ขอระบายหน่อยนะค่ะ

ReadyPlanet.com

ข่าวสาร

เทวรูป พระมหาคเณชะ ปางต่างๆ

บาสัค

ดวงตราประมุข

ประคำเทพนพเคราะห์

ขอระบายหน่อยนะค่ะ
Bommy	ตอนนี้เราเข้ามาตัณตระได้สักระยะแล้วค่ะ จากการแนะนำของคุณแม่เพื่อนจริงๆมาด้วยความบังเอิญด้วยซ้ำ หลังจากพบอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นผู้ ญ ตัวเล็กน่ารักมากเลยค่ะ อาจารย์ดูใส่ใจเราดีมาก เวลาเห็นหน้าอาจาร์ยแล้วรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก ตอนนั้นยอมรับเลยชีวิตแย่มากถึงขีดสุด บางคนอาจจะไม่เคยรับรู้ความรู้สึกแบบนี้เลยอาจคิดต่างค่ะเราเข้าใจ จริงแล้วเราเคยเป็นคนร่าเริง สนุกสนาน ไม่ชอบใช้ชีวิตเครียดๆ อยากทำอะไรก็ทำทำแล้วไม่เดือดร้อนคนอื่นแล้วตัวเองมีความสุข แต่พอโตขึ้นเราต้องทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอด ไม่ว่าจะ เรื่องความคิดรวมถึงการตัดสินใจทุกอย่าง เรื่องเรียน เลือกชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากเป็นอยากทำ หรือแม้กระทั่งเวลามีปัญหา เราต้องเผชิญกับมันเพียงลำพังเพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ดังนั้นเราต้องแก้ไขมันเอง ทุกครั้งที่มีปัญหาเราเลยชอบอยู่กับมัน ปิดกั้นตัวเอง ไม่เล่าให้ใครฟัง เพราะเคยลองปรึกษาคนอื่นบางที่ก็ไม่ได้รับสิ่งดีๆกลับมากลายเป็นโดนว่าซ้ำ เลยกลายเป็นคนคิดมาก หลังๆเราเข้ามาที่ตัณตระเราก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น เริ่มมีรอยยิ้ม รู้สึกว่าดีขึ้น แต่คนรอบข้างกลับมองว่าเราไปไกลละ ให้ดึงเรากลับมา ว่าเราไม่อยู่บนโลกของความจริงบ้าง หลอกตัวเองว่าสุข สุดท้ายจากความสุขที่กำลังเกิดขึ้นในตัวกลับหายไปกลายเป็นความทุกข์ที่ได้ยินคำพูดจากคนที่เค้าห่วงเรามองเราเปลี่ยนไป เหนื่อยมากเลยค่ะไม่รู้จะก้าวไปทางไหนแล้ว เบื่อมากก เหมือนทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่างอยากร้องไห้
ผู้ตั้งกระทู้ Bommy :: วันที่ลงประกาศ 2011-09-03 05:39:33

