อีกหนึ่งความย้วยยย

...Happy New Year...

2008 >0<

ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งปี ปีใหม่กับชีวิตใหม่ ๆ ตามความตั้งใจของหลายๆ คน ขอให้มีความสุขสมหวัง..เท่าที่ขยันทำกันให้ได้น่าาาา

เหล่าตันตริก เดินดุกดิกถือขนมกลับบ้าน..ถือขนมดี ๆ อย่าหล่นน่าาาาา

เมื่อคืนได้เล่นจับของขวัญกับตันตริก..เหมือนโดนแกล้ง ทายจิ ผมจับได้อารายยย>>>  ประมาณว่า ขี้เมาจับได้ ไวน์ อะคร๊าบบบบ  นึกดูเอาว่าปี 2551 มี่กำลังดำเนินต่อไป ผม จะ เปง ยาง งายยยย

เอิก เอิก !!

หนึ่งปีเก่า ผ่านไป ใจสุขสัน

ความคิดผัน ผ่านไป ตามเวลา

คิดตั้งเตือน  ตามคุรุ  สั่งสอนมา

คอยบอกว่า เราคือใคร เพื่อเตือนตน

คำสั่งสอน อันสูงส่ง ของคุรุ 

สอนให้รู้ ถึงจิตใจ อันสับสน

ของมนุษย์ ผู้คอยหลอก แม้ตัวตน

ครูจึงเป็น ผู้ที่ข้า มอบชีวี  

หนึ่งปีเก่า ผ่านไป ใจสุขสัน

ความคิดผัน ผ่านไป ตามเวลา

คิดตั้งเตือน  ตามคุรุ  สั่งสอนมา

คอยบอกว่า เราคือใคร เพื่อเตือนตน

คำสั่งสอน อันสูงส่ง ของคุรุ 

สอนให้รู้ ถึงจิตใจ อันสับสน

ของมนุษย์ ผู้คอยหลอก แม้ตัวตน

ครูจึงเป็น ผู้ที่ข้า มอบชีวี  

ขอแก้ให้เห็นชัดหน่อยนะครับ โฮ่ง โฮ่ง

อยากจะเรียนถามท่านอสินะตันตระว่าทำอย่างไร??ให้เราสามารถชนะความคิดของตนเองได้คะถ้าเกิดสิ่งที่เป็นศัตรูของเรามิใช่ผู้อื่นเเต่เป็นความคิดของตน......!?

แกร๊กๆๆ  ผมแอบมานอนสะสม ตัวขี้เกียจอยู่เชียงใหม่ได้หลายวัน จนตัวขี้เกียจแถบล้านนาเกาะเต็มหลัง พรุ่งนี้จะเอาขึ้นรถกลับไปเลี้ยงต่อที่บ้าน  ให้้ตัวขี้เกียจได้สลับสายพันธุ์กันบ้าง แกร๊ก ๆ แกร๊ก (ขอนุญาติเกาหลัง )

โผล่มากระทู้ตัวเอง แหมมม เจ้าลูกหมาดำตาบอด มาแต่ง โคลงข่มเราหรือนิ รู้ก็รู้ว่าผม อะ ตกภาษาไทย จะไปแต่งต่อเติมของเจ้าได้อย่างไร!!!  เดี๋ยวตืบ ซะ เลย

Wasinatantra การเอาชนะความคิดของตนเองนั้น มันต้องเริ่มที่การยอมรับตนเองก่อน ยอมรับข้อดีและยอมรับข้อเสียของตนเอง เมื่อเห็นทั้งสองด้านยอมเกิดความเข้าใจว่าตนดีหรือตนเสียตรงไหน  เมื่อเห็นและเมื่อเกิดความเข้าใจในตนเองทุกข์ก็จะผ่อนลงไปบ้างแล้วก็ค่อยๆ แก้จุดที่เห็นว่าไม่ดีซะ ถึงมันจะใช้เวลาแต่ขอให้ตั้งใจกระทำการแก้ วันหนึ่งความสำเร็จย่อมตกแก้ผู้มีความเพียร....

สิ่งที่เป็นศัตรูของมนุษย์ ที่ทำให้มนุษย์ทุกข์ใจอย่างที่เป็นอยู่นี้ไม่ใช่อื่นใด ความคิดของมนุษย์เองล้วน ๆ ฉะนั้น wasinatantra รู้แล้วนินะว่า ตนคือศัตรูของตนอย่างน้อยก็ได้เห็นความจริงเมื่อเห็นแล้วย่อมดีกว่าไม่เห็น  ค่อย ๆ แก้ไปนึกซะว่า ณ จุดหนึ่งมันไม่มีอะไรไปมากกว่า   ความคิดของเรานั้นแหละทำเราเองถ้ามันคิดมากขึ้นมา ก็ทำความเข้าใจกับมัน หลังจากนั้นถ้าความรุรแรงมันยังมากอยู่แล้วก็อาบน้ำนอนซะ ตื่นมาเรื่องก็เปลี่ยนความรู้สึกก็เปลี่ยน  หัดไปซักพักก็จะรู้จักวางได้ดีขึ้น ค่อย ๆ ก้าวไปดีกว่าไม่คิดก้าวเลย...

ทุกข์ เราคิดของเราอยู่ในหัว คัวเราเอาใส่เค้าไปเอง ขณะทุกข์อยู่ในหัว ก็ไม่มีใครมาทำอะไรเรา นอกจากตัวเองกับตัวเอง เมื่อรู้ที่มาและปลายทาง ถ้ามองซักนิดถึงจุดที่สุดว่าณ ความเป็นจริงมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ เลย.. ถ้าเข้าใจซะดังนั้นได้  ก็จะเข้าใจได้ว่า คิดก็ไร้ประโยชน์ ก็เลิกคิดซะ  นั้นแหละ จบทุกข์

ที่แต่งกลอน เพื่ออยากขอบคุณในความเมตตาของท่าน และอยากบอกท่านว่าผมรอคำสั่งสอนจากท่านอยู่ตลอดเวลาครับ(จะได้ฉลาดกับเขาเสียที)

 ปล. ผมเป็นแค่ลูกหมาแถมตาบอดอีกขอท่านโปรดเมตตาอย่าตืบผมนะครับ

โฮ่ง โฮ่ง

ขอบพระคุณท่านอสินะตันตระมากๆเลยคะเเต่ก็คงจะต้องใช่เวลาอย่างมากกว่าจะทำได้อย่างที่ท่านว่า...เเต่เวลาของข้าพเจ้านั้นคงยังเหลืออีกเยอะ555นี่สิปันหาข้าพเจ้าดันเกิดมาอายุน้อยกว่าชาวบ้านชาวช่องเค้าเลยต้องอยู่ดูโลกนานกว่าชาวบ้านเค้ามันช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าเสียจริงๆๆT^Tว่าเเต่เอ....ท่านอสินะตันตระวันนี้ดูท่านจะชอบดอกไม้ที่ข้าพเจ้าให้เป็นอย่างมากท่าทางจะต้องนำมาเซ้นเอ้ยนำมามอบให้บ่อยๆๆเสียเเล้ว-*-ว่าเเต่เอ.....จะมีเงินเหลือกินข้าวหรือเปล่าน้าๆๆๆอืออีกไม่นานเเล้วสินะที่ทุกข์ในด้านการเรียนของข้าพเจ้าจะหมดไปอีกเเค่ม่ายกี่อาทิตย์เท่านั้นสู้ๆๆอิอิ

>>>เราเเอบเอารูปมาลงเพื่อประท้วงความอยากไปกินอาหารทะเล

จึ๋ยๆๆๆๆๆๆๆ......................หิวมั้ย??

แน่นอนเจ้า วศินะตันตระ เอ๋ย ไม่มีการณ์ใดยากเกินความเพียรมนุษย์  ผมเองเริ่มเรียนตันตระ เป็นตันตริกมาตั้งแต่วัยละอ่อน 16 ปี จนป่านนี้อายุก็...อะนะ! ใช้เวลา 20 ปีมาถึงจุดละแล้ว รู้จักตนเองแล้ว ..นู๋ เอ๋ย ขอแค่ได้มาถึงจุดที่รู้จักตนก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว .. เมื่อรู้ว่าตนเองทุกข์  ความทุกข์จะแผ่วลง เพราะเราเข้าใจทุกข์นั้นแล้ว...

ดีใจด้วยที่เดินมาจนถึงจุดใกล้จบการศึกษาในระดับหนึ่งและเป็นคนดี รับคำสั่งและปฎิบัติตามคำสั่งเจ้าบ้านมาจนถึงตรงนี้ได้ แต่มนุษย์เราเมื่อเลือกที่จะเป็นผู้ต่าง(จากคนอื่น) การเรียนรู้คงไม่มีวันจบ มันมีสิ่งต่างๆ ให้เรียนรู้ตลอดเวลา  จบจากการเรียนนี้ ก็จะเริ่มเรียนอย่างอื่นต่อไป ...หลาย ๆ ครั้งคำว่า ศัรทธา  มันกว้างไกลนักเมื่อถูกชี้คำตอบของชีวิตมาแต่ไม่ถูกใจ ก็จะขึ้นอยู่กับเราที่จะเลือกเดินหรือไม่ ผู้ชี้คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการชี้ให้เห็น...

ขอบใจ หลายๆ  สำหรับดอกไม้ที่เอามาเส้นไหว้ เอ้ย!! เอามาให้ในโอกาสแก่ขึ้น จริงๆ ผมก็ว่านะถ้าตายไปได้มีคนเอามาเส้นไหว้ เป็นดอกไม้และจินโทนิค ก็ คงดี เพราะอย่างอื่นคงไม่อยากได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นผีอ้วนไปซะ!!! เหอะ เหอะ .....

