มาจากความคิดเห็นที่ 61 ของกระทู้นี้ http://www.tantradevalai.com/index.php?lay=boardshow&ac=webboard_show&Category=tantradevalaicom&thispage=2&No=461420

เมื่อ เกือบสองพันปีที่แล้ว ที่เชิงเขาแห่งหนึ่ง มี อาศรม ของฤาษีเฒ่า สร้างอยู่ใกล้ๆกัน ห้าหลัง โดยทางทิศเหนือ มี ฤาษีเฒ่ากบิลทะและเหล่าสานุศิษย์อาศัยอยู่ ทิศใต้มีฤาษีกัตมะและเหล่าสานุศิษย์อาศัยอยู่ ทางตะวันออกมีฤาษีเฒ่าสวนะและเหล่าสานุศิษย์อาศัยอยู่ และทางตะวันตกมีฤาษีเฒ่านิละและเหล่าสานุศิษย์อาศัยอยู่ ส่วนกึ่งกลางเป็นที่พำนักของราชฤาษีเฒ่าผู้เป็นคุรุของของฤาษีเฒ่าทั้งสี่ ถัดไปอีกเนินเขาเป็นที่พำนักของยมุกอสูร ผู้ดูแลดินแดนโดยรอบนี้ ตามคำบัญชาแห่งพระบิดามหาพรหม โดยมีหน้าที่ จัดการดูแลความเรียบร้อย นำส่งดวงวิญญาณที่หมดอายุขัยลงสู่ยมโลก ทุกๆร้อยปี และมีหน้าที่ปกป้องคุ้มครองสิงสาราสัตว์ตลอดจนฤาษีชีพราหม์ทั้งหลาย โดยมีสิทธิ์ถือบัญชีอายุขัยของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ถายใต้การดูแลอีกด้วย และในค่ำวันแรม 14 ค่ำ ของเดือนมาฆะยมุกอสูรได้ตรวจพบว่า ฤาษีเฒ่ากัตมะได้หมดอายุขัยลงแล้วเนื่องจากได้กระทำกรรมหนักในการทำลายชีวิตสัตว์ขณะถือสัจจะปฏิบัติ จึงให้บริวารไปรับดวงวิญญาณ เพื่อนำสู่ยมโลก ตาม หน้าที่ เมื่อ บริวารของจอมอสูรเดินทางไปถึง อาศรมของกัตมะฤาษีเฒ่า ก็ทำการนมัสการขอเข้าพบกับฤาษีเฒ่าเพื่อขอเชิญดวงวิญญาณไปสู่ยมโลก เมื่อพบฤาษีเฒ่า จึงพูดขึ้นว่า

บริวารจอมอสูร: นมัสการท่าน ขณะนี้ได้เวลาอันเป็นมงคลแล้ว ขอเชิญท่านตามข้าพเจ้ามาเพื่อนำท่านไปส่งยังเขตแดนยมโลกเถิด

ฤาษีเฒ่ากัตมะ: ข้าผู้เฒ่ายังไม่สิ้นอายุขัย ข้าตรวจรู้ด้วยตบะว่าข้าจะหมดอายุขัยเมื่ออายุครบ 159 ปี บัดนี้อายุข้า เข้าปีที่149 เท่านั้น มีเหตุใดผิดพลาดหรือเปล่า

บริวารจอมอสูร: ในบัญชีอายุขัยระบุว่าท่านหมดอายุขัยแล้ว

ฤาษีเฒ่ากัตมะ: แต่ในพรหมลิขิตบอกว่ายังไม่หมดนี่

บริวารจอมอสูร: แต่ในบัญชีอายุขัยระบุไว้ว่าท่านหมดอายุขัยเนื่องจากได้สร้างกรรมไว้นี่ไงบัญชีท่านอ่านดูซะจะได้เข้าใจ

ฤาษีเฒ่ากัตมะ: ข้าอ่านไม่ออก และไม่เข้าใจ ว่าสร้างกรรมอะไร สร้างยังไงและทำไมถึงเกี่ยวกับอายุขัย ข้ายอมรับว่าได้เห็นสุนัขป่าตัวหนึ่งตายไปจริง แต่มันเกี่ยวกับอายุขัยของข้าได้อย่างไร ข้าไม่เข้าใจ แต่ข้าก็ไม่ขัดใจเจ้า หากเจ้าจะพันธนาการข้าไปยังยมโลกก็ลงมือเถิด ไม่จำเป็นต้องกล่าวอ้างสิ่งใด ให้ขัดเคืองใจอีกต่อไป

บริวารจอมอสูร: ข้าแต่ฤาษีท่าน ข้าย่อมมิบังอาจกระทำการเช่นนั้น  หากแต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการนำส่งดวงวิญญาณในรอบร้อยปี หากไม่ทันการ นั่นหมายถึงข้าจะนำส่งดวงวิญญาณล่าช้าไปอีกร้อยปีเชียวขอท่านฤาษี โปรดไตร่ตรองพิจารณา บัญชีอายุขัยเล่มนี้อย่างละเอียดเพื่อทำความเข้าใจด้วยเถิดเจ้าข้า

ฤาษีเฒ่ากัตมะ: แต่มีเวลาก่อนรุ่งอรุณเพียงสองชั่วโมงกับหนังสือที่ข้าอ่านไม่ออกเนี่ยนะ แต่ก็เอาเถอะข้าจะลองดูแต่ถ้าไม่ทันก็โทษข้าไม่ได้นะเอาล่ะ เจ้าออกไปก่อนก็แล้วกัน ข้าจะรีบอ่านเพื่อทำความเข้าใจ

