เมื่อเช้าเจอเจ้ามดดำอ้วนในโลกเทคโนโลยี มดอ้วนบอกว่าอ่านที่ผมเขียนแล้วเศร้าจัง ..อืม.. ไม่ต้องเศร้าหรอก ผมสบายดีแค่น๊อตหลุดไปหลายตัว ต้องค่อย ๆ ต่อกลับนิดหน่อย มันเป็นแค่ช่วงเวลาตกตะกอนและเรียนรู้ ผมยังเห็นหลายอย่างสวยงามอยู่แต่แค่เห็นละเอียดขึ้นในรูปแบบใหม่อาจจะโตขึ้นกว่าเดิม ผมยังเห็นผีเสื้อ ผมยังเห็นแมลงปอ ผมยังหัวเราะกับพฤติกรรมหมูอ้วนสองตัวของผมเกือบทุกวัน อย่างหลายๆ วันก่อนผมไปนั่งรับลมบ่ายแก่ ๆ อยู่ที่สนามหญ้าหมูน้ำตาลก็ไปนั่งด้วย แต่ผมนั่งนานไปหน่อยหมูน้ำตาลซึ่งแบกน้ำหนักพุงและน้ำหนักแก้มอันล้นปรี่ก็เริ่มสับปะหงกน้ำลายยืด แต่ก็ยังเหลือบตามามองผมที่นั่งรับลมเป็นระยะ ๆ ผมก็นั่งหัวเราะได้ตั้งนาน  ผมยังชื่นชมและเสพความสุขเรียบๆ ง่ายๆ อย่างนี้อยู่ทุกวันนะ นั้นหมายถึงผมยังเห็นใบไม้ที่ไหวอยู่และสบายดี  แค่การรู้อะไรมากเกินไปไผ่มันก็เบียดกันอยู่ในหัวเอียดๆๆๆ  พูดออกมาไม่ได้เพราะพูดแล้วไม่มีใครเข้าใจเลยปล่อยให้มันเบียดกันดังเอี๊ยด เอี๊ยด อยู่ในหัว ...เอาเป็นว่าถ้าเห็นผมหัวหยิกขึ้นเป็นฝอย ๆ เมื่อใดก็โปรดจงรู้ไว้เถอะครับว่า ก่อไผ่ไฟไหม้ไปแล้ว!!!!

คือแบบว่าวันนี้มีความสงสัยมานานแล้ว

อยากจะเรียนถามอาจารย์ผู้เป็นเจ้าของกระทู้นี้จังค่ะ  ว่าusername ของอาจารย์แต่ละคน  คืออาจารย์ท่านใดบ้างค่ะ 

แบบว่ารู้จักที่นี่มา 2-3 เดือนแล้ว  แต่ก็ไม่รู้ซะที  ว่าในเว็บบอร์ดนี้  username  แต่ละคน  เป็นของอาจารย์ท่านใดบ้าง

ช่วยตอบแก้ไขข้อข้องใจด้วยค่ะ  เพราะเวลามีคำถามกับอาจารย์  จะได้ถามถูกคน  แฮ่ๆๆๆๆ

ละทิ้งไว้ในความสนุกเถอะครับ  ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจจะรู้ตรงนี้นัก หากผู้ใช้นามปากกาในนี้ต้องการเปิดเผยตนเองก็คงลงชื่อจริงกันไปแล้วครับ มันก็เป็นกาลเล่นหนึ่งของพวกเราชาวตันตริกครับ

อย่างชื่อ "คนรับผมส้ม" เป็นต้น ช่วยผมตอบในเว๊ปนี้มาก็ตั้งนานเป็นปี และจนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เคยเจอคนรับผลส้มกันเป็นเรื่องเป็นราวว่าใคร คือ คนรับผลส้ม ถ้าถามว่าผมอยากรู้ไม๊ ผมก็อยากรู้นะแต่ไม่รู้ก็สนุกไปอีกแบบ เดากันไปเดากันมา สนุกออกครับ..

อย่างผมอสินะตันตระ คุณ ๆ ที่เคยเจอตัวผมแบบเป็นๆ ก็มีอึ้งในความหล่อจนถึงขั้นวิ่งหนีหายไปก็หลายๆ ราย ขอผมละไว้ให้ผมภูมิใจเล็ก ๆ กับหน้าตาอันหล่อเหลาของตนเองต่อไปเงียบ ๆ เถอะนะครับ ..

ทุกคนในนี้ก็หวังดีกันหมด  ผมเข้าใจว่าอยากรู้จะได้ทักถูก แต่แอบคิดให้เป็นเสน่ห์แบบ แอบรักข้างเดียว ก็สนุกและมีเสน่ห์ดีออกครับ  ผมว่า

ศุกร์ 13 ครับท่านศุกร์ 13

พ่อใครไม่มา น้ำตาใครไม่ไหล

คุณ ๆ ดูหน้าเด็กคนนี้ดิ  ลูกใครก็ไม่รู้หรอก ผมเจอในเมล์ แหมมมม มันน่าเอาแต่งให้ความเพอร์เฟ๊คมันฮากว่านี้ เนอะ เนอะ ..

แบบว่าอะไรมันดีเกินไป ก็อยากแกล้ง ! ซะงั้น

;;วันแห่งความรัก;;ที่วนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

ช่วงนี้ได้ยินปัญหาเรื่องความรัก วนเวียนมาให้ได้ยินอยู่บ่อย คู่ของนู๋คนนั้นเหนื่อยหน่ายกันแบบนี้  คู่ของนู๋คนนี้มีปัญหางอนกันนิดหน่อย คู่ของนู๋คนโน้นมีรักสามเศร้า และอีกหลายๆ หัวข้อ คนนั้นเปลี่ยนไป และ คนนี้ก็เปลี่ยนไป ??

มันทำให้ผมนึกถึงคำสอนเจ้าบ้านได้ว่า ท่านพูดออกบ่อย ๆ ว่าใจเราเอาไปพูกไว้ที่ใคร ใยไม่พูกไว้ที่คุรุ หรือ องค์เทพ  

มนุษย์มีแต่สิ่งผิดมากกว่าสิ่งถูกกระทำสิ่งผิดมากกว่าสิ่งถูกแล้วหากเราเอาใจเอาชีวิตเอาความรู้สึกของเราไปผูกไว้กับสิ่งที่ชอบกระทำผิด  เราจะมีสุขได้อย่างไร .. วันก่อนผมสอนลูกหมาดำเรื่องความรักไปว่า  รักแบบบริสุทธิ์นั้นมี  รักโดยไม่หวังสิ่งกลับมานั้นมี เช่น ลูกหมาดำรักผมและผมรักลูกหมาดำ ความรักที่ลูกหมาดำมีต่อผมเป็นรักที่ลูกหมาดำไม่ต้องการสิ่งตอบแทนกลับมาถูกไม๊  หากจะชั่งน้ำหนักว่าลูกหมาดำรักผมน้อยหรือมากกว่ารักแฟนก็อาจจะชั่งยากอยู่แต่รักที่ลูกหมาดำมีต่อผมไม่ก่อเกิดทุกข์รายวันถูกไม๊และเป็นรักที่บริสุทธิ์ด้วยเหตุเพราะว่าไม่อยากนำทุกข์มาให้ ด้วยเพราะว่าผมมักจะได้ยินอยู่บ่อย ๆว่า "เห็นท่านยุ่งอยู่ ไม่อยากกวน "  นั้นแสดงว่าถึงตนเองมีทุกข์อยู่เพียงใดแต่รักที่ให้ผมมานั้นมากกว่าทุกข์ที่ตนเองมี และบริสุทธิ์มากกว่าที่จะนำเอาความทุกข์ของตนเองมาให้?  จริงมั้ย  และรักที่ผมมีให้ลูกหมาดำกลับไปก็เหมือนกัน ผมไม่ต้องการสิ่งตอบแทนกลับมานอกจากจะเห็นลูกหมาดำมีสุขสงบ..ยกตัวอย่างลูกหมาดำให้อ่านเพราะพึ่งผ่านมาเร็วๆ นี้ แต่กลับทุก ๆ คนก็เหมือนกัน นู๋ ๆ คุณ ๆ ที่อ่านอาจจะรักผมแบบที่ลูกหมาดำรักผมและผมก็รักพวกนู๋ ๆ และคุณ ๆ กลับในลักษณะเดียวกัน   แล้วทำไมหละหลาย ๆ คนถึงไปยึดติดในความรักแบบที่นำทุกข์มาให้ชีวิตรายวันแบบนั้น? 

มนุษย์เป็นรูปธรรมที่ กระทำทุกอย่างจากพื้นฐานของนามธรรมทั้งนั้น  มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสุขสงบได้หากนำใจและชีวิตไปผูกไว้กับสิ่งนี้  ตามเจ้าบ้านว่าเอาใจเอาชีวิตผูกไว้กับคุรุหรือองค์มหาเทพผู้ไม่กระทำตามนามธรรม  สิถึงจะเรียกว่าฝากไว้ถูกที่ ถึงเหล่าคุรุและองค์มหาเทพจะเป็นสิ่งที่เอื้อมมือจับต้องไม่ได้เหมือนเนื้อหนังของมนุษย์ แต่หากเราจำเป็นต้องฝากใจไว้กับสิ่งหนึ่งสิ่งใดแล้วละก็ ผมเชื่อเต็มตัวว่า  ฝากไว้กับคุรุท่านหรือองค์มหาเทพ ไม่ทุกข์รายวันรายเดือนรายปีแน่นอน.. แต่สิ่งถูกต้องไม่ใช่สิ่งถูกใจ  ..ใครหละจะเลือกทำ  ผมก็เลยยังได้ยินเจ้าบ้านพูดประโยคเดิม ๆ ปีแล้วปีเล่า ปีแล้วปีเล่า

หากวันนึงที่กาลเวลานำพาให้ต้องไปถึงช่วงที่จะเสียสิ่งที่มากกว่าชีวิตของคุณ ๆ ไป อาจจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ หรืออะไรก็ตามแต่  คุณๆ จะได้ทราบและพิสูจน์กับจนเองว่า  ทุกข์ที่เกิดจากรักขมหรือไม่สมหวัง  มันเล็กมากเสียจนต้องนั่งหัวเราะกับตนเองว่า ตูบ้าหรือป่าวฟ่ะทำไมไม่คำนึงถึงเรื่องนี้มาก่อน  แต่ความเป็นจริงที่โหดร้ายคือเมื่อคนๆ หนึ่งที่ได้ไปยืนตรงจุดที่จะสูญเสียสิ่งที่มีค่ามากกว่าตนเองนั้นแล้ว  มักจะไม่โชคดีว่าจะไม่เสียสิ่งนั้นไป  ฉะนั้นบทเรียนที่ไม่มีโอกาสแก้ตัวนั้นจะไม่มีโอกาสแก้ตัวตลอดไป

