วินาทีที่ตัดสินใจ

หลาย ๆ ครั้งที่เด็ก ๆ มาถามปรึกษาแนวคิด เรื่องกลุ้มใจในเรื่อง...  แต่ผมจะขอเปรียบเทียบเรื่องที่เด็กเอามาปรึกษากับเรื่องนี้ละกัน  สองสามอาทิตย์ก่อนคนทำสวนซึ่งออกจะเป็นคน(มาก) หรือ (เยอะ) ไปซักหน่อย เข้ามาครวนครางกับผม ซึ่งคนทำสวนมักจะหาโอกาสบ่นโน้นบ่นนี้กับผมเรื่องคนโน้น คนนี้อยู่บ่อย ๆ ซึ่งผมก็กลุ้มใจแทนมาเป็นปี  แต่ครั้งนี้มันเป็นเรื่องเอกสารทางราชการเข้ามาเกี่ยวข้องซึ่งทะเลาะเบาะแว้งกันมาตั้งแต่เริ่มเอาเอกสารไปจนวันที่ใช้เสร็จแล้วต้องเอาเอกสารมาคืน   เจ้านายตามเอกสารของคนทำสวนคือช่างทำไฟ  คนทำสวนไม่ชอบช่างทำไฟ เลยบิดพริ้วไม่อยากคืนเอกสารให้ช่างทำไฟ เลยมาโอดครวญงอแงกับผม ให้ช่วยเหลืออยากจะไม่คืนเอกสารและอยากจะเปลี่ยนนายจ้าง  ด้วยฟังคนทำสวนพูดเรื่องนี้มาเป็นปีสองปี เรื่องเดียวกัน  ผมก็ถามกลับไปว่า "ช่างไฟเค้าทำอะไรให้เหรอ " เค้าโกงเงินเราหรือเปล่า  หรือเค้าขโมยของขโมยเงินเราหรือเปล่า " คนทำสวนตอบว่า " เปล่า "  ผมถามต่อไปว่า  " แล้วเค้าเอามีดแทงเราให้ปาดเจ็บ เจ็บปวดหรือไง "  คนทำสวนตอบว่า " เปล่า "   ผมก็ถามตอบว่า " แล้วเค้าด่าพ่อแม่เราให้เสียหายหรือเปล่า "  คนทำสวนก็ตอบว่า  " เปล่า "

ผมก็ถามต่อว่า " แล้วปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน "  คนทำสวนบอกกลับว่า  ผมนะไม่เข้าใจ

ผมก็ตอบว่า ผมเข้าใจสิ เข้าใจว่าไม่ชอบขี้หน้ากันถูกมั้ย  เค้าพูดไม่เพราะ พูดไม่ดีด้วย พูดไม่เข้าหู เลยเกลียดขี้หน้า พอเกลียดขี้หน้าแล้วก็มีแต่ปัญหา ไม่อยากนี้ ไม่ชอบนั้น ไม่เอานี้  ... แต่นอกจากไม่ชอบขี้หน้ากันช่างไฟเคยทำอะไรให้ เค้าทำร้ายเราเหรอ ก็เปล่า .. ทำไมถึงสร้างปัญหาจากการไม่ชอบขี้หน้าแค่นั้น ผมก็แจงต่อไปว่า  หากวัดกันแค่ไม่ชอบขี้หน้าแล้วละก็ คนสวนก็คงไม่ได้ทำงานที่นี้แล้วเพราะก็คงมีคนไม่ชอบคนทำสวนอีกเยอะ หรือผมอาจจะไม่ชอบขี้หน้าคนทำสวนอยู่ก็ได้ ถูกมั้ย แต่ก็ไม่เห็นมีใครสร้างปัญหา ขึ้นมา ผมบอกต่อไปว่า  ลองย้อนนึกกลับไปถึงวันที่มาขอทำงานกับเค้าใหม่ ๆ สิ  ตอนนั้น อะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ นอนไหนก็ได้ กินอะไรก็ได้ เป็นอะไรก็ได้ ใครจ้างก็ได้ ขอให้แค่ให้ได้อยู่ทำงาน  .. แต่เมื่อมีแล้ว สบายแล้ว ความไม่ชอบขี้หน้าเริ่มเป็นปัญหาแล้ว ถูกมั้ย ?  ลองเอาไปคิดดู ในสิ่งที่ผมพูดช่างไฟก็อาจจะไม่ชอบขี้หน้าเราอยู่มาก ทำไมเค้าทำได้ หละ งานก็คืองาน ส่วนตัวก็คือส่วนตัว  คำสั่งก็คือคำสั่ง  หากทำได้แบบนี้ทุกอย่างมันก็เดินต่อกันไปได้ ถูกมั้ย.. คนเราทุกคนมีข้อดีและข้อเสียทุกคนทั้งนั้นแม้กระทั้งผมเอง หากแต่อยู่ที่ว่าเราจะเลือกจะเอาข้อไหนและเอาอะไรมาถือไว้แบบไหน แบบสันติหรือแบบสร้างปัญหา ไอ้ขนาดถึงกับว่ายอมเสียงาน เสียคนค้ำจุนช่วยเหลือ เพียงเพราะความไม่ชอบขี้หน้า อย่างนี้ไม่ถูก ผมก็บอกให้คนทำสวนลองเอาไปคิดทบทวนดู

