ทุกข์จริงๆ  เรื่องรักนี่  เราก็เคยทุกข์เพราะรัก    เคยอ่านกลอนที่ท่านอาจารย์เขียนไว้ในเว็บนี้  ขอระลึกถึงท่านผู้รจนา ด้วยความซาบซึ้ง และหวังว่าจะผ่อนคลายความทุกข์ของเพื่อนๆ และคนมีความทุกข์ได้บ้าง  ความว่า....

รัก รัก รัก มักมีพลัด มักมีพราก

จาก จาก จาก ใช่หมดรัก หมดกรรมไหม

ใจ ใจ ใจ ใยให้เขา จนหมดใจ

ใช่ ใช่ ใช่ ให้ไปแล้ว เอากลับมา

แก้วหาย กลายกลับ มาเป็นเศษแก้ว

รักใช่แล้วต้องครองหรือไฉน

รักทั้งรัก รักทั้งหมด รักหมดใจ

รักทั้งใคร รักทั้งหมด ไม่รักตัว (ตัวเอง)

อีกบทนะ

ร้อยรักพันรัก ต้องพลัดพราก

แม้นรักมาก พรากพลัด ตัดใจหนอ

ถึงมากรักสารพัดพะเน้าพะนอ

รักเพียงรอพรากพลัด กระจัดกระจาย

แม้นยาม  อยู่ยั้ง ยังพลัดพราก

แม้นสิ้นซาก สังขาร รักอยู่ไหน

รัก ต้องจาก แน่แท้ ทุกคนไป

รักเพียงไหน ไม่จากเป็น ย่อมจากตาย

ขอบคุณมากนะคะ...

แต่ถ้ามันจะดีขึ้นคงดีขึ้นนานแล้วล่ะ

ฉันพยายามมาทุกวิธีแล้ว

นั่งสมาธิ สวดมนต์ ทำบุญ

หรืออะไร ๆ ที่ทำให้ใจเย็นลงได้

แต่มันไม่เคยได้ผลเลย...แม้แต่น้อย

ฉันไม่อาจมีความสุขได้ ถ้าชีวิตต้องปราศจากคนนั้น

เรื่องปัญหาหัวใจนั้น
ถามคน 10 คน ก็ได้ 10 คำตอบที่ไม่เหมือนกัน
ถามคน 100 คน อาจจะได้คำตอบที่ซ้ำๆ กันอยู่บ้าง

แต่คุณจะทำตาม คำแนะนำนั้นจริงๆ เหรอ

สุดท้าย คุณก็ยังจะถามต่อไป แม้คำตอบจะไม่เป็นที่ถูกใจคุณ

**
ตั้งใจสอบไปก่อนนะ ทำหน้าที่ ณ เวลานี้ให้ดีที่สุด

หากทุกข์ที่มีมันเกินจะทนไหวจริงๆ

ก็มาที่เทวาลัย.... 

(ไม่มีอะไรจะแนะนำได้มากกว่านี้แล้วหล่ะ เราก็เป็นคนธรรมดาๆ คนนึง ที่มีปัญหาเหมือนกัน แล้วเราก็ได้คำตอบที่เราตามหาที่นี่)

**
"แต่ถ้ามันจะดีขึ้นคงดีขึ้นนานแล้วล่ะ"

พายุ ไม่ใช่อุปสรรค ของการเดินทางหรอก
หากแต่...การไม่เดินทางต่างหาก ที่เป็นอุปสรรคที่แท้จริง

เรื่องสอบไม่ได้เป็นปัญหา...แม้แต่นิดเดียว
ฉันไม่ใช่คนเรียนเก่งมากมาย
แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเรียนดีกว่านี้อีกแล้ว

ทุกวันนี้ สำหรับฉันแล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
ทั้งคนรอบข้าง การเรียน หรืออะไรก็แล้วแต่..

