ศุกร์ 13 จ้า.......

พ่อใครมา น้ำตาใครไหล.... อุอุ.....

เย้....มันกลับมาแล้ว

สร้อยทองกะจี้ตะเกียบคู่ของผมมันกลับบ้านแล้ว.....โพสไว้ในกระทู้ไหนไม่รู้ว่าสร้อยกับจี้ที่ออกแรงไถ่เจ้าบ้านมามันหายไปจากคอ ซะ เฉย ๆ ..แต่วศินะตันตระบออกผมไว้ว่า "อย่าคิดมาก อย่าบ่นเยอะ  ถ้ามันเป็นของเรามันก็จะกลับมาเอง"  จนผมลืมมันไปแล้สนะเนี๊ยะ...

เย้ยยยยยย....  มันกลับมาแล้วครับ พ่อแม่ พี่น้อง ทุกท่าน อยู่ดี ๆ มันก็กลับมาอยู่ในเก๊ะผม.....เหอะ เหอะ แสดงว่าผมจะมีคู่ตุนาหงัน กะเค้าแล้วนะครับ...

ฮูเล่ ๆ  ฮูเล่   โย่ว ๆ  ดีใจกับท่านอสินะตันตระด้วยนะคะ

โพสไว้ที่ กระทู้ 108 ค่ะ  

เทศกาล เห็ดโคนรั่วบ้าน...

วันก่อนเห็นคนโชว์บั่นท้าย คุ้น ๆ ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่แถวริมรั่วในสนามหลังบ้านผม  ...อะใคร อะเข้ามาได้ไง???? หลังจากพิจารณาบั่นท้ายที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ซักพัก ก็ ถึงบางอ๋อว่า  โถถถถ คุณแม่(มนุษย์)  ผมนิเองคาดเดาจากสถานที่ที่กำลังก้มเงย อยู่ก็เลยนึกขึ้นมาได้ว่า  ถึงเทศกาลเห็ดโคนแล้ว  เพราะปีที่แล้วในกะทู้เก่า ๆ เคยโพสไว้เกี่ยวกับเห็ดราคาแพงที่มาขึ้นอยู่ข้างรั่วบ้าน ตอนปลายฝน ต้นหนาว อิอิ  ดูดิ ปีนี้ก็ไม่ยอมพลาดกัน  แถมได้ความมาว่ามีแข่งกันเก็บ กะ คุณย่าเอนกซะด้วยนะครับ.....มันก็ดูน่ารักดี อะครับ แต่ก็นึกไปว่า  ไปซื้อเอาจะดีไม๊อะ ค่ายาแก้ปวดหัวเข่ากะปวดหลัง จะแพงซะกว่าราคาเห็ดเอานะสิ.....อะ จึ๋ยยย  แต่ใครจะกล้าแซว  มีหวังโดนบ่นหูยาน!!!!!

คนเรามันจะ  ป่วยกันแค่ชั่วหลับ กะ ตื่น ได้ไง ฟ่ะ???

อุตสาห์เก็บอาการ กระดี้ กระด้า ไม่ให้เจ้าบ้านเห็นว่า  เย้ เย้ วันหยุดยาวสามวันแหนะ แถมงบประมาณเพียบ ๆ จะหาแอลกอฮอลเข้าเลือดมันตั้งแต่เย็นวันศุกร์ยันเย็นวันจันทร์เลย  ลา ล้า ล่า แอบบบบซุ่มเงียบอาการไว้  เดี๋ยวจะโดน ตัดไม้ล่ม.....

ละก็โดนจริง ๆ ไม้ล่มทับ

เมื่อคืนมันก็ยังดี ๆ อยู่เลยนะครับตอนนั่งโจ้สปาย เล่นเน็ทอยู่ในห้องนอน  เข้านอนมีฟามสุก ...ครอก ครอก ... หลับข้ามคืนมา  ตื่นขึ้นมา อ๋อยยย ทำไมมันปวดกระดูกกับหนาวอย่างนี้ ฟ่ะ!!!!  คิดว่าแอร์ในห้องนอนคงเย็นไป เลยเดินลงไปเล่นกับสมุนหมูกับสมุนเบบี๋  ที่สนามหลังบ้าน  นั่งเล่นอยู่ตรงแดดเปรี๊ยง  แต่ผมหนาวอะ ??? ชัวร์ไม่มั่วนิ่ม  โดนตัดต้นไม้ล้มทับแย้ววววว 

โถ แล้วผมจะเอาแรงที่ไหนไปป่วน นอกบ้านละครับอีกตั้งสามวัน ......เศร้า ดิ

555วานนี้เราก้อโต้รุ่งอีกเเร้วนอนไม่หลับๆๆๆจิงๆๆๆโอ้ยทุกข์ๆๆๆช่างเหอะตักตวงกานหน่อยเราก้อเหลืออีกเเค่อาทิดเดียวก้อสิ้นจัยนั้นคือจาเปิดเทอมโอ้ยๆๆๆๆสู้ๆๆ((จิงหรือ?))โอ้เเม่เจ้าพาสาฝรั่งเสดคืนครูหมดเเร้วทั้งๆๆที่ม่ายค่อยมีหั้ยคืนเเร้วจาปายคุยก่าครายเค้ารุเรื่องมั้ยเนี้ยยยยยยบ่นๆๆๆๆเเร้วก้อบ่นนนนน5555ปายระชะเเว้บบบบบ

ด้วยอยู่ในภาวะ ป่วย   เลยต้องเปิดอยัยตะนะ เพิ่ม อืมม เกิดนึกถึงจิกซอล์ขึ้นมา  ..  ไร้ลักษณ  อสัญญา วิมุติ

ไร้ลักษณ  คืออะไร

อสัญญา  คืออะไร

วิมุติ คืออะไร

คำสามคำนี้คือ จิกซอล์ ที่ตันตริกต้องต่อให้ครบ  ครบเพื่อหลุดจากสิ่งพันธนาการณ์ คือ ทุกข์ใจ..

วันนี้นึกถึงประโยคหนึ่งในศาสตร์ วิมุติ  ขึ้นมาคือ " วางซะตั้งแต่ยังไม่หยิบ "  แน่นอนตันตริกทุกท่านคงเคยได้ยินมาบ้างกับประโยคที่ว่า  " หยิบได้วางได้ค่อยหยิบ  วางได้หยิบได้ค่อยวาง " ประโยคอัมมะตะที่ฟังกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง  จริงไหม...หากใครเคยฝึกวางแล้ววางเป็นแล้ว  จะถูกฝึกให้หยิบอีกเพื่อหยิบแล้วจะได้วางเป็น.....

เมื่อทำทั้งสองอย่างจนคล่องแล้ว สเต็ปต่อไปคือวางซะตั้งแต่ไม่หยิบ.... ฮ่ะๆๆๆ  งงหละดิ  ตัวอย่างเช่น

ผมเป็นคนชอบกินมะม่วงเปรี๊ยวจิ้มพริกเกลือกระปิ มากกกกกก  แต่กินไม่ได้เพราะกินมะม่วงแล้วอ้วน อ้วนแบบว่ามะม่วงหนึ่งลูกจะทำให้น้ำหนักผมเพิ่มหนึ่งโลเลยประมาณนั้น   เมื่อผมรู้เหตุที่มาของผลลัพท์  ผมก็วางมะม่วงลงคือไม่กินด้วยความเข้าใจ  ผมไม่กินมะม่วงของโปรดมาหลายปีมาก เห็นก็ไม่กินเพราะอธิบายกับตนเองว่า  กินแล้วอ้วน...เอาหละถือว่าผมวางมะม่วงได้แล้วนะ

ที่นี้ผมจะหยิบหละนะ   ผมอยากกินมะม่วงแรดจิ้มพริกเกลือ ผมซื้อเลยปลอกกิน กินเท่าที่อยากกินและเสพกับความสุขของรสชาติของมันผ่านลิ้นเรานิหละ  มันให้ความสุขผมมากผมจดจำมันเอาไว้ในส่วนหนึ่งของสมองถึงอารมณ์สุข ของการกิน  และแน่นอน  ผลตามคือ น้ำหนักขึ้นตามจำนวนลูกมะม่วงที่กินเข้าไป  คราวนี้ผมต้องวางลงอีกครั้ง คือเลิกกินมะม่วงอีกครั้ง....

