ส่วนหนึ่งของหัวใจที่อาจจะกำลังจากไป..

เดือนพฤศจิกายน 2552 ที่หมูดูรี่อายุ 4 ปี 8 เดือน กับข่าวร้ายที่ค้นพ้นว่าหมูอ้วนสุดรักของผมเป็นไตวาย กว่าผมจะค้นพบไตก็หายไปเจ็ดสิบเปอร์เซ็นแล้ว เฮ้ออออ....  ผมรู้เสมอ ๆ ว่าเป็นมนุษย์มีแต่ต้องจาก ไม่จากเป็นก็จากตาย...แต่ความจริงบางเรื่อง ก็กลืนยากเสียเหลือเกิน  ความจริงที่ว่าหมูดูรี่สุดรักของผมกำลังจะตายจากผมไป ผมเข้าใจถึงเหตุผลดีแต่ก็ยอมรับว่ากลืนยากเสียจริง.....

ช่วงนี้น้ำตาผมไหลเสมอ ๆ เมื่อดูแลหมูอ้วนใจสู้หัวใจชมพู เพราะเค้าสู้เหลือเกิน หมูดูรี่ไม่ชอบให้ทำกับเค้าเหมือนเค้าป่วย ทุกครั้งที่ผมจะเช็ดน้ำลายที่ยืดมากกว่าปกติเพราะช่องปากอักเสบซึ่งเป็นผลจากไต เค้าจะไม่ชอบให้ผมเช็ดขณะที่นอนอยู่เหมือนป่วย เค้าจะหือผมอยู่ในคอและหมูดูรี่ก็จะพยายามลุกขึ้นมาทั้งที่ขาสั่นจนเห็นได้ชัด แล้วก็ยกขาข้างที่ผมอยากเช็ดให้ผมเช็ดเหมือนกับที่ผมทำทุก ๆ วันเมื่อหมูไม่ป่วยทั้งๆที่ ผมเห็นขาอีกสามข้างที่เหลือสั่นอย่างรุนแรงเพื่อผยุงขาข้างที่ยกให้ผมเช็ด  ผมได้แต่น้ำตาไหลเงียบ ๆ และเช็ดให้เค้า

ผมพาเค้าเดินเล่นเพื่อออกกำลังเพื่อย่อยน้ำเกลือให้เข้าเลือดได้ดีๆ  เค้าก็พยายามเดินตามผมอย่างช้าๆ และต้องนั่งลงบ่อยครั้งเพราะหมดแรง ผมและหมูนั่งลงด้วยกันกับพื้นปูนบนถนนบ่อยครั้งเพื่อพัก เค้าจะมองหน้าผมในแบบที่ผมต้องน้ำตาไหลว่าเค้าจะสู้ไปกับผม คำว่าไปไหนไปกันของหมูดูรี่ไม่เคยเปลี่ยน แม่ขาทั้งสีจะสั่น และขย่อนอาเจียนตลอดเวลาด้วยผลของไตวาย ยามที่ต้องเดินข้ามประตูผมก็พยามจะช่วยยกตัวหมูเพื่อให้กระโดดง่าย ๆ หมูก็จะหือในคอใส่ผม ผมเข้าใจและปล่อยมือออก หมูดูรี่ก็พยามควบคุมขาที่สั่นทั้งสี่เพื่อจะกระโดดข้ามประตูด้วยตัวเองจนสำเร็จ ...ผมก็ได้แต่น้ำตาไหลอยู่เงียบ ๆ

โอ้ พระเจ้า ทำไมมันถึงสั้นนัก ทำไมเค้าต้องจากผมไปในเวลาแค่นี้ ...

ด้วยความช่วยเหลือของลูกหมาดำ ที่พาหมูดูรี่ไปหาหมอโดยตลอดมา เพียรแบ่งเวลาอันยุ่งเหยิงมาให้น้ำเกลือหมูดูรี่ทุกวัน ผมต้องขอบใจจริง ๆ ....

ตลอดมาผมใช้หมูดูรี่กับหมูบลูนี่เป็นที่พักใจเสมอมา  เวลาผมเหนื่อยหรือปวดหัวผมก็แค่มานั่งดูหมูหน้าตาตลกทำอาการขำ ๆ ที่สนามหญ้าซักพัก ผมก็จะนั่งขำคนเดียวได้พักใหญ่จนอารมณ์ดีเสมอๆ เวลาที่ผ่านมาถึงการดูแลหมูจะยุ่งยากมากกว่าสมุนพันธุ์อื่นๆ อยู่มากมายแต่สิ่งที่หมูทั้งสองให้ผมกลับมา มันมากกว่าคุ้มค่านัก   เค้าทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีสำหรับผมและผมต้องการเค้าทั้งคู่จริงๆ แต่เมื่อมาถึงจุดที่ผมเปลี่ยนแปลงอะไรในชะตาไม่ได้แล้ว สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดตามที่ขออนุญาติเจ้าบ้านมา ผมจะเก็บเกี่ยวความทรงจำในช่วงเวลาสุดท้ายนี้ให้เต็มหัวใจถึงแม้มันจะเศร้าเหลือแสนในหัวใจผม ถึงแม้มันจะเป็นทุกข์ที่กลืนลำบากเหลือเกินผมก็ต้องทำให้ได้ ผมจะทำให้ช่วงสุดท้ายของชีวิตหมูสุขสบายทั้งกายและใจอย่างสุดกำลังของผม..

เราจะนั่งมองหน้ากันไปจนวาระสุดท้ายของลมหายใจ... จะไม่มีวันที่จะมีสมุนตัวไหน ๆ ในชีวิตผมอีกแล้วที่จะแทนที่เค้าได้ เฮ้อออออ

เวลาของการจากลา..น้ำตาท่วม..ทุกข์แห่งรูปธรรมที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ .....