วันที่อารมณ์ดี...นานมากแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้มีโอกาสตื่นขึ้นมาในวันหยุดสุดสัปดาห์กับความเงียบ สงบ เหตุเพราะมีโอกาสได้อยู่บ้านคนเดียวซึ่งเป็นเรื่องที่ผมรอมานาน เหมือนกัน...ความเงียบ สงบ กับต้นไม้ใบหญ้ายามเช้า กลิ่นของธรรมชาติที่ผมยังหาเสพได้ในเมืองหลวงนี้...อย่างที่คุรุ สอนผมไว้ว่า บางครั้งการหาโอกาสอยู่คนเดียวกับตนเองโดยไม่มีความคิดหรือคลื่นอื่นเข้ามาเป็นปัจจัย จะทำให้ผมสามารถตกตระกอนความคิด และ พลังงานในตัวเองได้ดีขึ้น...เอ..หรือผมจะเป็นพวกชอบถูกทิ้ง!!!

กิจกรรมแรก หลังจากตื่นลืมตา ก็น่าสนใจทีเดียวคือ เดินเก็บอึสมุน!! ที่คงค้างในสนามหญ้ามาหลายวัน(คงไม่ต้องบรรยายสภาพ) มันก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ อะ นะ เดินถือถุงอึน้ำหนักเป็นกิโล ดูต้นไม้ .. ทำให้รู้ตัว ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป คือ สมุนไม่มาเดินเล่นกับผมแล้ว? จริง ๆ ผมก็เคยได้ยินคำบอกเล่ามาแล้วว่า สมุนเผ่าพันธุ์นี้ ยิ่งอายุมากก็จะยิ่งนอน นอน และ นอน จนเหมือนไม่มีสมุนอีกต่อไป  ซึ่งก็จับสังเกตุดูมาหลายๆ เดือน ว่าจำนวนชั่วโมงที่สมุนนอน นั้นเพิ่มมากขึ้นๆ ทุกวัน ผมว่า ในจำนวน 24 ชั่วโมงสมุนหมู กับ สมุนเบบี๋ นอนซัก 20 ชั่วโมงได้เพราะถ้าไม่ปลุกหรือเห็นผม หรือเห็นเพื่อนผม หรือ เห็นแม่บ้านมาทำความสะอาด สมุนจะนอนตลอดเวลา ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม และ เพราะ อะไรถึงต้องนอนเยอะขนาดนั้น แต่ก็รู้สึกว่าสมุนเผ่าพันธุ์นี้ชั่งเหมาะกับพฤติกรรมของผมจริงๆ ... ผมติดนิสัยการอยู่กับพ่อดำมา คือ สิ่งอื่นๆ จะอยู่เหมือนไม่อยู่ จะเห็นต่อเมื่ออยาก ...ซึ่งผมก็ถ่ายทอดลงมาสู่ เด็กๆ สีดำข้างล่างนี้ไปโดยไม่ตั้งใจ...

หลังจากเสร็จกิจกรรมยามเช้ากับอึสมุน  ผมก็ชงกาแฟขึ้นมาเปิดเพลง(ประหลาด ๆ ของหลาย ๆ คน) ฟัง  อ่านหนังสือ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ชอบมากยามเช้า(หมายถึงก่อนสิบโมงเช้า) มันทำให้ได้รู้สึกถึงความคิดต่างๆ ของผู้คนรอบ ๆ แง่คิดที่ผมพอจะปรับเอามาใช้ได้ หรือ ต่าง ๆ อีกมากมาย.และสีของแดดที่ไม่มีในตอนอื่น ๆ ของวัน .นี้ก็มานั่งเขียนกระทู้ตัวเองอยู่ ซึ่งอีกซักพักหลังจาก โน๊ตไดอารี่ในสมุดเสร็จ นั่งเหม่อ เอ๋อไปมาอีกซักหน่อย ก็จะออกไปเดิน ช๊อปปิ้ง ซักกะหน่อย ส่วนตอนค่ำ ก็คงเป็นกิจกรรมเดิม คือนัดเพื่อนไปหายาชูกำลัง เข้าเลือดซักกะหน่อย คริ คริ..

วัน บิ๊กแปะ  จงเจริญญญญญญ..

เขียนคำนี้ช้าไปหนึ่งวัน..แหะๆๆ เมื่อวาน 11/1 เลขบิ๊กแปะของผม

เห็นผู้คนเดินขวักไข่วไปมาที่เทวาลัยตั้งแต่ ช่วงบ่ายห้าโมง ก็ทำให้รู้สึกไม่เหงาดี  วันที่ 11/1 หรือ 11/11 ตามแต่จัด ก็จะเป็นวันบิ๊กแปะจงเจริญของผมและชาวตันตริก  เพื่อนๆ สีขาวจัดงานในเทวาลัยเผื่อเทิดทูล  มีดอกไม้สวย ๆ เยอะเชียว(ซึ่งผมหาโอกาสแฮ๊บกลับบ้านไม่ได้) สีขาวทั้งน้านนนนน  เห็นน้องใหม่ซึ่งยังจำชื่อไม่ค่อยได้กับชิกแอนด์เดลผู้พี่ยืนจัดดอกไม้อยู่ เห็น อ.มี๋ เดินไปๆมาๆด้วยเป็นแม่งาน  ยิ่งค่ำคนก็ยิ่งเยอะ  ผมลากลับไปอาบน้ำที่บ้าน(ซึ่งอยู่ไกลเทวาลัยมากกกก)เจ้าบ้านเดินคุยกันมาเป็นเพื่อน..  แล้วผมก็กลับมาอีกทีก็ซักสามทุ่มได้ อะจ๊ากก คนยิ่งเยอะเข้าไปใหญ่  ก็มานั่งเม้าท์อยู่กับเจ้าวศินะตันตระกับน้ำพริกปลาทูเป็นกับแกล้ม เจอปิติยะตันตระเดินมาทักว่ากินไปกี่แก้วแล้ว ผมก็ แหมมมม เป็นคนดีอยู่นะ....  เจอมารอุ่น(ซึ่งเจ้าตัวดูจะไม่ค่อยชอบชื่อนี้ จึงทำให้ผมเรียกชื่อนี้ต่อไป )เจอคนโน้น คนนี้ เรียงชื่อไม่หมด  แต่ทุกท่านก็งานเต็มมือ ด้วยผู้คนเยอะแยะ หมุนเวียนเข้ามาในเทวาลัย ส่วนผมก็นั่งไร้ประโยชน์ต่อไปเพราะหาประโยชน์ไปช่วยใครเค้าไม่ได้ซึ่งก็เลยขอคงคอนเซ็ปตามที่เจ้าบ้านขอเอาไว้ คือ อย่าป่วนคนอื่น!!!  พอดึกหน่อยก็เดินไปทำพิธีที่ประรำต่างๆ  วนครบหนึ่งรอบก็เกิดอาการหนังตาย้อยเหมือนเดิม ...อ๋อ ลืมเลย นู๋แนตเอาของมาเส้นเหมือนกันแถมดันเป็นขวดที่ตรงกับที่โซ้ยประจำอยู่ เปิดห่อมาพลานน้ำลายหก จึ๋ย จึ๋ย เลยทำให้ขากลับภาพลักษณ์แย่ไปซะ คือเดินกลับบ้านพร้อมขวดเหล้าอีกแระ!!  ว้าแย่จัง

เดิน ดุก ดิก กลับบ้าน(ซึ่งไกลมากกกก) ขอเน้น !โดยมีวศินะตันตระเดินมาส่ง คงเพราะกลัวผมจะโดนใครลากเอาไปทิ้งไกลๆ   หันไปมองด้านหลังก็มีเจ้าลูกหมาดำตาบอดเดินตามมา  สังเกตุดูก็ทำให้จำได้ว่า พักนี้เห็นเจ้าลูกหมาดำตาบอดเดินตามมาส่งบ่อยๆ ซึ่งส่งผมหรือตามเจ้าวศินะตันตระ ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทำให้รู้สึกขำว่าช่วงก่อนเวลาเดินกลับบ้านจะมีเจ้าหมาดำ ซึ่งตอนนี้แปลงร่างไปเป็น..?ไปแล้ว   เดินมาส่งทุกครั้งทุกคืน  ตอนนี้มานึกเอ..หน้าที่นี้มันตกทอดสู่รุ่นได้ด้วยเหรอก็ทำให้ขำดี แล้วนี้ถ้าต่อไปเจ้าลูกหมาดำตาบอดมีหน้าที่รับผิดชอบไปอีกรายมิกลายเป็น  หลานหมาดำ  เดินมาส่งผมไปเหรอนี้...

ชักหิวแระ  ไปอาบน้ำปะแป้ง ออกไปแอ๋วหาไรกินดีก่า  .....

วันนี้ไปเดท กะ วศินะตันตระ....

มาวววว  แต่ บ่าย เย้ยยยยยย

ตายแล้วไปไหน ???

ประโยคคำถามยอดฮิต ที่ได้ยินคนพูดกันบ่อย ๆ เผิอญเมื่อวานคุยกับป้าอ้วนเรื่องการวาง แล้ววกมาที่เรื่องนี้ ป้าอ้วนก็เลยถามว่า เออ นั้นสิ ตายแล้วไปไหน?

สำหรับผม นะ ตายแล้วผมจะกลับบ้านที่ตันตระ..กลับไปหาพ่อ กลับไปหาท่าน ๆ

ก็อาจจะมีคนถามต่อว่า  แล้วรู้ได้ไงว่าบ้าน และ ตันตระมีจริง?

