หนูกำลังหลงทางคะทำไงดีพยายามว่างพยายามคิดแต่ก็ต้องร้องไห้อยู่ดีในสิ่งที่เราตัดสินใจ

ถูกกกก.. ไม่มีใครทำเราทุกข์ นอกจากเราทำตัวเราเอง..ไม่นำไปใส่ไว้ในใจ มันก็ไม่ทุกข์

จนกว่าที่วันหนึ่งทุกข์ด้านรูปธรรม คือ สังขาร มาเยื่อนนั้นแหละครับ คุณๆ ถึงจะเข้าใจว่าทุกข์นามธรรมนั้น เล้กน้อยกว่ากันมากและสามารถแก้ไขได้ด้วยตนเอง  เพราะวันใดที่ทุกข์ของสังขารมาเยือน หนทางแก้ไขนั้นน้อยมากเพราะสังขารจำต้องเดินทางไปถึงจุดเสื่อมทุกคน  .. ณ วันนั้น จิต และความเข้าใจอย่างเดียวครับ จะฝึกยากกว่ากันเยอะ

ขอบคุณค่ะอาจารย์ -/- จะพยายามฝึกให้คล่องคะ มะคืนโดนบททดสอบแอบเป๋ไปเล็กน้อย แต่เช้านี้อาการดีขึ้นละค่ะ หนทางยังอีกยาวไกลT.Tฝึกๆๆ ฝึกเข้าไปทำได้มะไหร่แล้วจะดีเอง หงิงงๆๆ สู้ตายค่ะ ^.^

ยิ้ม ยิ้ม  ยิ้ม   ยิ้ม

มาส่งยิ้มให้แล้วเจ้าค่ะ

ลองเปลี่ยนจากคิดๆๆๆ...แล้วก็ต้องทุกข์ ๆๆๆ

และลองมาหัดยิ้มๆๆๆๆ  ให้กับทุกวันที่ตื่นมา

ลองยิ้มให้กับทุกอย่าง...ยิ้มให้กับตัวเอง...ยิ้มให้กับวันนี้...

จะสุขหรือจะทุกข์  จะเจ็บปวดหรือจะสมหวัง...จะทรมานหรือจะสบายดี  จะหัวเราะหรือจะเศร้า...

ก็อย่าลืมที่จะยิ้มให้กับมัน....แล้วคุณก็จะผ่านมันไปได้แบบชิวๆเช่นกัน

^__________________________^

มู๋นึ่งชอบค่ะ Smile&Smile

อาจารย์มู๋หนึ่งคะ...ช่วงนี้หายปายหนาย....?

ม่ายเจอเลย..อ่ะ...ค่ะ

อยากเมาส์กะอาจารย์มากมาย...คิดเถิงๆๆๆค่ะ

 " ขอโทษครับ แต่ว่า คุณเป็นใครเหรอครับ " 

ผมรอประโยคคำถามประโยคนี้มาหลายปีทีเดียวครับ สุดท้ายมันก็เกิด 55555555 ผมขอหัวเราะด้วยความสะใจหน่อยเถอะ 55555

อันที่มาด้วยท่านเจ้าบ้านแห่งตันตระเทวาลัย  ฝึกลูกศิษย์ขึ้นมาเด่น ๆ กันหลายคนและด้วยตัวท่านเจ้าบ้านเองก็ได้ถอยไปอยู่แค่เบื้องหลังเป็นคลังปัญญาและความสามารถของอาจารย์ทั้งหมด เผื่อถนอมไว้ให้ท่านอยู่กับพวกเรานาน ๆ ผมแหย่เล่นเจ้าบ้านด้วยประโยคด้านบนมาหลายปีว่า วันหนึ่งเถอะต้องมีคนเอ่ยถามประโยคนี้กับเจ้าบ้านว่า คุณเป็นใคร 5555  อาจารย์ก็ไม่ใช่ ประคำคอก็ไม่ใส่ แล้วมาเดินป่วนแนะนำคนโน้นคนนี้ 555555  และ แล้ว มันก็เกิด

เมื่อวานท่านเจ้าบ้านก็มาเดิน ชมเทวาลัยช่วงคำตามปกติ เห็นท่านว่าเทวาลัยมีคนมาเยี่ยมเยียนค่อนข้างหนาตา เดินไปไหนมาไหนก็ไม่มีใครคุยด้วยเลยเดินเล่นไปแถวเตามหาอัคนี เห็นคนยืนคุยกันอยู่กลุ่มหนึ่งเจ้าบ้านเลยเดินเข้าไปแจม สอนวิธีทำโน้นทำนี้ และท้ายสุดชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นก็ถามขึ้นมาว่า " ขอโทษนะครับ แล้วคุณเป็นใครเหรอครับ "  โถถถถถ ผมอะเสียดายที่ไม่ได้อยู่ตรงน๊านนนน ไม่งั้นผมคงลงไปดิ้นหัวเราะตายกับพื้นเตาอัคนีด้วยรอประโยคนี้มาหลายปี โอ้วววว พระเจ้าจอร์จมันยอดมากกกก

ที่เล่านี่ผมมิได้ตำหนิชายที่ถามเลยนะครับ แค่มันเป็นมุกที่พวกเรารอคอยกันจริงๆ ด้วยเพราะเจ้าบ้านวางมือจากการให้คำปรึกษาไปแล้วนานหลายปี จนไม่มีคนรู้จักแล้วว่าคลังความรู้และพลังงานทั้งหมดนี้มาจากไหน จนเดี๋ยวนี้ผมแซวบ่อย ๆ ว่าต้องอ.เลอ อ.หมี ไปหมดแล้ววววววว

ขอจบด้วยหัวเราะจริงๆ เลย ก๊ากกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

