ทุกข์เพราะรัก ก็ต้องรักษาด้วยความรัก แหมยากนักก็จะขอรักต่อไป

อืม...

เป็นปัญหาที่ตอบยากจัง.....ก็คงต้องใช้เวลาในการทำใจ..........แต่จะหายขาดมั้ย คงขึ้นอยู่กับสิ่งแวดล้อม ถ้าเจอคนใหม่ที่ดีกว่า ประเสริฐกว่าก็จะหายเร็ว และหายขาดมั้ง

แต่ก็ยากจัง...........ที่จะเจอคนใหม่ที่ว่า......

ทำความเข้าใจ และวาง ซะ . . . .

เพราะ วาง โดย ไม่ทำความเข้าใจ ก้อจะกลายเป็น  ลืม  เมื่อมีวันที่ลืมได้  แล้วก้อจะมีวันที่จำได้ขึ้นมาอีก  หากแต่ถ้าทำความเข้าใจซะ เมื่อนึกขึ้นมาได้เมื่อไหร่ ก้อ จะเข้าใจถึงเหตุผลใหม่ และลงท้ายที่วางซะ . . . ถือไป แบกไป ก้อ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อย ทั้งใจ

อิ อิ ทั้งนี้ อันบน กะ อันล่าง ก้อ เจ้าบ้านสอนแหละ ครับ.....

. . . . . . รักได้ วางได้ แล้วค่อยรัก . . . . . .

. . . . . . วางได้ รักได้ แล้วค่อยวาง . . . . . . .

ก็เคยได้ยินเจ้าบ้านท่านสอนคะ...ฟังแล้วก็คิดตามว่าถูกของท่าน...เป็นที่ตัวเราไม่ปฏิบัติตามคำสอน...ถึงได้ทุกข์อยู่อย่างนี้...ใจมันร้องแต่เพลง "หนูไม่ยอมๆๆ"

คิดซะว่าเค้าไม่ได้เกิดมาพื่อเรา บังคับให้อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีใจให้กัน เสียเวลาเปล่า

หักใจซะ ถึงมันจะมีมาแวบ ๆ ก็ให้คิดซะว่าเป็นประสบการณ์  ไว้โม้ให้รุ่น ๆ เด็กมัน

ฟังได้ฉันก็เคยมีความรัก อกหักดีกว่ารักไม่เป็น

 ความรักนั้น เกิดขึ้นด้วยเหตุ ๒ ประการ ประการแรกคือเพราะอยู่ร่วมกันในอดีตชาติ ประการที่สองคือเกื้อ***ลกันในปัจจุบัน เหมือนดอกบัวที่เกิดเพราะอาศัยเหตุ ๒ ประการคือน้ำและเปือกตม ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้

ถ้าเคยเป็นคู่ผัวตัวเมียมาแต่ปางก่อน ก็อาจทำให้รักตั้งแต่แรกพบ ส่วนจะรักแท้แน่นอน ยั่งยืนแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับวิธีอยู่ร่วมกันในปัจจุบัน

ท่านทั้งหลายมีความเห็นประการใด

ผมก้อมีความเห็นว่า การจะเกิดรักแรกพบหรือ รักหลังแรกพบแบบเกิดจาการผูกพันก้อตามนั้นย่อมเกิดจาก  กรรม  ที่ผูกกันมา. .เรามิสามารถแก้สิ่งที่ชาติที่แล้วทำไว้ได้ และ ไม่สามารถกระโดดไปแก้สิ่งที่ยังไม่เกิดในชาติต่อไปไว้ล่วงหน้าได้ . . แต่

ชาตินี้เราแก้ได้. . กรรมเป็นผลของการกระทำ  ตามเจ้าบ้านสอน. .หากต้องมีชีวิต หรือ ดำรงค์ชีวิตด้วยความทุกข์ใจ จะต่างอะไรกับการตกนรก ซะ ตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาไปจริง ๆ ฉะนั้น ความสุขเป็นของ ๆ เรา . . ไม่มีใครหามาให้ได้ถ้าเจ้าของชีวิตนั้น ๆ ไม่หามาใส่ตน. .

รัก มีทั้งข้อดี และ ข้อชั่ว . . มนุษย์รู้คำตอบของสิ่งที่กำลังทำ อยู่ที่จะกล้ายอมรับหรือไม่. . .การรักมากเกินไป ก้อ ก่อ เกิดทุกข์ . . รู้ แต่ ก้อยังรักต่อไป. . เวลา ก้อเดิน ต่อไป ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก. . . ชีวิตดำเนินไปด้วยทุกข์ จนแก่ตายตามระบบ. . ตายไปตกนรก ทุกข์ อีก . . .แล้วจะเหลืออะไร. . .ตอนเป็นก้อทุกข์ ตอนตายก้อทุกข์. .

วางซะ. . .หากตัวเราไม่วางสิ่งที่เราถือ . . ใครหละจะวางให้????

