ เงียบไว้มันจะได้เป็นของผมต่อปายยยยยยยยย 

ได้อ่านเรื่องประคำก็มองดูตัวแล้วก็ขำ เราคงมีประคำขั้นนี้ไปทั้งชีวิตนึกได้แล้วก็เลยอยากจะขอปีปคุณอสินะคลุมหัวจัง  เย้ เย้ ท่านหัวหน้าสีขาวคร้าบบบบบบ  อย่าเพิ่งไล่ออกหรืออย่าเพิ่งจับถ่วงบ่อปลานะคร้าบบบบ

; เช้านี้นั่งอ่านบทความของชายคนหนึ่งแล้วชอบ เลยขออนุญาติเค้า(  แบบเหมาเอาเองว่าอนุญาติ ) เอามาโพสไว้นะ

" ความสุขของคนเราไม่ได้แปลว่าจะต้องสบายอย่างเดียว บางทีความทุกข์หรือว่าบางทีความลำบากก็คือความสุข  นั่นคือการที่เขาไม่รู้สึกว่ามันเป็นการทำงาน  ซึ่งผมก็ยึดมาจนทุกวันนี้  ผมไม่ได้ตื่นมาเพียงเพื่อมาทำงาน แต่ตื่นมาใช้ชีวิต ซึ่งมันหล่อหลอมให้เราเติบโตมาอย่างนี้ "

อ่านดูแล้วเป็นอย่างไร ใครคิดอะไรกับประโยคนี้ได้มั่งเอ่ย???สำหรับตัวเอง ผมชอบที่บอกว่า " ผมไม่ได้ตื่นมาเพืยงเพื่อทำงาน แต่ตื่นมาใช้ชีวิต " มันทำให้รู้สึกว่า เออนะ นั้นสิ เพราะเราคิดว่ามันเป็นงานมันถึงรู้สึกเบื่อ นั้นมันเป็นการใช้ชีวิตของเราต่างหาก แล้วจะไม่รู้สึก สนุก กับมันเหรอ>>>

ผมว่าผมโดนผีกิ้งกือ  หลอกเอา อะครับ??

แบ๊ก แบ๊ก - - แบ๊ก แบ๊ก- -  เสียงสมุนเบบี๋ เหาอยู่ข้างประตูบ้าน ผมยืนทำโน้นนี้อยู่ข้างในบ้านก้อพรางนึกว่า อะ มีคางคกดวงไม่ดี เดินมาเจอสมุนเบบี๋เข้าแล้ว  เนื่องจากผมเล่นกับ คน สัตว์ สิ่งของ ไม่เป็นเลยไม่เคยเล่นกับสมุน - สมุนเบบี๋เลยหันไปเล่นกับคางคก คบคางคกเป็นเพื่อนเล่นแทน !!  อะ กลับมาที่เสียงเหา สมุนก้อเหา แบ๊ก แบ๊ก แบ๊ก ไม่ยอมเลิกผมกลัวจะรำคาญชาวบ้านเค้าเลยเดินออกไปดู  พอเห็นต้นตอ อึ๋ยยยยยย # # ผมขนลุกเลยครับ คือ อายเจ้ากิ้งกือที่สมุนเบบี๋เหาอยู่มันมี อยู่ครึ่งตัวอะครับ  แต่มันไม่ตาย อะสิ > > หากบ้านใครมีสนามหญ้า หรือบ้านสวน จะรู้ว่าอายเจ้ากิ้งกือขาหยุบหยับพวกนี้ ตัวมันแตกง่ายมาก คือเอาอะไรไปเขี่ย ๆ เบาๆ ตัวมันก้อจะม้วนเป็นกลม ๆ และถ้าเขี่ยแรง ๆ อีกหน่อย ***ตัวขด ๆ ยาว ๆ ของมันก้อจะแตก ละ ก้อตาย แต่ แต่ !!! โอ้วววว อายตัวเนี๊ยะ มันมีอยู่เกือบ ๆ ครึ่งตัว ส่วนท้ายตรงที่ควรจะเป็นบันท้ายมน ๆ มันตัดตรงสีดำ ๆ และขามันก้อมีอยู่ครึ่งจำนวนจากที่ควรมีและแถมเดินได้ปกติด้วย - ผมยืนพิจารณาอยู่สัก 5 วินาทีสมองประมวลภาพเสร็จ ส่งคำสั่งไปที่ประสาท จึ๋ยยย ขนลุก ขะยักขะแยงสูดดดดดดด  เลยตบสมุนไปหนึ่งป๊าบ! บอกสมุนให้เลิก เนื่องจากที่มันเป็นอยู่ก้อแย่อยู่แล้ว อย่าไปเขี่ยให้มันเจ็บปายกว่านี้เลยแล้วผมก้อเข้าบ้าน ทำโน้นนี้ต่อไป - - ผ่านสัก 1 นาที อะ เงียบ แล้ว !! ผมออกมาดูว่าสมุนทำมันตายหรือป่าว อะ หายไปแย้วว ว ??  มันหายไปไหนอะ ขนาดคน หนึ่งนาทียังเดินไปไหนไม่ไกลเลย แล้วอายเจ้ากิ้งกือครึ่งตัวมันจะทำอารายได้ + + ???