เมื่อทำทั้งสองอย่างเป็นทีนี้ก้อถึงประโยคที่ว่า  วางซะตั้งแต่ยังไม่หยิบ  ทำไง?

อย่างนี้  ทุกวันนี้ผมเดินผ่านร้านขายผลไม้เจ้ามะม่วง อ้วน ๆ อวบ ๆ เขียว ๆ นอนอยู่ในตระกร้าแม่ค้า  กระพริบตาให้ผม ปิ้ง ปิ้ง  ผมเห็นมะม่วงผมอยากกิน ผมก็รื้อความรู้สึก ปิติ ของการกินมะม่วงที่ผมเก็บเอาไว้ในส่วนหนึ่งของสมองออกมา  เสพมันซะเบ็ดเสร็จจากสมองผม ทั้งรสชาติของมะม่วงกับพริกเกลือและตามด้วยทุกข์ของการลดน้ำหนักอีกเป็นอาทิตย์ ๆ ที่นี้เมื่อทำครบกระบวนการในสมองแล้ว  คือทั้งหยิบและทั้งวาง   ประมวลผลส่งไปที่จิต  จิตเราจะเสพทุกอย่างทั้งสุขและทุกข์  โดยที่ไม่ต้องลงมือกระทำซะด้วยซ้ำ  อิอิ  เข้าใจไหม???

ไม่เข้าใจหละดิ  ?? ถือว่าเป็นของขวัญวันป่วยละกัน  แต่ทั้งนี้ท่านต้องฝึกวางและหยิบ จนชำนาญซะก่อน  และก่อนนั้นท่านจะวางและหยิบได้สมบูรณ์ได้ ท่านก็ต้องไร้ลักษณ และ อสัญญาให้สำเร็จมาก่อนเช่นกัน....

ถ้าถูกลบข้อความนี้ ภายหลังเพราะสอนมากไป ก็ ตัวใครตัวมันเด๋อ......

จะพยายามหัดฝึกฝน  ตามที่อาจารย์ อสินะตันตระ สอนไว้ให้คล่องค่ะ

"วางซะตั้งแต่ไม่หยิบ"  ก็มีความสุขดีนะคะ   เพราะไม่ต้องทำสิ่งนั้น ๆ อีก    แต่มีจินตนาการของความสุข  และทุกข์ในเวลาเดียวกัน เข้าใจในเหตุ และผล  โดยไม่ต้องลงมือกระทำ

เคยทำได้มาแล้ว แต่มาเจอคำสอนว่าเกิดเป็นคน คน ๆ เข้าไว้ต่อเลยกระจาย คนแรงไปหน่อย คงต้องกลับมาที่ทำไมใบไม้ไหว และต่อด้วย หยิบได้วางได้ค่อยหยิบ และเกิดเป็น คน คน คนเข้าไว้ คงจะต้องเลือกคน แล้ว

วัยรุ่น(น้อย)เซ็ง จริงๆ .....ดูดิอาการดีขึ้นกลับมานั่งทำงานอีกแย้ว  คิดๆ ไปงานนี้วันหยุดอันกระดี้กระด้าของผมมันชั่งเหมือนกับคำว่า  คิดซะว่าฝันไป จิง ๆ เฮ้ออออ...ใช้ชีวิตอยู่บนเตียงนอนกับ โจ๊กซองรุ่นพระเจ้าเหา ที่ขุดค้นพบในลิ้นชักในครัว  ปะทังชีวิตมาได้...วันนี้ผมอะ กลับมาเป็นโซดา อีกแล้วนะ จะบอกให้...ล่า ล้า ลา

วันนี้ ท้องฟ้าก็แจ่มใส แดดอุ่น ๆ เดินย้วย ๆ มาทำงาน...ถึงโต๊ะปุ๊บ ฮะจ๊ากกกกกกก  ใครเอายาพิษมาวางบนโต๊ะทำงานผม.......มันคือ มันคือ!!!!!  กุนเชียงหมู อะคร๊าบบบบบบ  มันอะแดงระเรื่อ อวบอั๋น กระพริบตาให้ผมตรงมุมโต๊ะ พร้อมโน๊ตว่าอาจารย์นิน เอามาฝาก...  โถถถถ ผมพึ่งจะสอนคนอื่นเรื่อง  วางซะตั้งแต่ยังไม่ได้หยิบ  นะเนี๊ยะ  นี้แหละข้อสอบผมอีกอันนอกจากมะม่วง....

เอางี้เดี๋ยวผมจะหม่ำ  แล้วเอาน้ำหนักคืนคนที่เอามาฝากไปละกันนะะ  อาจารย์นิน นะ

อูยยยยยย อะหย่อยยยย  วางซะตั้งแต่ไม่หยิบ !  ไม่อ้วนด้วย  แย่งหม่ำแล้วนะจ้ะ  หึ ๆๆๆ   กำลังหิวพอดี

อุอุ อิ อิ  ฮ่าๆๆ  ป้าแมวเสร็จผมหละ!!!   หม่ำกับผมแล้วต้องเอาน้ำหนักผมไปด้วยน่าเดี๋ยวคืนนี้ผมจะโอนไปให้น่า....เพราะผมอะ เขมือบไปจริง ๆ แล้วตั้งแต่มื้อเที่ยงท่อนครึ่งแหนะ โอ้ววววว อะหย่อยยยย ครับ

ถึงเวลาหยิบก็หยิบครับ แต่เอาคำสอนคุรุธัญญะเข้าใช้คือ

พอดี

หุหุมีคนถามมาว่าสมาคมคนนอนม่ายหลับของกระผมนี่ไม่อยากนอนหรือนอนม่ายหลับ-*-ขอตอบโดยตรงว่านอนไม่หรับขอรับคงม่ายมีครัยยอมเเหกขี้ตานั่งยุคนเดียวถึงเช้าหุหุเเร้วตอนนี้กระผมก้อยังม่ายด้ายนอนเรยจึ๊ยๆๆๆเข้าปายหาคุนปุ๊กก่าคนอสินะตันตระดีกว่า...ชะเเว๊บบบบบบ*^*

เรียนถามท่านอสินะตันตระ  หลังจากแอบเรียนจากที่ท่านอสินะตันตระสอนมากจากกระทู้ต่าง ๆ  ก็พอจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เลยอยากขอความกรุณาท่านช่วยอธิบาย " เกิดเป็นคน คนคนเข้าไว้ " แบบพื้น ๆ  ให้บัวเหล่าที่ 5 ที่มีความรู้นิดๆๆๆๆๆๆๆ ได้อ่านประดับความรู้อีกสักครั้งจะได้มั๊ย :-)

ตอบคุณแว่น

ตอบแบบง่าย ๆ เลยนะ  มันเป็นประโยคประชดไง  ว่าบางทีการทำตัววุ่นวายแบบมนุษย์มาก ๆ แล้วเกิดเรื่องะวกเหล่าตันตริกก็จะประชดกันเองด้วยประโยคเล่นคำว่า  "เกิดเป็นคน คนคนเข้าไว้"