คลิกผ่านหน้าเว็ปกระทู้ที่ตนเองเขียน ก็รู้สึกว่ากระทู้ระยะนี้ดูออกจะเศร้า ๆ เกินไปหน่อยนะ ดูปีก่อน ๆ ตนเองจะฮากว่านี้  มานั่งตรองคิดดูว่าเป็นคนซึมเศร้าหรืออย่างไรมุมมองถึงเป็นแบบนี้  ตรองไปตรองมาก็เห็นว่าชีวิตมันเป็นแบบนี้ สังเกตุว่าจะเรื่องร้ายมากซะกว่าเรื่องดี และก็ตรองดูว่าดีหรือร้ายเศร้าหรือดีใจ  สงบน่าจะดีที่สุดหลังจากสงบได้ เห็นใบไม้ไหวได้ก็เติมรศชาติตามที่เรียนมา หวาน เปรี๊ยว เผ็ด ขม เค็ม ค่อย ๆ ใส่เข้าไปทีละนิด ๆ เอาให้พอดี ... ก็น่าจะดีกว่าการไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน  ส่วนเอ็ฟเฟ็คที่มันออกจะเศร้า ๆ ไปหน่อยก็ยากที่จะหลบเลี่ยงเพราะดันเป็นความเป็นจริงที่โกหกตนเองไม่ได้ว่า ไม่อยากอยู่ที่นี่ ! นั้นสิ

หลาย ๆ คนคงอยากรู้อาการหมูดูรี่ที่ผมเอามาเขียนไว้ระบายทุกข์....หมูดูรี่อาการทรง ๆ ตัวแล้วครับ ผมกับลูกหมาดำก็พยายามสู้ ๆ กันอยู่อย่างดีที่สุด อย่างน้อยณ เวลานี้ถึงหมูจะไม่ทำให้ผมหัวเราะเหมือนก่อนแต่ก็ไม่ทำให้ถึงกับทุกข์ใจแบบช่วงก่อน การที่รู้สึกว่าหมูไม่ทรมานมากนั้นทำให้ผมสงบลงได้  ถึงไม่อยากให้เกิดแต่ก็ต้องเกิดเพราะเป็นโลกมนุษย์ที่เกือบ ๆ ทุกอย่างต้องดับสูญ และหมูอ้วนแสนดีก็เป็นหนึ่งในนั้น  ตอนนี้หมูดูรี่ก็เดินได้ แม้จะไม่ปกติแต่หมูก็เดินได้ หมูกินได้ หมูยังเห่าได้ด้วยบางที และหัวใจก็ยังชมพูเสมอ อ ออออ  หากมีคนหรือทหารๆ ห่วงอยู่ก็สบายใจได้นะ ผมอารมณ์ดีขึ้นแล้วอย่างน้อยณ ตอนนี้จุดพักใจของผมก็ยังมีชีวิตอยู่ถึงแม้จะไม่เต็มร้อยเหมือนเดิม แต่ก็ยังอยู่..นะ

ปี 2009 นี่มีทุกข์หนัก ๆ ที่เกิดขึ้นกับผมที่แม้แต่คำสอนของท่านเจ้าของชีวิตที่ให้เอาไว้เป็นบุญหัว ก็แทบจะเอาไม่อยู่ ผมกลืนทุกข์ก่อนใหญ่เข้าตัวไปโดยไม่คาดคิดว่าจะกระทบร่างกายเนื้อนี้ให้ป่วยอยู่หลายเดือน ทุกวันนี้มันก็ยังเหลือตระกอนที่ผมสำผัสได้หลงเหลืออยู่ในร่างกายผม  ตามมาด้วยจุดพักใจเฉียดตายนี้อีกเรื่องซึ่งทำให้ผมต้องคอยเตือนตัวเองเสมอ ๆ ว่า เอสโตรเจน เอสโตรเจน อย่าวางซะให้มันมากนัก หยิบ ๆ ขึ้นมาบ้าง ...เออ นึกแล้วก็ขำดี ...และปีนี้ก็กำลังผ่านไป ซึ่งอาจจะเป็นปีที่แย่ ๆ สำหรับใครหลาย ๆ คนด้วยเหมือนกัน  อืมมม...ผมมักจะได้ยินเสมอ ๆ ว่า " มนุษย์อยู่ได้ด้วยความหวัง " ซึ่งผมไม่เคยเห็นด้วยและไม่เคยมี ผมอยู่กับปัจจุบัยอย่างเดียวผมทำความเข้าใจและบอกตนเองว่าทำให้ดีที่สุด นอกนั้นให้องค์เทพและคุรุเจ้าของชีวิตตัดสิน..

บทเรียน สุข และ ทุกข์ที่ท่านๆ สอนมาหลายปีมันต่อกันเป็นวงกลมในหัวผมไปแล้ว ผมมองโลกนี่จากความเป็นจริงข้างในออกมาข้างนอกซึ่งมันกลับด้านกับคนอื่นๆ ผมก็เลยเพี้ยน.. นั้นแหละผมว่าผมเพี้ยนจริงๆ นั้นแหละ แต่ผมก็ยินดีนะ เพี้ยนจากความเป็นมนุษย์ปกติดีกว่าเป็นมนุษย์ปกติที่วน ๆ คน ๆ กันอยู่...

เทศกาลแห่งการเฉลิมฉลองกำลังมาถึง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมชอบที่สุดในปีนึง ผมชอบเห็นคนที่มีความสุข ได้รับรู้คลื่นแห่งความสุขของมวลชนแม้จะเป็นระยะสั้น ๆ ก็ตามเพราะปัจจุบันนี้มันจับคลื่นนี้ได้ยากเหลือเกิน เจ้าบ้านก็แสนใจดีหาเกมส์แจกของมาเล่นกันให้สนุกสนานตลอดช่วงนี้ทั้งคณะอาจารย์กันเองและผู้มาเยี่ยมเยือน อย่างวันพุธที่ผ่านมากับการสอยดาวแจกน้ำมนต์ก็เรียกเสียงกรี๊ด ๆ จากผู้มาเยี่ยมเยือนและคณะอาจารย์จากรางวัลที่จับได้ดังทั่วเทวาลัยจนผมกับเจ้าบ้านเดินกลับบ้านด้วยคลื่นแห่งความสุขและดีใจของผู้อื่นเต็มกระเป๋า  คุณ ๆ เคยรับรู้สึกถึงตรงนี้กันแน่นอนเมื่อคน ๆ ที่คุณรักมีความสุขคุณก็มีความสุขตาม  เด็ก ๆ เหล่านี้ก็เหมือนลูกหลานของผมที่ทำงานหนักแบกทุกข์ผู้อื่นขึ้นบ่ามาเป็นปี การได้เห็นถึงการแสดงออกถึงความสุขสนุกสนานออกมาก็ทำให้ผู้เฒ่าผู้แก่แบบเจ้าบ้านและผมพลอยมีความสุขไปด้วย.....