ถึงตอนนี้มานั่ง สาระตะ คิดดู ที่กิ้งกือหายไป๋ - - ไม่ผมโดนผีกิ้งกือหลอกแต่เช้าก็คงเป็นสมุนเบบี๋ที่เขมือบกิ้งกือเข้าไปเป็นเบรคฟัด  - ครับ คุณว่าเป็นอันไหน ?

เมื่อคืน พิธีสีน้ำเงิน  เกี่ยวกับสมหวังในรัก  เห็นผู้คนมาร่วมงานเยอะแยะ ตั้งแต่หัวค่ำจนดึก ก้อดีใจกับสีน้ำเงินที่นำโดย อ.จ.เอฟ+ อ.จ.หม่อม ด้วยนะครับ ที่จะนำขบวนตันตริกสีน้ำเงินก้าวเดินต่อไป . .

เห็นผู้คนที่มาร่วมงาน หลาย ๆ ท่านมีความรักอยู่ในใจ ทั้งที่จะสมหวังหรือยังนั้นก้อตาม แต่วิญญาณที่รู้จักรัก และรู้จักเจ็บเพราะรักมาแล้ว จะมีสีสันความรู้สึกอยู่ในใจ และยังอีกทั้งความหวังของผู้ที่มีรัก  มันช่างเป็นวิญาณที่ความรู้สึกไหลเวียนอยู่มากมาย น่าประทับใจ แต่ทั้งหมดนั้นคงเปรียบเทียบไม่ได้กับ การได้พบปะสังสวรรค์กันของชาวตันตริก และ ชาวตันตระเทวาลัย พูดคุยแลกเปลี่ยนของที่ระลึกกัน หัวเราะกัน สนุกกัน  นั้นแหละสิ่งที่ดีที่สุด ตามที่นายเหนือหัวสั่งมา - -  have fun

หลายวันผ่านมานั่งนึกดู เออนะ มันเป็นการตกแบบเราไม่สามารถเกาะอะไรทันเลย ตกแบบหยุดยั่งไม่ทัน เลยนึกเทียบกับชีวิตคน หากต้องตกลงมาแบบที่ตกโต๊ะคราวนี้คงจะแย่แน่ ตกแบบไม่รู้ล่วงหน้า ตกแบบไม่มีโอกาสแม้จะเกาะอะไรซักอย่างเพื่อไม่ให้เจ็บตัว -  ผมมักจะสอนวศินะตันตระเสมอ ๆ ให้หัดประเมิณตนเองบ่อย ๆ ว่ากำลังทำอะไรอยู่ แล้วที่กำลังทำอยู่มันดีกับชีวิตตนเองไม๊ สมองไม่เสียตังค์เวลาคิด ฉะนั้นอย่าขี้เกียจคิด - จงตระหนักไว้เสมอว่าเราถูกสอนแบบปรัชญาอยู่ อย่าเผลอตนจนปล่อยปะเรื่องที่ไม่ถูกให้ไม่ถูกต้องอยู่อย่างนั้นจนต้องถูกสอนแบบปฎิบัติ  หากไม่รู้จักว่าถูกต้องหรือผิด  ก็จะทำให้ตกได้เหมือนผมตกเก้าอี้  แต่ตกในชีวิตจริงนั้นมันสาหัสกว่าเยอะ 

แหะ แหะ ผมโยงได้ไงเนี๊ยะ < แอด แอด กอไผ่ผมเบียดกันอีกแย้ววววว >

อ่านเรื่องคุณอสินะตันตระตกโต๊ะแล้วคิดถึงตัวเองจังค่ะ วันก่อนหนุงหนิงก็ตกเตียงเพราะมัวแต่หัวเราะ เลยหงายหลังลงมาก้นกระแทกพื้น คว้าอะไรไม่ทันเหมือนกัน คนที่นั่งอยู่ด้วยยังคว้าไม่ทันเลย ดีหัวไม่ฟาดพื้นเหมือนกัน บางทีสนุกมากไปก็ไม่ทันระวังตัว สุขมากไปก็เจ็บมากได้เหมือนกันนิ...อืม...ได้คิด ได้คิด และคิดได้