" อยากรู้จริงๆ เหรอ "

ก๊ากกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  อันนี้ก็อีกประโยคหนึ่งที่หลุดมาเมื่อวาน ขำกลิ้งจริง ๆ ๆๆๆ น่าาาาาาา

ในกลุ่มพวกเราที่อยู่ใกล้ชิดเจ้าบ้านแห่งตันตระเทวาลัย จะรู้จักประโยคนี้กันดีทุกคนว่า หากคำถามนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ เป็นอันได้ต้องหาเก้าอี้ หรือที่นอนหมอนมุ่งมาเตรียมกันได้เลย เพราะยาววววววววววววววววววววววววววววววว

ขออธิบายว่า  ด้วยท่านเจ้าบ้านมีความรู้หลายด้านและรู้เยอะอีกต่างหาก แต่ในความรู้ทั้งหมดนั้น ก็มีบางเรื่องบางแขนงที่ท่านชอบเอาจริงเอาจัง และ เมื่อเริ่มคุยหรือบรรยายเมื่อไหร่มันจะเยอะและยาวจนพวกความรู้น้อยและด่อยปัญญาแบบพวกเรามีอันต้องอึ้งนั่งฟัง สมองเต็มไปด้วยกันทุกทีเพราะอัดเอาความรู้นั้น ๆ เข้าไปในหัวไม่หมดในทีเดียว

เมื่อค่ำวานอีกนั้นแหละ มีสาวน้อยคนนึงนั่งกลุ่มใจอยู่และเผิอญโชคดี! ถามท่านเจ้าบ้านซึ่งอยู่ในระยะคุยขึ้นมา ได้ความว่าสาวน้อยมาที่ตันตระเทวาลัยเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกได้คุยกับ อ.กิ๊บ แสนใจดี แต่เมื่อค่ำวานอ.กิ๊บ ติดภาระกิจดูแลพิธีย่อยของกลุ่มกรรม มะ เลยไม่ได้เปิดโต๊ะรับปรึกษา สาวน้อยเลยได้คิวกับอาจารย์เลอ(ทรงฤทธิ์เดช)ซึ่งหลังจากสาวน้อยนั่งรอคิวของตัวเองอยู่นานแสนนาน จนมาถึงคิวตัวเองได้นั่งถามปุ๊บ อ.เลอซึ่งเป็นคนนำพิธีกรรมกลุ่มกรรม มะ จึงรีบตอบไปว่าจะตรวจดวงทำไมไปๆๆไปสวดไปนั่งสมาธิ

โถถถถถถถถถถ  สาวน้อยน่าสงสาร  ที่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลยมานั่งเศร้าอยู่ด้านนอกด้วยไม่เข้าใจ และเผิอญเจอเจ้าบ้านพอดี เจ้าบ้านเลยบอกว่า วันนี้คุณทั้งโชคดีและโชคไม่ดี เพราะโชคดีที่ได้คิวอาจารย์เลอ เพราะคิวยากจริงๆ และโชคไม่ดีเพราะวันนี้อาจารย์มันยุ่งและเพี้ยน(ซึ่งถ้าเป็นตันตริกด้วยกัน ย่อมรู้ดีแน่นอนว่าคำว่า (เพี้ยน) ของอาจารย์เลอหมายถึงอะไร ) แต่สาวน้อยไม่ใช่ตันตริกก็เลยไม่เข้าใจ   ท่านเจ้าบ้านเลยถามว่า" เอาหละอยากรู้ หรือไม่เข้าใจอะไร"  สาวน้อยผู้ไม่รู้ว่าท่านคือเจ้าบ้าน(คงคิดว่าเป็นลุงใจดี)เลยถามว่า ไม่เข้าใจว่า องค์เทพไหนเป็นอย่างไรและต้องไหว้อย่างไรด้วยมาที่ตันตระเทวาลัยเป็นครั้งที่สองเอง .... อะ!

ผมเองก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีก แต่ถ้าอยู่ โอ้ววววววว   สาวน้อยเตรียมเก้าอี้ ที่นอนหมอนมุ่งมาพร้อมหรือยังสาวน้อย ถึงกล้าถามประวัติองค์เทพต่อท่านเจ้าบ้าน!!!!! 5555555555555555555  แล้วก็ดั่งคาดจริงๆ ครับ สาวน้อยได้รับการอธิบายถึงประวัติองค์เทพและพาเดินไหว้จนครบ คริ คริ คงเกือบสองชั่วโมงแหละครับ  สองชั่วโมง จนสาวน้อยและกลุ่มเพื่อนถามท่านเจ้าบ้านขึ้นมาว่า ...เออ อ จะไปทานข้าวกับเพื่อนกันต่อด้วยหิวแล้ว  เจ้าบ้านจะไปด้วยกันไหมจะได้คุยต่อ .... ก๊ากกกๆๆๆๆๆๆ   โถถถถถถ  คงจะหิวเอาจริงๆๆๆๆๆๆๆ

ผมเล่าเป็นตุ เป็นตะ นิก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์หรอกนะครับ แต่เข้าใจระบบเลย เพราะคนไหนคนนั้นที่ถามขึ้นมาละก็ พวกเราจะมองหน้ากันและก็ยิ้มขึ้นมาว่า  อบากรู้จริงเปล่า? ยาวนะ?

...................................................และก็ยาวจริงๆ ทุกที่!!!!!!!!

