ชอบ "สำบัดสำนวน" ของคุณ "คนรับผลส้ม" เสียจริงๆ

คงจะไม่ว่าง ไปอีกหลายๆ วันเชียว....

เพราะ มีอะไร ให้ สงสัย ได้อีกเยอะเลย.....

****

มาแซวนะ...

แต่ถ้ารอคำตอบ ต้องรุ่นใหญ่หล่ะ

^_____^

 อะนะ

ท่านธีรนายะฯ ก็น่ารักแก่นเซี้ยวซะจิง...  นึกว่าจะมาตอบให้หายสงสัย ไปนั่งขำๆ ชิลล์ๆ ที่เทวาลัยกะ BB ซะหน่อย  แหง่วววว เลย

ว่าถึงเรื่อง "สำบัดสำนวน" นี่ต้องยกประโยชน์ให้เจ้านายเก่าของผมครับ ที่สร้างความกดดันให้สามารถแหกกฎได้เยอะ 555

รอท่านมาตอบอยู่นะค๊าบ ทุกท่านเจ้าขา

คงมิบังอาจตอบเช่นกัน

เพราะยังไม่ทราบถึง"แก่น"ที่แท้จริงของความหมายและที่มา

เลยได้แต่มานั่งรอคำตอบเป็นเพื่อนเช่นกันเจ้าค่ะ

อิอิ....

อืมมม...ผมคาดเดาว่าคงเป็นผมสินะที่ต้อง อธิบายแหะๆๆ เพราะดันเขียนเอง

มาตอบช้านิดหน่อยด้วยโดนเชิญออกมาเทศน์ เอ้ยย!! ไม่ใช่ๆ  โดนเชิญมาสำมะเรเทเมานอกสถานที่นิดหน่อยพอ ชิวๆ

เอาหละ ขนม กับ ถาด..อะไรถาดอะไรขนม? ขยันสงสัยกันให้ผมต้องมานั่งขยันตอบตาม แจงๆๆ แกร๊กๆๆ ( เสียงเกาหัว )

คุรุ ท่านสอนผมมาตั้งแต่เด็กว่า การเป็นตันตระขณะที่เป็นมนุษย์นั้นมีอุปสรรคหลายอย่าง นานับประการด้วยความหลงของมนุษย์นี้  ท่านเปรียบว่าเราเป็นมนุษย์ที่ถือความเป็นตันตระกลับบ้าน ความเป็นตันตระนั้นเปรียบให้เหมือนขนมชิ้นแปลกแต่รสชาติอร่อยหอมหวาน มีค่า( ซึ่งเด็กรุ่นใหม่จะเปรียบกันเป็นผลส้มแล้ว) แต่เพราะความเป็นมนุษย์พวกเราท่านมักจะไม่ถือขนมในมือแน่นอนจริงมั้ย! มนุษย์เอาขนมใส่ถาดเดินกลับบ้าน ...ขนมแปลกชิ้นน้อยในถาดที่ต้องผ่านความเป็นมนุษย์นานหลายปีเท่าลมหายใจจำเป็นต้องเป็นไป รัก โลภ โกรธ หลง ของความเป็นมนุษย์มักจะทำให้การถือถาด(ที่เราเลือกถือเอง)ที่ใส่ขนมชิ้นน้อยอยู่ระหว่างเดินกลับบ้านมักจะสำคัญขึ้นมามากกว่าชิ้นขนม  ผู้คนระหว่างทางย่อมมองเห็นถาดมากกว่าขนมชิ้นแปลกที่วางอยู่ตรงกลาง  ถาดของท่านใดสวย ถาดของท่านใดทำจากอะไร ประดับเพชร พลอย ทองคำ วิจิตรตระการตา คำสรรเสิรญเยินยอจากความสวยงามของถาดที่ตนเองหลงประดิดประดอยมันจนสวยงามไม่อยากให้ใครแตะต้อง และไม่อยากให้ตกสูญหายไป  เราท่านเพียรรักษาถือถาดขนมอย่างดี จนลืมไปว่าอะไร? ที่ต้องถือกลับบ้าน