อีกความหมายหนึ่งคือ  เมื่อหันวางแล้วในระดับหนึ่งมันจะนิ่งเกินไปเหมือนก้อนหิน ชีวิตก็ไม่สนุกสิ พวกเราชาวตันตริกก็จะแซวกันว่า  " เฮ้ยยยย เกิดเป็นคน คนคนเข้าไว้" หมายถึงออกไปหาอะไรให้มันสนุกทำดีกว่า

สามารถแปลลึกกว่านี้ได้อีก แต่เอาแค่นี้นะครับ

เรียนท่านอสินะตันตระ

ก่อนอื่นใด แว่นต้องขอกราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ท่านอสินะตันตระและเหล่าอาจาย์ที่ท่านช่วยสอนให้เข้าใจเรื่องต่าง ๆ มากขึ้น  (พูดด้วยความจริงใจไม่ได้พูดเล่น เพราะหลังจากที่เข้ามาอ่าน  Web และเข้าไปที่ตันตระเทวาลัยแล้วทำให้แว่นเข้าใจในชีวิตมากขึ้น)  และก็อยากจะบอกว่าพลาดอีกแล้วคับท่าน ตั้งแต่ได้เข้าตันตระเทวาลัย มีการประกอบพิธีตั้ง 4  ครั้ง ตั้งแต่วัชระบูชา  กรรมะบูชา 2 ครั้ง และรัตนะบูชา ไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้งอยากจะร้องไห้ คงมีกรรมเลยไม่มีโอกาสไป

เข้าเรื่องเลยดีกว่าตอนนี้แว่นมีความทุกข์เรื่องอื่นนอกจากเรี่องทุกข์เพราะรัก ซึ่งท่านคงทราบดีอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยอมรับความจริงแล้วว่าทำไมเขาหมดรัก แต่ยังทำใจไม่ได้ ยังคงถือมันไว้แต่ก้อกำลังพยายามวางมันอยู่  แว่นยังมีทุกข์อีกอย่างหนึ่งคือไม่ทุกข์ร้อนในเรื่องต่าง ๆ  เช่น แว่นเป็นหัวหน้าแผนก แต่ลูกน้องในแผนกไม่พูดกัน เพื่อนๆมองว่ามันเป็นปัญหาที่เราควรเรียกประชุมแต่เราก็ยังมองไม่เห็นว่ามันเป็นปัญหาตรงไหนที่จะทำให้เราเรียกประชุม   คนรักมีปัญหาเรื่องครอบครัวเขามาเล่าให้เราฟังเราก็ยังมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา  และอีกหลาย ๆ เรื่อง เลยทำให้รู้สึกว่ารอบตัวเรามีปัญหาตั้งหลายอย่าง แต่ทำไมเราไม่รู้สึกทุกข์ร้อนที่จะแก้ไขปัญหาเหล่านั้น  ตอนนี้เลยรู้สึกว่าทำไมเราถึงเป็นอย่างนี้แล้วจะแก้ไขอย่างไรดี (มีทุกข์อีกเรื่องนอกจากความรัก คือเรื่องเงินแต่พิจารณาแล้วรู้ว่าเกิดจากอะไรตอนนี้เลยต้องรับกรรมจากผลที่ตัวเองทำไว้) 

พูดง่าย ๆ ขอรับท่านอสินะตันตระ คือตอนนี้แว่นมีปัญหาเพราะไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่หือไม่อือกับเรื่องต่าง ๆ รอบข้าง 

อยากเรียนถามท่านอสินะตันตระอีกอย่างหนึ่ง คือ ทุกข์กับปัญหาต่างกันอย่างไร อย่างไรเรียกว่าทุกข์  อย่างไรเรียกว่าปัญหา

ตอบคุณแว่น  ข้อความคุณแว่นสงบลงนะครับ  ผมดีใจ

การที่เห็นว่ารอบตัวมีปัญหา หมายถึงเห็นว่าบุคคลอื่นรอบตัวมีปัญหา ยอมหมายถึงคุณสงบลงแล้ว  หากคุณไม่สงบและนิ่งพอคุณจะไม่มีทางเห็นว่ารอบข้างตัวคุณมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง  นี้หละครับ  ทำไมใบไม้ถึงไหว    ส่วนว่าการที่คุณไม่ทุกข์ร้อนกับปัญหาคนอื่นนั้นในส่วนตัวผมว่า มันไม่เห็นแปลกบุคคลที่นำทุกข์มาให้คนอื่นสิแปลกในตันตระ เราไม่เอาทุกข์มาฝากกันครับ  รักกันจริงต้องเจอกันยามมีสุข สิครับ

ปัญหากับทุกข์  นั้นต่างกันยกตัวอย่าง เรื่องหนี้   การเป็นหนี้คือปัญหาเพราะเราติดหนี้เค้า เค้าก็ตามทวงตามด่า ตามรังควาน มันนำมาซึ่งความรู้สึกทุกข์ได้  ถูกไหมครับ   ทีนี้การแก้ทุกข์คือ ไม่เป็นทุกข์ที่เป็นหนี้ มีหลายหนทางที่จะอธิบายว่าอย่างไรจะไม่ทุกข์เรื่องหนี้  ทีนี้คนที่ทำสำเร็จเรื่องไม่ทุกข์ในการเป็นหนี้คือแก้ทุกข์สำเร็จ   แต่ปัญหายังคงอยู่คือหนี้  ถูกไหมครับ

เข้าใจไหมเอ่ย  ถ้าไม่เข้าใจก็ถามเพิ่มมาครับ จะอธิบายให้

ขอเรียนถามคุณอสินะตันตระนะคะการไม่มีทุกข์ในการเป็นหนี้ คือการแยกเรื่องความทุกข์ออกจากหนี้   ก็คือการแก้ทุกข์โดยการรับสภาพ  ส่วนเรื่องการเป็นหนี้ หนี้ก็ยังคงอยู่  อย่างนี้ เป็นกรรมใหม่ ใช่ไหมคะ  รบกวนด้วยค่ะ

เรียนท่านอสินะตันตระ

วิธีการแก้ทุกข์เพราะการเป็นหนี้ คือการหาสาเหตุของการเป็นหนี้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำความเข้าใจการสาเหตุของการเป็นหนี้(จำได้จากการอ่านกระทู้ของท่านอสินะตันตระราง ๆ) หรือ หลับตาซะก็จะไม่เห็นใบไม้ไหว (อันนี้อาจารย์ที่ตันตระเทวาลัยสอนด้วยตัวเองแต่ไม่ทราบชื่อเพราะไม่กล้าถาม  หรือ"ไม่เอาทุกข์มาใส่ใจใยจะทุกข์" (อันนี้เกิดก็คำสอนของตันตระอีกนั้นละ)  ใช่มั้ยขอรับท่านอสินะตันตระ  ส่วนวิธีการแก้ปัญหาของการเป็นหนี้  คือ การเอาเงินไปใช้หนี้เขา

เรียนท่านอสินะตันตระ

เป็นเรื่องสืบเนื่องมาจากกระทู้แก่นของตันตระและตันตระเทวาลัย ขออนุญาตถามท่านที่กระทู้นี้เลยนะขอรับเพราะเริ่มงงในการอ่านกระทู้ของตัวเอง

