เหตุและผลที่เกิดขึ้นมาได้   เนื่องจากองค์เทพ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เมตตาเรา ประทานพรให้เรา  เพราะเรามีจิตเมตตา  บริสุทธิ์  เลื่อมใส และศรัทธาพระองค์ท่านเป็นที่สุด ค่ะ

อิอิ จะมีกรรมกรชาวไร่ส้มอีกแล้ว...ไว้ป้าแมวมีต้นส้มเป็นของตนเอง แล้วเติบโตออกผลเมื่อไหร่อย่าลืมเอาผลส้มมาให้ผมดูหน่อยนะครับ.....ผมชอบที่จะได้เห็นตันตริกถือผมส้มในมือตน กับคำพูดง่าย ๆว่า

"น้ำส้มชื่นใจจัง"

สวัสดีค่ะ

ศุกร์ที่ 13 พิธีกรรมะบูชา มีความสุข ที่สู้ดดดด อีกแล้ว ที่ได้มีโอกาสอันดีแบบนี้ ยาก.....มาก ที่ท่านเจ้าบ้านอนุญาตเข้าไปในพิธีทำอัคนียบูชา  ร่วมกับท่านอาสินะตันตระ และท่านอาจารย์หลาย ๆ ท่าน   มีความรู้สึกปลื้มใจ และดีใจเป็นที่สุด

เกือบพลาดไปแล้ว  พอดีท่านอาจายย์นิด หรือนิตย์ ขอโทษนะคะ ถ้าสะกดผิด  ท่านแนะให้ไปขอพร ตรงรอบนอกพิธีได้  โกยแน้บไปเลย  สิ่งดี ๆ อย่างนี้ มีโอกาสแล้ว ต้องรีบ แฮ่ะ......ดูท่านทำพิธีด้วยจิตใจ ที่จดจ่อ เตรียมขอพร   โชคดีเป็นของพวกเรา ( พวกที่ติดสอยห้อยตามอยู่)   ท่านเจ้าบ้าน ใจดี เรียกเข้าไปในพิธีได้   โย่ว  โยว่  (เรียนแบบให้จังหวะ ของใครคนหนึ่ง)

กลับบ้าน หน้าบาน ลาท่าน ๆ อาจารย์  และได้สัมผัสกับท่านอสินะตันตระแบบตัวเป็น ๆ   ชื่นใจจัง !  แค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ

ยินดีกับป้าแมวด้วย  ทำให้เรามีความหวังว่าถ้ามีความตั้งใจสักวันท่านเจ้าบ้านจะอนุญาตให้เรียนบ้าง

ยินดีครับ ป้าแมว

สมาคมเกษตรกรชาวไร่ส้ม จะได้มีสมาชิกภาพเพิ่มอีกหนึ่งเสียง เอาไว้ต่อรอง เวลาที่เราไม่ได้รับการช่วยเหลืออย่างเป็นธรรม ไง

อย่ามาถามนะ ว่าจะเรียกร้องจากใคร  จึ๋ยย.........

จึ๋ยย......ยังไม่ได้ทำการขอเมล็ดส้มไปปลูกเลย มาขอน้ำส้มเค้ากินแก้วนึงแล้ว   อายนะจ้ะ  น้องเพ่ ๆ   รอให้เป็นต้น และออกใบ และก็ต้องรออีกนั่นแหละ  กว่าจะออกดอก  ออกผล  รอไหวละเปล่าล่ะจ้ะ  อือ.......

แต่ก็ขอบคุณมากจ้ะ   ที่ยินดีรับสมาชิก สมาคมเกษตรกรชาวไร่ส้มคนนี้   พรใดที่ขอพระองค์ท่าน ขอให้สมความปรารถนาค่ะ

วันนี้ 15 ต.ค.06 ครบหนึ่งปีพอดีเลยค่ะ  ที่มาเยือนตันตระเทวาลัย  เหมือนครบรอบอายุขัย ยังไงไม่รู้  สิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิตมากมาย  ตั้งแต่ทุกข์เยอะ ๆ ผ่านไป  ก็คงมีบ้างเหลือทุกข์น้อย ๆ  ใครบ้างจะไม่มีทุกข์เลย   ในเมื่อยังเป็นมนุษย์อยู่  แต่จะวางได้แค่ไหน   อันนี้ มันก็เป็นหนทางแห่งตนใช่ไม๊คะ