.......สุขใจ...ช่างเป็นสิ่งมีค่าและมีพลังมากมายนัก...

เพราะความสุขแม้สั้นๆ นั้นมีค่าเกินกว่าจะประมาณได้
ผ่านไปได้อีก 1 ปี
ขอบคุณที่ท่านทั้งสองที่เมตตาชี้หนทาง ทุกข์น้อยๆ ให้พวกเราเสมอๆ

เมตตาท่าน มิอาจประมาณ

เราบังคับคนอื่นเปลี่ยนไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนตัวเราเองได้ คงอยู่แค่จะทำหรือไม่.."   ขอบคุณท่านในความเมตตาอีกครั้งค่ะ

"ลมหายใจของนู๋เป็นขององค์เทพ สุดแท้แต่ท่านจะเมตตาเจ้าค่ะ...."

กับ 1 ปีที่ผ่านมา...

กับชีวิตที่มีอะไรมากมายที่วุ่นวายมากมายเหลือเกิน

เหนื่อยจนรู้สึกว่าแทบจะยืนไม่ไหว

หรือแม้แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าท้อใจเหลือเกิน

แต่สุดท้ายแล้วปีนี้ก็กำลังจะผ่านไป

พร้อมกับชีวิตที่ยิ้มได้เสมอเพราะลมหายใจนี้

ที่ท่านเมตตามาตลอดเวลา

น้อมเคารพด้วยศรัทธาด้วยใจรักบูชาตลอดไป

ต้นส้มยังคงหวานอยู่เสมอนะเจ้าคะ...นู๋รักท่านค่ะ

ย้ายบ้านแล้วคร๊าบบบบบบบบบบ

ผมกับหมูย้ายบ้านมาติดเทวาลัยแล้วน่าาาาา...คริ คริ แถมขโมยสัณญาณ Net บ้านเจ้าบ้านได้อีกต่างหาก เฮอะ เฮอะ๐๐๐๐ ฟรีอะคร๊าบบบบ

ดีใจหลายกับการย้ายของสำเร็จ ขอบใจเด็ก ๆ อึด ๆ ทั้งหลายที่ทำให้มันเกิดขึ้นได้ในวันเดียว....

เมื่อคืนใครเจอผมที่เทวาลัย จะเห็นเลยว่าใกล้แปลงร่างเต็มทนส่วนแปลงแล้วจะเป็นอะไรนั้น..แหมมๆๆ  ก็ขอปิดเป็นความลับละกันนะครับ เดี๋ยวตกใจว่าจริง ๆ แล้วอสินะตันตระเป็นอย่างไร ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ  เพราะแรงหมดเอาจริงจังทั้ง ๆ ที่ผมทำตัวเป็นประโยชน์มากต่อทุก ๆ คน คือไม่ได้ช่วยขนอะไรซักกะชิ้น !!*&$#!

พอนั่งไปนั่งมาชักเริ่มละอายแก่ใจเลยหันไปถามท่านเจ้าบ้านหวังเอาคำตอบเข้าข้างตนเองว่า

ผมถามว่า " ตอนผมเด็ก ๆ ผมแรงดีมั้ย หรือว่าผมแก่ลง หรือว่าผมเป็นคนไม่มีแรงมาตั้งแต่เด็ก ๆ "

เจ้าบ้านตอบว่า " ตอนอายุสิบแปดจำไม่ได้หรือ ว่ายกเก้าอี้หินเดินจากชั้นหนึ่งถึงชั้นเจ็ดได้ "

อะ

ไม่ช่วยเลย

แสดงว่า เหตุผลอย่างเดียวที่หาได้คือ....

แก่!!!!!

แด่ดูรี่ สุดที่รักที่จากไป....

ผมเคยแอบนึกสงสัยว่า ?

ทำไมองค์เทพหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถึงเมตตาท่านเจ้าบ้านขนาดนี้...

และผมก็เคยแอบหวังในใจว่า เป็นไปได้ไหมมั้ยนะที่ผมจะได้รับความเมตตานั้น ๆ บ้าง ? วันนี้ผมได้รับคำตอบนั้น ๆ แก่ตนเองแล้ว......

หลาย ๆ คนคงเคยแอบนึกถึงข้อนี้เหมือนผม ? ตั้งแต่ผมมีโอกาสย้ายเอาบ้านมาติดใบบุญเจ้าบ้านตั้งแต่ปลายปี 52 กิจวัตรประจำวันของผมทำให้มีโอกาสได้พบปะกิจวัตรประจำวันของเจ้าบ้านหรือผ่านมาเห็นร่องรอยกิจวัตรประจำวันของเจ้าบ้านแห่งตันตระเทวาลัย  ซึ่งผมขอแอบเอามาเปิดเผยว่า ถึงวันนี้ผมไม่นึกแปลกใจและผมละอายใจที่แอบหวังว่าจะได้รับสิ่งนั้น ๆ คล้าย ๆ ท่าน ..

ณ วันนี้ปีนี้ อายุเจ้าบ้านท่านก็เลยเข้ามาถึงช่วงครึ่งชีวิตของมนุษย์คนหนึ่งๆ ตามธรรมชาติแล้ว  ท่านผ่านสถานที่ผ่านเวลาผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมายมาในชีวิตตามธรรมชาติ และไหนจะกับชีวิตมนุษย์ในปัจจุบันนี้ที่ต้องทำอะไร ๆ เยอะแยะมากมายเต็มไปหมดในวัน ๆ หนึ่งจนแทบจะไม่มีเวลาคิดอะไรเลย  แต่ท่านไม่เคยลืม? ผมได้มีโอกาสเห็นท่านเจ้าบ้านที่ไหว้สักการะ  ท่านไม่เคยลืมสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในทุก ๆ วันของชีวิตท่าน ท่านไหว้สักการะสิ่งศักกสิทธิ์ที่เคยสอนหรือเกือหนุนท่านในชีวิตแม้แต่ตอนที่ท่านอายุแค่สิบหกสิบเจ็ด  กิจวัตรประจำวันที่คงอยู่ในศีลและธรรม คือหมายถึงการทำในสิ่งที่ดี ระลึกบุญคุณสรรพสัตว์ พืชผล ในมื้ออาหาร ระลึกในบุญคุญของสิ่งต่าง ละเว้นกิเลศส่วนมากของมนุษย์และไม่ทำร้ายผู้อื่นโดยการไม่ใส่ใจ  ทั้ง ๆที่อำนาจและพลกำลังของท่านนั้นสามารถกระทำการหลาย ๆ สิ่งให้เกิดขึ้นดังใจแม้เรื่องที่ไม่อาจจะนึกถึงได้ให้เกิดขึ้นได้แค่ใจนึก แต่ท่านเจ้าบ้านก็ไม่เคยกระทำการลุแก่อำนาจที่ตนเองมีแม้แต่น้อย

