เรียนท่านอสินะตันตระ

เมื่อวานแว่นได้มีโอกาสไปร่วมพิธีไหว้ครูประจำปีของตันตระเทวาลัยมาเลยมีข้อสงสัยมาถามขอรับ (แบบว่าเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นนะขอรับ) คือ

อย่างแรกนะขอรับ เมื่อวานนี้ตอนที่สีขาวทำพิธีสวดเปิดเสร็จจะมีการเจิมหน้าผากให้ผู้ที่เข้าร่วมทำพิธี โดยอาจารย์ท่านหนึ่งแต่ผู้เข้าร่วมพิธีมีจำนวนมาก เลยมีอาจารย์อีกท่านมาช่วยเจิมหน้าผากเพื่อความรวดเร็ว แว่นเป็นคนหนึ่งที่รอจนคนเหลือน้อยแล้วจึงไปเข้าแถว และได้สังเกตเห็นว่าอาจารย์ท่านหนึ่งสวดยาว อีกท่านสวดแบบย่อ ๆ คนที่มาเข้าแถวรอเจิมหน้าผากเลยต่อแถวที่สวดยาว ๆ (แว่นก็เป็นคนหนึ่งล่ะ) เลยอยากเรียนถามว่า การสวดแบบยาว ๆ กับสวดแบบย่อ ๆ ให้ผลไม่เหมือนกันหรือขอรับ  หรือขึ้นอยู่กับใจคนที่ถูกเจิม

ยังไม่หมดขอรับท่านอสินะตันตระ

อีกอย่างหนึ่งขอรับ  การปิดทอง เมื่อคืนสีแดงมีพิธีปิดทองเพื่อความร่ำรวยให้กับผู้ที่ถวายอัคนี แว่นก็สังเกตเห็นอีกแล้วขอรับ(บอกแล้วว่าเป็นพวกสอดรู้สอดเห็น)  ว่า ผู้ที่ถวายอัคนีบางคนอยากให้อาจารย์ที่มีขั้นสูง ๆ ปิดทองให้ เลยอยากเรียนถามว่าการปิดทองจากอาจารย์ที่มีขั้นต่าง ๆ กันให้ผลต่างกันหรือขอรับ หรือทั้งหมดขึ้นอยู่กับใจของเราทั้งนั้น

ที่เรียนถามหากเป็นการลบหลู่ก็ขออภัยด้วยขอรับ

เฮ้อออออ วิญญาณไม่ค่อยจะยอมกลับร่างเลยผม.... *0*

เอาหละตอบคุณแว่น กระทู้ 202 และ 203 รวมเลยนะ

การขอพรเทพนั้น อาจารย์ที่นี้ก็เหมือนบรุษไปรษณี ที่นำคำขอของท่าน ๆไปส่ง  .. แต่ขณะทำหน้าที่สวดก็ละซึ่งความไม่เป็นกลางแบบมนุษย์ออกนะครับ..

ที่ถามว่าสวดยาว หรือ สวดสั้น นั้นไม่มีปัญหาต่างกันครับเป็นความถนัดในคำสวดของอาจารย์แต่ละท่าน  และอาจารย์แต่ละท่านเป็นตันตริกที่มีคุรุคนละท่านบ้างหรือเรียนคนละแนวบ้าง ฉะนั้นความถนัดของอาจารย์แต่ละท่านคงจะต่างกัน   ทีนี้ถามว่าแถวที่สวดยาวทำให้คิวยาวกว่า  แน่นอนว่าสวดยาวกว่าก็คิวยาวกว่าอยู่แล้วตามเวลาที่ใช้  แถมบุคคลที่รอสวดก็ประจวบเหมาะกับเป็นบุคคลที่ชอบแนวฟังสวดยาว ๆ ก็เท่านั้นเอง   เหมือนการรับพร  ที่จะรู้สึกว่าได้พรยาว ๆ กว่าจะได้เยอะกว่า-สบายใจกว่า  ประมาณนั้น  แต่ทั้งนี้ ไม่มีหนทางใดไม่ดีทุกบุคคลเลือกได้ตามความสบายใจของตนเองครับ .....ทุกอย่างเหมือนกันหมด

ส่วนเรื่องขั้นของอาจารย์  นั้นก็ไม่มีผลหรอกครับ เพราะแปะทองและให้พรจากองค์เทพเป็นหลักซึ่งจะสังเกตุได้จากองค์เทพที่ตั้งอยู่เป็นประธาน  ความเป็นกลางต้องเท่ากันเหมือนคำสวดในคำถามแรก...

ถึงแม้ว่าจะเป็นพิธีกรรมไหว้ครูของตันตระ   แต่พิธีกรรมในช่วงเย็นนั้นเปิดให้ทุกคนได้ร่วมมีความสุขด้วยกัน    หากเป็นพิธีกรรมของเหล่าตันตริกล้วน ๆ คงไม่สามารถเปิดช่วงเวลานั้นให้บุคคลทั่วไปเข้าร่วมได้  เพราะ วิถีปรัชญาของตันตระอาจจะแปลกแยกไปหน่อยสำหรับบุคคลที่ไม่ใช้ตันตริก  ในกลุ่มตันตริก  ระดับขั้นอาจจะมีผลบ้างในบางเรื่อง บางกรณี แต่ไม่ใช่กับทุกเรื่องครับ.....ซึ่งผมตอบให้มากกว่านี้ไม่ได้

เช้านี้ได้เข้ามาอ่านเลยแวะมาทักทายคะสมุนทั้งสองตัวเป็นไงบ้างคะ

หวัดดีครับ ลูกหมาขนสีแดง..

สมุนหมูกับสมุนเบบี๋ สบายดีแต่กำลังจะกลายเป็นเต่าเข้าไปทุกที  55555  เพราะไม่ว่าอะไรอยู่กับผมละก็เป็นเต่ากันหมด...ก็เลี้ยงตามอัตภาพผมไป ...เผิอญสมุนทั้งสองเป็นพันธุ์ที่เหมาะแก่การทำเต่าอยู่แล้วคือเห็นนั่งได้ทั้งวัน นั่งหลับบ้าง นั่งเหม่อบ้าง นั้งน้ำลายยืดบ้าง ไปตามประสา และตอนนี้สมุนเบบี๋ก็ไม่สร้างปัญหาแล้วเพราะดูท่าสมุนเบบี๋คงจะรู้แล้วว่าผมใจร้าย  เดี๋ยวโดนทิ้งอะยุ่งเลย  พักนี้เลยทั้งอึทั้งฉี่ เป็นระเบียบเชียว  ฮ่ะๆๆๆ  รอดไป.....เบบี๋

ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า ที่บ้านผมแลดูจะมีอะไรก้อน ๆ วางอยู่สองก้อน  อยู่ตรงโน้นตรงนี้ นั่งอยู่เป็นก้อน ๆ ก็แปลกดีว่า  อะไรจะเปลี่ยนกันได้ขนาดนี้ .....  มะ เชื่อ อย่า หลบ หลู่.....

ขอบใจที่แวะถาม  จะจำไว้ว่าหากหมดปัญญาดูแลแบกหาม จะนึกถึงลูกหมาดำกับลูกหมาแดงก่อนเลย...เพราะวศินะตันตระมาเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ว่าฝีมือการเลี้ยงสมุนของเราสองคนไว้เยอะเชียว  ว่าเก่งกาจเหลือหลาย.....