แต่ถือว่า ดีที่สุดในชีวิต จะได้เป็นสมาชิก ชาวไร่ส้ม  ด้วย  นี่สิ! เป็นสิ่งสำคัญ   เอ....มันคุ้น ๆ  ยังไงเนี่ย เหมือนเพลงอะไร ซะเพลงนึง ที่บอกว่า นี่  เป็นสิ่งสำคัญ   วันนี้   มีความสุข  ครึ้ม ๆ  จัง

สงสัยประโยคที่ว่า   เมื่อเรารู้สึกว่า  ไม่กลัวที่จะตาย  แต่กลัวที่จะเกิด  และเมื่อเรารู้สึกอีกว่า  เราจะอยู่เพื่อใคร  อยู่ต่อไปทำไม  และทำไมต้องอยู่   ถึงอยากหาทางดับทุกข์ของเราเอง

พอดีตัวเองเคยมีความคิดที่ผิดมาก ๆ เลยนึกถึงตัวเองจากประโยคข้างต้น   ความคิดนั้น มันมีอยู่ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่เสียใจที่สุด  หาทางออกไม่ได้ เมื่อสูญเสียทุกอย่างในชีวิต  ไม่กลัวที่จะตาย  แต่คิดอยากฆ่าตัวตาย  และก็มีความคิดขึ้นมาอีกว่า ทำไปแล้ว  กลัวที่จะเกิดใหม่  เป็น.....หมา....ขี้เรื้อนไม่รู้ต่ออีกกี่ชาติ  นั่นคือ  ไม่รู้ว่าเราจะอยู่เพื่อใคร  จะอยู่ต่อไปทำไม  ทำไมต้องอยู่  เพราะสิ่งที่รัก ก็สูญเสียไป  เงิน  ทอง  หน้าตาในสังคม  เครดิตถูกย่ำยี  ไม่เหลืออะไรเลยในชีวิต !  เหมือนอยู่คนเดียว  ขาดสติ  คร่ำครวญกับตัวเอง  ถุย!...ชีวิตจริง ๆ  ไม่ได้หยาบคายนะคะ  ณ ตอนนั้น ก็คิดว่าจะอยู่ต่อไปทำไม  ไม่จำเป็นต้องอยู่แล้ว  แงๆๆๆๆ

แต่ก็ผ่านไปได้  ค่อย ๆ คิด  กว่าจะทำใจได้ น้ำตาแทบเป็นสายเลือด  เวียนไปหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่พึ่งทางใจ  ตามวัดต่าง ๆ  นั่งเล่นอยู่ในวัดเป็นวัน ๆ   คิดจะบวชชี (แค่ชีพราหมเอง) ยังตัดกิเลสไม่ขาด อยู่ดี   เฮ้อ...เรื่องมันยาว  และก็ยังมีเรื่องทุกข์  ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก  มาหลายตลบ อบอวน   จนเกิดอาการชิน  เลยปล่อยไป  มันจะเกิดอีกก็ช่างหัวมัน   สบายมาก  ความคิดนะคะ  ชดใช้กรรมชาติที่แล้ว   ที่เป็นเวร เป็นกรรมมา   ชาตินี้ชดใช้ให้ ไม่อาฆาต  ถือว่า จบแล้วชาตินี้  อย่าได้เจอะเจอ ใช้กรรมกันต่อไป   เผอิญ....หลานชวนว่า  มีที่แห่งนึงนะป้าแมว   ๆ  ต้องชอบแน่เลย  สวยมาก  และก็มีนั่งสมาธิด้วย   นั่นก็คือ  ตันตระเทวาลัย  ค่ะ  ที่.......ที่สุดท้ายของป้า อยู่ที่นี่เอง

ตกลง ที่กล่าวว่า   ไม่กลัวที่จะตาย แต่กลัวที่จะเกิด เป็นอย่างนี้ละเปล่า   ความคิดของป้าข้างต้น จริง ๆ รู้ว่าไม่ใช่ ละใช่ละเปล่าอ่ะ  ขำ ๆ  ตัวเอง

คำว่า ไม่กลัวที่จะตาย  ที่จริงคือ  เรารู้ว่าตายแล้วไปไหนต่างหาก  ใช่ไม๊คะ  แค่นี้ดีกว่า  กำลังจะงงแล้ว 

