ในความรู้สึกกับเรื่อง "วางให้ลง"

ทุกสิ่งอยู่ที่ใจ จะวางลงได้  หรือ  ไม่ได้   ก็คงไม่พ้นจิตใจ

และความตั้งใจที่จะวาง ยากนักที่จะบังคับให้วางหรือถือไว้

หากแต่ยังคิดวนเวียนอยู่  หรือ ยึดติดอยู่  ก็คงจะหนีไม่พ้น....

บางทีรู้ทั้งรู้แต่ก็ทำยากเหมือนกัน...อยู่ที่เรื่องนั้นวางยากแค่ไหน

ปล...... พยายามมองหาคุณคนรับผลส้ม....แต่ก็ไม่แน่ใจทุกที

เด๊วจะคอยแอบมองหาต่อนะคะ....^O^

การมองหาคนรับผลส้ม คือ วางไม่ลง ช่ายไหม?

วางซะ... แล้วเราคงพบกัน

อ่ะนะ.....ดีนะเนี่ยที่ไม่อุ้มซะเลย

งั้นวางคุณคนรับผลส้มเบาๆๆๆๆ ......อิอิ

แล้วเราจะพบกันจ้ะ munung

ในทางตันตระของเรากล่าวถึงเรื่องของการวางต่างกันครับนั่นคือ "หยิบได้วางได้ค่อยหยิบ วางได้หยิบได้ค่อยวาง" หากการที่ยังวางไม่ได้อาจเป็นเพราะ หากวางแล้วจะหยิบไม่ได้อีกก็เป็นได้ ครับ การหยิบไม่ได้ ไม่ใช่หมายถึงต้องหยิบของชิ้นที่เพิ่งวางไปเสมอ อาจเป็นการหยิบ ในของชิ้นใหม่ ก็เป็นได้ครับ ดังนั้นการวาง หาก กล้าและพร้อมที่จะวางก็ต้องกล้าและพร้อมที่จะหยิบ จงอย่าวางเพราะ ต้องวาง เดี๋ยวมือจะว่าง นะครับ เพราะอย่างไรเกิดเป็นคนต้องหมั่นคน คน เข้าไว้ (ตามคติเซนที่กล่าวไว้ข้างต้น นั้น มีข้อคิดหนึ่งที่ชัดเจนมากและพึงระวังไว้คือ "อย่าให้พระเซนยืมเงินโดยเด็ดขาด"เพราะท่านวางเร็ว)

อย่างที่คุณคนรับผลส้ม เขียนไว้ อ้ายเจ้าทุกข์ใจนิไม่โดนด้วยตัวเองมันก็คงจะเป็นคนละอารมณ์กัน แต่ถ้าได้เคยผ่านมันมาแล้วก็จะเข้าใจสภาพทุกข์ใจแสนสาหัสได้  บางคนอาจจะกำลังเป็นครั้งแรก แต่หลายๆ คนคงผ่านมาหลายสาหัสแล้ว..วางไม่ลง มาจากการที่เพราะไม่อยากเข้าใจอย่างแท้จริงก็ได้ เพราะขี้เกียจ และอาจจะเพราะขี้ขลาดไปด้วย เพราะเมื่อเข้าใจแล้วต้องจ่ายไปไม่ว่าจะเป็นทางกายและจิตใจ เลยไม่อยากเข้าใจ เช่น หากเข้าใจว่าเค้าไม่รักแล้วเมื่อใดก็ต้องอยู่คนเดียวเมื่อนั้น เป็นต้น ไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่กล้าทำอะไรคนเดียว อยู่ไม่ได้ วางความกลัวของตนเองไม่ได้ก็จำเป็นต้องผูกชีวิตไว้กับคนอื่นให้เค้าทำให้ทุกข์ใจไปเรื่อย ๆ เป็นต้น  ผมศึกษาเรื่องนี้มาระดับหนึ่งจนผมมองว่ามันอยู่ที่ความต้องการของแต่ละคน  แล้วแต่วิถีของแต่ละคน บางคนรู้ว่าทุกข์ใจแต่ก็เลือกจะถือมันเอาไว้  ..