ขอบใจกับน้ำมะขาม อะหย่อย ๆ ด้วยนะ....ลูกหมาแดง

เรียนท่านอสินะตันตระ

มีเรื่องขอคำชี้แนะขอรับ  คือ ทำไมบางครั้งคนเราต้องการให้คนอื่นทำเหมือนที่เราทำ เวลาที่คนอื่นเขาไม่ทำเหมือนที่เราทำก็จะเป็นเดือดเป็นร้อน  เช่น นักเรียนคนหนึ่งโดนครูสั่งให้รัดผมให้เรียบร้อย ใส่กระโปรงคุมเข่า  พอนักเรียนคนนั้นเห็นนักเรียนคนอื่นไม่ทำบ้างก็มีการพูดคุยกับเพื่อนว่าทำไมเขาต้องทำแล้วคนอื่นไม่ทำ ทำไมเขาไม่คิดว่าเขาทำแล้วได้ประโยชน์อะไร และคนไม่ทำได้รับผลอะไรบ้าง

แต่ในบางครั้งทำไมคนเราไม่ต้องการให้คนอื่นทำเหมือนกันที่เราเคยทำมาแล้ว  เช่น  เมื่อก็เรากินข้าวในห้องทำงานได้แต่เดี๋ยวนี้เราไม่ได้ทำแล้ว  แต่พอคนอื่นทำก็ว่าเขาทั้งที่เมื่อก่อนเรายังทำ

ตอบคุณแว่นกระทู้ 207

คำตอบคือ  ความเห็นแก่ตัว   ครับ

ไม่มีอะไรต้องคิดต้องอธิบายมาก ..... แต่เป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่ยอมรับ  ใครจะบอกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว!!!!  จริงไหม? ซึ่งจะต่างกับตันตริก  เราโลภเราบอกว่าเราโลภ  เราเห็นแก่ตัวเราก็บอกว่าเราเห็นแก่ตัว หรือเราดีเราก็บอกว่าเราดี  และอื่น ๆ อีกเยอะที่ความเป็นมนุษย์เป็นอยู่....ถึงบอกว่าพวกเราอาจจะคิดต่าง  การยอมรับในตนเองก่อนคือทางแก้ของอีกหลายอย่างมาก..

คุรุสอนผมว่า

" คนที่โวยวาย คือคนที่เสียผลประโยชน์ "  อุ อุ

เรียนท่านอสินะตันตระ

ขอบคุณที่ให้คำชี้แนะขอรับ 

แสดงว่าคนเราไม่จำเป็นต้องปล่อยวางใช่ไหมขอรับ เพียงแต่ต้องรู้ว่าเราเป็นใคร กำลังทำอะไร และทำเพื่ออะไร อีกอย่างหนึ่งการยอมรับความจริงที่เราเป็นมันเป็นสิ่งที่ยากนะขอรับ

เรียนท่านอสินะตันตระ

ความเห็นแก่ตัว กับ การรักตัวเอง ต่างกันอย่างไรขอรับ

แล้วอย่างไรเรียกว่า "พอดี" เอาอะไรมาวัดขอรับ  อีกอย่างหนึ่งขอรับ คนที่มีความสุข ยิ้มได้บนความเจ็บปวดของตัวเองบ้ามั๊ยขอรับ

ขออภัยที่วันนี้รบกวนถามหลายเรื่อง

ตอบคุณแว่น กระทู้ 209 และ 210  .. แน่นอนว่าการยอมรับในตัวเองนั้นยาก ถึงยากที่สุดสำหรับมนุษย์หลาย ๆ ฅน   แต่ที่แจงว่ายอมรับนั้น  ต้องขอแจงต่อว่ายอมรับเพื่อแก้ไข  มิใช่ยอมรับเพื่อปลอยเอาไว้อย่างนั้น ..ที่บอกว่าเราเป็นใครและทำอะไรอยู่  หมายถึงให้ประเมิณตนเองยอมรับในตัวเอง ว่าสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ดี  สิ่งไหนนำมาซึ่งทุกข์ และสิ่งไหนนำมาซึ่งสุข และเมื่อรู้ก็คัดทิ้ง หรือคัดเก็บ หรือคัดมาพัฒนา...ฉะนั้นคำว่า วาง  ต้องเป็นสิ่งจำเป็นแน่นอน อาทิเช่น  รู้ว่าเค้าไม่รักแล้วแต่ก็ยังโกหกตนเองต่อไปไม่วางลง  ก็ทุกข์อยู่วันยันค่ำ...เป็นตัวอย่าง

ความเห็นแก่ตัว และ การรักตัวเอง  มันก็คล้าย ๆ กันนั้นแหละ ครับ เช่นเพราะรักตัวเองจึงต้องเห็นแก่ตัว  มันเรื่องประมาณเดียวกัน...

คำว่า "พอดี"  ใช้แล้ว  พอดีนั้นพอดีกับใครและเท่าไหร่ถึงจะพอดี   นั้นแหละข้อยากที่ต้องเรียนรู้และฝึกฝน  แต่มนุษษ์คนหนึ่ง ๆ จะไม่มีวันหาจุดพอดีที่จะทำให้ชีวิตตนเองดีได้หากแม้ยังโกหกตนเองอยู่

คนที่มีความสุขและยิ้มได้บนความเจ็บปวดของตัวเองนั้นบ้ามั้ย   บ้า  แน่นอนครับและตันตริกถือว่าไม่นิยม ตกสมัยอย่างถึงที่สุด...

เรียนท่านอสินะตันตระ

ขออนุญาตเรียนถามต่อว่า ถ้าหากว่าเราต้องอยู่กับคนที่เห็นแก่ตัวโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้  เช่น  เขาเป็นลูกน้องเรา และเราไม่สามารถที่จะสับเปลี่ยนโยกย้ายเขาไปอยู่ที่อื่นได้เนื่องจากเป็นหน่วยงานราชการ  เราควรจะอย่างไรกับเขาดี เพราะตอนนี้ในที่ทำงานมีคนประเภทนี้รวมตัวอันอยู่มาก คือทำงานมีแผนกอยู่ 4  แผนกที่ทำงานร่วมกันและต้องอยู่รวมกัน แรก ๆ ก็มีแค่คนเดียวแล้วก็เพิ่มมาเป็น 2 คน 3 คน จนตอนนี้เป็นกลุ่มเป็นก้อน ทำให้การทำงานไม่ก้าวหน้า หัวหน้าแผนก 3 คนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนพวกนี้ เวลาเรียกประชุมพูดในที่ประชุมก็ทำเฉยไม่รับรู้ 

อีกอย่างขอรับ ตอนนี้แว่นยอมรับความจริงเรื่องการหมดรักแล้วขอรับ แต่กำลังค่อย ๆ วาง (บรรจงวางอยู่) ขอบคุณที่ปรึกษาที่ดีอย่างคุณปุ๊ก(ปิ่น) ขอรับ 

คนเราถ้าไม่รักตัวเอง แล้วจะรักคนอื่นได้อย่างไร

อืมมมม  แหมม.....เรื่องงานนิรายละเอียดปลีกย่อยมันเยอะครับ...เอาเป็นว่าถ้าเป็นผม  ผมไม่คิดมากในรายละเอียดครับ งานก็คืองาน  หัวหน้าก็คือหัวหน้า  ลูกน้องก็คือลูกน้อง  มีอะไรที่บกพร่องก็เรียกมาคุย คุยเป็นเรื่องเป็นราวเป็นงานเป็นการ ว่าอะไรที่ไม่ดีและส่งผลกระทบต่องาน  ขั้นตอนต่อไปคืออะไร บทลงโทษคืออะไร   หากไม่กระทำซะตั้งแต่ต้นมาก็ติดกันเป็นกิจวัตรเป็นปกติอยู่แล้ว และเราเองเป็นตัวอย่างที่ดีไม๊ ลูกน้องไม่เชื่อฟัง เคารพเพราะอะไร  ต้องดูรายละเอียดหลายอย่าง ทุกอย่างจะมีเหตุของมันหมด.....

