ไม่รู้เข้าใจถูกไหมงับ ผมว่า "เกิดเป็นคน คนคนเข้าไว้"คือ คนเรานั้นต้องเจอทั้งสุข ทุก ดีใจ เสียใจ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กันเราด้วย ถ้าเราไม่รับเรื่องไม่ดีมาใส่ใจ ก็เหมือนยังไม่คนน้ำที่มีตะกอน ใช่ไหมงับขอนายโปรดชี้แจงด้วยงับ

เกือบลืมอีกละ คือผมอยากจะขอให้ท่านโปรดอธิบายประโยคที่ว่า"ทำไมใบไม้จึงไหว" ด้วยอะงับผมไม่คอยเข้าใจอะงับ

ขอนายโปรดเมตตา ด้วยความภัคดี

" เกิดเป็นคน คนคนเข้าไว้ "  นั้น เออสิเริ่มไงดี  - -  ฅน   นั้นมันมีเรื่องราว ๆ มากมายในชีวิตเหมือนอะไรที่ถูกคนอยู่ตลอดเวลา  คำปัชญาประโยคนี้แปลได้หลายความหมาย แต่ขอยกตัวอย่างว่า สำหรับผู้ที่วางชีวิตได้ในระดับหนึ่งจนความเป็นฅนตกตะกอนแล้ว  แต่หากวางโดยไม่พอดีจะเกิดอาการเบื่อที่จะอยู่ได้จึงเป็นการเปรียบเทียบว่า ให้คนชีวิตให้ตะกอนกระจายซะหน่อยแล้วชีวิตจะมีสีสรร   หรืออีกตัวอย่างหนึ่ง  เวลาทำอะไรหมิ่นขอบของความถูกต้องของตัวเราซึ่งอาจจะกำลังส่งผลเสียให้ตัวเราได้  มักจะใช้ประโยคนี้ประชดตนเองว่า  คนคนเข้าไว้(ซึ่งหมายถึง  คนมากไปหน่อย )

" ทำไมใบไม้ถึงไหว "  ฮ่ะฮ่ะ  มันก็แปลได้หลายกรณีอีกแหละ แต่ขอยกตัวอย่างให้หนึ่งกรณีละกันว่า  มนุษย์มีวิถีชีวิตที่ถูกกงจักรของกรรมหมุนเวียนจิต วิญญาณ สังขาร ไปวันต่อวัน /   ทีนี้ทำไมใบไม้ถึงไหว มันก็แค่ลมง่าย ๆ นี้แหละที่ทำให้ใบไม้ไหวแต่เราไม่เคยเห็นใบไม้ไหว  ซึ่งหมายถึงว่าเราไม่เคยนิ่งเท่าที่ต้นไม้และใบไม้มันนิ่ง  เหตุเพราะกงกรรมของมนุษย์นั้นแหละที่บทขยี้จิต วิญญาณ สังขาร ของเราไปทุกวันทุกวัน- - ทำให้ตั้งแต่ตื่นจนนอนอีกรอบหนึ่งในวัน ๆ หนึ่งน้อยคนนักที่จะนิ่งและเห็นใบไม้ที่เดินผ่านว่ามัน ไหวอยู่ . . . ทั้งนี้มันเปรียบเทียบถึงอีกว่าแค่ใบไม้ที่ไหวเป็นปกติอยู่ทุกวัน  ยังไม่เห็นแล้วจะเห็นสิ่งที่ต่างจากที่มนุษย์เห็นได้อย่างไร ????

เอ วัง ด้วย ประการ ละ ฉะนี้ แล

ได้อ่านกระทู้ของท่าน อสินะตันตระ มาก้อนานมากแล้ว...

ท่านพอจะชี้แนะได้มั้ยว่า...

ทำไมคนเราถึงได้มองข้ามสิ่งดีๆ ที่เคยทำให้หรือมีให้   แต่สิ่งที่ไม่ดีๆ เก็บเอามาด่า มาต่อว่ากันจัง สิ่งดีๆ ที่มีให้มาตลอด หายไปไหนหมด

คุณที่ 104 อย่างแรกอย่าเรียกผมว่า ท่าน เลย - - ผมคงชี้แนะไม่ได้เพราะไม่เรียกตัวเองว่ารู้ขนาดนั้น ผมเพียงแค่เข้าใจในความเป็นมนุษย์ที่เป็นผมอยู่ก็แค่นั้น . .  

ที่คุณ 104 ถามมามันก็อีกนั้นแหละว่าเป็นพฤติกรรม มนุษย์ เห็น ๆ ในมนุษย์คนหนึ่ง ๆ มีทั้งด้านดีด้านเลวซึ่งด้านไหนจะมากว่ากันในบุคคลใดนั้น  คงขึ้นอยู่กับฅนนั้น ๆ หากแต่ว่าสิ่งที่คุณ 104 เอามาถามมา  ผมคงตอบอะไรไม่ได้มากกว่าคำว่า  มนุษย์ก็เป็นแบบนี้เกือบจะทั้งนั้น   ไม่ใช่หรือครับ . . . .

หากแต่ว่าถ้าบุคคลนั้นเป็นความถูกต้องของเรา  ลองเอาแบบนี้ครับ เอาด้านดีกับด้านไม่ดีของคนนั้นๆ ขึ้นตราชั่งในใจเราเลยครับว่า ระหว่างดีกับไม่ดี  อันไหนมันเอียงมากกว่ากันแล้วถามใจคุณดูว่า

คุณรับได้หรือไม่ ?

ถามท่านอสินะตันตระ  และชั่งด้วยอะไร

ชั่งด้วยอะไรนะเหรอครับ   จิต วิญญาณ สังขาร  ครับ

แปลตามลำดับ คือ สัมปะชันยะ  ความรู้สึก และ สมอง  ครบทุกกระบวนความ

การชั่งอะไรสักอย่างนั้น จุดยากอยู่ที่ว่า  ชั่งให้ได้ดี  หมายถึงผลลัพท์ในการชั่งออกมาดี ตัดสินให้ได้ดี  เนื่องจากมนุษย์นั้นมี รัก โลภ โกธร หลง ฯลฯ อยู่ในตัว บวกเข้ากับ หัวเศรียรที่ครอบอยู่อีกทำให้หลาย ๆ คนเลือกเอาหน้าไว้บนคอโดยไม่เอาหัวไว้บนคอ!!   หน้าหมายถึงหน้าตาทางสังคม หัวหมายถึงชีวิต หัวขาดก็ตาย ...

หากเวลาที่ต้องชั่งอะไรสักอย่างขึ้นมาในชีวิต  เอารัก เอาโลภ เอาโกธร เอาหลง ซึ่งเปรียบเหมือนกับ กิเลสลึกๆของมนุษย์ออก ให้เหลือตัวเรากับตัวเรา  อ๋อ เอาหน้าออกด้วย แล้วบางทีคุณจะพบว่า  อะไรคือสิ่งที่คุณต้องการและอะไรคือสิ่งที่จะส่งผลดีกับคุณ . . . .

ครับผม

เศร้าดิ . . Y_Y

ป้ำ ป้ำ เป๋อ เป๋อ ดำรงค์ชีวิตมา อะ วันนี้พึ่งรู้สึกตัว สร้อยตะเกียบคู่กับสร้อยทองที่คอ มันหายไป อะ ???

ดูดิ ผมอะนะ อยากจะมีคู่ ตุนาหงัน มาให้ชีวิตผมมันมีกุ๊กกิ๊กเป็นน้ำผึ้ง กะ เค้าบ้าง -  - อุตสาห์ไปไถ่สร้อยกะจี้ ที่เค้าฮิตกันจากเจ้าบ้านมาใส่กะเค้า เฮ้อออออ  มันหายไปจากคอผมตอนไหนยังไม่รู้เลยอะครับ  สงกาสับดวงผมคงต้อง วิเวก ต่อไป ....

แต่ ^0^ พวกคุณ ๆ ว่าเจ้าบ้านจะให้ผมไถ่อีกอันไหมน่า!!!!!!!