เมื่อบริวารจอมอสูรออกไปจากห้องแล้วฤาษีเฒ่าก็สั่งให้ลูกศิษย์นำเสื้อผ้าใหม่เพื่อจะผลัดเปลี่ยนและจัดเตรียมเครื่องใช้ในการเดินทางเพื่อจะไปพบราชฤาษีผู้เป็นอาจารย์ของฤาษีเฒ่ากัตมะให้เรียบร้อย เหล่าสานุศิษย์จึงเรียนถามท่านฤาษีว่า “ท่านอาจารย์ยังมีเวลาเหลือพอหรือครับ ท่านมีเวลาเหลืออีกเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น”

ฤาษีเฒ่ากัตมะ: ให้เตรียมไว้สำหรับพรุ่งนี้สายๆไม่ใช่ตอนนี้โว้ย

เหล่าสานุศิษย์: ก็อีกสองชั่วโมงท่านอาจารย์ก็หมดอายุขัยแล้วจะไปได้อย่างไรครับ

ฤาษีเฒ่ากัตมะ: พวกเอ็งเข้าใจคำนี้มั๊ย “เข้าใจเมื่อไหร่ ต้องจ่ายเมื่อนั้น” แต่นี่ข้าไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจด้วย ไปจัดของได้แล้ว ไป ไป

ว้าว.... ขอพระคุณท่านเจ้าบ้านที่เมตตา เฉลยประโยคนี้

แต่ทำมายต้อง "จ่าย" น่าจะเป็น "ตาย" อะค๊าบ

อูยโย๋ว...... แสดงความโง่ในที่สาธารณะอีกแย๊ว

ขอความเมตตาประทานความสว่างให้ด้วยเถิดเจ้าค่า

“เข้าใจเมื่อไหร่ ต้องจ่ายเมื่อนั้น”

ถ้าอย่างนั้นถ้าเราแกล้งไม่เข้าใจ ย่อมไม่ผิดสิคะเนี่ย...ขอบคุณท่านเจ้าบ้านค่ะ

ที่ทำให้เอาปรัชญาดีดีมาใช้กับชีวิตประจำวันได้เยอะเลยค่ะ..... ^-^

"จ่าย" ไม่ได้แปลว่า "ตาย"

"จ่าย" สามารถจะเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น (ที่เราติดไว้)

***

ถ้ายังไม่รู้ว่าเป็นหนี้ หรือหนี้คืออะไร ยังไม่จ่าย คงไม่ผิดมาก

แต่(ดัน)รู้แล้ว (เจ้าหนี้แสดงตัว)แล้วไม่จ่ายนี่สิ... เหอๆๆๆๆ

น่ากลัวกว่าน๊า

กระจ่างแล้วค๊าบ  ว่าไม่เข้าใจดีกว่า ไม่อยากจ่าย อิอิ

ชอบวิธีการสอนแบบนี้จังเลยค่ะ เข้าใจง่าย

ชอบ ชอบ จริง ๆ ค่ะ

อ้าวววว ไหง ข้อความมันออกมาซ้ำกันหละเนี๊ยะ ...อุ ตะ สา หะ ใช้เทคโนโลยี กะเค้าบ้างส่งมาจาก PDA ยอดฮิต โถถถถถถ ไม่ได้เรื่องเลยเรา

และก็ถ้าวิธี ที่อธิบายอะไรง่ายๆ แบบนี้หมายถึงผมละก็  .. อิอิ  เหตุเพราะผมไม่มีเวลาเล่นเลยนะสิครับช่วงนี้  รอไว้ผมว่าง ๆ กว่านี้ก่อนเถอะ..ผมจะเขียนให้มันเข้าใจยากกว่านี้  ตามเพื่อนผมคนหนึ่งว่า " จะทำให้ง่ายๆ ทำไมถ้าทำให้มันยากได้  " คริคริ  ซึ่งผมเอาล้อเล่นคนที่ชอบทำชีวิตให้ยุ่งยากเป็นคำล้อเฉยๆ จากคำว่า make it simple...

อืมฮะ

เข้าใจแระ... ขอบพระคุณคณาจารย์ทั้งหลายที่มาทำลายความโง่เขลาให้หายไป  อย่างนี้ "เข้าใจเมื่อไร ก็จ่ายเมื่อนั้น" จ่ายอะไรดีอะ ??????

ยินดีกับ คุณ @ โต ขึ้น หนู จะ เป็น ตัน ตริก @ ด้วยฮะ 

ในบ่ายวันหนึ่ง ที่ เชิงเขา ยมุก (ยะมุกะ) ฤาษีเฒ่าตนหนึ่งนามว่า กัตมะ ได้ออกมาเดินเล่นกับเหล่าสานุศิษย์ และได้พบกับ ฤาษีเฒ่า กบิลทะ ซึ่งเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกันกับฤาษีกัตมะ นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ใต้ร่มเงาไม้ มีเหล่าสานุศิษย์ของท่านนั่งล้อมรอบอยู่ เพื่อฟังคำบรรยายถึงวิชชาเวทย์ต่างๆ เพื่อไม่เป็นการรบกวนตามมารยาท ฤาษีกัตมะจึงให้ลูกศิษย์ของตนนั่งลงกับพื้นส่วนตัวท่านเองทำสมาธิ นั่งเอกเขนกลอยตัวในอากาศ แล้วจึงถามกับลูกศิษย์ขึ้นมาเบาๆว่า