การเก็บเรื่องโน้น เรื่องนี้มาคิดไปมา  โดยมิกระทำการแก้ให้ชัดเจน ก็แบกอาการปวดหมอง อยู่อย่างนั้นร่ำไป  เรื่องบางเรื่องแก้กันง่าย ๆ ตรงที่การเจรจาเท่านั้นเอง....

แถมท้าย   รักตัวเองมากไปก็ไม่ดีของทุกอย่างถ้าทำให้  พอดี พอดี จะดีที่สุด.....

วันศุกร์แย้วววววววววววววว  ได้เวลาก๊กแล้วน่า เอิก เอิก....

วันนี้ตอนเย็นอาจารย์ปั๊บ อาจารย์ตุ้น จะเอาสมุนส่วนตัว 2 ตัวมาเจอสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ของผม  ตามความต้องการของวศินะตันตระจอมไฮเปอร์ !!!!  วศินะตันตระเป็นพวกไฮเปอร์ เลยพลอยทำให้รอบข้างกระเพื่อมไปด้วย  เวลา วศินะตันตระโผล่ อืด อืด(ขอเน้นว่า  อืด อืด หุหุ )เข้ามาที่เทวาลัยที  ทุกท่านจะออกเสียง  จ๊ากกกกกก มาแล้วววววววว!!!!  ผมก็เลยจำต้องลองเอาสมุนมาประชันกันดูดิว่าใครจะย้วย อ้วน ยืด กว่า เฮอะๆๆๆๆ  ผมว่าสมุนหน้าโหดของผมทั้งสอง  วิ่งหนี อาด อาด กลับบ้านชัวร์ เหตุเพราะได้เข้าขั้นตอนทำเต่ามานานพอดู....

โปรดติดตามตอนต่อไป

เรียน ท่านอสินะตันตระ

อย่างไรเรียกว่า "พอดี"

เรียนท่านอสินะตันตระ

วันนี้มีเรื่องรบกวนเรียนถามท่านอสินะตันตระอีกเรื่องขอรับ  คือ เรื่องการนั่งสมาธิเวลาแว่นไปนั่งสมาธิที่เทวาลัยแล้วอาจารย์บอกให้คิดอะไรก็ได้ไปเรื่อย ๆ แว่นกลับนึกไม่ออกว่าจะคิดอะไร แล้วช่วงแรกของการนั่งสมาธิที่มือจะมีความรู้สึกบางอย่าง แต่พอในไปสักพักความรู้สึกนี้ก็จะหายไป บางวันมือก็จะขยับบ้างเล็กน้อย บางวันก็ไม่ขยับเลย  และทุกวันนี้แว่นก็นั่งสมาธิที่บ้านทุกวันเป็นจำนวน 100 ลมหายใจ แต่พอเริ่มนับ 1 2  3....ทีไรจะต้องมีเรื่องอะไรให้คิดทุกทีขอรับ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ขอรับ เวลาอยู่ที่เทวาลัยอาจารย์บอกให้คิดอะไรก็ได้กลับคิดไม่ออก  พออยู่ที่บ้านกลับมีเรื่องให้คิดที่ตั้งแต่ลมหายใจแรกจนถึงลมหายใจที่ 100  (แต่ว่าระยะหลังบ้างครั้งที่นั่งที่บ้าน กำลังคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ก็จะมีบ้างที่รู้สึกกึ้กแล้วก็คิดอะไรไม่ออกเลยอยู่พักหนึ่ง รู้สึกแต่การนับลมหายใจอยู่ขอรับ)

ตอบกระทู้ 215  พอดี  เป็นสิ่งที่ต้องหัด  พอดีแล้วจะเกิดสิ่งดีอย่างแท้จริง  ฉะนั้น คำว่า  พอดีแล้วจึงดี ไม่มีมารตฐานวัดแน่นอนหรอก พอดีของผมก็ไม่ใช่พอดีของคุณแว่น  พอดีจึงเป็นสิ่งที่ต้องหัดเรียนและจดจำสิ่งที่เกิดกับตน   เมื่อทำให้เกิดความพอดีในเรื่องใดขึ้นมาได้  รับรองว่าจะเกิดผลดีกับตนเองจนแถบจะไม่มีผลร้ายเลยทีเดียว....

ตอบกระทู้ 216 นั่งสมาธิแบบเทวาลัย  เคยอธิบายไปแล้วหลายกระทู้ว่าการเกิดสมาธิแบบตันตระ นั้นต้องใช้งานจริงได้  ตัวอย่างเดิมคือ   เวลาเราทำงานเมกจะเกิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่ต้องแก้ไขสถานะการณ์แต่ในความเป็นจริงคงไม่มีใครมารอเรานั่งลงขัดสมาดนั่งสมาธิ เงียบ สงบ สยบเคลื่อนไหวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับมาแก้ไขเรื่องราวกันต่อ.จริงไม๊..สมาธิต้องเกิดเมื่อสมองทำงานอยู่คือคิดอยู่ให้ได้....ถามว่าทำไมอยู่ที่เทวาลัยคิดไม่ออก  เพราะความไม่ชินไง  ไม่ชินต่อบุคคลไม่ชินต่อสถานที่ ทำให้วิตกมากไม่เท่ากับการอยู่ในที่ๆ คุ้นเคย....

การเรียนสมาธิ  เรียนเพื่อให้รู้จักการมีสมาธิ มีสติ  ไม่ต้องคิดเยอะ เราไม่ได้ฝึกให้เหาะเหิน เดินอากาศอยู่แล้ว ฉะนั้นอะไร ๆ มันก็เราทั้งนั้น  สิ่งที่ต้องหัดควรจะเป็น นั่งสมาธิเพื่อตั้งสมาธิได้ในยามขับขัน ตั้งสติเป็น ว่ามันอยู่ตรงไหนของตัวเรา  ง่าย ๆ แบบนั้น.....

เรียน ท่านอสินะตันตระ

นั่นซิขอรับ พอดีของท่านอสินะตันตระอาจไม่ใช่พอดีของแว่น แล้วแว่นเคยทำอะไรพอดีบ้างหรือเปล่า  ตอนนี้แว่นกำลีงทำอย่างมีสติอยู่หรือเปล่า ทำด้วยรู้แต่ว่ามันตอนทำเพราะมันเป็นหน้าที่  พอเบื่อก็อ้างโน้นอ้างนี้ ขนาดแว่นยังไม่สามารถบอกตัวเองได้แล้วใครจะบอกแว่นได้

ขอบคุณท่านอสินะตันตระที่ให้คำชี้แนะ ขอบคุณตันตระเทวาลัยสถานที่ที่ทำให้ได้พบผู้รู้ ขอบคุณท่านเจ้าบ้านที่ทำให้ได้พบผู้รู้ และสถานที่ดี ๆ

เมื่อวันศุกร์ก่อนที่อาจารย์ปั๊บ อาจารย์ตุ้น  เอาสมุนสองตัวมาออฟฟิศ  ตามที่เล่าไว้ เลยมาเล่าต่อว่าผมก็พาสมุนหมูกับสมุนเบบี๋มาเจอกัน  คราวนี้ค่อยสบายหน่อยเพราะสมุนเบบี๋ยอมเดินด้วยตัวเองแล้วไม่ต้องลากต้องถู กันมา  คงจะเพราะโตขึ้นแล้วมั่งไม่กลัวโน้นกลัวนี้มากนัก...