เช้าวันหนึ่งผมได้มีโอกาสเห็นท่านสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่แม้แต่ผมก็สารภาพว่าได้ลืมไปจากชีวิตประจำวันไปแล้วเพราะเป็นช่วงชีวิตที่ผ่านมาตั้งแต่อายุสิบห้าสิบหก ผมเลยได้เห็นว่าท่านสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมกล่าวถึงตั้งแต่ท่านอายุสิบหกมาจนถึงทุกวันนี้ไม่ขาดวันแม้แต่น้อย ...ผมลองนึกตรองดู หากผมเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้น ๆ มีหรือที่ผมจะไม่เมตตาบุคคลผู้นั้นที่ไม่เคยลืมผมมานับสิบ ๆ ปีคูณ 365 วันเข้าไปคุณ ๆ ก็จะได้จำนวนวันของการสักการะออกมาแบบคร่าว ๆ ...คำว่าได้ดีก็ไม่ลืม นั้นยิ่งใหญ่นัก...

นี่ผมยังเล่าไม่หมดถึงรายละเอียดที่ท่านน้อมถวาย น้อมระลึกถึงสิ่งต่างๆ ในแต่ละวันที่ผมไม่อาจจะก้าวล่วงนำมากล่าวได้  ผมเห็นและหมหยุดคิดตรองถึงตนเอง แล้วผมก็ตระหนักคิดว่า ถึงแม้ผมจะเป็นผู้เห็นใบไม้ไหวแล้ว รู้ตนแล้ว แต่หากเปรียบเทียบแล้วผมยังทำไม่ได้ดีเลย ..ชีวิตผมยังเต้นตามจังหวะหัวใจอยู่มากเกินกว่าที่จะหวังที่จะครอบครองพลเวทย์อย่างที่ท่านเจ้าบ้านมีบ้าง อำนาจที่เกือบแสนดวงจิตที่มีอำนาจยอมมอบกายถวายอำนาจให้เจ้าบ้านแจงหนทางเดินให้เดินตาม..

ผมอสินะตันตระก็แค่อึ่งในอ่างบัวของตนเอง..แค่นั้นเองหากเปรียบเทียบ..

ผม..เปิดเผยความละอายใจนี้ให้ทุกท่านที่ผ่านมาอ่านให้ได้อ่านว่า "อำนาจ" ทำไมมักจะอยู่กับบุคคลถูกคนเสมอ ..เรา ๆ ท่านเองที่มีอำนาจที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้หยิบยืมใช้พึงมีตามผู้รับใช้เบื้ององค์บาทพึงมีแค่เท่าหางอึ่ง  ผมกล้ารับประกันว่าพวกเราท่านกลับใช้อำนาจนั้น ๆ กร่างซะจนน่าละอายใจ..จนน่าจะหาคำตอบเจอว่าทำไมชีวิตเราถึงมี ถึงได้เท่าที่เรามีในวันนี้?

หากบุคคลที่มีอำนาจเท่าเจ้าบ้านแห่งตันตระเทวาลัย  ... ประพฤติตนในแบบที่ท่านประพฤติ ดีเท่าที่ท่านดี เมตตาเท่าที่ท่านเมตตา สักการะได้เท่าที่ท่านสักการะ บำเพ็ญได้เท่าที่ท่านบำเพ็ญ ถ่อมตนได้เท่านที่ท่านถ่อม ให้ได้เท่าที่ท่านให้

พวกเราเหล่าใต้อำนาจ หรือ มีอำนาจเท่าธุลีดินเพียงนี้ ย่อมน่าหยุดละอายใจในสิ่งที่ตนเองกระทำ.. ผมละ หนึ่งในนั้น

..................

หากชีวิตมีโอกาสให้ได้เห็น มีโอกาสให้ได้หยุดคิด มีโอกาสให้ได้หยุดมอง มีโอกาสให้ได้เดินให้ถูก..แล้ว...หากไม่ใช้โอกาสนั้น ๆ เปลี่ยนตนอีก

ผมอสินะตันตระก็คงสมควรที่จะเป็นธุลีดินอยู่อย่างนี้ต่อไป ถูกมั้ย..

....

สาธุ โอม

.....

วันนี้เจ้าบ้านเอาเพลงมาฮัมโชว์เพลงหนึ่ง บอกว่ามีเด็กมาร้องให้ฟัง..

ผมฟังแล้วก็อึ้ง ชอบมากมาย ความหมายฟังแล้วก็นึกถึงคำสอน เลยเอามาเขียนให้อ่านกัน..

.........  ............