ใช่ครับ  ผมไม่รู้ นอกจากซะว่าผมจะได้ลองตายก่อน ที่นี้มันลองตายก่อนไม่ได้ เห็นส่วนมากตายแล้วก็คือตายเลย และ คนรู้จักที่ตายไปแล้วก็ไม่เคยกลับมาบอกผมว่า ตายแล้วไปไหน สนุก สะดวกสบายดีไม๊ บ้านหลังใหม่เป็นไง  หรือ กระทะทองแดงมันร้อนไปไม๊? แต่  ผมเชื่อของผมแบบนั้น  ผมเป็นตันตริกมาตั้งแต่อายุ 16 ผมก็เชื่อของผมมาตั้งแต่นั้นว่าผมจะกลับไปดินแดนตันตระเมื่อผมตาย..ผมมักจะตอบคนที่ถามผมว่ารู้ได้อย่างไรว่ามีจริง  ผมตอบว่าความสุขที่ผมเชื่อว่าจริง ตลอดอายุขัยที่มีชีวิตอยู่ และ ไม่กลัวที่จะตาย ก็ได้กำไรกว่าคนที่ไม่มีอะไรจะเชื่อไปหลายปีแล้ววว ?

เปรียบเทียบให้อ่าน

ผมมีคนรู้จักคนหนึ่ง เป็น คนไม่มีศาสนา ซึ่งในต่างประเทศนั้นเป็นเรื่องปกติ คนกลุ่มนี้เชื่อในสิ่งที่จับต้องได้...ซึ่งเป็นเรื่องปกติมาก ผมได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนความคิดด้านนี้มากับคนนี้  เค้ากลัวตายมากเพราะไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหนซึ่งก็แน่นอนหละใครหละจะไม่คิดเรื่องนี้  ทุกอย่างที่ผู้นี้ดำเนินชีวิตอยู่ก็จะดำเนินไปเหมือนไม่มีวันตาย คือไม่คิดเผื่อตรงนั้นเลย  ฉะนั้นเวลามีเรื่องป่วยขึ้นมาก็จะทุกข์หนักมากเพราะกลัวที่จะตาย  ตายมันไม่มีจุดมุ่งหมายและสัมผัสจับต้องไม่ได้..เพราะไม่มีวิทยาศาสตร์พิสูจน์

วกกลับมาที่ผม ผมไม่กลัวที่จะตาย วิธีตายเท่านั้นที่ถ้าพอจัดเลือกได้ ก็ จะดีมาก แบบ อุบัติเหตุก็ดูจะระทึกใจผมไปหน่อย แต่ถ้าเลือกไม่ได้ ก็ โอเคนะ สำหรับผม ผมไม่กลัวป่วย เพราะ อย่างไรก็ต้องป่วย มนุษย์เดินทางสู่ความตายทุกวินาที  ผมกลับมีความสุขที่จะคิดถึงวันที่ผมตายด้วยซ้ำเพราะ จะได้กลับบ้าน ที่นี้การกระทำแต่ละอย่างในทุก ๆ วันผมเก็บเกี่ยวสุขและทุกข์เต็มที่ โดยไม่ต้องวางแผนเหมือนจะไม่ตาย ..

เห็นความต่างไม๊ ของ สองความเชื่อว่า ตายแล้วไปไหน..

ดินแดนตันตระ จะมีจริงหรือไม่? ตามที่หลาย ๆ คนชอบถามผม แต่ที่แน่ ๆ ถ้าผมตายอายุ 62

62 - 16 = 46 ปี เห็นๆ แล้วที่ผมมีความสุขกับสิ่งที่ผมเชื่อ และไม่เดือดร้อนใคร!!!

ขออนุญาตถามเนื่องจากจำไม่ได้แล้วว่าท่านอสินะตันตระได้เคยพูดถึงเรื่องนี้หรือยัง เนื่องจากระยะนี้มักมีเหตุการณ์เกี่ยวกับความถูกต้องเข้ามาในชีวิตบ่อย ๆ
ในเรื่องความพอดีนั้นท่านสอนให้เราเรียนรู้ที่ตัวเราว่ามันพอดีสำหรับเราแล้วหรือยังหมายความว่าวัดความพอดีที่ตัวเรา แล้วความถูกต้องล่ะขอรับเอาอะไรเป็นตัววัด  ตัวเรา?  คนรอบข้าง?  หรือสัจธรรมที่ได้รับการสั่งสอนกันมา

ความถูกต้อง จะทำให้เกิดความสุข ที่ถาวรได้

วัดจากอะไร  ก็ วัดจากตัวเราสิ .... ตัวเราต้องหัดเรียนรู้ว่าอะไรคือความถูกต้องที่พอดี   คนรอบข้าง หรือ สัจธรรม นั้นหากเราไปเกินพอดีกับมัน มันก็ส่งผลกลับมาหาเราให้เรามีปัญหาอยู่ดี ฉะ นั้นอย่างไรก็ต้องตัดสินที่ตัวเอง  ถ้าเรื่องที่ตัดสินใจกระทำไปมันส่งผลเสียกลับมาสู่ตัวเรา ย่อมหมายถึง การไม่พอดีในความถูกต้อง เป็นคำตอบอยู่แล้ว...

สวัสดีครับ

ผมชอบนะที่ต้องเป็นเผ่าที่อยู่เหมือนไมอยู่  ผมรอวันนั้นครับ    แต่วันนี้ผมกลายเป็นด้านตรงข้ามกับความชอบตามสัญชาติญาณ

ผมเป็นคนที่ไม่อยู่แต่เหมือนกับว่ากำลังอยู่  เหอๆๆ เหมือนแดร้คคูล่า ต้องโดนจับมายืนกลางแดดเลย

หลายคนมาหาเราแต่เรา (ดัน )ยังไม่มา นั่นอาจเป็นสโลกแกนเท่ๆห์ของพรรคพ่อรูปหล่อ

ประชาชน ต้องมาก่อน   ครับผมชอบสโลแกนนี้เอาจริงๆจัง    ประชาชนต้องมาก่อน ส่วนผมน่ะมาทีหลัง  เหอๆๆ

วันนี้ลูกหมาดำ  ไปช่วยแมงมุมดำย้ายของเข้าที่อยู่ใหม่ 

วันนี้แวะมาอ่าน เลยจำได้ว่า ตัวเราก็ได้เคยมีหน้าที่ ที่ภูมิใจ     ลูกหมาดำก็เหมือนกับหมาดำ  ตรงโดนวศินะ...ตื้บ   เหมือนกัน   มาฟ้อง  แหะๆๆๆ 

ก๊ากกกกก ^^^^ ก๊ากกกก  แค่อ่านก็ขำแล้วววววว  เจ้าหมาดำ เอ๋ยยยย บ่นเป็นหมาแก่แล้วนั้นนนนน...55555

อยู่เหมือนไม่อยู่ หรือ ไม่อยู่เหมือนอยู่  มันจะต่างกันตรงไหนถ้าเป็นคำสั่ง  ดำ มัน ดำ อยู่ในเลือดบอกแล้วว่าใส่สีชมพูก็ดำ ใส่สีขาวก็ดำ ถ้าเลือดมันดำ  กลับกันให้ใส่สีดำตัวก็ดำใจก็ดำผมก็ดำอะไรๆก็ดำแต่เลือดมันไม่ดำ มันก็ไม่ดำอยู่ดี!!! จริงมั้ย

ท่านสั่งให้นั่งก็ต้องนั่ง สั่งให้ยืนก็ต้องยืน สั่งให้เป็นเด็กตูดขาดก็ต้องเป็น และเป็นแบบมีสุข  นั้นคือเลือดดำ  เปลือกนอกมันจะสีอะไรก็ช่างขอให้อนุเลือดมันดำเป็นใช้ได้...

เขียนเรื่องนี้แล้วก็พลอยทำให้เลือดในตัวพลุงพล่าน จำความต่าง ๆ ได้เข้ามาได้อีก...

เฮ้อ...ท่องไว้ ท่องไว้ เขียว เขียว เขียว เขียว เขียว เขียว เขียว....

ท่องไว้ ท่องไว้ ... ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับบ้าน  ...ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะเป็นเด็กดี ของท่าน..

โดนนน ท่านตืบ แน่นอนผม กระทู้นี้......

อุ อุ อิอิ  ส่วนลูกหมาดำ ก็ทำหน้าที่อันศักดิ์สิทธิ์(โดนตืบ)นี้ต่อไปตามคำสั่งผม เพราะถ้าไม่มีหมาให้วะศินะตันตระตืบ  มานนนก็จะหันมาตืบผมทุกวัน  ในเมื่อผมสาระตะคิดดูแล้วระหว่าง ผมกับลูกหมาดำ  ผมไม่ต้องใช้เวลาลังเลผมก็ต้องเลือกตัวเองรอดสิ .... เมื่อไหร่ที่เจ้าลูกหมาดำหาหลานหมาดำมาสืบทอดได้เมื่อไหร่  ก็คงจะรอดจากการโดนตืบของวศินะตันตระแน่นอน....อิ อิ

ตัวใครตัวมานนนนนนนนน น่าาาาาาาาา

คือ.. ผมเอารูปนี้มาให้ดู  คุณๆ ว่าเจ้าตัวนี้มันทำให้รู้สึกคล้าย ปุ๊ก(ปิ่น)ไม๊อะครับ...คือ สำหรับผม ปุ๊ก(ปิ่น)ชอบทำหน้าตาอารมณ์ ประมาณนี้อะคร๊าบบบ

แบบกำลังสงภาษา อุ อุ เอ๋อ เอ๋อ อี๊ อี อา ่า...อะไรปรมาณนี้อะคร๊าบบบ

อิ อิ

รูปนี้ให้ความรู้สึกว่าเหมือนตัวผมเองในวันเสาร์ - อาทิตย์ ....