สรุปผลว่าสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ ได้มาเจอเพื่อน ฮ่ะ ฮ่ะ ขอบอก ขอบอก ว่าไม่ได้วิ่งหนีกลับบ้านตามคาดนะครับท่าน  แต่ระหว่างตัวผู้ กะ ตัวผู้ ก็มีอันจะกัดกันไปซะ  สมุนตัวผู้ของอาจารย์ปั๊บอาจารย์ตุ้น เลยมีอันต้องระเห็ดออกนอกออฟฟิศไป เหลือแต่น้องนางตัวเมียให้สมุนผม ยนโฉมดมกันเหล่กัน  ก็ ดมกันไป ยืดกันไปด้วยชีวิตไม่เคยเลจอตัวเมีย   และแล้วสมุนเบบี๋ดันตื้นเต้นเก็บอารมณ์ไม่อยู่ อึ ออกมากองเท่าภูเขาในออฟฟิศผมเลย  โอ้ววววววว พระเจ้าช่วยกล้วยทอด  มันช่างเหม็น สุดๆ ....เห็นว่าหลาย ๆ ท่านที่อยู่ในเหตุการณ์ก็มีอันอึ่งกับหุ่นอันอวบอั๋น หยวย ยืด ยาน ของสมุนทั้งสองของผมกันไปตาม ๆ กันและทำให้ได้ยินคำพูดที่ได้ยินจนชินหู  จากคนที่มาเทวาลัยช่วงนั้นพอดีว่า " นี้ตัวอะไรอะ " เหอะ เหอะ ผมเองยังไม่แน่ใจเลยว่ามันตัวอะไร เลยตอบให้ไม่ได้.....หลังจากปล่อยให้ดมและยือหยวยกันไปพอประมาณ เหล่มองนาฬิกา อะจึ๋ยยยย  เจ้าบ้านจะมาแย้วววววว  ไปแร็ววววววววว  ผมก็พาสมุนเผ่นอ้าววววว  กลับบ้านโดยด่วน....

กลับถึงบ้าน สมุนหมูสมุนเบบี๋แทบขาดใจ ลงนอนอืดหายใจแฮก ๆๆๆๆ   เพราะเดินไกลถึง 100 เมตร!!!!  ผมก็นั่งลงมองอาการหอบแฮก ๆ แล้วคิดว่า โถถถถ เดินแค่นี้ยังเหนื่อยแทบไส้แตก จะไปทำอะไรด้ายยยยยย อยู่เป็นเต่าของผมต่อไปนะดีแย้ววววววว

ท่านอสินะตันตระ มีสมุนหมู สมุนเบบี้  ก็มีความสุขไปอีกแบบ เพลินดี  และก็มีอะไรแปลก ๆ ให้ดูเล่น  อ่านที่ท่านเล่า เห็นภาพแล้ว  ตลกดี  นั่งขำ ๆ  หัวเราะอยู่ในลำคอคนเดียว  หะ หะ หะ เฮ้อ !   คงน่ารัก  ได้เห็นชีวิตสมุน ๆ  มีท่าทาง  อาการตลก ๆ  ทุกวัน

นายคับวันที่15-17ธันวานี้ มีงานประกวดที่สวนสามพรานงานใหญ่ด้วยนะคับ นายไม่นำสมุนทั้ง2ไปเดินประกวดโชว์ห่านหรือคับ เพื่อจะได้ถ้วยรางวัลกลับบ้านมาดูเล่น ผมยังคิดว่าจะไปเลยแต่ต้องดูใกล้ๆก่อน เพราะจะไปดูเขาแข่งสุนัขอารักขาที่สำคัญของหมาขายถูกมากๆคับ ปีที่ผมไปมีตรวจสุขภาพฟรีด้วย(ของสมุนนะคับ)

ขอบใจนะลูกหมาดำตาบอด คือว่า...แบบว่า....มันไปกันไม่ไหวจริง ๆ ผมอะนะ เป็นคนเกิดวันศุกร์  ฉะนั้นตายเพื่อความสวยงามได้เลยนะ  และทีนี้เจ้าสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ เนี๊ยะก็มีอุปสรรคหลาย ๆ อย่างที่มาขัดกับอาการเกิดวันศุกร์ของผม  อะครับ  เลยไม่ค่อยได้นำไปไหนด้วย  เพราะสมุนหัวใจชมพูทั้งสอง จะชอบมาจู จุ๊บ ผมตลอดเวลา แล้วลองนึกดูถึงความยืด ๆ เยิ้ม ๆ ที่มาติดผมดูสิครับ พอพลักออกก็ทำหน้าเศร้า ตาห้อย กันอีก....เพื่อป้องกัน การตบตี กับระหว่างผมและสมุน  สมุนก็เลยต้องรับกรรม อยู่บ้านไปครับ( ประมาณเห็นแก่ตัวไว้ก่อน)

มีครั้งหนึ่ง  ผมออกอาการใจดีขึ้นมา เอาสมุนเบบี๋ ขึ้นรถไปหาเพื่อนเพื่อดูอาการขนแหว่ง   โอเค น้ำลายยืดกันในรถจนผมกะสมุนกลิ่นเดียวกันแล้ว ไม่เป็นไร ยอมมมมม  ขับรถตากแอร์กันอยู่ดี ๆ สมุนเบบี๋คงตื้นเต้นกับวิว ภายนอกรถที่ตั้งหน้าตั้งตาดู ล่าล้าลา...ขณะที่รถติดอยู่ สมุนเบบี๋ก็ ตดออกมา ปูดดดดดด  ปูดดดดดดด ปูดดดดดดดด  เริ่มหมุนไปหมุนมา  ผมก็ โอ้ววววววว พระเจ้าช่วยผมด้วย  อย่านะ อย่านะ  อย่าปล่อยออกมาโดยเด็ดขาด  วันนั้นกว่าจะถึงบ้านแถบตาย ต้องเปิดหน้าต่างรถหลอกล่อ ขับรถไป ก็ต้อง เล่นกับสมุนไปด้วยเพื่อให้สมุนเบบี๋ลืมสิ่งที่ตัวเองกำลังจะผลิตออกมา  ...... เข็ดเลยครับ

อีกอัน  เอาสมุนหมูไปหาหมอ  ....สมุนหมูชอบมากขึ้นรถเนี๊ยะ น้ำลายสมุนหมูจะเยอะกว่าสมุนเบบี๋เยอะมากกกกกกก  ดูวิวิ ตื้นเต้น กันไปตามทาง สมุนก็เกิดอาการรักผมขึ้นมา จะมานั่งตักซะให้ได้ ทั้งปีน ทั้งป่ายข้ามเก้าอี้มาหาผม  หากเป็นลูกหมาน่ารักก็ว่าไปอย่างแต่นี้ ตัวก็อ้วนขนาด น้ำหนักพิกัดก็เกือบ 30 โลบวกน้ำลายที่ไหลเยิ้มเป็นชาม ๆ  ตบตีไปก็ทำตาห้อยย้วยแดงอีก ..วันนั้นสรุปว่า ตบตีกันตลอดทาง ชุดผมก็แหกไปหนึ่งตัวด้วยทั้งเล็บและน้ำหนักของสมุนหมู!!!!!

