ป้าแม้ว...   ก็อ่านได้อารมณ์ไปอีกแบบนะคร๊าบบบบบบบ  สวัสดีปีใหม่ครับป้าแม้ววววววว  ได้ยินว่าวันส่งท้ายปีใหม่ป้าแม้วกลับเช้ากว่าผมอีกเหรอครับ  อุอุ  คาราวะ คาราวะ ครับ

พวกเราเป็นคนดี ไม่กลับบ้านดึกครับ เรากลับเช้า........

ผมกลับมาแล้วน่า น่า น้า น่า *()*

ฮั่นแน่แล้วผมไปไหนมา ผมไป  ปาย มาคร๊าบบบบบบ แล้วจะมาเล่าให้อ่านว่าปาย เป็นอย่างไรเผื่อเก็บไว้เป็นข้อมูลของคนนึกอยากไปมั่ง แต่ที่แน่ ๆ เรื่องฮาก่อนไปคือ ผมเจอวศินะตันตระ ก่อนไปก็บอกตามมารยาทเอาวันสุดท้ายก่อนออกเดินทางตอนเช้ามืด!!!  ว่าจะกลับเข้ามาทำงานอีกทีวันพฤหัสหน้านะ ไม่อยู่

วศินะตันตระถามว่า  " ไปไหนเหรอ "

ผมตอบ " ไปปาย "

วศินะตอบกลับมา " อะไรนะ ไปตายเหรอ "

???????? ผมก็เข้าใจอะนะว่าเสียงอ่านมันคล้าย ๆ กันแต่โอโหความหายมันผิดกันเยอะเลยนะนั้น !!!!  ผมว่าถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กล้าไปแล้ว  ขนาดจิ้งจกร้องทัก จุ จุ คนยังกลัว  นี้เเจ้าวศินะตันตระ เชียวนะที่ทักว่า

" ไปตายเหรอ "

 (=^^=)  ความสุข  คือสิ่งที่เงินหาซื้อไม่ได้

แต่เงินสามารถเอื้ออำนวยให้มันเกิดได้ง่ายขึ้น  ....  ผมรู้จักคนๆหนึ่งแบบห่าง ๆ มานานสักสิบปี สิบสองปีได้  ที่ผมบอกว่าห่าง ๆ นั้นเพราะผมรู้เรื่องราวชีวิตเค้าแบบห่าง ๆ แต่ไม่นิยมเจอและสนทนาด้วยนัก .. คนๆนี้เป็นผู้ชายอายุก็ใกล้ ๆ หกสิบเต็มทนในวันนี้ รวยครับคนนี้รวมมาก รวยแบบว่าครอบครัวอยู่ในอันดับ 100 คนรวยของโลกขนาดนั้น บ้านหลังใหญ่จนเดินหากันไม่เจอในหลาย ๆ ประเทศ  รถกี่คันหละนับไม่ถ้วน  อาหาร อืมมม อยากจะกินอะไรหละดีดนิ้ว โป๊ะ ก็หากินได้สบาย ๆ ..... ความสะดวกสบายเท่าที่เงินจะบันดารให้เกิดขึ้นได้ ...ผมเฝ้าดูชีวิตคนๆนี้มานานถึงสิบปีเพื่อศึกษาอยู่ห่าง ๆ เพราะครั้งแรกที่เจอกันเมื่อสิบปีเศษๆ ก่อนนั้นผมเห็นต่างจากทุกคนที่อยู่ในที่นั้น  ผมคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความสุข ซึ่งไม่มีใครเชื่อ!! แน่นอนรวยซะขนาด  สิ่งที่ผมเห็นในหน้าตาผแบบผู้ใหญ่ ๆ มีความรู้ดูดีและแต่งตัวดี    แต่ผมเห็นดวงตาและบุคคลิคที่ทำให้เห็นว่า คนๆนี้กำลังเหงาและไข้วคว้าหาความสุขเหมือนเด็ก ๆ ....

สิบปีผ่าน   วันนี้ผมก็ได้ทราบข่าวว่า คนๆ นี้ยอมรับออกจากปากตนเองว่าเค้าไม่มีความสุขในชีวิตเลย ทั้งที่ทุกอย่างอำนวยทั้งฐานะ ทั้งรูปร่างหน้าตา สังคม  แต่กลับหาความสุขในชีวิตไม่ได้???????

ผมยกตัวอย่างให้อ่านเพราะอยากให้นึกถึงคำว่า ความสุข  นั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหาซื้อได้และไม่มีใครนำมาให้และเอาไปจากเราได้...มันอยู่ข้างในตัวเรานิหละ

ปาย  วันนี้มาเล่าให้อ่านกันว่าเป็นอย่างไร เผื่อจะแพลนไปเที่ยวกันนะครับ....

ปายเป็นเมืองที่ราบอยู่ตรงกลางระหว่าง เชียงใหม่และแม่ฮ่องสอน พอดีๆ คือห่างจากเชียงใหม่ประมาณ 140 กิโลเมตร...เหตุที่บอกว่าเป็นที่ราบเพราะตรงอื่นนอกเหนือจากนี้มันเขาล้วน ๆ เลยครับ..การเดินทางผมเลือกไปทางรถคือขับเองนะครับและโชคดีที่กลับตัวทันขอเป็นคนขับเองจากเชียงใหม่สู่ปาย  เพราะทางมันสยึมกึ๋ยมากนะสิครับ ระยะทางแค่ 140 กิโลแต่กลับใช้เวลาในการเดินทางถึง สองชั่วโมงครึ่งเพราะมีช่วง 90 กิโลใน140 กิโลที่ถนนมันโค้งเป็นตัว S แบบโหดๆ ต่อกันไปเรื่อย ๆ สลับกับเลี้ยวแบบข้อศอกชันๆ แคบ ๆ อีกเพียบ...ผมจำได้ว่าระยะเวลาสองชั่วโมงที่ผมขับข้อมือผมไม่ได้หยุดหักพวกมาลัยรถเลยซักกะนิ๊ดดด   ถือว่าเป็นถนนที่สุดยอดดดด ตามคำร่ำลือแต่สวยครับถนนสวยต้นไม้เยอะมากๆ หากใครที่ไม่มีอาการเมารถเป็นรากฐานชีวิตเหมือนผมละก็ จะเพลินกับการนั่งและการขับเป็นอย่างยิ่ง....ส่วนผมขับไปอาเจียนไปครับ!!  ใครว่าคนขับไม่เมารถ ผมนิหละตัวอย่าง เห็น ๆ หัวผมนะหมุนติ้วๆ เลยทำให้ต้องหยุดรถอาเจียนเป็นระยะ แล้วก็ขับต่อ เพราะอะไรถึงดันทุรังขับนะเหรอครับ เพราะ ถ้าผมเปลี่ยนสถานะไปนั่งละก็ทรมานเห็น ๆ มันโค้งแบบไม่มีหยุดเลย....ถ้าเป็นคนนั่งละก็ตายหยั้งเขียด!!!!

ปายเป็นเมืองชนบทธรรมดา นิแหละครับพื้นบ้านของบ้านชาวบ้านยังเป็นดินแข็ง ๆอยู่เลย แต่มีวัฒนธรรมท่องเที่ยวแบบฮิบ***เข้าไปปน  เป็นฮิบ***แบบสะอาด ๆ นะครับบบ และต้องถือว่าเป็นการปนที่ดีมากเลย  มีโรงแรมไปเปิดมากมายโดยเฉพาะริมแม่น้ำปาย ราคาก็มีตั้งแต่ 350 บาทต่อคืนถึง 6,000 บาทต่อคืนตามแต่โลเกชั่น และอุหกรณ์ที่ใช้ทำห้อง  คือมีตั้งแต่บ้านหลังเล็ก ๆ ทำด้วยใบจาก จนถึงรีสอร์ท Hip Hip อ๋อ ผมเห็นคนเอาเต้นท์ไปกางเองริมแม่น้ำปายก็เยอะ เพราะจะได้สัมผัสหมอกยามเช้าแบบใกล้ชิดเชียว-- อาหารก็ถูกครับถึงจะเป็นในโรงแรม แกงเขียวหวานก็ยังจานละ 80 อยู่ หรือสปาเก็ตตี้จานละ 120 อะไรประมาณนั้น อิอิ  ส่วนเครื่องดื่มมึนเมานั้นถูกสุดดด ๆ ไวน์แก้วละ 70 มีค็อกเทลในรถโฟคตู้เก่า ๆ สีแสบตาเปิดขายแก้วละ 75 ด้วย  ซึ่งคุณ ๆ ก็คงมะต้องเดาว่าผมจะ สะหว่าปามเข้าไปกี่แก้วววว มากซะจนผมเองตื่นเช้ามาก็ยัง งง งง ว่านิผมอยู่ปายหรือพึ่งไปเที่ยวกลางคืนในกรุงเทพมา???  ผู้คนที่นั้นพูดภาษไทย  ภาษาไทยใหญ่ และภาษาอังกฤษ ครับนักท่องเที่ยวเป็นคนไทยและต่างชาติแบบห้าสิบห้าสิบ  การแต่งตัวออกแนวแร็คเก้สีสันจี๊ดจาด สะใจ...คนที่นั้นจะเหมือนเมา ๆ ตาเยิ้ม ๆ กันเยอะซึ่งผมก็คาดเดาว่าน่าจะมาจากการสูบผลิตภันณ์พื้รบ้านไทยที่ทำจากใบไม้ชนิดหนึ่งกัน....แต่ไม่น่ากลัวครับ ยืนยันว่าไม่น่ากลัว  ถ้าคุณยืนอยู่ที่ปายคุณจะเข้าใจว่าบรรยาศมันให้ครับ....