โย่ โย่ ไม่เจอคุณหนุงหนิงตั้งนานแหนะครับ สบายดี อะ ป่าว ^_^

เมื่อวานผมไปอิมเพคเมืองทองธานี  - - เค้ามีประกวดคุณหมา หมา กัน ทั้งเล็ก ทั้งใหญ่ ทั้งขนยาวเฟี้ยวก้อมีเวลาเดินเหมือนปลิว ๆ ได้ โอโห เลี้ยงได้ไงเนี๊ยะ  ส่วนผมจะไปหาสมาคมหมู อะครับ เดินไปมาหันไปมา ก้อเจอ กลุ่มหมูที่เป็นสมุนของคนอื่น ที่กำลังจะลงประกวด  โอ้ววววว พระเจ้าช่วยกล้วยทอด มันยอดมากกกกก ทั้งหนา ทั้งอ้วน เค้าเลี้ยงกันยังไงครับเนี๊ยะ อยากได้บ้าง แหะ แหะ ไปลูบ ๆ คลำ ๆ หมูเชมป์ประเทศไทยพร้อมกับสืบเสาะมาว่า กินกล้วยน้ำหว้า กะ กินไข่ต้ม เป็นอาหารเสริม อิ อิ หมายมั้นกลับมาเอาบ้าง เผื่อหมูที่ยืม ๆ เค้าเลี้ยงอยู่จะตัวหนา ๆ ให้ลำบากยากเย็นเวลาพาไปหาหมอเข้าไปอีก - -  แถมเดินเจอชุดบิกินี่ ทูพีช อีกมาไซด์ด้วย หุหุ ซื้อมาแอบไว้หลังรถ เพราะเจ้าของหมูเค้าคงด่าผมว่าชอบทำหมูให้เป็นแต๋ว !!!  เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะใส่ให้ฮ่ากลิ้ง กันไป หุหุ

เจ้าบ้านว่าผม อะ บ้าหมู - -  แต่ผมอะเกิดวันศุกร์ เลี้ยงสมุนแล้วจะได้ไม่ต้องมีภาระไปเลี้ยงใคร มันเป็นเคล็ด อะคร๊าบบบบบ  แถมไม่ใช้หมูของผมอีก หุหุ ไม่เสียค่าข้าว เล่นฟรี - - กำไรเห็น ๆ ใครเกิดวันศุกร์ ลองเคล็ดนี้ดู ไม่หวงคร๊าบบบบบบบบบ

แหะ แหะ อายจัง . . คือว่า เมื่อค่ำวาน ก่อนผมกลับบ้านผมก้อเดินไปขอขันใส่เครื่องอัคนีกับยายตู่ที่ห้องประชาสัมพันธ์ตามปกติ ทีนี้ผมก็เดินไปเจอกระปุกใส่มะขามคลุกพริกกะเกลือวางอยู่เลย ถือโอกาสเปิดชิม โอ้ววววว มันอาหย่อยมั่ก ๆ คือมันเปรี๊ยวดีจังเย้ย ผมชอบกินมะขามแบบนี้แต่ที่ขาย ๆ กันอยู่มะขามมันจะหวานมาก ๆ ซึ่งผมไม่ชอบเลย - - แต่เจ้ากระปุกนี้มันเปรี๊ยวอะ  แต่แหมมันดึกแย้วจะตะบี่ตะบันกินไปด้วยกลัวหมดก็พาลจะอ้วนซะป่าว ๆ ผมเลยมีไอเดีย ปิ้ง!! จึงบอกยายตู่ไปว่า ผมชอบจังอร่อยดี หุหุ ด้วยรู้ว่ายายตู่แสนใจดีของพวกเราดีว่าหากผมชอบกินอะไรจนกระทั้งพูดออกมาละก้อ ยายตู่จะไม่กินของอันนั้น จะเหลือไว้ให้ผม  และถ้ายายตู่ไม่กินคนอื่นก้อจะไม่กินตาม หุหุ  สำเร็จคร๊าบบบบบบบ  เช้ามามะขามยังอยู่ที่เดิมเต็มกระปุก  สำเร็จครับ สำเร็จ ทีนี้ผมก้อไม่ละอายใจ ด้วยอธิบายตัวเองว่า " มันเหลือแล้ว คงจะไม่มีใครชอบ " ผมเลยหิ้วทั้งกระปุกเข้าสำนักงาน สบาย ๆ ยำยำ

แหะ แหะ ขอโทษนะยายตู่ ขอโทษนะ นู๋กิ๊ฟ และ นายแจ๊ค และเหล่าอาจารย์ - - ผมก้อไม่รู้หรอกว่ามะขามเป็นของใคร แต่ผมขอละกันน่า - - - - - - - - - -

นี้แหละตัวอย่างความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ เห็น ๆ ^_^