บางท่านอาจจะหลงลืมไปซะด้วยซ้ำว่า อะไรอยู่ในถาดด้วยหลงใหลในความสวยงามของถาดที่ค่อยๆ สวยงามขึ้น สวยงามขึ้น ทั้งจากตนเองและการสรรเสริญจากคนรอบข้าง

เมื่อเดินถึงประตูบ้าน  ผู้เฝ้าประตูถามว่า " เองเป็นใคร " และมาทำไมที่นี้

ผู้ที่เดินทางยาวไกลมาถึงปากประตูกลับบ้านยกถาดตกแต่งสวยงามโชว์ให้คนเฝ้าประตูดู ว่าถาดของตนเองสวยงามระดับไหนใครๆ ก็เยินย่อสรรเสริญ ...แต่ผู้เฝ้าประตูก็ไม่สนใจมองเพราะไม่เห็นสิ่งที่ทำให้ผู้เฝ้าประตูเปิดประตูคือ ขนม แต่ขนมชิ้นน้อยแปลกๆ นั้นตกหายไประหว่างทางนานแล้ว...

ผู้ถือถาดจะทำอย่างไร ณ ตอนนั้น?

ลองตอบในใจดู

?????

โห  น่าสงสารคนถือขนม และถาดจัง

อาจารย์ทุกท่านโปรดระวังขนมของพวกท่านนะครับ 

แบบว่าหล่นตรงไหน  บอกมาจะได้ไปช่วยหากัน

อยากส่งอาจารย์ทุกท่านเข้าไปหลังประตู   อุตส่าห์พากเพียรกันมาแล้วหลายๆ กาลเวลา จนถึง ณ ตอนนี้   .......เอาใจช่วย  เอาแรงช่วย ให้อาจารย์ทุกท่านมีขนมจนถึงประตูนะค๊าบบบบบ

ขนม คือ อะไร?

ถาด คือ อะไร?

ว่างอีกแล้ว  อะคับท่าน

(แปลว่า ไม่เข้าใจครับ)

ว่าแล้วเชียว....

โห...นี้ผมแจงไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอนั้น  แต่มันเป็นคำสอนของตันตริก ก็เลยอาจจะไม่เข้าใจนัก ซึ่งตันตริกบางคนก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน(ผมเดาว่า)

ความเป็นตันตระ เปรียบดั่ง  ขนม

ลาภ ยศ สรรเสริฐ อำนาจ แม้แต่ประคำ เปรียบดั่ง  ถาด

หากมีใครลืมจิตวิญญาณความเป็นตันตระ หมายถึงทำขนมหล่นไป เหลือแต่ถาดคือ อำนาจ และ ขั้นประคำ มันจะมีค่าอะไรเล่า

คำถามคือ อะไรคือความเป็นตันตระ ??????

ตันตริกทุกคนต้องทราบ ตอบตัวเองในใจ ไม่ต้องเขียนลงมา และรักษามันเอาไว้ให้ถึง.... บ้านของพวกเรา

เจ้าเด็กตำการบูน..

เมื่อวานพอเห็นข้อความเรา ผมก็โดนเพื่อนลากไปดิ้งค์พอดี จะบอกว่าเราเข้าใจได้ดีแล้วนิ ..แปะ แปะ แปะ ตบมือให้

เกิดเป็นตันตระ อย่ากลัวโง่ อย่าไปอายที่จะโง่ ..ผมโดนมามากนัก นู๋ ๆ มาเจอผมตอนโตแล้ว เมื่อก่อนก็ไม่เข้าใจอะไรเลย ยาก ๆ ทั้งน้านนนนนน ..แต่ตราบใดที่ผู้สอนต่างๆ ท่านยัง บ่น ยัง ด่าอยู่แปลว่า ท่านๆ ยังไม่ลืมเรา...หากวันใดสิที่ท่านๆ ไม่พูด ไม่ด่า ไม่บ่นสิ อันนั้นน่ากลัวกว่า

ทำให้พอดีแล้วจึงดี ..

ผมมองทั้งถาดสวยและขนมอร่อย นะ..