ฤาษีกัตมะ: เวทย์วิชชาบทนี้ข้าสอนไปหรือยังวะ

สานุศิษย์: ยังเจ้าข้า

ฤาษีกัตมะ: งั้นฟังซะ แล้วจำไว้มีข้อสงสัยค่อยถามข้าภายหลัง ข้าจะหลับซักงีบ

สานุศิษย์: เจ้าข้า

จนแดดร่มอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า ฤาษีกัตมะตื่นแล้วเห็นแต่ลูกศิษย์ตนนั่งอยู่ ส่วนฤาษี กบิลทะและสานุศิษย์หายไปแล้วจึงถามว่า

ฤาษีกัตมะ: อ้าว ท่านกบิลทะไปไหนซะแล้วล่ะ

สานุศิษย์: ท่านไปแล้วเจ้าข้า สอนจบก็ไปนานแล้ว พวกข้า ไม่กล้ารบกวนท่านอาจารย์จึงไม่กล้าปลุกเจ้าข้า

ฤาษีกัตมะ: อืมดีแล้ว  แล้วเขาสอนอะไรบ้างมีข้อสงสัยอย่างไรบ้างหรือเปล่าล่ะ

สานุศิษย์: หลังจากท่านอาจารย์หลับไปท่านก็บรรยายเรื่องการปรุงผงโลกีย์วิสัย เจ้าข้า พวกข้าทั้งหลายสงสัยเพียงเรื่องนี้เจ้าข้า

ฤาษีกัตมะ: อ้าวอันนี้ข้าสอนไปแล้วนี่หว่า

สานุศิษย์: แต่ที่ท่านฤาษีกบิลทะ ท่านบรรยาย ไม่เหมือนกับที่ท่านอาจารย์สอนไว้เจ้าข้า

ฤาษีกัตมะ: ไม่เหมือนยังไงวะ ก็อาจารย์เดียวกัน วิชชาก็วิชชาเดียวกัน ข้าเรียนก็เรียนมาพร้อมกัน

สานุศิษย์: ข้อต่างคือ ท่านฤาษีกบิลทะ บรรยายไว้ว่า เมื่อนำผงจันทน์ 5 ที่ลงอาคมแล้ว ผสม ละอองเงิน ละอองทอง และผงจากไข่มุกทะเลแล้ว ให้นำไปร่ำ น้ำมันโลกีย์เวทย์ 5 หน หนละ 5 วันระหว่างนั้นต้องสวดบทโลกีย์วิชชิยะด้วยอีก 17จบในแต่ละวันตลอด 5 วัน แล้วนำไป ร่ำ น้ำมันวิสัยเวทย์ อีก 5 หน หนละ 5 วันระหว่างนั้นต้องสวดบทวิสัยยะวิชชาควบคู่ไปอีก14 จบ ในแต่ละวันตลอด 5วัน หลังจากนั้นจึงค่อยนำมา สรร ด้วยน้ำมันโลกียเวทย์ และน้ำมันวิสัยเวทย์ อีกครั้ง ซึ่งยากมากต่างกับที่ท่านอาจารย์สอนเจ้าข้า

ฤาษีกัตมะ: วิชชาแบบของท่านกบิลทะเป็นยังไงก้อเรื่องของเขา แบบของเราทำแล้วใช้ได้ดีก็พอแล้ว ไม่ต้องไปสนใจ

ฤาษีกัตมะ เมื่อกลับมาถึงอาศรมก็ทำประกาศเข้าสมาบัติ สี่สิบสามวัน เพื่อ ที่จะระลึก ถึงวิชชา นี้ ซึ่งค้างคาในใจมาก เนื่องจากต่างกับที่เคยศึกษามา แต่ก็ไม่กล้าแพร่งพรายให้ใครรู้

อีกด้านหนึ่ง ในอาศรมของฤาษีกบิลทะ

สานุศิษย์ของฤาษีกบิลทะ: ท่านอาจารย์เจ้าขา ศิษย์มีเรื่องสงสัย

ฤาษีกบิลทะ: มีอะไรว่ามา

สานุศิษย์ของฤาษีกบิลทะ: เมื่อบ่ายวันนี้ เหตุใดท่าอาจารย์จึงบรรยายเรื่องการเสกสร้างผงโลกียวิสัย ซึ่งเคยอบรมศิษย์ทั้งหลายเมื่อหลายเดือนก่อนแล้ว และยัง สอนในวิธีที่ต่างและยากไปจากเดิมเล่าเจ้าคะ พวกข้าทั้งหลายควรจะจดจำวิธีการทำในแบบใดจึงจะถูกต้องเจ้าคะ

ฤาษีกบิลทะ: อ้อวิธีที่ถูก ที่ควรจดจำ คือวิธีแรกที่ข้าเคยสอนไว้เมื่อสามเดือนก่อนน่ะถูกต้องแล้ว

สานุศิษย์ของฤาษีกบิลทะ:  แล้ววิธีที่เรียนกันในวันนี้ล่ะเจ้าคะ

ฤาษีกบิลทะ: ก็เป็นวิธีที่น่าจะดีวิธีหนึ่งข้าเองก็ไม่เคยลอง และก็ไม่เคยเรียน มาเหมือนกันแค่ลองนึกให้ยากๆเข้าไว้ แต่ถ้าจะให้ดีพวกเจ้าก็ทำอย่างที่ข้าเคยสอนไว้เมื่อสามเดือนก่อนนั้นแหละถูกต้องแล้ว

สานุศิษย์ของฤาษีกบิลทะ: ขอท่านอาจารย์เฉลยด้วยเถิดพวกข้าทั้งหลายไม่เข้าใจ

ฤาษีกบิลทะ: พวกเจ้าเคยได้ยินคำนี้มั๊ย “ จะทำให้มันง่ายๆทำไม ถ้าทำให้มันยากได้” เพราะวันนี้ที่สอนข้าไม่ได้สอนพวกเอ็งแต่สอนศิษย์คนอื่นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆป่านนี้คิดกันจนหัวแตกแล้วเจ้ากัตมะเฒ่าเอ๋ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า............

