ระหว่างทางที่เราไปนั้นก็รถติดเหลือเกิ๊น... แต่ก็ม่ะได้ทำให้เราหมดความตั้งใจ.... แล้วนู๋ก็ได้เล่าเรื่องราวที่นู๋ได้อ่านจากเวปนี้ให้เพื่อนฟัง ดูทีท่าเพื่อนสาวก็จะอินกะเรื่องราวทั้งหมด ความศรัทธามาเกินแปดสิบเปอร์เซ็น.. ก่อนหน้านี้นู๋ก็จะไปไหว้ที่วัดแขกเป็นประจำ เพราะรู้จักอยู่ที่เดียว  แล้วอีกที่ก็คือศาลพระพรหมฯ ส่วนตำหนัก ร่างทรงต่างๆนั้น มันเป็นอะไรที่ไม่อยากเข้าใกล้เลยซักนิด

ก่อนหน้านี้ นู๋ก็ม่ะได้คิดว่าจะต้องมากราบไหว้บูชาด้านนี้เลย เพราะที่บ้านนู๋ค่อนข้างเป็นพุทธที่แข็งแรง ไม่ได้นับถือบูชาเทพ ไม่ว่าเทพของอินเดีย หรือจีน บ้านนู๋ม่ะมีศาลพระภูมิ ม่ะมีศาลตายาย หรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่หลักของศาสนาพุทธแท้จริง... คุณแม่นู๋ได้รับอิทธิพลนี้มาจากคุณตา คุณตาของนู๋บวชเป็นพระมาหลายสิบปีกว่าจะมาแต่งงานกับคุณยายนู๋... และสิ่งนึงที่คุณตาได้สอนคุณแม่ก็คือ ให้นับถือบูชาในพระพุทธเท่านั้น...(สไตล์หลวงปู่พุทธทาสฯเลยค่ะ)

อ่ะค่ะ...หลังจากที่จากลาโบสถ์ที่น่ารักนั้นมาแล้ว นู๋ก็ดำเนินชีวิตเป็นปกติ แต่สิ่งที่น่ารำคาญสำหรับนู๋ก็คือ เรื่องการโดนผีอำ หรือบางทีก็จะเป็นประเภทคาดเดาอะไรล่วงหน้าได้ม่ะพลาด ซึ่งก็หาเหตุผลอยู่เหมือนกันว่ามันเกิดจากอะไร...ซึ่งก็หาคำตอบได้แล้วทั้งสองอย่าง (ไว้ถ้ามีใครสนใจ คราวหน้าจะเล่าให้ฟังนะค๊ะ)

แต่ด้วยโดยธรรมชาติของตัวนู๋แล้วนั้น...ก็เป็นคนที่ค่อนข้างดูแรงๆในสายตาของคนทั่วไป อาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่ดูห้าวๆ สไตล์การแต่งตัวที่ม่ะค่อยแคร์ใคร พูดจาตรงๆ บางทีก็แอบมีกวน...บ้างตามอารมณ์ ซึ่งบางทีนู๋ก็รู้แหล่ะว่ามันไม่ดี แต่ก็อดไม่ได้(ไว้จะหาเวลาไปเลิกพฤติกรรมนี้ที่ไหนซักแห่ง อิ อิ) แต่ใครจะหารู้ไม่ว่า..นู๋นี่แหล่ะตัวค้นหาธรรม..ทั้งธรรมชาติ และพระธรรม และทั้งจิตวิทยาต่างๆของมนุษย์