มีอยู่คืนหนึ่งผมเดินไปเจอผับเปิดโล่งอันหนึ่งชื่อ TingTong เป็นผับทำด้วยไม้ไผ่มีที่นั่งแบบที่เป็นโต๊ะและแบบนั่งกับพื้นเป็นหมอนอิง  ในผับปลูกต้นกล้วยแซมอยู่กับโคมไฟสีส้มสีแดงจูดจาด มีบูช ดีเจ แถมเปิดเพลง House ด้วยครับ  มันสุดยอดเลยครับที่ได้นั่งมองภูเขากับพระจันทร์และฟังเพลง House กับจินโทนิคแก้วโปรด.....คืนนั้นนับแก้วไม่ไหวครับ

การเดินทางในปาย เนื่องจากเป็นหมู่บ้านชาวบ้าน ถนนหนทางเลยไม่ค่อยใหญ่มาก และอ้ายเจ้ารถที่ผมขับไปก็ใหญ่ซะจนไปไหนไม่ค่อยได้  ผมเลยเช่ามอเตอร์ไซด์ทรงเก๋ ๆ ขับเที่ยวอยู่แถว ๆ นั้นด้วยราคาเช่าแสนถูกคือ 250 บาทต่อวันเติมน้ำมันไป 70 บาทขับได้สามวันสบาย ๆ ที่เที่ยวแถวนั้นมี บ่อน้ำร้อน  หมู่บ้านจีนยูนาน วัดสวย ๆ มีสะพานสมัยสงครามโลก มีน้ำตก มีหมู่บ้านช้าง และอันที่สวยแปลกดีคือ  กองแลนหรือปายแคนย่อน  เป็นแนวหินที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติเป็นแนวยาวกว้างให้พอเดินได้แต่ต้องกล้านะครับ  มันจึ๋ย ๆ มากซึ่งผมไม่ได้เดินเพราะกลัวความสูง  แค่ยืนดูขาก็ปวดจี๊ดด ๆๆๆ ขึ้นมาเลยและที่นี้แหละที่ผมเดินลงเขาลงมาและก็ด้วยเป็นคนเมืองกรุงจ๊า ๆ จึงได้ล้มกลิ้งลงมา แท็ด แท็ด แท็ด กระเป๋า มือถือ กลิ้งตามลงมา ให้ชาวบ้านที่ขายของป่าอยู่บริเวณนั้นพิจารณาว่ามันจะรอดมั้ยเนี๊ยะ!!  แต่มีเหรอตันตริกอย่างผมจะอาย ลุกขึ้นมาปัดๆๆๆ ฝุ่นแดง ๆตามกางเกงแล้วก็ เชอะ สะบัดผมเดินต่อไป......เราคนกรุงต้อง มั่นไว้ก่อนครับ...จริงปะ

นับว่า  ปาย  เป็นสถานที่แนะนำให้ไปครับก่อนที่มันจะเปลี่ยนแปลงไปมากกว่านี้  และอย่าลืมวางแผนให้ไปอยู่ที่ปายในคืนวันเสาร์นะครับเพราะจะสนุกมาก ๆๆๆๆๆๆ มีถนนที่ปิดเป็นถนนขายของเก๋ ๆ และมีนักดนตรีและนักแสดงมาโชว์ฝีมือดี ๆ เพื่อขอเงินครับ  แต่เป็นโชว์ที่ดีมาก ๆ ครับบบบ  ปายเป็นเมืองที่สีสวยมาก ๆ ในตอนกลางคืน แดง เหลือง ส้ม ด้วยสีทาร้านและโคมไฟที่ห้อยกันเยอะแยะไปหมด จะต่างกับตอนกลางวันที่สงบเงียบสีซีด ๆ .....

เอาหละคงเล่าแค่นี้เพราะยาวมั่ก ๆ แล้ว ....สุดท้ายคือ การเที่ยวครั้งนี้ผมไม่ได้ทำไข่ดาวออกจมูกแล้วนะครับ  เพราะเชื่อน้องปุ๊ก(ปิ่น)ว่าให้เปลี่ยนเมนูแล้วอาจจะขึ้นไม่อาเจียน  ผมเลยพยายามไม่โกอินเตอร์ซะ  คราวนี้เลยกลายเป็นข้าวต้มหมูสับ  ออกจมูกแทน!!!!! 

โรแมนติกกับสมุน!!!

วันก่อน ก่อนผมจะเดินกลับบ้านหลังจากเลิกงานกะเช้าที่เทวาลัย  ผมก็เดินเจอดอกไม้สีขาวที่นู๋แนทเอามาปลูกไว้ข้างสำนักงานบานส่งกลิ่นหอมเข้าพอดี เลยเด็ดดอกไม้สีขาวถือดมระหว่างทางกลับบ้าน  กลิ่นหอมเย็น ๆ ของดอกไม้ดอกน้อยบวกกับลมเย็น ๆ ที่พัดผ่าน ทำให้ผมรู้สึกสบายใจและนึกถึงสิ่งต่าง ๆ แบบโรแมนติกอยู่ในหัว   เดินกลับบ้าน ฉุ่ย ฉุ่ย ผมก็พลางดมกลิ่นหอม ๆ ของดอกไม้ดอกเล็กไปเรื่อย ๆ จนมาถึงประตูบ้านด้านหลังซึ่งมี สมุนหมู กะ สมุนเบบี๋ ประจำการอยู่ในห้อง...

ผม(ทักทาย) กลับมาแล้วน่า คิดถึงมั้ยยยยยยย คิดถึงมั้ยยยยยยย แล้วผมก็ดมดอกไม้แสนหอมอีกที  อะ! ผมนึกขึ้นมาได้เลยยื่นดอกไม้แสนหอมให้สมุนทั้งสองดมด้วย เผื่อจะได้รับรู้กลิ่นหอม ๆ

สมุนหมู กะ สมุนเบบี๋ (ดม )ทำเสียง ฟรุดดด ฟุด ฟรืดดดด ฟรืดดดดดดดด

ผม(ถาม) เป็นไงหอมมั้ย หอมมั้ยยยย  แล้วผมก็ดึงดอกไม้กลับมาดมอีกที อืมมมม ยังหอมอยู่เลยพร้อมยื่นกลับไปให้สมุนดมอีกทีเผื่อแบ่งความสุขกัน

หมับ!!!!  สมุนหมูอมดอกไม้น้อยๆแสนหอมของผมเข้าไปเลย....

จบ! เป็นอันเลิกโครงการโรแมนติกกันไป

ขอบใจนะลูกหมาดำ กับ ลูกหมาขนแดง....แหมมม มีคนไปบอกให้ต้องวุ่นวายทำมาให้ผมกินจนได้  สินะ  ... ผมเป็นคนธุาตแข็งขั้นจะรุนแรงแถมชอบของเปรี๊ยวของเค็มเข้าไปอีก  มะขามเปรี๊ยวเลยเป็นหนึ่งในของโปรด ส่วนน้ำมะขามฝีมือลูกหมาขนแดงก็อร่อยจิง ๆ อันนี้ต้องชมว่าเป็นแม่เรือนดีจังทำอาหารอร่อยตั้งหลายอย่างตามที่ได้ชิมมา(ยกเว้นชีสเค็ก! ฮ่ะๆๆๆ)  ทำอาหารอร่อยซะจนต้องบอกลูกหมาขนแดงไปว่า 

" ถ้ารักผมอย่าเอาของกินมาฝากผม "  เพราะเมื่อไม่เห็นผมก็ไม่อยาก พอเห็นก็อยากชิม พอชิมก็เกิดอาการย้วยยย ออก ยิ่งปีนี้เป็นปีกุล  ก็ดูท่าผมจะกุลกันไปตามปี!!!!

แต่ถึงอย่างไรก็ขอบใจมากครับ  ผมจะค่อย ๆ กินไปวันละถ้วยสองถ้วย ตามเค้าเรียกเป็นกระไส(เขียนแบบนี้ปะ)

แต่ เอ เอ ถ้าน้ำมะขามผสมว็อดก้าแล้วใส่น้ำแข็ง ...จาอาหย่อย มั้ยนะ หิ หิ

น้ำมะขามได้เก็บไว้ที่ถังแดงคับ ลูกหมาขนแดงบอกว่า ครั้งนี้น้ำมะขามเปรี้ยวนะครับไม่หวานเหมือนที่ผ่านมาคับ แล้วบอกอีกว่าดีใจที่ท่านชอบของที่ลูกหมาแดงทำถ้าเป็นไปได้อยากทำให้ทานบ่อยๆ

ตุ่ม ตุ่ม และ ก็ตุ่ม???

ไม่ใช่ตุ่มที่เอาไว้ว่าคนอ้วนนะครับแต่เป็น  ตุ่ม ที่หมายถึงผื่นคันเป็นตุ่ม ๆ

ตุ่ม มันขึ้นมาเต็มหัวไหล่ผม แถม  คัน หยิกๆๆๆๆ  ไปหมด ผมก็นั่งถูนั่งเกาไปมาจนมันเห่อแดงจนหัวไหล่บานนนนน   เจ้าบ้านบอกอย่าเกาเดี๋ยวเป็นแผลเป็นดำๆ  แต่ผมคันนิ ผมก็เปลี่ยนวิธีจากเกาเป็นใช้เอาเล็บจิก ๆ เอาแก้คันไปพลาง ๆ ผมเป็นอะไรนะหรือครับ?

ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ายุง หรือ ตัวประหลาดอะไรมากัดผมให้คันได้ขนาดนี้  เจ้าบ้าน กะ วศินะตันตระลงความเห็นว่าผมโดนเห็บหรือตัวไรจากสมุนทั้งสองกัด  ผมก็เลยบอกไปว่า  เออนะ ผมมีแป้งฆ่าเห็บหมัดของสมุนเหลืออยู่ที่บ้านเพียบเลย ผมเอามาทาตัวได้ไหมมันจะได้ไม่มากัดผม

เจ้าบ้าน กะ วศินะตันตระ พูดขึ้นพร้อมกันว่า " เอาสมองส่วนไหนคิดเนี๊ยะ "

?????????

= ^()^ =  ตอนนี้ น้ำพริกปลาทูมันไปว่ายกระดุก กระดิก อยู่ในกระเพาะผมตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ.....ตอนนี้คงจะแปลสภาพไปแย้ววววว 

เมื่อช่วงก่อนปีใหม่มีคนถามผมว่า  " ต้นรั่นทมพันธุ์ใหม่เหรอ ใบมันหงิกๆ นะไม่ตรงเหมือนพันธุ์เดิม "

ผม .... อะจ๊ากกกก  ถามกวนโอ้ย ผมปะเนี๊ยะ??????

แหะ แหะ ไม่หรอกครับเธอผู้นั้นก็ถามผมดี ๆ นั้นแหละคงเพราะสงสัยว่าทำไมต้นรั่นทมที่เทวาลัยใบถึงแปลก ๆ

ผมก็ได้ตอบไปว่า  ...พันธุ์เพี๊ยะรุม ?? ให้งงเล่นกันไป

จำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่ต้นรั่นทมของผม โดนกองทัพเพี๊ยะตัวสีขาวเล็ก ๆ จึ๋ย ๆ รุมทึ้งกินกันจนไม่มีใบโผล่มาให้ชื่นใจ  ถึงจะมีใบไหนที่เข็มแข็งซัก กะ หน่อยโผล่มาให้เห็นก็กลับหงิกงอจน ดูไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่ จนหน้าฝนผ่าน หน้าหนาวก็กำลังจะผ่าน >>>>และตามคำของคุณเพชรเสถียร ที่แนะนำให้รอและรอ พอใบหมดไม่มีอะไรกินเดี๋ยวมันไปเอง !!!  .... เหอะ เหอะ สุดท้ายกองทัพเพี๊ยะก็พ่ายยยย  ... วันนี้ใบต้นรั่นทมสีเขียมชะอุ่มตา สามารถงอกเหยีดยาวออกมาให้เห็นอีกครั้ง  ให้โซดาหยดเดียวแบบผมได้เช็คดูเรดติ้งปรัชญาในใจว่า ใบรั่นทมกำลังไหวอยู่หรือเปล่า??

เป็นอันว่า  ... สงครามกับกองทัพเพี๊ยะปีนี้  ไพร่พลผมล้มตายไปสองหน่อนั้นคือ ปลาหมอสีแก้มป่อง กับ ปลาคาร์ฟตัวอ้วนอีกหนึ่ง จากผลเสียของการฉีดยาต่อสู้กัน  ตังค์อีกหลักพันกับยาฉีดแมลงอีกเป็นกระป๋องๆ ๆ .....ตอนนี้มานั่งคิดว่าปลายปีนี้พวกท่านเพี๊ยะจะกลับมาอีกมั้ยเนี๊ยะ!!! will they return

เอาเถอะ เอาตามคุรุว่า .... อย่าทุกข์ก่อนเรื่องเกิด เพราะขาดทุนเห็น ๆ

we live and act like we"re immortal....

ผมได้ยินคำกล่าวข้างต้นจากคนใกล้ชิดคนหนึ่ง  " เราใช้ชีวิตเหมือนเราตายไม่เป็น " 

ฟังแล้วก็ชอบใจเลยเอามาโพสให้อ่าน  จริงนะผมว่ามนุษย์เราดำรงค์ชีวิตเหมือนจะมีชีวิตอยู่ชั่วกัปชั่วกัลย์   อยากได้อยากมี ดิ้นรน ต่อสู้จนไม่เหลียวมองว่าตนกำลังทำอะไรอยู่  ผมหละก็เห็นด้วยเสมอแหละนะว่า มีดีกว่าไม่มี แต่มีแล้วลืมที่จะมีความสุขจะมีทำไม

สองอาทิตย์ก่อนผมมีโอกาสเจอ คุรุ ผมถามคุรุว่า " เดี๋ยวนี้ไม่มีใครสอนอะไรผมเลย " ไม่มีประโยคใหม่ ๆ ให้ไปคิดให้หัวแตกเหมือนก่อน  คุรุว่าช่วงนี้ผมอยู่ในขั้นใช้สิ่งที่เรียนมา  หากว่าผมเรียนมาเยอะแยะกับเรื่องหาเหตุในทุกข์ในสุขแต่ถึงคราวใช้งานจริงกับทำไม่สำเร็จ สิ่งที่เรียนมาก็ไร้ค่า....ผมก็เข้าใจ  จริงสิ  เรียนแทบตายแถมสอบ บททษฎีผ่าน แต่ปฎิบัติกลับไม่ผ่านก็จบเห่กันสิครับ++

ทีนี้กลับมาว่าทำไมเราใช้ชีวิตเหมือนจะตายไม่เป็น  เพราะเราขยันหา หา และ ก็หา หาเผื่อไว้เดี๋ยวขาดเหลือ หรือไม่พอขึ้นมา  ... เฮ้อออ มันก็ถูกครับ ใครๆ ก็อยากสบายแต่อยากให้หยุดคิดว่า  เราจะอยู่อีกกี่ปี หากคุณอายุสามสิบในวันนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่เกินยี่สิบปีที่คุณพอจะใช้ร่างกายนี้เสพสุขได้  พอห้าสิบคุณจะเริ่มเข้าสู่ภาวะหมดสภาพ เหนื่อยล้า และแก่  คนส่วนใหญ่ใช้ช่วงเวลาในวัยแข็งแรง หาทรัพย์ให้ตนจนลืมมองว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตกำลังหมดไป  แต่งงาน มีลูก สร้างครอบครัว ภาระหนักอึ้งจนช่วงที่ดีที่สุดหมดไป นึกขึ้นได้อีกทีเกือบ หกสิบ อะทำไมมันเป็นแบบนี้  >>> ถึงตอนนั้นมันก็สายเกินไป  ช่วงวัยยี่สิบ สามสิบมันไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว  ...... ปรากฎว่าลืมเสพสุขไป  ชีวิตนี้เลยไม่มีโอกาสเสพสุข>>>> หากเราตายไม่เป็น ก็คงไม่เป็นไร แต่เราตายเป็นนี้สิ แถมตายไปแล้วชาติต่อไปจะได้เป็นมนุษย์อีกหรือเปล่า???? 

ผมเชื่อว่าบางท่าน  ใช้ชีวิตมายี่สิบปีสามสิบปี   ลองเอาจำนวนปีคูณด้วยจำนวนวันดูสิครับ นั้นคือจำนวนครั้งอย่างน้อยที่ท่านตื่นลืมตามาดูโลกนี้   แล้วจำนวนทั้งหมดนั้น   จะมีกี่ครั้งกันเชียวที่ท่าน ๆ จะเห็นว่าใบไม้ที่อยู่บนต้นไม้ริมรั่วบ้านตน  กำลังไหวอยู่?????

วันนี้เดิน มึน มึน มาถึงสำนักงาน ชะอุ้ย อะไรกาน  *()*

นี้ใครเค้าซื้อมะขาม มาประชดใครกันเหรอ??????

นึกขำในใจถึงความน่ารักของ เจ้าบ้านและอาจารย์ ๆ ๆ ที่ไปพิษณุโลกกันมา  ก็ซึ้งในน้ำใจที่มีขนมของชอบของผมกะวศินะตันตระ มาฝากจากการไปทำพิธีคราวนี้   แต่ปริมาณนิสิครับ......เดือนหน้านี้จะกินหมด อะป่าว ยังไม่รู้เลย!!!

เด็กแก้มยุ้ย กะ หม้อของป้าพร  คือสิ่งสนุกก่อนกลับบ้านในวันศุกร์ที่ผ่านมา????

เมื่อวันศุกร์ เจ้าบ้านและอาจารย์เกือบหมดเทวาลัย ไปประกอบพิธีกรรมที่จังหวัดพิษณุโลก  เทวาลัยเลยเงียบเหงาไม่มีใครเล่นด้วยเลยช่วงหัวค่ำ  ผมก็เลยไปนั่งเหงาอยู่หน้าห้องประชาสัมพันธุ์ของยายตู่ ..อะ ..จ้ำ ๆ เหลียว ๆ  เห็นป้าพร แผนกแม่ครัว เดินจ้ำไปเหลียวมาให้ปวดหัว และ  ด้วยความไม่มีอะไรจะทำผมเลยหันไปถามแกว่า

ผม " เดินหาอะไรเหรอป้าพร "

ป้าพร " เห็นฝาหม้อป้าพรมั้ย คุณ "

ผม อะจ๊ากกกกกก!!!   " รุ่นฝาหม้อหายแล้วเหรอ ????