ตอนนี้สนุกมาก

ขอบพระคุณท่านเจ้าบ้านฮะ

5555555

ขำด้วย ขำด้วย ....แบบนี้เลยพวกเราโดนมาแบบนี้เลย

อิอิ...

“ จะทำให้มันง่ายๆทำไม ถ้าทำให้มันยากได้”

ขอบคุณมากค่ะท่านเจ้าบ้าน แล้ววันนี้ก็ได้แง่คิดอีกเรื่องหนึ่งแล้วจ้า.....คิคินึกออกแล้วจาไปเอาไปทำอาไรดี แหะแหะ

เช้าวันหนึ่ง ในอาศรมฤาษีเฒ่ากัตมะ เชิงเขา ยมุก ฤาษีเฒ่ากัตมะได้เรียกศิษย์เอก ชื่อ ชานิ เข้ามาพบเพื่อสั่งให้จัดเตรียมการสอนสำหรับวันนี้

ฤาษีกัตมะ:  ชานิ เว้ย เดี๋ยวเอ็งออกไปเตรียมสถานที่วันนี้บ่ายๆข้าจะฝึกสานุศิษย์ทั้งหลายเดินให้บนน้ำ ล่ะนะ

ชานิ:  เจ้าข้าแต่จะเอาน้ำที่ไหนมาเดินเจ้าคะ

ฤาษีกัตมะ:  ก็เอ็งไปที่หลังอาศรมขุดบ่อดินลึก 10วา กว้าง 50วา ยาว 100วา ไว้สิวะ

ชานิ: เจ้าข้าแต่ขุดแล้วจะมีน้ำออกมาแน่เหรอเจ้าคะ

ฤาษีกัตมะ:  อุวะ ข้าบอกเอ็งเหรอว่าให้ไปขุดบ่อน้ำ บอกให้ขุดบ่อดิน เว้ย

ชานิ: เจ้าข้า แต่ แล้วจะเรียนเดินบนน้ำได้ยังไงล่ะเจ้าคะ ถ้าไม่มีน้ำ

ฤาษีกัตมะ: ปัดโถ ข้าบอกเหรอว่าจะไม่มีน้ำน่ะ ข้าเสกน้ำได้เองไม่ต้องสู่รู้ เอ็งขุดเสร็จ เดี๋ยวข้าจะให้นาคมาพ่นน้ำพิษให้เต็มเองแหละ

ชานิ: เจ้าข้า แต่ น้ำพิษ ก็ตายสิเจ้าคะ แล้วใครจะกล้าลองโดดลงไปล่ะเจ้าคะ

ฤาษีกัตมะ: นี่ไงเอ็งเอานี่ไป ของวิเศษ สามชิ้นของข้า พอข้าขานชื่อ ก็ให้คนที่จะได้รับการฝึกเดินขึ้นไปบนขอบบ่อทีละคนเอ็งคอยเดินตามมันไปทีละคน พอข้าบอกว่าเตรียมพร้อมเอ็งก็กระซิบบอกให้มันเริ่มบริกรรมมนตราที่ข้าสอนไว้แล้วโดดลงไปเลย

ชานิ:  เจ้าข้าแต่ถ้ามันไม่ยอมโดดล่ะเจ้าคะ

ฤาษีกัตมะ: เอ็งก็เอาของวิเศษชิ้นที่1ของข้า นี่ไงชิ้นนี้ แว่นทิพย์ ส่องไปที่มัน มันจะเกิดอาการร้อน อยากโดดน้ำทันที

ชานิ: เจ้าข้าแต่ถ้ามันทนร้อนได้ล่ะเจ้าคะ

ฤาษีกัตมะ: งั้นก็เอาของวิเศษชิ้นที่สองของข้า “กัมปนาวุธ” ชูขึ้นฟ้า จะมีเสียงดังสนั่น ทำให้มันตกใจวิ่งลงบ่อทันที

ชานิ: เจ้าข้าแต่ถ้ามันไม่ตกใจล่ะเจ้าคะ

ฤาษีกัตมะ: ถ้างั้นเอ็งเอาของวิเศษชิ้นสุดท้ายไป

ฤาษีกัตมะหลับตาบริกรรมมนตราซักครู่ก็เรียกชานิเข้ามา

ฤาษีกัตมะ:มาเข้ามานี่พนมมือหันหลังมา

แล้วฤาษีกัตมะก็ถีบชานิเต็มแรงกระเด็นกลิ้งออกไปแล้วจึงพูดว่า

ฤาษีกัตมะ:นี่ไงของวิเศษชิ้นสุดท้าย แค่นี้เอ็งพอจำได้มะ

ชานิ:เจ้าข้า จำได้แม่นแล้วเจ้าข้า....................................................