น้องฝากมาถามค่ะ   ไม้ทานาคา  นำไปทำอัคนียบูชาได้ละเปล่า เห็นเค้าทำเป็นแป้งสมุนไพรทาหน้า  ไม่ทราบว่า เป็น ไม้หอมด้วยละเปล่า  ขอบคุณค่ะ

เกือบไม่ได้ไปแล้ว  งานวันศุกร์เนี่ย รัตนบูชา  เกิดอุบัติเหตุ     กรรมเก่าไงเนี่ย   จ้ากกกกกกก  เข้าที่โหนกเบ้าตา   คิ้วเกือบแตก  หวังดีกับสมุนจิ๊กโก๋ มันคือ  หมาพุดเดิ้ล  ตูดใหญ่  กล้ามเป็นมัด ตัวเตี้ย และยาว มีผมแสกกลาง ตาโต  มันวิ่งชนประตูเหล็กดัด  กระแทกเอาที่โหนกแก้มยุ้ยเรา   แหม !  กำลังจะเอาขาไก่อบให้สวาปามซะหน่อย   ใจตรงกันเลย น้องหมากับคน  เป้งงงเข้าให้ ต้องทำ  ทำไมใบไม้ถึงไหว  สงบนิ่ง    ไม่ใช่อะไรหรอก มืนและก็ชาด้วย  ขาไก่ก็ต้องยื่นให้ไป  เพราะมันไม่รู้

วันนี้ตั้งใจจะไปนั่งสมาธิซะกะหน่อย  ยังเจ็บ ๆ  อยู่เลย  ดีไม่เขียวเป็นถูกคนชก  มีเพียงรอยหางคิ้วแตกเป็นเส้น แสบ ๆ  คัน ๆ   สงสัยไปแอบหม่ำกุนเชียง ของท่านอสินะตันตระเข้าให้ เมื่อคืนนี้    แย่เลยเรา ความอ้วนไม่ต้องแบ่งปันนะจ้ะ  ไม่เอ้า   ไม่เอา  กำลังท้วม ๆ พอดีอยู่แล้ว  เฮ้ออออ!  ตะกละไปหน่อย  แฮ่ะ ๆๆ

ป้าแมวคับ  วันที่ 28 ตุลา 2549 ตกลงเป็นวันศุกร์หรือวันเสาร์แน่

อะจึ๋ยยยย.......สงสัยตัวเองเกิดอาการงง  โดนสมุนจิ๊กโก๋ เอาประตูเหล็กดัดชน  ขอบใจนะคุณแว่น  ที่เตือนป้า  คิดว่าเป็นวันศุกร์นะเนี่ย    ตายจริง!  นัดญาติผิดวันซะด้วย  ต้องนัดใหม่แล้ว

เรียบร้อยแล้วววว  กับการเริ่มชีวิตใหม่   การเป็นกรรมกรชาวไร่ส้ม    กำลังจะหาทำเลเหมาะ ๆ  ซักกะหน่อย

แค่ชั่วข้ามคืน !  มีสุข และก็มีทุกข์ ตามมาเร็วจังเลย  เกือบตั้งหลักไม่ทัน  น้ำตาซึมได้ทีเดียวเลย

เรื่องสุข ไม่ต้องพูดถึง มันก็ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ  แต่ทุกข์เนี่ย ! ไม่รอช้าทีเดียวเชียว   อาจารย์คะ.........ดีนะคะเนี่ย  ที่ท่านได้เคยสอนไว้    พอมันเกิด   นึกถึงหัวข้อเลย   ตอนนี้  ก็คือทุกข์ต่อสิ่งที่ยังไม่ได้เกิด ที่จริงตัวเองยังคิดไม่ถึงเลย แต่มีผู้นำเอาทุกข์นั้น  มาหยิบยื่นให้  สายตรง  ตอนแรกก็ให้คว้าไว้  หยิบไว้  พอดีเราก็ต้องการหนทางดับทุกข์ของตนเองอยู่แล้ว  ไม่ใช่เพราะแรงเชียร์   แค่ข้ามวัน  เหมือนตัวเรา อาจจะทำให้คนรอบข้างเค้าโดนดูถูก  ดูแคลน  คือเค้าต้องการเอาหน้าไว้  ไม่เอาหัว   ส่วนเราเลือกเอาหัวไว้  กลัวหัวขาด และตายยังไม่ถึงเวลาอันควร  ท่านทราบอยู่แล้ว  มันคือ อะไร  