ผมชี้ให้เด็กหลายๆ คนบ่อยๆ ว่าหากต้องการมีความสุขสบายใจแบบค่อนข้างถาวรให้เปิดใจรับสภาพตนเองหน่อย ดวงมีดูเป็นเปิดศึกษาดูเลยว่าเรามีอะไรได้เท่าไหร่จนตาย รู้แล้วก็ทำความเข้าใจ และรับมือ อยากได้อะไรให้กระทำพิธีกรรมขอพรเป็นเรื่อง ๆ ไป ปฎิบัติตนให้เป็นคนดีของทวยเทพ แล้วชีวิตจะสุขสงบ  ...มันเกี่ยวกับการวางตรงไหน เกี่ยวสิ ที่บอกคือศึกษาตนเองว่ามีอะไรมาบ้างและมีสิทธิ์ได้อะไรบ้างในชีวิตนี้ และ เมื่อเข้าใจแล้วจะได้วางสิ่งที่ทำให้ทุกข์ใจไปวันๆ ลงได้  ดวงมีแสนบาทอย่างไรฝันจะขับรถคันละหลายๆ ล้านก็มีแต่จะนำทุกข์มาให้ไม่จบสิ้น  วางมันลงซะ ก็จะมีเวลาไปทำอย่างอื่นที่มีประโยนช์กับชีวิตมากขึ้น..

จริง ๆ แล้วหากมองให้ลึกจริงๆ และเป็นความจริงแท้นั้นสิ่งที่ทำให้มนุษย์ทุกข์ใจเพราะ มนุษย์นำไปใส่ไว้ในใจทั้งนั้น  การหยุดคิดเรื่องทุกข์ใจทำไม่ยาก  แต่เชื่อผมเถอะมนุษย์ไม่เลือกที่จะทำมันไม่ใช่ทำไม่ได้..

ขอแค่อย่าขี้เกียจ อย่าขี้ขลาด กับตนเองแล้วจะทำอะไรได้อีกเยอะมากมาย..ที่ผมเขียนนี่ผมไม่ได้ต่อว่าหรือดูถูกอะไรใครแต่ตนเองถูกสอนมาแบบนี้ไม่มีการโอ๋ ..ผมทำอะไรไม่ได้เมื่อไหร่ ผมจะถูกคุรุสอนว่า เพราะผมขี้เกียจ เพราะผมขี้ขลาด ไม่มีอะไรที่จะทำไม่ได้ถ้าตั้งใจจะทำอย่าแก้ตัว ลองสังเกตุดูสิเมื่อทุกข์ใจถึงที่สุดดู มนุษย์เราก็ยังกินได้และเข้าห้องน้ำถ่ายอยู่ดีหมายถึงว่า อ้ายที่ว่า โอ้ยยย โอ้ยยย ทุกข์จนจะตายแล้ว ร่าวกายมันไม่ตายหรอกถ้าเราไม่ฆ่าตัวตายเอง..ฉะนั้น มันอยู่ที่คิดจะวางหรือไม่แค่นั้นเอง

ขยัน และ กล้าหาญ ???

หากไม่เผชิญกับความทุกข์ ก็ไม่รู้หรอก

ขอบคุณทุกท่านที่มาให้สติ  ให้วางในรูปแบบต่างๆ ไม่รู้ว่าจะวางได้อย่างที่ทุกท่านแนะนำมาหรือเปล่า... วางเรื่องนั้นแล้ว  เรื่องอื่นก็เข้ามาอีก ทุกข์อีกแล้ว ก็ต้องหาทางวางต่อไป

เกิดเป็นคน ก็ต้องคนๆๆๆๆ ขอให้ทุกท่านวางให้เร็วนะ จะได้หยิบเรื่องอื่นมาคนต่อไป

ตอนนี้เริ่มคนๆๆๆ อีกแล้ว

หนูเองก็วางได้มั่งไม่ได้มั่ง แม้ได้มาที่นี่ ได้ข้อคิดเพิ่มเติมลงไปอีกเยอะมาก แต่บางครั้งก็ยังหยิบของใหม่ขึ้นมาอีก อย่างท่านเจ้าบ้านกล่าวไว้ แต่ขณะนี้ถูกสอนว่าคิดก่อนค่อยซื้อหรือหยิบอยากได้จริงๆ จนนำลายไหลหยด แหมะๆก็รีบซู้ดกลับ แล้วเดินพ่านไปก่อนเดินไปคิดไป โอย..อยากได้มากถ้าไม่ได้ตายแน่ค่อยกลับมาซื้อหรือหยิบ ถ้าแพงไปต่อแล้วจนจะโดนตึบแล้ว ก็ยังไม่ได้ตามกำลังในกระเป๋า กลับบ้านไปนอนเกาพุงคิดอีก แล้มาดูอีกครั้งหลังจากนอนคิด 2-3 วันถ้าของนั้นยังอยู่ก็ซื้อเถิดนะ ถ้าไม่อยู่ก็คงถอนหายใจได้ เฮอไม่เสียตังแล้วอู.....ไม่ใช่ของเรานี่หว่าเอ.....จริงแล้วหนูเองก็ไม่รู้ทำได้มั้ย แง....