ฤาษีกัตมะ:เวลาถีบเอ็งต้องคิดว่า เอ็งอุตส่าห์เตรียมขุดบ่อไว้ให้มันโดดแล้วมันไม่โดด ถ้ามันไม่โดดเอ็งต้องขุดทุกวัน จนกว่ามันจะโดด เอ็งคิดว่าเอ็งทำได้มั๊ยวะ

ชานิตอบพร้อมกับสายตาเป็นประกาย มุมปากมีรอยยิ้มแบบสะใจเล็กน้อยแอบไว้

ชานิ:เจ้าข้า ได้แน่นอนเจ้าข้า สาธุเจ้าประคุณท่านชานิขอคืนของวิเศษสองชิ้นแรกเจ้าข้าเพราะชานิคิดว่าไม่ต้องใช้ของวิเศษที่หายากมากทั้งสองชิ้นแรกแล้วเจ้าข้า  ดูท่าแล้วของวิเศษชิ้นสุดท้ายจะเหมาะสมกับพวกคนที่ไม่ยอมโดดบ่อแต่โดยดี ที่สุดแล้วเจ้าข้า

555 ของวิเศษอันใดมี ไม่ต้องหา คือตัวเรานั่นเอง

นั่งอ่านไปขำก๊ากกกเลยค่ะ

เล่นเอาคนรอบข้างตกใจหมดเลย

อิอิอิ แต่ยังไม่อยากโดนลงไปในบ่อจ้า

ขอเป็นคนเอาคนลงบ่อแล้วกันค่ะ.....อิอิ

ก๊ากกกกๆๆๆๆ  นึกถึงตอนเด็ก ๆ

โอ้โห ไอ้เรื่องถีบนิ ผมโดนจนชิน...แต่ เอ ..เดี๋ยวนี้ทำไมไม่โดนหว่า ถ้าว่ากระดูกเริ่มผุ กร่อนไปตามเวลาสังขารละมั่งน่า  ...

คี๊บ ลุคกิ้ง ฟอร์เวริ์ด

วัว สัม ขา ม๋า สอง หัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ลุ้นๆๆ

กราบขอบพระคุณล่วงหน้าเรยนะค๊า

ผมเจอคุณคนรับผลส้มละ เจอนะเจอกันบ่อยอยู่แต่คิดว่า มังคลาตันตระได้คอนเฟิร์มความคาดเดาของผมนะ ..ผมชอบแก้มคุณนะ มันยุ้ยๆ ดี

ขอถามตามความขี้เกียจของคนเริ่มแก่หน่อยเถอะว่า แกงค์บอยแบนด์นะมีอยู่เท่าที่ผมรู้และเห็นบ่อยๆ  5 คน ถือว่าทำความรู้จักกันนะ ผมรู้จักชื่อในนี้แล้วสอง มีอีกสามท่านที่ไม่รู้นามปากกาในนี้  ช่วยตอบผมหน่อยเถอะ ผมขี้เกียจนึกตามจะได้คุยกันรู้เรื่อง ไหน ๆ ก็เจอกันเกือบทุกวัน ใช่มั้ย

คนที่ 1 คนรับผลส้ม(แก้มยุ้ย)

คนที่ 2 Lonelyman ( ใส่แว่น )

คนที่ 3 คนที่ตัวสูง ( ผมทักอยู่บ่อย ๆ )

คนที่ 4 คนผมตั้งที่มาเรียนเมื่อวานนั่งอยู่ตรงข้ามผมในแถวที่สองตรงกลาง ๆ

คนที่ 5 พี่ผู้หญิงที่เรายิ้มกันประจำ เมื่อวานก็มาเรียนนั่งอยู่ตรงข้ามผมแถวแรกตรงกลางเลย

รบกวน 3 4 5 บอกผมหน่อยนะ

แล้วจะแวะเข้ามาอ่านคำตอบตอนบ่ายๆ นะ

อะจ๊าก... มีผู้ต้องสงสัยในที่นี่ ต้องสืบสวนต่อไปแล้วละ

แต่ว่า....ท่านอสินะตันตระเจ้าขา   ท่านมังคละตันตระอาจจะไม่นำพา  เดาผิด  ก็ได้นะเจ้าคะ 

ลืมตอบคำถามคงไม่บ่ายเกินไปนะกั๊บ

3) กับ 4) คนตัวสูง และคนผมตั้ง ไม่ค่อยโพสต์อะไรมากหรอก งานเขาค่อนข้างยุ่ง เพราะเป็นงานที่เน้นการพบปะลูกค้าเสียมากกว่า  อจ.มี๋ ให้เรียกเบอร์ 3) ว่า ป๊อป และเรียกเบอร์ 4) ว่าโอม แต่พวกเราไม่เคยเรียกเลย เพราะติดกับชื่อเดิมมากกว่า 555

เบอร์ 5) เนี่ย ไม่เล่นเน็ต เพราะอายุน้อยเกินไป อาจมีข้อความ และรูปภาพที่ไม่เหมาะสมได้  สาวสวยคนนี้แหละคือคนรับผลส้มจริงๆ  เป็นหัวหน้าแก็งค์บอยแบนด์  เป็นนักกิจกรรม และเป็นผู้เสียสละตัวจริงของกลุ่มเรา  ทำให้กลุ่มเราเป็นปึกแผ่นขึ้นมาได้  อีกทั้งเป็นลูกศิษย์มานานกว่าใครในบอยแบนด์

อนึ่ง บอยแบนด์ ไม่ได้มีแต่เพียงเท่านี้หรอกครับ มีอีกหลายคนที่พบกันเจอกัน คุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ่อยๆ มีความรัก และศรัทธาที่จะบูชาองค์เทพตามแนวทางตันตระ รวมทั้งเห็นพ้องกันว่าตันตระเทวาลัยคือธงชัยแห่งความหวัง และแสดงมิตรภาพต่อกันเพื่อที่จะพ้นทุกข์ในระยะสั้นและระยะยาวไปด้วยกัน และคงขยายไปเรื่อยๆ จะแจ้งให้ทราบเป็นระยะๆ