ผมเองถึงจะเขียนแบบนี้ เขียนแบบดูไม่มีใจ แต่ผมเคยมีความรักเหมือนมนุษย์ทั่วๆ ไป รักแบบหูหนวกตาบอด รักแบบมนุษย์   แต่ตลอดเวลาที่เรียนรู้บทรักนั้นแน่นอนผมไม่เคยสุขสงบถาวรเลย จนวันหนึ่งผมถามตนเองว่า  ผมหาทุกข์ใส่ตัวนินะจะโทษใครได้ และ ด้วยความเพียรที่มีต่อคำสอนผมก็หัดวางรักแบบมนุษย์ลง และท้ายสุดผมก็วางลงได้ ..เมื่อผ่านมาและมองกลับไปในช่วงรัก ผมว่าผมโง่เขลานะเพราะมีสิ่งที่มีประโยชน์กับตนเองมากกว่ารักแบบมนุษย์แบบนั้นเยอะแยะ เช่นตัวอย่างเล็ก ๆ อย่างรักของลูกหมาดำ และคนอื่นๆ ทุกๆ คนที่มีผมมีให้ เป็นต้น

ลองดูเถิด อย่าไปยอมแพ้ให้ตนเองเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาขั้นพื้นฐาน ทุกข์เป็นรายวันกับเรื่องพื้นฐาน เรา ๆ ท่าน ๆ มีเรื่องอันสามารถทำได้ให้ยิ่งใหญ่กว่าการผูกตนเองไว้กับคำว่า รัก โลภ โกธร หลง  นาฬิการทรายมันกำลัวเดินอยู่ของมันทุก ๆ เสี้ยววินาที ช่วงเวลาของทรายที่จะหมดมันใกล้เราเข้ามาทุกวินาที  อย่ามั่วหลงลืม หลงระเริงอยู่กับ รัก แบบนั้นและทุกข์ใจกับสิ่งนั้น  เพราะเมื่อวันที่นาฬิกาทรายหยุดเดินลงไป เรา ๆ ท่านๆ จะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกเลย

ลองรักคนรักแบบที่รักตันตระ หรือ รักคุรุ หรือ รักองค์เทพ หรือ รักเจ้าบ้านดูสิ  แล้วจะรู้ว่ามันทำได้และไม่ทำให้เราทุกข์รายวันอีกต่อไป

ดั่งอีกประโยคกลับข้างของคำสอนคุรุว่า  " เมื่อไม่อยากได้ของๆ เค้า  ก็ไม่ต้องเสียของๆ เราไป "

Happy Valentine"s Day ครับ

ปาก สโมคกี้ไบร์!!!

เมื่อวานได้ช่อดอกไม้จากวศินะตันตระ ก็ลั่นล่าเดินกลับบ้านดมไปดมมา ดมไปดมมา หอมสดชื่น

ก็ขึ้นห้องนอน อาบน้ำนอนลั่นล่าอยู่บนเตียง พร้อมเครื่องดื่มแปลก ๆ ที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อหนึ่งขวด พอถึงเวลาอาหารเย็นก็ลงไปหม่ำอาหารเย็นชั้นล่าง  มีคนทักว่า ปากไปโดนอะไรมา? ผมก็ อะ! อะไรเหรอ ?  เลยเดินไปดูกระจกในห้องน้ำ เอปากเจ่อ ๆ แหะสงสัยโดนอะไรกัดเดี๋ยวคงยุบ

ผ่านไป สองชั่วโมงหลังจากอิ่มทั้งอาหารทั้งไวน์ ผมก็กลับขึ้นห้องนอนอีกที อะจ๊ากกกกก  ริมฝีปากที่แทนจะแบนกลับไปปกติ ดันบวมฉึ่งเป็นสโมคกี้ไบร์เลย โอ้ววว พระเจ้าน่าเกลียดสุดๆ ผมยืนหัวเราะตัวเองอยู่ซักพักก็ตัดใจขึ้นเตียงดีกว่า มาเปิดคอมก็เจอเจ้ามดดำอ้วนเล่นเอ็มอยู่ มดดำอ้วนแนะนำหายาแก้แพ้กินดู แต่ก็หาได้แค่ยาแก้แพ้เกี่ยวกับจมูก  โซ้ยไปหนึ่งเม็ดพร้อมความหวังว่าตื่นมามันคงหาย

เช้าวันอาทิตย์  อะจ๊ากกกกก .. ยังเป็นสโมคกี้ไบร์เหมือนเดิมเลย เริ่มคิดว่าแย่ละสิ หากวันนี้ไม่หายพรุ่งนี้คงต้องหยุดงาน  เลยตัดสินใจเดิน ดุก ดิก ไปบ้านพ่อเพชร เจอน้องปุ๊กปิ่นกำลังปฎิบัติหน้าที่ของเช้าวันอาทิตย์อยู่เลยเอาปากให้ดู ปุ๊กปิ่นอมยิ้มและยอมออกไปซื้อยาที่คลีนิคหน้าปากซอยให้ตามที่ผมขอ  ระหว่างนั่งรอยาจากน้องปุ๊กปิ่นอยู่ คุณพ่อเพชรเสถียรก็เดินมา ผมบอกดูปากผมดิ ไม่รู้ไปโดนอะไรมา บวมฉึ่งเลย  แทนที่จะเป็นห่วงคุณพ่อเพชรเสถียรหัวเราะเฉยเลยแถมเพิ่มดีกรีบอก "น่าเกลียดดีจริง"  ผมเอาไม้ฝาดไปหนึ่งทีบอกกลับไปว่า "นิไม่ช่วยให้มันดีขึ้นเลยนะ น่าเกลียดจริง ๆ เป็นพ่ออะไรเนี๊ยะ "

ขณะนี้กินยาแก้แพ้ที่น้องปุ๊กหามาให้ไปหนึ่งชุด รอผลอยู่แต่ก็รู้สึกมันแฟ๊บลงมาหน่อยนึง เฮ้อออออ นี่ก็ยังไม่รู้ว่าไปแพ้อะไรมา แต่แหมมม  พระเจ้าช่วยกล้วยทอดมันน่าเกลียดมั่กๆๆ 

ดีนะที่หมูอ้วนทั้งสองยังจำผมได้ไม่กระโดดกัดผมเมื่อเช้า! เพราะนึกว่าผมคาบสโมคกี้ไบร์อยู่!!!!

สถาณะการณ์ล่าสุด สโมคกี้ไบร์ผมดีขึ้นมากแล้วคร๊าบบบ  คาดว่าพรุ่งนี้เช้าหลังจากยาเซ็ตที่สองก่อนนอน  ผมคงจะปกติแล้วคร๊าบบบ  มันไปเร็วเหมือนที่มันมาเลยครับ

เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ทุกคนน่าจะไม่เห็นผมคาบสโมคกี้ไบร์ในวันพระจันทร์(เสน่ห์)คร๊าบบบบ

แหมมมม  ... ยังโชคดีอยู่

ตัวอย่างเพิ่มเติม..

มีเรื่องหนึ่งในกระทู้ที่ผมอยากจะยกตัวอย่างเพิ่มเติมให้ลองคิดกันคือเรื่องที่ผมมักจะพูดถึงว่า ณ จุดที่ชีวิตเดินทางไปถึงจุดที่เสียสิ่งที่มากกว่าชีวิตตนเองไป  จะทำให้เห็นความทุกข์และค่าของทุกข์ขั้นพื้นฐานน้อยลง  ยกตัวอย่างเช่น  บังเอิญว่าเกิดอุบัติเหตุทำให้เราท่านไปติดอยู่ในที่แคบ ๆ ที่หนึ่งโดยไม่มีใครรู้ คุณติดอยู่เพียงผู้เดียว อากาศหมดไปเรื่อยๆ เริ่มหายใจลำบาก เวลาผ่านไปนานเข้า ใจและสมองเริ่มตรองได้ว่าคงไม่รอดแน่แล้ว ความทรมานของร่างกายที่เกิดจากการขาดอากาศหายใจเริ่มมากขึ้นมากขึ้น ณ ขณะที่ร่างกายทรมานอยู่ในที่ๆ แคบนั้นคนเดียวและรู้ล่วงหน้าถึงชะตากรรมการสิ้นชีพของตนเองเข้ามาเยือน ทุรนทุรายทางร่างกายแสนสาหัส ....ณ เวลานั้น เราท่านจะลืมเรื่องทุกข์ในรักไปหมดสิ้น คิดเพียงแต่ขอให้ได้ออกจากที่นั้น หรือ อย่างน้อยถ้าชีวิตโชคดีอย่างถึงที่สุดขอให้มีอากาศหายใจไปเรื่อยๆ เผื่ออาจจะมีคนผ่านมาพบเห็นช่วยเหลือคุณก็ได้   ...ณ เวลาแบบนั้น อากาศที่หายใจเข้าไปจะสำคัญมากกว่าทุกข์ทางความคิดแนวทุกข์ในรักจนเปรียบเทียบกันไม่ได้เลย...

ที่พยายามสื่อให้เห็นจุดนี้เพราะ เมื่อหากใครที่มีเหตุอันเป็นกรรมให้ต้องไปถึงจุดตรงนั้น มักจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอีกเลย  มันมีตัวอย่างอีกหลายๆ อย่าง นะ เอาอีกอันเช่นริมฝีปากสโมคกี้ไบร์ของผมเมื่อวันอาทิตย์  ขณะที่ริมฝีปากบวมเป่งน่าเกลียดอย่างสุดชีวิตอยู่นั้น ในใจของมนุษย์อย่างผมคิดว่าขอให้มันกลับไปเหมือนเดิมเถอะถ้ามันบวมบานอย่างนี้ไปตลอดจะทำอย่างไร  ดูสิครับวิธีคิดแบบมนุษย์ ผมรับรองว่าเมื่อเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น คุณ ๆ ท่าน ๆ จะลืมไปเลยถึงความคิดว่าแหมมม ถ้าเกิดมาริมฝีปากบางกว่านี้แบบคนนั้นก็ดีสิ ถ้ามีริมฝีปากอวบแบบคนนั้นก็ดีสิ  ไปฉีดอันนี้ที่ริมฝีปากเพิ่มดีกว่า หรือ ไปตัดอันนั้นเพิ่มที่ริมฝีปากดีกว่า ถุกมั้ยครับ ..