เป็นตัวอย่างที่ผม ขออนุญาติเห็นแก่ตัว ให้สมุนทั้งสองเป็นเต่าต่อไปในบ้านผม .....นะ ดี แล้ว

น่าเสียดายแทนสมุนทั้ง2จังนึกว่าจะได้เป็นนายแบบกับเขาบ้าง แหะ แหะ ผมเคยไปเดินเล่นในงานประกวดแบบนี้มาหลายครั้งอยู่คับเวลาไปชอบเอาเจ้าบางแก้วไปด้วยเพราะเวลาใครเห็นก็จะบอกว่า "กล้าพามาได้ไงบางแก้วดุจะตาย" แล้วเขาก็จะได้เห็นว่าบางแก้วของผมไม่ดุ (มันทำให้ผมดูเท่อย่างไรไม่รุ แหะ แหะ)

งั้นไว้ผมจูงบางแก้วให้ แล้วลูกหมาดำตาบอดแบกหมู ให้ผมดีปะ อย่างนี้อาจจะพอไปกันรอด อิอิ  เพราะสมุนทั้งสองเดินไกล ๆ ไม่ไหว หายใจไม่ทันจะช็อกตายเอาซะเฉย ๆ  เคยพาไปเดินเล่นที่บ้านคุณแม่(มนุษย์)ด้วยนึกว่าจะดี จะได้ออกกำลังแต่กลับเป็นว่า เกือบตายหายใจไม่ทัน น้ำลายยืด ตาเหลือก >>>>  เวรกรรม >>>>แล้วอีกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ต่อหน้าสมุนผม จะดูดีไปหมด เพราะคงไม่มีอะไรที่จะอ้วน จะยืด จะย้วย จะยาน จะบาน  กว่านี้อีกแล้ววววววววว

หลาย ๆ คนผ่านมาอ่านแล้วคงจะนึกว่า  แล้วผมจะเลี้ยงทำไมเนี๊ยะ สมุนที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้  อิ อิ ก็เพราะผมชอบให้ทุกอย่างรอบตัวผมกลายเป็นเต่า นะสิครับ  อิ อิ !!!!  มันปกครองง่ายดีครับ

ไปหละน่า....ลา ล่า ลา  วันนี้วันเสาร์ต้องไป คนๆ เข้าไว้ซักกะหน่อย

สงสัยต้องลองหารถเข็นเด็กให้สมุนของนายเสียแล้วคับอาจจะช่วยได่บ้าง

สงสัยนายคงต้องเป็นคนแก่มักมัก แน่แน่ ถึงไม่มีแรง ขอกำลังเสริมด่วน แหะ แหะ

ก๊ากกกกกกกกก  โอ้วววว อ่านแล้ว นึกภาพตาม โอ โอ ไม่ไหวหรอกลูกหมาดำตาบอด  แค่หน้าเจ้าหมูเอง กับ หุ่น เวลาไปไหนกันทีก็มีแต่คำถามว่า ตัวอะไรนะ  จะแย่แล้ว ขืนเพิ่มรถเข็นเด็กเค้าไปอีก โดนขำตายเลย....

คุณช่วยด้วย  ยังครับ ผมยังไม่แก่  ออกจะหล่อ ขาว สูงยาว แต่แค่เข่าไม่ดีเท่านั้นเองครับ  .....  เรื่องแก่ นิห้าม เขียนครับ อ่านแล้วปวดหมอง กระเทือนใจ หัวใจจะวาย!!!! 

เข้าท่าดีนะคะอาจารย์  แล้ว เอาผ้าผูก โพกหัวสมุนทั้งสอง  เหมือนพวกนักดนตรีเพื่อชีวิตประมาณนั้น  นอนในรถเข็นเด็ก ตามลูกหมาดำตาบอดบอก  เท่ห์   และเก๋ไก๋ ไม่เบา ไม่เหมือนใคร ดีเหมือนกันนะคะ

สุดยอด  น่ารัก น่าชัง !

ไปกันใหญ่

ไม่เข้าท่าเหรอคะ   ความคิดคงไม่บรรเจิด  ขออภัยใน ณ ที่นี้ด้วยค่ะ  แย่จัง !

อย่างนี้ ก็ต้องรอ ให้ถึงวันฮาโลวีนสิคะเนี่ย                              ถ้าเผื่อเป็นไปได้ แปลงร่างสมุนอย่างที่ว่า   สาว ๆ   จะรุมกันตรึมมากกว่า  ยิ่งไปกับลูกหมาดำตาบอดด้วยแล้ว   ว้าว.........จ้าบบบบบ  นะคะ

อาจารย์คะ  หน้าสมุนมันแย่มากเลยเหรอ   มันน่าสงสารออก  อยากเห็นจัง   โอ้.......อย่างนี้ก็เหมือนมียันต์ที่มีชีวิต   ป้องกันผี ไม่ให้มาย่ำกรายเลยทีเดียวเชียว สิคะ เห็นไม๊คะ  สมุนนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกัน  ไม่ใช่เป็นเต่าอย่างเดียว  หะ หะ หะ

อุอุอุ นั้นสิทำไมผม ถึงนึกไม่ถึงนะ ฮาโลวีน  นี้เองที่เหมาะกับสมุนผม ....ขอบคุณ สำหรับไอเดียครับ ป้าแมว..ปีหน้า ปีหน้า

คือที่ผมบอกว่า หน้าสมุนมันเลวร้าย จริง ๆ ผมก็ไม่ได้เริ่มคิดอย่างนั้นด้วยตัวเองหรอกครับ  คือ แต่ผมสรุปจากเวลามีคนอื่นที่ไม่ใช่ผม เห็น สมุนทั้งสองทีไรมันก็จะมีเสียง  ว้ายยยยยตายแล้ว ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ !!! บ้าง หรือ ตายแล้วววว ตัวอะไรนะ ทำไมเป็นได้แบบนี้ !!!  ผมยังไม่เคยได้ยินประโยคว่า   อุ้ยน่ารักจัง หรือ อุ้ยว้ายทำไมหน้าหล่อแบบนี้  นะสิครับ....เฮ้ออออ

แต่สมุนหัวใจชมพู ทั้งสองก็ห้าวหาญครับเพราะเคยกัดคนซ่อมแอร์ที่มาที่บ้านไปแล้วนะครับ....ประมาณเต่ากัดนะครับ...อุอุ

เรียน ท่านอสินะตันตระ

ขอความกรุณาท่านอสินะตันตระช่วยบอกคุณปุ๊กให้แว่นด้วยขอรับ  ว่าตัวปัญหาของแว่นเริ่มอีกแล้วขอรับเหมือนเดิมเลย  จนบางครั้งทำให้แว่นรู้สึกว่าทะเลาะกันแล้วต่อยกันปากคอแตกแล้วเลิกแล้วต่อกัน  ยังง่ายกว่าการทะเลาะกับความรู้สึกของตัวเอง ว่าจะเอาชนะใจตัวเองด้วยการอยู่เฉย ๆ หรือจะลองกับตัวปัญหาซักตั้งนึงในเมื่อเล่นไม่เลิก

โชคดีที่แว่นมีคนให้คำชี้แนะอย่างท่านอสินะตันตระและคุณปุ๊ก

หายหน้าหายตาไปหลายวัน....พรุ่งนี้ผมจะมาเล่าความดันทุรังสูงของโซดาหยดเดียว แบบผมให้อ่านกัน.. แหะ แหะ แต่วันนี้ผมขอลาไปป่วยต่อก่อนนะครับ....ยังไม่ไหว

เล่าถึงความดันทุรัง....ของโซดา 1 หยด

เมื่อปีหรือสองปีก่อนเคยได้มีโอกาสไปเที่ยวจังหวัดเลย กับเหล่าอาจารย์รุ่นหง่อม ๆ ในเทวาลัยตอนนั้นไปเครื่องบินกลับเครื่องบิน  เพราะเจ้าบ้านออกค่าเครื่องบินให้ จึงไม่มีปัญหา...ขากลับมาถึงกรุงเทพจำได้ว่าได้ยินท่านปิติยะตันตระ ที่กลับมากับรถอาจารย์ป๊อก  บ่นถึงเขาที่เป็นเส้นทางกลับจากจังหวัดเลยผ่านเข้ามาที่เพชรบูรณ์ว่าคดเหลือเกิน เวียนหัวมากกกกก.....ผมก็ยังหัวเราะขำ ว่าสม ๆๆๆ เพราะตัวเองกลับเครื่องและเกีลยดการเมารถมาก..แต่ก็หัวเรา สม คนอื่นเค้า...