*o* สาวน้อยคนนั้นโชคดีจังเลย เจ้าบ้านให้ความรู้ด้วย หลายๆคนไม่ได้มีโอกาสกันง่ายๆๆนะคะเนี่ย โชคดีมากๆๆเลย ^v^

มะวานไปตันตระแปปเดียวเอง ไม่ได้นั่งสมาธิเลย แงบๆๆ นี่ก็ไปมาครบ หนึ่งเดือนแล้วรู้สึกว่าชีวิตกำลังเปลี่ยนปายหุหุ

และยังจะเปลี่ยนไปอีกมากมายกว่านี้แน่นอน มีเรื่องสงสัยเพิ่มขึ้นมากมาย แต่ว่าถ้ารู้แล้วต้องจ่ายขอเก็บไว้ก่อนละกันค่ะ อิอิ

อาจารย์คะ ขอถามค่ะ (".")/?ถ้ารู้แล้วไม่จ่ายจะได้ไหมคะ (โลกนี้ไม่มีของฟรีจริงเหรอคะ??)

เมื่อสมัยเป็นลูกศิษย์ เคยได้มีวาสนาได้ถามเรื่องที่สงสัยกับท่านเหมือนกัน

และก็ยาวววววววววววววววว เช่นเดียวกันค่ะ

ยาววววววววววววววววว มาตั้งแต่ปลายปี 50 ถึงทุกวันนี้เชียว

สาวน้อยคนนั้น ช่างเป็นคนที่โชคดีจริงๆ

"อยากรู้ ต้องถาม" เป็นประโยคอมตะ ที่มีคุณค่าเสมอ

รู้แล้วก็ต้องจ่าย..ยังคงเป็นแบบนี้เสมอ ๆ ครับ  มันไม่มีวันกลับมา ณ.จุดที่ยังไม่รู้ได้อีกต่อไป ครับ

ความรู้เปรียบดั่งทรัพย์ ได้ความรู้เปรียบดั่งได้ทรัพย์ ..เคยได้ยินกันเนอะ

นั่งฟังเพลงรักเพลงโปรด..ทำให้นึกถึง(บุคคล)อันเป็นที่รัก ดวงตาสีทองเดือดคู่นั้น  ผิวสีทองแดงสุก เส้นผมยาวสลวยทุกๆ เส้น วาจาเอ่ยดั่งจักรวาลกำลังจะแตกหักบุบสลาย ความมืดมิดอันชิดตา ความเงียบอันคุ้นหู และความสุขในความทรงจำ

ขอท่านมีความสุข ขอท่านอย่าลืมผม..

ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะเรียนหนังสือ และผมจะกลับไปให้ได้ในรอบนี้..

to deny is not goodbye::

without you there is no place to belong::

till we say our next hello,is not goodbye::

is not goodbye ,,

55555  cold heart ,I think you are right on this point ,,,

if ..your blood is black ,wherever you are ,whenever you be , however it is .. your blood will be always black; ; ;

road to home is still very long,,I had told the key of your life ,,do it or not it"s in your hand.. . . .

Black Label เขียนซะ อ่านดูก็รู้สึกว่าเกินความเป็นตัวเองไปซะไกล ผมก็แค่ตันตริกคนหนึ่ง เองนะ.. คิดถึงเรื่องจ่ายที่ต้องรู้ ผมละหนึ่งในแถวหน้าเลย ผมแลกเกือบทุกอย่างกับการได้รู้เวชของคุรุในตันตระ หากนับแค่กล่องทิชชูที่นำมาเช็ดน้ำตาน้ำมูก ก็นับจำนวนไม่หวัดไม่ไหวแล้ว5555  มันไม่มีอะไรเปรียบได้กับความรู้อันนี้เมื่อต่อมันเข้าเป็นวงกลมได้เมื่อไหร่ มันจะไม่มีอะไรเทียบได้เลย

ดำ .. ขอให้ไม่ดื้อ ไม่โกหก ..ทุกอย่างก็แก้ไขให้ผ่านไปได้  

เออ.อ...

นี่ผมควรจะดีใจ หรือ กลัว ดีนะ ...

ผมคิดไม่ออก จริง ๆ นะครับ

วันนี้มีคำถามที่เกิดจากความไม่เข้าใจสภาพตัวเองค่ะ...ด้วยความด้อยปัญญา และงงกะตัวเองนิดหน่อย 

เลยอยากจะเรียนถามท่านอสินะค่ะ  ว่าระหว่างคำ 3 คำนี้   ....การเอาชนะใจตัวเอง  , การฝืนใจตัวเอง หรือความทิฐิในใจ

3 คำนี้มันเหมือนหรือมีความต่างกันอย่างไรหรอคะท่าน   เพราะตอนนี้ไม่สามารถตอบตัวเองได้  ว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่

ช่วยให้ความกระจ่างด้วยนะคะท่านขอบคุณมากค่ะ

ผมก็นึกคำตอบได้แบบเจ้าบ้านว่าแดะ หละครับแต่ยังไม่ได้เขียนเลยกลัวว่าจะโหดไป พยามนึกอะไรที่มันโหดน้อย ๆ มาวันครึ่ง ก็ยังไม่ได้คำตอบละมุน ละมุน อยู่ดี..สิ่งจริง ก็เป็นสิ่งจริงอยู่ดี

มนุษย์รู้คำตอบ เสมอ เหลือแค่เลือกลงมือทำสิ่งที่ถูกต้องแก่ตนเอง แค่นั้นเอง.. ง่ายๆ ที่ทำยาก เสมอ ๆ เช่นกัน

เออ...ผม มีสอง  เอออ

เออ แรก .. เจ้าบ้านเรียกผมว่าท่าน นิ ทำให้รู้สึกเสียวสันหลัง วาบๆ ไงไม่รู้ เรียก ไอ้ตัวป่วน ไอ้ตัวยุ่ง จอมสร้างปัญหา เหมือนเดิมจะดีกว่าน่าาาา ...

