สุดทางรักก็คือความใคร่ สุดทางหลงก็คืองมงาย

เห็นด้วยกับคุณแสงสว่าง ครับ รักเป็นเรื่องของความคิดซึ่งนำไปสู่การกระทำคือใคร่และนำกลับมาที่ความคิดอีกคือหลง  ซึ่งหลงจะทำให้เกิดการกระทำและความคิดที่เกินพอดีได้ ซึ่งปลายสุดของหนทางคือ ทุกข์

คุรุเคยแจงว่า ความรัก  ก้อเหมือนไต่สามเหลี่ยม  เมื่อขึ้นถึงจุดสูงสุดของมุมบนสามเหลี่ยม ( คือ sex ) ยอมต้องเกิดขาลงอยู่วันยังค่ำ  จะเห็นได้จากครอบครัวรอบตัวเรา ๆ ท่าน ๆ นี้แหละ  ว่าอะไร อะไรมันก้อจะไม่เหมือนเดิมเมื่อเวลา ผ่านไป>> การฝืนเสาสามเหลี่ยมของรักนั้น ต้องอาศัยสติ ปัญญา สมาธิ เป็นอย่างมาก แต่ก้อพอเป็นไปได้ เนื่องจากเห็นตัวอย่างมาบ้างแล้ว

คำว่าหลง  นั้นน่ากลัวมาก เป็นกระทั้งหลงคน สัตว์ สิ่งของ และ/หรือ หลงในความคิดของตน ว่าถูกว่าต้อง  บุคคลใดที่อยู่ในภาวะหลงนั้น น่าสงสารเนื่องจาก ตาปิด หูปิด จมูกปิด ผิวปิด สมองปิด ไม่รับรู้สิ่งอันใดนอกจากสิ่งที่ตนหลงอยู่

ต้องนี้มีปัญหามากค่ะ กับชีวิตที่แสนจะทุกข์ มีลูกก็ไม่ได้อยู่ด้วย อยู่บ้านสามีแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับ ไม่พูดไม่คุยกับไร ต่างคนต่างอยู่ มีพ่อแม่สามีและพี่น้องของสามีเป็นบ้านของสามี อยู่ด้วยความทรมาณมากค่ะ หนูคงจะทำเช่นไรค่ะ

ต้องนี้มีปัญหามากค่ะ กับชีวิตที่แสนจะทุกข์ มีลูกก็ไม่ได้อยู่ด้วย อยู่บ้านสามีแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับ ไม่พูดไม่คุยกับไร ต่างคนต่างอยู่ มีพ่อแม่สามีและพี่น้องของสามีเป็นบ้านของสามี อยู่ด้วยความทรมาณมากค่ะ หนูคงจะทำเช่นไรค่ะ

หากคุณทรมาร  แล้วจะดำเนินชีวิตแบบนั้น ทำไมละครับ  เปลี่ยนซะซิครับ