ขอบพระคุณท่านเจ้าบ้าน ท่านอสินะตันตระ และท่านมังคละตันตระ รวมทั้งตันตระคณาจารย์-เทวาจารย์ทุกท่าน ที่เมตตาพวกเราโดยละม่อมมาตลอด  หาก "รู้แล้วต้องจ่าย" ก็ขอให้พวกเราเป็น "ลูกศิษย์ที่รัก" ของพวกท่านเเถิด  และเมตตาพวกเราให้เป็นที่รักของครูบาอาจารย์ และเหล่าทวยเทพด้วยนะคร๊าบ

สาธุ สาธุ

555555  "เมตตาโดยละม่อม " ผมชอบ ผมชอบ คำนี้จัง นี้ถ้าผมเอาไปบอกกับคุรุว่า " โปรดเมตตาผมโดยละม่อมบ้าง" จะดีไหมน่าาาาา ..แต่ผมว่าคงโดนถีบตามเจ้าบ้านเล่านั้นแหละครับ..

เหมือนที่เคยพูดบ่อย ๆ เห็นพวกคุณยิ้มได้พวกเราก็มีความสุขใจไปด้วยครับ..ในโลกยุคที่ความสุขโดนเจ้าของเอาคืนไปแล้วในต่อไปข้างหน้านี้  ความสุข จะเป็นสิ่งที่หลงเหลือในบุคคลที่่มีวาสนาและความเพียรเท่านั้นแหละครับ ถึงมันจะเป็นเรื่องเศร้าแต่มันก็ต้องเป็นไป..

สุดท้าย ขอบใจในคำตอบที่ไม่ต้องทำให้ผมนึกไปนึกมาให้ปวดเฮด เวลาตามบิลให้ "จ่าย" จะได้ทำถูก 55555555

สาธุ สาธุ (ตาม )

อ่านการตอบของท่านอสินะและคนรับผลส้มแล้วพลอยได้รับอานิสงความสุขไปด้วย ขอบคุณท่านทั้งสองนะค่ะ เข้ามาบ่อยแต่ชอบอ่านมากกว่า อ่านไปเดาไปถูกบ้างผิดบ้างแต่มีความสุขมากสาธุ สาธุ (ตามไป)

นึกว่าคำฮิตน่าจะ "นำพา" และ "ไม่นำพา" นะเนี่ย

กลับกลายเป็น "สาธุ" ไปได้

ไม่นำพาจริงๆ เลยเรา อิ อิ อิ

แต่ที่แน่ๆ สวรรค์เบี่ยง-เบน อวสาน วันพุธนี้เจ้าค่า...

โหหห นี้ก็คอละครน้ำเน่าเหมือนผมเลย ทั้งนางสทาส ทั้งสวรรค์เบี่ยง ..

ใช่ๆๆ คร๊าบบบบ สวรรค์เบี่ยงจะจบแล้ว นั่งดูน้ำหูน้ำตาไหล มาหลายอาทิตย์แหมมม ถ้าชีวิตจริงมันมีรักเน่า ๆแบบนี้จริงๆ ก็ดีสินะครับ

ข้อดีของละครน้ำเน่าสำหรับผมนะ เหมือนยาซึมก่อนนอน เพราะดูได้โดยไม่ต้องคิดพอดูไปซักชั่วโมงก็จะเริ่มง่วง แถมพอหลับเอาไปฝันต่อเป็นเรื่องเจ้าชาย เจ้าหญิงให้น้ำลายยืดในฝันต่อไปอีก ฮี่ ฮี่

ติดละครเหมือนกัน แต่ตอนนี้พยายามไม่ติดอาไรแล้วค่ะ

เพราะว่าพอติดแล้วกว่าจะเข้าไปตันตระดึกทุกที

ขอบคุณนะคะเพราะว่าสงสัยเหมือนกันว่ากลุ่มบอยแบนด์

มีใครบ้าง อิอิ เลยมาแอบนั่งดูคำตอบด้วยคนจ้า...

ดีใจจัง... มีคนชอบละครน้ำเน่าเหมือนกัน

ส่วนใหญ่หนูจะไม่ค่อยเอาไปฝันต่อ  แต่คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกซะเองเลย ง๊า....พรุ่งนี้ต้องคลอดลูกแระ... ฮี่ ฮี่ ฮี่  แต่มีพี่เคน คาวี ดูแล... ว๊า.. ฮู มีฟามสุขจัง

แต่ว่าท่านเจ้าคุณจะเฆี่ยนอิฉันอีกไหมเนี่ย จะได้สำออยน้ำตาไหลอ้อนคุณ คุณ ทั้งหลายทางหน้าจอ  มาแร๊วมาร้องไห้กะหนูนะคะ   ยายฟักจะได้เอาอาหารมาเสริฟถึงห้อง อย่างกะวีไอพี โรงแรม 5 ดาวซะอย่างนั้น....

ชีวิตก็เป็นเหมือนละครนั่นแหละน๊า... มีพระเอก นางเอก นางร้าย สุดท้ายก็มาจบที่ตัวเราเอง  สวมบทตัวเราจริงๆ ในวันรุ่งขึ้น  เซ็งเรย.... พระเอก นางเอก นางร้าย หายไปไหนแล้ว

ขอให้ท่านอสินะตันตระหายป่วยทางวิญญาณเร็วๆ ค๊าบ

ลองใช้แบบเพื่อนคนรับผลส้มสิ  เลิกนับอายุตั้งแต่ 20

ครายถามมา ก็ตอบว่า "20"

อิอิอิ.... ถามใหม่ "ท่านอสินะตันตระตอนนี้อายุเท่าไร?"