ด้วยความดันทุรังของตัวเองเกิดอยากเห็นสถานที่ ๆ เคยไปตอนเด็ก ๆ ที่เขาค้อเพชรบูรณ์  ก็วางโปรมแกรมทัวร์สุดฤทธิ์ หาคนช่วยขับรถได้ ก็ออกเดินทาง ลัน ลั่น ล่า ...ทางออกจากรุงเทพมันก็เลียบ ๆ ดีอยู่หรอกแต่พอล้อรถแตะเข้าเขตเพชรบรูณ์ อะ ทำไมเขาเยอะจังแถมสูงปรี๊ดดดดดด  จนต้องแหงนหน้าขึ้นดู แต่ก็ยัง ลั่น ล่า อยู่แถมนึกว่าไม่ใช้ที่เราจะไปหรอก  สูงขนาดนั้นก็ตายพอดีสิ....ด้วยศึกษาแผนที่มาอย่างดี ว่าเข้าถนนเลขที่ 21  เลี้ยวซ้ายไปถนนเลข 12 จะเจอโรงแรม โอเคเป็นไปตามเป้าหมาย ขึ้นเขานิดหน่อยพอป่วน ๆ ท้องแต่รับได้  โรงแรมก็ดี วิว ก็ดี ฮ่า ๆๆๆ สำเร็จสมใจ มื้อเย็นวันนั้นด้วยความซ่า สุด ฤทธิ์ ก็หม่ำอาหารเย็นพร้อมไวน์ไปซักครึ่งขวด เอิก เอิก  เริ่มไม่เจียมตัว...

วันรุ่งขึ้นโซดาก็ซ่าต่อ จะไปดูน้ำตกแก่งโสภา กะ น้ำตกอะไรอีกสองอย่างใกล้ ๆ กัน ทีนี้คราวนี้เพราะความที่เริ่มป่าเขาถนนมันก็ไม่มีเลขถนนให้อ่านบ่อย ๆ เหมือนทางลาบนะสิ จะด้วยงบหมด หรือผมหาไม่เจอ  ปัญหาจึงเกิด เลี้ยวไปเลี้ยวมา เอออออ ถนนหมายเลข 12 หายไปไหน??  จำได้แต่ว่าจากที่ศึกษามาห้ามขับไปถนนเลขที่ 21 ที่เขียนว่าหล่มสัก หล่มเก่า เพราะทางจะคดมากกกกกก....ซึ่งก็คือทางที่ท่านปิติยะตันตระเคยไปมา

50 กิโลผ่านไปอาหารเช้าของผม คือไข่ดาวขนมปังและกาแฟกับบางส่วนของไวน์มื้อค่ำ ก็พุ่งพรวดออกจากปากออกจากจมูกผมแบบไม่ปราณี  ถ้าตอนนั้นมันออกทางหูได้ มันก็คงออก แหวะ แหวะ และก็ แหวะ มาตลอดทุก ๆ 15 นาที จนผ่านเข้ากิโลเมตรที่ 80 ผมเวียนหัวมากกกก แต่เหลือบไปเห็นป้ายข้างทางว่าที่เขียนว่า  " ยินดีตอนรับเข้าเขตจัวหวัดเลย "  อะจ๊ากกกกกกก

นี้ผมหลงมาถึงจังหวัดเลย เลยหรือแล้วนี้จะกลับโรงแรมอย่างไร ????? แงแงแงแง 

เพื่อนผมคนขับรถ  พิมพ์ชื่อในเครื่อง GPS ที่ติดตัวไปเครื่องบอกว่า ประมาณ 60 กิโลถึงจะถึงถนนเลข 12 ผมหน้าซีด ตายแน่ ตายแน่ ๆ  ผมนึกในใจกับอาการหัวหมุนติ้ว ๆ ท้องบิดไปหมด และผมก็นึกทำไงดี ทำไงดี ขณะที่รถก็ยังคงเลี้ยวคดไปคดมา ขึ้นลงอยู่บนเขา ผมนึกถึง คำสวดฉุกเฉิน ที่คุรุให้เอาไว้

..................... ผมท่องคำสวดนั้น (เขียนไม่ได้เพราะ งก ) ผมแจ้งชื่ออสินะตันตระ   นึกถึงพ่อ ขอความช่วยเหลือ ขอเปิดประตูฉุกเฉินหนีไปจากที่นั้น ณ ตรงนั้น ...5 นาทีผ่านไปกับอีกกี่เลี้ยวก็ไม่รู้ สำเร็จจจจจจ  ผมง่วงขึ้นมาแบบฉุกเฉินเลย ผมรู้หละว่าอาการแบบนี้ ติดต่อสำเร็จผมหลับตาลง ปล่อยตัวเองให้ครึ่งหลับไว้ และผมก็จากไป เหลือแค่บางส่วนไว้จาก ณ จุดนั้นจนอีก 80 กิโลที่เลี้ยวบนเขาและขอบเหว  ผมอาเจียนอีกเพียงครั้งเดียว....และผมก็รอดชีวิตกลับมาถึงโรมแรมมมม....

เมื่อขาผมเหยียบถึงพื้นโรงแรมได้ไม่เกิน 10 นาที เจ้าของประตูภาคพื้น  ซึ่งก็คือเจ้าบ้าน   ก็โทรเข้ามือถือผมกับคำถามสั้นๆ ที่ได้ใจความตามสายมาว่า  " เป็นไงบ้าง "  ผมบอกว่าไม่ไหวจะตายเอา ทรมารมากกกกกกก คุยไม่ไหว แต่มาถึงโรงแรมแล้ว ดีแล้ว เดี๋ยวขอพักก่อน  เจ้าบ้านพูดสั้น ๆ อีกก่อนวางสายไปว่า " ดูแลตัวเองหน่อย "     ฮะ ฮะ ฮะ ผมนึกสมน้ำหน้าตัวเอง 

หลังจากชั่วโมงนั้นผมรู้และจำได้ว่า การเปิดประตูฉุกเฉินแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้น  ผมเดี้ยงไปเลย 2 วันไข้ขึ้น เจ็บไปทั้งตัวเหมือนโดนตีมาทั้งตัว กินไม่ลง นอนลอย ๆ จำอะไรไม่ได้  แม้แต่วิธีขับรถ และรายละเอียดในชีวิตประจำวัน

เมื่อวาน เมื่อขาได้มีโอกาสกลับมาอยู่ในรังตัวเองแล้วนั้นก็คือบ้าน แดนตันตระที่เจ้าบ้านทำไว้ให้   ผมอาบน้ำด้วยสูตรที่เจ้าบ้านสอนเอาไว้  ผมหยดน้ำมันเขียวลงไป  และสวดบอกกับตัวเองว่า  ปลอดกัยแล้ว กลับมาเถอะ...