ผมอยากให้ทุกคนเห็นคุณค่าของความสุขของตนเอง เรา ๆ ท่านๆ ไม่สามารถรู้ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตเราหากท่านไม่ใช่คนศึกษาด้านนี้แบบทะลุปรุโปร่ง หรือ ถึงแม้ รู้ กรรมก็คือกรรมอยู่ดี

เมื่อเรื่องราวเลวร้ายเดินทางมาถึงชีวิตคุณ คุณ ๆ จะนึกเสียดายสิ่งที่ " ไม่น่า " ทำแบบนั้นตอนนั้นเลย

ขอบคุณสำหรับคำสอนทุกคำสอนพยายามทำความเข้าใจอยู่คะแต่ความเป็ยมนุษย์ทำให้ไม่ยอมวางสักทีมาแอบบอกรักย้อนหลังคะ

ระยะนี้ มีคนมาบอกรักบ่อย หรือมาขอบคุณผมเรื่องคำสอน..ขอบคุณตันตระที่ทำให้พวกเราเจอกันดีกว่าครับ จะเหมาะกว่าเพราะสิ่งที่ผมนำมาเขียนก็เป็นคำสอนของคุรุท่านที่สอนผมมาครับหาเป็นความรู้ของผมเองหรอกครับอย่างที่เล่าให้อ่านบ่อย ๆ ผมนะเคยเป็นเด็กขี้แงสู้ทุกข์มาก่อน ถึงตอนนี้เติบโตห่างกล่องกระดาษทิชชูเช็ดน้ำตามาแล้วผมก็อยากช่วยเหลือแบ่งเบาเจ้าบ้านอะไรทำได้ผมก็พยายามทำครับ  แต่ผมก็ดีใจมากนะครับที่มีคนมารักและคิดถึงเพราะหน้าตาผมออกจะดุไปซะหน่อย มีคนกล้าแสดงความรู้สึกใส่ก็รู้สึกปลื้มใจนะครับว่าหน้าตัวเองไม่โหดเกินไป

ผมชอบเห็นคนมีความสุข และผมชอบเห็นคนยิ้มครับ

กระทู้ที่ผ่านมาตั้งแต่ปีใหม่ก็ออกจะยุ่งยากที่จะทำความเข้าใจ หรือ ดูน่าเหนื่อยหน่ายที่จะลองฝึกฝนดูไปซักหน่อยแต่ประโยคที่ผมเน้นเอาจริง ๆ คือ ทำอะไรก็ได้ขอให้มีสุขเถอะครับถ้ามันไม่ผิดต่อใครและความถูกต้องของตนเอง มันไม่มีหนทางกำหนดตายตัวอะไรเลย วิถีใครวิถีมัน  แต่หนทางที่ผมบ่นและแย้งออกจะบ่อยๆ นะเพราะเห็นคุณ ๆ ท่าน ๆ เลือกเดินกันแล้วมีทุกข์ ก็แค่นั้นเอง ครับ

แหะ แหะ ขอไปดูละครน้ำเน่าต่อละครับ กำลังตบตีกันมันเลย...

กู๊ดไนท์

คิดถึงตันตระจัง...ไม่ได้ไปนานล่ะ

ดูที่ไรเสียใจทุกที..

ระยะนี้โชคไม่ดีเลยเปิดเจอข่าว หรือ สารคดีเกี่ยวกับการฆ่าสัตว์บ่อย ๆ ที่บอกว่าโชคไม่ดีเพราะมันก็เกิดขึ้นทุก ๆ วันแต่ผมจะไปเปิดเจอหรือไม่  ผมเป็นคนโกธรยากมากแต่โกธรแล้วหายยากมากคือถ้าใครหรืออะไรทำเกินพอดีจนถึงคำว่าโกธรผมมักจะทำให้เกิดการบุบสลายต่อสิ่งๆ นั้นได้โดยยากที่จะกลับมาจุดเดิมอีก ซึ่งจุดนี้เป็นทั้งข้อดีและข้อเสียของผมที่เคยต้องฝึกควบคุมมาตั้งแต่เด็ก ๆ โดยคำสั่งคุรุทีเดียว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับสัตว์โลก! คือผมจะบอกว่าผมไม่ชอบโกธรแต่เวลาเจอโดยบังเอิญข่าวของพวกมนุษย์(เกินพอดี)ที่กระทำต่อชีวิตอื่น ๆ แล้วผมอดแช่งไม่ได้จริง ๆ

เช่น วันก่อนดูข่าวที่วัวกระทิงหลุดออกจากสนามสู้วัวกระทิงมาควิดทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง นิดเดียวเป็นข่าว แล้ววัวกระทิงหละ? อีกอัน คือข่าวกีฬาการล่าแมวน้ำ ภาพข่าวของเหล่าแมวน้ำตาใส ๆ ที่นอนอยู่บนพื้นน้ำแข็งโดยไม่เคยทำอะไรเป็นอันตรายกับใครเลย ถูกมีดฟันเลือดแดงฉานบนพื้นน้ำแข็ง เค้าผิดอะไร? หรืออาทิตย์ก่อนที่เห็น สุนัขพันธ์เกย์ฮาวน์ ที่ประเทศหนึ่งใช้ในการแข่งวิ่ง จนหมดสภาพก็โดนยิง แตะ ทุบ ตี หรือเอามาทิ้งไว้ข้างถนน เค้าผิดด้วยหรือที่เค้าวิ่งไม่ไหวแล้ว?  หรือ ช้างที่ถูกให้ยาเสพติดเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดเหนื่อยล้า ลากซุกออกจากป่าทั้งวันทั้งคืน จนร่างกายบิดเบี๊ยว เมื่อหมดประโยชน์ก็ถูกทิ้งให้ตายช้า ๆ  เค้าผิดหรือที่เกิดมาตัวใหญ่ขนาดนี้?

การแช่งเป็นสิ่งที่ผมสอนผู้อื่นเสมอ ๆ ว่าไม่ดี แต่ทุกครั้งที่ผมผ่านโดยบังเอิญมาพบข่าวสารเรื่องพวกนี้มันอดไม่ได้จริง ๆ  มีแต่สัตว์เลือดอุ่นสายพันธุ์ที่ถูกเรียกว่ามนุษย์นี้แหละครับที่สามารถเอาชีวิตผู้อื่นมาทรมานถึงตายได้ด้วยคำว่า กีฬาหรือสนุก  สัตว์โลกอื่น ๆ ทำไม่ได้ คากคกไม่สามารถเอาจิ้งจกมาเป็นสัตว์ลากจูงให้ตนเองได้หรือคากคกไม่สามารถเลี้ยงตัวแมลงเป็นสัตว์เลี้ยงตนเองได้  สัตว์โลกสายพันธุ์อื่นล่าเพื่ออาหารเท่านั้นแต่สายพันธุ์มนุษย์ไม่ใช่  มนุษย์ล่าเพื่อเอ็นจอย! มันบ้าสิ้นดี###

ผมชอบแแอบนึกในใจด้วยความสะใจว่าถ้าเหล่าผู้(มนุษย์)สู้วัวกระทิง ถูกกระทำเอาแค่เท่าๆ กันพอนะ เอาหอกแหลม ๆ แค่ห้าหกอันปักไว้ที่ต้นคอแบบที่พวกเค้าปักไว้ที่วัวกระทิงดู พวกเค้าจะรู้สึกอย่างไรนะ พวกเค้าจะรู้สึกเอ็นจอยแบบเดียวกับที่พวกเค้ารู้สึกตอนปักมันลงไปในต้นคอของวัวกระทิงไม๊นะ  เอาแค่เท่า ๆ กันไม่ต้องมากกว่า

ผมชอบแอบคิดว่า ถ้าคนล่าแมวน้ำถูกมีดคมๆ ยาว ๆ ฟันลงไปที่หัวกระโหลกหรือปาดลงที่ลำคอหรือโดนเอาไม้ทุบหัวหลายๆ ที  พวกเค้าจะรู้สึกเอ็นจอยเหมือนที่พวกเค้ารู้สึกตอนเงื่อมือฟันพวกแมวน้ำไม๊นะ

แอบคิดในใจว่า ...ถ้ามันเกิดขึ้นก็ดีสิ...

กรรมเป็นผลของการกระทำ  หลายชาติภพผ่านกรรมก็ตามดวงจิตเรามา เรา ๆ ท่านๆ บางทีถามว่าทำไมชีวิตตนเองเป็นแบบนี้แต่เราโชคไม่ดีที่ไม่สามารถรู้ว่าเราได้ไปกระทำอะไรมาก่อน และถึงแม้รู้จะรับได้หรือไม่?  หมุนเวียนกันเป็นวงกลม ๆ อยู่อย่างนี้  ในชาตินี้เรารู้ว่าเราอยากได้ อยากได้ อยากได้ ไม่ได้ดั่งใจก็ทุกข์ใจ..

บ่นมาถึงตรงนี้ผมก็นึกถึงคำสอนคุรุ 4.3 ว่า " คิดดีทำดี มีความสุข "

บวกเข้ากับคำสอนของคุรุ 2.5 ว่า " ดีแล้วจึงพอ พอแล้วจึงดี "

ใยเราฆ่าฟันทำร้ายชีวิตอื่นให้ทุกข์แสนสาหัสเพียงแค่คำว่า  Fun?

ทำไมมาน ร้อนอย่างนี้ฟ่ะ..

แล้วถ้ามันถึงเดือนเมษา คนแก่พยายามคงรูปร่างอย่างผม คงต้องเดินละลายไปมาแน่ ๆ เลย ฮือๆๆๆๆ

มู๋นึ่งก็กำลังจะละลายแย้วเจ้าค่ะ...