ณ ปัจจุบัน นู๋ก็เป็นคนธรรมดาที่ดูเหมือนไม่สนใจอะไรใคร แต่ส่วนนึงที่เปลี่ยนไป คือการที่นู๋ได้เข้ามาสัมผัสในเรื่องเทพของชาวฮินดู อย่างม่ะรู้ตัวว่าเมื่อไหร่ แต่ที่จำได้ก็คือ ก่อนหน้านี้ไม่กี่ปี นู๋เองยังเป็นคนหัวเราะคนที่เครซี่เกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้อย่างขบขัน ปนๆกับดูแคลนเล็กน้อย ไม่ได้ดูแคลนในเทพนะค๊ะ แต่ดูแคลนคนๆนั้นมากกว่า ด้วยเค้าต้องการนำเสนอในสิ่งที่เค้าบูชาเหลือเกินว่าดี ว่าเริ่ด ว่าเจ๋ง ฯลฯ และมีพฤติกรรมกึ่งบังคับให้เหล่าเพื่อนฝูง หรือคนรู้จัก ให้เข้ามานับถือให้ได้ นั่นก็ยิ่งทำให้นู๋แอนตี้เค้าอย่างรุนแรง เพราะเข้าข่าย"หลงผิด" อันนี้เป็นโรคชนิดนึงของจิตแพทย์ นู๋เคยอ่านหนังสือเจอหน่ะค่ะ คนเหล่านี้จะมีพฤติกรรมที่คิดว่าตัวเองวิเศษกว่าคนอื่น มีพลังอำนาจเหนือคนทั่วไป หรือบางคนถึงขนาดได้ยินเสียงพูดกันเลยก็มี ซึ่งก็คงเคยเห็นเคยอ่านข่าวกันมาบ้างว่า มีสามีภรรยาฆ่ากันตายเพราะคิดว่าตัวเองมีองค์เหนือกว่า เลยถึงกับลงมือกันถึงชีวิต หรือแม่ฆ่าลูก เพราะได้ยินเสียงพระอินทร์สั่งมาให้ทำ ฯลฯ ซึ่งเรื่องพวกนี้ก็ทำให้นู๋เองก็เขวไปเหมือนกันว่า...สรุปแล้วเรื่องพวกนี้มันคืออะไรกันแน่ มันดีหรือไม่ดี มันจริงหรือไม่จริง มันใช่หรือไม่ใช่ แอนด์ อื่นๆอีกมากมาย

สรุป อยากรู้เรื่องเข้ามาคุยกับเทวจารย์ ดีกว่าเรื่องมันยาว............กว่าที่คิด

เหตุการณ์ต่างๆผ่านไปไวเหมือนโกหก...อยู่ๆวันนึงนู๋ก็เดินผ่านร้านขายรูป เหรียญ องค์เทพฯลฯ อย่าเรียกว่าขายเลยเนอะ เอาเป็นว่าให้เช่าละกัน เป็นร้านเล็กๆมีอยู่ตู้เดียว ขายอยู๋ในห้างชั้นใต้ดินแห่งนึง นู๋ก็เดินเข้าไปดู แล้วก็เลยถามเค้าไปตามเรื่อง (ตามประสาคนอยากรู้อย่างเห็นเป็นสันดอน) พอคุยได้ซักพักเกิดถูกใจพี่คนนี้ เพราะเค้าไม่ได้ยัดเยียดขายของให้เรา แต่เค้ารับฟังคำถามของเราทุกคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เราข้องใจในเรื่องศาสตร์ของเทพฯ  นู๋ก็เลยเริ่มรู้สึกว่าดีจัง... แล้วเค้าก็บอกว่า..ถอดสร้อยมาเด๋วเค้าจะไปทำพิธีเปิดให้ เพราะองค์นี้ยังม่ะได้เปิดนี่... โห..ณ ตอนนั้นก็ประทับใจเลย แหม...พี่เค้าต้องมีไรดีแน่เลยถึงได้รู แต่ก็ยังทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่สนใจ (ตามประสาเด็กหัวดื้อ) แต่ก็ถอดให้เค้าไปอย่างง่ายดาย พร้อมทั้งเช่าองค์เล็กๆมาเพิ่ม จากวันนั้นถึงวันนี้ก็เกือบสองปีแล้วค่ะ

นู๋ก็ยังวนเวียนไปหาพี่เค้าเรื่อยๆ เพราะเค้าชอบขวนทำบุญ นู๋เช่าองค์เทพจากร้านเค้าก็หลายอยู่ ทำหิ้งที่ห้อง วางไว้สวยงาม แรกๆนู๋ก็ม่ะรู้หรอกว่าจะต้องสวดอะไร ไหว้อะไร ยังงัย..จนนู๋ก็เข้าไปหาข้อมูลตามหนังสือต่างๆ ข้อมูลในเนต และก็กับพี่คนที่เราไปเช่ามานั่นแหล่ะ ...