และวันนี้ผมก็ปกติดี ทำงานได้แล้ว  จำได้หมดแล้ววววว และ นั่งขำกับพฤติกรรมป่วนกับตัวเองที่สรรไปทำมา....แถมเข้าใจแล้วว่าเวียนหัวที่ ท่านปิติยะตันตระไปเจอมาเป็นอย่างไร

ขอบคุณเจ้าบ้านที่เปิดประตูให้หนีแบบผิดระเบียบ  ขอบคุณคุรุที่เมตตาให้หนี  ขอบคุณคนขับรถที่อุตสาห์ขับไปจอดรถไปให้ผม แหวะ แล้ว แหวะ อีก และรอดจาการตกเหวมา ++++++

เหอะ เหอะ แต่วันนี้พอหายดี ก็เริ่มซ่าอีก ว่า *()*  ไปเที่ยวไหนอีกดี!!!!  นิแหละน่ามนุษย์

มะลิ  แปรพักร์(เขียนแบบนี้หรือป่าวอะ)

วันนี้ขอผมนินทา เจ้ามะลิ สุนัขจอมป่วนประจำเทวาลัยหน่อยเถอะ  ตลอดเวลาที่ทำงานด้วยกันมา อะ!! หมากับคนทำงานด้วยกัน ??? ใช่แล้วครับคุณ ๆ อ่านไม่ผิด  ผมกับมะลิทำงานให้เทวาลัยเหมือนกันแต่อาจจะคนละหน้าที่กันหน่อย  เมื่อก่อน ก่อนที่เจ้าบ้านจะเปิดกว้างตันตระเทวาลัยให้บุคคลภายนอกแวะเวียนมาเหมือนทุกวันเนี้  เทวาลัยก็จะมีแค่ ยาย น้องปุ๊กปิ่น และผม ทำงานกันอยู่ที่นี้ มะลิผู้ทำหน้าที่เฝ้าสถานที่และมีหน้าที่ใช้พวกผมเปิดประตูให้มะลิเข้าออกเป็นอยู่เป็นประจำ  แล้ว ก็ไม่มีใครอีก....มะลิจึงค้อนข้างจะง้อ พวกผมอยู่บ้างเพื่อแลกขนม  ถึงแม้ว่ามะลิออกจะเรื่องเยอะอยู่สักกะนิดดดด มะลิไม่กินไก่ทอด มะลิไม่กินไข่เจียว มะลิกินแต่หมูทอดเค็มแต่ห้ามใส่กระเทียมนะ ขนมสุนัขถุงละยี่สิบมะลิก็ไม่ชอบ มะลิจะกินถุงละสี่สิบห้า  และอื่น ๆ อีกมากมาย?????? 

แต่....เราดูออกจะรักกันออกนะ

เดี๋ยวนี้สิ เจ้ามะลิแปรพัก ไปแย้วววว  จากที่ผมและน้องปุ๊กปิ่นเลิกงานมะลิก็มักจะเดินไปส่งถึงประตูบ้าน เสมอมา หรือวันหยุดเสาร์อาทิตย์ผมออกไปโจ๋ ไปซ่า กลับบ้านดึกดื่นขนาดไหนก็ตาม  มะลิก็จะตื่นและวิ่งตามส่งถึงประตูและยืนดูจนเข้าบ้าน  ผมรู้สึกว่าโอโห  คุ้มค่ากับความป่วนแฮะ  แต่บัดนี้เจ้ามะลิตัวป่วนมีอาจารย์ ๆ และท่าน ๆ ที่แวะมาเยี่ยมเยียนที่เทวาลัย พกหมูย่างตับย่าง มาฝากให้มากมายต่อวัน  สถิติใหม่สุดเช่นเมื่อวาน เจ้ามะลิได้สหว่าปามตับย่างหมูย่างของฝากไปถึงสิบสองไม้  !!!!!  ดูดิ ดูดิ  เดี๋ยวนี้มะลิส่งผมแค่ประตูเทวาลัย  เรียกก็ไม่มา หายหน้าหายตาไปนั่งรอหมูปิ้งซะเนียน ๆ แบบนั้น

เลยเป็นที่มาของคำข้างต้นว่า  มะลิแปรพัก

ฮืออออ ฮือออออ ขนาดหมายังไม่อยู่กับผมเลย ฮืออออออ ฮืออออ

พักตร์  แปลว่า ใบหน้า

พรรค  แปลว่า   พรรคพวกกลุ่มคน หรือ ซัมธิงค์ไลค์แท้ด

ส่วนคำว่า  แปรพักตร์  ควรใช้ว่า แปรพรรค  หรือไม่  เราปล่อยให้เจ้าของภาษาที่รักภาษา  เขาปวดหัวกันไปดีฝ่า.......

งั้นเอา  แปรพรรค  แบบนี้ละกันเพราะมะลิแปรพวก  เหอะ เหอะ ระวังเถอะจะจับเอาไม้เสียบตูดย่างซะ......

ต้นอาทิตย์นี้  ผมพึ่งมาโพสเรื่องความดันทุรังสูงของตัวเองในการไปเที่ยวทริปก่อน...เหอะ เหอะ ลงท้ายไว้ว่า มนุษย์ก็งี้หละ!!!   เมื่อสองวันก่อนเพราะอากาศเย็นลง ร่างกายหดลงมั่งเลยทำให้หัวใจคงจะพองโตขึ้น(เกี่ยวไม๊เนี๊ยะ)  ความที่ยังเห็นธรรมชาติไม่หน่ำใจเพราะโศกนาฤกรรมเมารถครั้งที่แล้ว  เมื่อความอยากที่ไม่เดือดร้อนใครเค้าคือไม่สร้างปัญหาให้คนอื่นนอกจากกระเพาะอาหารตัวเอง และกระเป๋าตังค์ตัวเอง  มันยังดุกดิก ดุกดิกในหัวสมองและหัวใจ  เอาอีกกกก  ผมก็หาจุดไปใหม่ นั่งเปิดหนังสือท่องเที่ยวเปิดเว๊ปมาสองวัน อิอิ  เจอแย้ววววว ครับผมเจอเป้าหมายในการทำทริปครั้งใหม่แล้ว  เจอปุ๊บโทรไปจองโรงแรมปั๊บ อะฮ้า ว่างซะด้วยยย  อุอุ  เอาวันเกิดตัวเองที่กำลังจะมาถึงนิหละ เป็นเหตุผลในการอ้างกับตัวเองในการโดดงาน  ยะฮู้  ไปเมารถกันใหม่ดีฟ่า!!

เมื่อค่ำวาน  เจอเจ้าบ้านผมเลยรีบบอกลางานล่วงหน้าเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวอีก  ผมยิ้มปากว้างบอกชื่อสถานที่จุดหมายที่จะไปว่า   ปาย   คำตอบจากปากเจ้าบ้านกลับมา คือ  " ยังไม่เจียม "

ฮ่ะ ฮ่ะ  ผมตอบว่า  โซดาหยดเดียวอย่างผมต่อมเจียมตัว  มะมีคร๊าบบบบบบบ

อากาศดี๊ ดี จนไม่อยากให้จากไป....แต่ทำไงได้หละ ทุกงานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา+++

สิ้นปีกำลังจะมาถึงพร้อมปีใหม่ตามมาตามสากลมนุษย์..ได้ยินคนโน้นคนนี้พูดกันถึงปีนี้ที่กำลังจะผ่านว่าทำอะไรไปบ้าง เกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็มานั่งสาระตะคิดบ้างว่า ตนเองหละ  ปีนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง  *()*  โอโห นึกไล่มาจากปีใหม่ที่แล้วว่าตนเองอยู่ไหน ทำอะไร ความจำต่าง ๆ ที่อยู่ในจิตในสมอง  อืมมมม  ปีนี้ 2549 ช่างผ่านอะไรมาเยอะเชียว  เป็นปีที่มาถึงคำว่า  วิมุติ  ได้ในระดับที่ผมว่าไกลพอควรในความสามารถของมนุษย์หนึ่งฅน ได้หลุดพ้นจากพันธะนาการของมนุษย์อย่างที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเข้าใจมาก่อน ....2549  เป็นครึ่งปีที่เรียนทุกข์อย่างแสนสาหัสและอีกครึ่งปีที่เหลือเป็นการเข้าใจวิถีหลุดพ้น.....