มันสามารถทำทั้งสองอย่างให้ดีไปด้วยกันได้  แค่เพียรและอย่าขี้เกียจ เท่านั้น

หุหุหุ  ดีใจกับคำตอบ

ดีใจกับคนที่มุ่งเป็นตันตริก  มุ่งตำการบูน  ซึ่งในมือยังถือขนมอยู่  อย่างนี้ยังดีกว่าใครซักคนที่ลุ่มหลงกับถาดสวยๆ  คิคิคิ คิดว่าเคยเห็นคนที่หลงกับถาดบ้างแล้วนะ อืมม์  ช่ายจริงๆ ด้วย... เที่ยวตะโกนถาดสวยๆ มาแล้วจ้า....  บางคนก็ทำเฉยๆ แต่ยกถาดให้คนเห็นอย่างนั้นอย่างนี้... รู้ป่าวว่าน่าเบื่อ

แล้วตันตระกำหนดให้มีถาดทำไม  ทำให้คนลุ่มหลงกับถาดงามๆ  ถือจนสำคัญผิดไป  หรือไม่ทำให้ถาดเป็นเพียงถาดไม้ธรรมดา ถาดพลาสติก หรือถาดสังกะสี ไม่ต้องประดับประดา ไม่ต้องให้ใครชื่นชม ไม่ดีกว่าหรอ....

สงสัยตามคุณ pu artist ด้วยว่า กินขนมก่อนถึงบ้านไม่ได้หรอ?

จขกท. อ่านแล้ว...

....ก็เข้าใจตรงกันแล้วเนอะ....

(เอาออกดีกว่า ... มีระบบแก้ไขได้มันดีอย่างนี้ 555)

(ที่เขียนนั้น...เกรงว่าบางข้อความ อาจจะมีผู้เข้าใจผิดได้น่ะ...เข้าใจน้า....)

^______^

ตามที่ผมเขียนว่า  มนุษย์จะถือชิ้นของในพาชนะมากกว่าถือของในมือ..มันเป็นพฤติกรรมมนุษย์

ทำไมไม่กินขนมเลยจะถือกลับไปทำไมนั้น.. ตรงนี้ต้องตันตริกจะเข้าใจ ศาสตร์ของตันตระนั้นลึกนักผมเองก็รู้แค่เสี้ยวและศาสตร์นี้มันไม่เหมาะกับมนุษย์เลย  ความจริงระดับไหนที่มนุษย์จะรับและละวางได้จนอายุขนาดนี้ผมยังไม่เคยเห็นนะ การกลืนขนมคือความเป็นตันตระเข้าไปจะได้ประโยชน์อันใดเล่า ยังมีวิถีอีกเยอะที่พวกตันตริกเป็นไป

ทุกอย่างมีดีและมีแย่  คงจะหาได้น้อยมนุษย์นักที่เกิดมาแล้วฉลาดเลย  รัก โลภ โกธร หลง เกิด แก่ เจ็บ ตาย มีกันทุกคน แต่ในตันตระไม่นิยมวางซะอย่างเดียวแต่ต้องวางแล้วหยิบใหม่ให้ได้อีก ฉะนั้นผู้เรียนทุกคนก็ยังเป็นผู้เรียนอยู่มิได้เป็นผู้รู้แล้ว..แม้แต่ผม ก็มีหนังสือให้เรียนอีกเยอะ

ทำอย่างไรให้เกิดสุข และ ความสุขต้องยืนอยู่บนความถูกต้องด้วยฉะนั้นทุกท่านและทุกอาจารย์ก็มีบทเรียนและความถูกต้องของตนเองอยู่ ซึ่งหากไม่ได้เป็นผู้ยืนอยู่ตรงจุดนั้น ก็จะไม่เห็น..อยากให้มองให้เป็นกลางว่า ทั้งถาดทั้งขนมนั้นมีดีมีเสียแต่ทำให้พอดีได้แล้วจึงดี