จากที่ท่านอสินะตันตระได้กรุณาให้ความกระจ่างเรื่องการหลุดพ้น ว่ามี 2 วิธี คือ การอยู่เหนือกรรม ซึ่งทำยากมากกกกกกกกกกกกก กับวิธีการทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น  ก็คงไม่พ้นเรื่องความรักก็แล้วขอรับ (หยิบได้แต่ยังวางไม่ได้สักที เรียนภาคทฤษฎีมาแยะมากตอนนี้กำลังเรียนภาคปฏิบัติอยู่ไม่รู้ว่าจะสอบผ่านหรือเปล่า)   คือแว่นได้ขอพรจากองค์เทพให้คนรักกลับมาตอนนี้คนรักก็กลับมาแล้ว (ตามที่ได้พิมพ์ไว้ในกระทู้ระบายทุกข์)  และแว่นได้พิจารณาหาสาเหตุที่ทำให้เขาหมดรักเรา และพยายามปรับปรุงของผิดพลาดที่เกิดขึ้น อย่างนี้เรียกว่าการทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมั้ย (คือยังวางไม่ลงขอรับ) และในความคิดคือถ้าเขายังไปจากเราอีกเราก็จะไม่รักอีกเพื่อไม่ให้เป็นทุกข์อีก อย่างนี้ก็เรียกว่าการทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมั้ย (ในที่สุดก็ยังคงวนเวียนเรื่องความรักอีกโดนว่าแน่ๆๆๆๆ) :-)

ลืมขอรับ  ตอนนี้ที่ไม่มีโอกาสเข้าตันตระเทวาลัยไม่ใช่ว่าคนรักกลับมาแล้วเลยไม่เข้า แต่เพราะเงินหมด (เนื่องจากผลกรรมของตัวเอง) ทั้งทีอยากไปใจจะขาดอยู่แล้วอือๆๆๆๆ  เป็นตายยังงัยอาทิตย์นี้ต้องเข้าตันตระเทวาลัยให้ได้

ตอบคุณ y กระทู้ 173

การแก้ทุกข์ของการเป็นหนี้  ไม่ใช่การ  รับสภาพ   แต่ที่ผมเขียนนี้หมายถึง   การทำความเข้าใจ    ต่างกันตรงที่หากคุณรับสภาพมันหมายถึงคุณเก็บกดความคิด อารมณ์บางอย่างไว้มันจะทำให้ไปอารมณ์จะไปปูดด้านอื่น แต่หากทำความเข้าใจว่าเพราะอะไรถึงเป็นหนี้ และการเป็นหนี้ นี้สมควรแก่การเกิดทุกข์ คุณจะหมดเรื่องค้างคาในใจ  วิธีทำความเข้าใจอย่างหนึ่ง เช่น  การเป็นหนี้ของเรานั้นไม่ได้มีใครเอาปืนมาจ่อขมับว่า เป็นซะไม่เป็นจะยิงทิ้ง  แน่นอนว่ามันเกิดจากการตัดสินใจของเราเองด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่สนับสนุนอยู่ เพราะฉะนั้นการเป็นหนี้ของเราจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่มันควรจะเกิดทุกข์   

ส่วนเมื่อคุณแก้ทุกข์ของการเป็นหนี้ได้  แน่นอนว่า  หนี้ยังคงอยู่เพราะคุณยังไม่ได้เอาเงินไปคืนเค้าใช่ไหม  นั้นไม่ได้หมายถึง กรรมใหม่  อย่างที่คุณเข้าใจเพราะมันเป็นเรื่องเดิมครับ 

ตอบคุณแว่นกระทู้ 174  ดีครับเข้าใจได้ดี  ใช่ครับการทำความเข้าใจ ว่าเพราะอะไรถึงเป็นหนี้จะอธิบายความทุกข์ใจของคุณได้ในระดับหนึ่ง  ถ้าการเป็นหนี้มันมาจากการไม่มีเหตุผลของคุณเอง คุณก็จะได้รู้ครับว่า มันไม่ถูก อย่าทำอีก   แต่ถ้ามันมีเหตุผลสมควรคุณก็จะเข้าใจสิ่งที่กำลังทุกข์ดีขึ้น

ส่วนหนี้นั้นผมก็ยังเห็นด้วยกับการนำไปคืนเค้า   นั้นเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด  แต่หากคุณอยู่ในสถานะการณ์ที่ไม่สามารถคืนได้เลยจริง ๆ คือไม่มีเงินเลย  ก็ต้องทำความเข้าใจกับสถานะการณ์นั้นและแก้ทุกข์ซะ ซึ่งในกรณีนี้เรียกว่าปัญหายังคงอยู่แต่ไม่ทุกข์กับมัน....

ตอบ  คุณแว่นกระทู้ 175  ไม่ผิดหรอกครับกับการที่ยังวางไม่ลง  ขอแค่ได้เริ่มทำและพยายามต่อไป  การปรับข้อผิดพลาดของเราเอง เป็นเรื่องน่านับถือแล้วครับ  ถึงมันจะได้ผลหรือไม่ได้ผล แต่เราจะสามารถตอบตัวเองได้ว่า ได้พยายามแล้วได้ลองทำแล้ว   หากมันเกิดขึ้นในรอบหน้าที่โดนทิ้งคุณก็จะทำได้ดีขึ้น...

ในกรณี โดนทิ้งอีกหรือเค้าจากไปอีก  ใช่ครับเราทำความเข้าใจกับมันครับ และคุยกับตัวเองดูว่าเข็ดไหม หรือว่ายังไม่เข็ด หรือว่าความรักยังเป็นสิ่งให้ความสุขกับคุณอยู่  หากใช่ก็เล่นแกมใหม่แต่ทำให้ดีขึ้นกว่าเก่า   แต่หากว่าไม่ใช่คำว่ารัก มันทุกข์ทรมานเหลือเกินมิสามารถทนทานได้  ก็จงอย่ารักอีกครับ  เอาแค่คำว่าชอบก็พอ ....

จำไว้เถอะครับ  มันไม่มีอะไรเป็นของอะไรอย่างแท้จริงหรอกครับ ....

เรียนท่านอสินะตันตระ

เข้าใจแล้วขอรับและพยายามนำไปปฏิบัติให้ได้มากที่สุด วันนี้ไม่มีโอกาสได้ไปเทวาลัยอีกแล้ว เลยมีเวลาว่างมาตั้งคำถามที่ไม่เข้าท่าให้ท่านอสินะตันตระรำคาญใจอีกแล้วขอรับ จากที่ท่านได้ชี้แจ้งให้อ่านว่า คนเราวันเดือนปี และเวลาเกิด เป็นรหัสชีวิตที่ทำให้เราเป็นอย่างไร เช่น มันกำหนดให้เราต้องโดนทิ้งเป็นประจำ (อันนี้รู้ด้วยตัวเอง)  หรือมันกำหนดให้เราจะมีเงินมากเท่าไหร่ที่ภาษาชาวบ้านเรียกว่า รวยหรือจน แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรขอรับ คือถ้ารู้ว่าชีวิตนี้ไม่มีโอกาสรวย ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม จะได้มีต้องขวนขวายทำ ที่เรียนถามเพราะความขี้เกียจทำมาหากินขอรับ  ได้พบผู้รู้เหมือนพบทองคำจริง ๆ ขอรับ อยากเรียนรู้อีก ท่านอสินะตันตระมีอะไรพอชี้แจงบัวเหล่าที่ 5 อีกมั้ยขอรับ อยากเรียนๆๆๆๆๆอยากรู้อีก (ได้ความรู้มานิดหน่อยเลยโลภอย่างได้มีขอรับ)

ตอบคุณแว่นกระทู้ 180   อย่างแรกอย่าขี้เกียจครับ  ผมเองก็เกิดมาไม่ฉลาดแต่ผมไม่ขี้เกียจ  คำว่าขี้เกียจมันจะทำลายเราทุกอย่างครับ ฉะนั้นจำไว้ครับ  อย่าขี้เกียจเด็ดขาด...โอเช่?