เกิดเป็นพระราชา อยากได้ก็ได้อย่างใจ

อยากมีแต่สุขไม่ทุกข์ใจ แต่หาไม่เจอซักที

ให้โหรช่วยทำนาย โหรบอกให้ทำอย่างนี้

ก็ใส่เสื้อของผู้วิเศษ ที่เค้าไม่มีความทุกข์ใด ๆ

ทหารของพระราชา ออกตาหาแทบพลิกแผ่นดิน

ไม่พบไม่เจอไม่ได้ยินคนที่ไม่ มีทุกข์ใจ

เสาะหานับแรมปี ผู้วิเศษนั้นอยู่ที่ไหน

ไม่ว่าจะหญิงจะชาย ก็ล้วนมีแต่ความทุกข์ทุกคน

หาเท่าไหร่ หาไม่เจอ  เสื้อแห่งความสุขนั้นอยู่ที่ไหน

จะค้นจะหาเท่าไหร่  ก็ยังไม่พบไม่เจอสักที

หาเท่าไหร่  หาไม่เจอ  คน ๆ นั้นเค้าอยู่ที่ใด

คนที่ไม่เคยทุกข์ใจไม่มี

ก่อนตะวันจะลับปลายนา  ที่หน้ากระท่อมหลังหนึ่ง

แว่วเสียงถ้อยคำพร่ำรำพึง  ขอบคุณชีวิตแสนดี

เมื่อหิวก็แค่มีกิน  เมื่อหลับก็นอนฝันดี

แค่นี้ก็มีความสุข วันนี้ไม่มีความทุกข์ใด ๆ

ทหารของพระราชา เสาะหามาทั้งแผ่นดิน

เพิ่งพบเพิ่งเจอเพิ่งได้ยิน คนที่ไม่มีทุกข์ใจ

เหล่าทหารของพระราชา จึงกระแทกประตูเข้าไป

ได้พบเพียงชายยากไร้ ไม่มีแม้เสื้อติดกายซักตัว

หาเท่าไหร่หาไม่เจอ เสื้อแห่งความสุขนั้นอยู่ไหน

จะค้นจะหาเท่าไหร่ ก็ยังไม่พบไม่เจอสักที

หาเท่าไหร่ หาไม่เจอ ความสุขนั้นมันอยู่ที่ใด

ลืมว่ามันอยู่ที่ใจตรองให้ดี

..........

ขอบคุณเพลงจากคุณลานนา คัมมินส์

หากใครอยากหาทำนองเติมอรรถรส ลองเสิร์ตดูเอานะ ฟังแล้วอาจจะชอบเหมือนเจ้าบ้านกับผม..เนื้อเพลงโดนใจ

ทุกข์อยู่ในใจ ไม่นำไปใส่ใจ ใยใจจะทุกข์

........

ตอนนี้ยังไม่ได้ไปซื้อ เลยหาอ่านในอินเตอร์เนทไปพลางๆ ฮับ

>> ทุกปัญหาในชีวิตที่เกิดขึ้นเพื่อทำให้รู้ซึ้งถึงความสำคัญบางสิ่ง  

เง้อ ไม่รุว่าที่ทำไปเค้าเรียกว่า จ่ายป่าว 555+งงจริง

แต่มีความสุขมากคับ กับ พิธี นี้

งานเมื่อวานมีความรู้สึกว่า ยิ่งใหญ่มากมายเลย ขอรับ

บ่าวคงคิดเยอะไปแล้ว มั้ง ขอรับ นายท่านเหอะๆ วางวางวาง  เหอะๆ

ยิ้มของเธอดูมีความสุขมากPiggyboy

กฎแห่งกระจก ฉบับการ์ตูน บ่าวอ่านแร้วขอรับ  จาร้องให้ เลยอะขอรับ นาย ท่าน  แง่ๆ

ขอบคุณที่แนะนำขอรับ    ^^  ช่วยบ่าวได้เยอะเยยเตาะแตะเตาะแตะ

กำลังใจ..เล็ก ๆ เพื่อเดินต่อ

เมื่อคืนวาน เดินคุยกับเจ้าบ้านหลังจากเสร็จภาระกิจที่เทวาลัย  ท่านก็เล่าให้ฟังถึงชีวิตคน ๆ นึงที่หลงทาง ทุกข์ใจอยู่ในวังวนของมนุษย์ที่ผมเองก็ดำรงค์สภาพร่างกายอยู่ ท่านเล่าให้ฟังว่า ชายผู้นั้นบอกกล่าวขอแนวทางคำสอน ชายผู้นั้นแจ้งเจ้าบ้านว่า ตันตระเทวาลัยไม่เหมือนที่อื่น ที่นี้มีคำสอนให้เรียนรู้ ไม่ใช่มีแต่ไสยอย่างเดียว เค้าสับสน และในบางคราก็หาทางไม่เจอ ชายคนนั้นกล่าวว่าเค้าก็เข้ามาอ่านในเว็บตันตระเทวาลัย เค้าได้ความคิด ได้กำลังใจให้เดินต่อ .. ถึงครงนี้ผมก็อะ ผมก็ถามว่า อ่านในเว็ป ? อ่านกระทู้ผมเหรอ( เพราะผมพล่ามอยู่ในนี้เยอะที่สุด)  ท่านก็ว่าใช่ ...ผมก็เหรอ พอเป็นกำลังใจให้ได้เหรอ ผมดีใจนะ

ท่านก็ถามผมต่อว่า " ทำไมไม่เขียนอีกหละ "

ผมก็เออจริงนะ ทำไมผมไม่เขียนอีกหละ ?  ผมถามท่านว่าเพราะผมเสียหมูแสนรักซึ่งเป็นจุดอารมณ์ดีของผมใช่หรือไม่  คำตอบที่ได้มาท่านว่า " ก็เพราะผมป่วยนะสิ "  อะ !  จริงสิ เดี้ยงไปซะนาน ซึ่งตอนนี้เริ่มดีขึ้นมากแล้วด้วยเมตตาจากท่าน ๆ ทั้งหลาย ทั้งพิธีกรรม ทั้งคำสอนให้อสินะตัตระ ได้มีสภาพให้ได้รับใช้เป็นประโยชน์ต่อเทวาลัยต่อไป แต่ก็คงต้องหายหน้าหายตาพักผ่อนให้มาก ๆ ขึ้น  โจ๋ ซ่า เที่ยว ระห่ำเหมือนก่อนคงไม่ได้ ซึ่งโดยส่วนตัวก็คิดว่า จนอายุมาถึงตรงนี้ ได้เที่ยว ได้ป่วน จนพอดีแล้ว ตอนนี้อยากเป็นประโยชน์ต่อเทวาลัยให้ได้มากขึ้น  และด้วยสวดไม่เป็น พิธีกรรมก็สอบตก สูตรต่าง ๆ ยิ่งสอบไม่ผ่านซะตั้งแต่ต้น !  ผมมองรอบตัวก็แลเห็นการแปลเวชที่คุรุ สอนมาออกมาเป็นภาษาง่าย ๆ ให้เผื่อคนที่หมดกำลังใจผ่านมาอ่าน ได้ฮึดเดินและเลือกทางเดินให้พอดี ให้ทุกข์น้อยที่สุดต่อไป  จากเรื่องเล่าเล็ก ๆ ที่เจ้าบ้านเล่าให้ผมได้ฟังว่า สิ่งที่ผมเขียนพอจะเป็นประโยชน์และเป็นกำลังใจต่อผู้อื่นนั้น มันก็ส่งกำลังใจกลับมาที่ผมเหมือน ๆ กัน ว่าผมผู้ที่พิธีกรรมติดศูนย์ยังพอทำประโยชน์ให้ตันตระเทวาลัยได้

