แปลกไหม ที่ชีวิตเหมือนนิยาย ทั้งๆที่ไม่คิดว่าต้องอยู่เมืองไทยนานขนาดนี้ แต่ทุกวันนี้ต้องอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ตั้งแต่ได้เข้าไปที่เทวาลัย ยอมรับว่าหลายๆอย่างดีขึ้นมาก มีผลกับชีวิต อาจเพราะด้วยแรงศรัทธาและบารมีที่ท่านให้  แต่ข้างในลึกๆยังทำให้รู้สึกเหนื่อย รอยยิ้มที่แสดงออก บางครั้งมันแฝงไปด้วยความเศร้า และน้ำตาที่มันอยู่ภายใน ความรักที่กำลังรอคอย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่จะกลับมา ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกท้อแท้เข้ามาทับโถมทุกวัน ทุกวัน  แต่ก็ยังดีใจ ทีมีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจอยู่ ทุกวันนี้เข้าไปสวดมนต์ขอพร หยุดความเศร้าไว้ได้ แต่รู้สึกว่าร่างกายและน้ำตาไม่พร้อมที่จะเริ่มอะไรใหม่ แม้แต่เรื่องของงาน ทั้งๆที่อยู่ว่างๆไม่ด้ทำอะไร มีคนมาเสนอและให้ความช่วยเหลือให้งานทำ แต่กลับรู้สึกว่ายังไม่พร้อม ไม่อยากทำอะไร อยากที่จะนิ่งๆแบบนี้จนกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าลุกขึ้นมาทำงานเพียงไม่กี่เรื่อง ก็มีเงิน แต่มันเหมือนไม่มีแรงกระตุ้นยังไงก็ไม่รู้ เคยนอนนิ่งๆไม่ขยับตัวไปไหน อยู่เกือบสามวัน ได้แต่คิดและคิดว่าทำไมชีวิตถึงได้เป็นแบบนี้ บางครั้งเคยคิดอยากที่จะไปอยู่อีกโลกหนึ่งโดยไม่ต้องรับรู้เรื่องราวความเจ็บปวดและต้องเสียใจอีก ปัญหาหลายๆอย่างมันอาจะจบลง  จริงๆอาจจะยังหาคำตอบและทางออกไม่ได้  แต่ถ้ามันถึงที่สุดบางครั้งอาจจะต้องทำ  ก็แค่อยากมีชีวิตใหม่ กับความรักที่ยังไม่ได้กลับไปแก้ไขให้มันคลี่คลาย