ทำอย่างไรถึงรู้ว่าเราเกิดมาพร้อมกับ เท่าไหร่?  ใช่ครับนั้นแหละสำคัญ

1.เรารู้ได้ด้วยการจดสถิติสิ่งที่เกิดกับชีวิตเรา  มันค่อนข้างใช้เวลาแต่ทำด้วยตัวเองได้ เพราะเรื่องบางเรื่องมีระยะวนกลับ 10 ปี 12 ปีก็มี  

2.เจ้าบ้านครับ   ท่านบอกได้ว่าคุณเกิดมามี ได้ หรือเสีย ได้เท่านั้นหรือเท่านี้..แต่คุณทุกคนคงกลัวท่านไม่กล้าถาม อิอิ .... พอรู้แล้วเชื่อ เชื่อแล้วจด สถิติตนเองไว้ และพัฒนาให้เพิ่มหรือหลีกเลี่ยงเวลามันวนกลับมา

ส่วนเรื่องสอนผมไม่ได้สอนอะไรหรอกครับ อย่าเรียกแบบนั้นเลย   ผมก็แค่ชี้ทางให้คนที่มีชะตาที่อ่านแล้วเข้าใจหลุดพ้นแค่นั้นเอง..... ผมชอบเห็นรอยยิ้มของมนุษย์ครับ....ง่าย ๆ แค่นั้นเอง    แต่หากมีอะไรถามก็ถามมาจะตอบให้ แค่อย่าถามผมว่า  เหาะทำอย่าไร  เพราะอันนี้ทำไม่ได้ครับ

วันนี้ตื่นเช้ามาปล่อยสมุนหมูกับสมุนเบบี๋  ผมได้สัมผัสอากาศ กลิ่น และสีท้องฟ้าของหน้าหนาว พร้อมเสียงร้องของนกกาหว่าร้องส่งเสียงมาจากต้นไม้ใกล้ ๆ   แหมมม มันช่างให้พลังงานดีนัก...

เมื่อวานมีเรื่องขำ  น้องปุ๊ก(ปิ่น) ที่หลาย ๆ คนคงรู้จัก  ฝ่ายประชาสัมพันธ์แสนใจดีของเราตันตระเทวาลัย  เธอหัวเราะและบอกผมว่าเธอคิดคอนเซ็ปตัวเองได้แล้ว  เธอว่า  สวยใส สบายใจ ไร้สมอง    ก๊ากกกกกก...  ผมหัวเราะฮาตั้งนานด้วยคอนเซ็ปช่างตรงนักโดยเฉพาะ ไร้สมอง !!!!!

อะ นะ ผมเอาน้องปุ๊ก(ปิ่น) มาแซวบ่อย ๆ ในหลายกระทู้  เลยอยากชมบ้าง...เคยได้ยินไหมครับว่าคนโง่ที่แท้จริง จะไม่รู้ว่าตนเองโง่   หากแต่บุคคลใดยังรู้ยังพูดว่าตนเองโง่ อยู่นั้นแหละคือความฉลาดที่แท้จริง....ผมได้มีโอกาสสนิทกับน้องปุ๊กปิ่น ในช่วงที่ชีวิตเค้ามีทุกข์หนัก ซึ่งผมไม่ขอเล่าด้วยเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า   ปุ๊ก(ปิ่น)ยืนไม่ได้ในตอนนั้นและมีความเป็นมนุษย์และทุกข์อย่างมนุษย์แบบเต็มเปรียม....ผมและเจ้าบ้านหยิบยื่นหนทางของแนวคิด  ตันตระ  ให้ใน ณ ช่วงนั้น..ผมจำได้น้องปุ๊ก(ปิ่น) พูดทั้งน้ำตาว่าโง่อย่างปุ๊กจะไหวเหรอ  จะทำได้เหรอ แน่นอนเจ้าบ้านตอบว่าได้สิถ้าคิดจะทำ เพราะอะไรนะเหรอครับ  เพราะทั้งที่น้ำตานองหน้าแต่น้องปุ๊ก(ปิ่น)ไม่ได้เถียงในแนวความคิดเลยซักนิดได้แต่ตั้งใจฟังแนวชี้แนะพร้อมน้ำตา แล้วบอกว่า จะพยายาม...

วันนี้ เวลาผ่านน้อง ปุ๊ก(ปิ่น) ที่พวกเราแหย่เล่นกันกระจายทุกวันว่า ไร้สมอง  นั้น    ลองถกกันดูสิครับว่าน้องปุ๊ก(ปิ่น)มีแนวคิดที่ไม่ทุกข์ได้ดีขนาดไหน   เหตุเพราะไร้สมองและยอมรับในมันจึงทำให้น้องปุ๊ก(ปิ่น)ไม่เถียงในการนำแนว  ตันตระ  เข้าสู่วิถีตน  จน ณ วันนี้เธอผู้ สวยใส สบายใจ ไร้สมอง  ถือประคำสี   ขาวอิงดำ  ซึ่งหมายถึงผู้เรียนแนวเวช ล้วน ๆ และเธอทำได้น่าสนใจมากทีเดียว.......

คงไป อุสาห์ถูกปล่อย

ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบบบบ  *^*

ผมไปมาแต่ไปแบบ พอดี พอดี  ช่วงนี้มีงานให้ต้องเก็บสมองเอาไว้คิดซักกะหน่อย เลยไม่สามารถเอาน้องจินที่น่ารักเข้ากระแสเลือดได้เยอะ....สรุป เป็นซินดอเรล่าครับ  เที่ยงคืนถึงบ้าน อุอุ

พอดี พอดี

เรียนท่านอสินะตันตระ

เมื่อวานแว่นได้ไปเทวาลัยมาแล้วขอรับ พอเข้าไปถึงแล้วรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  เวลาขับรถไปก็ตั้งใจไว้เหมือนกันขอรับว่าจะไปถามท่านเจ้าบ้านว่าแว่นเกิดมาพร้อมกับเท่าไร่? เพราะตอนนี้แว่นคิดจะประกอบธุรกิจ นอกเหนือจากการที่เป็นมนุษย์เงินเดือนอย่างเดียว  แต่มันมีคำถามมากระซิบที่ข้างหู ว่า"แล้วจะรู้ไปทำไม รู้ไปเพื่ออะไร" ก็เลยคิดว่ารู้เพื่อที่เราจะได้รู้ว่าเราควรจะประกอบธุรกิจส่วนตัวมั๊ย  แต่มันก็มีความคิดขัดแย้งอีกว่า เราจะไม่ทำจริงหรือ แล้วชีวิตจะมีรสชาติได้อย่างไร คิดขัดกันไปขัดกันมาอย่างนี้จนถึงเทวาลัย พอเห็นหน้าท่านเจ้าบ้านเท่านั้นล่ะขอรับ คำถามที่จะถามมันหายไปจากหัวตอนไหน ได้แต่รู้สึกว่าอุ่นใจเหมือนมืร่มเงาให้เราได้พึ่งพิง แล้วแว่นก็ได้ความรู้อีกแล้วขอรับ