ร้อนมั๊กๆๆเลย..แต่คงโดดลงน้ำที่ไหนม่ายได้

เพราะว่าเดี๋ยวน้ำล้น...พอขึ้นมาก็กลายเป็นน้ำลด

อิอิ..ยุ่งเลยค่ะคราวนี้..สงสัยใกล้เดือนเมษายน

ต้องแจกพัดไหมเจ้าคะ..จะได้เย็นกันถ้วนหน้าค่ะ

แหม...อาจารย์มู่หนึ่งคะ

ร้อนขนาดต้องกระดดดน้ำเลยหรอเจ้าคะ

นี่แค่แรกๆนะคะ  ยังร้อนมากมายขนาดนี้

แล้วเมษาจะละลายกานเลยมั้ยนี่

โฮะๆๆๆๆ

     หลากหลายความรู้  หลากหลายคำสอน  ที่ท่านอสินะตันตระ  ได้เขียนเอาไว้  ถ้าให้อ่านวันเดียวก็คงไม่หมด  แต่ตอนนี้ก็รู้สึกว่าคำสอนของท่านเข้าไปในก้นบึ้งของจิตใจบ้างแล้วพอควร  ...ยังไงก็ต้องขอขอบคุณในคำสอนและความรู้ที่ท่านนำมาแบ่งปันกันค่ะ...

ตั้งแต่ที่รู้จักที่นี่...ตั้งแต่ได่มีโอกาสมาที่นี่ครั้งแรก...จนมาเป็นครั้งที่ 2  ครั้งที่ 3....และก็มาอีกเรื่อยๆ

 เคยมีคำถาม...ถามอาจารย์ที่นี่....ว่าทำไมเราถึงมาที่ตันตระได้  ทำไมบางคนถึงไม่รู้จัก  ถึงไม่ได้มาล่ะคะ

ท่าอาจารย์ก็ตอบว่า.....เพราะวาสนาน่ะสิ.  เป็นคำสั้นๆแต่ฟังแล้วเข้าใจได้เป็นอย่างดี...ซึ่งบางทีอาจแปลออกมาเป็นคำพูดไม่ได้...

แล้วเพียงไม่กี่ครั้งที่มีโอกาสมาที่นี่  ข้าพเจ้าก็เริ่มรู้สึกแล้วว่า...วาสนาที่อาจารย์เคยตอบข้าพเจ้ามานั้น   มันทำให้ข้าพเจ้าเห็นนอะไรบางอย่างเข้าแล้วสิ...

วาสนา...ที่ทำให้ข้าพเจ้าได้มาถึงที่นี่ได้....วาสนาที่ทำให้ข้าพเจ้าได้มากราบสักการะอาค์มหาเทพที่ข้าพเจ้าเคารพยิ่งชีวิต.......และวาสานาที่ทำให้ข้าพเจ้าได้มาเจอกับคนๆนึงที่...นี่....

หลากหลายสิ่ง...หลากหลายความรู้สึก  ....ที่เกิดขึ้นกับข้าพเจ้า...น่าแปลกนะ  มันมีทั้งสุขและทุกข์อย่างมากมายเกิดขึ้นพร้อมกันในหัวใจของข้าพเจ้า...ทุกครั้งที่มาที่นี่

 และหลังจากนั้นความทุกข์และความสุขก็พลันเกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้า..วันแล้ว..วันเล่า...ผ่านพ้นไป2-3 เดือน ความทุกข์นั้นก็ยังมิจางไป...จนมานั่งอ่านข้อความ  คำสอนของท่านอสินะตันตระ  หลายบทความที่ท่านมาชี้แนะ ลุกศิษย์..ก็มานั่งคิดตามไปอย่างที่ท่านสอน...ยังไงก็ต้องขอขอบคุณท่านจิงๆค่ะ  ที่คำสอนของท่านช่วยให้ตัวข้าพเจ้าคิดอะไรได้บางอย่าง....

ถึงแม้คำสอนของท่าน...มันจะเป็นแค่ตัวหนังสือ..แต่ถ้าใครที่มีทุกข์และคิดตาม...ก็น่าจะได้อะไรเยอะเลย

ถึงแม้วันนี้ตัวข้าพเจ้าเองยังคงทุกข์อยู่กับสิ่งๆนั้นที่รับรู้จากการมาที่นี่...คงต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจกับทุกข์นั้นทีตัวเองมีอยู่...คำสอนของท่านช่วยให้ข้าพเจ้ามองเห็นความจิงๆหลายๆอย่างที่บางทีคนเรามองไม่เห็น...

คำสอนของท่านที่บอกว่า...การที่เรามีความรู้สึกรัก  โลภ  โกรธ  หลง  ซึ่งเป็นเรื่องปกติ  แต่ถ้ามีแล้วก็จงทำความเข้าใจกับมันและวางมันลงซะ...อย่าถือเอาไว้จะถูกวิธี  ..อย่างไรเกิดเป็นมนุษย์ก็ต้องทุกข์ใจ...แล้วในเมื่อเรารับรู้แล้วว่ามันเป็นเรื่องที่ทุกข์...เราจะเอามามันคิด  มาทุกข์ทรมานใจเราอีกทำไม...

    .ตอนนี้ตัวข้าพเจ้าก็พยายามอยู่กับความจริง...วางสิ่งที่ได้รับรู้  วางสิ่งที่ได้เห็นแล้ว  ถึงอาจจะยังทำได้ไม่สำเร็จ...แต่ตัวข้าพเจ้าก็เชื่อว่าวันนึงข้าพเจ้าต้องทำได้...ดั่งคำสอนของท่านอาจารย์

ขอบคุณตันตระเทวาลัย..ขอบคุณเหล่าท่านอาจารย์...และขอขอบคุณกับวาสนาที่ทำให้ตัวข้าพเจ้าได้มาที่นี่...

แวะมาขอบใจหมูนึ่ง..

ไม่ได้เจอกันหลายวัน เลยแวะมาขอบใจผ่านตรงนี้ ที่ดูแลน้องปุ๊กปิ่นเรื่องไปหาหมอให้  มีน้องกะเค้าคนก็พิกนพิการป่วยซะ แต่เจ้าปุ๊กปิ่นก็เป็นน้องที่ดี ดีแบบที่บุคคลสีขาว-ดำควรเป็น และ ก็อย่างว่า คนๆ หนึ่งเมื่อเป็นคนดีมากก็ต้องป่วยตามสภาพมนุษย์เราที่ต้องทุกข์ใจกับอะไรซักอย่างสองอย่างอยู่แล้ว  ปุ๊กปิ่นได้ผ่านเวลาเลวร้ายของชีวิตมาและได้มีวาสนามาพบกับตันตระ(ที่อยู่แค่ปลายขนตา) และปุ๊กปิ่นก็ได้มาเป็นสีขาวที่ดีจนหาจุดไม่ดีไม่เจอ ดำรงค์ชีวิตอยู่ด้วยรูปธรรมล้วน ๆ ไม่มีนามธรรมยุ่งยากตามแบบที่มนุษย์ควรเป็น  หากถามผมว่ามนุษย์ที่เป็นมนุษย์ดีคนหนึ่งในโลกใบนี้คือ? ปุ๊กปิ่นคือตัวอย่างในใจที่แม้แต่ผมเองก็เป็นไม่ได้  แต่ก็มาป่วยอ้อดๆ แอ๊ด ๆ ด้วยอายุแค่นี้  ป่วยทีก็ท้องบวมยังกับท้องอยู่หกเดือนจนต้องไล่กับบ้านไปพักอยู่บ่อย ๆ ช่างน่าสงสารนัก..

จริงๆ ก็ไม่ใช่ปุ๊กปิ่นคนเดียวหรอกที่ป่วย มีหลายๆ คนที่ป่วยแต่ก็อยู่ได้ด้วยสุขและมองอาการป่วยให้เป็นรูปธรรมซะ อย่างหมูนึ่งเองก็มีปัญหาสุขภาพของตนเองที่ใครรู้แล้วก็ต้องอึ้งเหมือนผม  แต่หมูนึ่งก็เป็นขาว(ดี)ที่ดี ดีกับสิ่งที่ตนเองเห็นว่าดีจนหลายทีผมก็เคารพในน้ำใจหมูนึ่งอย่างรุนแรง  อย่างมังคลาตันตระก็ใช่  ปิติยะตันตระก็เหมือนกัน ยายตู่ก็ด้วยอีก  .... เพราะคนเราเมื่อร่างกาย(รูปธรรม) ป่วยการที่จะดำรงค์สติให้รู้สุข ได้นั้นต้องทำงานหนักกว่าบุคคลอื่น ๆ นัก

พอคิดถึงตรงนี้ ก็คงต้องทำให้หมูนึ่งจ้ำมั้มขึ้นๆ อีกเผื่อไว้เผื่อผมแก่เดี้ยงไปหมูนึ่งจะได้ลากผมไปหาหมอไหว เนอะ เนอะ ..

นู๋ก็เป็นอีกคนนึง ที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากคุณพยาบาลมู๋นึ่ง

ถึงตอนนี้ ก็เข้าปีที่ 6 แล้ว...

ทั้งพาไปหาหมอ(ไทรอยย์) นั่งรอเป็นเพื่อน พาลัดคิว ไปยันเจาะเลือดให้เอง

***จึงเห็นด้วยกับที่ท่านเขียนทุกประการ***

แต่บรรทัดสุดท้าย ที่ว่า "ทำให้มู๋นึ่งจ้ำมั้มขึ้นๆ อีก"

เจ้าตัวมาอ่านแล้วคงร้องจ๊ากกกกกกกกกก

^____^

นู๋ค่อยๆย่องมาแล้วค่ะ...ยังไงนู๋ก็จะคอยดูแลนะคะ

ที่สำคัญนู๋ยังจำได้เสมอว่าให้เป็นต้นส้มที่หวานหอมอยู่เสมอ

คนที่เก็บไปกินจะได้หวานอร่อยหอมสดชื่นใช่ไหมเจ้าค่ะ

นู๋รักท่านasinatantra ที่สุดเลยค่ะ..อิอิมู๋นึ่งมานั่งยิ้มหวานจ้า

สามเดือนสาม 3/3

เวียนมาอีกคราหนึ่ง

ขอให้พ่อท่านมีสุขภาพแข็งแรง มีความสุข

วันหนึ่งหากอสินะตันตระปฎิบัติหน้าที่เสร็จ จะได้กลับไปกราบเท้าท่านอีกครา

นั่งฟังเพลงที่ดังมาจากเทวาลัยเคล้าสายลมและกลิ่นหอมของน้ำมันหอมที่โชยมาจากเตาอัคนีลอยตามสายลมมาเป็นละลอกๆ ผมนั่งอยู่ที่สนามหลังบ้านพร้อมส้มหวานๆ เย็น ๆ สองลูกใหญ่ที่แฮ๊บยายตู่มาตั้งแต่วันอาทิตย์ แค๊วก ๆๆ หงัม หงัม หงัม กินไปกินมาแบ่งสมุนหมูน้ำตาลไปอีกสองสามชิ้น ส้มก็หมด! แหมม แอบคิดว่าถ้ามีอีกซักกิโลก็ดีสิ !!!%^$

อืมมม}}}ผมรู้สึกดีนะ

"..............."