เออ สอง... ท่าน ๆ ครับ ผมรู้ว่าชื่อผมยาวไปหน่อย แต่อย่าเรียกผมว่า " อสินะ "  เฉย ๆ เลยนะครับ เพราะนามนี้เป็นนามของ คุรุ ครับ

พอดี ..คำสั้นๆ สองคำ พอ กับ ดี  ซึ่งมันก็ดีจริง ๆ นั้นแหละ 

วันนี้ผมมีโอกาสได้เห็นชีวิตของคนรู้จักคนหนึ่ง และก็ตามปกตินั้นแหละที่ผมมักจะตีความไปซะทุกอย่างตามประสาก่อไผ่อุดมสมบรูณ์ และประกอบกับวันนี้ผมออกจะว่างเอาซะมาก เลยบวกกันทำให้ผมนึกถึงคำว่าพอดี  ผมมักจะคอยบอกให้เด็ก ๆ คอยทำอะไร ๆ ให้พอดี ๆ   เพราะพอดีแล้วจะดี แต่วันนี้ผมได้ความคิดให้กับตัวเองเพิ่มขึ้นมาอีกว่า ไม่ว่าจะรวยจะจน จะดีจะชั่ว จะมากจะน้อย หรืออะไร ๆ ทั้งสองฝั่งที่คู่กันอีกเยอะแยะก็ตามที  .. เมื่อทำให้พอดีได้ มันเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นของเราเลยเชียว

ผมมานั่งลองนึกดู คนรู้จักคนหนึ่งของผมใช้ชีวิตมากหรือน้อย ขึ้น ๆ ลง ๆ มานานหลายปีมากหรืออาจจะก่อนผมเกิดซะด้วยซ้ำ กระทั้งถึงวันนี้คนรู้จักของผมก็ยังคงใช้ชีวิตแบบนั้นอยู่  บางช่วงดีก็กินเยอะ เที่ยวเยอะ เฮฮาเยอะ ใช้จ่ายเยอะ เกินร้อยเปอร์เซ็นต์ จนดีมันน้อยลงตามสภาพกรรมและธรรมชาติก็ กินน้อยลง เที่ยวน้อยลง เฮฮาน้อยลง ใช้จ่ายน้อยลงมาเหลือซักสิบเปอร์เซนต์หรือติดลบเปอร์เซ็นต์บ้าง  เปลี่ยนสลับกันไปกันมา จนปีนี้ผมก็แก่ป่านนี้ก็ลองบวกดูเองคร่าว ๆ ว่าคนรู้จักของผมจะอายุซักเท่าไหร่  ... ผมนั่งมองชีวิตเค้ามาหลายปีแล้ววันนี้มันทำให้ผมนึกถึงคำคุรุ ว่า พอดี ขึ้นมาอย่างสงบเงียบ  หากชีวิต ๆ หนึ่งต้องมีความสุขมากกว่าร้อยเปอร์เซนต์ในบางช่วงและบางช่วงความสุขก็ติดลบ สลับกันไปกันมาเหมือนบางช่วงเวลาได้กินอิ่มมากจนอึดอัดตลอด ๆ แต่บางช่วงก็ต้องอด ๆ บ้างตามสภาพ   ถ้าหากต้องเป็นแบบนี้ สู้เกลี่ย ๆ ความโลดโผนลงหน่อยให้มีความสุขแบบพอดี ๆ ตลอดชีวิตหรือเปรียบเหมือนได้กินพออิ่มตลอดชีวิต มันน่าจะดีกว่านะ

ตั้งแต่อายุยังไม่ยี่สิบปีผมมักจะได้ยินการเกลี่ยชะตามาตลอด แต่ตอนเด็กผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าไอ้การมีชีวิตที่เรียบ ๆ พอดี ๆ ตามที่..ท่านทำมือแสดงท่าทางเรียบ ๆ นั้นจะดีกว่าอาการโจ๋รายวันกว่าตรงไหน  แต่เนื่องจากผมศรัทราเกินกว่าจะทำอย่างอื่นได้นอกจากพยายามทำตามคำสอนในส่วนที่ไม่เข้าใจมากกว่าจะตั้งคำถามและโต้แย้ง  .. วันนี้ผมถึงได้มีโอกาสเสถียรในความคิดได้มาไกลขนาดนี้

ผมมักจะได้ยินคนรู้จักคนนี้บ่นว่า เหนื่อย ด้วยน้ำตา เป็นครั้งคราว ซึ่งผมก็เข้าใจเป็นผม ผมก็ต้องเหนื่อยและท้อแท้บ้างแน่นอน  แต่ทำอย่างไรหละคำว่าพอดีที่ท่านสอนมา ผมก็พยายามบอกกล่าวเสมอ ๆ แต่คนที่เต็มแก้วแล้วก็จะเต็มแก้วแล้วอยู่อย่างนั้น

เดี๋ยว ๆ นะ ไอ้ที่ผมว่าผมพอแล้วดี หรือ ที่บอกว่าดีแล้ว นี้ก็ไม่ได้หมายความว่าชีวิตผมดีโด้เด่ กว่าชีวิตคนนี้หรอกนะ ผมอาจจะได้กินน้อยกว่า อาจจะได้ใช้น้อยกว่า อาจจะมีความสุขน้อยกว่า ในหลายๆ ช่วงของชีวิตเค้า ผมแน่ใจแบบนั้นนะ แต่ชีวิตผมมันเกลี่ยมากกว่าอันนี้ผมแน่ใจ หลายสิบปีผ่านมานี่ผมก็กินเท่าเดิม มีความทุกข์แบบเดิม ๆ เวียนมาทักทาย แต่มันไม่ขึ้นๆ ลง ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ ให้เหนื่อยใจ ท้อใจ

วันนี้ผมนึกขอบใจตัวเองที่ไม่ดื้อต่อท่าน ๆ และเลือกเดิมตามมาตั้งแต่ยังไม่เข้าใจนัก  เหนือกว่านั้นก็ท่าน ๆ ที่เมตตาสอนผม ผมแอบนึกดีใจที่ผมไม่ได้กินอิ่มนักหนาในทุกมื้อ แต่ก็พอมีอาหารลงท้องผมทุกมื้อ ..