แว่นขอเถียงสุดใจเลยขอรับว่าที่น้องปุ๊ก(ปิ่น) ของท่านอสินะตันตระ หรืออาจารย์ปุ๊กของแว่น ไร้สมอง เพราะถ้าอาจารย์ปุ๊กไร้สมอง แว่นก็โค-ตะ-ระไร้สมองเลย ที่เขียนอย่างนี้เพราะว่าคนแรกในเทวาลัยที่สอนแว่นก็คืออาจารย์ปุ๊กนี้ละขอรับ จำได้วันแรกที่แว่นเปิดเจอ Web ของตันตระเทวาลัย แว่นก็สนใจและเดินทางไปเทวาลัยเลยขอรับ และก็ได้รับคำชี้แนะที่ยังไม่ถูกใจเพราะแว่นหา Web นี้เจอด้วยคำว่า "ไสยศาสตร์" และอ่านเจอว่าสามารถทำให้คนรักกลับมาได้ แต่พอเข้าไปกับได้คำแนะนำให้ขอพรองค์เทพเลยไม่ค่อยถูกใจ พอวันรุ่งขึ้นก็โทรไปที่เทวาลัยเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องการทำคุณไสยให้คนรักกลับมา ก็ได้คุยกับอาจารย์ปุ๊กซึ่งก็ได้รับคำสอนหลายอย่างแต่ตอนนั้นแว่นไม่สนใจอะไรต้องการอย่างเดียวคือให้ช่วยทำคุณไสยให้คนรักกลับมาชี้แนะนานมากแว่นก็วนอยู่เรื่องเดียวจนอาจารย์ปุ๊กคงอ่อนใจเลยว่า ตัดสินใจอย่างไรก็อย่าหลอกตัวเองก็แล้วกัน ตอนนั้นแว่นก็เลยคิดว่า การที่แว่นไม่หลอกตัวเองคือแว่นต้องการให้คนรักกลับมาเหมือนเดิม (ซึ่งตอนนี้รู้แล้วว่าเราก็ยังหลอกตัวเองอยู่ดี) วันรุ่งขึ้นแว่นก็เลยไปเทวาลัยอีกเพื่อขอให้อาจารย์ทำคุณไสยให้แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมคือให้ขอพรองค์เทพซึ่งแว่นก็ไม่เข้าใจอีก จนกระทั่งวันนี้แว่นรู้แล้วว่าอาจารย์ปุ๊กพยายามจะสอนจะบอกอะไรบ้าง เพราะฉะนั้นถ้าอาจารย์ปุ๊กไร้สมอง  แว่นก็คงโค-ตะ-ระ ไร้สมองเลยขอรับ

ส่วนเรื่องความรู้ที่แว่นได้มาไม่รู้ว่าแว่นเข้าใจถูกต้องหรือเปล่าเลยต้องขอคำชี้แนะจากท่านอสินะตันตระอีกแล้วขอรับ คือ เรื่องปัจเจกบุคคล  หลังจากที่แว่นได้ถามในสิ่งที่แว่นสงสัยกับท่านอสินะตันตระตอบคำถามอยู่หลายเรื่อง ซึ่งทำให้แว่นเข้าใจในทุกข์มากขึ้นและสามารถหาหนทางจัดการกับทุกข์ของแว่น เมื่อวานที่เข้าเทวาลัยท่านอาจารย์ก็ได้อธิบายให้ฟังว่าเป็นวิธีสอนแบบปัจเจกบุคคล  แว่นก็เลยมีคำถามว่า การสอนแบบปัจเจกบุคคล คือ การที่คนมีทุกข์เรื่องเดียวกันเมื่อมาขอคำชี้แนะก็จะได้คำชี้แนะไม่เหมือนกันแล้วแต่บุคคล และแต่ละคนก็นำความรู้ที่ได้ไปจัดการกับทุกข์ตามวิธีทางของตัวเองซึ่งอาจจะไม่เหมือนกัน  ใช่มั๊ยขอรับ

มีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากเรียนถามท่านอสินะตันตระ คือเมื่อหลายปีก็แว่นพาเพื่อนไปดูดวงที่วัดแห่งหนึ่ง หลังจากดูดวงเสร็จพระที่ดูดวงให้ก็เอาทองมาปิดที่ลิ้น และบอกว่าในวันเกิดห้ามกินของคาว (ให้กินเจหรือมังสวิรัส) และให้นำเงินไปในบาตรให้จำนวนเงินมากกว่าปีเกิด1บาท แว่นอยากรู้ว่าเขาเรียกว่าอะไร  มีผลอะไรบ้าง และถ้าในวันเกิดวันไม่ได้กินเจจะมีผลอะไรบ้าง

ตอบคุณแว่น ....ขอหัวเราะก่อนเป็นอย่างแรก  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  ขำดีครับเรื่องน้องปุ๊ก(ปิ่น)  ผมต้องการสื่อให้เห็นว่าระหว่างคนโง่ กับ คนฉลาด  นั้นไม่มีใครดีกว่าอะไรหรอกครับ  คนที่บอกว่าตัวเองโง่ไร้สมองแบบน้องปุ๊ก(ปิ่น)แต่ตัวเค้าเองกลับหาความสุขในชีวิตตนเองได้ในทุก ๆ วัน และแก้ทุกข์ตนเองได้ในทุกข์ ๆ วัน   แต่คนที่บอกว่าตนฉลาดนี้สิที่กลับก่ายหน้าผากก่อนหลับทุกคืนด้วยทุกข์สะสม....อันไหนดีกว่ากัน เนอะ>>>

เอาหละ ตอบคำถามเรื่องปัญเจก  ปัญเจกคือการรู้หนทางของตน  แต่มิสามารถสอนหรือชี้แนะนำความรู้ที่ตนเองรู้ให้คนอื่นรับรู้หรือเข้าใจในหนทางของตนเองได้  ....  เรียกว่าผู้รู้แบบปัญเจก     ส่วนตัวผมเป็นปัญเจกหรือไม่ตัวผมเองก็ไม่รู้นะ  วิถีเรียนแบบผมมักจะไม่ค่อยเป็นที่นิยม เหตุเพราะต้องตีทุกข์ตนเองออกมารักษา เหมือนบ่งหนองจากแผลติดเชื้อแถมเอายาราดอีก  แสบจะตาย....ใครฟังก็ อี๊  ไม่เอาอะ..ประมาณนั้น...อุอุ

เลยบางทีคิดว่า ตัวเองคงจะติดซาดิสสสส  แน่เลย....

ส่วนเรื่องการถูกทักมาเรื่องดวง เรื่องนั้นและเรื่องนี้...ผมตอบได้ง่าย ๆ แต่ทำยากว่า มันอยู่ที่คุณเชื่อไม๊ว่าจะต้องทำ ไม่ทำแล้วจะเกิดผลเสีย...ถ้าคุณเชื่อมัน มันก็จะเกิดกับคุณตามที่เชื่อ  หากคุณไม่เชื่ออะไรก็ทำอันตรายคุณไม่ได้.....  แต่ทุกครั้งที่ตอบแบบนี้ ไม่มีใครทำได้และยังคงวิตกต่อไป  เอางี้ลากเพื่อนมาหาเจ้าบ้านสิ ถ้าคุณมีโอกาสฝ่าฟันคนที่อยู่รอบ ๆ ท่านเข้าไปหาได้  เรื่องแบบนี้ฟังเจ้าบอกแจงแค่ครั้งเดียวก็หายกลัว....จริง ๆ นะครับ

เรียนท่านอสินะตันตระ

แว่นพอเข้าใจราง ๆ แล้วขอรับ อีกอย่างที่แว่นได้รู้คือ  ความรู้คือยาเสพติด  เพราะตอนนี้แว่นกำลังจะลงแดงเพราะอยากได้ความรู้อีก  แว่นเคยขอท่านเจ้าบ้านเรียนตันตระแล้วขอรับแต่ท่านเจ้าบ้านให้กลับไปคิดดูดี ๆ ก่อนเนื่องจากแว่นอยู่ต่างจังหวัดไม่อยากให้มีภาระและให้ลองศึกษาจากอาจารย์ที่เทวาลัยก่อนว่าใช่สิ่งที่อยากเรียนหรือไม่ เวลานั้นแว่นคิดอย่างเดียวว่าอยากเรียน ๆๆๆๆ ทำอย่างไรก็ได้ขอให้ได้เรียน  แต่ตอนนี้แว่นก็ยังอยากเรียนอยู่แตกต่างจากคราวที่แล้ว ตรงที่แว่นพอเข้าใจบ้างแล้วและคิดว่าเมื่อมันถึงเวลา ท่านเจ้าบ้านก็คงอนุญาตให้แว่นได้เรียน  (ชาตินี้ไม่เรียนขอเรียนชาติหน้าก็ได้)

ส่วนวันนี้ไม่มีคำถามขอรับ เนื่องจากความคิดยังไม่ตกตะกอน  ขอบพระคุณมากขอรับที่ให้คำชี้แนะ :-)

ฮั่นนนแน่ มีใช้คำว่า ตกตะกอน ซะด้วยนะครับ ดีแล้วครับค่อย ๆ คิดค่อย ๆ ศึกษาไป..เรื่องบางเรื่อง ประโยคบางประโยคผมใช้เวลาเป็นปีกว่าจะตีออก...มองในแง่ดีอย่างง่าย ๆ สุด คือ ดีกว่าเอาเวลาไปคิดเรื่องไม่ดีอื่น ๆ เช่น รัก โลภ โกธร หลง  ให้มันบ่อนทำลายจิตเราซะประมาณนั้น...