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (3333681)
เจ้าบ้าน	ในความคิดของผม กลับคิดว่า หนึ่ง ชีวิต แสน สั้น เพี่ยง 36500 วัน ก็ ยังอยู่กันไม่ค่อยจะถึง หาก ทั้งชีวิตที่แสนสั้นนี้ คนเราต้อง มัวทำอะไร ที่ ไม่ใช่ ความ ต้องการของตน คอยมอง คอยคิด ว่า คนรอบตัวจะคิดกับเราอย่างไร ทั้งๆที่คนเหล่านั้น มัก โฉบมาหาเรา แค่วันที่เค้ารู้สึกอยากมา เพียงเท่านั้น แต่ในวันที่เราต้องการ กลับไม่เคยเห็นคนเหล่านั้นเลย ความทุกข์ ของคน มันแปลกครับ วันที่ ไม่มีทุกข์ ใครๆก็ห้อมล้อม แต่วันที่ความทุกข์เข้ามาจับจองในชีวิตเราแล้ว ใครๆรอบตัวก็หายหมด เหลือแต่เรานั่งทุกข์ คนเดียว ซึ่งเป็น อาการที่แย่มากครับ ผมเชื่อว่าผมเข้าใจดี และไอ้เจ้าความทุกข์ที่ว่านี่แหละหากมันมีโอกาสจับจองและฝังตัวอยู่กับเราเพียงลำพังซักระยะนึง มันจะกัดกิน ความเป็นตัวตนของเราได้อย่างที่สุด บางคน ผิดเพี้ยน บางคนคิดสั้น บางคนเตลิดเปิดเปิง ไปก็เยอะซึ่งผมเคยเห็นมาก็มากอยู่ ดังนั้น หากวันที่คุณมีทุกข์และไม่มีใคร เชิญเถอะครับ อย่า มัว จม อยู่กับทุกข์เพียงคนเดียว เข้ามาพบปะพูดคุยกัน อย่าให้ความทุกข์มันอยู่กับคุณเพียงลำพัง วัดพระศิวะเจ้า ยินดี เป็นเพื่อนในการแก้ไข ปรับทุกข์ร่วมไปกับคุณ อาจช่วยได้ หรือ ช่วยไม่ได้ แต่อย่างน้อยคุณ ก็จะได้รู้ไว้ว่าในวันที่ทุกข์ กำลังเข้าครอบงำชีวิตคุณ นี้ คุณไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ ถ้าหากคุณๆท่านใดก็ตามที่ มี เพื่อน มีคนที่คุณรัก ช่วยดูแลเป็นเพื่อนในยามที่ทุกข์เข้าครอบงำและสามารถแก้ไขทุกข์เหล่านั้นได้ ผมถือว่าคุณเป็นคนโชคดีแล้วครับ จำไว้ครับ 1 ชีวิตแสนสั้น จงทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างนะครับ สวัสดี
ผู้แสดงความคิดเห็น เจ้าบ้าน (59-at-tantradevalai-dot-com) วันที่ตอบ 2011-09-03 10:03:21

ความคิดเห็นที่ 2 (3333805)
Bommy	ตอนนี้ก็ยังไปที่ตัณตระแทบทุกวันไปนั่งสมาธิ เวลานั่งสมาธิก็ฟังอาจารย์ท่านหนึ่งชอบให้ข้อคิดดีๆ บางทีฟังแล้วก็แอบอมยิ้มเพราะบางเรื่องมันคือเรื่องที่เรากำลังคาใจอยู่พอได้คำตอบแบบไม่ต้องถามก็รู้สึกแปลกดีค่ะ สบายใจขึ้นอาจจะดูเหมือนคนบ้านั่งยิ้มคนเดียวก็ไม่เป็นไรค่ะ ชอบ อยากให้ตัวเองยิ้มเยอะๆด้วยซ้ำ บางทีก็มาทำน้ำมนตร์บ้าง พบอาจาร์ยบ้างค่ะ จริงๆแล้วอยากคุยกับอาจารย์ทุกวันเลยเพราะมีเรื่องแปลกๆตั้งแต่มาที่นี้อยากเล่าให้อาจารย์ฟังทุกวันเลยค่ะ แปลกแต่ดี แต่ตอนแรกก็แอบกลัวนิดหน่อยโดยเฉพาะวันแรกที่ทำน้ำมนตร์ ตอนเจอน้ำมนตร์จากอาจารย์ที่ปะรำพิธีเสียวสันหลังแว๊บเหมือนโดนมีกรีด แล้วมือก็สั่นหลังจากกลับไปอาบน้ำมนตร์ต่อที่บ้าน ก่อนนอนก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดข้างหูอะไรจับความไม่ได้ไม่ถึง 1 นาที แล้วก็มีเสียงของหล่นในห้องด้วยความกลัวเลยข่มตาหลับไป อาจารย์บอกว่าเรื่องแปลกๆถ้าเกิดที่เทวาลัยคือสิ่งที่ดีหมดแต่ถ้าเกิดในที่ๆเราอยู่นี้ถือว่าดีด้วยรึป่าวค่ะ แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งไหนดีหรือไม่ดีค่ะ และขอบคุณมากนะค่ะสำหรับคำแนะนำและความปราถนาดีทำให้หนูสบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะ ^^
ผู้แสดงความคิดเห็น Bommy วันที่ตอบ 2011-09-04 01:56:32

[1]