เอ่อ..วันนี้นู๋ง่วงแล้วอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้ามืดซะด้วย ไว้มาเล่าใหม่นะค๊ะ รับรองมีเรื่องราวเกี่ยวกับเทวาลัยแน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้ขอเกริ่นไปเรื่อยๆก่อน

หวังว่าคงม่ะมีใครรำคาญนะค๊ะ กลัวกรรมตามสนอง นู๋สารภาพค่ะว่า นู๋เป็นคห.ที่7 ที่เค้าไปโพสต์ว่ายายแก่ว่ารำคาญ..... คือว่าตอนนั้นมันรู้สึกแบบนั้นจิงๆหน่ะค่ะ ก็แหม..คุณยายแกเกริ่นไว้ซะอยากอ่านให้จบณ.บัดนาว แต่ก็กั๊กไว้ซะงั้น หงุดหงิด รมณ์เสีย ก็เลยระบายออกไปตามนั้นแหล่ะค่ะ ก็ต้องขออภัยคุณยายด้วยนะค๊ะ..นู๋คิดว่ายายเค้าคงไม่โกรธหรอก แต่อาจจะงงๆไปหน่อยว่า ไรยะ..อยู่ๆก็มาว่าฉัน... เห่อๆๆ ขออำภัยณ เจ้าค๊ะ ก็ใครอยากให้ยายเกริ่นไว้ดีหล่ะ...

ก็สารภาพไปแล้ว คงม่ะมีใครถือสานู๋นะค๊ะ... นู๋เป็นแบบนี้หล่ะค่ะ ทำก็บอกว่าทำ เห่อๆๆๆ แต่ถ้าใครจะแก้แค้นแทนคุณยายก็ยินดีนะค๊ะ...จะได้สบายใจกันถ้วนทั่ว.... ม่ะต้องเป็นเวรเป็นกรรมกันต่อไป สาธุ

งั้นคืนนี้นู๋ลาไปพักผ่อนก่อนนะค๊ะ ไว้ถ้ามีเวลาว่างนู๋จะรีบเข้ามาเม้าท์ต่ออย่างรวดเร็วเลยค่ะ (ทำใจกับคำด่าไว้ด้วยนะเนี่ย) ท่าทางจะกรรมตามสนองเร็วซะด้วยจิ เห่อๆๆๆ สวัสดี ราตรีสวัสค่ะทุกท่าน....คร่อกกกกกกกกกกก

อย่างนี้ผมก็พ้นมลทิณแล้วดิครับ ^_^

กรรมของใครก็เป็นของคนนั้นครับ ก่อขึ้นมาเองและเข้ามาแก้เอง คงไม่มีใครว่าอะไรหรอกครับ

เออ  นู๋ไม่รู้เดียงสา  ครับ..ช่วยทำให้มันเข้าเรื่องข้อกังขาต่อตันตระ เทวาลัยหน่อยสิครับ  พอเข้าเรื่องนี้แล้วค่อยกลับมาเล่าต่อว่าชีวิตหนูเป็นอย่างไร ดีมั้ย  คือผมก็แก่แล้ว ตาไม่ค่อยดี อยากจะอ่านว่า  ตันตระเทวาลัยไปทำอะไรให้หนูเกิดกังขา อะไร แบบไหน นะ ...

รบกวนหน่อยนะครับ

แล้วหลังจากนั้น เล่าให้มันยาวสูดดดดด กันไปเลย ไม่ว่ากันครับ...

ทำไมถึงไม่ยอมใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องละคะ เกิดเป็นคนไทยการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องนั้นถือว่าเป็นการทดแทนคุณประเทศชาติอย่างหนึ่งนะคะ คุณเด็กไร้เดียงสา

หากทำให้ไม่พอใจก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ หนูเองก็เป็นเด็กรุ่นใหม่คาดว่าน่าจะอายุน้อยกว่าคุณด้วยซ้ำ แต่หนูไม่เคยใช้ภาษาแบบที่คุณใช้เลยค่ะ หนูอยากให้ทุกคนภูมิใจในภาษาของชาติไทยเราคะ อย่าไปเปลี่ยนแปลงอะไรเลยนะคะ หนูว่าภาษาของเรางดงามอยู่แล้วค่ะ น่าภูมิใจออกนะคะ