เรียนท่านอสินตันตระ

ประโยคต่าง ๆ  ที่ท่านสอนและอธิบายให้ผู้ที่สนใจอ่านรู้นั้นเขาเรียกว่าความรู้ใช้ไหมขอรับ  แต่เราจะเข้าใจได้ก็ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองใช่มั๊ยขอรับ

อีกอย่างหนึ่ง แว่นสะกดคำว่า "ใจเย็น"  เป็นแล้วขอรับ และรู้ว่าตอนนี้แว่นก็กำลังทุกข์เพราะคิด ขอรับ

(ต้องขออภัยท่านอสินะตันตระด้วย หากข้อความที่พิมพ์นั้นอ่านแล้วไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นั้น  คือคิดแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะประมวลความคิดออกมาเป็นคำพูดอย่างไรดี  เพื่อนที่คบส่วนใหญ่ก็ชอบว่าพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ซึ่งจริง ๆ แล้วถ้าใครเคยเห็นหน้าแว่นก็คงจะรู้ว่า***หน้าเอ๋อ ๆ  ต๊อง ๆ อย่างนี้พูดให้รู้เรื่องเคยนี้ก็ดีแล้ว)

ตอบคุณแว่นกระทู้ 191

สิ่งที่ผมแจง(อย่าเรียกว่าสอนเลยครับ) นั้นเป็นแนวทางความคิดให้พ้นทุกข์ในแบบของผมที่มาจากการเรียนรู้มาจากคุรุครับ   ใช่ครับมันเป็นวิถีที่จับต้องได้ในชีวิตประจำวันทุกวันนี้หละครับ  บทเรียนที่หาง่ายและไม่เสียตังค์หาซื้อ  ก็ชีวิตเรานี้หละครับไม่ต้องไปมองไกลกว่านี้เลย....

ในการเรียนตันตระ   นั้นมีหลายหนทางแห่งการแก้ทุกข์ครับ มีหลายวิธี  ที่คุณแว่นอ่านทุกกระทู้ภายใต้ชื่อ อสินะตันตระ นั้นคือแนวทางหนึ่งแค่นั้นเองครับ ยังมีอีกเพียบ....

ผมไปอ่านเจอบทนำเขียนโดยบรรณาธิการ  ในหนังสือเรื่อง  MAN"S SEARCH for meaning  มาเลยเอามาโพสให้อ่านกัน

หายครั้งในระหว่างสนทนากับผู้คนรอบข้างถึงเรื่องราวความเป็นไปของชีวิต  มักจะมีคำถามหนึ่งซึ่งผมมักจะถามคู่สนธนาเสมอ นั้นคือ "ถ้าพรุ่งนี้ คุณต้องตาย คุณจะทำอะไร"  คำตอบที่ได้รับทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ

คนรอบข้างหลากหลายเพศหลายวัยที่ได้คุยด้วย  มักจะตอบคำถามคล้าย ๆ กัน  นั่นคือ

" ไม่รู้จะทำอะไรดี  อาจนอนอยู่เฉย ๆ แล้วก็จากโลกนี้ไปอย่างเงียบ ๆ ในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะรู้สึกว่าทุก ๆ อย่างรอบตัว งานที่ทำ เรื่องที่ครุ่นคิดกังวลก็ดูว่างเปล่าไร้ความหมายซะเหลือเกิน"

บางรายอาจหงุดหงิดกับคำถามซึ่งเอาเข้าจริง ๆ ก็อาจหงุดหงิดกับตัวเอง แล้วตอบห้วน ๆ ว่า

" ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย  ก็ไม่ต้องไปทำงานแล้วนอนอยู่เฉย ๆสิ  ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องทำงาน"

เมื่อเจอคำตอบแบบนี้  ผมก็มักจะถามต่อว่า  "แล้วทำไมคุณถึงไม่เลือกที่จะเอาเงินทั้งหมดที่คุณมีไปใช้อย่างเต็มที่  ไม่ต้องคิดกังวลกับพรุ่งนี้ จับจ่ายซื้อของที่หมายตามานาน หรือเลือกที่จะผ่านวันสุดท้ายด้วยการเที่ยวเตร่อย่างสุดเหวี่ยง"

คำตอบที่ได้รับกลับทำให้ผมยิ่งแปลกใจ  เพราะพวกเขาเหล่านั้นมักจะตอบคล้าย ๆ กันคือ

"จะไปทำอย่างนั้นทำไม มันไร้สาระจะตาย"

ถ้าพูดกันให้ถึงที่สุดจริง ๆ ผมเชื่อว่า หลายคนรู้อยู่ว่า การบริโภคก็กี การจับจ่ายซื้อของอย่างฟุ่มเฟือยก็ดี  หรืออีกหลาย ๆ อย่างในชีวิตประจำวันก็ดี แท้จริงแล้วล้วนเป็นสิ่งล้นเกินของชีวิต  และในขณะเดียวกันพวกเขาเหล่านั้นก็ยังคงสับสนกับตัวเองด้วยว่า  แล้ววิถีชีวิต อย่างที่เป็นอยู่คือ  เช้าลืมตาตื่น รีบไปทำงานที่ตัวเองไม่ได้รัก  เย็นลงก็เบียดเสียดกับผู้คนกลับมาใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในห้องแคบ ๆ กับความรู้สึกว่างเปล่า "ภายใน"  จริง ๆ แล้วมันคืออะไร

พูดง่าย ๆ คือ "รู้" ว่าหลายสิ่งรอบ ๆ ตัวในชีวิตมันไร้สาระแต่ยังสับสนว่าแล้วอะไรคือสิ่งที่พอจะทำใช้ชีวิตดูมีสาระ มีคุณค่าได้บ้าง  ผมเชื่อว่าใครหลาย ๆ คนในสังคมปัจจุบัน  ลึก ๆ แล้วกำลังเผชิญกับความรู้สึกต่าง ๆ เหล่านี้....สับสน ว้าวุ่น  เปลี่ยวเหงา   เฝ้าถามตัวเองถึงเหตุผลการดำรงอยู่  และอะไรทำนองนี้อีกร้อยแปด

หลายคนพยายามค้นหาคำตอบ  ส่วนอีกหลายคนก็พยายามวิ่งหนี

หรือว่า  นี่คือสิ่งสะท้อนถึงความว่างเปล่าแห่งยุคสมัย??????