หลายคน...

เข้ามาเงียบๆ

ออกไปเงียบๆ

ไม่กล้าส่งเสียง

แต่ทิ้งความ คิดถึง เอาไว้เต็มไปหมด

"....คิดถึง ท่านอสินะตันตระค่ะ..."

^_______^

......

เอ พักนี้ดูจะมีคนบอกรักและบอกคิดถึง บ่อย ๆ แฮะ

ดีใจ และ ขอบใจ นู๋ ๆ ทุกคนที่ฝากความปราถนาดีมาให้ ทำให้คนเริ่มชราได้ชื่นใจ

.......  ....... ........

วันนี้เข้า ๆ ออก ๆ ระหว่าง แอร์ แดด และ ฝน อยู่หลายรอบ แต่ก็ได้ปลูกต้นไม้สำเร็จไปอีกหลายต้น ยืนไปเดินมาจนบ่ายแก่ ๆ ชักมึนหัวตัวพอง.. แย่แน่แล้วเรา!! พอหม่ำข้าวเย็นเสร็จ ก็ เดี้ยงกลับบ้านเลย  ดีอยู่ที่บ้านไม่ไกลไม่งั้นคงต้องมีการลากผมกลับแน่วันนี้ เฮ้อออ...  แก่จริงแล้วสิเรา

โตได้จากกระทู้นี้
เศร้าทีไร ก็มาหาคำตอบในกระทู้นี้
ทุกตัวหนังสือในกระทู้นี้ช่างมีพลัง*
เลยขอมาบันทึกบทเรียนไว้ในกระทู้นี้ค่ะ

วันหน้ากลับมาหาคำตอบ
สิ่งที่คิดได้ในวันนี้ อาจจะช่วยชีวิตตัวเองได้ในวันหน้า

บทเรียนของวันนี้... (พรุ่งนี้อายุขึ้นเลข 3 แล้วนะเรา)

1. ไม่มีใคร เป็นเจ้าของใคร
2. ในเมื่อชีวิต เหมือนวงกลม
ที่เรามักจะเดินผ่านความเจ็บปวดแบบเดิมๆ
เราจึงสามารถทำนายวิถีของอนาคต ได้จากอดีตที่ผ่านมา...
แม้หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ทำให้ดีกว่าเดิมให้ได้ในทุกๆ รอบ
3. ยิ่งรบ ยิ่งเสียเลือดเสียเนื้อ(เสียใจ)
จะแพ้ หรือจะชนะ ก็ต้องเสียเลือดเสียเนื้ออยู่ดี
4. Ego ถือไว้ทำไม / Ego มาก = เจ็บมาก, Ego น้อย = เจ็บน้อย
5. จงเชื่อสัญชาติญาณ มากกว่าพยายามหาหลักฐานมา Support
เพราะบางอย่างเรารู้อยู่แล้ว...เหลือแค่ไม่กล้ายอมรับความจริง
6. หาก Focus ตรงไหนแล้วยิ่งไม่สบายใจ
รู้สึกยิ่งมองให้ละเอียดยิ่งเครียด ก็ย้าย Focus ซะ

*****

พรจากท่าน asinatantra

โตแล้วนะเรา ก็ขอให้หาหนทางตนเองเจอ มีผลส้มตัวเองกินตลอดเวลานะ

******

๐๐๐ นู๋รักท่านค่ะ ๐๐๐

พักผ่อนเยอะๆนะคะ...นู๋อยู่คอยดูแล 24 ชั่วโมงนะคะ...

ทุกวันนี้...ไม่ว่าจะมีอะไรที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ความสุขที่ทำให้ยิ้มได้อยู่ทุกวัน...

สิ่งที่ทำให้ยิ้มได้เสมอคือสิ่งที่ท่าน asinatantra

 ให้นู๋รักษาไว้ให้ดีอยู่เสมอ....

คือต้นส้มที่แสนหวาน.....

นู๋จึงต้องรักษาต้นส้มที่ท่านประทานมาให้

ให้คงความหวานไว้เสมอ..เพื่อให้คนที่มารับผลส้ม

ได้รับความหวานนั้นด้วยใช่ไหมเจ้าคะ

นู๋รักท่านมากๆเลยค่ะ....มานั่งยิ้มด้วยคนนะเจ้าคะ...

มักจะได้ยินว่ามีคนมาถามหาว่า ใครคือ อสินะตันตระ ที่เทวาลัยอยู่เนือง ๆ แต่แน่นอนว่ากลุ่มพิบูล(ซึ่งขนาดใหญ่ขึ้นทุกวัน)ไม่มีทางบอกแน่นอนด้วยกลัวผมกันเกินเหตุ และ ด้วยความปราถนาดี ที่ไม่อยากให้ใครรบกวนอาการ(แก่)ของผม  ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้พบเจอกับผู้ที่มาถามหา แต่ด้วยวาสนาหรืออะไรซักอย่างประการหนึ่ง ผู้ที่มาถามหาชายหน้าตาหล่อเหล่านามอสินะตันตระ ก็มักจะกลับกลายมาเป็นตันตริกในเวลาต่อมาซะส่วนใหญ่  คงเพราะวิธีคิดผมเพี้ยน เพี้ยนจนว่าถ้าใครอ่านแล้วสนใจหาคำถามและคำตอบต่อไป  บุคคลนั้น ๆ มักจะไปหาความคิดเพี้ยน ๆ ขนาดนี้นี้ที่อื่นไม่เจอ..

ผมชอบหรือเปล่าที่มีคนสนใจมาถามหา  ไม่หรอกนะผมแปลกใจมากกว่า เออมีคนเข้าใจประเด็นแฮะ!!  เมื่อสมัยเด็กความเข้าใจที่ผมร่ำเรียนมามันก็มีดิ้นขลุกๆ ขลักๆ อยู่ในหัวอยากถ่ายทอดออกมาให้คนอื่นเข้าใจบ้างว่าตัวผมเองได้เข้าใจอะไรมา  แต่เมื่อวันเวลาผ่านผมค้นผมว่าผมมองโลกกลับข้างกับคนอื่นเค้าเลยทำให้ความอยากบอกเล่าถึงสิ่งที่เรียนมามันหดหายไป  วิธีคิดแบบผมจะทำให้คนที่เอาไปใช้ทุกข์ใจอยู่ตลอดเวลาจนกว่าจะหาความเป็นตนเองเจอ ถึงจะหลุดพ้น...ซึ่งมันไม่ค่อยจะมีและกว่าจะไปถึงจุดหาตนเองเจอมันทรมาน  เพราะพอหาไม่เจอก็กลายเป็นทุกข์เสมอเพราะมองโลกกลับด้านและเห็นโลกกลับด้านนี้แล้วเลยครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่อย่างนั้น  คนที่รอดถึงฝั่งจากการเสียน้ำตาเป็นปี๊บๆ ไปก็มีนะแต่ก็ไม่มากนัก ..เวช เลยเป็นตำนานของตันตระเทวาลัยไป ไม่มีคลาสเปิดสอนแต่เชื่อผมนะ มันก็สอดแทรกอยู่กับคำพูดประจำวันที่เจ้าบ้านพูดกับทุกๆ คนอยู่แล้วแค่เราท่านจับใจความกันไม่ค่อยได้เพราะท่านคุยสนุกมาก จนทุกคนลืมประเด็นเวชกันไปหมด  ผมแค่คุ้นเคยกับการสอนเวชแบบเจ้าบ้านแค่นั้นเองเลยจับใจความได้ตลอดเวลา หลาย ๆ ทึที่คำสอนเวชของเจ้าบ้านอยู่ในประโยคด่าเล่น ๆ ที่ท่านมักจะทำเสมอ ๆ ... แต่ไม่ค่อยมีใครเห็น และบอกว่าเจ้าบ้านสอนแต่ เวท ซึ่งไม่ใช้เลยยยย จริงๆ ข้อนี้ผมการันตี

...พอเวลาผ่านไป ผ่านไป บางทีมีคนบอกผมว่า รออ่านอยู่ไม่เห็นผมเขียนอะไรก็ทำให้ผมก็แปลกใจ วันก่อนก็มีนู๋คนนึงบอกว่ามีคนคลิกมาดูกระทู้ผมวันนี้เท่านี้คน ผมยอมรับว่า งงงง เหมือนกันนะ เอ..มีคนตามการเล่า บ่น ของชีวิตผมด้วยเหรอ ผมก็บอกนู๋คนนั้นไปว่า เห็นไม่มีใครถามก็ไม่รู้จะเขียนอะไร นู๋คนนั้นว่า  ไม่กล้าถามต่อเพราะเรื่องหรือสิ่งที่พบเจอหรือปัญหามันก็วนอยู่กับเรื่องเดิม ๆ ที่เคยถามผมไปแล้วแต่ยังทำไม่ค่อยได้เลยไม่ค่อยกล้าถามใหม่ ...

ก็จริงนะ ชีวิตมนุษย์อยู่ใต้กงกรรม ฟังจากชื่อมันก็บอกถึงอะไรกลมๆ วนไปวนมาอยู่แล้ว อาทิ รักแล้วทุกข์แล้วจะไม่รักอีกหรือไง?  กินส้มตำปูแล้วท้องเสียแล้วจะไม่กินอีกหรือไง ? อย่างนี้เป็นต้น  แน่นอนมนุษย์ก็เลือกที่จะทำอีกอยู่ดีด้วยเหตุผลร้อยแปดประการที่ตอบตนเองได้ แต่ตั้งคำถามกับตนเองซักนิดนึงว่าเมื่อรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะทำจะให้ผลลัพท์ที่ทุกข์แน่นอน แล้วจะทำไม๊ ? หรือไม่อยากทุกข์อีกจนตัดการเดินซ้ำๆ ซะตั้งแต่ต้นดี?  ชีวิตเหล่าตันตริกกรรมกรไร่ส้มแบบพวกเราคือการรอการกลับบ้าน ทีนี้ก็แค่เลือกว่าระหว่างรอชอบแนวไหน  จะ ชิว ชิว เรียบง่ายทุกข์น้อยที่สุด หรือ เอาตามคำล้อเล่นว่า "เกิดเป็นคน คนคน เข้าไว้ " คือ ฮาร์ด คอส์์ เอาให้มันส์ไว้ก่อนทุกข์บ้างน้ำตานองหน้าบ้างแต่ถือว่า เอามันส์สสสส ไว้ก่อนรออย่างมีสีสรรรรร  มันก็เลือกได้ทั้งสองอย่างนะ

ดีกว่าจะเดินแบบงงงงไปงงงงมา เอทำไมมันมีแต่เรื่องหว่าาาาาา   จริงมั้ย?

