ตันตระเทวาลัย เปิด วันจันทร์ถึงวันเสาร์ ตั้งแต่ประมาณ 16.00น.ถึงประมาณ 2.00น. เดินเข้ามาเลยครับ มาถามได้ที่ประชาสัมพันธ์ บอกขอว่ามาครั้งแรกและขอพบอาจารย์ ทางประชาสัมพันธ์ จะให้กระดาษมาเพื่อกรอกวันเดือนปีเกิด เมื่อกรอกเสร็จก็คืนให้กับทางประชาสัมพันธ์ครับ จากนั้นก็เข้าไปกราบองค์พระศิวะพระแม่อุมาและพระพิฆเนศวรและรอในห้องนะครับระหว่างรอนั้นเขาก็จะมีการจัดการนั่งสมาธิเป็นระยะๆถ้าอยากนั่งก็บอกพวกอาจารย์ครับว่าเพิ่งมาเป็นครั้งแรกถ้าไม่อยากนั่งก็มารอข้างนอกได้ครับในระหว่างที่เขานั่งสมาธิกันและก็แค่รอให้เขาเรียกตามคิวครับแค่นั้นเองไม่ยากครับ

เห็นบอกว่ายังเรียนอยู่ จะหาสาวสักกี่คนก็ได้ ลองหาดูใหม่สักคนก่อนซิครับ อาจทำให้ลืมคนเก่านี้ได้ ลองดูน่ะครับ แล้วยังไง ถ้าคุณยังอยู่ในวัยเรียน ก็ควรทำหน้าที่ตรงนั้นให้ดีที่สุด ผมจะเอาใจช่วยคุณน่ะครับ  

การเรียนเพื่อรู้ ผมเต็มที่ ทำหน้าที่เต็มความสามารถ การหาคนไหมนั้นผมไม่กล้าที่จะหาเพราะว่ามันแสดงว่า ความรักไม่ไช่ใครๆๆก็ได้ นั้นมันชอบครับ สำหลับรักมันคือทุกๆๆสิ่งที่ อยู่ในความรู้สึก จะเจ็บก็ยังรักจะมอบทุกๆๆอย่างที่เป็นความรัก  มันรักมั้นทุกนาที มะม้วงสุข งอมพร้อมจะกินด้วยรถชาติที่หวานหรือยังไม่สุขดิมมีรถเปลียว ยังไงแล้วก็คือมะม้วงไม่ไช่หรือ เปลียบหมือนความรัก ถึงแม้มันจะทุกห์จะสุขแต่มันคือรักต้องแบบนี้แบบนั้นไม่ได้ดังใจ มันก็คือรถชาติ  ใช่หรือไม่ บอกตรงๆๆผมอยากได้เขาคืนมามากมาย  เสียอะไรผมไม่ว่าแม้แต่จะทำไห้อายุสั้นลง ผมก็ยอม  แต่ถ้าเราอยู่แล้วไม่มีความสุข แล้วชีวิตจะไห้ทนอยู่อีกหรือ

นั้นสิครับ ชีวิตนั้นไม่มีสุขแล้วจะอยู่เพื่อ อะไร? เป็นคำถามที่ดีครับ แต่ผมขอเพิ่มอย่าง มีความสุขแบบฉลาด  ๆนั้นต้องยืนอยู่บนความถูกต้องของตนเองด้วย  ทำไงถึงจะรู้ ?  มันต้องเกิดจากการเสียอย่างที่สุด และ ได้ถึงที่สุดก่อนแล้วเราจะรู้ถึงคำว่าถูกต้องของตนเองนั้นอยู่ตรงจุดไหน    ถ้าเราอายุสั้นลงแล้วเราได้ในสิ่งที่ต้องการ เรื่องกรรม มันก็จะง่ายเกินไป ผมก็คงจะสามารถแลกอายุทั้งหมดเพื่อเป็นมหาเศรษฐี ได้ในชีวิตที่เหลืออยู่  จริงไหมครับ   ปรัชญาที่ดีนั้นต้องใช้ได้ในชีวิตจริงด้วย  นั้นคือสิ่งที่อยากให้เห็น ครับ

asinatantra ขอบคุณ ครับที่เตือนส ติเสียอย่างที่สุดผมรู้ครับ   แต่ก่อนจะถึงที่สุดหลทางมันจะทำให้ผมไม่มีโอกาศที่รู้ถึงความถูกต้อง สวนเรื่องปรัญญาผมเข้าใจว่าเป็นไงครับแต่ที่ยกตัวอย่างมานั้นผมแค่อยากให้เห็นว่า มันมีค่าครับ ไม่ไช่ว่าเงินจะซื้อได้แต่มันมีค่ามากกว่าเงิน เงินหาตอนไหนก็ได้ไช่ไหมครับถ้ามกำลังใจมีความพยายามเกิดและที่สำคัญ คือต้องมีชีวิตครับถึงจะหาเงินได้ แต่สิงที่มีค่ามากกว่าเงินคือสิงเดียวไม่ไช่หรือ ที่ทุกๆๆคนเรียกร้อง มันคือความสุขครับ