แต่ที่ฉันมีทั้งหมดในตอนนี้มันไม่เพียงพอ
... ไม่เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตรู้สึกมีความสุขได้

ที่ฉันต้องอยู่ มันเป็นเพราะหน้าที่...
ลูกที่ดีของพ่อแม่ แล้วก็พี่สาวที่ต้องดูแลน้อง
แล้วก็ เตรียมตัวที่จะรับผิดชอบในหน้าที่การงาน
ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของประชาชน

นั่นแหละค่ะ...สภาพจิตใจของฉันมันไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้น
ฉันยิ้มไม่ออก หัวเราะไม่ออก
พยายามที่จะมีความสุข แต่มันก็ไม่มี
ยิ่งฝืน...ก็ยิ่งร้องไห้

ไม่มีเค้าคนนั้น...ใช่ว่าฉันจะอยู่ไม่ได้
แต่ถ้าถามว่าฉันอึดอัดที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
โดยปราศจากความสุขแบบนี้...
ฉันก็อยู่ได้... แต่ที่เป็นปัญหาคือคนรอบข้างต่างหาก
แม้จะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าฉันไม่เป็นไร
มันยังยากเลย...ฉันฝืนยิ้มให้พวกเขาสบายใจ
แต่มันยิ่งทำให้พวกเขาเป็นห่วงมากขึ้น
แล้วแบบนี้ ฉันจะมีความสุขได้อย่างไรกัน

ปัญหามันต้องแก้ที่ต้นเหตุ ไม่ใช่ปลายเหตุ...
ซึ่งถ้าเพียงแต่วันนี้ฉันมีเค้าคนนั้นเหมือนเดิม
ปัญหาทั้งหมดมันก็จะไม่เกิดขึ้นเท่านั้นเอง

ขอบคุณมากนะคะ สำหรับคำปรึกษา
ฉันจะต้องหาเวลาไปที่เทวาลัยให้ได้สักวัน
ตราบเท่าที่ยังสามารถเดินทางไปได้ด้วยตัวเองค่ะ

ปล. พ่อกับแม่ไม่รู้ปัญหาของฉันหรอกค่ะ

ฉันจะพยายามนะคะ.. ขอบคุณจริง ๆ
ฉันจะพยายามออกเดินทางอีกครั้งให้ได้

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้เข้มแข็ง ยังไงคุณก็ยังมีความสำคัญกับพ่อ แม่ พี่น้อง คนรอบข้าง แต่มีเค้าคนนั้นที่ไม่เห็น เหมือนงูเหลือมแพ้เชือกกล้วย คนเราย่อมจุดอ่อน เอาหน่ะ ขอให้ได้พบกันที่เทวาลัยนะคะ

ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

อยากจะไปที่เทวาลัย
แต่ตอนนี้คงยังไม่ได้...

คงต้องทำใจหลอกตัวเองไปวัน ๆ ก่อน

จะขอเป็นกำลังใจให้ คุณ คนที่มีความทุกข์ อีกคนน่ะครับ ดูแล้วคุณเป็นคนที่รักพ่อรักแม่รักพี่น้อง คุณเป็นคนที่ประเสริฐ ดีคนนึง เลยน่ะ เพราะฉนั้น ใครคนนั้น คนไหน ที่ไม่เห็นคุณค่าของคุณ เค้าคนนั้น ยังจะมีคุณค่าที่คู่ควร กับคุณอีกเหรอ รักตัวเองเยอะเยอะน่ะ ในเมื่อตัวเองมีดีอยู่แบบนี้ เป็นกำลังใจให้น่ะครับ เข็มแข็งเข้าไว้ วันนึงคุณต้องเจอและได้พบกับคนที่คู่ควรกับคุณ เข็มแข็งครับ มีโอกาสแวะมา กทม เมื่อไหร่ ก็เข้าไปที่เทวาลัยได้เลยครับ ทุกคนที่นั่น ยินดีต้อนรับคุณทุกเมื่อครับ

จริงค่ะ

ฉันไม่มีความสุขจริง ๆ

ฉันยิ้มไม่ออก ยังไงโลกมันก็มืด
ฉันไม่เคยกินข้าวอร่อย
หรือนอนหลับเต็มอิ่มเลย
จะรู้สึกหวาดผวาทุกคืน

ฉันร้องไห้ทุกวัน...

ฉันไม่ต้องการใครอีกแล้วล่ะ

ฉันอยู่เพราะหน้าที่จริง ๆ
เพราะคนข้างหลัง ฉันจึงต้องอยู่ค่ะ

................................................

ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังใจให้

อีก 80 ปีคงจะไม่เป็นไรแล้วมั้งคะ

จะอยู่ถึงวันนั้นมั้ยเนี่ย? 55+

เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย

เทศกาลหรือวันอะไร ๆ ก็ไม่มีความสุขเอาซะเลย เฮ้อ