ไถ่ไปเรื่อยๆยังไงก็ต้องใจอ่อนให้มาอยู่ดีเชื่อน้องปิ่นเถอะ..........เจ้าบ้านใจดีสุดดดดด

ไม่น่าเชื่อว่า แม้แต่เว๊ปยังถูกปิด????

ตั้งแต่สมัยที่ผมเป็นวัยรุ่น มีแรงป่วนชีวิตด้วยตัวเอง  เวลาผมชอบไปเที่ยวที่ไหนหรือไปติดอะไรก็ตาม  ที่นั้นหรืออะไรบางอย่างตรงนั้นต้องมีอันเป็นไป  ฮ่าๆๆๆๆ  พ่อผมนะปกครองแบบเผด็จการเงียบ ท่านไม่พูด ท่านทำเลย เพราะคนอย่างผมพูดไปก็เท่านั้น!! นึกถึง ผับ เทค ไม่รู้กี่ที่ ที่ผมชอบไปฝังตัวอยู่ด้วยชอบบรรยกาศหรือเพลง หรือ หนุ่ม ๆ ในนั้น จะถูกปิดด้วยเหตุผลอะไรซักอย่างที่เกิดขึ้นกระทันหันมาตลอดเวลา  หรือถ้าผมชอบเพื่อนคนไหนเป็นพิเศษ ด้วยเหตุผลว่าเที่ยวมันส์สสสดี  เพื่อก็มีอันจากไป เช่นไปเมืองนอก ตั้งท้องต้องเลี้ยงลูก หรือมีงานใหม่ ๆ เข้ามา อะไรประมาณนั้นไป  หุหุ  สี่ห้าเดือนมานี้ผมไปป่วนและมีเพื่อนใหม่ ๆ อยู่ที่เว๊ปเกี่ยวกับสมุนหมู อยู่เว๊ปหนี่งกำลังฝังตัวอยู่ได้ที่ ช๊อบ ชอบ  และแล้ว อาทิตย์นี้เว๊ปที่ผมพูดถึง ก็ถูกปิด อะครับ ???????  ด้วยเหตุผล ประหลาด ๆ บางอย่าง หึหึ    อารายจะขนาดนี้  > > > > >

ผมเล่าแบบนี้  สงกาสัย  จะไม่มีใครกล้าสนิทกับผมด้วยแน่เลยใช่ปะ !!!  เหมือนวศินะตันตระว่าเวลาพูดถึงผม - - ปล่อยเค้าไปเถอะอย่าไปยุ่งกะเค้าเลย???? 

พ่อจายร้ายยยยยยยยยย

ทั้งแดงอิงน้ำเงิน  และ น้ำเงินอิงแดง  ย่อมเป็นผู้คิดถึงตนเองก่อนเสมอ ๆ แต่เฉดชีวิตในการเสพสำราญในชีวิตของ แดง กับ น้ำเงิน คงจะต่างกัน 

ผมคงแนะว่า  หากเน้นจะเรียนเพื่อพ้นจากความเป็นมนุษย์ ต้องพัฒนาเปลี่ยนแนวความคิดให้สีอิงเป็นอย่างอื่น  แต่ทั้งนี้ผมมิได้หมายความว่าการเป็นมนุษย์นั้นไม่ดี  ผมเองได้เรียนรู้มากมายเหลือเกินจากการเป็นมนุษย์ในชาติภพนี้   เพียงแค่ตั้งสติ ศึกษาคำสอน อย่าให้ถูกความเป็ยมนุษย์กลืนกินเข้าไปในวัฎจักรกงล้อ  ของมัน ศึกษาจากมัน จะได้ประโยชน์ยิ่ง 

ผมเป็นหนึ่งคนที่เป็นน้ำเงินแดง  อยากทราบว่าจะต้องทำยังไงครับถึงจะเปลี่ยนแนวความคิดให้อิงสีอื่นอย่างที่ท่าน asinatantra ได้บอกไว้ เพื่อที่จะผ่านประตูนี้ออกไปได้

ขอบคุณครับ

อย่าครับอย่าพึ่งเกลียดความเป็นมนุษย์ขนาดนั้น   ความเป็นมนุษย์นั้นมีในสิ่งที่แดนตันตระไม่มี   หากผมไม่เป็นมนุษย์อยู่นี้ ผมคงมิมีวันที่จะได้เข้าใจ ปรัชญา  วิมุติขนาดนี้....

เพียงแต่เป็นมนุษย์  ต้องเป็นให้ไม่เสียเปล่า  รัก โลภ โกธร หลง มีให้มีสติ  มีแล้วตรองอย่าให้มันแค่ผ่านไปและอย่าให้มันกินเรา  เราเสพมันอย่าให้มันเสพเรา  วิถีเรียนดี ๆ ทั้งนั้นในชีวิตประจำวัน......

ส่วนอยากจะเปลี่ยนสีจากน้ำเงินอิงแดง  เป็นอื่นที่ไม่ใช่ประตูนี้ ก็แค่เปลี่ยนสีอิงคุณให้เป็น ขาวและดำ เท่านั้นเอง ขาวและดำคืออะไร และ หมายถึงอะไรลองอ่านที่ผมโพสไว้กระทู้ใกล้ ๆ นี้ แล้วลองทำความเข้าใจ หากไม่เข้าใจมาถามต่อ หากผมไม่ปวดหัว ตึบ ๆ พรุ่งนี้ผมจะมาขยายความให้  แต่คุณต้องลองตอบมาก่อน โอเช่ ?

เอ ตกลงคุณ 111  เข้าใจหรือป่าวน่า????  ไม่เห็นมาตอบผมเลย  !! เป็นงั้นไป !!!   เอาหละ ผมมาแจงแถมเพิ่มเนื่องจากขี้เกียจโพสมาหลายวัน แหะ แหะ เรื่องเปลี่ยนสีอิง  คุณ ๆ อาจจะคิดว่า อ้าววววจะเปลี่ยนนิสัย พฤติกรรม อย่างไงไรหละก็ทั้งหมดนั้นมันเราหนิ?  เปลี่ยนได้ครับ เชื่อเถอะ ผมลองแล้ว ..นิสัยของคนเราทั้งหมดเปลี่ยนได้ หากคุณเพียรพอ. .

เปรียบเทียบง่าย ๆ นะครับ   เหมือนเราเปลี่ยนลายมือ  หรือท่าเดินไงครับ  ใครเคยลองทำบ้างแบบว่าเบื่อลายมือเวลาเขียนตัว ค.ควาย  แบบนี้ของตัวเองแล้วลองหัดเขียนแบบใหม่บังคับไปเรื่อย ๆ ลายมือเราก็จะเปลี่ยนไปครับ . . .

รัก โลภ โกธร หลง  ของมนุษย์ การเห็นแก่ตัวของมนุษย์  ถูกใครก็ไม่รู้กำหนดมาให้มันเป็นกิเลสของมนุษย์ซะ และเป็นกิเลสที่เอาชนะยาก   ทำไมไม่คิดว่าเรากำลังถุกหลอกอยู่ละครับ???