พรุ่งนี้ จะมีพิธีอะไรน้อ 7 เดือน 7 เนี่ย  อยากรู้จัง?  พักนี้.....ใจ อยากจะไปเทวาลัยทุกวัน  ก็เป็นต้องมีอุปสรรคเรื่อยไป แย่จัง.   แต่คิดถึ้ง  คิดถึงอยู่ทุกวี่วัน  ตั้งแต่ย้ายบ้าน  รถหมดเร็ว      บ้านไกลยังก็อยู่บ้านนอก นอกเขตเทศบาลนั้นแหละ บ่น    บ่นกับตัวเองจ้า    ตอนนี้ยังรับคำคิดเห็นละปล่าว

ขอเพิ่มเติม  ยังไง ไปเทวลัยบ้าง ไม่ไปบ้าง ก็ดีใจ ที่ได้พบกับความสุข ที่เกิดจาก ได้ไปเป็นลูกศิษย์ตันตระ แค่นี้ก็เป็นบุญกับตัวเองแล้ว เป็นสิ่งที่ดีที่สุด สำหรับชีวิตนี้  และรู้สึกเลื่อมใสกับ    อาจารย์ทุกท่านค่ะ จริงใจ จริง ๆ  ซีเรียสรึเปล่าเนี่ย

ท่าน เป็นบุคคลที่ สมาทร์ที่สุด แล้วใน เทวลัย แต่ ป้า ไม่ค่อยได้คุยกับท่าน หลอก เพราะ งานท่าน มาก นะ

ท่านเป็นอาจารย์ผู้ทรงวุฒิ ที่เป็นท่านหนึ่งในการบุกเบิก เริ่มต้นของเทวาลัย ใช่ไม๊คะ พอดีป้าเอง ก็เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาใน     เว้บ ยังไม่ทันได้อ่านรายละเอียดทั้งหมดในนี้  อาจจะล่วงเกิน บังอาจถามหา ท่านอสินะตันตระ ไป  แต่ก็เลื่อมใสนะคะ เพราะท่านสามารถตอบคำถามได้เจ๋ง  และฮา.....ได้  รวมทั้งเป็นสาระ ที่ดีที่สุดคนหนึ่ง  ขอคารวะค่ะ    เพียงแต่อยากจะชมบารมีท่าน และสนทนากับท่านบ้าง เหมือนอาจารย์ท่านอื่น ๆ บ้าง    ป้าเองในความคิดนะ รู้สึกผูกพันกับเทวาลัย และเลื่อมใสอาจารย์ทุกท่าน ไม่ว่าอาจารย์ใหม่ หรืออาจารย์เก่า   ถ้าคนเราทำใจให้เป็นสุขได้    มันก็สนุกสนาน  ก็ไม่มีทุกข์ จริงไม๊คะ

หนีไปเที่ยวมาสามวันกลับมากระทู้  หุหุ  มีคนอยากเจอผมด้วยอะ  ดีจายจังเย้ยยยย คุณป้าแมวอย่าเรียกผมว่าท่าน หรือ อาจารย์ เลยครับ มันจึ๋ยมากสำหรับผมแค่มีคนอยากเจอก้อดีใจแล้วครับ  แต่กลัวว่าเห็นตัวจริงแล้วจะผิดหวังนะสิครับ ผมอะสภาพภายนอกไม่ทำให้ดูรู้สึกเป็นอาจารย์ใครได้หรอกครับ เจ้าบ้านยังบ่นผมประจำเลย . .  และผมเองก้อไม่ได้ช่วยงานภาระกิจในเทวาลัยเรื่องสวด หรือพิธีกรรม อะไรเลย  เพราะขอไปขยันทางอื่นแทน - -  แต่ถ้าในแนวความคิดประหลาด ๆ ตามหลักปัญเจก ของตันตระ ผมก้อพอจะเอาอ่าวกะเค้าหน่อย . .

หากวันใดมันได้เจอ ก้อคงเจอกันหละครับ พอเจอแล้วคุณป้าแมวก้อจะเข้าใจที่ผมแจงเชียวหละครับ+ + +

เห็นคุณป้าแมว  อยากศึกษาแนวพ้นทุกข์แบบตันตระ ผมก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ สุขและทุกข์  เป็นสมบัติส่วนตนไม่มีใครเอามาให้และไม่มีใครเอาไปจากเราได้  . . .เราต้องบริหารมันเอง จะถูกจะผิดขึ้นอยู่ที่ตัวเราและคนที่ถูกต้องสำหรับเรา  นอกนั้นไม่ใช้ปัญหา  . . เดือนสองเดือนนี้เจ้าบ้านกำลังสมาบัติ อย่างไรก้อตื้อถามตื้อเรียนเข้าครับ  รับรองช่วงนี้ได้ความรู้เป็นกระบุงโกย ....รับประกันครับ หุหุ