แล้วแบบนี้จะให้มาสอนใครหว่ายยยย

แหะ แหะ รูปสุดท้าย  อันนี้ให้ความรู้สึกถึงเด็ก ๆ ตันตริกเวลาเดินตาม ท่านเจ้าบ้าน....

เรียนท่านอสินะตันตระ
     อันนี้ต้องบอกให้ทราบก่อนว่าพอดีในตัวแว่นไม่ค่อยจะมีขอรับ จะขาดๆเกินๆบางแต่คิดว่าไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครแน่ ส่วนความถูกต้องนั้นพอสมควร หากแต่ความถูกต้องที่เรามี(หากมองโดยไม่คิดถึงผลประโยชน์) ไปขัดกับความถูกต้องของคนที่อยู่แวดล้อม (ซึ่งมองเรื่องผลประโยชน์ด้วย)  จึงนำปัญหามาให้ขอรับ (คือแบบว่าคนที่อยู่แวดล้อมเราเป็นพวกส่องกระจกแล้วไม่ค่อยจะเห็นเงาตัวเองในกระจกขอรับมักจะเห็นแต่ผู้วิเศษ นางฟ้า เทวดาทั้งนั้น)  อย่างนี้ต้องเก็บความถูกต้องไว้ในใจคนเดียวหรือปล่าวขอรับ

ตอบนู๋แว่น

มันเป็นเรื่องซับซ้อนระหว่างความพอดี และ ความถูกต้อง ซึ่งเป็นเรื่องเฉพาะภายในของแต่ละคน  รัก โลภ โกธร หลง ของแต่ละคนมันจะมีรายละเอียดที่บอกคนนอกไม่ได้หมดเยอะแยะ...เอาแบบนี้ ทั้งความถูกต้องและความพอดี และพอดีในความถูกต้อง และ ถูกต้องให้พอดี  พอจะสรุปผลลัพท์ให้วัดได้ว่า  ถ้าสิ่งที่ทำไปในชีวิตไม่ว่าหนทางใด  เมื่อผลกลับมาคือชีวิตเราไม่ทุกข์และไม่มีปัญหา   นั้นหมายถึงทำได้ ถูกต้อง แล้ว...

จากที่ นู๋ แว่น ยังมีข้อสงสัย ใน นี้ หรือรู้สึกไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่ แสดงให้เห็นแล้วว่ายังไม่พอดี และ ยังไม่ถูกต้อง...

จริงมั้ยครับ?

เช้าวันเสาร์ที่ใบไม้ไหวเสมอ ๆ ...

กิจกรรมยามเช้าที่มักจะทำเสมอ ๆ ในช่วงสองปีกว่าที่ผ่านมา คือ เดินดูต้นไม้ กับใบไม้ และแน่นอนที่ขาดไม่ได้คือ ถุงพลาสติกในมือ เพื่อเอาไว้เก็บอึสมุน ซึ่งเจ้าของอึเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเดินเล่นด้วยแล้ว สืบเนื่องมาจากขนาดพุงซึ่งใหญ่มากขึ้นตามอายุ พอใหญ่ก็เดินไม่ไหวหายใจไม่ค่อยทัน เฮ้ออออ.... แต่วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายๆ เลยมีสมุนหมูเสียสละมาเดินด้วย อะนะ ก็ยังดี..ทำให้คิดขำ ๆ ขึ้นมาว่า รอบ ๆตัวผมมันช่างคล้าย ๆ กันหมด คือ อยู่เหมือนไม่อยู่+ + +

เมื่อค่ำวานไปนั่งระบายสี สมุดบันทึกอยู่ที่เทวาลัย พร้อมยาชูกำลังคู่ใจ(เหมือนเดิม) ครอบครัว   คงเป็นคำที่เหมาะกับตันตริกทั้งหลาย เห็น  เจ้ามดดำอ้วนกับลูกชาย นู๋อึ่ง นู๋หนึ่ง อสิตี อ.หนึ่ง มารอุ่น หมาดำ ลูกหมาดำ ยายตู่ ชิกแอนเดลผู้พี่ อ.แม้ว อ.หมิว นู๋บุ๋ม นู๋แป้ง อ.ปิกมี๋ อ.ลุงแบนซ์ ลูกหมาดำขนแดง อ.เอฟ อ.มี๋ รวมถึงมะลิ(ตัวป่วน)และสมาชิกใหม่บนหลังคาซึ่งยังไม่ได้ตั้งชื่อ สาะพัดชื่ออีกมาก  ..มันคือ ครอบครัว มันคือบ้านที่มีเงินล้นฟ้าก็หาซื้อไม่ได้  หลายๆ ครั้งที่ได้ไปนั่งเล่นที่เทวาลับช่วงค่ำถึงดึก มองเด็ก ๆ ตันตริกเดินไปมา คุยไปมา เล่นไปมา ทำให้รู้สึกว่าตัวเองชราลง  แต่กลับมีความสุขเข้ามาทดแทนความชรา นั้นคือ ความสุขที่เห็นลูกหลาน มีความสุข....เมื่อคนเรามีความสุข ความสบายใจ จิต  ที่อยู่ลึกสุดในตัวมนุษย์จะส่งกระแสบางอย่างเหมือนคลื่นแห่งสุขซึ่งผู้ศึกษา สุข-ทุกข์อย่างผม จับได้อย่างดีทีเดียว...มันทำให้รู้สึก เต็ม  

เต็ม ที่ไม่ต้องการไค่วขว้าหาอะไรอีก เต็มที่มีที่ให้ไป เต็มที่มีที่ให้กลับ เต็มที่มีที่ให้มานั่งโดยไม่ต้องระแวงสงสัยอะไรใครอีก  เต็มในการรับรู้สุขของบุคคลรอบตัว เต็มที่ได้เห็นผู้อื่นมีความสุข รอยยิ้ม

มานั่งมองจุดมุ่งหมายของมนุษย์  ที่หมุนวนอยู่กับสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ตกหลุมพรางกันเอง  ผมเน้นเสมอว่า รัก โลภ โกธร หลง ต้องมีไว้เผื่อสีสรรในชีวิต  คนที่ตัดแล้วซึ่งกิเลสต่าง ๆ มันไม่มีสีสรร อย่างไรเมื่อยังเป็นมนุษย์กิเลสต้องมีไว้เพราะไม่ว่าจะเอ่ยอ้างว่าละแล้วซึ่งกิเลสอย่างไร ท้องก็ยังหิว และลำไส้ก็ยังเรียกร้องการขับกากออกมาอยู่ดี  ร่างกายมันมีกิเลสของมันเองโดยธรรมชาติ  แต่การมีกิเลสให้พอดีกับตนเองคือศาสตร์ของตันตระ รู้จักตนเองและเข้าใจกิเลสตนเองและทำให้กิเลสพอดีกับตนเองคือสิ่งที่ผมพยายามชี้นำ และ ชีวิตต้อง Have Fun ตามคำสั่งเจ้าของชีวิต ..

หลาย ๆ ตันตริก ที่นี้ไม่ได้รวยล้นฟ้า ไม่ได้มีความสุขตลอด 24 ชั่วโมง และไม่ตลอด 365 วัน แต่มีความสุข เสมอ ๆ นั้นก็ถือว่าต่างแล้วสำหรับมนุษย์นี้ ซึ่งหลายๆ คนไม่รู้ว่าขาตนเองยืนอยู่บนพื้นเพื่ออะไรซะด้วยซ้ำ ตันตริกเหล่านี้มีบ้านให้มา มีเพื่อนแท้มากมายให้นั่งทก นั่งคุย นั่งเล่นกัน.นั่งอำ นั่งล้อ กัน..อะไรที่ตันตริกเหล่านี้ได้มาก็คือ ความไม่ว่างเปล่า และจุดหมายของการมีชีวิตอยู่  และ  จุดหมายเมื่อละสังขาร

ผมรู้สึก ดี  ที่เห็นลูกหลานมีความสุข....ดีใจที่สร้างบ้านคือเทวาลัยขึ้นมาและมันสามารถทำให้มนุษย์มีความสุข ได้ ถึงแม้จำนวนตันตริกไม่เยอะเลยเมื่อเปรียบเทียบกับจำนวนมนุษย์โลก แต่ก็ถือว่าคุ้มค่า ที่จะมีคนซักกลุ่ม ที่จะมองเห็น  " ใบไม้ไหว " ในโลกของทุกข์นี้

เช้าวันจันทร์

เพิ่งออกจากเข้าค่ายที่ Mido มาค่ะ

เข้าคืนเสาร์ – ออกเช้าจันทร์ มาถึงออฟฟิตปุ๊บ...

ก็รีบเปิดอ่านกระทู้ท่านด้วยความเบิกบาน

ได้อ่านที่ท่านเขียนถึงตันตริกมากมาย

แต่ขาดหนูไปหนึ่งคน เพราะหนูไม่ได้เข้าไปเมื่อคืนวันศุกร์

ทำงานโต้รุ่งถึงตีห้าวันเสาร์เลยค่ะ

ได้(เข้าค่าย)อยู่กับตัวเองมาเกือบสองวัน

ได้รู้ว่าอยู่กับตัวเองอย่างไรให้มีความสุข

ใช่เลย... อยู่กับตัวเองก็มีความสุขได้

แต่เวลาได้อยู่กับ... (ใครบางคน) มีความสุขกว่า (55555)

หนูได้ใช้เวลาอ่านและทำความเข้าใจกับหนังสือเล่มนึง

“ไอสไตล์ถาม พระพุทธเจ้าตอบ”

เค้าวิเคราะห์เรื่อง “นิพพาน” (ในแง่มุมของเค้า) ไว้ได้ดี

ว่า “นิพพาน” คือ ความสุขที่อยู่รอบ ๆ ตัวนี่เอง

แค่วางเฉยต่อ เวทนา สัญญา สังขาร … นิพพาน ก็อยู่ตรงนั้นเอง

ดินแดนอันสุขสงบของจักรวาล อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก

ถ้าไม่ได้มีเวลา อยู่กับตัวเองจริงๆ แบบนี้

คงไม่มีเวลาได้คิดตาม  และระลึกถึงคำสอนเรื่อง “วางทุกข์” ของท่าน

ถึงจะยังวางไม่ได้ แต่ได้เข้าใจกระบวนการของการ “วาง” ก็ยังดี

อย่างน้อยๆ ตอนขับรถกลับเมื่อเช้า ก็มีคนทักว่า “ทำไมเงียบจัง”

เราก็ยิ้มตอบ ก็แหม๊...