รัก โลภ โกธร หลง อาจจะมีไว้ให้เราศึกษาและนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์พัฒนาให้เราเองเกินขอบเขตของมนุษย์ไปก็ได้นิครับ  ผมถึงบอกมองให้เกินสิ่งที่เราถูกโกหกอยู่  - -  เราอาจจะถูกหลอกไม่ให้รู้ ก็ได้ ??  เคยตั้งคำถามกับความเป็นมนุษย์ของเรา ๆ ไหมหละครับ ??? ( เฉลยอันนี้ผมให้เป็นของขวัญเดือน 8 ละกันนะครับ )  ที่แดนตันตระไม่มี กิเลสพวกนี้ให้ศึกษา  และในเมื่อมาตกอยู่ประตูน้ำตาลกันทุกคนแล้วทำไมไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์  การเป็นตันตริกคือ ศาสตร์ที่ให้รู้ - -    รู้อะไร?  - - นั้นสิยังไม่รู้ว่าจะรู้อะไรเลย ?? นั้นแหละปัญหาของมนุษย์ ?  มันไม่ใช่อภินิหาร เหาะ เหิน เดิน อากาศ ซะอย่างเดียวครับ  ยังมีศาสตร์แบบต้นไม้แผ่ราก คือ รู้ในแกนของสิ่งต่าง ๆ

บ่นมาถึงตรงนี้เลยขอวกมาใช้คำสอนของ 4 Kings ว่า

" สมอง เราไม่ได้ยืมใครมาและไม่ต้องเสียเงินให้ใครเวลาใช้ "

คิด ให้เยอะ ๆ ตันตริกเอ๋ยยยยยยย

เหอะ เหอะ วันนี้แวะอ่านกระทู้บ่นเก่าๆ ของตัวเองรู้สึกว่าทำม้าย ทำมาย ตัวผมเองถึงได้ขยันบ่นได้ขนาดนี้นะ  . . .แถมอ่านไป ยังพาลนึกอีกว่า  จำไม่ได้แฮะ ? ไม่เห็นเหมือนตัวเองเลยที่เป็นคนเขียนบ่น  เออสิแล้วใครหละ !!

เมื่อวานเอาข้อสอบที่ออกให้ตันตริกสอบ  วันนี้สงกาสัยจะโดนดักตืบบบ แน่เลย จึ๋ย จึ๋ย

ไม่หรอก  ไม่หรอก ไม่ยากขนาดนั้นผมและ4 Kings ก็แค่อยากรู้ว่าใครมีแนวคิดอย่างไร มีพฤติกรรมนิสัยอย่างไร  ในวิธีเขียน และ คำตอบมันบอกได้หลายอย่างครับ . . .เทียนไขบ้าง ต้นไม้บ้าง เมล็ดส้มบ้าง หุหุ  น่ารักกันดี . .

ขอรบกวนถามนิดนึงนะคะ  เห็นใคร ๆ พูดถึง เขียนถึง คำว่า เมล็ดส้ม   หมายถึง อะไร  ความคิดของตัวเอง อาจแปลความหมายผิด ท่านอสินะตันตระ ช่วยอธิบายด้วยนะคะ  ขอบพระคุณมา ณ ที่นี้ด้วย

หวัดดีครับป้าแมว . .

เฮ้อ ... เฮ้อ. . . เมื่อวานผมมานั่งสาระตะ คิดถึงวิถีเรียนแบบผมที่ท่าน 1.3 เคยประทานให้มาเจ้าประโยคที่ว่า " มีความสุขที่ได้ทุกข์ " ท่านประทานประโยคนี้ให้มาเพราะ ตอนนั้นผมออกจาก อะปิตะที่ 1 คือเรียนทุกข์ไม่ได้  และเป็นโชคดีของผมที่ผมดันเข้าใจอีก  แต่มันเป็นหนทางที่โต่งเหมือนคนบ้านะสิครับ  ใครหละจะมีความสุขที่ได้ทุกข์ใจ  เฮ้อออ  ผมว่าคนที่เอาแนวผมไปแบบนิดนิดก็คงดีไป พอเอาไปเยอะอีกหน่อยมันจะเหงามากนะสิครับ  แต่ถ้าเรียนดั่นไปจนถึงปลายสุดก็หลุดเลย . . ผมนึกสงสารคนที่เดินตามมาเหมือนกันนะ. . . เหอะ เหอะ อย่าง 4 Kings ว่าและผมก็ชักจะเห็นด้วยแล้วสิว่าหนทางผิว ผิว ดูน่าจะเหมาะกับความเป็นมนุษย์มากกว่า  รู้ก็ตายไม่รู้ก็ตายอยู่ดี รู้มากปวดหมองอีก !!!  ผมมันบ้า บ้าจนคุรุเองก็ว่าบ้า  ที่เอาทุกข์ของมนุษย์มาศึกษา ผมคงบอกรายละเอียดไม่ได้ว่าผมบ้าขนาดไหนในการตั้งโจทย์นำทุกข์มาให้เกิดกับตน  และหาทางแก้ออกมา เหอะเหอะ บอกไปคนก็ยิ่งว่าผมบ้าเข้าไปใหญ่ เฮ้อออออ  ผมก็บ่นไปเพราะสงสารแค่นั้นแหละ  สงสารคนที่เดินตามมาเหมือนกันว่าจะทนต่อความเป็นจริงที่มนุษย์เป็นได้แค่ไหน ...กว่าจะหลุดพ้น 

เอาหละมาถึงคำว่า " ส้ม "  มันเป็นคำเปรียบเทียบคำสอนครับว่า การเรียนตันตระก็เหมือนได้รับเมล็ดส้มไปจากท่าน   นำไปปลูกในวิถีของแต่ละคน  บางคนอาจจะปลูกสำเร็จได้ต้นส้มที่ออกผลมาให้กินชื่นใจแก้กระหายได้แถมเมื่อน้ำหมดก็นำเมล็ดพันธุ์แจกจ่ายคนอื่นต่อไปได้  ในขณะที่บางคนอาจจะปลูกได้ต้นส้มที่ไม่ออกผลส้มให้กินชื่นใจ  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเราก็ยังมีต้นส้มต้นใหญ่ ที่มาขอเด็ดผลกินให้ชื่นใจได้ยามที่ผลส้มของเราเองไม่ออกตามฤดูกาล ก็คือเจ้าบ้าน   พวกเราเลยเปรียบกันว่าวิถีแก้ทุกข์ที่ได้รับไปนั้นเปรียบเหมือนผลส้ม 1 ผล ที่เจ้าบ้านให้มาในนั้นมีน้ำส้มเต็มเปรียมให้กินชื่นใจและมีเมล็ดพันธุ์ที่นำไปปลูกเอาได้ครับ  พวกเราก็แหย่กันว่าตันตริก  เป็นกรรมกรไรส้ม  ครับ. .

อยู่ หน้าหนึ่ง ไง . . .

คำว่า  "ส้ม"  ได้ความกระจ่างขึ้นเยอะค่ะ

คำชี้แนะ คำสอน ของท่านเจ้าบ้าน และท่านอสินะตันตระ รวมทั้งท่านอาจารย์หลายท่าน แต่ละกระทู้   สามารถให้ความรู้ ความเข้าใจ และความหมายได้มากมาย    และยังนำไปเป็นแนวปฏิบัติ ปรับใช้กับชีวิตของตนเองได้ดีทีเดียว

ป้าเอง คิดว่า  ตัวเองเป็นทุกข์ จึงมาพบสุข  ก็ดีกว่าจะเป็นทุกข์ แล้วไม่มีสุข  หรือไม่ได้พบสุข  ต้องใช้ความอดทน  รอเวลาได้รับสิ่งดี ๆ ต่อไป   คงจะเป็นความจริง สักวันหนึ่ง

อุ อุ วันศุกร์แย้วววววว  ได้เวลาแปลงร่างเป็น โซดา ไปซ่าอีกแย้ววววว 

เอ เอ ผมจะเล่าอะไรน่า ...นึกไม่ออก......อะ ใช่แล้วผมจะเล่าเรื่องคุณยายกับคุณตา

เมื่อวานส่งพวงลีดไปงานคุณยาย  - -    คุณยายผู้ที่ผมก็จำชื่อไม่ได้จำได้แต่นามสกุล คุณยายเป็นแฟนคนสวยของคุณตาผู้น่ารักซึ่งอาศัยไกลจากเทวาลัยประมาณ 15 ก้าวเดิน  คุณยายกับคุณตามาเทวาลัยเกือบทุกวันในช่วงเย็นด้วยวัย 80 กว่า ๆด้วยกัน คุณยายกับคุณตาดูมีความสุขกับชีวิตดีมาก ผมเห็นก็ชื่นใจ  พลอยอารมณ์ดีไปด้วยในทุก ๆ เย็น   คุณยายและคุณตามีโรคภัยตามวัยที่ชราภาพ  เดือนกว่ามานี้คุณยายป่วยด้วยวัยที่ชราพร้อมของขวัญจากชีวิตมนุษย์ด้วยโรคหัวใจ  ก่อนคุณยายจะจากไปคุณยายป่วยอยู่เกือบเดือนที่โรงพยาบาล  พอหายกลับบ้านได้คุณยายก็มาที่เทวาลัยทันที . .   ผมยังจำวันสุดท้ายที่ได้ทักทายกัน ในเย็นวันนั้น คุณยายเข้ามาในสำนักงานผมซึ่งเจ้าบ้านอยู่ในนั้นพอดีทักทายกันขอให้เจ้าบ้านช่วยเรื่องอาการป่วยของตน คุณยายว่ายังไม่อยากจากไป จึงอยากจะขอของจากเจ้าบ้านไปเป็นกำลังใจตน และผมก็ได้ยินเจ้าบ้านว่า