ผมรู้สึกว่าเขียนโหดไปหน่อย..อยากเพิ่มว่า

การวางนั้นมันไม่ใช่ทุกคนจะวางได้ หนึ่ง สอง สาม ปุ๊บ เสร็จวางแล้ว... ระยะการฝึกฝนมันก็ยาวนาน ความเร็วในการวางก็ไม่ใช่ว่าจะเร็ว สำเร็จได้ทุกคนเสมอไป  แต่หากรู้ตนเองว่ากำลังพยายามวาง ก็ถือว่าใช้ได้ระดับหนึ่งแล้ว เพราะเมื่อทุกข์มันมา มันก็หนักหนาเสมอ น้ำหู น้ำตาไหล พรากๆๆ แต่ขณะทุกข์ใจอยู่ผมรู้ว่ามันยากแต่ขอให้มีสติ และ ตั้งมั่นไว้ว่าจะวาง จะวาง แล้วก็หัดฝึกฝนต่อไป  หากเจอวงกลมเดิม ๆ ครั้งใหม่แค่ทำตอนจบให้ดีขึ้นกว่าอันเดิม สาหัสน้อยกว่าอันเดิมได้ ก็ถือว่าดีมากขึ้นตามลำดับ..

การวางคือการไม่นำเอาปัญหามาถือไว้ให้ทุกข์ใจ ..ต้องย้ำบ่อย ๆ ว่าการแก้ปัญหากับการแก้ทุกข์นั้นต่างกัน  ในบางครั้งปัญหายังคงอยู่แต่แก้ทุกข์ได้แล้วก็มีเยอะไป เช่น คนรักเลิกกับเราแล้วไปมีคนใหม่ เมื่อวางทุกข์ลงได้แล้ว วันหนึ่งเดินไปเจออดีตคนรักเดินอยู่กับคนรักใหม่ เสียใจน้ำตาไหล อันนี้ปกติเพราะเป็นเรื่องใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นใหม่ แต่ต้องทำความเข้าใจในน้ำตานั้นว่าแน่นอนโดนทิ้งยอมเสียใจเป็นธรรมดา แล้วก็ไปต่อ อย่างนี้เรียกวางลง แล้ว

หลาย ๆ คนมักจะนำคำว่า วาง ไปตีความในแนวว่าเป็นผู้ถือบวชไปเลย ไม่สุขไม่ทุกข์อะไรแล้ว ละวางแล้ว ..อันนี้ในตันตระไม่ฮิต เรียกพวกก้อนหิน อยู่ใช้ชีวิตแสนลำบากในโลกนี้ต้อง หาความสุขสนุกให้ได้ ..อย่างนี้ถึงฮิต และแนวมาก(ภาษาวัยรุ่น ยืมใช้ )

และอีกอย่างที่พูดถึงว่า วางอันนี้ได้อันโน้นก็มาอีก ข้อนี้แน่นอนอยู่แล้วเพราะตัวตนเราขยับสร้างสมการใหม่ ๆ ตลอดเวลา ฉะนั้นถึงเราหัดไม่ก่อปัญหาสร้างปัญหาให้ตนเองได้สำเร็จแล้วก็ตามบุคคลอื่นรอบ ๆ ตัวก็นำปัญหามาให้เราทุกข์ใจและหัดวางอยู่ดี  ฉะนั้นผมถึงคอยบอกบ่อย ๆ ว่าการทำความเข้าใจตัวตนของเรานั้นดีที่สุดเพราะวางได้หยิบได้เสมอ ๆ การเข้าใจไม่ใช่การจำ ทุกข์และสุขมันอยู่ด้วยกันเหมือนดำขาว  ไม่มีทุกข์ก็จะไม่รูว่าความสุขมีค่าเพียงใด

ขอเป็นกำลังใจให้ ทำได้ทุกคน...

ขอขอบคุณท่านอสินะตันตระ มากๆค่ะกระจ่างขึ้นมาก  กับการวางทุกข์  เพราะทุกข์นั้นมาง่ายจริงๆนะค่ะ แค่เผลอแว้บเดียวเท่านั้นอ้าวร้องไห้อีกแล้ว เวลาจะไล่ให้ไปยากจริงๆ เฮอ..คนหนอคน   

นอกจากนี้ยังมีพิธีกรรมใดๆ ให้วางได้เร็วหรือไม่เจ้าคะ

เท่าที่ผมเคยกระทำด้วยตนเอง ก็ไม่มีพิธีกรรมใดช่วยให้วางได้เร็วหรอกนะมันเป็นการฝึกฝนอย่างเดียวเพราะเวลามันมีระเบียบของมัน แต่เคยตื้อให้เจ้าบ้านแปะทองให้เอ๋อไปสอง สามเดือนอันนี้เคยทำให้มันเหมือนแฮงค์โอเวอร์ทุก ๆ วันย่นเวลาแบบนี้มีเค้าเรียกลืมทุกข์ และก็จะมีน้ำมนต์บางเลขที่อาบแล้วก็จะช่วยให้สุนทรีย์ขึ้น มองปัญหาต่างๆ ได้อารมณ์ดีขึ้นแต่ใครอาบเลขอะไรได้บ้างนั้น ผมไม่รู้จริง ๆ ..