ปัญหา !  การเรียนรู้กับเรื่องที่เกิดจริง มันมาแล้ว  เราคิดว่า เราไม่มีหน้าตาทางสังคม มีแต่ตัวเรากับตัวเรา  สงสัยจะถูกตัดหาง ปล่อยเทวาลัย แย้ว   ไม่ทันไรเลย

ไม่กลัวหรอก ตราบใด เราเข้าใจ ปัญหา  มันมีทางแก้  อยู่ที่ตัวเราเอง มันไม่ทุกข์ ก็คือไม่ทุกข์  เราบูชาองค์เทพ  ศรัทธา ๆ ๆ   เอาน่ะ   วันนี้  เอ   ไม่ใช่แล้ว เมื่อคืนวันจันทร์  ไปทำอัคนียะบูชา  ปลอบใจตัวเอง  ยังยิ้มได้อยู่ค่ะ   เล่าให้อ่าน ซักกะติ๊ด......เหมือนระบาย  อย่างน้อยออกมาซะบ้าง  แหม !  ทุกข์เนี่ย  มาเร็วจัง เหมือนติดจรวดเลย   คนเราทุกข์  ก็เฉพาะช่วงตื่น  เดี๋ยวก็หลับ  ผ่านไปอีกวัน  โอย........เอาซะแค่ 70  หรือน้อยกว่านั้นดี  นานมากไหวไม๊เอ่ย เรา

ต้องใช้ อายตนะทั้ง 6 จริง ๆ  สำหรับการเรียนรู้ คือรับรู้ รูป กลิ่น เสียง จิตใจ อารมณ์ ความรู้สึกของตัวเราเอง  อีกทั้งคนรอบข้าง   และคนอื่นที่มีต่อตัวเรา ว่าเป็นอย่างไร

อย่างนี้  เป็นการเข้าใจถูกรึเปล่าคะ

ในขั้นตอนการแก้ ทุกข์นั้น  บางทีการ ปิด ซะ ก้อดีกว่าการเปิดได้ครับ..แล้วแต่ว่าเรื่องที่เกิดกระทบความรู้สึกทุกข์ขนาดไหน   และด้วยคุณป้าแมวไม่กลัวที่จะเก็บหน้าตาไว้บนบ่าตนเองเป็นรากฐานที่ดีอยู่แล้ว.....ก็ไม่จำเป็นต้องเปิดทุกอย่างหรอกครับ ปิดซะให้เหลือแต่อะไรลาง ๆ ก็ใช้ได้ 

เช่น 

ช่วงหนึ่งที่ผมทดลองทุกข์ กับตนเองซึ่งต้องบอกก่อนว่าอย่าทำตามครับ อย่าหาทุกข์มาใส่ตัวเหมือนผม..ณ ตอนนั้น ผมทุกข์หนักมาก ณ ตอนนั้นอารมณ์พลุ่งพล่านน แบบมนุษย์ก็ทะลักออกมา  ทำอย่าไงไรเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้  อย่างแรกตั้งสติครับเมื่อตั้งสติคุณจะมีตัวรู้ให้นึกว่าทำอย่างไรต่อ แล้วผมก็เทกระเป๋าเอาคำสอนออกมากองตรงหน้า  นึกถึงคำสอนว่าอันไหนเหมาะกับสถานการณ์ขณะนั้น เมื่อเลือกได้ เข้าใจมัน เราจะสงบลงแต่ยังเจ็บ ยัง ทุกข์อยู่ ทีนี้ถามตัวเองว่าเอากี่วัน คิดว่าจะทุกข์กี่วัน ผมตอบตัวเองว่า ทุกข์ขั้นรุนแรงจะอยู่กับผม 1 อาทิตย์ คือกินไม่ได้ ร้องไห้ นอนไม่หลับ   หลังจากนั้นดีขึ้นไม่เกิน 1 เดือนจะเกือบหาย  เมื่อตกลงกับตัวเองได้แล้ว  ทีนี้ขั้นตอนต่อมาปิด อยัยตะนะที่ไม่จำเป็นซะเหลือแค่ พอดำรงชีพ....มนุษย์มีระบบฟื้นฟูตัวเองอยู่แล้วครับ มันอยู่ที่เวลาเท่านั้นเอง  จุดสำคัญคือกล้าที่จะทำและตามที่ผมแจงไว้ข้างต้นว่า  เราไม่แคร์อยู่แล้วว่าเราต้องดูฉลาด หรือดูดี ดูเก๋ อยู่ตลอดเวลา ....ระยะหนึ่งเดือนผมอยู่แบบบเบล่อ ๆ เหมือนผีดิบลาง ๆ แต่พอเวลาผ่านครบเดือน ผมก็ดีขึ้น และผมก็ปลุกตัวเองขึ้นใหม่เปิดอยัยตะนะใหม่  ...เมื่อมันผ่าน. แล้วคุณจะรู้สึกว่า  นั้นไงก็ไม่เห็นจะตายนิหน่า !!!!