แม้แต่ชีวิตของเราเองยังไม่ใช่ของ ๆ เราเองเลย. . . แล้วชีวิตคนอื่นจะมาเป็นของเราอย่างถาวรได้อย่างไร กัน ???  จริงไหม

อันมนุษย์สุดเฉาให้เศร้านัก
ยังปักรักปักหลงไม่สงสัย
มันก่อร่างทางมาและทางไป
เป็นอย่างไรไม่ดูไม่รู้ลา

เพราะพึงใจในรูปที่จูบหอม
หรือสมยอมยินเสียงไม่เดียงสา
หรือแรงเรียกเพรียกแห่งกระแสตา
หรือใบหน้าคร่าจิตพิชิตใจ

เมื่อยินยอมตรอมตรมก็ซมเปล่า
ไม่รักเราเท่ากันไม่หวั่นไหว
เรื่องของเรื่องอยากเปลืองใจให้โทษใคร
ก็แค่ใจไม่ดูให้รู้คลาย

ถ้าหวงทุกข์จะลุกเดินไม่เพลินแน่
ถ้าอยากแก้อย่าแพ้รักก็จักหาย
อย่ากอดทุกข์จงทิ้งขว้างให้ห่างกาย
ก็คลี่คลายเป็นสุขสนุกเอง

ความรักเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตให้ไม่เ***่ยวเฉา ก็จริงนะ เพราะถ้าเรารักคนที่รักเรา และเรารักเขา มันก็ happy แต่ถ้าไปรักคนที่เขาไม่รักเรา มันก็ดูเป็น one wayไม่ได้รับการสนองตอบ มันก็แสนเศร้า เพราะงั้น เก็บความรักที่แสนมีค่าของเรา ไว้ให้คนที่มีค่าดีกว่า ลองมองรอบ ๆ ข้างดูซิว่ามีใครที่ต้องการความรักจากเราบ้าง พ่อ แม่ ญาติพี่น้องที่รักเรา มันต้องมีบ้าง น้องหมา น้องแมวที่บ้าน บำบัดความเศร้าไปพลาง ๆ ก่อน 

พอใจเข้มแข็งเราจะมองโลกได้กว้างขึ้น เวลาผ่านไป เวลาเรากลับมามอง ปัญหานี้มันอาจเล็กไปเลยก็ได้ ผ่านมาได้ก็นับว่าเก่ง จริง ๆ

นานมาแล้ว...ตอนที่ได้ยินคำสอนที่ว่า

....หยิบได้..วางได้..ค่อยหยิบ

....วางได้..หยิบได้..ค่อยวาง

ยังคิดว่าเป็นเรื่องน่าสนใจที่ควรพิจารณา และน่าจะทำได้ง่ายๆ ถ้าเข้าใจ

แต่ไม่เคยนึกถึงมุมของความรักอย่างที่คุณ asinatantra ว่ามาเลย

พออ่านแล้ว....อืม...อืม...สงสัยจะทำยากจัง

คำว่ายากง่ายของการปล่อยวางคงอยู่ที่ความพยายามของแต่ละคน  ว่าเราได้พยายามได้ลองทำแล้วหรือยัง และได้ลองถึงที่สุดไหม บางคนยังไม่เคยได้ลองเลยก็บอกว่าทำไม่ได้  เคยเห็นคำพูดของโฆษณาเบียร์ว่า  เป็นไปไม่ได้  ทำไม่ได้  หรือยังไม่ทำ ชอบมากเลย อยากให้ท่านทั้งหลายได้ลองพยายามดูเราเชื่ว่าสักวันต้องสำเร็จ

ทุกข์เพราะรัก-*-ก้อคงเเก้ด้วยการที่ยอมรับความจิงมั้งคะว่าเขาคนนั้นม่ายด้ายรักเราเหมือนที่เคยเป็นเเละทุกๆๆอย่างก้อย่อมเปลี่ยนปัยตามกาลเวลา.......ม่ายมีครัยที่เปงเจ้าของของๆครัยตั้งเเต่เเรกอยู่เเร้วตัวเรายังม่ายด้ายเปงเจ้าของๆตัวเราเองเรยมนุษย์เราเกิดก้อเกิดคนเดียว...เจ็บก้อเจ็บคนเดียว...ตายก้อตายคนเดียว...สู้เอาความคิดที่จะปายรักคนอื่นมาดูเเลตัวเองหั้ยดีก่อนม่ายดีกว่าหรือคนเราชอบคิดว่าเมื่อตื่นมาพรุ่งนี้ม่ายมีเทอ(คนที่เรารัก)จะทัมอย่างรัย...เเต่เมื่อลองคิดดูดีๆๆเเร้วเวลาที่เรานั้นเกิดมากับเวลาที่ด้ายยุก่าเขาเทียบดูเเล้วเวลาที่ยุก่าเขาคนนั้นมานยังสั้นนัก....สัมหรับผมๆคิดว่าอย่ามัวคิดว่าเสียดายเวลาที่ผ่านเเละเฝ้าหลอกตนเองปายวันๆว่าเราก่าเขาอาดกลับมาเปงด้ายเหมือนเก่านัยเมื่อจัยของเขาม่ายเหมือนเดิมเเละเวลาม่ายเคยเดินย้อนกลับเวลายังคงเดินปัยข้างหน้า..นับพาสาอารายก่าคนจะยอมทิ้งชีวิดที่เหลือวั้ยกับอดีตเเละจบชีวิดก่าคนๆเดียวหรอยังเหลือเวลาอีกมากที่จาเหลือวั้ยรักคนที่ม่ายเคยทรยดคุนเรยนั้นคือการรักตัวของเราเอง.......PS.รุว่าทัมมันยากก่าพูดเเต่เคยทัมมาเเร้ว-*-ลองชั้ยมองเปงเเนวทางดูนะจ้า

"ตกลงที่เราโหยหาความรักมาทั้งชีวิต แทบอยากตายเมื่อไม่เจอความรัก หรืออยากตายเมื่อผิดหวังในรัก แท้จริงแล้วเป็นแค่อารมณ์หลอกตัวเองเท่านั้นหรือ? เราไม่เคยพร้อมจะตายเพื่อบูชารักเลย เราจะเป็นจะตายเมื่อไม่ได้อย่างใจมากกว่า นี่แหละ คนเรามีแต่รักตัวเอง เรียกร้องเอาอะไรเข้าตัวเองทั้งนั้น…"