" สิ่งที่สำคัญมากกว่าการตาย  คือตายอย่างไร เพราะเราทุกคนก็ต้องตายเมื่อเวลามาถึง งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา  แต่หากเลือกที่จะตายได้โดยไม่เจ็บปวด ไม่ทรมาร นี้สิถือว่าเป็นสิ่งดีที่สุด "  แล้วเจ้าบ้านก็ยิ้ม บอกว่าไว้แวะมา จะเอาของที่อยากได้ให้  

และเวลาก็มาถึง. . 

คุณยายจากไปตามเวลาของสรรพสิ่ง  เพียงชั่วคืนหนึ่งหลังจากนั้นแต่คุณยายผู้ซึ่งแบกโรคหัวใจไว้กับตัวได้จากไปตามหนทางที่ผมไฝ่ฝันนัก คือ หลับและจากไป  คุณยายแสนสวย ไม่ทรมารเลยกับการจากไป. . . รอคุณตาผู้เป็นที่รักอยู่ ณ ดินแดนหนึ่งด้วยใบหน้าสวยงามเหมือนเดิม . . . .

เมื่อวานผมให้ ป้าอ้วน ไปส่งพวงลีดให้เพราะคงจะไม่ได้ไปงานด้วยตัวเอง  . .   ป้าอ้วนบอกว่าเจอคุณตาที่งาน   คุณตาฝากมาบอกคำหนึ่งที่ผมฟังแล้วชื่นใจเหลือเกินคุณตาว่า " ต่อไปนี้จะเอาเทวาลัยเป็นเพื่อน " " เสร็จธุระแล้วจะกลับไปเทวาลัย  จะไม่ย้ายบ้านไปไหนเพราะ อยู่ที่นี้มีความสุข สบายใจเหลือเกิน "

แค่นั้นแหละครับ   สิ่งที่ผมอยากได้ยิน  คำว่า ความสุข สบายใจ คำว่าเพื่อน คำว่าบ้าน  ผมดีใจที่มีคนเห็นจุดที่เจ้าบ้านอยากให้ทุกคนรู้สึก 

มาแล้วสบายใจ  มาแล้วเจอเพื่อน  มาแล้วไม่เหงา   เทวาลัยคือ บ้านสำหรับทุกคน . . . .

คุณยายแสนสวยชื่อ "คุณยาย นิภา" ค่ะ ท่านอสินะตันตระ

ไม่คิดเลยว่า... วันที่ 8 เดือน 8 จะได้เจอ ได้พูดคุยกับคุณยายเป็นวันสุดท้าย

ฟังแล้วเศร้าจัง!!!

คิดถึงคุณยาย นิภา จัง !  เพิ่งจะกุมมือคุยกับคุณยายได้ไม่นาน ครั้งสุดท้าย 8 เดือน 8  เหมือนกัน  เศร้าจัง !   ท่านไปรออยู่แดนตันตระ

งงจัง  ไม่ได้พิมพ์ แบบนี้  ทำไมข้อความถึงได้เล่นตลก  จากยาวเป็นสั้น   ไม่ได้พิมพ์ว่า ไปรออยู่แดนตันตระ   พิมพ์ว่า รออยู่ที่ ณ ดินแดงหนึ่ง

อ๋อยย  วันนี้ผมมีไวน์กับจีนโทนิคไหลกระดุกกระดิก อยู่ในเลือด อีกแย้วววว  เอิก เอิก  มานแฮงค์จริง ๆ นะเนี๊ยะ Y_Y แถมไฟก็มาดับอีก เฮ้อออออ นิหละนะชีวิตติดเทคโนโลยี พอไฟดับ น้ำก็ไม่มีเพราะปั้มไม่ทำงาน โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้เพราะเป็นระบบกล่องไฟฟ้า  สรุปเลยทำอะไรไม่ได้ซักกะอย่างในบ้าน  เหอะเหอะ  เดินไปหาสมุนหมู กับสมุนเบบี๋  เห็นนั่งลิ้นห้อยอยู่เพราะพัดลมไม่ทำงานพาลนึกว่าขำ  มีสมุนที่ไม่ได้เข้ากับอากาศเมืองไทยเลย นั่งมองหน้ากันไปมาก็ดูท่าสมุนจะร้อนกว่าเราแหะ เพราะลิ้นห้อยออกมายาวกว่าเรา นานนนนนมากกว่าไฟจะมา จนลิ้นเจ้านายกะลิ้นสมุนออกมากองรวมกันอยู่ที่พื้น .....จึ๋ยยย 

อ๋อยยยยย    มึนหัวจริง ๆ เลยใครเนี๊ยะ บังคับผมกินของมึนเมาแบบนี้  นิสัยไม่ดีจริง ๆ  

ครับผมที่เอาเรื่องคุณยาย นิภา แสนสวยมาเล่าให้ฟัง  มิได้อยากให้เศร้ากันนะครับ ผิดประเด็นครับ . . .อย่างที่เราท่านทราบกันดีว่า " อย่างไรก็ตาย "  ทำไมต้องกลัว??? 4 Kings ว่า  " คนที่ต้องกลัวเพราะไม่เคยตายมาก่อน และไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหน  "  คนที่ไม่มีศาสนา หมายถึง คนที่เชื่อในสิ่งที่จับต้องได้ ผมมีเพื่อนและมีโอกาสที่จะได้พูดคุยกับพวกเค้า  เค้าจะรู้ว่าเค้ากลัวตายมากเพราะไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหน จะไปอยู่ที่ไหน อยู่กันอย่างไรหละ    แต่คนที่มีความเชื่อมีศาสนานั้นจะเชื่อกันไปตามที่เชื่อในศาสนานั้น ๆ ว่าหลังตายแล้วไปไหน . .

4 Knigs said  ; อย่างไรงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกลา  อย่างไรก็ต้องตาย

คนตันตระไม่กลัวตาย  ผมหละคนหนึ่งละที่ไม่กลัวตาย ไม่ว่าจะเป็นวินาทีที่นั่งพิมพ์อยู่นี้หรือคืนนี้ผมก็ไม่ค้างคาอะไรอีก ผมไม่มีอะไรห่วง  และผมรู้ว่าตายจากมนุษย์ จากโลกนี้ไปแล้วผมจะไปไหน  สิ่งที่ต้องน่าคิดคือ วิธีตายต่างหาก หากตายได้โดยไม่ทุกข์ทรมาร  นั้นสิถึงจะเรียกว่า  ความสุขในการตาย  ฮ่ะฮ่าๆๆๆๆ

วันนี้ นั่งเลือกสีชุดอยู่นานสองนาน เอจะดำดี หรือขาวดี หรืออะไรดี เลือกไปเลือกมา เอาหละเอาอันนี้ให้สดในหน่อย  ปิ้ง ปิ้ง ..เดินอุ้ยอ้ายมาถึงสำนักงาน น้องปุ๊กปิ่นทักผมว่า

" วันนี้มาเป็นขนมชั้นเลยนะ " แงแงแงแงแงแงแงแง   ดูดิดูดิ วิจาญ  ซะเห็นภาพเลย . . .