-คนกำลังสุขอยู่ ไม่รู้อาไรเร้ย...-

เมื่อหัดวางคนตันตริก อยู่ ๆ ไปก็จะคล้ายๆ ก้อนหินขึ้นทุกปี ๆ จึงได้มีคำปฎิบัติจากเจ้าของชีวิตให้เป็นโจทย์ว่า " Have Fun " เพราะวางเป็นก็ต้องหัดหยิบได้ด้วย.... แต่อย่างไรก็ต้องหัดวางก่อน..

ชอบนะคำว่า "คนกำลังสุข ไม่รู้อาไร๊ " อ่านแล้วขำดี ขำเพราะตันตริกต้องมีอารมณ์ขำ มองให้ขำทุกอย่างมันก็ขำทำให้อารมณ์ดี มีสุข ได้ สังเหตุว่าพวกเรากันเองทั้งแกล้ง ทั้งแหย่กันไส้แตก  นินทา ก็นินทากันต่อหน้า!!!  อาจจะดูแปลกที่คำว่านินทาเอามาใช้ ต่อหน้า แต่พวกเราเป็นแบบนี้  ตามที่เรียกกันว่า ปิดกันให้แซ่ด หรือ "ยามสงบเรารบกันเอง"...(รบกันเองในที่นี้หมายความลึกมากอย่าแปลตามตัวอักษร)  เดี๋ยวจะคิดมากเหมือนชิก แอนด์ เดล อีก ...55555

..โย๊ะ โย๊ะ โย๊ะ ..กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบ

หนีไปเที่ยวมาสามวัน ... ตัวบวมฉึ่งๆ เลยเพราะไม่สามารถแบกน้ำบาสัค กับ ประคำไปด้วยได้ ได้แต่นำประคำเม็ดเดียวคือดวงจิตไปด้วย..

เฮ้อออ ทำให้นึกถึงนิทานเรื่องอะไรน๊าาาา เดี๋ยวนึกก่อน ใช่ซินเดอร์เลร่า หรือเปล่า  ที่ต้องกลับก่อนเที่ยงคืน เพราะเดี๋ยวจะแปลงร่าง!!!

เมื่อคืนกลับถึงบ้านก็เที่ยงคืนได้ เหนื่อยเอาเรื่องด้วยต่างบ้านต่างภาษา ต่างค่าเงิน จึงต้องคิดตลอดเวลาวางแผนให้ดี เพื่อจะได้ไม่เกิดเรื่องเพี้ยน ๆ ตามภาษาขาโจ๋ ออกนอกเขต????  เมื่อค่ำที่นั่งอยู่ในเครื่องบินเหมือนแทบจะหมดภาระกิจที่ต้องระวัง เปิดจิตนึกถึงประตูเทวาลัย เห็นประตูอีกด้านกำลังเป็นห่วงเพราะขาดการติดต่อไปหลายวันจากความโง่ของตนเองเรื่องเทคโนโลยี...แต่มันช่างแจ่มแจ้งและแจ่มใสว่าประตูอีกอันอยู่ที่ไหน และ ท่านเสียพลังขนาดไหนในการทำให้ขาโจ๋ไม่โดนตืบ และเครื่องบินก็ไม่นิ่มเท่าไหร่แถมแปลก ๆ อีก กึ่งๆ จะมีเรื่องกึ่ง ๆ จะไม่มีเรื่อง  ตามความรู้สึกล่วงหน้าที่บอกตั้งแต่ก้นแตะที่นั่ง  เห็นนู๋ปิ่นเรียกหาบ๋วยเค็มแก้เมาเครื่อง  นั่งหลับตาปี๋ ผมก็สงสารแต่ก็ทำไรไม่ได้ ได้แต่ทำให้ตนเองไม่ป่วยซะก่อนนู๋ปิ่น เป็นใช้ได้ จะได้ลากนู๋ปิ่นกลับบ้านได้ พ่อแม่เค้าไม่ว่าเอา..บางทีนึกถึงความเอาแต่ใจของตนเองก็กลุ้มใจ ตระหงิด ๆ มากอยู่ แต่ทำไงหละ คำสอนของตัวเองก็ดันกลับข้างซะว่า  ทำอย่างไรก็ได้ให้เกิดสุข   แล้วค่อยถูกสอนต่อว่า  แต่ความสุขนั้นต้องยืนอยู่บนความถูกต้อง ในอีกหลายปีให้หลัง อิ อิ แนวผมก็เลยออกแนวเอาแต่ใจไปหน่อย...

เอาหละ สุดท้ายก็กลับมาได้ และ ทุกอย่างดีปลอดภัย แถมนู๋ปิ่นของทุกคนก็ดูมีความสุขดี  ผมชอบเห็นคนมีสุขและปลาช่อนของนู๋ปิ่นจะได้ไม่ตัวโตในความทรงจำอีกต่อไป...

เดินลากกระเป๋ากับของกลับเข้าบ้านมาเจอสมุนหมู สมุนเบบี๋ นั่งตัวเหม็นฉึ่ง ยิ้มแฉ่งรับอยู่ในห้องก็ขำ นี้ผมจากไปสามวัน สมุนเหม็นขนาดนี้ โอ้วววว ถ้าผมไม่อยู่ซักเดือนสมุนมิเน่าทั้งเป็นหรือนี้???? แต่ในที่นี้ขอบใจลูกหมาดำตาบอดที่มาทำภาระกิจ เช็ดหมูให้ จริงๆ ไม่งั้นคงจะเน่าไปกว่านี้แน่ ๆ นอน ๆ ...อีกอย่างที่ดันทุรังหิ้วมา หนักมากกกกก คือของฝากวศินะตันตระ ด้วยกลัวโดนตืบที่หนีเที่ยวเลยหาของถูกใจมากำนันปิดปากอันพูดไม่ค่อยหยุดของวศินะ หิ หิ แต่มันใหญ่จนวันนี้แขนซ้ายล้าทีเดียว...อ่า มีขนมแปลก ๆ ที่นู่ปุ๊กปิ่นบากบั้นหิ้วมาฝากเพื่อน ๆ ที่เทวาลัย ผมก็ไปช่วยเลือกว่าเอาห่อที่หน้าตาแปลก ๆ หน่อยกินแล้วตายไม่เป็นไร เพื่อแกล้ง อาจารย์ปอบทั้งหลายเพราะเท่าที่เห็นไม่ว่าใครเอาอะไรมาให้กิน รสชาติอย่างไร รูปร่างอย่างไร ก็เห็นหมดทกที!!! ก๊ากกกกก  กินเข้าไปด้ายยยย..

ของเจ้าบ้านมิได้หาของใดมาฝาก เนื่องจากว่าชินที่โดนบ่นเพราะถึงลากของมากฝากท่าน ท่านก็บ่นว่า  กลับมาให้ปลอดภัยก็พอแล้ว ฮือออๆๆๆๆ ซึ้งอะคร๊าบบบบ แต่ แหมมมก็ (อิ อิ ไม่ต้องเสียตังค์ )  แหะ แหะ 

อะลืมเล่า หนังสือเล่มหนึ่งที่วิศินะตันตระให้ยืมไปอ่าน สนุกมากกกกกกก ขอบอกเลย ใครชอบแนวฝันหวานแบบพระเอกหล่อเริ่ด รักสุดหัวใจ ต่อ  นางเองกะโปโล ละก็ขอแนะนำ โปรดซื้อเรื่องนี้มาอ่าน TWILIGHT ของ สเตเฟนี เมเยอร์  ถ้าชอบอ่านแนวแบบนี้ลองดูครับจะนั่งน้ำลายยืดๆๆยิ้มคนเดียวเหมือนผม  มันหนุกมากเลยอะคร๊าบบบบ   เหมือนอ่านหนังสือน้ำเน่าหน่อยแต่อารมณ์ดีไปนานนนนนนนน  ฝันหวานน้ำลายยืดดดดด  จริงๆ นะ...อยากเป็นบ้าง อยากเป็นบ้าง แบบนี้อะครับ...ฮี ฮี

วันนี้ขอเผ่นไปโซ้ยของพื้นบ้านให้หายเลี้ยนอาหารมันๆ ซะหน่อย เด๊๋ยวขออาบน้ำปะแป้งไปโซ้ยก๋วยเตี๋ยวเรือโชกเลือดน้ำข้นๆ กับแค๊บหมูกรอบๆ จึ๋ยๆๆๆ จะใส่พริกให้กระเพาะทะลุไปเลย....ตามคำกล่าวยอดฮิตของเด็กเริ่มเรียน " หาความพอดีไม่ค่อยเจอ " 

ฮี่ ฮี่ ฮี่ ๆๆๆ 

ในที่สุด เชื้อ เอ็ดเวิร์ด ก็ลามติดกันไปทั้งเทวลัยแล้ว... 

โปรดอ่านอีกครั้งหนึ่ง ขณะนี้ฝ่ายหญิงของตันตระเทวาลัยได้กลายเป็นสมุนเอ็ดเวิร์ดกันไปเกือบหมดแล้ว ฮี่ ฮี่ ฮี่....