เวลาเป็นเงื่อนไข สำคัญสำหรับคนทุกข์ใจที่อยากจะให้มันผ่านไปเร็ว ๆ ๆๆ  หากไม่ทำพิธีใดก็ลองทำแบบผมทำความเข้าใจทุกข์นั้นดูวางแผนการใช้ชีวิต นอนให้เยอะกว่าตื่น นอนไม่หลับก็จิบเครื่องดื่มมึน ๆ นิด ๆ เอาพอง่วงแล้วก็นอน เวลาก็ผ่านไปได้เร็วขึ้นได้นะ ..ในตันตริกเรียก " นอนซะ " หรือ " ถอดปลั๊ก "  เพราะเวลาทุกข์ใจอย่างไรมันก็ผ่านได้อยู่แล้วแต่อยู่ที่เวลา..

เป็นมนุษย์อย่างไรก็ต้องทุกข์ใจ อยู่ที่จะเลือกวางมันลงอยู่แบบสุขหรืออยู่แบบทุกข์ ๆ โดยการนำมาคิด เชื่อผมนะ การหยุดคิดทำไม่ยากขนาดนั้น..

ท่านอสินะฯ คำแนะนำของท่านอ่านทบทวนมาอยู่ตลอด ที่เข้ามาในกระทู้นี้ ตัวเราเองน่ะทำได้  แต่คนอื่นที่เราอยากช่วยน่ะ เขาจะทำได้หรือเปล่าไม่รู้

ผมแจงไว้บ่อยกับประสบการณ์สถิติ อืมม(นับไม่ถูก)ซักยีสิบปีที่จดจำมา 

" กรรมเป็นของคนนั้นๆ เจ้าของกรรมต้องแบกรรมออกจากมือเอง "

หากเป็นคนที่คุณรักมาก(พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ เพื่อน หรือ คนรัก)สิ่งที่ทำได้คือทำตนเองให้แข็มแข็งมีความสุข เพื่อจะรองรับให้คำปรึกษาบุคคลนั้น ๆ ได้เมื่อเค้าเกิดทุกข์และอยากได้คำปรึกษา   การร่วมกันทุกข์ไม่ก่อเกิดประโยชน์ด้านใด ๆ เลย

และก็ไม่มีใครแก้กรรมให้ใครได้ นอกจากจะมีอำนาจแล้วระดับมากมายจนเจ้ากรรมนายเวรไม่กล้า   มีความดีเมตตาสะสม จนเหล่าทวยเทพปราณี ...ไม่งั้นกรรมใครก็กรรมมัน

ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องสถิตินะ ผมจดจำมันมานานจากรอบ ๆ ตัว..

ปราชญ์ก็เป็นเรื่องส่วนตน กรรมก็เป็นเรื่องส่วนตน ..คนรู้แล้วก็ต้องวางคนไม่รู้ให้ได้ เพราะถือไว้ก็ทุกข์ใจ อย่างนี้หละถึงเป็นที่มาของความหายคำว่า คุรุ หรือ อาจารย์ เพราะต้องแบกหาม ต้องลากคนอื่นที่ไม่พยายามจะรู้ หรือ ไม่รู้เอาจริง ๆ ตลอดเวลาด้วยว่า " เมตตา " อยากให้ไปถึงจุดหมายที่ตนเองเข้าใจฉะนั้นคนลากคนดึงต้องตัดสินใจ ว่าอยากกระทำต่อคนนี้ฉะนั้นอย่านำมาทุกข์ใจและพยามลากให้ดีที่สุด ...

พอเห็นภาพมั้ย..

เห็นแล้ว....  หากที่นี่มืดตึ๊ดตื๋อ  ท่านอสินะฯ ได้เมตตานำเทียนแท่งน้อยมาให้ข้าน้อยแล้ว

ตอนนี้ช่วยให้เขาคลายทุกข์ด้วยการรับฟังและเออ ออ ไปตามเรื่องตามราว  ก็ช่วยให้คลายทุกข์ลงบ้าง  แต่บางทีเราเผลอไปรับทุกข์เขามาเป็นทุกข์เรา  ก็เลยมานั่งทุกข์ด้วย

ขอบคุณท่านอสินะฯ อีกทีที่เตือนสติ