นายงับผมขอถามอีกหน่อยๆนะงับคือ ยังงงกับทำไมต้นไม้ถึงไหวอยู่งับ แล้ววิธีฝึกอะงับยังงงๆอยู่เลย ขอนายโปรดเมตตาผมด้วยนะงับ

ทำไมใบไม้ถึงๆไหว

ตามที่โพสบอกไว้ที่ 103 หละ แปลแบบไม่ปรัชญามาก ก็คือ ลม นี้แหละที่ทำใบไม้ไหจึงไม่เห็นใบไม้ไหว ทั้งที่ทุก ๆ วันเราเดินผ่านต้นไม้ ใบไม้ส่วนใหญ่ก็ไหวอยู่เกือบจะตลอดเวลา  มันบอกถึงว่าคนที่ไม่เห็นใบไม้ที่กำลังไหวอยู่คือ คนที่จิตไม่นิ่ง   จิตนิ่งน้อยกว่าใบไม้จึงไม่เห็นใบไม้ที่ไหวอยู่    คนนั้นนะ ดำเนินชีวิตอยู่ทุกวันโดนชีวิตมันทำให้ไม่สามารถมองเห็นสภาวะสิ่งที่เกิดรอบ ๆ ตัวได้ วัน ๆ ได้แต่คิดว่า

" ทำไมชีวิตเรามันเป็นแบบนี้นะ "  " ทำอย่างไรถึงจะได้เป็นอย่างคนที่เราอยากเป็นนะ "   " อยากมีรถ "  " อยากมีบ้าน "   "  เงินไม่พอใช้ "  " โดนด่า โดนบ่น " อยากโน้น อยากนี้ คิดโน้นคิดนี้ ตลอดเวลาจนลืมที่จะทำให้ตนนิ่งเพื่อประเมิณสถานะการณ์ ประเมิณชีวิตที่ตนเองดำเนินอยู่ ทำให้ไม่เห็นสิ่งรอบ ๆ ตัว ไม่เห็นว่าอะไรดีต่อตัวและอะไรเสียต่อตัวและอะไรที่ตนกำลังบกพร่องไป   หากว่าบุคคลใดจิตนิ่งกว่าใบไม้ก็ย่อมเห็นถึงใบไม้ที่ไหวอยู่  เห็นลมที่พัด  เห็นเมฆที่กำลังเคลื่อนไหว หมายถึงบุคคลนั้นรู้จักหยุดรู้จักนิ่ง     นั้นแหละคำเปรียบเทียบขั้นพื้นฐานของ

ทำไมใบไม้ถึงไหว . . . .

เหอะ เหอะ เป็นหวัดจนสมองหาย พิมพ์ผิดพิมพ์ถูก เฮ้อออออ  มันมึนได้ โดยไม่ต้องกรึบเหล้า เลย จิง ๆ 

ถามว่าวิธี  ฝึก นะเหรอฝึกให้เห็นใบไม้ไหว ก็ คือฝึกให้จิตเรานิ่ง  อย่างหนึ่งคือฝึกสมาธิ  ได้จากการฝึกนั่งสมาธิ   อีกอย่างหนึ่งคือทำความเข้าใจกับตัวเรา   . . . .

ดีใจจัง ที่ ได้พบกับท่านอสินะตันตระแล้ว   ไม่นึก ไม่ฝันเลย  โชคชะตามาเจอกันซะที    คอย.......ดูอยู่เรื่อย   คนไหนน้า...

พบท่านแล้ว  ขนลุกขึ้นหน้าเลย  ได้ชมบารมี  เคยถามท่านมังคลาตันตระหลายครั้ง  ท่านบอกว่า วันนี้ได้เจอกับท่านแน่  พามาพบท่านเลย  โอ้โห......ท่านอาจารย์เต็มห้องเลย  ก้าวขาแทบไม่ออก  ตกกะใจ   ท่านอสินะตันตระถามป้าว่า  เห็นแล้ววิ่งหนีเลยละเปล่า  โธ่.......ก้าวขายังไม่ค่อยจะออกเลย  ไม่รู้จะพูดอะไร   แต่อยากจะจับมือจัง

ท่านอสินะตันตระก็อย่าเพิ่งเบื่อตอบคำถามกับคนแก่อย่างป้านะคะ

หวัดดีครับ ป้าแมว  ดีใจที่ได้เจอเหมือนกันครับ. . . ปกติผมก็เป็นนักโดดร่ม พิธีไหว้ต่าง ๆ อยู่แล้วเนื่องด้วยไม่เอาอ่าวเอาแหลมกะใครเค้าแต่ แหะ แหะ พิธีกรรมะ  เนี๊ยะอายจะโดดบ่อยก็เกรงจายยย เจ้าของสีเค้าอะครับ   แถมมีนัดมานั่งฟังเด็กในสังกัดพ่อ สวดหมู่ด้วยอะคร๊าบบบบ  ว่าจะไพเราะหรือป่าว ??   ก็ดีจัยครับที่เห็นตัวจริงแล้ว  คุณป้าแมวไม่วิ่งหนีกลับบ้านไป ที่บอกว่าก้าวขาไม่ออกไม่ใช้อะไรเกี่ยวกับผมหรอกครับ บารมีเจ้าบ้านกับอาจารย์คนอื่นเค้านะครับ   ผมก็ไปนั่งทำเก็กทำโจ๋ที่นั่งเค้ากันไปอย่างนั้น  ลองถามเข้าจริง ๆ ไม่รู้เรื่องซักกะอย่าง    อย่างตอนหัวค่ำที่ผมนำถุงอัคนีดำมาไหว้กับเค้า   มีคุณคนหนึ่งที่ยืนข้าง ๆ ถามผมที่จงใจแต่งชุดให้เข้มคล้าย ๆ อาจารย์เข้าไว้ว่า

" ในถุงนี้ เป็นอะไรหรือคะ? แล้วจะอธิฐานอย่างไร ?แล้วต้องแกะถุงเทออกมาไหมคะ ? "

ผมก็ยิ้มหวานทำหน้าเข้มเต็มที่พร้อมกับ ยกมือกวักเรียกอาจารย์คนอื่น หย่อย ๆ แถมประโยคฮิตของผมว่า " ผมไม่รู้อะคร๊าบบบ "

คุณคนนั้นทำหน้าถึงบางอ้อ  ว่า   ถามผิดคน

แหะ แหะ อายจัง ^0^

มึนตึบบบบบบ  วันนี้ไม่ต้องทำตีมึนแบบที่เจ้าดำว่า ผมก็มึนของผมได้ถึงใจ  เพราะร่างกายดันไม่บรรจงอีกแล้ว  . . . มึนจนจำไม่ได้ว่าทำอะไรไปแล้วบ้าง เฮ้อออ  ตั้งแต่เช้าทำซ้ำไปซ้ำมาตั้งหลายอย่าง !!  

แล้วก่อนออกจากบ้านมาสำนักงานทุกวันผมก็จะสะหว่าปาม อาหารเม็ด เฮ้ยยย มะช่าย  ผมสะหว่าปามพวกยาเม็ดพวกวิตามินโน้นนี้ เป็นกำมือเป็นประจำ....  วันนี้ยืนมึนอยู่หน้าโต๊ะ เทยาออกจากหลาย ๆ ขวดใส่ฝามือตามปกติ เสร็จเดินไปยกขวดน้ำโซยเข้าปาก และก้อ กระดึบ กระดึบ ทั้งหมดในฝ่ามือลงลำคอไป  แปล๊บบบบ  อะไรซักอย่างมันบาดคอผมอย่างแรง ผมก็พยายามหายมึนนึกถึงว่าทำอะไรอยู่ เออ เรากินยาอยู่นะ  แล้วอ้ายเจ้าเม็ดยามันต้องกลม ๆ มันจะบาดคอเราได้ไงฟ่า  นึกไปนึกมาเอ หรือว่าเราจะกระดึบเอาถุงยากันชื้นอันเล็ก ๆ เข้าไปหว่า . . . .เหอะ เหอะ เหอะ อ้ายะแหวะออกก็ไม่ไหวปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยู่ในอารมณ์จะพยายามใด ๆ ทั้งสิ้น เอาเป็นว่า

ถ้าสาย ๆ ผมลงไปชักกระเด๋ว กระเด๋ว น้ำลายฟูมปากไป ก็คงจะสรุปได้ว่า***ที่ผมกลืนลงไปคงจะเป็นถุงยากันชื้นจริง ๆ ตามด้วยงานเลี้ยงส่ง อสินะตันตระกลับบ้านเก่า . . .