ความสุฃของแต่ละคนนี้มักยากหยังได้ บางคนก็ชอบที่จะมีเงินและมีความสุขแต่เขาก็รู้ว่าเงินซื้องสิ่งนี้ไม่ได้คือความสุขที่แท้จริงสุขที่ไม่ต้องใช้กระดาษที่มนุษสมมุติว่ามันมีค่าให้ราคากับมันให้ความสำคัญกับมันแต่ผม ผู้ซึ่งโง้เคราไม่สามารถมีความสุขกับสิงที่เรียกกันว่ามีค่าซึงมองกันดีๆๆมันก็แค่สิ่งที่มนุษคิดเองแล้วทำมันเป็นสากล  ขอบคุณครับที่ให้ผมละบายความในใจ

เพราะปรัชญาเป็นเรื่องของการตีความให้ลึก  จะดี จะถูก จะโก้ จะเก๋ หรืออะไรก็ตามแต่น่านับถือหมดเลยครับ  ผมเป็นคนชอบปรัชญา แต่ยังมองวัดว่าหนทางของปรัชญาของแต่ละคนนั้นย่อมไม่เหมือนกันแต่ก็สามารถวัดกันง่ายๆ ครับ  ถามตัวเองดูว่ามีความสุขกับชีวิตนี้มั้ยในฐานะมนุษย์นี้  เหตุเพราะไม่สามารถเป็นอย่างอื่นไปได้มากกว่ามนุษย์  ขายังเดินบนพื้นและยังหิวข้าวอยู่     เท่านั้นแหละครับก็ได้คำตอบ ไม่ว่าขาวหรือดำ ซ้ายหรือขวา ผิดหรือถูก  ถ้าผู้ถือปรัชญานั้นๆ มีความสุขก็ประสบความสำเร็จครับ.... แต่หากถือมาก หรือ คิดมาก หรือ รู้มาก  แต่หาสามารถทำให้เกิดความสุขแก่ตนได้  โยนมันทิ้งไปเถอะครับ   ถือไปก็หนักเปล่าๆ . . . นอกจากซะว่า  มีคนตั้งปรัชญาเพื่อเกิดทุกข์ แก่ตนก็น่าสนใจไปอีกแบบครับ . .

asinatantra  ขอบคุณครับสำหรับคำสอนในเรื่องปรัชญา  ผมเป็นคนนึงที่รู้สึกดีที่ได้ระบาย และได้คำสอนจากท่านเกี่ยวกับการใช้ชีวิต  ผมเป็นคนหนึงที่มีความ อยากเหมือนกับมนุษทุกคนอยู่ในโลกนี้ อยากมีสุข อยากมีสิ่งที่เรียกว่าเพรียบพร้อม แต่ด้วยความเป็นมนุษซึ่งไม่มีความเท่าเทียมกัน โอกาศจึงไม่เท่าเทียมกัน ตอนนี้ชีวิตก็ไม่สุข ผมรู้ว่าการปล่อยว่างเป็นสิงที่ดีที่สุด สำหรับคนที่ผิดหวัง หรือคนที่มีโอกาศน้อยที่สุด แต่ด้วยความหวัง เหมือนที่กระทู้เก่าของท่านหนึง ที่โพดไว้ในห้องนี้ว่า  ถ่ามีเมลงตัวหนึงกำลังจมน้ำตาย  ถ้าผมเป็นแมลงถ้าถามผมว่าผมจะทำไงระหว่างปล่อยว่างกับ      ตเกียดตะกายเอาชีวิตรอด หวังโอกาศซึ่งน้อยนิดว่า ผู้ที่ผานมาเจอจะช้วยเหลือ กลับปล่อยว่างหรือรอตัวเองหมดแรงจมน้ำหายไป  ผมเลือกที่จะจะตเกียดตะกายเพื่อเอาชีวิตรอด หวังว่าผู้ที่ผานมาจะมาหยิดเอาขึ้นจากน้ำ สิ่งหนึงที่ผมพบในโลกใบนี้คือโอกาศ ซึ่งแน่นอน ไม่เท่ากันแน่ และผมก็พบว่าโอกาศที่ไม่เท่ากันนี่สิที่มันสอนให้ผมเป็นคนที่ต้องพยายาม  ถามผมว่าถ้าผมเป็นเดินผานมานั้นผมจะช้วยไหม ด้วยความตระหนักว่าโอกาศหายากนักครับ ผมจะช้วย  และด้วยเหตุผมจึงหาทางที่จะมีโอกาศครับ ผมเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะผมอยากได้เขาคืนมาผมรู้ว่าเขาก็รักผม ผมก็รักเขา แต่ติดที่ว่าเราไม่เข้าใจกัน จนวันหนึงเขาจากไปผมถึงรู้ว่าผมรักเขา ผมได้คุยกับอาจารย์ท่านหนึงในเทวะลัยท่านบอกว่าการที่จะรักนั้นคือต้องเข้าใจ ไม่ไช่ผูกมัน และที่ผานมาผมก็ผูกมันเขามากเกินไป ผมอยากได้โอกาศนั้นแต่เขาบอกว่าเขาไห้ไม่ได้ ผมจึงขอพรกับพระแม่อุมา ขอโอกาศจากท่าน และท่านที่พอจะช้วยเหลือผมได้บ้าง  เท่านั้นเอง