ระหว่างบางช่วงกินคาเวียร์กับเชมเปญได้ทุกมื้อ แต่บางช่วงต้องกินปลากระป๋องนะ  ..ผมขอกินข้าวกระเพราหมูสับไข่ดาวสุก ๆ เดิม ๆ ของผมไปตลอดชีวิต ดีกว่านะ

พอดีแล้วจะดี....

แต่นู๋ก็ยังเกินพอดีในทุกเรื่องอยู่เลยเจ้าค่ะ

สู้ๆๆๆๆๆยังไงมู๋นึ่งก็ยังเป็นต้นส้มที่หอมหวาน

นู๋ต้องหาความพอแล้วดีต่อไปเจ้าค่ะ

ขอบคุณค่ะนู๋รักท่านค่ะ...อยากนอนหลับพักเหลือเกิน..........

ช่วงนี้รู้สึกว่ากะลังใช้ชีวิตทางโลกที่เหนื่อยเหลือเกินค่ะ

ต้องเหนื่อยและอดทนกับภาระหน้าที่ทางโลกที่เลี่ยงไม่ได้....

แต่มันก็คือ..ชีวิตของเรา  รู้แค่ว่าเรามีหน้าที่ทำมันให้ดีที่สุดก็พอ

แต่ในทางตรงข้าม....กลับมีความสุขทางใจอย่างบอกไม่ถูก

รู้สึกว่าชีวิตที่เหนื่อยทุกวัน...แต่กลับมีรอยยิ้มขึ้นมาในหัวใจทุกวัน

มีความสุขแสนอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ...ท่าน

คงเป็นเพราะความสุข...ที่หนูยอมรับความจิง  และวางทุกข์ที่แสนสาหัสที่

เคยแบกไว้นานนับปีลงได้...อีกทั้งความเมตตาจากท่าน  ที่ทำให้หนูปิติเช่นนี้

เป็นความสุขที่แท้จริง  ที่หาจากไหนไม่ได้อีกแล้วค่  ะ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น  ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา  แต่สัมผัสได้จากหัวใจ.

ขอบคุณในวาสนาที่ทำให้หนูมีวันนี้..ขอบคุณจากหัวใจจิงๆค่ะ

บางตำนานบอกเล่าว่าผมมาจากไหน ผมเคยเป็นใคร

บางตำนานบอกว่าผมจะกลับไปเป็น โน้น

บางตำนานบอกว่าผมจะกลับไปเป็น นี่

.....

ถึงแม้นว่าสิ่งที่ผมจะได้กลับไปเป็นคือผงธุลีดินที่อยุ่ตามทางเดินที่ท่านเหยีบเวลาเดินผ่าน แค่บางครา..ผมก็ขอทุ่มทั้งชีวิตนี้เผื่อได้มีโอกาสกลับไป ณ ที่นั้น ณ ดินแดนนั้น

อีกซักครา.....

...................................................................

หลอก.. อืม ก็ เป็นประเภทผีนะ เพราะผีหลอกได้อยากเดียว ทำอย่างอื่นไม่ได้

โกหก กับ หลอก มันก็เป็นสิ่งไม่ดีทั้งคู่  อยู่ที่เจตนาและผลลัพท์ของการกระทำเป็นตัววัด การหลอกหรือโกหกด้านดีมีตัวอย่างเช่น คนหนึ่งเป็นโรคร้ายขั้นสุดท้ายรักษาไม่หาย ในหลาย ๆ กรณีคนรอบข้างอาจจะตัดสินใจโกหกหรือหลอกผลตรวจกับผู้ไม่สบายเพราะอย่างไรก็ไม่หาย รู้ก็ไม่หายแถมทุกข์ใจ ไม่รู้ก็ไม่หายแต่ไม่ทุกข์ใจ สุดท้ายเมื่อมาถึงตรงจุดนี้มันต้องตายอยู่ดีแต่ตายแบบไม่ทุกข์มากน่าจะน่าสนใจกว่า..จริงมั้ย

แต่โกหก และ หลอก ในแง่อื่นสิ่งที่ต้องระวังเป็นอย่างมากคือ เรามักจะเอาเหตุผลมาอ้างเข้าข้างและสนับสนุนความคิดของตัวเราเองเสมอ ๆ ว่าสิ่งที่เราโกหกหรือหลอกไปนั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้องและสมควรแก่สถาณะการณ์  นี่แหละสำคัญ

แต่พอจะวัดตัดสินเจตนาได้จาก กรรม นิแหละ เพราะกรรมเป็นผลลัพท์ของการกระทำ ฉะนั้นหากชีวิตตนเองดีขึ้น ดีขึ้นและ มีสุข ก็น่าจะสรุปได้ว่าสิ่งที่ตนเองเลือกกระทำไปนั้นก่อกรรมดี ซึ่งจะส่งผลดีกลับมาที่ชีวิตตน

ตัววัดแบบนี้น่าจะดีที่สุด..