เขียนไปเขียนมาผมก็ งงงง เองนะ ไปดีก่า...แฮะ แฮะ

บ่นทุกปี แต่ก็อยากจะบ่นต่ออีกปีว่า " ร้อนเกินไปแล้วนะ " &&^%$#@(*

ทุก ๆ ปีผมคิดแบบนี้ ไม่ไหวแล้วนะ จะไม่ไหวแล้วนะ ทั้ง ๆ ที่ชีวิตก็โชคดีได้มีโอกาสนั่งอยู่ในแอร์สบายๆ แต่ทุกครั้งที่เดินออกมานอกห้องทำงานหรือต้องไปตรวจงานภาคสนามหรือต้องออกไปซื้อของข้างนอก ผมก็รู้สึกว่าผมละลาย ทุกที  จนเดี๋ยวนี้เริ่มติดอาการใช้คนตามเจ้าบ้านไป ช่วยทำนี่หน่อย ช่วยหยิบนี่หน่อย เอานี่ให้หน่อยนะ เพราะออกไปนอกแอร์ทีไรตัวก็บวมเป่ง ๆ ทำให้เสื้อผ้าและรองเท้าคับติ้วไปหมด ..เอคนอื่น ๆ เค้าบวมกันมั่งไหมนะ ลองเขียนบอกผมหน่อยว่าผมคิดไปเองหาเรื่องใช้คนอื่น หรือ ผมเป็นอะไรแปลก ๆ

นึกถึงอาการร้อน ๆ นี่ทำให้นึกถึงวันนั้นขำดี  ผมนั่งหม่ำอาหารกลางวันอยู่กับเจ้าบ้าน ปุ๊กปิ่น นู๋แนตและเจ้าแมงมุม  โดยวันนั้นผมกับปุ๊กปิ่นคงยุ่ง ๆ อยู่กับอะไรซักอย่างหรือไม่ก็แก่จนลืมที่จะเก็บเจ้ามะลิ(ตัวป่วน ในทุกกรณี) เข้าห้องไป  มะลินอนอยู่ตรงแถวโต๊ะทานอาหาร แล้วสมุนกัสซึ่งต้องเดินตามมานั่งด้วยตอนกินข้าวเป็นประจำก็เดินมา...แน่นอนว่าระดับอย่างมะลิต้องกระทำการ ฮื่อใส่สมุนกัสแน่นอนและมะลิก็ทำ !  และการตอบสนองของสมุนกัสก็เป็นไปตามแบบแผนของหมาเริ่มหนุ่มสายพันธุ์นี้คือเดินตรงเข้าไปอย่างนิ่ม ๆ และก็ฟัดแม่มะลิเลย แหง่งๆๆๆๆ ฝุ่นตะหลบ ฉี่ราดกระจาย มะลิมันก็ต้องแพ้อยู่แล้วพยายามวิ่งหลบใต้โต๊ะให้พ้นฟันสมุนกัส โดยมีเจ้าแมงมุมและปุ๊กปิ่นพยายามดุ ด่า ห้ามทัพ แต่ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าแรงเจ้ากัสนั้นยังกับวัว ควาย นิ้วมือแรงแขนของสาวทั้งสองเลยไม่ได้ผล แหง่งๆๆๆ ฝุ่นตะหลบกันต่อไป  ..  และผมก็ได้ยินเสียงอัศวินขี่ม้าขาววิ่งเข้ามา เสียงอันดังพิดเพี้ยนและท่าทางประหลาด ๆ ของเจ้าก๋าคนสวนที่ตบม้านั่งและโวยวายใส่เจ้าสมุนกัสและแม่มะลิทำสมุนกัสถึงกับ งงและอึ้งไปชั่วหลายวินาที  แต่ก็เป็นชั่ววินาทีที่มันก็พอเพียงให้แม่มะลิมีโอกาสฉวยโอกาสการอึ้งของสมุนกัสวิ่งหลบหนีออกจากสังเวียนที่เสียเปรียบนั้นไปได้ .. เป็นอันจบยกไปอีกหนึ่ง!!!!!

ทีนี้ ก็ เกิด การถกกันระหว่างสาว ๆ ปุ๊กปิ่น เจ้าแมงมุมและนู๋แนต ในเรื่องดังกล่าวบนโต๊ะอาหารเกี่ยวกับใครทำใครและใครคิดอะไร   จนบ่ายผมออกไปข้างนอกเพื่อซื้อหาของมาใช้กับบ้านเจ้าบ้านจนกลับมาถึงเทวาลัยอีกทีก็บ่ายมากแล้วเดินเจอกันวศินะตันตระที่เดินมาถามผมเรื่องสังเวียนของสมุนกัสและแม่มะลิว่า เหรอ ๆ งั้นเหรอ ๆๆ  แล้ววศินะตันตระก็บอกว่า  พูดกันไปเล่ากันมาใครกัดใครใครขย้ำใคร ใครเสียที ใครเพรี้ยงพร่ำ ไป ๆ มา ๆ แถวโต๊ะอาหารอาจารย์ ฟังกันไปคุยกันมาเรื่องเลยกลายเป็นว่า ..... แจ๊คกัดกับมะลิ......5555555555555555555555555555555  ผมหัวเราะก๊ากกกกกกๆๆๆๆๆ  บอกกับวิศนะตันตระไปว่า  " เออ ท่าจะเหมาะดีแฮะ "  พลางนึกภาพตามระหว่าเจ้าแจ๊คฟัดกับมะลิ 5555555555555555555555555

เห็น  อ.แจ๊คกัดกับหมาทุกตัวที่เลี้ยงเองคะน่าสงสารน้องหมาจัง

นิ นิ พวกเรา เรียกแจ๊คเฉยๆ สิ .. เติม อ. ทำมายยยย  นายแจ็คเค้าไม่ด้ายปฎิบัติหน้่าที่อยู่ซักหน่อย

เดี๋ยวจะเอาไม้ตีซะนิ เจ้าพวกนี้.. เอ้า แก้ซะ แก้ซะ

คร้าบผมเจ้าแจ๊คดุกว่าน้องหมา

Gooddddd Girl ....

ผมเองแหละที่่สั่งให้ลูกหมาดำ ต้องมานั่งทำภาระกิจกับสมุนต่างๆ  ด้วยอยากได้สมุนกัสเป็นบอดี้การ์ดยามเช้า ซึ่งตอนนี้สมุนกัสก็เริ่มพัฒนาดีกรีความเป็นบอดี้การ์ดได้โหดขึ้นเรื่อยๆ  ซึ่งถ้าไม่มีลูกหมาดำยอมเสียสละทะเลาะและฝึกฝนสมุนกัสให้ ผมก็กลัวว่าซักวันสมุนกัสจะโดยระเห็ดออกจากเทวาลัยไปด้วยเหตุว่าลากใครมานอนแทะเล่นซักคน!!!

เคยมีคนกล่าวให้ฟังว่า  สุนัขมักจะมีพฤติกรรมเหมือนเจ้าของ  ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะ สมุนกัส ดุ ฮา ซื่อสัตย์ และขี้เล่น เหมือนผู้ฝึก ซึ่งเวลาสมุนกัสต้องมาอยู่ปฎิบัติหน้าที่กับผมในห้องทำงาน หรือ วันที่ปุ๊กปิ่นไม่อยู่ช่วยดูแล  สมุนกัสจะทำหน้าเหมือนเด็กจำเป็นต้องเข้าโรงเรียนประจำเพราะจำต้องกลายร่างเป็นเต่าแทนสุนัข 55555 เพราะอะไรถึงเป็นเต่า! ทุกคนกำลังคิดอยู่ใช่มะ   ก็เพราะผมนะเลื่องลือในการเลี้ยงทุกอย่างให้กลายเป็นเต่าไง  ซึ่งบางทีเห็นกลุ่มพิบูลแห่งตันตระเทวาลัยนั่งคุยเล่นกันเองหรือได้ยินเรื่องเล่าของเรื่องราวที่กลุ่มนี่คุยเล่นกัน ผมก็ขำว่า เออ ตลกดีแฮะ แต่พออยู่กับผมทีไรกลายเป็นเต่ากันไปทุกคน  อย่างสมุนหมูน้ำตาลและสมุนหมูขาวที่บ้าน ตอนนี้เกือบจะกลายเป็นเต่าสมบูรณ์แบบแล้ว คือ นอนเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง 55555 ซึ่งพ่อแม่พี่น้อง มักจะถามผมว่าจะเลี้ยงทำไมนี่ ซื้อเต่าจริงๆ มาเลี้ยงก็หมดเรื่อง!!!

คริ คริ คริ

นินิ  ครายยยย หารูปเต่ามาเนี๊ยะะ   แหมมม  ช่างหามาประกอบเรื่องแจง ๆ

จริง ๆ ผมก็สนใจเต่าจริงๆ อยู่นะเคยเห็นพันธุ์หนึ่งในสามรคดีเต่าก็รู้สึกว่าชอบ รู้สึกจะเป็นพันธุ์ของแอฟาริกาประมาณนั้น ตัวใหญ่มากพอสมควรเลยคือน่าจะประมาณกระลามังซักผ้านิแหละ  ตอนแรกกะว่าจะหามาปล่อยที่สนามหลังบ้านให้เป็นเพื่อนสมุนหมู แต่โดนทักท้วงว่าเต่าจะมีกลิ่นฉี่แรงอยู่ เลยหยุดโครงการไป ..ผมว่า มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่าจะเหมาะกับผมจะตาย เนอะ เนอะ!!

จุดเปลี่ยนชีวิต..