เหอะ เหอะ มึนตึบบบบบ

เอาหละ  รอดมาถึงเย็นแสดงว่าผมไม่ได้กระดึบเจ้าถุงใส่สารกันชื้นลงคอไป  แล้วนิผมกินอะไรเข้าไปหว่า????    แหะ แหะ แต่มึนหัวจังวันนี้หนักกว่าเมื่อวานอีก เฮ้อออ  เก็บงานดีฟ่า โซยข้าวและเป็นอาแปะ ซักแปล๊บ เสร็จกลับบ้านนอนท่าจะดี  บ้านยิ่งไกล ๆ อยู่เดี๋ยวรถติด !!

นั่งอยู่ดีนะ ก็ยังอุตสาห์มาแกล้งผม...เมื่อบ่ายวานโดนแฮกเกอร์เข้ามาแฮกใช่เน็ตฟรี แบบตีมึนเข้ามาเลยอะ  พอผมต่อต้านก็โดนทำคอมพังไปเลย ฮือ ฮือๆๆๆ

วันนี้ต้องลงโปรแกรมใหม่หมด งานหายไปหมดเลย  แถมเพ็นไดร์ผมก็มีไวรัสอยู่ยังล้างไม่ได้เลย....หากใครไม่ชอบหน้าใครช่วงนี้แวะมาเอาเพ็นไดร์ไปเสียบเลย คอมพังชัวร์ ๆ....ฮือ ฮือ ๆๆๆๆ ตอนนี้นึกไว้ว่าจะฝากวศินะตันตระไปสแกนที่โรงเรียน เห็นว่าเครื่องที่นั้นมีโปรกแกรมจับไวรัสแน่ ๆ อยู่ หุหุ 

แล้วผมจะทำงานยังไงเนี๊ยะ ฮือ ฮือ ๆ ๆ ๆ

สวัสดีเช้าวันสิ้นเดือนนะคร๊าบบบบ  หุหุ ใครเงินเดือนออกวันนี้บ้าง ^0^ หน้าบานเป็นกระด้งหละสิ....เอามาแบ่งผมได้นะครับถ้าขี้เกียจเก็บ(ขอบแบบด้าน ๆ )

ตอนนี้คอมพิวเตอร์ผม กลับมา กิ๊บเก๋ยูเรก่า อีกแล้วนะครับด้วยความช่วยเหลือจากเจ้าบ้านผู้แสนใจดีเพ็นไดร์ผมก็กลับมาใช้งานได้อีกครั้งหนึ่ง  หุหุ ไม่ได้มาโพสซะนานใครเป็นอย่างไรกันบ้างครับมาเล่าให้ฟังกันบ้าง  ผมเองกำลังโดนหวัดกลับมาเยี่ยมเยียนอยู่ครับ  คือกลับมาเป็นอีก นี้ก็เสียตังค์ค่ายาแก้อักเสบไป 2 กล่องแล้ว. .. ตื๋ย ๆ มึน ๆ  ใครอยากได้หวัดเจ็บคอ มาติดต่อผมได้ที่เทวาลัยเลยนะครับ  ยินดีบริการ . . .

ท่องเที่ยวในความทรงจำ - -

เมื่อเช้าเปิดประตูหลังบ้านเพื่อมาสำนักงาน ผมเห็นสีที่ตัดกันของแสงแดดและสีเขียวของต้นไม้ พร้อมกับเสียงนกร้องที่ตามมา  สุดยอด...มันสวยมากจังเลยแดดที่ออกแสงสีทองจัด ๆ กับสีเขียวจัด ๆ ที่เด่นอยู่ในแสงสีทองนั้น  แถมธรรมชาติยังให้เสียงเพลงตามมาบรรเลงให้ไพเราะอีก . . .ผมก็รู้สึกเติมเต็มเหมือนอิ่มจากการกินอาหารรสชาติชั้นดี  เดินดุกดิก ดุกดิก มาทำงานด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ....มาถึงที่ทำงานก็เดินไปเปิดเพลงที่ห้องประชาสัมพันธ์ก่อนเป็นอย่างแรก อย่างที่ทำอยู่ทุกวันเพราะผมเป็นคนติดเพลงมาก ฟังกันแทบจะ 12 ชั่วโมงที่ตื่นอยู่ เผิอญวันนี้เลือกซีดีไปเจอแผ่นที่ตั้งโปรแกรมความจำไว้  อืมมม  เคยไหมครับที่คุณท่องเที่ยวอยู่ในความจำตนเอง เมื่อได้ยินเพลง หรือ ไปในสถานที่บางที่ หรือกินของอะไรซักอย่าง  มันสามารถพาให้จิตเราท่องไปไกล  ย้อนเวลากลับไป...เพลงนั้นส่งความจำผมไปที่  ทุกข์ หนึ่งที่ผมหามาใส่ชีวิตผมเองเผื่อศึกษาหนทางแก้ทุกข์ของผม และเพื่อพิสูจน์ว่ามนุษย์ก็คือมนุษย์อยู่ดี  ผมจำวันที่จิตใจแตกกระจาย ร่างกายเจ็บปวดไปหมด ความคิดของมนุษย์ที่พุ่งพล่าน  ความทุรนทรายทรมารที่หาใครช่วยไม่ได้  โอ้วววว สุดยอดความมันส์ อะเดี๋ยว ผมนะบ้าตามที่เคยเล่าให้ฟัง  อ่านแล้วอย่าเอาไปทำตามเพราะไม่มีใครหาทุข์มาใส่ตัวโดยเจตนาแบบผม   เหอะเหอะ   เดี๋ยวออกไม่ได้จะยุ่ง

การเข้าทุกข์ในตันตระเรียกว่าการเข้าอปิตะที่ 1 เหอะเหอะ ดูดิการท่องความจำวันนี้พาลให้จำได้อีกว่าเรียกว่าอะไร  ผมอะชอบเข้าไปนักอปิตะที่ 1 เนี๊ยะมันโต้งกลับด้านดีครับ และข้อดีของมันอีกอย่างที่เห็นได้ชัดคือ  ไม่อ้วน!!  เพราะคนทุกข์ใจมักจะกินไม่ลง จริงไหมครับ?  แต่เนื่องจากโดยเจ้าบ้านขอไว้ให้เพลา ๆ หน่อยเถอะจะเข้าไปทำไม  อยู่เขียวก็สนุกกับเขียวสิจะเข้าเทาทำไม  หุหุ 

เอออ...ขอแซวหน่อยนะครับ ^0^  คือว่าเมื่อเช้าเห็นป้ายแปะทำพิธีกรรมของสีหนึ่ง(ออกจะแนวดุๆ อะครับ)  แต่...เออ...คือว่า...ที่กระดาษมันมีสีม่วงด้วย อะ!!!  เออ ทำไมต้องม่วง แล้วม่วงทำไม ...อันนี้คนทำเท่านั้นครับที่จะตอบได้..อุอุ

อิอิ ...บอกแล้วอย่าเปิดเผยตัว

อะจึ๋ย ....

อยอกแรงจัง

ฮ่ะๆๆๆๆๆ  ฮั้นแน่ 11 ตอบแทน 13 อะจิ....

ม่วง ก็ ดำปนน้ำเงินไง หรือน้ำเงินปนดำ ไงครับ  อารมณ์มันส์ๆ คิดไปไหนเนี๊ยะ????? 

วันนี้ bank หยุด

ขอบคุณ อจน นะครับ ที่มาบอกผม ผมจะได้ไม่เดินเอ๋อไป....