เออ เจ้าบ้านบอกผมสะกดผิดอะคร๊าบบบ  แต่เจ้าบ้านบอกเมื้อกี้แต่ตอนนี้ผมก็ลืมอีกหละ...

มันต้องสะกดว่า  อยาตนะ   ครับ

ค่ะ   ไฟแรงไปหน่อย  กรรมกร คนใหม่ ที่เข้ามาปุ๊บ  วัยดึก ไฟแรง  ไม่ใช่วัยรุ่นซะหน่อย   

พยายามที่อยากจะรู้  ทุกข์น่ะ จะมาแบบไหนนะ และเราจะแก้ได้ไม๊  ต่อไปจะเป็นยังไง  มันก็มาเลย  แต่เป็นทุกข์ที่เกิดขึ้นที่ไม่ได้เป็นสาระอะไรมากนัก   เพียงแค่ทำให้ไม่สบายใจ  ยังไงตัวเราเอง ก็ไม่ได้แคร์ว่า ใครจะว่ายังไง ก็เป็นคนเรียบ ๆ ง่าย ๆ  ไม่ได้ฟุ้งเฟ้อ อะไรนักหนา คิดอะไรในแง่ดีเป็นนิสัยอยู่แล้ว  มาที่เทวาลัย มีความสุขกว่าอีก  อย่างน้อยได้แลกเปลี่ยน ความสุข  ความรู้  กัน  จริง ๆ นะ กล่าวถึง ก็สุขแล่ะ

จริงค่ะ ....... การตั้งสติให้ได้ก่อนเป็นการดีที่สุด  การเปิดทุกอย่างนั้นไม่ดีเลย  มืนตึ๊บบบ จริง ๆ   จะค่อยเป็น ค่อยไป เอาแค่ได้เห็นลาง ๆ  อย่างที่ท่านแนะนำ  เฮ้อ......ค่อยโล่ง อก หน่อย  บางครั้ง สิ่งที่เกิดไม่ทันได้ตั้งตัว มันจุกกก  สติไม่มี ทั้ง ๆ ที่รู้ ควรใช้สติ  ต่อไปจะหัดใช้ขั้นตอนการปิด เมื่อเหตุนั้นเกิด ทำความเข้าใจ ตกลงกับตัวเองให้ได้ เมื่อเวลานั้นมาถึง เขียนทบทวนตัวเองอีกที  จะได้นึกถึงคำสอนได้ ค่ะ  มันชอบลืม  แต่ถ้าเขียนไว้ จดไว้ ถึงเวลา อยู่ดี ๆ ก็นึกได้เอง  ไม่รู้เป็นอะไร

ขอทราบทฤษฏี ผิว ผิว  ทำความเข้าใจอีกครั้ง นะคะ

อ้าว........สะกดผิดด้วยเหมือนกัน  อยาตนะ  อยาตนะ จะได้จำให้ถูก ฮ่ะ  ความเห็นที่ 18  เปิดไว้ตั้งแต่ บ่ายสองกว่า น่ะค่ะ อะไรก็ไม่รู้  กว่าจะ พิมพ์จบ  เรื่องโน้น เรื่องนี้เข้ามา ในบ้าน สี่โมงครึ่งแล้วรึเนี่ย   เพิ่งมาเห็น สะกดผิดด้วย

ไปเทวลัยดีก่า....... 

ทฤษฎี ผิวผิว

จะเป็นตรงข้ามกับผมเลยครับ  คือไม่ว่าจะสุข หรือ จะทุกข์ ก็จะไม่ตีความออกมา  ทุกข์ก็ทุกข์ที่ผิว ๆ สุขก็รับรู้และก็ผิวๆ  ต่อไม่หาสาระ ไม่หาที่มาและไม่หาเหตุผล  ท่านคุรุธัญญะว่าเอาไว้ผมก็ชอบเหมือนกัน คือ  ไม่รู้ก็ตาย รู้ก็ตายอยู่ดี