ป้าพร  " นั้นสิ หม้อป้าพรหมดท่าเลยนะไม่มีฝาแบบนี้"

ผม  "ผมไม่เห็นฝาหม้อป้าหรอก แต่จะดูๆ ให้เผื่อจะมาหล่นอยู่แถวนี้!! แต่  อย่าไปบอกใครเค้าหละ อายเค้าตายว่าฝาหม้อหาย "

หัวเราะกัน  เอิก อ๊ากกกกก  ไป.....  อ อะ อย่าคิดไปไหนครับ  ฝาหม้อครับฝาหม้อจริง ๆ ป้าแกจะเอาไปทำกับข้าวววววว 

ผมก็นั่งต่อไปหาเหยื่อเล่นด้วย.... อะ...มีมาจริงๆ ด้วย อจ.แจ๊ค กับ อจ.กิ๊ฟ มาแถมพาเด็กแก้มยุ้ยมาด้วย  และด้วยความที่เหลือ อจ อยู่ไม่กี่คนทุกคนก็เลยไปสวดกันหมด  .... แหะ แหะ ทีนี้ก็เหลือเด็กแก้มยุ้ยนั่งอยู่ระยะเอื้อมถึง ไม่มีใครให้เล่นด้วยเลย ผมก็เริ่มส่งสายตาปิ้งๆๆ ให้ดู  เชอะ! เด็กแก้มยุ้ยหันหน้าหนีผมไปเลย  ผมก็ อะ แหมมม อย่าพึ่งหนีดิ  เลยเดินไปหาถามว่าทำไมแก้มยุ้ยจังขอบีบแก้มหน่อยได้มั้ย ว่านิ่มอะป่าว แน่นอนเด็กแก้มยุ้ยเงียบ หันหน้าหนีผม....อิอิ ผมก็ถือเป็นคำตอบว่าได้ ละกัน เอามือไปบีบแก้ม จึ๋ย จึ๋ย นิ่มดีแฮะ .. เด็กแก้มยุ้ยเริ่มทำหน้าซึมเหมือนจะร้องไห้ ผมเลยบอกว่า โอ๋ โอ๋ ไม่บีบแก้มแล้วก็ได้ อะ ให้จับแก้มคืนก็ได้แล้วผมก็ยื่นแก้มผมไปให้จับ  คืน...

เด็กแก้มยุ้ย  ทำหน้าเอ๋อสุดฤทธิ์ ??????  (ในใจคงจะคิดว่าผมบ้าแน่ๆ เลย ) และส่ายหน้าไม่เอา ไม่เอา

ผมดูท่าเดี๋ยวจะร้องไห้แน่เลย  เลยเปลี่ยนแนวถามว่า เอาหละไม่ต้องจับแก้มผมก็ได้ เอาขนมมั้ย มีขนมในตู้เย็น นะ น่ากินด้วย ผมจะเอาให้  ยิ้ม ยิ้ม ผมยิ้มให้อย่างสุดฤทธิ์

เด็กแก้มยุ้ย ตอบ  มะเอา มะกินขนม แล้วหันหน้าหนีผมสุดฤทธิ์ ...

ผมก็ งง สงสัยไม่หิวมั่ง เลยกลับมานั่งที่เดิม ห่างออกมาอีกหน่อย..แล้วผมก็ได้คำตอบว่าทำไมเด็กแก้มยุ้ยไม่เอาขนม  เพราะน้องปุ๊ก(ปิ่น)เดินมาจากไหนไม่รู้ หยิบขนมช็อกโกแลตที่ผมตั้งใจจะหยิบให้ทีแรกมายื่นให้เด็กแก้มยุ้ยหนึ่งกำมือ 

เด็กแก้มยุ้ยคนเดิม ก็รีบคว้าขนมไปจากมือน้องปุ๊ก(ปิ่น) แถมยิ้ม ปากกว้างซะ

ผมเลยถึงบางอ้อ  ว่าที่ใคร ๆ เค้าว่าหน้าตาผมมันผิดระเบียบเด็ก ๆ คือเห็นหน้าผมแล้ววิ่งหนีกันหมดดดด  ที่แท้เด็กแก้มยุ้ยก็กลัวผมนิเอง โถถถถถถ ดูดิ อุตสาห์อยากเป็นคนใจดี กะ เค้า

อิ อิ สุดท้ายก็ขอโทษ อจ.แจ๊ค กับ อจ.กิ๊ฟ ไว้ด้วย ไม่รู้ลูกหลานใครหรอกที่ผมแกล้งเล่นไปนะ  แหะ แหะ ก็มันเหงานิน่า ไปกานหมดดดด

ฮือๆๆๆๆๆ  ; วันนี้ผมปวดจมูกจังเลยครับ.........ดู ดิ มันจะปวดจนหลุดออกมามั้ย โมโหแย้วน้า++++

อากาศเปลี่ยนแปลง  โรคต่าง ๆ นา ก็พากันมาเยี่ยมเยือนกันเกือบถ้วนหน้านะคะ    ท่านอสินะตันตระเป็นไซนัสเหรอคะ  แย่จัง !  หรือไม่ใช่ จมูกไปโดนอะไรมาล่ะคะ  ถ้าความเจ็บปวดแบ่งได้ ก็จะขอมาแจมด้วย  จะได้โมโหน้อยหน่อย  แย่เลย   ป้าแม้วเองกลับจากพิษณุโลกมา  ก็นึกว่า ตัวเองจะแข็งแรง ดูออกจะ สมบูรณ์  ที่ไหนได้  คั่นเนื้อ คั่นตัว  เจ็บตั้งแต่คอ  ไปถึงกระเพาะแน่ะค่ะ   แถมสมองก็โคลงเคลง  ไข้ขึ้นมาเฉยเลย  ไม่มีแรง    ตั้งใจจะมาเทวลัย น็อคไปเลยค่ะ  เพิ่งจะฟื้นเมื่อหัวค่ำนี่เอง   ระดมพลยาใส่ปาก แก้อักเสบ คลายเส้น   แก้แพ้ เรียงแถว  อย่างน้อยวันนี้  ไม่ได้มาเทวาลัย  ขอแวะมา ฮัลโหล  ฮัลโล่    กับท่านอสินะตันตระก็ยังดีนะคะ

ขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรง  หายปวดจมูกไปเลยนะคะ  อย่าได้เวียนกลับมาปวดอีก 

อย่างนี้ต้องเรียกตามยายตู่ว่า  ปัดยา แทน ปรัชญา !! เหตุเพราะปัดยา ลงกระเพาะกันเป็นแถว...

ครับป้าแม้ว ผมเป็นไซนัด อะ ไม่ใช่สิ ไซนัส อยู่ครับ...เคยโดนคุณหมอเอาคีมถ่างจมูกตรวจไปครั้งเดียว ผมเผ่นโล้ดดดด หนีหมอไปเลยครับตั้งแต่นั้นมาเพราะเจ็บมั่ก ๆๆๆๆ   พอเป็นหวัดทีก็จะกระทบไปถึงไซนัสที่นัดรอท่าซ้ำเติมอยู่>>> รู้สึกคราวนี้จะโดนไข้หวัดใหญ่มาแจมเอาซะอีก  ทั้งมึน ทั้งชา ได้โดนไม่ต้องพึ่งจินโทนิค ของโปรดเลยครับ ช่วงนี้.....

ช่วงนี้เห็นข่าวประกาศกัน ป่าว ๆ เรื่องไข้หวัดใหญ่ระบาด อยู่นะครับ ยังไงๆ ก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ.....

ส่วนใครโชคดีเป็นแล้วแบบผมกับป้าแม้วก็  ปัดยา  กันต่อไป....

เจ้าบ้าน กับ ปูในกระด้ง

นึกสงสารเจ้าบ้านขึ้นมา ด้วยฟังเรื่องที่ปูสรรจะป่วน สรรจะหาเรื่องให้ปวดหมอง...ผมเคยเป็นปูมาก่อนจนเดี๋ยวนี้คุรุ ใจดีไว้ใจให้ขามาเดินเองได้...ในตันตระมีคำเปรียบเหล่าตันตริกว่าเหมือนปูในกระด้งที่เจ้าบ้านถือใส่กระด้ง(หนทางใช้ชีวิต)พาไปส่งกลับบ้านให้  ทีนี้นิสัยปูก็อยู่เฉย ๆ กันไม่เป็นเดินตลอดเวลา เดินก็ไม่ตรง ตากับขาก็ไม่ค่อยจะไปทางเดียวกัน  เดินกันขะหยุกขะหยิกในกระด้งไปมา  ตัวไหนซน ดื้อ เจ้าบ้านเตือนไม่รู้ฟังก็พาลเดินมากไปจนหล่นตกจากกระด้งลงมาขาแข้งหัก  ทำให้เจ้าบ้านต้องมานั่งหยอดยารักษากันอยู่บ่อย ๆ

ผมเองก็เคยเป็นปู  แต่โชคดีที่เป็นปูมีพ่อใจดี ตกกระด้งขาเดี้ยงมาหลายทีพ่อก็ยังเมตตารักเหมือนเดิม  จนวันนี้เรียนหนังสือจบ  กลายเป็นปูที่มีขาเดินกลับบ้านได้เอง  ทำให้สามารถเดินตามเจ้าบ้านกลับบ้านได้ด้วยตนเองถนัดขึ้น ... จึงทำให้รู้ว่าเหล่าปูคิดอะไร เพราะเคยเป็น...