เรื่องปวดหมองของมนุษย์.....ถือได้แต่วางไม่ลง อะจิ

วันจันทร์แบบ เดี้ยงๆ ......เหอะ เหอะ

จาอารายซะอีกครับ ตกบันไดอีกแล้วผม  ..เฮ้อวันนี้ขาบามเลย มันเจ๊บจี๊ดๆ ได้มันจริง ๆ เวลาขึ้น - ลงบันได....เชอะ เชอะ แต่ผมก็จะยืนหยัดใส่ส้นสูงของผมต่อไป ...ตามคอนเซ็บ  สูงมาก่อนพิการมาทีหลัง อุอุ....

ชื่นใจ...ได้อ่านความคิดตันตริกที่ตอบคำถามของผู้ผ่านมาหลาย ๆ กระทู้ ถึงคนที่ผ่านมาคงจะอ่านเข้าใจบ้างไม่เข้ามใจบ้างแต่คำว่า ปัญเจก มันก็แบบนี้หละครับเป็นการหลุดพ้นเฉพาะตน แต่แหมม ผมก็อดชื่นใจไม่ได้ว่า ...อย่างไรแนว  เวช  ก็ยังคงอยู่ หุหุ.....

เมื่อคืนวันเสาร์ผ่านเข้ามาแล้วออกไป แล้วก็ผ่านเข้ามาอีกทีก่อนจะออกไปอีกที เอะเขียนแล้วก็งงงง??? คือว่าแวะมาก่อนออกไปหาอาหารเข้าท้องตัวเอง เห็นพิธีของสีขาวกำลังจะเริ่ม ..พิธีสวยเหมือนเดิมครับ เห็นปู่ น+น เดินหน้าบานไปมาแต่ไม่กล้าแซวเล่นมากเพราะเดี๋ยวจะโดนตืบซะ  เห็นป้าแมวด้วย เห็นพิธีกรรมดี ๆ แล้วก็พลอยสนุกไปด้วย..กลับเข้ามาอีกทีอาจารย์ ๆ ก็ทำอัคนีบูชาเสร็จพอดี เห็นอาจารย์ ๆ คุยกันสนุกสนานก็พลอยทำให้อารมณ์ดีอีก กลับไปนอนหลับสบายใจ...

จะเห็นได้ว่าที่เขียนไปทั้งหมดเนี๊ยะ  ผมมะด้ายช่วยอะไรเค้าเลย ได้แต่ไปๆมาๆ  ป่วนบ้างแซวบ้างตามประสา..

โดนตัดหางปล่อยเทวาลัย อะคร๊าบบบบบ 

เมื่อคืนวานมีโอกาสพบคุรุ 3.3

คำแรกที่ผมพูดคือ "งอนแล้ว" คราวที่แล้วไม่มีใครเรียกผมมาพบบ้างเลย...... คุณว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผมครับ

คุรุ 3.3 ว่า " งอนบ้าง" แล้วหันไปนั่งเงียบอีกด้าน !!!! 

ดูดิครับผมอะ  ไม่เคยถูกสอนอะไรที่มันง่าย ๆ เอาซะเลย ถึงผมจะอาละวาดอะไร  ก็มีอาละวาดกว่า เหอะ เหอะ เป็นอย่างนี้ทุกที>>>>> สุดท้ายก็ได้ถกความรู้มาให้ชื่นใจ ไปได้อีกหลายน้ำ....

และอีกเหมือนกัน..... เมื่อวานค่ำ ผมเดินคุยกับเจ้าบ้านเกี่ยวกับคนที่มาแก้ทุกข์ที่เทวาลัย  ว่า  เดี๋ยวนี้ไม่ต้องถึงมือท่านเจ้าบ้านแล้ว ผมก็ "อะจริงดิ" ท่านว่า อจล เดี๋ยวนี้แก้ทุกข์แม่นนัก ผมก็ "อะจริงดิ" ท่านว่าเดี๋ยวนี้เดินอยู่ในเทวาลัย ไม่มีใครคุยด้วยแล้ว ไม่มีใครมาขอพบแล้ว เพราะคนใหม่ ๆ มาขอพบ อจล กันหมด  ผมก็ "อะจริงดิ"  ท่านว่าท่านดีใจเห็นศิษย์แก้ทุกข์ให้คนอื่นได้ ท่านว่าเดี๋ยวนี้ท่านก็มีหน้าที่สอนให้ อาจารย์ ๆ เติบโตเดินกันไปให้ถูกทาง  ส่วนคนมาเทวาลัยใหม่ ๆไม่รู้จักท่านแล้ว ผมก็ "อะจริงดิ "  และผมก็เลยซบโอกาสแซวต่อว่า

ต่อไปอาจจะมีคนชี้มาทางเจ้าบ้านแล้วถาม  อาจารย์ ๆ ว่า " นั้นใครนะ เป็นอาจารย์ฝึกหัด หรือ? ท่าทางดูดีนะคะ/ครับ"

เจ้าบ้านหันมามองผมแล้วก็ยิ้ม ......

มีคนถามผมว่า "เริ่มเรียนวิถีตันตระมาตั้งแต่อายุเท่าไหร่" ผมตอบว่า "16 ปี" คนถามทำตาโตๆ มองผม

คำถามนี้ทำให้นึกถึงวิธีที่เรียนมา  ผมบอกคนที่ถามไปว่าผมนะเรียนมาใช้ทิชชูเป็นกองๆ เป็นกล่อง ๆ น้ำตาท่วมพื้นแต่ผมไม่เคยยอมแพ้ ที่จะรู้ในหนทางแก้ทุกข์ของตน...ผมเล่าต่อไปว่า  ผมเลือกแนวเวชด้านเดียวโดยไม่ได้เลือกเรียนแนวเวทย์เพราะโดยส่วนตัวไม่สนใจพละกำลัง และอำนาจ.....ผมสนใจในแนวของท่านเจ้าของคือ  "ความสุข"  ในทุกขณะ....มันเป็นฝันของผม ..

ผมเล่าต่อว่า  การเรียนของผม ก็แค่ผมเอาชีวิตจริงเข้าแลกเป็นบทเรียน  เมื่อเกิดปัญหาและทุกข์ขึ้น ผมก็เอามาถามจากคุรุว่าผมควรจะมีวิธีคิดอย่างไร  เช่นผมมีปัญหากับบุพการีผมมีทุกข์ผมควรจะคิดอย่างไร และแก้ทุกข์ที่เกิดอย่างไร  ผมไม่ได้ถามว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรนะครับ มันต่างกัน เพราะปัญหาของมนุษย์อย่างนี้ผมจะไม่เอาไปรบกวนคุรุ โดยเด็ดขาด  และเมื่อคุรุแนะหนทางแก้ทุกข์มา  ผมจะทำตามโดยไม่โต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น มันไม่สำเร็จเหมือนการดีดนิ้วหรอกครับแต่ผมหัด ผมฝึกและไม่โต้เถียง ปีนั้นไม่สำเร็จปีถัดมาก็ต้องสำเร็จ....และเวลาผ่านวันนี้ผม ไม่ทุกข์เลย...

มันทำให้นึกถึงคำว่า  ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน  วันที่มันไม่ใช่มันก็ไม่ใช่อยู่วันยันค่ำ...เป็นคุรุต้องใจแข็ง และหนักแน่น...วันก่อนที่ผมเป็นเด็ก ตอนที่คุรุสอนผมก็ไม่เข้าใจคำสอนนี้นะ  ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน....พอแก่ขึ้นได้มาเป็นผู้สอนคนอื่น ถึงได้เข้าใจว่า  คำว่าเป็นผู้สอนนั้นเป็นภาระหนัก...บางทีทั้งๆ ที่รู้ว่าทางที่คนๆ หนึ่งกำลังเดินอยู่หรือทางเลี้ยวที่คนๆ หนึ่งกำลังเลี้ยวไปมันมีแต่ทุกข์ แต่ถึงผมบอกไปว่าอย่าเลี้ยวเลย  ก็ไม่เคยมีบลุคลใดฟัง แถมโต้แย้งว่า ไม่ได้หรอก เพราะอย่างนั้นอย่างนี้...เฮ้อ..สุดท้ายก็ทุกข์ใจกันต่อไป  ผมเองก็ได้แต่มองและนึกถึงคำคุรุว่า  ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน....