ครับ 

คุรุ จะสอนผมเสมอๆ ว่า " เอ่งเป็นใคร และ เอ่งกำลังทำอะไรอยู่ "  มนุษย์เกิดเป็นรูปธรรมขึ้นมาในโอกาสที่ไม่เหมือนกัน  ดี ชั่ว สูง เตี๊ย ดำ ขาว ไม่เท่ากันแน่นอน . . ฉะนั้นโอกาสของแต่ละบุคคลย่อมไม่เหมือนกันและไม่เท่ากันแน่นอน อีกเช่นกัน..แต่สามารถฝึกให้ดีได้ด้วยการ รู้ว่าตนเป็นใครและทำอะไรอยู่   เพื่อที่จะรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร เมื่อไหร่ถึงเวลา และ เมื่อไหร่ยังไม่ถึงเวลา     เรื่องบางเรื่องโอกาสบางโอกาสจะผ่านเข้ามาในชีวิตแค่ครั้งเดียว บางเรื่องบางโอกาสจะผ่านมาหลายๆ ครั้ง. .

ทุกข์ นั้น เป็นใคร ใครก็ทรมารมันเป็น " ความ " ที่ดิ้นรนหมุนเวียนอยู่ในความคิดเรา  แต่เราพอจะพิสูจน์ได้ว่าเจ้าความทุกข์ในห้วงความคิดเรานั้น เป็นของยั้งยืนมั้ยได้จาก    ในระหว่างที่คุณ ๆ มีความทุกข์อยู่นั้น ร่างกายคุณ ๆ เป็นอย่างไร  ยังมีช่วงเวลาหลับมั้ย? ยังมีช่วงเวลากินอาหารมั้ย? ยังมีช่วงเวลาของการถ่ายทุกข์มั้ย ?  ถ้าทั้งหมดนั้นยังมีและกระทำอยู่   เชื่อผมครับว่าเจ้าทุกข์ที่มันเกิดขึ้นนั้น มันแค่ภายนอก..นอก  หมายถึงคำว่า "ความ" คือความทุกข์นั้นมันเป็นเรื่อง นอกร่างกายทั้งสิ้น  ร่างกายคุณๆ ตอบมาเห็นๆ แล้วว่าวันหนึ่งมันจะผ่านไป เพราะร่างกายแสดงออกถึงอาการไม่ทุกข์และอยู่รอด อย่างเห็นได้ชัด

ถ้า ความทุกข์  ใดเกิดขึ้นจนร่างกายไม่หิว ไม่นอน และไม่ถ่าย อีกต่อไป นั้นแหละครับถึงเวลาเตรียมและโอดครวญได้แล้วว่า  ทุกข์นี้ทำให้ตายแน่นอน ร่างกายจะตายไปเองโดยธรรมชาติ . .

สำหรับคนทุกข์ใจ ผมรู้ว่ามันยาก  แต่ตั้งสติและสังเกตุซักนิด ว่าที่คุณๆๆ ว่าทุกข์กันหนักหนา นั้น  ทำไมร่างกายคุณๆ  เมื่อถึงเวลาก็ยังหิวและกินข้าวเข้าไปอยู่ดี  ทำไมเมื่อถึงเวลาก็หลับอยู่ดี และทำไมเมื่อถึงเวลาก็เข้าห้องน้ำถ่าย   อยู่ดี . . . คำตอบมันบอกอยู่ในสิ่งเหล่านี้แล้วครับ . .

ปรัชญาแท้ ๆ มิใช่รู้บางประโยคที่ทำให้รู้สึกว่ามันปรัชญาดีนะ  แต่ต้องตีให้ลึกลงไปอีกและนำมาปฎิบัติให้ได้ . .

มีวิธีเหมือนกันอยากรู้ลองเข้ามาคุยกัน