แน่นอนคำตอบคือ พยักหน้า งึก ๆ ซึ่งผมก็เข้าใจได้ในทันทีว่า  ไม่เข้า แต่จำเป็นต้องเข้า ... สามอาทิตย์ผ่านมาก็ดูยังสงบอยู่

การเปรียบเทียบกันนี้  เพื่ออจะบอกว่าในหลาย ๆ ครั้งที่เด็กมีปัญหาในความคิดต่างๆ ต่อกัน ผมก็จะคอยบอกว่าให้ย้อนนึกกลับไปถึงวินาทีที่ตัดสินใจอาบน้ำมนต์ถือบวชเข้ามาเป็นตันตริกและเทวอาจารย์ดู  แล้วเด็ก ๆ จะได้คำตอบว่าตนเองทำผิดหรือถูกอยู่   ณ ช่วงนั้น ณ วินาทีนั้น ที่ตัดสินใจว่าละทิ้งสิ่งต่าง ๆ ออกไปเพื่อเป็นผู้ถือบวชแล้ว ตรงนั้นรู้สึกเอาไว้อย่างไร และในวันนี้ เมื่อเป็นแล้วเรายังคงรักษาระดับความคิดของตนเองรักษามาตรฐานของตนเอง ณ วินาทีนั้น ๆ อยู่หรือเปล่า   ที่มาของปัญหาหลาย ๆ อย่างรากฐานมาจากความคิดของมนุษย์ทั้งสิ้น ซึ่งผู้ที่ถือบวชแล้วควรละวางทิ้งให้มากที่สุดมิใช่นำมาแบกพอกไว้ที่หลังหรือไหล่ตนเอง  ย้อมลำรึกให้ได้ถึงณ วินาทีที่ไม่ทราบว่าจะได้รับอณุญาติให้เป็นหรือไม่นั้น วินาทีนั้นที่เกือบ ๆ ทุกคนย่อมคิดว่า แค่ขอแค่ให้ได้เป็นเถอะ จะเป็นแบบนี้ จะประพฤติแบบนั้นให้ ท่านๆ  จะเป็นเบื้องรองบาทให้องค์เทพ และเป็นลูกหลานที่ดีต่อครอบครัวตันตระ  สิ่งต่าง ๆ ณวินาทีนั้น ยังคงอยู่กับเราหรือไม่  หรือ มันหายไปกับกาลเวลา อำนาจ และ ขั้น ยศ และความคิดแบบมนุษย์ว่า เราคิดว่าเราเป็นอะไรอยู่ ?

ผมอยากให้พึงรำลึกเสมอ ๆ เอาไว้ว่า ณ จริงๆ แล้ว เราไม่ได้ผิดต่อใครหรอก ณ จุดจริงๆ แล้ว เรานั้นแหละที่ผิดต่อจุดยืนตนเองที่ตั้งเอาไว้ ณ วินาที ที่ประกอบพิธีกรรมต่อหน้าองค์เทพและครอบครัวตันตระ  ... นั้นหรือคือหนทางที่พอใจ จะเดิน ? 

ผมเชื่ออย่างสุดหัวใจเสมอว่า  ความเพียรจะชนะมารในหัวใจของเราได้ .. ไม่มีใครบรรลุสำเร็จมาตั้งแต่เกิด แค่คอยเตือนตนเองเอาไว้ให้จำตนเองให้ได้และอย่าหลงไปกับ(ความ)ต่างๆ  แค่นั้นเอง ฝึกฝนหมั่นเพียรและเป็นลูกหลานเป็นเบื้องรองบาทให้ดีเหมือนดั่งคามตั้งใจของตนเองตั้งแต่ต้น  หนทางเดินจะสุขสงบเสมอ ..

อีกครั้งกับเรื่องง่าย ๆ ที่ทำยากและมักจะไม่อยากจะทำ ...

 กายนี้ขอน้อมรับด้วยวิญญาณและดวงจิต..จากแดนไกล

...ด้วยจิตนี้กายนี้...ขอน้อมรับใส่เศียรเกล้า...คำสอนของท่านเป็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ให้หนูเสมอ...

ขอบคุณค่ะ...