ผมย่อยให้เข้าใจภาพรวมของ ถาด และ ขนม ในความหมายของตันตริก มิหวังให้เป็นอื่น

ดีจัง

รักเธอเสมอ  และไม่แสดงออกเช่นกันครับ

"ทั้งถาดทั้งขนมนั้นมีดีมีเสียแต่ทำให้พอดีได้แล้วจึงดี"

ชอบประโยคนี้จังเยยยยยย

วันก่อนยืนคุยกะอาจารย์จุดไฟ (ประมาณว่าท่านชื่อสงวน) เลยขอเรียกว่าอาจารย์สงวนละกัน  

สนทนากับท่าน อ.สงวน หลายเรื่อง  มีอยู่เรื่องหนึ่งคือเรื่อง "ความพอดี"  ผมประทับใจกับคำสอนที่ท่าน อ.สงวน ว่า  ความพอดี หรือ ไม่พอดี มันอยู่ที่ตัวเรา  มนุษย์เดินดินกินข้าวแกง และอาหารแพงหรู ต่างมีความพอดีไม่เท่ากัน  หากพอดีแล้วก็จะหยุดเอง

ผมเลยเริ่มคิดถึงคำว่า "พอดี" ของผมคืออะไร  ก็คงต้องมาหาในตัวเราเอง  ไปซื้อหา เพราะมีสตางค์คงไม่ได้  ไปขุดหาเหมือนสมบัติก็คงไม่เจอ 

นับแต่นี้ผมว่า ผมจะหาความพอดีในชีวิตแล้วล่ะ  ครายอยากหาความพอดีในชีวิตบ้างค๊าบ??? หาเจอแล้วบอกด้วยว่าหาจากตรงไหน

พอดีเอ๊ย... มาหาพ่อเร๊ว....

วิธีเขียนคุณ อ่านแล้วสนุกดี.. ผมชอบนะ

ขอบคุณค๊าบท่านฯ

เมื่อวานผมไม่พอดี ออกกำลังกายมากไปอะคับ (700 Cal per Hour)

วันนี้ผมก็ไม่พอดี  กินเยอะไปอ่ะคับ

เราสามารถทำ ความไม่พอดีให้เป็นความพอดีได้หรือเปล่า ???

อย่างเช่น วันนี้ไปวิ่งอีก 700 และกินเยอะอีก 

อึดอัดจังค๊าบ ข้าวหมูแดงใส่ไข่ร้านอร่อย....

ลองฝึกกินให้พอดีสิ วัดง่ายๆ ผู้ชาย เอาส่วนสูงลบด้วย 100 เหลือเท่าไหร่ก็คือน้ำหนักที่ควรจะเป็น ไม่มีการโกหกไม่มีการแก้ตัว ผลลัพท์อาจจะห้ากิโลมากกว่าผลลัพท์ที่ได้ ก็ยังพอรับได้ มากกว่านี้คือเกิน

การพอดีแบบง่ายไม่เสียเงินและทำได้เอง คือ กินให้พอดีกับที่ร่างกายคุณต้องการ ร่างกายบอกด้วยตัวมันเองอยู่แล้ว แค่หยุดกิน(ฟังโหดร้าย ทำยาก เพราะไม่ถูกใจกัน)

ลองดูสิวิธีนี้จะพอดี แบบถาวร ไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจเรื่องไม่พอดีแบบวันต่อวันอีก

วันหนึ่งเราจะผอม...!!!

ตั้งปณิธานกันไว้  วันหนึ่งเราจะผอม  คงใช้ไม่ได้กับผมนะครับ

ตามสูตร  สูง 180 ซ.ม. - 100 = 80 เป็นน้ำหนักที่ได้มาตรฐาน

แต่ตอนนี้หนัก 100 โล พอดี  แสดงว่าต้องลดลง 20 กก. ช่ายไหมเนี่ย  แบบว่าตกคณิตศาสตร์ไม่เก่งอะคับ

ท่าเช่นนี้แล้ว  อายุเพิ่งย่างเข้า 14  อย่างผม  เราควรเพิ่มความสูงเป็น 200 ซ.ม. ง่ายกว่าคับ

เพิ่มอีก 20 ซ.ม. คิคิคิ

 ซักวันหนึ่งเราจะสูง