ไม่มีใครหรอกเกิดมาสำเร็จ หรือ บรรลุ ซะตั้งแต่แรกเกิด หากแต่ว่าเราสู้เพียรแก้ตนเองให้ชนะตนเองให้ได้ สู้ต่อทุกข์ซ้ำซากของมนุษย์ให้ได้ รู้วิธีเลือกทางเดินที่ถูกต้องและพอดีต่อตนเอง วางทุกข์ที่เกิดขึ้นต่อตนเองให้เป็น  ก่อนที่ทุกข์เรื่องรูปธรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของมนุษย์มาถึงเพราะอย่างไรก็ต้องมาถึง (อย่างผม)   น่าจะด๊ เพราะเมื่อร่างกายเสื่อมสภาพหรืออ่อนแอลงเมื่อไหร่ จิตเราจะลำบากแก่การเรียนรู้ได้ เพราะมัวแต่ทรมานจากอาการป่วย

ผมได้มีโอกาสรับทราบเรื่องราว ทุกข์ใจของผู้คนที่มาเยี่ยมเยือนที่เทวาลัย เสมอ ๆ ในเคสบางเคสที่จำเป็นต้องปรีกษาเจ้าบ้านเพื่อหาทางออก  ท่านจะสอนเสมอ ๆ ว่า คนเราไม่ใช่ต้องพร้อมที่จะเรียนรู้เวชและวางเป็นเสมอ ๆ ณ เวลานั้น ๆ อยากทำแต่ยังไม่พร้อมหรือยังคงเจ็บปวดอยู่กับทุกข์ที่เกิด  ไม่เป็นไร   เราต้องประคับประคอง ให้เค้าผ่านช่วงเวลาทุกข์ทรมานนั้นๆ ไปให้ได้ มาเข้าช่วง งงๆ ลืม ๆ ก่อนและรอจนกว่าช่วงที่พร้อมที่จะทำความเข้าใจศึกษาในทุกข์ี่ที่เกิดขึ้น เข้มแข็งพอแล้วที่จะศึกษาในเรื่องที่ผ่านมาเผื่อนำมาปฎิบัติเพื่อไม่ให้เกิดขึ้นอีก หรืออย่างน้อยหากเกิดขึ้นอีกก็จะได้ทุกข์น้อยลง และรับมือได้มากขึ้นกว่าในครั้งแรก  ฉะนั้นคำสอนที่เจ้าบ้านมีให้บางทีคุณอาจจะยังไม่พร้อมและยังทำไม่ได้ แต่แค่เปิดรับแนวทางความเข้าใจไปเก็บไว้มุมหนึ่งของสมองเรา และเมื่อเวลาแห่งการทุกข์ทรมานเริ่มซาลง จิตเราสงบขึ้น สติเริ่มเกิด ปัญญาก็จะเริ่มตามมา  นั้นแหละควักเอาสิ่งที่ได้รับมาลองมาปฎิบัติดู  ผมเชื่อว่าต้องได้ผล ที่ละเล็กทีละน้อยก็ยังดี วันนึงเราจะทุกข์ให้น้อยลงให้ได้ด้วยมือเราเอง 

ผมก็จะพยายามเก็บเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย ต่าง ๆ มาเขียนให้คุณ ๆ ได้อ่านอาการพล่ามของผมต่อไป  เราจะให้กำลังใจเล็ก ๆ ต่อกันและลากกันต่อไปให้ถึงฝั่งให้ได้ ^^ เป็นกำลังใจให้ดวงจิตทุกดวงที่สู้นะครับ

^^ ดีใจมากมายได้อ่านข้อความท่านต่อแล้ว อิอิ จะเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุดครับ ขอบพระคุณนายท่านมากมาย

^^"  ขอบคุณที่ท่านเมตตาสั่งสอนค่ะ

เข้ามา อ่าน ครั้งแรก ครับ ได้รับรู้อะไรเยอะ แยะ กับความรู้สึกของทุกๆ ท่าน ผมก็รู้สึกดี ครับ