วันก่อนได้ยิน  เรื่องปูโจ๋จอมป่วน(ตัวเดิม)กับปูรุ่นน้องหัดโจ๋ที่โดนปูรุ่นพี่ชวนหาอะไรเล่นกันยามว่าง ด้วยคิดว่าเล่นแล้วจะมีปีกบินได้   ไม่ต้องมาคอยเดินอยู่ในกระด้งเหมือนตัวอื่น ๆ    แน่นอนเล่นกันไปมาก็บาดเจ็บให้เจ้าบ้านต้องมานั่งใส่ยาให้  เหมือนเดิม + + +

เจ้าบ้านเป็นคนดุที่ใจดีมากๆ ตามที่ผมเคยเล่าเลยดุปูไปแต่ก็ใส่ยารักษาให้ปูสองตัวแข็งแรงเหมือนเดิม!!  ผมฟังเรื่องแล้วก็รู้สึกสงสารเจ้าบ้านขึ้นมาถนัดใจ  ด้วยผมเห็นเจ้าบ้านพร่ำสอนปูในกระด้งเสมอว่า อย่าทำ อย่าเล่น พยายามอยู่เฉยๆ จะพากลับไปส่งบ้านให้ + + ถ้าเป็นผมซึ่งเป็นคนไม่ดุแต่ใจร้ายโดยกำเนิด  จะปล่อยให้เจ็บแผล เป็นหนองซะ หลาย ๆ วันหรือไม่ก็เอาปูป่วนไปขังเดี่ยวในถุงพลาสติกซะให้หายซ่า หายป่วน!! 

แต่ก็นะเจ้าบ้านก็คือเจ้าบ้าน  เพราะท่านเมตตามากมายขนาดนี้ ท่านถึงมีคนรักเทิดทูนมากมาย  ผมมันก็แค่เคยเป็นปูมาก่อน ... มาฟังเรื่องแบบนี้ก็พาลนึกสงสารท่านจริง ๆ ด้วยเห็นท่านเจ้าบ้านเหนื่อยแบกหามกระด้งปูที่หนักเอาการ  แถมต้องมานั่งคอยเตือนปู สอนปู แถมรักษาปูดื้อๆ ที่หาเรื่องมาให้เหนื่อยเพิ่มอยู่เป็นนิจ  ทั้ง ๆ ที่ตามศักดิ์ที่ท่านเจ้าบ้านมีอยู่  ปูจะหายไปจากกระด้งซักกี่ตัวก็ไม่เกี่ยวกับท่านเอาซะเลย....

ผมผู้เคยเป็นปูมาก่อน ก็ได้หวังว่าปูในกระด้งจะเป็นปูดีไม่ดื้อให้เจ้าบ้านต้องเหนื่อยเพิ่ม  หรือไม่ก็หวังว่าซักวันเจ้าบ้านจะยกหน้าที่ถือกระด้งปูให้ผมทำแทน  ฮึฮึ ถึงวันนั้นละก็ ปูตัวดื้อ ๆ  เอ่ยยยย  ผมจะตีให้กระดองร้าวเชียวววว

อุอุอุ......โหว!    อาจารย์จ๋า........น่ากลัวจังเลย  เผด็จการอะเปล่า  กระดองร้าวเชียวเหรอ  นึกไปถึงการตกจากที่สูง สงสัยจะโดนเขวี้ยงกระแทกพื้นปูน หมดการรักษาเยียวยาซะมากกว่า ต้องเข้าเฝือกทั้งตัวเป็นแน่  ดื้อนัก  ดื้อนัก  ต้องทำให้ท่านเหนื่อย  ที่คิดจะทำเพราะรัก เป็นห่วงใช่ไม๊คะ   สั่งสอนไม่จำ ไม่อยู่ในโอวาท  ในใจก็สงสาร  ปากก็บอกว่า คอยดูนะ จะตีให้กระดองร้าว   จริง ๆ แล้ว ท่านเป็นคนปากร้าย  ใจดี   แน่ ๆ  เลย    จำไว้นะ  เจ้าปูดื้อ ๆ    อย่าให้ถึงวันที่ท่านอาจารย์อสินะตันตระรับหน้าที่ทำแทน    เอ......ตอนนี้ป้าแม้ว  มีโอกาสได้เป็นปู...ปูชนียบุคคล ซะมากกว่า   ยังไม่ไปถึงไหนเลย   ตอนนี้ขอเอาหัวไว้ก่อนนะคะ

อะ จึ๋ยยย  ว่าได้ยินที่เทวาลัยเว๊บๆ ไม่แน่ใจกลับมาอ่านในกระทู้ เลยถึงบางอ้อ  ป้าแม้วคร๊าบบบบบ  ผมขอเลยอย่าเรียกผม  อาจารย์เลยครับ  ผมไม่เอาเด็ดขาดกับคำนี้  ยังไม่อยากเหนื่อยนะครับ  ผมยังอยากใช้ชีวิต ลั่น ล่า ของผมไปเรื่อย ๆ เพราะฉะนั้นห้ามเรียกผม อาจารย์  นะคร๊าบบบบบบ ป้าแม้ว

ผมพูดจริงครับเรื่องผมใจร้าย .....  เชื่อผมเถอะ 

อ่านคำว่า  ปูชนียบุคคล  แล้วก็คันหลัง แกร๊กๆๆๆ ยังไงไม่รู้ ผมว่าผมอะใช่เลย รุ่นดึก  ไม่ใช่ป้าแม้วหรอก ดูอย่างเมื่อคืนผมอะ เผ่นกลับบ้านไปนอนขึ้นอืดก่อนป้าแม้วเป็นไหนๆ  ด้วยง่วงจนตาบวม  ไม่อยากให้ใครเห็นยามแปลงร่าง ฮิฮิ

ไปไหน ไม่ไปไหน เข้าใจอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าเข้าใจอะไร  แต่ใจมี(สุข)สบาย  นิ่งๆ ยิ้มหวาน ๆ ....นั้นก็ถือว่าสำเร็จในระดับหนึ่งแล้วครับ  ผมว่า  ผมเจอป้าแม้วทีไร ก็ยิ้มหวานทุกที จิตก็แจ่มดี ผมว่านั้นดีแล้วครับ......คิดดี ทำดี จิตใจแจ่มใส(คำคุรุ 4.3)

คนเราถึงเหาะเป็น  เหาะอยู่บนฟ้าแต่กลับร้องไห้ไปด้วย...ก็ไร้ประโยชน์

มดตัวน้อยตัวนิด มดตัวน้อยตัวนิด มดมีฤทธิ์น่าดู ยู้ฮู.....อะ ไม่ใช่สิ มดดำตัวอ้วนต่างหาก....เมื่อคืนเดินเจอมดดำตัวอ้วนตัวเดิม.....ใครหว่า!!    เด็กคนนี้เติบโตขึ้น...

เรื่องทุกข์ใจตามประสามนุษย์ ก็มี ก็เกิดตามแบบมนุษย์ที่วนอยู่กับกรรม  ผูกผันกันมาปมแล้ว ปมเล่า ใครเล่าจะแก้ออก??

เห็นเจ้ามดดำ ตัวอ้วนนี้มาตั้งแต่ใหม่ ๆ ยังละอ่อน  ที่ยังเป็นมดที่เดือดปุดๆๆ เป็นมดรุนแรง เป็นมดทุกข์ใจ...เวลาผ่าน สายลมผ่าน มดเด็กตัวอ้วนก็เดินฝ่าลมชีวิต ด้วยใจที่สงบขึ้น.....

ผมมักจะดีใจเสมอที่ได้เห็น จิตวุ่นวายอีกดวงสงบลง....

ขอบพระคุณท่านมากค่ะ ที่ให้กำลังใจ  ความรู้สึกของตัวเอง มันเอ๋อ เอ๋อ ชอบกล บอกไม่ถูก จะถามอะไร  สงสัยอะไร มันก็นึกไม่ออกเอาดื้อ ๆ  คิดปัญหาไม่ออก นี่ล่ะคงเป็นปัญหาของตัวเอง   หรือว่า  สมองมันไม่ยากคิดก็ไม่ทราบ  จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกลุ้มใจ  รู้เพียงอย่างเดียว มาเทวาลัย แล้วมีความสุข  จิตใจสบาย  มาแล้วช่วยอะไรได้เล็ก ๆ น้อย ๆ  ก็มีความรู้สึกดี ๆ  กับตัวเอง  อย่างน้อยที่เทวาลัยก็เหมือนบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมีพี่ ๆ น้อง ๆ  อยู่กับเต็ม ดูแสนจะอบอุ่น  มีความสุข สนุกสนานกันค่ะ

เมื่อวันศุกร์ 10.2.07 วันดีแน่เลย มีน้อง ๆ ตันตริก มาทดสอบสวดกัน     มีน้องตู๋  อุ๊  หมิวส์  โดยมีอ.ป๊อก เป็นกรรมการ เรียกว่า กรรมการละเปล่าไม่ทราบ    ป้าแม้วก็เลยขอแจมด้วย  ตื่นเต้นดีค่ะ  เปลี่ยนบรรยากาศ   ในที่สุด.......น้องตู๋  หมิวส์ และป้าแม้ว  ก็เข้าไปสอบกับท่านเจ้าบ้านค่ะ   เรียบร้อยค่ะ แบบสั่น ๆ  โล่งอก......กันเป็นแถว

อ้อ !  วันศุกร์ วันที่ 9.2.07  จำวันที่ผิด ฮือ  แก่แล้วจริง ๆ เรา  สังขารแก่ แต่ใจยังไม่แก่  สู้  สู้  ต่อไป

ขอบคุณท่านเจ้าของชีวิต, คุรุอันนะ, บรมครูทั้ง๑๒ , นายของฑัณต์ตรายะตันตระ ...ที่เมตตาประทานพรให้ฮับ

 รักนายที่สุดเร๊ย

ความสุข สบายใจ สงบ เป็นสมบัติส่วนตัว  ที่ต้องหาเอง ไม่มีใครเอาไปและไม่มีใครเอามาให้เราได้    ถึงแม้ว่าความสุขจะมีเจ้าของแล้ว แต่ในบางทีละอองของมันก็หลุดปลิวมาให้คนอื่น พอยื่นมือแตะถึง....