ผมเป็นเด็กค่อนข้างแปลกแยกมาตั้งแต่เด็ก ๆ พูดน้อย ต่อยหนัก มาแต่เด็ก ..ผมรู้สึกรอคอยอะไรซักอย่างมาแต่เด็ก ผมเคยอยู่บ้านแต่ไม่พูดกับใครเป็นเดือน ๆ ด้วยความสุขได้  มันเหมือนหลุมกว้าง ๆ ที่รออะไรซักอย่างอย่างเงียบๆ และเวลาที่ผมตัดสินใจระหกระเหินด้วยลำแข้งจนเองก็มาถึงตอนอายุเพียงน้อยนิด(สำหรับสมัยนั้น นะ )

และจุดเปลี่ยน จุดนั้นก็นำผมกลับมาเจอกับ ตันตระ ด้วยประโยคที่บอกผมว่า " หนีอย่างไรก็ไม่พ้น แล้ว จะหนีไปทำไม " มนุษย์เด็ก ๆ ธรรมดาคนหนึ่งก็หันหัวเข้ามาในความคิดแปลกของตันตระ   ผมใช้เวลาอยู่หลายปีเพื่อหาคำตอบว่า ผมเป็นใครและกำลังทำอะไรอยู่  และเมื่อได้รู้แจ้ง ผมก็ใช้เวลาอีกหลายปีในการยอมรับมัน บทเรียนหลายบทที่หามาใส่ตนเพื่อเข้าใจคำว่า วิมุติ  เพราะมันดูว่าง่ายที่จะหลุดพ้น แต่หลุดพ้นจากอะไรหละ และ หลุดพ้นเท่าไหร่หละถึงจะพอ? ผมก็ใช้เวลาอีกหลายปีอีกที่จะหาคำตอบนี้แกตัวเอง  ผมเคยคิดว่าผมรู้แล้ว ใช่แล้วหละคราวนี้ มันหลุดแบบนี้นี่เองแต่ก็เป็นแค่การตอบตนเองเป็นครั้งๆ ต่อบทเรียนที่ผ่านไปว่า หลุดพ้นเป็นแบบนี้นี่เอง  แต่มันก็ยังไม่สอดคล้องกับคำสอนคุรุอยู่ดีว่า  ถือหรือวาง ไม่ใช่วางหลอกคือ วิมุติ ถือก็วิมุติได้  

หลังจากจุดเปลี่ยนในวัยเด็ก ก็มาถึงจุดเปลี่ยนอีกครั้งที่บทเรียนเรื่องพื้นฐานของมนุษย์คือ รัก ที่ผมหาโจทย์มาใส่ตนเองเพื่อจะเข้าใจใน ทุกข์ในรัก(ทุกข์ท๊อป 5 ของมนุษย์)  เมื่อสอบผ่านมาได้ ผมก็คิดอีกว่า  อ๋อ วิมุติมันเป็นแบบนี้นี่เอง 

ถือ ๆ วาง ๆ ..ถือก็ได้ วางก็ได้ ก็ วิมุติ แต่มันก็ไม่เต็มอีกอยู่ดี มันมีชิ้นส่วนบางอย่างยังต่อไม่เต็ม

และจุดเปลี่ยนอีกจุดหนึ่งก็มาถึง ประโยคฮิตว่า " ความไม่แน่นอน คือ ความแน่นอน " ทำให้ผมหักแหอีกครา  วิมุติที่เกิดจากศรัทรา ท่ามกลางความเจ็บปวดและหวาดกลัวจนถึงที่สุด มันว่างเปล่าและพร้อมเสมอ  อยู่หรือกลับบ้าน มีหรือไม่มี เจ็บหรือไม่เจ็บ ได้หรือไม่ได้ .. มัน วิมุติ อย่างนี้เอง

เอ่งเป็นใครและเอ่งกำลังทำอะไรอยู่ ? ผมตอบได้แล้วและรู้หนทางตนเองแล้ว ที่เหลือก็ให้ท่านๆ ตัดสินวิถีทางเดินของผม เป็นเฒ่าธุลีหายไป หรือ รอคอยต่อไป หรือหากผมเลือกได้ ผมก็อยากกลับไปหาบุคคลอันเป็นชีวิตของผมและคุรุอันเป็นที่รักทั้งหลาย ณ ดินแดนที่ผมไฝ่ฝันอยากไปเหยียบอีกครา  ศรัทราจะพาผมเดินไปหาจุดนั้น

ขณะเดินไป ผมก็ไม่แน่ใจหรอกว่าจะมีจุดเปลี่ยนของชีวิตอีกหรือไม่ มันจะวิมุติ ไปหนักกว่านี้อีกหรือ? ใครจะรู้? ชีวิตนี่ที่ยกให้ท่านไปแล้ว ย่อมไม่รู้ได้ว่าหนทางที่ถูกเลือกให้เดินจะเป็นอย่างไร  ทุกอย่างต้องเรียนรู้ที่จะอยู่แบบ สุข ให้ได้เสมอ..

เมื่อใจ เมื่อร่างกาย ทิ้งไว้กับคุรุ .. อย่างอื่นไม่ต้องคิดมากอีก สุขรายวันที่หาได้ตามภาษาสังขารมนุษย์มีก็หาไป ทำตนเองให้พอดีแก่ตนเองและหนทางของตันตระ อย่างท่านว่า "เมื่อพอแล้วจึงดี เมื่อดีแล้วจึงพอ"  ความพอดีในสุขและทุกข์ก็จะหาได้ทุกวัน

...............

อ่านแล้วอาจจะงง อย่าคิดมาก เมื่อเป็นอสินะตันตระมากกว่าความเป็นมนุษย์ ความคิดมันจะเบียดกันแบบนี้ อ่านพอขำๆ นะ

และก็ด้วย วิมุติ นิแหละที่มาของ อสินะตันตระหายไปไหน..

มีนู๋ ๆ ถามบ่อยๆ ว่าไม่ค่อยเขียนอะไรเลย คอยอ่านอยู่ ? ผมก็เข้าใจนะ ผมก็เป็น ผมก็รอคุรุแบบนี้

แต่เพราะไม่ถือ และ ไม่วางนิแหละ เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไร พอไม่รู้สึกอะไรก็พาลจะไม่ได้สนใจจะทำอะไร ถามมาก็ตอบได้เสมอ สอนได้เสมอ ..นู๋คนนึงก็เคยบอกมาว่า เข้าหาผมยาก? ไหนจะกลุ่มพิบูลที่คอยแยกเขี้ยวพิทักษ์อยู่รอบ ๆ 55555  ไหนจะหน้าผมที่ดูยุ่งอยู่ตลอดเวลา(ด้วยเหตุว่าปวดจมูกและปวดหัวเกือบทุกวัน)  ไหนจะคำตอบยอดฮิตว่า ไม่รู้จะถามอะไร? และอีกอย่างคือ ความจริงเป็นเรื่องเจ็บปวด  เลยทำให้ไม่มีใครมาถามอะไร และทำให้เวชยังคงเป็นตำนานสำหรับตันตระเทวาลัยอยู่ต่อไป ...เค้าว่ากันว่า นี่ ๆๆๆๆๆ นั้น ๆๆๆๆๆๆ ...ผมเคยได้ยินประโยคแบบนี้แล้วก็นึกขำในการเล่น พายกระซิบของเด็ก ๆ ที่เพี้ยนกันไปเพี้ยนกันมา วันนึงยังเคยได้ยิน กฎตันตระมีห้าข้อ ..อะจ๊ากกกก มันโผล่มาจากไหนอีกข้อฟ่ะ???? 55555 แล้วก็ขำอยู่จนทุกวันนี่กับเจ้าบ้าน

แต่มันก็เป็นเส่นห์ของตันตระแบบหนึ่ง นินะ ..

ชีวิตผมก็เหมือนนาฬิกาทรายนั้นแหละ มันหดลงทุกวันๆ  คนแก่อย่างอสินะตันตระยังนั่งรอ ปู ในกระด้งมีคำถามมาถามเสมอ ..ถึงแม้ความจริงมันเป็นสิ่งเจ็บปวดแต่บ่งหนองแล้วแผลก็มักจะแห้งและหายเสมอจริงมะ

บทเรียนหลายอย่างเกิดขึ้น....

พร้อมกับเหตุการณ์ต่างๆที่ต้องเจอมากมาย

หลายอย่างทำให้เรารู้ว่านี่หรือทุกข์และอีกหลายย่างสอนให้รู้ว่าสุขจริงหรือ......

แต่สุขที่เรารู้สึกนั้นคือสุขที่แท้จริงหรือไม่....คงต้องหาคำตอบต่อไป

ว่าสุขแท้จริงที่ต้องการนั้นคืออะไร อยู่ที่ไหนและแค่ไหนในชีวิตที่ต้องการ

ตอนนี้นู๋รู้แล้วค่ะ...

ว่าสุขในเวลานี้คือสุขที่เมื่อนู๋มีแต่ความสดใสสุขเมื่อหัวใจไร้สิ่งขุ่นมัว

สุขที่นู๋มีแต่คำว่า..."ให้"  ท่านเคยสอนเสมอว่าให้เมตตาเยอะๆ...

สุขของนู๋เกิดขึ้นเมื่อเห็นคนที่รับผลส้มหวานฉ่ำของนู๋ไปทาน

แล้วมีรอยยิ้มย้อนกลับมา...แทนที่กับคำว่า.."ทุกข์"..เป็น..."สุข"แทน

ขอบคุณค่ะท่าน  asinatantra  ที่ทำให้นู๋ยิ้มได้และตั้งหน้าตั้งตาดูแลรักษาต้นส้มของนู๋ให้หอมหวานอยู่เสมอต่อไป

นู๋อยากบอกว่านู๋รักองค์เทพ  นู๋รักคุรุ และนู๋ก็รักท่านค่ะ ^_________^

รอยยิ้มของมู๋นึ่งกลับมาแย้วจ้า.....555555+

เวลาที่ผมบ่นแบบนี้ คุรุจะบอกว่า  เพราะ  ผมไม่ได้ดั่งใจอยู่นะสิ ตอนเด็ก ๆ ผมได้ยินคำนี้ทีไรโมโห ทุกทีเพราะมันชั่งเป็นความจริงเสียเหลือเกินแต่ผมณ ตอนนั้นไม่กล้ายอมรับมัน

กลับบ้าน... ผมก็อยากกลับแต่โจทย์ชีวิตยังมีให้เดินต่อไป และถ้าเราท่าน คุณ ผม เดินไม่ถูกต้องกับความพอดีของตนเอง ความรู้สึกไม่ชอบใจ และเหนื่อยล้า ย่อมเกิดขึ้นได้แน่นอน  คำว่า พอดี มันสั้น ๆ แต่ทำยากและหายาก ในบทเรียนบางส่วนที่ตันตริกเรียนจะมีการให้หาความพอดีของตน จากการตั้งศีลและทำ.... การหาความพอดีของตนเองนั้น โชคร้ายหน่อยตรงที่มักจะต้องเดินไปจนหัวโขกกำแพงทั้งสองด้านจนเจ็บพอสมควรแล้ว เหนื่อยแล้ว เข็ดแล้ว กลัวแล้ว ถึงจะหาจุดที่พอดีตรงกลางเจอ เดินได้โดยไม่หัวโขกให้เจ็บอีก