ขอโทษนะ คือเราอ่านข้อความของคุณแล้ว รู้สึกว่าคุณตั้งหัวข้อที่ไม่ดีเลยนะ  พอมาอ่านรายละเอียด เราว่าคุณรู้สึกต่อตันตระเทวาลัยอีกแบบไม่ตรงต่อหัวข้อเลย เพราะคุณเล่าอย่างมีความสุข ถ้าคุณมีขอกังขาต่อตันตระเทวาลัย ก็อธิบายมาเลยจะดีกว่าคนอื่นจะได้เข้าใจ แล้วจะเล่าหรือบ่นแบบเราก็ไม่มีใครว่าหลอกนะ (เราทำบ่อย) แต่มีเปิดหัวข้อ ว่า "ข้อกังขาต่อตันตระเทวาลัย" แล้วมาเล่าเรื่องประวัติชีวิตของคุณ คนอื่นเขาจะรู้สึกอย่างไร ตัวอย่างวเช่น

  เรามาเจอคุณเราก็บอกคุณว่า "แก่ทำตัวเลวมาก" คุณก็ถามเราว่ามันเรื่องอะไรกัน เราก็เล่าว่า วันนั้นเราไปเที่ยวกับเพื่อน ไปกินข้าวกับแฟน ไปดูหนังกับพ่อ แล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะมาเล่าต่อ พอวันพรุ่งขึ้น พอเรามาเจอกัน เราก็บอกว่าวันนี้เรากินข้าวที่บ้านอร่อยมาก คุณกินข้าวยัง แล้วบอกว่าแล้วเจอกันใหม่ คุณจะรู้สึกอย่างไร คุณจะคิดออกไหมว่าทำอะไรผิด คุณจะคิดกับเราอย่างไร  ลองเอาไปคิดดูบ้างนะ

มีเฮค่ะ  วันนี้มีเฮ   555 เอิ๊ก  เอิ๊กกๆ ๆ

คุณไม่รู้เดียงสา เอ๊ย...เอ่อค่ะ

ขอได้รับการคารวะจากแฟนคลับคุณยายซักจอกนะคะ เหอะ เหอะ  ทำแล้วยอมรับอย่างนี้ นับถือค่ะ... นับถือ

จะขอเล่าเบื้องหลังการถ่ายทำ เอ๊ย การเขียนกระทู้ของคุณยายเพื่อความกระจ่างนะคะ คุณยายไม่ได้ตั้งใจเก๊ะ หรือกั๊กข้อความแต่อย่างใด แต่สถานการณ์มันพาไปน่ะค่ะ  เรื่องก็มีอยู่ว่าวันเสาร์เป็นวันทำงานที่ปลอดโปร่ง

โล่งใจ ไม่มีเจ้านายมาป่วนเ***ยนให้เวียนหัว  

(สามารถเช็ควันและเวลาได้ค่ะ คุณยายพูดความจริงเสมอ.....ขอบอก)

อยู่ๆ คุณยายบอกว่าจะเล่าเรื่องดีๆให้อ่านกัน เขียนเครื่องหนึ่งแล้วออนไลน์ไปหลายๆเครื่อง หลายสิบชีวิตค่ะเข้ามาอ่าน ณ วันนั้น....

กำลังมันส์ๆ ออดพักเที่ยงดัง...อ๊อดดดดด)))))))))... คุณยายสั่งสละเมาส์ไปทานข้าวได้ก็เพ่นกันแน๊บล่ะคะ  พวกเรามนุษย์เงินเดือนนี่คะจะคอรัปชั่นอุปกรณ์สำนักงาน คอรัปชั่นเวลางาน แต่จะไม่ยอมคอรัปชั่นเวลาพักเที่ยงเด็ดขาด  อิอิ

เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง ก็ถึงกับ “อึ้งกิมกี่” เลยค่ะ

คุณยายบอกว่าเข้าใจ ไม่ถือโกรธ  เรากำลังต้องการการสมานฉันท์ ต้องมาช่วยกันสร้างความศรัทธา ไม่ใช่มาทำลายความศรัทธา

“คิดก่อนเขียนนะคะ จะได้รู้เดียงสาเสียที เอาใจช่วยค่ะ”

หายไปไหนไม่อยากสนุกอยู่หรือเขียนต่อซิ

ภาคต่อไปเป็นไงหรอเอ้ยไม่ใช่เเล้วเรื่องมันเป็นยังงัยต่อคะไปนอนงี้คนอ่านไม่ค้างคาเเย่หรอหุหุ ชะเเว๊บ...