ผมคอยบอกตันตริก  ที่เยี่ยมเยียนมาถามถึงวิถีเวช เสมอ ๆ ว่าการหลุดพ้น และความสุขในใจ นั้นจำเป็นต้องหาเอาเอง ไม่มีใครสามารถยัดเข้าไปในตัวตนเราได้  และตัวเราเท่านั้นที่จะรู้คำตอบนั้นเองว่ามันอยู่ข้างในเราหรือยัง

รู้ หรือ ไม่รู้ หรือรู้อะไร  ในหนทางของเวช มันไม่สำคัญเท่า ความสงบและความสบายใจ ที่อยู่ในจิต และในใจของเราหรอก

ความ    เป็นนามธรรมที่มนุษย์มีอยู่หลีกเลี่ยงไม่ได้ " ความสุข" ก็เป็นนามธรรม  เหมือนกัน

น่าสงสารเจ้าหมาดำ....

ได้ยินใครเล่าให้ฟังก็จำไม่ได้มาสักพักแล้วว่า  วศินะตันตระได้เพื่อนเอาไว้เล่นทุบตีคนใหม่แทนเจ้าดำคนเดิมซึ่งตอนนี้แก่ลงจนเล่นกันไม่ค่อยไหว...เมื่อวานเห็นอาการฉุดกระชากลากถูของวศินะตันตระที่ลากเจ้าหมาดำแถมตาบอกอีกมาให้ดูขำถึงห้องออฟฟิศ  ก็เห็นจะจริงดั่งคำเล่า ...  กรรมของเจ้าหมาดำไป!!! 

 ...ตัวใครตัวมันละกันนะ ....แหะ แหะ

Valentine"s Day 2007 ใครมีน้ำผึ้งหรือไม่มีน้ำผึ้งกันไปบ้าง น่า...

เมื่อหัวค่ำวานเทวาลัยเงียบเชียว เดาว่าหลาย ๆ คนคงมีความสุขอยู่กับคนที่รัก  ที่เทวาลัยเลยเหลือตันตริกกันไม่กี่คน ก็มานั่งขำกันว่าในวันแห่งความรักแบบนี้  บุคคลที่ยังฝ่ารถติดมาเทวาลัย ณ ช่วงหัวค่ำแบบพวกเรา คงจะเพราะเหลือค้างสต๊อกแล้วหรือไม่ก็วางรักไปแล้ว!! พวกเราก็ได้ขำกันไปในตัวเอง   หันมองหน้าซ้ายแลขวาก็ดูจะเป็นตันตริกเดิม ๆ ที่เห็นกันบ่อย ๆ ขาดแต่เจ้าบ้านซึ่งท่านขาดไปเพราะพิษไข้ เลยไม่ได้เข้ากลุ่มค้างสต๊อกด้วยกัน....

ตกดึกอีกหน่อย ... มีลูกหมาน้อย 2 ตัวเอาช่อดอกไม้แดงมาบอกรัก .... ให้ อะจึ๋ย อะจึ๋ย กะเค้า....

และด้วยเห็นแก่ของแบบเห็น ๆ วันนี้เลยมาแนะแนว หวังของกะเค้าหน่อย แหะ แหะ ด้วยไม่มีใครค่อยถาม แต่ออกจะอยากบอกไง..

ดำ .... หมายถึงชั่ว *()* แต่ชั่วกะอะไร กะ ใคร ไปหาเอา ???

คนดำมีนาย  1.2 เป็นที่รักภัคดีต่อเหล่าดำ ตามเค้าว่า "ดำในเลือด"  คือเลือดที่หมุนเวียนในตัวทุกวินาทีต้องดำ ดำเพื่อนาย และ ชีวิตนี้เพื่อนาย  .... คนดำเป็นนักรบ เป็นดาบให้นาย ถึงต้องรบจนร่างกายตายแต่ใจต้องไม่ตาย

ดาบ   ที่ดีต้องคม ต้องเบา ต้องพกพาง่าย เพราะเมื่อนายจะเรียกใช้จะได้สะดวก ดาบคนดำถ้าคิดจะใช้ดาบออกจากฟัก  ฟันหนึ่งครั้งต้องให้ตาย...  เพื่อนายปลอดภัย...

อยู่โดยไม่คิดว่าเพื่ออะไร ทำไม เมื่อไหร่ .... ชีวิตและทั้งหมดดำเนินไป เพื่อภัคดีนาย แค่นั้น....

เออ.แบบว่า...แล้วขึ้นต้นว่าวันวาเลนไทน์ มาจบลงที่ สีดำ ได้ไงหว่า?? ....คือ ประมาณว่า เห็นแก่ของนะคร๊าบบบบบบบบบ

หลุดพ้น หมายถึงอะไร หรือ หลุดจากอะไร? ผมมักจะเจอกับคำถามนี้เสมอ ๆ นั้นสิหลุดจากอะไรหละ...ตีความมากบางทีก็ไปทำคนอื่นปวดหมอง ไปซะอีก...

ตอบคุณ 284 ของคุณเรียก แก้ทุกข์ ได้ครับ

เย้ยยยยยย  หลับหูหลับตาอยู่แบบมั่ว ๆ มา.....วันศุกร์แย้วววววว  ถึงเวลาไปมาวววววววว

อะ จึ อึ๋ย....ลั่น ล่า ไปซ่านอกเทวาลัย....

*()*

ความร้อนทำให้ใจสมุนเปลี๊ยนไป๋!!!!

...ไปไหนไปกัน....คอนเซ็ปสมุนหมูมาแต่ไหนแต่ไร

บ่ายวันนี้ ร้อนได้ใจมั่กๆ  ผมก็กลับบ้านไปให้อาหารหมูตามปกติ  อะ นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เก็บอึในสนามหญ้ามาหลายวัน  ไหนๆ พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดของผม  จะได้เดินเล่นในสนามให้ชื่นใจกลิ่นต้นไม้โดยไม่มีกลิ่นตุ ตุ โชยลมมากระทบอยาตนะ ผม -- ผมคว้าถุงพลาสติกจากในครัวเดินดุ่ยๆ ไปสนามพร้อมสมุนหมูคู่กาย เพราะสมุนเบบี๋นั้นถอดใจซะตั้งแต่ต้นนั่งจุมปุ๊กอยู่หน้าพัดลมไม่ยอมขยับ --  แดดร้อนเปรี้ยงๆ เหตุเพราะเป็นบ่ายสามโมง  ผมก็เดินบ่นหงุมหงับไปว่ามันร้อนเกินไปเนอะหมูเนอะ ดูดิเบบี๋ทิ้งกันไม่ยอมมาด้วยไม่เหมือนหมูเลย เนอะ โน้นนี้ นั้น--- แต่พูดไปก็ไม่ได้ยินเสียง ฟรืดๆครืดๆๆ ของสมุนหมูที่เดินตามมาตอบผมเป็นปกติ  เอ... หันมาดูอีกที  สมุนหมูเดินบิดก้นอ้วนๆ กลับห้องไปเฉยเลย  ปล่อยทิ้งผมเดินตากแดดอยู่ตัว!!  เอ่ย คนเดียว เฉยเลย....โห ดูดิ ทำกันด้ายยยย

เมื่อวานเย็นหลังจากผมอืดขึ้นจากอาหารเย็นฟรี ...นั่งพิจารณาโน้น นี้ อยู่..เห็นเจ้าบ้านนั่งคุยอยู่กับ อาจารย์กลุ่มหนึ่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโน้น..ท่านั่งแบบนี้  แหะ แหะ ผมละรู้ทันเลยรีบลุกจากโต๊ะทำงานรีบเสนอหน้าไปนั่งฟังบ้าง  ก็เห็นอาจารย์ท่านหนึ่งเล่าเรื่องทุกข์ใจของคนสนิทให้เจ้าบ้านฟัง ยาวมั่ก ๆ  ก็ได้ฟังเจ้าบ้านสอนแง่คิด และวิธีต่างๆ ให้ไปปฎิบัติแก้ปัญหาดู  ได้ยินท่านสอดแทรกหนทางแก้ทุกข์อยู่ในนั้นด้วย  แต่ก็ดูจะมีอยู่คนเดียวในกลุ่มที่จับใจความได้....ก็ยังดี มีตั้งคน!

เจ้าบ้านสอนผมมาแต่เริ่มโต คือแต่อายุ 16 จนเดี๋ยวนี้นิ้วทั้งหมดที่มีอยู่ในร่างกายตัวเองก็ใช้นับอายุไม่หมด! ท่านสอนเสมอทั้งวิธีแก้ปัญหาและวิธีแก้ทุกข์  ซึ่งท่านก็ย้ำเสมอ ๆ ว่ามันไม่เหมือนกัน.." แก้ปัญหาสำเร็จก็ใช่จะแก้ทุกข์ได้เสมอไป"  เจ้าบ้านว่า " อย่างไรมนุษย์ก็ต้องมีทุกข์ใจ " แล้วก็จบกันไปวงสนทนานั้น

10 นาทีผ่านไปผมก็ยังป้วนเ***ยนอยู่แถวนั้น ก็มี อ.จ.ห ถามขึ้นมาว่า " หมายถึงว่าแก้ทุกข์เรื่องนี้ไปได้ก็จะทุกข์เรื่องอื่นต่อไปอีกใช่หรือไม่ " ผมก็ อะ มีคนจับใจความได้แหะและก็ได้ยินเจ้าบ้านพูดต่อว่า " ใช่ " " ฉะนั้นขุดหลุมดักมันไว้ "

อย่าว่าผมกวยโอ้ยเลยนะ ส่วนดักอะไร? เพราะอะไร ?สอนตรงนี้ไม่ได้แย้วเดี๋ยวป่วยอีก...ตันตริกไหนสนใจมาถามผมที่เทวาลัยละกัน  หรือรอถามเจ้าบ้านวันเรียนครั้งต่อไป ... ที่เอามาโพสเล่าก็เพื่อตันตริกอื่นที่ไม่ได้อยู่ ณ ตรงนั้นจะได้ไม่เสียโอกาส ดี ดี >>

เวลาเรียนหนังสือ ต้องหัดตั้งคำถามต่อ

ประโยค " อย่างไรมนุษย์ก็ต้องมีเรื่องทุกข์ใจ " เพราะอะไร ทำไมหละ ?