ทุก ๆ ปีที่เติบโตมา จนโตมาถึงป่านนี้คิดเสมอว่า ทุกปีได้เรียนรู้ศาสตร์ตันตระเพิ่ม  ได้เข้าใจสุขและทุกข์ ของตนเองและมนุษย์เพิ่มทุกปี  เหมือนความรู้ที่ไหลมาไม่มีวันจบ  แต่ปี 2549 นี้ถือเป็นปีที่ค่อนข้างพิเศษเชียวเมื่อนึกถึง ....

ปีนี้ ต้นส้มของผมออกผลให้คั้นน้ำดื่มได้ชื่นใจมากนัก...เพียงพอ และสามารถแบ่งปั่นผลส้มให้คนอื่นที่ชอบในรสชาติของผลส้มของผมได้ดื่มให้ชื่นใจ มากขึ้น มากขึ้น เพื่อรอต้นส้มของตันตริกเหล่านั้นออกดอกออกผลเป็นของตนเอง.....

วางได้หยิบได้ค่อยวาง  หยิบได้วางได้ค่อยหยิบ...ผมวางความเป็นมนุษย์ไปแล้วและเลือกหยิบแต่สิ่งที่อยากหยิบแล้วเท่านั้น ชีวิตใหม่ของผมกำลังดำเนินต่อไปเพื่อรอวันที่ผู้เป็นเจ้าของชีวิต อนุญาติให้กลับบ้าน... 

กราบขอบคุณเหนือหัวต่อคุรุทุกท่านที่อดกลั้นสั่งสอนผม  ให้เป็นตันตริก 

ขอบคุณ 4 Kings ที่อดทนผมและประคับประคองให้ผมเดิน

ขอบคุณเจ้าบ้านที่รองรับวิถีชีวิตอันป่วนประสาทของผมและเป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ ๆ ตั้งแต่เด็กจนแก่

ขอบคุณเหล่าอาจารย์ทั้งหลาย ที่เป็นเพื่อนที่ดีให้ไม่เหงาได้ทุก ๆ วัน  และให้รู้จักคำว่า   เพื่อน

Happy New Year ต่อทุกท่าน   ตันตริกทุกคน  ขอให้ทุกคนมีความสุขตามอัตภาพที่เราพึงมีได้ มีทุกข์ให้น้อยที่สุด  และ ถือขนมในถาดให้ดี ๆ อย่าให้หล่นหายไประหว่างทางเวลากลับถึงบ้านจะได้มีขนมอวดคุรุ ว่า  สำเร็จแล้วครับ/ค่ะ......

เรียนท่านอสินะตันตระ

อยากเรียนถามว่าวิมุติ(ศาสตร์แห่งการหลุดพ้น) เป็นอย่างไรขอรับ (หมายถึงไม่รัก โลภ โกรธ หลง หรือเปล่าขอรับ)

ตอบคุณแว่น

วิมุติ - การหลุดพ้น  หลุดจากพันธนาการของสิ่งอื่นต่อตัวเรา  แต่เราจะถือหรือจะหยิบหรือจะผูกอะไรไว้นั้นเป็นเรื่องของเราเหตุเพราะเมื่อไปถึงวิมุติแล้ว  ถือหรือวางก็เหมือน ๆ กัน มันไม่มีอะไรส่งผลต่อตัวเราอีก *()*  จะรัก จะโลภ จะโกธร จะหลง จะสุข จะทุกข์  มันก็ไม่ส่งผลอะไรอีก  อยากมีก็มีไม่อยากมีก็ไม่มี  ไม่มีลักษณะ ไม่มีสัญญา อีก....

ประมาณนั้น

30 ธันวาคม 2549 ปีใหม่อีฟ...แล้วน่า

ใคร ๆ ทำอะไรไปบ้างและวางแผนอะไรกันวันส่งท้ายปีพรุ่งนี้บ้าง  ผมก็เองคงไปหาที่เมาของผมหละครับ ตามประสาคนโสดบ้าง ไม่โสดบ้าง แต่ปีนี้สิ่งที่ทำให้ไม่รู้สึกเหงาเลยคงเป็น เพราะเจ้าบ้านแสนใจดี จะจัดอัคนีให้ได้แวะเวียนไปทำได้ตลอดเวลาจนข้ามปีใหม่  แถมมีจัดอาหารไว้หม่ำกันอีก ....

ใครที่ไม่ได้ไปต่างจังหวัด หรือไม่มีโปรแกรมอะไรพิเศษ หรือกำลังรู้สึกเหงา ๆ เพราะไม่มีคนรู้ใจข้างกาย เชิญครับ เชิญ มาเทวาลัยนั่งคุยกันไปมา  รับรองว่าไม่มีเหงา หนักจะฮาซะมากกว่า.....

อาหารเหล้ายาปลาปิ้ง มีให้แก้หิวววววววว    แต่ช้าหมด อดไม่รู้ด้วยเพราะเราเหล่าตันตริกนะ นักกินตัวยง  อิอิ  ผมละคนหนึ่งละ 

ขอสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าแด่คุณอสินะตันตระและทุก ๆ ท่านที่แวะเวียนเข้ามาถาม...มาตอบ...ให้คนที่แวะเวียนเข้ามาอ่านอย่างหนุงหนิงได้ความรู้ และความสุขไปในเวลาเดียวกันค่ะ

ขอให้มีความสุข สนุกสนาน ตามหนทางที่เลือกเดินนะคะ

Happy New Year ค่า

ขอบคุณครับ  *()*

ขอให้คุณหนุงหนิงมีความสุข สนุกสนานเหมือนกันครับ....

ผม อะ เมื่อคืนผมหัวเราะซะกามปวดเลยครับ  แถมค็อกเทลยังไหลอยู่ในเลือดไม่ยอมจาง เลยครับ เอิก เอิก+++++

สวัสดีปีใหม่  2550 ค่ะ  ท่านเจ้าบ้าน และท่านอสินะตันตระ

ก่อนอื่นใด ๆ ขอกราบขอบพระคุณท่านงาม ๆ  ๆ  สำหรับสิ่งที่ผ่านมา ที่ท่านเป็นแสงสว่าง ช่วยส่องนำทาง และแนะนำคำสอนดี ๆ     เพื่อประโยชน์ในการดำเนินชีวิต    และสั่งสอนในการเป็นตันตริกค่ะ  รวมทั้งความสนุกสนาน  อิ่มเอม  ทั้งกายและใจ

ขอให้ท่านประสบความสุข   สุขภาพแข็งแรง  สนุกสนาน (ลัล  ล่า  ลา ตามแบบฉบับของท่านอสินะตันตระ)  และเป็นที่เคารพรัก และเทิดทูน และเป็นที่พึ่งช่วยชี้แนะ แด่ท่านคณาจารย์น้อย  ใหญ่  รวมทั้ง ป้าแม้ว คนนี้ด้วยนะคะ

HAPPY  NEAR  YEAR  2007

ปีใหม่นี้ 2550   เปลี่ยนชื่อใหม่แล้วค่ะ  จาก ป้าแมว   เป็นป้าแม้ว   อาจารย์มี๋...........ท่านว่าดีค่ะ   มีโชค มีลาภ

ขอให้มีโชคลาภ  มีสิ่งที่ดี ๆ เข้ามาในชีวิต จริง ๆ  ก็ say  yes !   ok  แล้วค่ะ