พึ่งเข้าใจ..ใส

นอกจาก ปัทมะ กรรมะ ปัญญะ วัชระ รัตนะ สีหลักของชาวตันตริกเรา ๆ ก็ยังมีวิชาว่าด้วย เทาที่เรียกทุกข์ และใสที่เป็นวิชาห้ามเรียนโดยทั่วไป ซึ่งก่อไผ่อุดมสมบรูณ์แบบผมได้ลงเรียนเอาไว้เมื่อนานหลายปีทีเดียว  เทาผมจบหลักสูตรเล็ก ๆ มาได้ระยะหนึ่งด้วยน้ำตานองหน้าในการเข้าใจทุกข์แต่การได้เห็นทุกข์ก็ทำให้ตาสว่างเห็นสุขและคุณค่าของสุขได้มากขึ้นหลายเท่าตัวนัก  ใสก็เหมือนกันวิชาที่ต้องห้ามในการเรียนที่คุรุท่านเมตตาให้ผมได้มีโอกาสลงเรียนโดยฟังหลักการอย่างไรก็ไม่เข้าสมองมาหลายปี จนได้ผ่านช่วงจุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิตเมื่อมกราคมที่ผ่านมาทำให้ก่อไผ่ของผมอุดมสมบูรณ์มากขึ้นจนในเดือนนี้ที่อาการป่วยของตนเองทุเลาลงมากจนเริ่มมีเวลามาลองนั่งดึง ๆ รากต้นไผ่ของก่อตนเองทีละต้นทดสอบความแข็งแรงเลยได้เจอว่า นี่ก่อไผ่เราเปลี่ยนแปลงไปนิหว่าาา  มันรากแน่นขึ้น  มีบางส่วนไฟไม้ดำไปก็มี5555 แต่รากก็ยังอยู่และดูเหมือนว่าไฟไม่ไหม้ก่อบ่อยเท่าเมื่อก่อน 5555

........

ใสก็คือใส มันทะลุได้และมันก็สะท้อนได้ ตามคำที่เคยได้ยินจริงๆ ด้วย ใสไม่มีรูปแบบเพราะมันใส ใสไม่มีตัวตนเพราะมันใส อยู่ที่จะนำใสนั้นเอาไปทำอะไรและกับอะไร  ผมมานั่งสังเกตุพฤติกรรมตนเองที่มักจะเกิดบ่อย ๆ ในระยะหลังนี่คือมักจะได้คุยสอนเด็ก ๆ ในคำว่า " ความจริง " อยู่บ่อย ๆ จนได้ยินประโยคล้อว่า อยากได้ความจริงเคาะประตูห้องอสินะตันตระได้เลยหรือคุยกับผมเหมือนส่องกระจกกลับมามองตนเองให้เจ็บปวด... เพราะความจริงมันเจ็บปวดเสมอ ๆ ช่วงปีสองปีนี่ มีเด็ก ๆ มาขอแง่คิดในการเลือกทางเดินดำรงค์ชีวิตกับผมบ่อย ๆ ซึ่งวศินะตันตระก็มักจะบอกว่าอืมมม คุยผิดคน คุยผิดคน ..ทุก ๆ ครั้งที่มีเด็กมาขอคำแนะนำผมก็ได้แต่บอกว่าผมไม่มียาชาให้นะ ถนัดแต่บ่งหนองอย่างเดียว และก็ไม่ใช่ว่าผมสะใจในการแคะแกะเกาแผลของผู้อื่นหรอก ทุก ๆ ครั้งที่ผมนำแง่คิดของคำว่า ความจริง ของมนุษย์มาตีแผ่ผมเองก็รู้สึกเจ็บแปล๊บในรูขุมขนของตนเองทุกครั้งเพราะรู้ว่ามนุษย์ที่ยอมรับในความเป็นจริงของมนุษย์แล้วนั้นแต่ยังต้องเป็นมนุษย์ต่อไปมันเจ็บปวดเพียงใด  ส่วนดีของผมมาตั้งแต่เด็กคือผมเป็นคนเห็นคุณค่าของความสุขมาก มากซะจนไม่เคยคิดอยากจะหยิบยื่นทุกข์ให้ผู้อื่นแม้แต่น้อยนิดหากทำได้ถึงแม้สิ่งที่ผมเรียนมามันเป็นการง่ายมากๆ ที่หยอดทุกข์ใส่ผู้อื่นเพราะผมเห็นมันแล้วนั้นเอง   หลายๆ ครั้งที่น้ำตาของผู้นั่งถกปรัชญากับผมไหลริน มันเตือนความทรงจำของน้ำตาของตนเองในสมัยเรียนหนังสือเสมอๆ และทำให้ร่างกายผมหนักอึ้งเสมอๆ ด้วยสายเทาที่ไหลเวียนเข้าเลือดมาปนกับเขียว แต่เพราะรักอย่างจริงใจ ผมทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก สะท้อนให้เห็นความจริงในชีวิตของผู้ที่อยากเรียน ส่วนฟังแล้วเรียนแล้วอยากกลับไปสู้ทางเดินของยาชาต่อไปนั้น ผมก็เคารพในหนทางของการตัดสินใจของผู้เรียนเสมอ ๆ  ... ด้วยคำสอนว่า  ...หนทางใดก็ได้ ขอให้สุขในหนทางที่เลือกเดิน ... แค่นั้นก็สำเร็จแล้วในแง่ตันตระ

อาทิตย์นี่เลยมานั่งคิดว่า เฮ้ยยยย นิมัน ใส นิหว่า ...สะท้อนให้เห็นหรือปล่อยให้ทะลุผ่านไป   เย้ยยยยย  หรือจะแอบดีใจว่าได้เข้าใจเข้าไปอีกนิดแล้วนั้น

แหะ แหะ แหะ...คือ อ่านที่เจ้าบ้านเขียนแล้วรู้สึกว่า ผมต้องกระเทิบหลังเข้าไปแอบอยู่ในกระลาน้อยๆ ของตนเองเหมือนเดิม!!