ยกตัวอย่างเช่น การกิน  คน ๆ หนึ่งชอบกิน(ผมเองก็ชอบ) กิน กิน และกิน มันอิ่มใช่ไม๊ เวลาอิ่มมาก ๆ จะทรมานกันทุกคนและเมื่อทำบ่อย ๆ ก็อ้วน ตามมาด้วยเสื้อผ้าคับต้องทนอึดอัดเหรือไม่ก็สียเงินซื้อเสื้อผ้าใหม่อีก เอ้า กิน กิน กิน เข้าไปเรื่อย ๆ ทรมานทุกข์ใจกับความอึดอัดอยู่อย่างนั้น แถมตามมาด้วยโรคภัยอีก  มาวันหนึ่งตัดสินใจลดน้ำหนัก คุณ ๆ รู้ดีว่าการลดน้ำหนักนั้นยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด อดอาหาร ไม่ได้กินสิ่งที่อยากกิน ออกกำลังกายเหนื่อนจะตาย ลด ลด ลด จนน้ำหนักมาเข้าที่ ดีใจมีความสุข เอ้าซื้อเสื้อผ้าไซด์เล็กใหม่อีก.. และก็เริ่มขบวนการใหม่ แพ้ตนเอง กิน กิน กิน และก็ทรมานอีกก็ ลด ลด ลด วนเวียนอยู่อย่างนี้

แต่หากคุณมีคุณภาพในการวัดสุขและทุกข์ของตนเอง คุณย่อมเริ่มตั้งคำถามว่า  ตูทำอะไรอยู่ฟ่ะเนี๊ยะ .. วันนั้นคุณจะเริ่มหาความพอดีของการกินและการลด  เพื่อหาจุดตรงกลางที่พอจะกินโดยไม่ทุกข์ทรมานจากการลดได้อีก และเมื่อปฏิบัติได้ความสุขที่ถาวรจากความพอดีก็จะเกิด จริงมั้ย  กินได้ทุกอย่างโดยที่ไม่มากเกินพอดี และ ไม่อ้วน

ชีวิตมันก็เหมือนกันในทุก ๆ ข้อ เช่นตัวอย่างง่ายๆ เกิดมาเป็นมนุษย์แล้วมันจำเป็นต้องมีเสื้อผ้าใส่กันสังคมประณาม  มีอาหารกินกันอดตาย  มียากินยามเจ็บป่วย  มีหลังคาให้ซุกหัวยามต้องนอน  และบวกเข้ากับมีเงินเพื่อหาสิ่งที่กล่าวมา มา  โชคร้ายที่มันไม่มีทางอื่นที่เป็นได้ในการเป็นมนุษย์  จริงมั้ย

หากคุณ ๆ พบเจอมาแล้วอย่างที่คุณ KEY HOLder ผ่านมา(หากผมจำไม่ผิดว่าคุณคือใคร) ย่อมรู้ว่าสุขสบาย และ ลำบากคืออะไร  หัวคุณเคยโขกกำแพงทั้งสองข้างแล้วผมรู้ คุณเคยหัวโนเพราะหัวโขกกำแพงแล้ว  มันเหลือแค่คุณต้องหาตรงกลางของชีวิตคุณเอง  แน่นอนทุกคนอยากสบาย ผมเองก็อยากสบายแต่โชคร้ายอีกนั้นแหละที่ปัจจับสี่บวกกับสองอย่างที่เพิ่มมาคือ เงิน และ ความรักหรือครอบครัว  มันไม่ตกลงมาจากฟ้ามาหาเราให้เรามีหรือให้เราใช้ได้เองโดยไม่ต้องทำอะไรนะสิ  นึกตัวอย่างดูอย่างชีวิตผม หากคุณมองชีวิตผม ผมอาจจะมีหลายสิ่งที่เอื้อให้อยู่สบายๆ ได้แต่ทำไมผมเลือกที่จะไม่ทำ เพราะมันไม่พอดีนะสิ หากผมคิดจะเลิกทำงานผมคิดว่าผมทำได้แต่แน่นอนแต่ความพอดีจะหายไป  กับทั้งหมดที่ผมสร้างและผมมี ทุกวันนี้ผมก็ยังคงเป็นคนหนึ่งที่นั่งอยู่กับเก้าอี้ในสำนักงานเก้า-สิบชั่วโมงต่อวัน ห้าวันต่อสัปดาห์ เพราะอะไร เพราะผมเห็นว่าชีวิตหลายๆ คนที่ผมช่วยเจ้าบ้านแบกขึ้นหลังเดินรวมทั้ง KEy HOLder เป็นบางครา คือ ความพอดีเป็นหน้าที่ที่ผมรู้สึกพอดีที่จะกระทำ ได้ ผมหยุดนั่งเก้าอี้ที่ทำให้ผมรู้สึกปวดหลังได้แน่นอนแต่ผมจำเป็นต้องทิ้งทุกคนที่ผมแบกเอาไว้เผื่อให้เกิดความพอดีกับการไม่ทำอะไรของผม ถูกมั้ย  แต่ผมเลือกที่จะเหนื่อย เพราะมันคือความพอดี ที่ความเหนื่อยนี้เผื่อครอบครัวชื่อ ตันตริก ของผม วันหนึ่งยามผมแก่เฒ่าใกล้ตายผมก็ยังมีครอบครัว(ตันตริก)นั่งคุยนั่งบ่นนั่งเล่นหมากเก็บกับไปรอวันหมดลม

พอนึกภาพเปรียบเทียบออกมั้ย ว่า  ชีวิตมันจะเป็นแบบนี้เรา ท่าน คุณ ผม ไม่สามารถเลือกแต่ข้างได้อย่างเดียวโดยไม่เสียอะไรเลย  มันเป็นไปไม่ได้

และแน่นอนว่า หากมองก้าวกระโดดไปไกลอีกซักหน่อย คือลองมองผู้สูงอายุ คือ 65 ปีขึ้นไปนะ ลองถามพวกเค้าดูว่าอะไรคือสิ่งที่พวกเค้า ณ จุดบั่นปลายของชีวิตต้องการ ลองถามและเก็บสถิติดูสิ  รับรองว่าพวกเค้าจะตอบว่ามีบ้านให้นอนโดยไม่ต้องตบตีกับเจ้าหนี้อีกต่อไป มีอาหารให้กินเท่าที่ร่างกายพอจะต้องการ  มีปัญญาหาหมอและหายามากินยามเจ็บไข้  มีเสื้อผ้าใส่เท่าจำเป็นเพราะความสวยงามมันไม่มีณ อายุนั้นอีกต่อไป มีเพื่อนที่เดินร่วมทางเดินเดียวกันจนละสังขารโดยไม่เดียวดาย  ณ จุดนั้น บ้านหลังใหญ่ไม่จำเป็นแล้วเพราะเดินไม่ไหว อาหารชั้นเลิศกินไม่ได้แล้วเพราะมักจะเจ็บไข้ขอแค่มีกิน  สวยงามก็ไม่ต้องแล้วขอให้ไม่เจ็บปวดทรมานมาก  รักและใคร่ก็ไม่ต้องแล้วเพราะสังขารไม่อำนวยอีกต่อไป ขอแค่มีเพื่อนเดินไปด้วยกันไม่เหงาไม่ถูกทอดทิ้งจากสังคมเพราะไม่มีปัญญาทำอะไรแล้วด้วยว่า  แก่  อย่าว่าแต่ไปถึงมือถือยี่ห้อเลิศ ๆ หรือ กระเป๋าราคาแพงยี่ห้อเลิศหรู นาฬิกาหรือรถยี่ห้อดี เลย  สังขารที่พอจะเดินได้โดยไม่เจ็บหัวเข่ามาก ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้แล้ว  จริงมั้ย

นั้นแหละคือจุดสุดท้ายที่ทุก ๆ คนต้องไปถึงแต่มักจะลืมคิด  และ กระทำการในชีวิตให้ไม่พอดี เลือกในสิ่งที่ถูกใจซะมากกว่าที่จะเลือกสิ่งที่ถูกต้อง  จน ณ ร่างกายสังขารเดินทางไปถึงคำว่าสูงอายุ  เรา ๆ ท่าน ๆ จะเหลืออะไร ณ เวลานั้นจะไม่มีแรงกายและบางทีแรงใจให้เริ่มเสาะหาหนทางพอดีใหม่แล้ว  ฉะนั้นขณะที่มีทั้งแรงกายและแรงใจอยู่อย่างสมบูรณ์ จงใช้สติในการใช้สมอง(ที่ไม่ต้องเสียเงินเช่าใครมาใช้ ตามคุรุว่า) คิดมองและเลือกดูว่าอะไรคือ ถูกใจ และ ถูกต้อง ของชีวตตนเองและเดินให้พอดี

ถึงแม้ว่าความพอดีและหนทางพอดีที่ควรจะเดินจะไม่ถูกใจเราท่าน ซักเท่าไหร่นักแต่มันมักจะเป็นหนทางที่ก่อให้เกิด  สุขที่ถาวรได้

คิดดี ทำดี มีความสุข

ทุกข์อยู่ในใจ หากไม่นำทุกข์ไปใส่ไว้ในใจ ใยใจจะทุกข์

ท่องไว้ ๆ ๆ

ดีใจที่จะได้เห็นรอยยิ้มแห่ง สุข อีกครา นะ

นู๋จะท่องไว้ในหัวใจดวงนี้เสมอ...เจ้าค่ะ

มู๋นึ่งยังไม่อยากหน้าเหี่ยวเด๊วไม่สวย....55555+อิอิ

ตอนนี้ยอมหน้าย่นเพราะรอยยิ้ม..กับตีนกา..จากแววตาของความสุข

สุขใจที่สุดเลย....

"Smile & Smile "

เรื่อง เอ่อ คำว่า...  เหี่ยว  .. นี่ อย่าพูดสิ

เดี๋ยวมานน ติดต่อนะ แค่ของตัวเองก็แย่แล้วววว

เรื่องเหี่ยวนี่ไม่ช่วยจริง ๆ นะ หมูนึ่งหาทางออกเอาเองละกานนะ นะ

ไปหละ...