เอ็ดเวิร์ดของฉานนนนนนนน

เรียนถามท่านอสินะตันตระ
คราวนี้คงไม่ถามเรื่องพอดีแล้วขอรับมันยากกกกกกกกและลึกซึ้งมากกกกกกกก
ท่านอสินะตันตระเคยเขียนเกี่ยวกับกรรมเอาไว้นะขอรับเลยมีข้อสงสัยว่าหากมีคนก่อกรรมกับเราแต่ถ้าเราไม่โกรธ ไม่คิดแก้แค้นเค้าอย่างนี้เรากับเค้าก้อไม่มีกรรมต่อกันไม่มีภาระที่ต้องผูกพันกันใช่มั๊ยขอรับ  อีกในกรณีหนึ่งหากเวลาผ่านไปแล้วไม่ลืมไปแล้วว่าใครทำอะไรกับเราบ้าง (แบบว่าไม่ใส่ใจเรื่องในอดีต)ก้อไม่มีผลพ่วงของการก่อกรรมในอดีตใช่มั๊ยขอรับ

กรรม ถูกบันทึกไว้ในจิต ครับ..ใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเมื่อชาติใดเป็นเรื่องที่ พอรู้เข้าจริงๆ ก็ไม่ค่อยฟังไม่ค่อยจะถูกหูเราเท่าไหร่..

เมื่อเรื่อวงเกิด กรรม เกิด มันก็ถูกบันทึกไว้ใน ดวงจิต เราและถูกนำติดไปในทุก ๆ ชาติ ฉะนั้นเรื่องลืมหรือไม่ลืม คงช่วยไม่ค่อยได้ จะ ใช้ได้ก็วิธี ไม่ถือเอาไว้ หรือ พุทธ สอนให้อโหสิกรรม..แต่อีกนั้นแหละ กรรม เป็นเรื่องซับซ้อนมันก็อยู่ที่คุณอโหสิกรรมแค่เปลือกนอกหรือเกิดจาก จิต อโหสิกรรม..

พอจะแน่นำ ได้ว่า " คิดดี จิตใจดี มีความสุข" ลองดูนะครับ

เมื่อวานคุยกับเจ้ามดดำอ้วน..ขำน้ำตาไหล เจ้ามดดำอ้วนถามว่า ทำไมผมเอาสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ ใส่ไว้ในกรงนก!!! โปรดอ่านอีกครั้งหนึ่ง ...กรงนก!!!!

ก็ากกกกๆๆๆๆๆๆ  ผมนั่งหัวเราะตั้งนาน คิดไงเนี๊ยะ แต่ผมเข้าใจนะ ดูจากแผ่นฟิลม์มี่ผมฝากเจ้ามดดำอ้วนไปอัดเพิ่ม สมุนมันดูล้นๆ อยู่ในกรงจริงๆ นั้นแหละ...ผมตอบว่าไม่ใช่กรงนก กรงหมาขนาดใหญ่แล้วแต่สมุนมันอ้วนมากเลยเต็มกรง....555555  คิดแล้วก็ขำ  คิดได้ไงเนี๊ยะ!!!!

ไร้ลักษณ์

ผม กับ อสินะตันตระ ใครคือใคร...

ผมเคยบอกเจ้ามดดำอ้วน ตอนเจ้ามดดำอ้วนบอกว่า " อิจฉาเพื่อนผมจังที่มีโอกาสพูดคุยกับผม ใกล้ชิดเสมอๆ  " ผมได้ตอบไปว่า ป่าวเลยเพื่อน ๆๆ ผมรู้จักผมในความเป็นผมแค่นั้นไม่มีใครรู้จักอสินะตันตระซักนิด แถม เวลาผมช่วยแนะให้แก้ปัญหาหรือหนทางพ้นทุกข์  เพื่อน ๆ กลับตอบมาว่า " อย่างผมจะไปรู้อะไร "

ผมยังเอามาเล่าให้เจ้าบ้านฟังบ่อย ๆ  ว่าภาพลักษณ์ผมไม่ให้  เจ้าบ้านก็ยังว่า " ก็บอกแล้ว " เฮ้ออออ

มนุษย์เชื่อในภาพลักษณ์ขนาดนั้น! แต่มันก็เรื่องจริง ผู้ที่จะรู้จะสอนสั่งได้ต้องดูเป็นนักบวชอย่างเดียว ใส่เสื้อผ้่าบางอย่าง ทำผมบางอย่าง เท่านั้น ..มันช่างโง่งมงายกันเหลือเกิน ..ในความเป็นจริง แม้แต่เด็กสามขวบก็สามารถสอนสั่งเราได้จากแง่คิดของพวกเค้าที่เรามองไม่เห็น ผมเรียนหลาย ๆ อย่างจากรอบ ๆ ตัวแม้แต่ต้นไม้ใบหญ้า หรือ สัตว์เลื้อยคลาน ก็เป็นครูผมได้ ++จริง ๆ ที่เล่าให้อ่าน นี้ ไม่ได้อยากจะให้ใครฟังสิ่งที่ผมบอกหรอก เพราะมนุษย์มีทุกข์เป็นของใครของมัน ถ้าคน ๆ หนึ่งเลือกที่จะอยู่กับมันต่อไป รสไวน์ที่สัมผัสลิ้นผมก็คงมิได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เพียงแต่เห็นแล้วผมเอากลับมาสอนตนเองว่า อย่าเป็นแบบนี้เด็ดขาด อย่าง โง่ งมงาย กับเรื่อง โง่ๆ แบบนี้..

ซึ่งในตอนนี้ผมกลับทำให้มันเป็นเรื่องสนุกสำหรับผมที่จะได้ยินประโยคนี้ " ผมจะไปรู้อะไร " ไปแล้วผมชอบนะ มันเป็นประโยคที่เตือนตัวผมเองไปในทีให้อย่าเป็นแบบนั้น ผมคุยกับเพื่อน ๆ หรือคนรอบตัวที่ไม่รู้จักเทวาลัย เมื่อถกกันถึงเรื่องต่างๆ ผมบอกเสมอว่าผลลัพท์ของการกระทำดำรงค์ชีวิตที่ถูกต้องคือ ความสุขที่ยั่งยืน  เมื่อความสุขมันยั่งยืนนั้นแหละเป็นข้อพิสูจน์ว่าความพอดีและความถูกต้องของคนๆ นั้นเกิดขึ้นแล้ว แต่ก็อีกนะ เมื่อคนเหล่านั้นถามตนเองก่อนนอนหรือช่วงเวลาที่อยู่กับตนเอง แล้วค้นพบว่า  ตนเองมีแต่ปัญหาและไม่มีสุข  คนเหล่านั้นจะยิ่งโกธรผมมากขึ้น  โถถถถถ  ... ผมรักหรอกผมถึงชี้ให้เห็น แต่ใครหละจะเข้าใจวิธีบ่งหนองออกจากแผลเพื่อที่จะได้หายขาดจากการเป็นหนอง..

เป็นเรื่องเศร้าใจ ที่ ก่อความสนุกให้ผมเหมือนกันกับภาพลักษณ์ของผมแบบนี้..

เอาหละเจ้ามดอ้วนดำ ทีนี้อยากรู้จักผมแบบไหนดี? เลือก สิ

อาการ เอ็ดเวิร์ด .. อิ อิ ผมได้เริ่มเป็นทาสเอ็ดเวิร์ดมาได้ก็สอง สาม อาทิตย์ แล้ว ววว ซึ่งหลายๆ คนที่เป็นที่หลังได้จบก่อนผมอีก เพราะผมอ่านหนังสือช้าเหลือเกิน แถมชอบตอนไหนก็อ่านซ้ำไปซ้ำมาน้ำลายยืด หลาย ๆ รอบจนเล่มที่สองมันก็ไม่จบซักที..เวลากลับถึงบ้าน เล่นหมู อาบน้ำปะแป้งทาครีมกันเหี่ยวเสร็จ ก็ จะใส่เสื้อคลุม ใส่ถุงมือ และถุงเท้า หยิบเอ็ดเวิร์ด สุดที่รักมานั่งอ่าน.. คริ คริ ถึงตอนนี้หลายคนคงคิดว่า ทำไมต้องแต่งตัวแบบนั้น แค่อ่านหนังสือ ..คืองี้ครับ ห้องนอนผมมันเย็นแบบ ห้องเก็บศพดี ๆ นี้เอง ด้วยเจ้าบ้านคงเล่งเห็นว่า การแช่ผมเอาไว้จะได้ทำให้ไม่บ้ามากโดยไม่จำเป็น เตียงนอนผมจึงอยู่ห่างแอร์ประมาณสามหลา และบวกด้วยนิสัยชอบนอนในที่อากาศเย็น ๆ แต่ต้องมีอะไรอุ่น ๆ คลุมไว้ และโผล่ออกมาหายใจแค่จมูก เป็นการนอนที่ผมชอบมากที่สูดดด  ทีนี้เวลาที่ต้องยื่นส่วนอื่นนอกจากจมูกออกจากผ้านวมแสนอุ่นเพื่อนั่งอ่านเอ็ดเวิร์ด มันก็พาลจะแข็งตาย และด้วยสปีดการอ่านที่ช้ามาก กว่าจะผ่านไปได้ชั่วโมง สองชั่วโมง มือผมก็แทบแข็ง เย็นจนจะไข้ขึ้น ก็เลยเอาถุงมือมาใส่ซะ พอใส่ถุงมือ ไหล่ก็เย็น เท้าก็เย็น ก็ เลยคลุมมันซะให้หมด ให้ได้สมเพชตัวเองเวลาอ่านหนังสือเหลือเกิน ทุก ๆ คืนก่อนนอนกินเวลาเป็นอาทิตย์ๆ แล้ว มือผมจะเย็นเจี๊ยบ จมูกจะแสบไปหมดด้วยภูมิแพ้อากาศเย็น  นอนปวดกระดูกขาและแขนในผ้าห่มก่อนจะหาทางหลับได้  แต่เพื่อ  เอ็ดเวิร์ด ผมทนด้ายยยยยยยย...