สวัสดีค่ะ คอมเสียรอซ่อมหลายวัน  ไม่ทันเหตุการณ์ เหงาไปหลายวันค่ะ  ขอคุยด้วยคนนะคะ

ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ ก็จะครบปีนึงพอดี (เดือนต.ค.) มีความสุขที่สู้ด......ที่เทียวไป เทียวมาที่ตันตระเทวาลัยแห่งนี้    ท่านอาจารย์ทุกท่านให้ความเป็นกันเอง เสมอต้น เสมอปลาย ช่วยแก้ทุกข์ให้  ให้คำปรึกษา ชี้แนะ สิ่งที่ดี ๆ เสมอ เหมือนน้ำฝน(น้ำทิพย์)ที่ช่วยให้เย็นชุ่มชื่นใจ   (แต่ไม่เอาน้ำท่วมนะคะ  ล้อเล่นอ่ะ)   อยากไปทุกวี่........ทุกวัน อยากได้ความรู้  มันเป็นสิ่งเสพติดชนิดที่มีคุณค่า  ยากนักที่จะหาได้ในโลกภายนอก (นอกตันตระเทวาลัย) หาไม่ได้อีกแล้ว   

อยากได้มานาน...........คิดว่า .....หมดโอกาสแล้ว แต่ตอนนี้ กำลังจะได้ของขวัญอันมีค่าที่สุดในชีวิต  และก็จะได้ลาภก้อนใหญ่(ความรู้)   หลังจากได้พบทองคำ(ผู้รู้)ไปแล้วนานเกือบปี    วันที่ 15 ต.ค.05  เป็นวันแรกที่มาเทวลัยแห่งนี้ค่ะ  

ท่านเจ้าบ้านได้อนุญาตให้ศึกษาแล้วค่ะ  ดีใจที่สุด  ความฝันเป็นจริงซะที  เมื่อก.ค.เค้ารับสมัครกัน  ก็ย้าก.....อยากศึกษา  มีแต่เด็ก ๆ วัยรุ่นกัน  อ้ายเราก็วัยดึก  รุ่นเดอะ ผ่านอะไรมาก็ครึ่งชีวิต   ร้อน.....หนาว......อุ่น...ไอรักก็มีบ้าง แต่ไม่มีเป็นของเราเลย เราคงเกิดมาคราวนี้ ให้มาศึกษาวิชชาตันตระ โดยไม่มีใครพ่วงมา   อูย......ไปใช้กรรมมาพักนึง   ได้กลับมาหาบ้านเดิม เป็นแน่แท้   ค่ะ....ปรัชญาตันตระ และแนวการหลุดพ้นจากทุกข์ของความเป็นมนุษย์ แนวเวช  จะได้เรียนแล้วววว   ฮือ.....ท่านอสินะตันตระเคยบอกว่า ต้องชะเง้อ.......จนคอจะยาวระหง  เป็นแถว ดีนะคะ  อ้วน  ท้วมซะก่อน  ค่อยเห็นคอกับเค้าบ้าง เป็นการดีไปซะอีก  

ที่มีโอกาสที่ดีนี้  เรื่องของเรี่อง ก็คือคุยกับอ.เอฟ (ผู้นำพามา ณ ที่ตันตระเทวาลัยแห่งนี้)  เรื่องไปเฝ้าไข้คนป่วย จะตายภายใน 3วัน ก็ฟื้นในวันแรกตอนกลางคืน เพราะขอพร  ครั้งที่สอง  คนป่วยคนเดิมระยะเวลาห่างกันก็เป็นเดือน  อาเจียนออกเป็นเลือด หมอบอกต้องตายแน่ เพราะหมดสติ เลือดในกระเพาะออกไม่หยุด แต่ใช้ยาที่ดีที่สุด ยังไงก็ไม่รอด เพราะแผลเต็มหลอดกระเพาะไปหมด ไม่รู้สึกตัวมา 3 วัน  วันที่ 4 อนุญาตให้ญาติมาเฝ้าในไอซียู ที่จริงตัวเองก็ไม่ใช่ญาติ แต่เป็นคนดูแล ทึ่คนป่วยไว้ใจที่สุด มากกว่าญาติของตนเอง ก็ยอมไปเฝ้า เนื่องจากผู้ป่วยฝากเงิน และบัญเงินฝาก เอทีเอ็ม ไว้ ยังไม่ได้สั่งเสียอะไรเลย  ก็เพียงอยากให้เค้ารู้สึกตัวมาพูดกับเราก่อน เพียงคนเดียวก็ได้  ก็เลยขอพร ขออนุญาตผู้มารับเค้าไป.........สามครั้ง ขอให้เค้าอยู่คุยก่อน และให้เค้าไปสบาย ที่สามครั้งนั้น ผู้ป่วยลืมตามองไปยังอีกด้านหนึ่งของเรา ที่ไม่ใช่เรา    แล้วมีอาการกลัวถึงสามครั้ง ก็ขออนุญาตทุกครั้ง  ตอนนั้น พยาบาลและคนงานในห้องไอซียู ก็อยู่ข้างเตียงด้วย พวกเค้าเตรียมตัวแล้วผู้ป่วยต้องไปในคืนนี้  ปรากฏว่า เค้าเงียบหลับไป  ประมาณตีหนึ่ง หรือตีสองนี่น่ะค่ะ  พอหกโมงเช้า  พยาบาลมาเช็ดตัว  เค้าก็ลืมตาใส และพลิกตัวตามที่เค้าถนัด  ก็บอกพยาบาลว่า  พี่เค้ารู้สึกตัวแล้ว พยาบาลยังไม่ยอมเชื่อเลย เถียงอีกว่า มันเป็นไปตามความรู้สึกเค้าว่า จะต้องพลิกตัว  ไม่ใช่รู้สึกตัว เดี๋ยวพยาบาลคนนั้นจะโดนดุ ว่าคนไข้รู้สึกแล้วไม่รู้  ก็ไม่รู้จริง ๆ นั่นแหละ ก็เลยกลับห้อง  ญาติเค้าอยู่ที่ห้อง  ไปถึงก็บอกว่า รู้สึกจะรู้ตัวแล้ว  ญาติเค้าก็เลยรีบไปที่ห้องไอซียู   แล้วก็ฟื้นจริง ๆ ด้วย   ที่จริงน่ะ  ตอนกลับไปที่ห้องบอกญาติเค้า  ขอให้พี่เค้าฟื้นมาคุยสั่งเสีย หลายเรื่องที่ยังไม่เรียบร้อย  โดนว่าอีก  อ้าวให้เค้าไปสบายดีแล้ว  ตึ่นขึ้นมาก็ทรมาน ซวยสิเรา  ก็เลยบอกว่า ไม่ได้เป็นหมอผีนะ คนจะไม่ตาย จะให้เค้าตายได้ยังไง  เรื่องของเรื่อง ก็คือเงิน  คนป่วยให้ญาติถึอเอทีเอ็มไว้ เกือบเจ็ดหมื่น  รู้จากหมอว่า ต้องตาย  ใช้เงินสบายมือ  ไม่ได้ลงบัญชี เก็บเป็นของส่วนตัว  คนป่วยฟื้นมาเลยยุ่ง  ใช้ไปแล้วนี่ เหลือไม่กี่หมื่น บอกไม่รู้ละ 

พบสิ่งที่น่า"มะหัดสะจอรอหันการันยอ"มหัศจรรย์  อ.เอฟ เลยบอกว่า ป้าแมวน่าจะจุดไฟพระเวทย์ได้นะ  จึงถามท่านเจ้าบ้านให้ ท่านก็อนุญาตค่ะ และต้องมาเรียนด้วย อยากเรียนอยู่แล้วค่ะ  แต่กลัวจัง........ไฟจะจุดติดรึเปล่านี่  ยังเป็นปัญหา ไม่คิดดีกว่า คิดไปก็กังวล เกิดทุกข์อีก  ตอนนี้ก็รอให้ตัวเองพร้อมก่อน  (เหมือนฝัน)เตรียมตัว  เตรียมใจไว้  ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน ใช่ไม๊คะ