ก็ แหมมม อุ ตะ สา หะ มาแอบเขียนโชว์พาว ให้กำลังใจตนเองเจอ ของจริงมาเขียนต่อ เลยหดเลย..

อายจัง เย้ยยยยย....

ช่วงนี้ดู เงียบเหงากันจังง.

ไปหนายยย กันหมด คร๊าบบ

นั้นสิ  หายไปไหนกัน!

ไม่หรอก เด็ก ๆ ก็ยังพล่าน ๆ ป่วน ๆ กันอยู่นะ เพียงแต่ไม่ได้มาพล่านกันในนี้เท่านั้นเอง  พล่านกันในชีวิตจริงซะละมาก ?? ?

สำหรับผม เห็นไม่มีใครตั้งประเด็น ก็ถือว่าเข้าใจดี มีความสุขดีกัน จริงมั้ย?  ผมยังคงเดินดู ดม จับ ใบไม้ไหวรอบเทวาลัยอยู่เหมือนเดิม แพ้ภูมิมานั่งป่วยมั่ง ชนะภูมิมั่งแล้วแต่สภาพอายุ

ชีวิตจะอยากได้อะไรไปมากกว่า  สงบสุข   จริงไหมครับ...

ไม่หรอก เด็ก ๆ ก็ยังพล่าน ๆ ป่วน ๆ กันอยู่นะ เพียงแต่ไม่ได้มาพล่านกันในนี้เท่านั้นเอง 

พล่านกันในชีวิตจริงซะละมาก ?? ?

555555555

^_______^

จริงค่ะ... ทั้งพุ่งพล่าน และเพ่นพ่าน
ทั้งหยิบๆ วางๆ วางแป๊บเดียวหยิบใหม่ซะแว้ว
ทุกข์นี้... มันยิ่งกว่ายาเสพติดเสียอีก

เกิดเป็นมนุษย์ อย่างไรก็ทุกข์...มาก หรือ น้อย

แต่ว่า หากทำให้(ทุกข์)น้อยกว่ามากได้ ก็ถือว่าดี

ไม่ลองทุกข์จะรู้ได้อย่างไรว่าสุขนั้นมีค่าเพียงใด  ในชั้นเรียนก็มีสอนเรื่องนี้คือศีลและธรรม  กว่าจะหาความพอดีสำหรับตนเองหลาย ๆ คนก็หัวปูดโนจากการประทะกำแพงด้านสิ่งที่ควรและกำแพงด้านไม่ควร หลาย ๆ คน ก็ขาแขนลำตัวเป็นแผลเป็นจนนับไม่ถ้วนเพราะแคะหนองบ่งหนองซ้ำที่เดิมจนเป็นแผลแล้วแผลอีก  จนวันหนึ่งที่พอแล้วเหนื่อยแล้วเข้าใจแล้วว่าความพอดีสายกลางสำหรับสองด้านของตนเองอยู่ที่ใดก็มักจะสงบลงได้และหาทางเดินที่พอดีแก่ตนได้  แต่ละคนก็ใช้เวลาในการหาไม่เท่ากัน บางคนฟังคราสองคราก็กระจ่าง บางคนก็แผลเป็นเยอะหน่อยเพราะกว่าจะหาเจอ บางคนก็หัวปูดมากกว่าอีกหลายๆ คน ..แต่หากมองว่าได้มีโอกาสเห็นความจริงได้มากกว่ามนุษย์ทั่วไปก็ถือว่าเจริญแล้ว ทำได้หรือไม่ได้ค่อยเพียรศึกษาปฎิบัติไป ยอมดีกว่าเสียเวลาไปกับการเป็นมนุษย์แบบเปล่า ๆ

บางทีเดินผ่านเด็ก ๆ ยามมีโอกาส เห็นแววตาก็แอบนึกขำ กับแววตาที่สื่อว่า ...แหะแหะ ยังทำไม่ได้...  ประมาณนั้นหรือแววตาของคนที่ผ่านไปได้เรื่องหนึ่งแล้ว มันก็จะต่างกันก็ทำให้ย้อนนึกถึงวันที่ตนเองเรียนหนังสือแก้ทุกข์นี่ซึ่งก็คงมีแววตาเหมือน ๆ กัน

ทุก ๆ ตันตริกมีบ้านให้กลับมาร้องไห้ มีองค์เทพให้กลับมากราบไหว้ระลึกถึงบอกเล่าถึงหนทางชีวิต สุขและทุกข์ และประตูห้องเจ้าบ้านและผมเปิดรับเสมอ

สู้ ๆ นะเจ้าปู ตันตริกทั้งหลาย....

โลกกว้างภายนอกบ้านเราช่างเหนื่อยเหลือเกิน

แต่ในเมื่อออกมาวิ่งเล่นแล้วก็ขอนู๋คว้าสิ่งดีดี

คว้าโอกาสกลับเข้าไปด้วย.....

เวลาที่นู๋เหนื่อย สิ่งที่ทำให้นู๋ยิ้มได้เสมอคือองค์เทพที่ท่านยังคงเมตตานู๋เสมอ

แม้ว่านู๋จะเป็นอย่างไรนู๋ก็ยังคงไม่มีวันลืม...

ว่าลมหายใจของนู๋อยู่ได้เพราะท่านเมตตาสุดแท้แต่ท่านประทาน...เจ้าค่ะ

นู๋รักท่านค่ะ....

ขอนู๋นอนพักนิ่งๆสักนิด แต่ความรักความร่าเริงยังไม่หายไปไหนเจ้าค่ะ

ต้มส้มยังหอมหวานเช่นเคยนะเจ้าคะ...

Pursueing of happyness..