มาถึงวันนี้ เหลืออีกซัก หนึ่งส่วนสี่ของเล่มก็จะจบเล่มสองแล้ว ซึ่งเมื่อจบเมื่อไหร่มันจะแย่หนักเข้าไปอีกเพราะเล่มสาม ยังแปลไม่เสร็จเลย เล่มสี่ไม่ต้องคิดเพราะยังไม่วางแผงที่เมืองนอกเลยด้วยซ้ำ โอ้วววว คิดแล้วมันทำให้ทุกข์ก่อนเกิดได้ ตระหงิด ตระหงิด เฮ้ออออ ชีวิตผมจะอยู่อย่างไรไปอีกเป็นปี ๆ โดยปราศจาก  เอ็ดเวิร์ด !!!

Happy Valentine"s Dayyyyyy

ขอให้คนที่มีความรัก มีความสุข คร๊าบบบบบ

ส่วนใครไม่มีความรัก มาเข้ากลุ่ม " ไม่มีใครเอา และ ไม่เอาใคร " ได้ที่เทวาลัยนะคร๊าบบบ จะได้ไม่เหงา

ผมก็หนึ่งในกลุ่มมาสามปีแล้วคร๊าบบบบบบ

โอบไหล่ กันแล้วคร๊าบบบบบ...

โปรดอ่านอีกครั้งหนึ่ง

ขณะนี้ โอบไหล่ กันแล้วคร๊าบบบบบบบบ ....

กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ดดดดดดดดดด....

งงคับ ลูกหมางงคับ อะไร ใคร อย่างไร ลูกหมางง แต่ก็ย่างว่าเรื่องของมนุษย์ ลูกหมาไม่เกี่ยว โฮ่ง โฮ่ง

ลูกหมาดำตาบอดอ่านรู้เรื่องก็แปลกแล้ว ผมเห็นว่าวันๆ นอกจากโดนวศินะตัยตระ ตืบแล้วก็เห็นก้มหน้า งุด งุด อยู่กับแผ่นดวง...แล้วจะรู้สถาณะการณ์อันสุดระทึกภายนอกแผ่นดวงได้อย่างไร  เอางี้เพื่อไม่ให้ลูกหมาดำตกข่าว แซดซึ่งเป็นพฤติกรรมยามว่างของเราชาวตันตริก  ให้ไปสืบความจากลูกหมาดำขนแดงซะว่า  ใครโอบไหล่ใคร???? 

คริ คริ  ...อันนี้เรียกว่าพฤติกรรม ปิดกานให้แซดแซดดดด  อะคร๊าบบบบบบบ

อันนี้คือ ตูดดดด .......

หิวข้าวจังเย้ยยยย  ทำมายบ้านตูมันไม่มีอะไรกินเลยฟ่ะ นอกจากเหล้าาาาา!!!

สงสัยต้องเอาตามท่าน 3.3  กินเหล้าแล้วอิ่มไปเลย..แต่แหมมม เราก็ยังเป็นหมานุดอยู่นินะ เอาตามท่านทั้งร้อยเปอร์เซ็น ก็ไม่ได้ อีก..

หิวข้าวแต่ขี้เกียจ  ขี้เกียจจะอาบน้ำ ขี้เกียจจะขยับตัวไปหาของกิน !!  แล้วมันจะหายหิวไหมนะ?? 

ท่านอสินะตันตระพุ้งนี้วศินะตันตระ....จะออกไปทัมพาละกิดสอบO-NETซะทีนะเปงกัมลังใจนัยการกามั่วของข้าพเจ้าด้วยละ5 5 5

คงบอกได้แค่ว่า บริหารสายตาไว้เหล่โต๊ะข้าง ๆ เอาก็ดาย ..เอ้ย ไม่ใช่ ไม่ใช่ การลอกเป็นสิ่งไม่ดี จริงมั้ยท่านนนน..

ขอให้ โชคดีมีสุขสมหวัง ในการสอบเน้ออออ...

แต่เอ..รู้สึกว่า วศินะตันตระจะได้ของขวัญก่อนไปสอบจากคนที่ตัวผอมที่สุดในเทวาลัยไปแล้วนิ น่าาาา  อย่าลืมขับพาผมไปกิน Red Mango > > น่าาาาาา

แต่ตอนนี้ ข้ากระผม ง่วงเหลือเกินด้วยยาภูมิแพ้ที่โซ้ยอยู่ทุกวัน ทั้งมึน ทั้งง่วง เฟ้ยยยยย 

ทำมาย มันมึนแบบนี้ฟ่ะ!!

นี้ผมมึนมากี่วันกี่คืนกันแล้วเนี๊ยะจำอะไรไม่ได้เลย ..มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ล่วงหน้า เฮ้ออออ  เช้านี้ตื่นมากับวันที่ชอบที่สุดวันหนึ่งในสัปดาห์ เดินเล่นกับสมุน เหมือนปกติทุกครั้งของเช้าวันเสาร์ แต่ผมก็ไม่สามารถได้กลิ่นต้นไม้ ใบหญ้า และพลังชีวิตของธรรมชาติเอาซะเลย ซึ่งมันกำลังทำให้ต่อมหงุดหงิดของผมตะหงิด ตะหงิด ขึ้นมาเลยเชียว..  จริงๆ แล้วก็เคยได้ยินอาการข้างเคียงของอาการมึนยาแก้ภูมิแพ้มาบ้าง  แต่ด้วยไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นโรค(ผู้ดี)ขนาดนี้   " ภูมิแพ้ " จึงอยู่ไกลไอเดียความป่วยของตัวเองเอามาก  เฮ้ออออ...

กำลังชั่งใจอยู่ว่า ทนมึนแบบไม่ได้กลิ่นใบไม้ขณะไหวดี  หรือ  ทนแสบจมูกให้บานกันไป  ดี...

ช่วยผมเลือกหน่อยสิครับ..

3 เดือน 3

วันของสีดำ ...

ขอให้พ่อท่านมีความสุข... 

ขอให้ท่านมารับผมกลับบ้านเร็วๆๆๆ คร๊าบบบบบบ ผมจะเป็นเด็กดีแล้วคร๊าบบบบบ

ข้อความถึง กลุ่มดำ ..

เจอเกือบทุกวันแต่ด้วยเหตุว่าลืม  ลืมเกินพอดี  ไปบางทีหรืออาจจะเดินตามท่าน 2.4 อยู่จนจะลืมว่า ตัวเองเป็นใครอยู่แล้ว.. หุหุ ซึ่งก็ดีเหมือนกัน

แค่จะบอกถึงเจ้าหมาดำว่า  หมาดำโดนผมตบ(หัว)อยู่เรื่อย ๆ   ซึ่งหมาดำขณะนี้ไม่มีใครกล้าตบแล้วด้วยประพฤติตัวดีมีตำแหน่งแห่งหน  เพื่อไม่เข้าใจเหตุที่ตบเพราะ เอ็นดูเพราะเลี้ยงหมาตัวนี้นี้มากับมือ  จึงตบ(หัว)ด้วยเจตนาให้หล่นลงเท้ากระแทกพื้น  เพื่อให้รู้ว่าเท้าอยู่บนพื้น.. หวังว่าเข้าใจ..  มิได้ตบ(หัว)ให้ต่ำต้อย  แต่ยอมรับว่าบางทีก็แกล้งเล่นบ้าง(ด้วยไม่ค่อยมีใครให้แกล้งแล้ว)และ ตั้งใจตบบ้าง เพราะการลอยเป็นสิ่งที่กายมนุษย์ชอบเป็นเองตามธรรมชาติ...

ส่วนยาย เห็นสงบแล้ว ไม่ต้องตบ และด้วยตบหมาดำก็โดนยายไปด้วย..ยิงนกทีเดียวได้สองต่อ

ส่วนลูกหมาดำ ไม่ต้องตบเพราะทำหน้าที่ ที่น่าสงสารมากแล้วคือ โดน วศินะตันตระตืบ  เท้าก็อยู่บนพื้นมากเพราะเหตุว่าเดินหางขวิดไปมาตลอเวลาเพราะด้วยโดนใช้ทั้งวัน หุหุ เห็นใจแต่ไม่ช่วยเพราะ  เห็นแก่ตัวเองมากกว่า จนบางทีนึกอยากจะพิมพ์เสื้อยืดที่เขียนว่า  " อะไร อะไร ก็กู " 5555555 ให้ซักตัว

ส่วนลูกหมาดำขนแดง(หรือป่าว)เตือนว่า หัดดำ ใหม่ ๆ   อย่าคิดเยอะเกินจนผลเกิดการกระทำมากเกินไปแล้วใจจะสงบลง  อย่าติด(น้ำเงิน)ในดำเกินพอดี แล้วจะดี  ติดพอชิวๆ แล้วจะหนุกหนาน...

ส่วนบุุคคลคนดำอื่นยังไม่กล่าวถึงเพราะไม่ใกล้มากไม่โดนมาก ตามที่กล่าว..

อิ อิ จบความลำเอียง แต่แค่นี้ เฟ้ยยยยยย

คิดถึงจังเลยค่ะ เวลา เข้าไปก็ดึกแล้ว หวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มอีก

อะ อะ นี้ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มะครับ...อันนี้กระทู้ผม คุณ ม.อ.น้อยบอกคิดถึง ก็ต้องหมายความว่า  คิดถึง ผม อสินะตันตระ อะจิ

กรี๊ดๆๆๆๆๆ โย๊ะ โย้ๆๆ เย้ เย้ๆๆๆๆๆ  มีคนคิดถึงผมด้วยยยยย......