ขอขอบคุณนายท่านมากๆครับที่ท่านเมตตามาโพสให้อ่าน พอดีวันนั้นผมไปช้า เลยได้คำสอนมาใช้ในชีวิตอีก

 *()* ดีแล้ว

เห็นรอยยิ้มคนอื่น จิตใจผมก็พลอยยิ้มตาม  ดีใจเสมอๆที่เห็นมนุษย์อีกคนที่สนุกและสบายใจมากขึ้นเพราะถึงแม้ว่าความสุขมีเจ้าของแล้ว   แต่เราก็สามารถเก็บเกี่ยวละอองที่มันปลิ้วๆ มาได้เสมอ....

เอ เจ้าลูกหมาอ้วนเคยขนแดง นี้ใช่ ลูกหมาขนแดงเดิมหรือป่าว  มีเรื่องจะใช้พอดี เอางี้ละกัน กันการสับสนผมตั้งชื่อให้เลยละกัน เป็น "ลูกหมาอ้วนขนดำ"   ละกัน จะได้เข้ากับลูกหมาดำตาบอด ดีมะ *()*   ไว้เจอหน้ากันมารายงานตัวหน่อยดิ  เผิอญผมต้องทำการบ้านส่งคุรุหน่อยแถมเป็นของกินอีก  ทำมะเปง  อะดิ นึกขึ้นได้ว่าในสีดำมีคนทำอาหาร อร่อยอยู่ อุอุ จะใช้ซะเลย......

เมื่อวานได้ส่งการบ้านคุรุแล้ว มาขอบคุณลูกหมาดำตาบอดกับลูกหมาอ้วนขนดำด้วยนะคร๊าบบบบบบ   ที่ทำการบ้านให้ผม แหะแหะ แอบชิมไปหน่อย หย่อย จิงๆ แหะ

ผมล่วงหน้าไปทำอุทกทาณ ก่อนแล้วน่า เจอกันพรุ่งนี้>>>>>>

*()*

ร้อนจัง....

ไม่ใช่ร้อนลุ่มกลุ้มใจ  ไม่ใช่ร้อนอกร้อนใจ  ไม่ใช่ร้อนใจไฟสุมสรวง....

แต่เป็นร้อนตับแล็บ ต่างหาก โอ้ววว มายกอด   มันจาทนมะหว่ายแล้วนะ..........

วันนี้ดูกรุงเทพจะเงียบ ๆ ซะแล้ว...ด้วยว่าถึงช่วงคนต่างจังหวัดคงต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด และ คนกรุงเทพที่ออกไปเที่ยวต่างจังหวัดอีก....เหลือแต่คนกรุงเทพที่ไม่สู้คนเยอะแบบผม ที่อยู่เฝ้าเมืองหลวงต่อไป  ... แต่ดูท่า เทวาลัยจะมีคนร่วมชะตากรรมกันเยอะ ให้ไม่ต้องเหงาใจ....

พักนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาเล่าอะไรให้อ่านกัน เหตุเพราะ ชักจะปลงมากเกินไป  รู้ต้นรู้ปลายเข้าไป ก็เลยเฉยๆ ซะ  ....นี้หละนะข้อเสียของการรู้

บางทีการไม่รู้ก็มีข้อดีตามที่คุรุ เคยบอกเพราะยังสนุก เพราะยังได้ไม่รู้....แต่ผมก็เลือกหนทางที่จะรู้มาแล้ว  รู้ในตนเองว่าดีชั่วอย่างไร ทีนี้ก็เลยจบ จบแล้วก็ไม่มีอารายจะทำ  นอกจากกิจกรรมประจำวันที่เจ้าบ้านมอบหมาย และ ก็ชี้แนะตันตริกให้เดินไปให้ถูกทางไม่ตกกระด้งไปซะ....

ได้มีโอกาสทำหน้าที่เตือนตันตริกอยู่บ่อย ๆ ก็เหมือนได้เตือนตัวเองไปด้วย ว่า ...เรากำลังทำอะไรอยู่ และเราต้องการอะไร....และ .....แก้ปัญหาและแก้ทุกข์นั้นไม่เหมือนกัน......

เห็นคนยิ้มได้ ก็ ชื่นใจ....

อิ อิ แล้วผมมาบ่นอะไรของผมเนี๊ยะ !!!! ไปดีกว่า

กลัวซะงั้น!!!!

เมื่อวานเย็น ผมนั่งพิมพ์งานอยู่ในสำนักงาน ได้ยินเจ้าวศินะตันตระขานเรียกชื่อผม มาแบบยาว ๆ เย็น ๆ ตั้งแต่ไกล + + +

ผม : อาร่ายยยยยยยย ( รู้อยู่แล้วว่าจะโดนอะไร )

วศินะตันตระ : อยากกินฟูจิ อะ

ผม : แล้วทำไม ไม่ไปกินหละ มาบอกผมทำไม?

วศินะตันตระ : เงียบบบบบ นานมาก ( มาแบบเนียน ๆ )

ผม : จะให้เลี้ยงอะดิ จะเอางบเท่าไหร่ ( ไปแบบเนียน ๆ บ้าง )

วศินะตันตระ : อืมม ไม่รู้ ..คิดว่ามันต้องใช้เท่าไหร่เหรอ? ( มาแบบเนียนกว่า )

ผม(ผู้แพ้)ก็ยื่นเงินไปให้และถามว่า : ชอบกินฟูจิทำไมไม่ไปกินกะเจ้าบ้านหละ  เจ้าบ้านไปออกจะบ่อย ...ไปกินกะเจ้าบ้านตังค์ก็ไม่ต้องเสีย ?

วศินะตันตระ : ไม่เอาอะ ไม่กล้า! นั่งกินกับเจ้าบ้านสองคนแล้วกลัว! ไม่รู้จะคุยอะไร!

ผม : ???????????? กลัวซะ งั้น

สยึ๋มกึ๋ย กะ กิ้งกือ ติดรูท่อ????? 

โอ้ววววว มันเป็นภาพที่แย่มั่ก ๆๆๆๆ........โดยส่วนตัวผมถึงจะเป็นคนใจร้าย ใจดำ ในกระแสเลือด แต่ผมมักจะไม่ฆ่าสัตว์โดยไม่จำเป็น  เหตุเพราะเค้าอ่อนแอกว่าเราในด้านความคิดอยู่แล้ว  แต่นี้ !! แต่นี้! ผมจะทำไงกับเจ้ากิ้งกือดีนะ 

ผมอะเห็นมาหลายวันแล้วกับรูฝาท่อระบายน้ำหลังบ้านที่ผมมักจะเอาถาดรองฉี่สมุนไปล้าง  ผมก็รำคาญเจ้ากิ้งกือตัวนี้มาหลายวันว่ามาปีนอยู่ในรูท่อทำไมทำให้ระบายน้ำไม่ได้  จะเอามือไปหยิบขนสมุนค้างติดอยู่ก็ไม่ได้ด้วยขะหยักขะแหยง(เขียนไม่ถูกอะ)ในรูปทรงของคุณกิ้งกือ    ผมก็รอดูมาหลายวัน เช้านี้มีเวลาพิจารณาเลยนั่งดู  อี๊ยยยยยย  ตัวกิ้งกือมันติดอยู่กะรูฝาระบายน้ำนิหน่า ด้วยคงพยายามจะเลื้อยขึ้นมาข้างบนแล้วดันติดนะสิ????  เวรกรรมจิงๆๆ  ผมก็พยายามเอาไม้เขี่ยๆ ดู มันติดจิง ๆ อะ อยู่ข้างบนครึ่งหนึ่ง อยู่ข้างล่างอีกครึ่ง  แต่ก็รู้ๆ อยู่ว่ากิ้งกือถ้าเขี่ยแรง ๆ ตัวแตกตายอีก  เฮ้อออออ  นิหละน่า ถึงที่ตายมันก็มีเหตุต้องให้ตายได้ โง่ ๆ แบบนี้ ??  ถึงตอนนี้ก็คงต้องปล่อยเอาไว้แบบนี้  ไม่รู้จะทำไง.......

ช่วงสองสามวันนี้ คงต้องเสียสละตะเกียบซักคู่ เอาไว้คีบขนสมุนตรงท่อน้ำทิ้ง เพราะท่านกิ้งกือ มันยังอยู่!! 

สงสารอะนะ แต่คงจะไม่ทำอะไร.......

ตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องจริง...

