มันอาจจะเป็นคำตอบที่ไม่น่าอ่าน แต่มันเป็นความเป็นจริงที่ต้งยอมรับว่า . .  อย่างไรก็ไม่เหมือนเดิม. . .

แม้แต่คุณเก๋เองคงไม่สามารถรักเสื้อตัวโปรด ที่วันหนึ่งเคยไปตกหลุมรักมาและได้ซื้อมาได้เหมือนเดิมเหมือนวันที่พึ่งได้เสื้อตัวนั้นมา ทำไมหละครับ ทั้ง ๆ ที่สีก็ยังเหมือนเดิมรูปทรงเสื้อก็ยังเหมือนเดิม  ทำไมหละครับ . . นั้นแหละครับมนุษย์ . . มันแค่เป็นความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ . .

ต้องขอโทษนะครับที่เปรียบความรู้สึกรัก กับเสื้อผ้า  แต่มันจะเป็นการเปรียบเทียบที่ทำให้คุณเก๋เห็นภาพว่า   ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมนั้นคืออะไร   คำตอบเดียวกับที่คุณเก๋ตอบเรื่องเสื้อตัวโปรดคือเรื่องเดียวกับความรัก แหละครับ  เพราะได้มันมาแล้ว เพราะใส่แล้วหลายครั้งด้วย  . . เบื่อแล้ว  แค่นั้นเองครับ

มนุษย์เราผูกติดความเป็นเจ้าของ และอื่น ๆ อีกมากมายไว้กับตัวโดยไม่มองถึงเหตุผลที่แท้จริง  ถูกต้องว่าใครหละจะอยากยอมรับว่าคน ๆ หนึ่งเบื่อเราแล้ว  แต่หากว่าคุณกำลังอยู่ในภาวะแบบนั้นและทำใจยอมรับกับความเป็นจริงข้อที่ผมบอกไม่ได้  ลองแบบนี้ครับ

ลองนึกกลับไปว่า    เรา หมายถึงทั้งหมดของเรา ณ วันแรกที่เค้าพบเรานั้น เราเป็นอย่างไร  หลังจากนั้น คุณปรับและเปลี่ยนทั้งหมดที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ให้เหมือน ณ วันที่เค้าพบคุณและตกหลุมรักคุณครั้งแรก   นั้นแหละครับ ทกุอย่างอาจจะแก้ได้เกือบ 100 เปอร์เซ็นต์แต่หากคุณทำไม่ได้ หรือขาดไปแม้แต่ข้อเดียวคุณต้องเผื่อใจไว้สำหรับคำว่า   ความเปลี่ยนแปลง   ครับ

วันนี้กลับมาเพิ่มเติม  ด้วยมีคนบอกว่าแนวคิดผมโหดไปหน่อย  อืมมม  คุรุ สอนผมไว้ว่าการยอมรับความจริง และยอมรับความผิดเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่ชอบทำ . . . กรรม!!

ตัวอย่างเช่น  ผมเองเมื่อครั้งยังอายุน้อยกว่านี้  บ่นกับคุรุว่า " เบื่อไม่เห็นมีอะไรทำเลย "  คุณ ๆ รู้ไหมครับคุรุบอกผมว่า  "  ผมนะขี้เกียจ " ผมคิด อะ? มันเกี่ยวกันตรงไหนระหว่างเบื่อกับขี้เกียจ - ตามด้วยคำอธิบายจากคุรุว่า งานที่ผมทำนะเสร็จแล้วเหรอ  แฟ้มที่ผมจัดเก็บเข้าตู้เอกสารนั้นคิดว่าจัดได้ดีร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วเหรอ  แน่นอนคำตอบในใจผม  ยังไม่เสร็จและยังไม่ดี  คุรุว่า " นั้นแหละผมเบื่อเพราะผมขี้เกียจ  มีอะไรอีกตั้งเยอะแยะที่ผมยังไม่ได้ทำให้ดีถึงที่สุด  ไปทำซะแล้วจะไม่มีเวลาเหลือมาให้เบื่อ "

ที่ผมสอนวิธีคิดนั้น มิใช่ผมสอนไปงั้น ๆ โดยมิเคยเจอกับตน  คำว่ารัก นั้นผมพิสูจน์มาด้วนตนเองกับสมการที่ถ้าคุณ ๆ ฟัง ๆ กันแล้วจะหาว่าผมบ้า  ผมลองจนผมแน่ใจว่า  ความเปลี่ยนแปลงในความรัก เป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งได้   ความทุกข์ทรมารจากความคิดในสมองเรา ระแวง สงสัยต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อความเปลี่ยนแปลงนั้นมาเยือน  มันทรมารนักหนา  และไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าของความทุกข์นั้น  นอกจากตนเอง. .

มันหนักที่จะเข้าใจแต่มันเป็นความเป็นจริง  เฉกเช่นเดียวกับ การเบื่อเสื้อตัวโปรดที่ผมยกตัวอย่างให้เห็นภาพ. . แถมในหลักวิทยาศาสตร์แล้ว สมองผู้ชายและผู้หญิงนั้นถูกสร้างการทำงานด้านความคิดมาไม่เหมือนกัน. . เพศหญิงสามารถรักผู้ชายคนเดิมได้แม้ชายคนนั้นจะเปลี่ยนไป อ้วนลงพุง หรือผมหงอกขาวโพลน  แต่ผู้ชายไม่ใช่ มันมีสมการในสมองของเพศชายที่ทำให้คิดไม่เหมือนกัน . . . แล้วอะไรหละคือ ความแน่นอน

เออนะ  อธิบายเพิ่มก็ยิ่งเข้าใจยากเข้าไปใหญ่ 

ทุกข์มันยุนอกกายม่ายเอามาไส่จัยก้อจาม่ายทุกนะพยายามเข้าสู้ๆๆ