ผมจะเอาไปอวดเจ้าบ้านน่าาาาา ว่ามีคนคิดถึงผมด้วยยยยย...

the meaning of living...ความหมายของการเป็นอยู่

ลองสังเกตุมา เรื่องนี้มาก็หลักปี วันนี้เริ่มเห็นสถิติที่ชัดเจนขึ้นของ ความหมายของการเป็นอยู่...มนุษย์หลาย ๆ คนที่ผ่านชีวิตมาหรือวัยรุ่นที่พึ่งโต ผมมองเห็นว่าโดยส่วนมากเค้าไม่รู้ว่า ตนเองดำรงค์อยู่ และกระทำอยู่ทุก ๆ วันนี้เพื่ออะไร ทำให้เกิดความเหงาและว่างเปล่าขึ้นในส่วนลึกของจิตใจ  ว่าทนทุกข์ อยู่ขนาดนี้เพื่ออะไร ... ทำให้ทรมานในการเป็นอยู่ และ เปล่าเปลี่ยว  อยู่คนเดียวไม่ค่อยได้

กับตัวอย่างที่เก็บมาเป็นระยะเวลา สิบกว่าปี กับหลายๆ บุคคลที่ ชีวิตมีทุกข์มากด้วยปัญหาและแก้ตกกลับมามีความสุขมากและประสบความสำเร็จ ดำเนินชีวิตด้วยความสุขอีกระยะหนึ่งจนกระทั้งชีวิตหมุนกลับมาเจอปัญหาและความทุกข์ใจอีก  มนุษย์เรียนรู้อะไรจากวิถีชีวิตบ้าง??  โดยส่วนมากแล้วจะน้อยมากที่จะทำวงกลมใหม่ให้ดีขึ้น ด้วยประสบการณ์จากวงกลมเดิม ...ทำไมนะ พวกเค้า ลืมไป หรือ ประมาท หรือ ไม่ใส่ใจ หรือไม่อยากเสียหน้า  คำตอบมันเป็นส่วนลึกในใจของแต่ละคนที่คนนอกค้นอย่างไรก็ไม่เจอ นอกจากจะใช้พลังานเข้าไปอ่านซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะอ่านไปทำไมอีกนอกจากเคสศึกษา...สำหรับผมตัวเองคิดว่ามันปนๆ กันอยู่ด้วยหลายเหตุผลที่กล่าวข้างบน เมื่อมนุษย์ผ่านปัญหาหรือความทุกข์ใจมาได้และประสบความสำเร็จ ความหลงในความสุขที่ทำสำเร็จเป็นปัญหาหลักหนึ่งที่มนุษย์ไปตกอยู่  แต่คำว่ากงกรรมกงเกวียน มันก็บอกถึงความหมายของวงกลมแล้วนินะ(ซึ่งชื่อมันไม่ได้มาเฉย ๆ แน่ต้องมีคนศึกษาแล้วเข้าใจจึงตั้งชื่อแบบนี้ให้) ฉะนั้นเรื่องเดิมๆ มันวนกลับมาอีกแน่ อยู่ที่เมื่อไหร่? ตามรอบเวลาดาวของแต่ละคนและพื้นฐานชะตาของคน ๆ นั้น..เมื่อโดนครั้งที่สอง มนุษย์จะเหนื่อยกว่ารอบแรกด้วยความรู้สึกและสังขารที่เปลี่ยนไป เมื่อโดนรอบที่สามและสี่ จะทนไหวหรือ??  แต่ทั้งหมดนั้นมันเปลี่ยนแปลงได้ จากการพิสูจน์ทุกข์และกรรมด้วยตนเอง และเอาคำสอนคุรุท่านเข้าใช้  กรรมแก้ได้ด้วยตนเองในระดับหนึ่งซึ่งเยอะมากๆ และบวกกับผู้มีอำนาจยื่นมือเข้าช่วยเหลือก็จะทำให้หนักมากกลายเป็นนุ่นชุบน้ำได้  อยู่ที่ว่าเรายอมรับในสิ่งที่เราผิดพลาดและทุกข์ใจในครั้งแรกและครั้งที่สองครั้งที่สาม และจดจำไว้เป็นสถิติในหัวตนเอง และแก้ไขครั้งที่เป็นอยู่ให้ดีขึ้น  แต่ปัญหาหลักอย่างหนึ่งที่เจอคือ การไม่ยอมรับความจริงของมนุษย์นั้นทำร้ายมนุษย์เองอย่างแสนสาหัส .. "คุรุสอนผมเสมอ ๆ ว่า มนุษย์ทุกคนรู้คำตอบของสิ่งที่ตนเองถามดี แต่ไม่ยอมรับในคำตอบนั้นเพราะมันไม่ถูกใจ" ครั้งแรกที่ฟังประโยคนี้ผมได้แต่ร้องไห้ และร้องไห้ด้วยโมโหกรรมโมโหตนเอง ที่มันเป็นแสนจะเป็นเรื่องจริง สิ่งที่ผมทุกข์อยู่ในขณะที่ฟังประโยคนี้ มันเป็นเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้วว่ามันจริงแต่ผมไม่อยากยอมรับในมันเท่านั้นเอง

ตัวอย่างเช่น ผมรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก รักกันมาหลายปี เมื่อเวลามาถึง ปัญหาในชีวิตเกิด ผมและผู้หญิงมีปัญหาทะเลาะกัน ผมก็ทุกข์ใจว่าทำไมเธอทำกับผมแบบนี้ ทั้งที่ในใจผมก็ตอบคำถามนี้เองอยู่แล้วว่า  " ทำเหมือนไม่รักกัน " ก็ใช่นะสิครับ ไม่รักกันนั้นแหละคือคำตอบของเรื่องทั้งหมด แต่ผมก็ไม่อยากจะยอมรับกับมัน แค่คิดไปในทางให้ถูกใจตนเองคือ เพราะเธองานเยอะ  เพราะเธอมีปัญหากับชีวิตอยู่ เธอหงุดหงิด เธอเหนื่อยล้า เธอถึงไม่ค่อยดีกับผมแบบนี้...และ ปัญหากับความทุกข์ใจมันก็ผูกเป็นปม ๆ กันต่อไปมีแต่ ทำไม ทำไม และ ทำไม....แค่เพียงผมกล้าหาญยอมรับกับความจริงซะว่า เธอไม่รักผมเท่าที่ผมคิดในใจ  ยอมรับซะแล้วผมก็จะทุกข์น้อยลงเพราะเข้าใจกับสิ่งที่เธอกระทำต่อผม เพราะเมื่อคนไม่รักกันมันก็ไม่แปลกที่จะกระทำแบบนี้  และ ผมก็จะได้ตัดสินเรื่องและช่วงเวลาเพื่อตัวผมเอง  เป็นต้น

มันเป็นเรื่องเดียวกับหลายๆ ปัญหา งาน หนี้สิน ครอบครัว ความอ้วน และอื่น ๆ อีกมากมาย..ลองนึกเปรียบเทียบกันดู

พอปัญหาและความทุกข์ใจวกกลับมาในรอบใหม่ ๆ มนุษย์ก็จะว่างเปล่ามากขึ้นๆ เพราะเริ่มหาคำตอบไม่ได้ว่า  ชีวิตที่เป็นอยู่นี้เพื่ออะไร  ..

เพราะความหลงในตนเอง หลงในความคิดและหลงในชีวิตที่เป็นอยู่  ไม่กล้าเผิอญหน้ากับความจริงของตนเองทำให้ไม่หลุดออกมา..ชีวิตมนุษย์ที่ดำเนินไป ความหมายของการเป็นอยู่สามารถตั้งให้เกิดความสุขได้ทุก ๆ วันเพียงแค่หยุดคิด ยอมรับ หยุดตั้งสติดู มองรอบ ๆ และหาช่องทางเดินไป หากหลอกตนเองตั้งหวังกับความสุขไว้สูงกว่าสิ่งที่ตนเองพึ่งได้ มันก็จะทำให้เหนื่อยมากและว่างเปล่ามาก เพราะทุกคนอยู่ใต้กงเกียวนกรรม ทั้งสิ้น ตัวอย่างเช่น ความสุขของผมในฐานะแบบผมอาจจะสามารถซื้อหมูปิ้งข้าวเหนียวกินได้วันและเป็นร้อยเป็นพันไม้  แต่มนุษย์ก็ไม่สามารถยัดหรือกินหมูปิ้งจำนวนเท่านั้นได้ต่อวัน  ผมเลือกมีความสุขที่ได้อยากกินหมูปิ้งข้าวเหนียวและมีปัญญาซึื้อหมูปิ้งหกไม้กับข้าวเหนียวห่อนึง ราคา 35 บาทกินแล้วอิ่มได้ มีความสุขกับการตอบสนองความอยากแบบเรียบง่ายแบบนี้ ...มนุษย์ไม่สามารถขับรถทีเดียวได้สองคัน ไม่สามารถคุยโทรศัพท์ได้ทีละสองเครื่อง นอนที่นอนครั้งละสองหลัง  ไม่สามารถมีคนรักอยู่ด้วยในขณะปลดทุกข์บนโถส้วม ??? แล้วทำไมหละ ทำไมไม่ตั้งความสุขของตนเองอยู่บนความเป็นจริงของตนเอง  แล้วความหมายของการดำรงค์อยู่เป็นอยู่ ของมนุษย์ก็จะชัดเจนขึ้น สงบขึ้น พบความสุขได้ ในทุก ๆ วัน...มันอยู่ที่เรื่องเล็กน้อยในสายตามนุษย์ แบบนี้แหละ..