ถามอายุตรง ๆ เลยเหรอนี้  คำถามนี้มาถามกันแบบตัวเป็นๆ ละกันจะหยิกให้แก้มยืดเลย ดีมะ

ม่ายช่าย  อยากให้ท่านอสินะตันตระตอบว่า "20" บ้างอะ

555555 ขำดี ผมตกมุกอีกแล้วววว  แหมมม อายจัง อายจัง...อย่าเล่นมุกกับผมจิ ผมอะ โค ตะ ระ โง่เรื่องนี้เลย  บางทีฟังเจ้าบ้านกับวศินะตันตระเล่ามุก ก็ต้องใช้เวลาหลายวินาทีวิเคราะห์เพื่อจะหัวเราะตาม ..แถมอีกเรื่องผมนะเล่าเรื่องตลกยังไงก็ไม่ขำ อย่างเรื่องๆ เดียวกันที่วศินะตันตระเล่าให้ฟังแล้วผมขำจนเกือบตาย พอผมติดใจเอาไปทำท่าทางเล่าให้คนอื่นๆ ฟังบ้าง มันกลับกลายเป็นเรื่องเครียดไปซะงั้น 555555 กรรมของเวร!!

ไม่ไหวครับไม่ไหว 20 นี้โกหกไปไกลเลยนะ โห มันนานซะจนผมจำไม่ค่อยได้ละว่าตอยอายุยี่สิบเป็นไง???

เมื่อวานเราได้รับผลส้มกันถ้วนหน้าเลย ขอบคุณ อาจารย์ทุกท่านนะคร๊าบบบบบ.. ฮิฮิ

ได้ยิน ท่านasinatantra ถามถึง เลยต้องปรากฏตัว ให้เห็นหน่อย เดี๋ยว จะหาว่าหายไปหนาย จริงๆแล้วไม่ค่อยได้เขียนกระทู้เท่าไหร่ เพราะชอบอ่านมากก่า  ซ้ำยังพิมพ์ไทยม่ายแข็งแรง เพราะจะพิมพ์แบบวัยรุ่นหน่อย ไม่ได้อารมณ์ศิลป์ นะ ครับ แต่แค่เป็นคนที่มีสไตล์ ของตัวเองเท่านั้น เอาเป็นว่า แต่นี้ไปจะเข้ามาทักทายบ่อยๆนะครับบ

มะเปงราย มะเปงราย  ...ถามดูให้รู้เท่านั้นเอง 

ลืมไปว่ามีนามปากกาชื่อ แดงไบเล่ อีกหนึ่ง ...

เข้าใจเรื่องงานนะ มีงานทำก็ต้องทำงานก่อนสิ และอีกอย่างไสยมันคุยยาก มันเป็นเรื่องของการพบปะหรือกระทำกันตัวเป็นๆ  จริงมะ

มีงานทำก็ต้องทำงานก่อน นะ ดีแล้ว งานยิ่งหายาก ๆ อยู่เนอะ เนอะ ...

ในเช้าวันหนึ่ง ณ.เชิงเขา ยมุก ที่อาศรม ที่พัก ของ ฤาษีเฒ่า นิละ ขณะที่ ฤาษีเฒ่า กำลังนั่งจิบ -บานะ-(ใบไม้มงคลคั่วบนกระทะร้อน ผึ่งให้เย็นนำไปเก็บไว้ และนำมาต้มกับน้ำดื่มกับนมและน้ำผึ้ง) ของโปรด อยู่ อย่างสบาย อารมณ์  มียะหนึ่งในลูกศิษย์คนสำคัญ ของท่าน ก็พรวดพราด เข้ามา พร้อมกับนั่งลงข้างๆ เทเอา บานะ มาดื่มด้วย อย่างหน้าตาเฉย พร้อมกับถาม ฤาษีเฒ่าว่า

มียะ : เออ เฮ้ย นี่ อาจารย์ กะจะเอาตัวอะไรไป ถวาย อาจารย์ปู่ ในวันไหว้ครู ล่ะเนี่ย ปีที่แล้ว ท่าน สวนะมุณีท่านหาไก่ฟ้า สีทอง นำไปถวาย ยังเป็นที่กล่าวขวัญ กันอยู่ใน บรรดา สานุศิษย์ทั้งหลายว่างามนักงามหนาเลยนะเนี่ย ขนาดผ่านมาตั้งปีแล้ว ยังติดตาตรึงใจ อยู่เลย ให้ตายเหอะ พูดจริงๆ นะเนี่ย ฤาษีเฒ่านิละ หันไปมองด้วยหางตา แล้วจึงพูดขึ้นว่า

ฤาษีเฒ่านิละ: นี่อาจารย์ข้ารับเอ็งเป็นศิษย์เมื่อไหร่ วะเนี่ย

มียะ : อาจารย์ไม่สบายหรือเปล่า อาจารย์ปู่จะรับข้าเป็นศิษย์ได้ยังไง เจอหน้าท่านยังไม่เกิน สิบ ครั้งเลย

ฤาษีเฒ่านิละ: เออ ข้าก็ว่าท่านไม่ได้รับศิษย์เพิ่มนะ แล้วทำไมเอ็งเสือกมานั่งเสมอข้า ล่ะ  แล้วที่กินอยู่น่ะ ของเอ็งหรือของข้าวะ ไอ้ขี้กลาก