สำเร็จครับ กิ้งกือ ติดท่อของผมหลุดออกมาแล้ว....ผมก็อย่างที่ขึ้นต้นไป... ตีหน้าเศร้าเรื่องจริง...  เกี่ยวกับกิ้งกือติดท่อไปทั่ว สุดท้ายก็ได้ผู้ยอมช่วยเหลือมา  เมื่อวานผู้ช่วยเหลือยอมใช้มือ กะ ทิชชู่จับกิ้งกือแล้วค่อย ๆ ดึงออกมาจากรูท่อระบายน้ำ  ผมอะ ยืนกรี๊ด ๆ อยู่ระยะห่างสองเมตรด้วยไม่ชอบสำผัสสัตว์โลกแนวเลื่อยคลานเอามากๆ  ตอนเห็นกิงกือหลุดออกมาจากท่อด้วยสภาพที่ตัวไม่แตกหัก ก็ดีใจมั่ก ๆ พิจารณาดู ก็เห็นขาช่วงกลางตัวขาดหายไปเยอะ แต่มองรวม ๆ ทั้งตัวก็ยังเหลือขาอีกเยอะ++

ผมเลยบอกขอให้ผู้ใจบุญหยิบเค้าไปปล่อยที่สนามหญ้าเย็น ๆ ....ผมก็ได้บอกขอบคุณไป และซึ้งในน้ำใจ .... แค่นี้เค้าก็ได้เลือกที่ตายด้วยตัวเองแล้ว  ไม่ต้องมาคาอยู่อย่างนี้....ช่วงบ่าย ๆ ผมกลับดูที่สนามหญ้าเพื่อเช็คดูก็ไม่เห็นกิ้งกือตัวนั้นแล้ว  ก็แสดงว่าพอขยับเขยือนไปได้ด้วยขาที่เหลือ...

ผมว่าอย่างไรเค้าก็ต้องตาย เพราะสบักสะบอม อดอาหาร อดน้ำ มาห้าวันเต็ม ๆ จนแรงไม่ค่อยมีแล้ว...เอานะ ถือว่าอย่างน้อยก็ได้หาที่ ๆ พอชอบใจตายได้ ด้วยตัวเอง นะ กิ้งกือ นะ

วันนี้นึกคำสอนฝ่าความร้อนไส้แตกของแดดขึ้นมา  กับประโยคที่คุรุสอนผมว่า

" มนุษย์ทำให้สิ่งต่าง ๆ เป็นนามธรรมมากเกินไป "

หมายความว่าอะไร  จะอธิบายให้อ่าน.....อย่างที่เขียนให้อ่านบ่อย ๆว่า สรรพสิ่งต่างๆ ในโลกมนุษย์นี้แบ่งออกเป็นสิ่งใหญ่ ๆ สองอย่างคือ รูปธรรม(จับต้องได้) และ นามธรรม(จับต้องไม่ได้)  ทีนี้มนุษย์มักจะนำสิ่งที่เป็นรูปธรรมต่าง ๆ มาแปรสภาพให้เป็นนามธรรมซะ และมันก็ย้อนกลับมาทำให้มนูษย์ทุกข์ใจ..ยกตัวอย่างเช่น  คนรัก   คนรักคือมนุษย์ซึ่งเป็นรูปธรรมเห็น ๆ เพราะสามารถจับต้องได้ซึ่งเราท่าน น่าจะนับคนรักเป็นรูปธรรมไปซะ จะง่ายขึ้นแต่กลับไม่ มนุษย์เอาคนรักมาทำเป็นนามธรรมไปซะ คือใส่ความรู้สึก(นามธรรม) ไปกับมัน คือ รู้สึก รัก โลภ โกธร หลง ไปกับมันจึงเกิดทุกข์ใจ และขาดสติ.... ทั้งที่มนุษย์ ตนหนึ่ง ๆ นั้นสามารถนับเป็นรูปธรรมได้เห็น ๆ ....

เปรียบเทียบให้อ่านว่า โต๊ะ  ที่ทำงานหนึ่งตัว โต๊ะเป็นรูปธรรมเพราะจับต้องได้  แถมมีประโยชน์หลายด้านแต่มนุษย์ใช้งานมันและปฎิบัติกับโต๊ะแบบรูปธรรมคือ มีโต๊ะก็ใช้โต๊ะนั้น มันเป็นรอย น้ำหก เปื้อน มีคนอื่นมาขอใช้ หรือกระทั้งเก่าแล้วหรือไม่เหมาะกับเราแล้วก็ยกให้คนอื่นไปซะ หรือ ทิ้งซะ หรือไม่ก็เปลี่ยนโต๊ะใหม่ โดยที่มนุษย์ไม่ได้ทุกข์ใจอะไรมากกับสิ่งที่เกิดกับโต๊ะนั้น....จริงไม๊?

คนรัก  ก็เป็นรูปธรรม เหมือนกะโต๊ะแด๊ะ!!  ลองเปรียบเทียบดูสิ ว่าทำไมมนุษย์ถึงได้ทุกข์ใจกับสิ่งที่ควรจะจัดอันดับไว้เป็นรูปธรรมซะขนาดนั้น....

หากท่านใดผ่านมาอ่าน แล้วเกิดเข้าใจในสิ่งที่ผมอธิบายขึ้นมาแล้วยังเลือกที่ทุกข์กับรูปธรรมนั้น ๆ ต่อไป  ... ก็ ต้องทำความเข้าใจว่า  เราเลือกที่จะทุกข์เอง มิมีใครเอามาให้เรา ... จริงไม๊?? ท่าน

" อะไรเข้าสิงเนี๊ยะ ถึงได้ตัดต้นไม้ซะขนาดนี้ "

ผมคิดว่าประโยคข้างต้นคงเป็นประโยคในใจของใครหลายคนที่แวะมาเทวาลัยช่วงนี้.....แต่ไม่กล้าถาม ผม

วันนี้น้องปุ๊กปิ่นใส่คำถาม นี้ขึ้นมาตั้งแต่เจอหน้าผมเลย  ด้วยกลัวว่าที่ต้นรั่นทมข้างสำนักงานกุดไปหนึ่งต้นด้วยฝีมือใครอื่นที่ไม่ใช่ผมแล้วผมจะไปบีบคอคนตัดตายไปซะ  เพราะเป็นคนหวงต้นไม้มาก ห้ามตัด! .... ที่หวงก็ไม่ใช่อนุรักษ์อะไรหรอกครับ เพราะปลูกอะไรไม่ค่อยจะขึ้นกะเค้า ชอบต้นไหนขึ้นมาต้นนั้นก็ไม่ตายก็พิการซะเฉย ๆ    ฉะนั้นจะตัดแต่ละกิ่งถ้าไม่มาถามผมก่อนละก้อ ผม ก็จะอาละวาด กันเห็น ๆ ....แต่ที่ตัดคราวนี้ เพราะกิ่งมันละศรีษะ เจ้าบ้านเวลาเดินมาเทวาลัยนะสิได้ยินเจ้าบ้านบ่นมา และ ก็กลัวจะทำให้เจ้าบ้านหกล้มไป  ก็เลยจัดการตัดให้   ที่นี้ตัดไปตัดมา  บวกด้วยเบาปัญญาเรื่องทำให้ต้นไม้รักดี เลย เอานะ กุดไปเลยหมดเรื่อง!!!   เฮ้ออออ  ตอนนี้มานั่งเศร้าใจเพราะพอไม่มีต้นไม้บัง แสงเลยเข้าตาเวลาทำงานมากไปอีก...นิ ละ หน่า หาความพอดี ไม่เจอ!!

คลิกเข้ามาเช็คในเว๊ปทุกวันเห็นเว๊ปเงียบเหงา แล้วก็นึกขำ อยู่ว่าสงสัยตันตระเทวาลัย จะตามใจน้อยไป....

เฮ้อ ก็ไม่รู้จะแนะนำอย่างไรไม่ให้ไปงมงายกะอะไรมากเกินจำเป็น เรื่องบางเรื่งมันแก้กันได้ด้วยตัวเองนี้แหละ แต่ทำมายยยยย ไม่ทำ  กลับชอบที่จะทำไอ้ที่ยากกว่า!! มีคนเคยบอกผมว่า

กลุ้มใจแฟนไม่รักเหมือนเดิม ชอบออกไปเที่ยวนอกบ้าน  ผมก็ถามว่า  เพราะอะไรเค้าถึงเปลี่ยนไปหละแล้วเค้าเคยบ่นอะไรกับตัวเราไม๊หละ   เธอตอบผมมาว่า  ก็...แฟนบอกว่าเดี๋ยวนี้ทำไมเธออ้วนจังไม่เห็นเหมือนตอนที่เราคบกัน   ผมก็ถามว่า  แล้วคุณอ้วนขึ้นเยอะจริงปะ  เธอตอบว่าจริงอ้วนมากกกก  ผมก็เลยบอกว่าแล้วทำไมไม่ลดหละใครๆ ก็อยากจะเห็นแฟนตัวเองเหมือนวันแรกรักให้ได้มากที่สุด   เธอตอบผมว่าก็ชอบกินนิอดกินไม่ได้แล้วถ้ารักกันจริงก็ต้องรับได้ทุกอย่างสิ   ผมอึ้ง!!!!!  โอ้วววววว จอร์ท ทำไมมันเป็นแนวคิดที่เห็นแก่ตัวได้ขนาดดดดดด

สรุปว่า  แฟนไปมีกิ๊ก อื่น

เธอเสียใจมากและบอกผมว่าจะไปเข้าคอสลดน้ำหนักราคา 4 - 6 หมื่นบาท ผมก็ ?????? แพงมาเลยนะแล้วทำไมไม่ลดเองละ  หยุดกินหรือกินให้น้อยลงสิ ค่อย ๆ หัด ไม่เสียตังค์เลยนะ    เธอว่าก็มันอร่อยทุกอย่างนิ  ผม???? โอ้วก๊อดดดดดด  อีกรอบ

ทำไมช่างขยันแก้ปัญหาที่ปลายเหตุกันขนาดนี้   แล้วเมื่อไหร่จะจบ