การไล่ตามหาความสุข,Friday 13/11/09 พ่อท่านมาและน้ำตาอาบหน้าอีกครา

หลาย ๆ เดือนจนจะจวบสองปีที่อาการปวดหัวและภูมิแพ้ที่คุกครามสุขภาพให้ทรมานแบบหนักหนาและชิว ๆ บ้างตามวาระโอกาสชีวิตและโอกาสกรรมของตนเอง  ทั้งเหล่าทหารดำที่หมั่นเพียรประกอบพิธีให้อย่างต่อเนื่องมาจะครบปี และค้นหาที่มาของอาการดังกล่าว  แน่นอนหนึ่งในคำตอบนั้นก็ร่างกายผมเองที่อ่อนแอลงตามอายุไข และข้อกังขาหนึ่งที่แมงมุมดำ เคลือบแคลงสงสัยคือ โฮโมนของตัวผมเองที่ไม่ผลิต เพราะ ผมไม่มีจุดสนใจในชีวิตที่ต้องการไปถึง ร่างกายก็ไม่รับรู้ถึงความกระตือลือล้นและความต้องการซึ่งปกติมนุษย์เค้าพึงมีกัน และอาการขาดโฮโมนเป็นแหล่งต้นกำเนิดหนึ่งของอาการภูมแพ้และปวดหัว

จริง ๆ พอฟังข้อสงสัยนี้เมื่อเดือนก่อน ก็เข้าใจเลยว่าจริง.. จริงดังว่า ผมไม่มีความสุข  แต่ผมแน่ใจว่าผมไม่ทุกข์ใจ  แล้วอะไรหละที่ผมเป็น? คำถามตัวโต ๆ นี้คงเกิดขึ้นกับใครหลาย ๆ คนที่ได้ฟังหรือได้อ่าน  อสินะตันตระอะนะไม่มีความสุข อสินะตันตระที่สอนเกี่ยวกับการเข้าใจทุกข์อะนะไม่มีความสุข

มันก็ถูกซะเยอะเลยหละครับ  ความสุขมีเจ้าของอยู่แล้วซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ผมและไม่มีวันที่จะเป็นผมตลอดไป  ผมแค่แอบหยิบยืมมาใช้เป็นครั้งคราเท่านั้นเอง และมนุษย์มีเพียงทุกข์ อย่างไรก็ทุกข์ ไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้อยู่ซะส่วนมากของอายุขัย แน่นอนว่าผมที่เข้าใจจุดนี้และวางมันลงแล้วย่อมมองไม่เห็นหนทางกุหลาบของชีวิตเท่าไหร่นัก ยิ่งเกิดทุกข์ผมก็ยิ่งวาง ยิ่งเกิดทุกข์ผมก็ยิ่งวาง จนร่างกายหมดความกระตือรือร้น  มีก็ได้ไม่มีก็ได้ กินก็ได้ไม่กินก็ได้ ทำก็ได้ไม่ทำก็ได้  นั้นแหละอสินะตันตระในปัจจุบัน หยิบ ๆ วางๆ แบบไม่ยึดติดนัก  และจากก้นบึ้งของหัวใจที่รู้อยู่ตลอดเวลาว่าความสุขอย่างแท้จริงของผมไม่ได้อยู่ที่นี่ ความสุขของผมสถานที่ของผม ครอบครัวของผม ท่านของผมไม่ได้อยู่ที่นี่ .. นี่แหละคือทุกข์ที่ผมไม่เคยวางลง ผมกลืนมันเอาไว้ในตัวตลอดเวลา และมันก็ทลักไหลออกมาทุกคราที่ความสุขของผมมาเยื่ยมเยือนผมที่นี่ ณ โลกเลข 8 ใบนี้

ทฤษฎีร่างกายขาดแรงจูงใจของแมงมุมดำที่เสนอมา  ผมว่าถูกต้องเอาอย่างมากด้วยยาหลายขนานที่ต้องกลืนลงลำคอไปและยาบำรุงอีกหลายขนานเช่นกันที่กลืนกินเข้าไป ..ผมเองก็ต้องสู้กับมันเหมือนกัน ถึงแม้มันจะฟังเพี้ยนเอาอย่างมากกับการที่ต้องหาความอยากเข้าตัว แต่แน่นอนว่าเมื่อชีวิตขาดความพอดีเมื่อไหร่แม้ด้านใดด้านหนึ่งย่อมส่งผลกระทบกระเทือนให้เกิดทุกข์ใจและแน่นอนว่าความอยากของผมมันไม่พอดีจึงเกิดทุกข์แก้ร่างกายตามมา

ผมกราบท่านและขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรง มีความสุข...ท่านยิ้มให้ผมเหมือนที่วิญญาณของผมล่องลอยทุกครั้งที่ยิ้มนั้นเกิดขึ้นและเอ่ยตอบว่า  ... เป็นมนุษย์อยู่ที่นี่ จำเป็นต้องใช้ความสุขอีกเยอะ ขอคืนให้เอาไว้ใช้ .... และด้วยความจริงแท้ดังท่านกล่าว น้ำตาของการกลั้นก็ไหลอีกเช่นเคย

อย่างไรเป็นมนุษย์ก็ต้องมีการจากลา .. เมื่อท่านมา ท่านก็ต้องไป เพราะผมอยู่ผิดที่ผิดเวลาเอาอย่างมาก และผมก็ต้องปาดน้ำตากลืนทุกข์หนักหนาที่ไม่อาจตามท่านไปยังที่ปราถณาได้ดั่งใจต้องการ ..

เอาหละ การตามหาความอยากเพื่อให้ร่างกายผมแข็งแรงขึ้นมาบ้าง ตามอัตภาพที่ควรมี จำต้องเกิดขึ้น ..