ฮาเร็มของหมูอ้วน

ตั้งแต่ 17 มกราคม 2553 ที่สมุนหมูดูรี่แสนรักจากไป  หลาย ๆ คราที่คลิกผ่านกระทู้ที่ตัวเองเขียนตอนที่สมุนหมูไม่สบายใกล้ความตาย อ่านทีไรน้ำตาไหลตกในทุกที เพราะอะไรนะหรือ คนแบบผมนะหรือ น้ำตาตกใน? ใช่ครับ เพราะผมยังคงค้างคาในใจกับสิ่งที่ผมได้ทำไม่ถึงที่สุดของตัวเอง ยังตอบตนเองไม่ได้ว่าทำดีที่สุดแล้ว .. แย่ทีเดียว เชียวหละ ถึงผมจะอธิบายส่วนต่าง ๆ ที่เป็นไปได้ กับตนเองและวางมันลงได้ แต่ผมก็ยังคิดถึง อยากทำให้ดีกว่าที่ทำไป  แต่เวลามันไม่หวนกลับมาให้แก้ไขได้  แก้ไขว่า หากอาทิตย์สุดท้ายของชีวิตสมุนหมูผมสู้กับอาการป่วยของตนเองมากกว่านั้น สู้กับความยุ่งของตัวเองในการทำบ้านที่ผมแอบฝันเอาไว้ว่าเราทั้งสามคือผมกับสมุนทั้งสองจะมาใช้ชีวิตอันสงบสุขที่นี้ใต้ชายคาร่มเงาความเมตตาของเจ้าบ้าน  ผมหมั่นเพียรรีบทำทั้งที่อาการปวดหัวของผมมันทำร้ายผมขั้นรุนแรงแต่เพื่อให้วันที่ได้ย้ายมาอยู่กับสมุนหมูเป็นจริง  มันก็เป็นจริงนะครับ แต่เพียงแค่ 13 วันเองที่สมุนหมูดูรี่ได้มาใช้ชีวิตด้วยกันกับผมที่บ้านใหม่ ที่ห้องใหม่ที่ผมทำให้  และการจากครั้งสุดท้ายก็มาถึง  อาทิตย์สุดท้ายนั้นผมไปหาเค้าน้อยมากด้วยตามกำหนดการเค้าควรจะกลับบ้านวันพุทธ ผมจึงชะร่าใจ รอ รอด้วยความตื้นเต้น ซึ่งผมไม่ควรรอ ผมควรไปหาเค้าทุกวัน ๆๆ เหมือนตอนเด็กที่เค้าขาหักและปอดบวม ไปหาจนผมรู้สึกเต็มทีกับมัน พอข่าวร้ายของเช้าวันพุธว่าวันพุธ กลับไม่ได้ วันพฤหัสกับวันศุกร์ผมก็ไม่ได้ไปด้วยติดนัดล่วงหน้าเอาไว้ วันเสาร์ที่ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวไปด้วยหัวใจพองโตที่จะได้ไปเจอสุดที่รักแสนอ้วน  แต่วันเสาร์ที่ 16 นั้นกลับเป็นการต้องลากันตลอดไป  วันเสาร์ผมร้องไห้จนเหนื่อยตั้งแต่ร้านคุณหมอ จนไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับผมเลย แม้นเจ้าบ้านก็ตกใจกับอาการของผม ลูกหมาดำตาบอดก็คอตกตามผม โดยสรุปตั้งใจกันไว้ว่าจะรับเค้ากลับมาบ้านในวันรุ่งขึ้นเลยไม่ว่าอย่างไรแล้วแต่ก็ด้วยคุณหมออีกว่าขอตรวจเลือดครั้งสุดท้ายในวันอาทิตย์แล้ววันจันทร์จะพากลับเลยแม้ต้องมาตายก็เถอะ แต่แล้ววันอาทิตย์ที่ 17 ก็มาถึง ผมกำลังอยู่ระหว่างทางไปหาเค้า และโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อลูกหมาดำที่ปรากฎบนโทรศัพท์ขณะขับรถอยู่ทำให้ผมเจ็บแปล๊บที่หน้าอก ใช่ครับ เค้าจากไปโดยเรียกคืนไม่ได้เลยจากไปโดยที่ผมไม่เจอเค้าอีกครั้ง  ทุกข์แบบรูปธรรมที่จำเป็นต้องกลืนให้ได้ ..... เฮ้อ ผมรักสมุนตัวนี้มาก  มากมายจนตัวเองก็คิดไม่ถึง ผมแอบเค้าไว้จากทุก ๆ สิ่ง ไม่เคยเผยว่าเค้า สัตว์โลกตัวอ้วนน้ำลายยืด เลอดัง ตดเหม็นตัวนี้ คือกุญแจของอารมณ์ของผม ผมซ้อนเค้าไว้ได้สี่ปีกว่า แต่ยังไงกงล้อกรรมก็หาเจออยู่ดี และก็เอาเค้าไปจากผม .. เป็นจุดที่เจ็บแปล๊บ ๆ เหมือนโดนเข็มจิ้มเข้าไปที่หัวใจทุกครั้งที่ผมนึกถึง เฮ้อออ..... ทุกข์จากผลลัพท์ของรูปธรรม

เอาละ ที่นี้ก็มาถึงเรื่องที่ดีอยู่  สมุนหมูเบบี๋ หรือ หมูขาวอีกตัว ที่ยังอยู่กับผม แถมดูว่าเค้าจะมีความสุขกว่าแต่ก่อนซะด้วยนะ  เพราะอะไรนะเหรอครับ ก็แน่นอนคู่แข่งทางการค้าหมดไป !  ช่วงที่สมุนทั้งสองอยู่ด้วยกันในระยะสุดท้าย เค้ากัดกันทะเลาะกันวันละสามเวลา เช้า บ่าย ค่ำ ทุกครั้งที่ผมไปเล่นกับเค้า การแย่งกันก็เกิดขึ้น หมูอ้วนพิกัดหนักสามสิบโลทั้งสองกัดกันรุนแรงมากกว่าแขนของผมจะแยกเค้าออกจากกันได้ แผลเพียบ ห้องพัง เลือดไหลอยู่อย่างนั้นทุก ๆ วัน ด้วยเป็นตัวผู้ทั้งคู่ ใครหละจะใหญ่กว่าใคร ซึ่งผมเองก็ได้ลูกหลงจากการห้ามหมูประทะกันมาเป็น รูใหญ่ ๆ ที่ฝามือหนึ่งรู พร้อมเลือดพุ่งอีกหนึ่งชามน้ำแกง.. แต่คราวนี้ เพื่อนใหม่ที่ผมหามาให้หมูขาว เป็นตัวเมีย " มิสอาร์นี่ "และ น้องดำ " ดอลเช่ " แน่นอนหมูขาวดูยิ้มแย้มแจ่มใสกับฮาเร็มน้อย ๆ ของตนเองจนหน้าตากลายเป็นหมูยิ้มไปแล้ว  พออะไรเข้าที่เข้าทางกิจกรรมของหมูขาวกับคุณแฟนในอนาคตทั้งสองก็เริ่มทำให้ผม ฮา ขำ และอารมณ์ ดี ได้ขึ้นมาทีละนิดทีละนิด   อย่างเมื่อเช้าที่ผมนั่งดื่มกาแฟอ่านหนังสืออยู่ที่โถงพระพรหมตามกิจวัตรทีทำประจำวันเสาร์ อาทิตย์  เช้านี้หมูอ้วนอารมณ์ดี ขยันเดินออกจากห้องมานั่งเล่นอยู่กับผม ส่วนตัวเมียมาดามทั้งสองไปวิ่งเล่นที่ไหนซักที่เพราะหายไปทั้งคู่ ..หลังจากนั่งไปซักพัก หมูอ้วนก็เริ่มสงเสียงเห่า สั้น ๆ แบบที่ใช้เห่าเรียกผมมาเป็นคนรับใช้เวลาอยากได้อะไร เห่าเรียกแบบนั้นอยู่หลายที แอ๊ก แอ๊ก แอ๊ก ผมก็ละสายตาจากหนังสือแซวว่า  " ไม่มีใครเค้าสนใจเราหรอกเจ้าอ้วน  เรียกไปเถอะ ไม่เห็นมีใครมา อ้วนแบบนี้ใครที่ไหนเค้าจะมาชอบ " แถมผมหัวเราะเยาะใส่ไปอีกต่างหาก  แล้วหมูอ้วนก็ส่งเสียเรียกไปกับอากาศว่างเปล่าแบบนั้นอีกหลายระลอก แอ๊ก แอ๊ก แอ๊ก แอ๊ก  !!!!!  ผมเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาอีกครั้งอาจจะห้านาทีให้หลังพร้อมจะหัวเราะเยาะหมูอ้วนอีกครั้ง  อะ!  ตายหละ มาดามทั้งสองกลับมาจากไหนครบทั้งสองตัว นอนราบกับพื้นทั้งสองตัวอยู่หน้าหมูอ้วน! โอ้ ! โอ้! โอ้!  รายกาจ มากกกกกกกกกก  ผมมองหน้าหมูด้วยความทึ้ง ว่าเค้าเรียกตัวเมียกลับมาได้จริง ๆ แฮะ ฮืมมมมม  แมนแหะ 5555555  แถมทุกวัน ๆ ตอนเช้า เย็น น้องดำดอลเช่ ก็ทำกิจกรรมแปลกให้ผมแปลกใจ  ผมเห็นเค้าปีนเลียตาเลียหน้าแถมเลียน้ำลายยืด ๆ ให้สมุนหมูอยู่เป็นนานสองนาน ทำความสะอาดเอาใจกันขนาดน๊านนนนน  อืมมมม  ผมยังสู้ไม่ได้เลย หน้าผม ผมยังต้องล้างเองอยู่เลยยยย นะเนี๊ยะ ??? 