มียะ : ปัดโธ่ ก็เมื่อวานอาจารย์สอนเองว่า ต้องให้เกียรติผู้อื่น ผู้อื่นถึงจะให้เกียรติเรา ก็นี่ มียะให้เกียติท่านอาจารย์มานานแล้ว ก็ถึงคราว อาจารย์ ให้เกียรติมียะมั่ง ไง ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก คิดอ่านหา ของขวัญให้อาจารย์ปู่ ก่อนดีกว่า

ฤาษีเฒ่านิละ: ข้ามีของในใจแล้ว

มียะ : อะไรอ่ะ อาจารย์ ของวิเศษ หายากมากใช่มะ อย่าเอาแบบปีที่แล้วไปอีกนะ พวก บานะ แปลกๆน่ะ เดี๋ยวโดนท่านอาจารย์ปู่ ดุเอา เหมือนปีที่แล้วอีก ว่า ใครคนไหนจะกล้ากินของแปลกที่คนประหลาดหามา ถ้าเป็นคนประหลาดจงอย่าหาของแปลกมากำนัล แต่ถ้าเป็นของแปลกก็จงให้คนไม่ประหลาดนำมาจึงจะมีค่ายิ่ง 

ฤาษีเฒ่านิละ: ข้าเตรียม –วัวสามขา-ไว้ให้ท่าน

มียะ : วัวสามขา มันเป็นไงล่ะอาจารย์

ฤาษีเฒ่านิละ: มันเป็นวัวที่พูดภาษามนุษย์ได้ ดื่มกินเหมือนมนุษย์ เล่าเรียนเขียนอ่านท่องบ่นมนตรา มีวิชชา สารพัด ทำงานได้อย่างมนุษย์

มียะ : ดีอย่างนี้เก็บไว้เองเหอะอาจารย์ เสียดายน่ะ แต่ทำไมมันมีแค่ สามขา ล่ะอาจารย์

ฤาษีเฒ่านิละ: อ้อ ที่มันมี สามขา เพราะ โดนข้าหักขาไปขานึง

มียะ : อ้าว แล้วไปหักขามันทำไมล่ะ ใจร้าย อ่ะ

ฤาษีเฒ่านิละ: เพราะมันชอบทำตัวเสมอข้าไง ชอบนั่งอาสนะข้า ชอบดื่ม บานะของข้า ชอบให้เกียรติข้า และพูดมาก เวลาข้ากำลังพักผ่อน เดิมมันก็เป็นคนนี่แหละ แต่เพราะมันเป็นอย่างนี้ข้าเลยจะสาปมันให้เป็นวัว แล้วค่อยหักขามันซักขานึง เอาไปให้อาจารย์ ข้า เผื่อท่าน จะเอาไว้ เฝ้า อาศรม

มียะกลืนน้ำลายลงคอ แล้วค่อยๆ วางจอก บานะ ลงช้าๆ แล้วค่อยๆคลานลงมาจากอาสนะ ถอยหลังลงจาก  แท่นยกพื้น แล้วคลานไปนั่งพิงผนังแล้วทำตัวเงียบที่สุด

ฤาษีเฒ่านิละ: เฮ้ย มีนะ เอ็งเห็น วัวสามขา ของข้ามั๊ย เมื่อกี๊มันยังนั่งอยู่ แถวนี้เลย

มียะ : มันคงหนีไปแล้วมัง เจ้าคะท่านคุรุ เจ้าขา

ฤาษีเฒ่านิละ ยิ้มแล้วจึงส่ายหน้าช้าๆ ยกจอก บานะ ขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี ชั่วอึดใจหนึ่ง จินะ ศิษย์อีกคนก็พรวดพราดเข้ามา นั่งลงบนอาสนะ ข้างๆ ท่านฤาษีเฒ่า หยิบจอก บานะ ที่  มียะ วางไว้ขึ้นดื่ม และพูดขึ้นว่า

จินะ: นี่ๆๆอาจารย์ มีคนมาขอพบ ไม่รู้ใคร ออกไปดูสิ

ฤาษีเฒ่านิละ: นี่ไง เห็นมั๊ยวะ เจ้ามียะ มาอีกตัวละ  ข้าว่าจะถวายท่านอาจารย์ทั้งสองตัวเลย เอ็งว่าดีมั๊ย  วัวสามขา กะหมาสองหาง

มียะ : ทำไมมีสองหางล่ะเจ้าคะท่านคุรุ (ถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนความอยากรู้พร้อมกับกวักมือเรียก จินะ ให้ลงมา พร้อมกับทำท่า เอามือปาดคอให้ดูว่า จินะแกกำลังจะซวยแล้วยังไม่รีบลงมาอีก)

ฤาษีเฒ่านิละ: ก็ข้าจะเอาขาที่หักมาจากวัวเสียบเข้าไปในตูดของหมาไง เข้าใจหรือยัง

มียะ : เข้าใจแล้วเจ้าข้า พอดี ข้ามีงานค้างอยู่ในครัว ขออนุญาต รีบกลับไปทำงานก่อนนะเจ้าคะ

ว่าแล้วก็คว้ามือ จินะ แล้ว วิ่งออกไปจากห้องทันที โดยมีเสียงฤาษีเฒ่านิละ หัวเราะอย่างมีความสุขตามมาข้างหลัง

ขอบคุณท่านเจ้าบ้าน  ได้ยินเสียงของท่านฤาษีนิละ ดังอยู่ในอาศรมออกผ่านหน้าจอคอมเชียว