สวัสดีค่ะท่านเจ้าบ้านและพี่ๆทุกคน  ช่วงนี้หนูบ้าๆบอๆค่ะ  ผีเข้าผีออก  คิดได้บ้างไม่ได้บ้างตามภาษาเด็กดื้อเหมือนเดิมค่ะ    แต่ก็คิดได้มากกว่าแต่ก่อนนิดนึงแล้วค่ะ  (นิดเดียวจริงๆค่ะ)  ท่านเจ้าบ้านบอกให้หนูใจเย็น  ให้ทำตามอย่างที่ท่านสอนไว้  แล้วหนูก็ได้รู้ว่าการที่ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ก็มีแต่เรื่องเสียกับเสีย  ก็มานั่งคิดๆดู  ถ้ากลับบ้านไปตอนนี้หนูก็กลายเป็นเด็กเห็นแก่ตัว  สบายใจดี ไม่ต้องลำบากด้วย  แต่พ่อกับแม่หนูต้องผิดหวังแน่ๆเลย  ก็เลยไม่กลับดีกว่า  อีกอย่างหนึ่งหนูว่าหนูอาจจะคิดถึงแต่ตัวเองมากไป  พอหันกลับไปมองความทุกข์ของคนอื่นก็ถึงเห็นว่า  คนอื่นก็ไม่ได้ทุกข์มากน้อยไปกว่ากันเท่าไหร่  เจ้าบ้านเองก็ช่วยทุกๆคนเต็มที่   ท่านเองก็คงเหนื่อยเหมือนกัน  หนูก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ  คิดได้บ้างไม่ได้บ้าง  เวลาร้อนใจ  ร้องห่มร้องให้ไปตามภาษา  นึกแต่ว่าอยู่ที่นี่ทำอะไรก็ไม่ได้   เห็นคนอื่นเค้าได้ทำโน่นทำนี่กันที่เทวาลัย  ก็อยากกลับไปทำบ้าง  กลัวว่าเดี๋ยวทุกข์ของตัวเองจะไม่หาย  ก็ทุรนทุรายอยากกลับบ้านไปเทวาลัยกับเค้าบ้าง  แต่ก็ถูกอย่างที่ท่านเจ้าบ้านสอนหนูมา  ถึงกลับประเทศไทยไปก็ยังทำไรไม่ได้มากอยู่ดี  แต่ก็หวังว่าทุกๆอย่างมันจะดีขึ้นกับตัวหนูบ้างอ่ะค่ะ  หวังว่าพี่ๆคงไม่รำคาญหนูนะคะ  หนูโทรไปกวนพวกพี่ๆบ่อยๆ  เพราะหนูเหงาค่ะ  แถมเวลาที่หนูโทไปคนที่เมืองไทยเค้าคงหลับกันหมดแล้วด้วยแหละค่ะ  ถ้าเป็นไปได้จะบินกลับไปเยี่ยมค่ะ(แต่ต้องเก็บตังค์น่าดู  ยังเป็นนักเรียนก็ตังค์น้อยอ่ะค่ะ ) หวังว่าพี่ๆทุกๆคนคงไม่ลืมน้องคนนี้นะคะ