เอานะ ๆ ปล่อยหมูอ้วนนั่งพุงปลิ้น น้ำลายยืด ทำตาหื่น ยิ้มสะแหยะ กับฮาเร็ม น้อย ๆ ของเค้าต่อไป เนอะ

^^

อั๋ยหย๋า.... นอกจากมีแฟนตั้งสองหน่อ

สาวๆ ยังอยู่ในโอวาสด้วย...

อร๊าย~~~~ อิจฉาดีมั้ยหนอ

^____^

ข้อความดี ๆ นำมาฝาก

ได้อ่านแง่คิดของคนหลายๆ คนแล้วก็นึกปิ้งว่าเอามาให้ คุณ ๆ ที่ผ่านมาอ่านได้ลองอ่านดูด้วย  บางแง่คิดที่อ่านแล้วรู้สึกว่าดี จะทยอยเอามาลอกลงให้อ่านกันซัก สาม สี่ ห้า ข้อคิด ....

...................

บุคคลแรก

หนุ่มวัย 63 ปี ผู้นี้บวชมาแล้ว 2 ครั้ง เขาฉลองเซยิดตัวเองด้วยการบวช เพราะ " ผมกลับเข้าไปทบทวนตัวเอง ผมไปใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง ผมขอย้อนถามคุณว่า วันหนึ่งใน 24 ชั่วโมง คุณได้ทบทวนตัวเองกี่ครั้ง คุณได้คุยกับตัวเองไหม คำตอบส่วนใหญ่คือศูนย์ ผมตื่นขึ้นมา ผมจะต้องมีเวลาให้กับตัวเองอย่างน้อย 2 ชั่วโมงเพื่อคิดทบทวน เมื่อวานนี้เราทำอะไรไปบ้าง ได้ทำอะไรที่ดี และเราพอใจบ้างหรือเปล่า สักอย่างหนึ่ง เก็บอย่างนั้นไว้ อย่างอื่นที่ไม่ดี ไม่เป็นไร นึกแล้วผ่านไป นึกแล้วผ่านไป แล้ววันนี้ล่ะ จะไปเริ่มต้นชีวิตอย่างไร "

" ผมเชื่อว่า อดีตสอนมนุษย์ ปัจจุบันสอนมนุษย์ เพราะฉะนั้นผมจะคิดอยู่ 2 เรื่องคือ เมื่อวานนี้และวันนี้  แต่พรุ่งนี้ผมไม่คิดแล้วมันจะมาหรือไม่มาก็ไม่รู้ ไม่มีหรอกอนาคตนอกจากปัจจุบัน ผมใช้ชีวิตเรียนจากของจริง เราอยู่ในภาคปฎิบัติ ไม่ต้องมีใครมาบอก 1+ 1 เท่ากับ 2  เพราะบางที 1+1 มันไม่ได้อะไรเลยก็ได้ และก็ถอยกลับไปเป็นหนึ่งใหม่ "

" มนุษย์เราเกิดมาเท่ากันหมด เด็กทุกคนในโลกนี้เกิดมา ค่าของความเป็นมนุษย์หรือบารมีของความเป็นมนุษย์เท่ากันหมด เพราะว่าคุณมีบารมี คุณถึงได้เกิดมาเป็นมนุษย์ และไม่มีดาวดวงไหนในจักรวาลที่จะดีเท่ากับโลกใบนี้ ที่จะใช้ชีวิตเพื่อให้คุณมาเพิ่มบารมีของคุณ ดาวดวงอื่นยังไม่มีสิ่งมีชีวิตไม่มีสิ่งล่อลวงใจให้คุณออกนอกเส้นทาง ยังไม่มีกิเลสต่าง ๆ ที่จะให้คุณได้หันเข้ามาพิจารณาตัวคุณเอง และขัดเกลาตัวคุณเอง เพื่อให้คุณมาสะสมบารมีของคุณ เด็กทุกคนเกิดมาเป็นมนุษย์เท่ากันหมด ค่าของความเป็นคนเท่ากันหมด  แต่เรามาใช้ราคาของความเป็นมนุึษย์แตกต่างกันไปเอง ทำให้เรามีราคาแตกต่างจากคนอื่น ๆ "

ขอบคุณ คุณนิรุตติ์ ศิริจรรยา และหนังสือ HELLO