เรียนท่านอสินะตันตระ

อ่านแล้วรู้สึกโหว๋ง ๆ  ยังงัยไม่รู้ขอรับ (พิมพ์ถูกหรือเปล่าไม่รู้) อ่านกระทู้ท่านอสินะตันตระทีไรมีนัยสำคัญให้ต้องคิดทุกที 

เรียนท่านอสินตันตระ

แว่นเคยอ่านเจอว่า หากเราขอพรจากองค์เทพให้คนรักกลับมาแล้วห้ามบอกเลิก  หากเราบอกเลิกเขาจะเกิดอะไรขึ้นขอรับ

ที่จริงทุกคนเกิดมา ก็หนีความตายไม่พ้น  เพียงแต่การมีชีวิตอยู่แต่ละชีวิตไม่เหมือนกัน มี ทุกข์ สุข เศร้า เสียใจ ดีใจ ฯลฯ  ก็คละเคล้ากันไป   แต่ส่วนมากก็จะจบลงที่ทุกข์ทุกที  เหงา และเดียวดาย  ก็เพราะเวลาเกิดก็เกิดคนเดียว หรือจะเป็นฝาแฝด  เวลาตายก็ตายคนเดียว ทีละคน ทีละคน เกิดมาด้วยกัน  เวลายังคนละเวลาเลย   

ละเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้  คิด ๆ ดู ก็แปลก  ชีวิตก็เหมือน ๆ กัน สับสนวุ่นวาย  และก็เหนื่อย ด้วย  เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ แต่ละวัน   บางครั้งยังท้อแท้  อะไรของมันกันเนี่ย !  เมื่อไหร่จะจบซักที  หาแก่นสารไม่ได้เลย อยู่ที่ว่า  เราหาความสุขแบบไหนล่ะ

เจอแล้ว   สิ่งที่ข้าต้องการ  ทำความเข้าใจ และใช้เหตุผลกับตนเอง  หนทางของตนเอง ของใคร ก็ของมันค่ะ อ่านแล้วอาจจะไม่ค่อยท่า  ไม่รู้ล่ะ  มันก็มีอะไรลึก ๆ อยู่  แต่พรุ่งนี้จะต้องตาย  จะทำอะไร ในช่วงเวลานี้  ขอมาที่ ที่พักพิงทางกาย และทางใจ  ทำอะไรทำด้วย  ไม่อยากจะพิมพ์ลงไป   คนที่ไม่ใช่ตันตริก  ก็จะหาว่า "เว่อร์"  ค่ะ   ยึดติดกับที่นี่แล้ว    แต่ถ้ายังไม่ได้พบที่นี่  ก็หาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ  คือวัด(โบส์ถ)  ทำบุญ อะไรประมาณนั้น ซะมากกว่า  เพราะใช้ชีวิตสับสนวุ่นวาย มามากแล้ว ละจะไปหาความสุข ที่ไม่ช่วยอะไรดีขึ้นมาอีกทำไม  คิดว่าดีที่สุดแล้วล่ะ  คนเรามีชีวิตอยู่ก็เปรียบเสมือนมดงาน  วัน ๆ นึง ก็หาอาหาร ทำงานเดิน ๆ  งก ๆ  เจอพวกพ้วง ก็เอาหนวดทักทายกัน ตุ๊กติ๊ก ๆ  แวะกินอาหารกลางทางบ้าง และก็เดินไปตามทางมด  ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  บางตัวก็ถูกทำร้าย กลางทางไปเป็นอาหารบ้าง  โดนเหยียบบ้าง  ไม่พ้นที่ตาย  หาที่ยึดเหนี่ยวตามประสามดไม่ได้เลย  จบค่ะ

เรียนท่านอสินะตันตระ

ตอนนี้แว่นเริ่มเข้ามาในวงกลมของเรื่องความรักอีกแล้วขอรับ คือกลับมาสู่เรื่องเดิมคือรักหมด แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อนเพราะแว่นได้รับคำชี้แนะจากท่านอสินตันตระมาพอสมควรแล้ว  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราไม่ยอมรับความจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้น  การที่เราทึกทักว่า  เค้าเป็นของฉันและฉันเป็นของเค้า ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่  และก็ทุกข์มันอยู่ในใจ  ไม่เอามาใส่ใจไยจะทุกข์มันทำให้แว่นได้คิดและทำให้แว่นคิดว่าแว่นน่าจะจัดความกับทุกข์ในครั้งนี้ได้ดีกว่าครั้งที่แล้ว  แต่ภาคปฏิบัติย่อมยากกว่าภาคทฤษฏี 

แต่การเรียนภาคปฎบัติการต้องมีผู้ชี้แนะใช่ไม่ขอรับแว่นเลยอยากเรียนถามว่าวันนี้อาจารย์ปุ๊ก(ปิ่น) อยู่หรือเปล่าขอรับแว่นอยากขอคำชี้แนะ

ตอบคุณ Y กระทู้ 197

หนทางของตันตระคือการ  หลุดพ้น  แต่ไม่ว่างเปล่าครับเราทำความเข้าใจกับตัวเราแบบ กึ๋น ถึง กึ๋น  และเราจะตอบคำถามของตัวเราเองได้ทุกอย่างครับว่า

เราเป็นใคร  เรากำลังทำอะไร อยู่

เมื่อตอบได้ความว่างเปล่า ไม่มีแน่นอนครับ.....

ผ่านไปแล้วกับพิธี 11 เดือน 11  ต้องบอกว่าอาจารย์ทุกท่าน จัดได้สนุกมากกกก...อะ  แต่ละซุ้มเห็นแล้วมีความสุข สนุกจริง ๆ อ่านแล้วงง  ทำไมพิธีกรรม  ผมดันบอกว่า   สนุก    ?

สนุก  คือโจทย์ต่อท้ายคำว่า  ความสุข  ที่นายเหนือชีวิตตั้งไว้ให้เหล่าตันตริกปฎิบัติตาม 

มีความสุข  และต้อง  สนุก  ด้วย

และเมื่อวานอาจารย์ทุกท่านก็หยิบยื่นสิ่งนี้ให้กับผู้ร่วมพิธีทุกท่านที่แวะมา  ตันตระไม่ทำพิธีกรรมเครียด ๆ ซีเรียดมาแต่ไหนแต่ไร  บางคนบางท่านอาจจะคิดไปว่า โอโห เป็นพิธีกรรมต้องดูขลัง ดูดี ดูเครียด อิอิ  ผิดแนวเจ้าบ้านและตันตริกอย่างพวกเราเป็นอย่างยิ่ง  พิธีกรรมของตันตระทำแล้วต้องตอบโจทย์ที่ท่านเจ้าของชีวิตกำหนดไว้ด้วย  Happy & Fun

เมื่อคืนมีนัดดดด ตามแนวตันตริกโดนตัดหางปล่อยเทวาลัยแบบผม  จะอยู่หรือไม่อยู่ ก็แทบจะไม่มีใครจำได้อยู่แล้ว  แหะ แหะ แต่นะ ผมก็แอบโกยไปทำอัคนีซุ้มสีพ่อ มาแต่หัวค่ำ อืมมมมม ชอบจัง บรรยากาศดีเชียว .....กลับบ้านมาอีกทีตีสองหรือตีหนึ่งกว่าก็จำไม่ได้  พอดีกับพิธีกรรมสุดท้าย  ผมยืนมองจากห้องนอนผมมาที่เตาอัคนี  ต้องบอกว่าสวยงามและสนุกสนานเฮฮา  ยืนดูอยู่นานมากเพราะวนกันหลายรอบเชียวแต่ก็ทำให้ก่อนนอนของผมเมื่อคืน มีคุณค่า สบายใจ มีความสุข และก็พลอยสนุกกับทุก ๆ ท่านไปด้วย....

เจอกันวันไหว้ใหญ่ประจำปีครั้งต่อไป  ห้า เดือน ห้า  ปีหน้า  วันไหว้นายสีเขียว หรือที่เราตันตริกเรียกว่า  วันรายงานตัว  นะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบ