หน้าตาสร้างปัญหา..

ผมเกิดมาหน้าตาเหมือนครึ่งแขกครึ่งคน? คนแปลกหน้าต่างๆ เวลาเจอหน้าผมครั้งแรกมักจะถามกันเป็นประจำว่า " พูดภาษาไทยได้หรือเปล่าค่ะ "

ซึ่งผมก็ชอบตอบกลับไปว่า " พุ พา ษา ทาย ด้าย นิ น่อย " แล้วทำหน้าเอ่อ ๆ เพิ่มดีกรีเข้าไปอีก

ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมหน้าตาผมถึงไม่เหมือนคนไทย  ชอบล่อเล่นกันกับที่บ้านมนุษย์ว่าไปเก็บผมมาจากถังขยะ แหง่ ๆ เพราะผมไม่เห็นดูเหมือน ป้าอ้วน และ ปุ๊กปิ่น..แหย่กันมากจนหลัง ๆ คุณแม่มนุษย์ชักจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยเลิกเล่นกันไป มุก นี้

และเพราะอ้ายหน้าตาวีนๆ และพฤติกรรมชอบเหม่อของตนเอง คือไม่ได้คิดอะไรแต่หน้าตาดันเหมือนกำลังคิดอะไร คนก็มักจะบอกว่าหยิ่ง วีน ไปซะ อย่างเช่น ที่ฟิสเนสที่ไปออกกำลังลดพุง ผมก็เจอคุณพี่ คุณป้า คุณน้า คุณอา อาละวาดใส่ซะตั้งแต่ผมยังไม่ได้เริ่มจะทำอะไร  และด้วยนิสัยว่าไม่กลัวคนเลวผมก็กระทำตอบกลับไปเท่าที่คุณป้า น้า อา ทำมา เอาแค่เท่ากันเพราะด้วยขี้เกียจคิดและจะได้กลับไปเหม่อต่อไปเร็วๆ ..ผลลัพท์ก็กลายเป็นว่า ผมนะร้ายกาจตามที่คิดกัน..โถเป็นงั้นไป!!! แต่ก็เอาเถอะ ผมเป็นพวกไม่แคร์ลักษณะ อยู่แล้ว คิดไงก็ตามใจ บวกเข้าไปกับนิสัยขี้เล่นอยู่แล้ว จึงแอบแต่งตัวเพิ่มดีกรีให้มันป่วนอารมณ์คนสูงวัย ให้ป้า ๆ เค้าหัวใจเต้นแรงกันนิดหน่อย จะได้มีหัวข้อเอาไปด่าผมกัน ซึ่งมันก็เป็นการสร้างกิจกรรมให้คุณป้า ๆ เค้าได้มีอะไรทำกันนะ ผมว่า"" ซึ่งผมก็เห็นบ่อย ๆ ในระยะแค่คล้อยหลังแค่นั้นเอง ซึ่งก็สร้างความสนุกให้แก่ผมดีนะ เพราะในตันตระเราจะนินทากันต่อหน้า พอเจอการนินทาลับหลังบ้างก็เลยพาลสนุกไป

อีกตัวอย่างหนึ่ง ที่เทวาลัย ผมก็เดินไปมาทำหน้าเอ่ออยู่ทุกวันด้วย เหม่อบ้าง ปวดจมูกบ้าง คุยกับต้นไม้บ้าง  แต่อาการแบบนี้บวกกับหน้าตาผม ก็ทำให้กลายเป็นคนดูดุ และ อารมณ์ไม่ดีอยู่เกือบตลอดเวลาไปได้ง่าย ๆ หรือถูกสาวๆ สวยๆ มองหน้าบ้างหละ หรือ โดนชนจนกระเด็นก็ออกจะบ่อย ด้วยหน้าตาของตนเอง และน้องคนสวยๆ คนเดิม พอมาเทวาลัยซักพักก็จะเข้าใจว่าผมอะชราแล้ว ก็จะเริ่มยกมือไหว้ ..ผมก็ขำดี ด้วยอาทิตย์ก่อนเดินชนผมกระเด็น สองอาทิตย์ถัดมาก็ไหว้ผม ..มันทำให้รู้สึกว่าหน้าตาผมนี้มันคงป่วนประสาทคนอื่นพอประมาณ อ๋อนึกได้อีกเรื่อง เจ้าวศินะตันตระเคยไปอำเป็นตุ เป็นตะ กับคุณครูว่าผมมีอาการทางประสาทซะนี้ เพื่อที่คุณครูจะได้ไม่ต้องโทรมาคุยกับผมเรื่องมานแอบหยุดเรียน ซึ่งหน้าตาผมมันก็ให้ซะเหลือเกิน 55555

ดูดู๊ดู ดู มาน ทำ....

ผีตู้(อสินะตันตระ)

เมื่อกี้เดินไปชงกาแฟกิน เห็นกองมะขามพิจิตร(ไม่แปะชื่อ)วางอยู่ ก็เกิดอาการน้ำลายสอ แฮ๊บมากินหนึ่งกล่อง เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเดี๋ยวนี้ผมได้กลายเป็นผีตุ้ตัวฉกาจไปซะแล้ว!!! เพราะเดี๋ยวนี้เปิดตู้เย็นฝังทึบแล้วมองดูมีอะไรไม่แปะชื่อบ้างหว่า โดยส่วนมากจะเป็นผลไม้ด้วยขี้เกียจเดินไปซื้อ  ก็เลยมาเขียนบอกว่าหากขนมใครหาย หรือโดยเฉพาะผลไม้ น้ำผลไม้ใครหายไป อย่าโทษคนอื่นเลย ผมนี้แหละผีตู้อสินะตันตระเอาไปกิน อย่างที่น้องปุ๊กปิ่นบอก " โหห เดี๋ยวนี้หยิบมากินเนียนๆ เลยนะ " แหะ ๆๆๆแล้วรุ่นผีตู้ผมนี้นะ ยันต์ชื่อรุ่นไหนผมก็หยิบมากินแบบเนียนๆ แหะๆๆ แหมมมมม  อายจังงงงงงง

แต่เพราะอะไรผีตู้อย่างผมไม่หยิบขนมหวานหรือเค๊กมากินรู้มั้ย? 1 ด้วยไม่อยากอ้วน  2 ด้วยไม่ค่อยชอบของหวาน 3(ซึ่งสำคัญมั่กๆ) เคยได้ยินยายตู่หยิบขนมในตู้เย็นมาให้หมาดำกินกับกาแฟร้อนสองชิ้นแล้วยายตู่ก็พูดกับเจ้าหมาดำพลางเอานิ้วชี้ไปที่ชิ้นขนมว่า  " ชิ้นนี้สองอาทิตย์ ชิ้นนี้ก็สามสี่วัน เอาชิ้นไหน "

!!!!!!! โอ้ พระเจ้าาาาาาาาา ผีกลัววววว อะคร๊าบบบบบบ

สมุนกัส..

อาทิตย์ที่ผ่านมาได้มีสมุนมาอยู่ในอานัสความปกครองอีกหนึ่งและคิดว่าคงจะเป็นหนึ่งที่สุดท้ายด้วยมากกว่านี้ก็จะเกินพอดีกับชีวิตผมแล้ว  สมุนกัสหน้าเหลี่ยม ตัวใหญ่ เห่าเสียงดังกระจาย แต่ดูถ้าหัวใจจะชมพูพอสมควร  ผมเองก็มองหาสมุนมาเป็นบอดีการ์ดตัวเองตอนเข้ามาสำนักงานช่วงเช้าอยู่แล้ว ซึ่งดูจากสองสามวันของอาทิตย์นี้สมุนกัส น่าจะปฎิบัติหน้าที่นี้ได้ดี ..

สมุนกัสแรงเยอะมาก ถึงมากที่สุดสำหรับกำลังแขนผม แต่โชคดีที่มีเจ้าลูกหมาดำ(ตาไม่บอดแล้ว) ช่วยเหลือลากจูง และฝึกให้สมุนกัสนิ่ง ๆ ได้  ส่วนหน้าที่ทำให้สมุนกัสกลายเป็นเต่านั้นไม่ยากเย็นสำหรับผมเลยเพราะมันจะเป็นไปตามธรรมชาติ 555 ผมเป็นคนชอบของใหญ่และยากๆ แบบนี้ ไม่รู้เพราะอะไรและมันมาจากไหน ในชีวิตที่เคยมีสมุนมาก็จะโปรดปรานกับอะไรที่มันรุนแรงใหญ่โตแบบนี้ ..

ช่วงเย็น ๆ ของหลายๆ วันที่ผ่านมาเห็นเจ้าลูกหมาดำ จูงสมุนกัสมาวิ่งทำให้นึกไปถึงช่วงหนึ่งของชีวิตผมกับสมุนตัวหนึ่งชื่อโกแกง มันสิบปีมาแล้ว ช่วงนั้นผมเข้าอปิตะช่วงรุนแรงมาก ร่างกายโดยเฉพาะสมองป่วยมากและกำลังซ่อมแซมอยู่ เจ้าบ้านในขณะนั้นซื้อสมุนมาให้ผมเลี้ยงหลากหลายสายพันธุ์รวมกันถึงส 13 สมุน ซึ่งพวกเค้าทำให้วันเวลาในการสร้างตัวของผมในตอนนั้นสามารถผ่านมาได้โดยไม่ลำบากมากนัก  เจ้าโกแกงเป็นสมุนที่ผมรักที่สุดในจำนวนทั้งหมด โกแกงเป็นสมุนพันธ์เกรดเดนตัวสูงกว่าโต๊ะกินข้าว โกแกงสีน้ำตาลอ่อน น้ำหนักเยอะเพราะตัวใหญ่มาก เจ้าโกแกงดุเงียบๆ  และไม่เอาใครเลยนอกจากผม แต่เจ้าโกแกงซื่อสัตย์มากเหลือเกิน และรักผมมากเหลือเกิน ช่วงนั้นสุขภาพผมไม่ดีมากผมชอบนั่งอยู่ที่สนามหญ้ามองปลาในบ่อน้ำที่หลังบ้าน เจ้าโกแกงก็จะมานั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างๆ ผมแบบนั้นเป็นชั่วโมงซึ่งความสูงของเค้าตอนนั่งลงจะทำให้ผมพิงหัวผมกับไหล่เค้าได้สบายๆ   แต่ความที่ปัญญายังไม่มากเท่าวันนี้และยังไม่เติบโตเท่าวันนี้  วันหนึ่งผมจำเป็นที่ต้องยกเค้าให้คนอื่นไป ผมจำได้ว่าคืนวันนั้นมันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ วันที่คนที่รับโกแกงไปมารับ  แน่นอนว่าเค้าไม่ไปและสงเสียงคู่คนนั้นแบบเห็น ๆ แต่ผมสิคนที่โกแกงเชื่อใจกับทอดทิ้งเค้า หักหลังความเชื่อใจของสัตว์ที่ใส่ซื่อนัก  ....ผมยังจำความรู้สึกและสายตาของโกแกงที่มองผมจนลับขอบประตูรั่วไป เฮ้ออออ ขณะที่คิดถึงนี้ก็ทำให้ผมขนลุกเสียใจ น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว เฮ้ออออ..... ขณะที่รถกระบะคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปผมพูดไม่ออกเหมือนมีคนทุบคอหอยให้ตีบตัน น้ำตาเต็มเบ้าตา ผมจำได้ว่าเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตของผมที่ร้องไห้เสียงดังมากอยู่เป็นชั่วโมง ผมเจ็บที่ผมทำลายความเชื่อมั่นของโกแกงผมเสียใจที่ผมดูแลเค้าไม่ได้จนหลังจากนั้นผมพูดกับตัวเองว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีก แม้โตขึ้นมาผมจะเป็นนักวางที่ดีและเร็ว แต่ความรู้สึกนั้นยังฝังลึกอยู่ในความทรงจำผม หลายปีผ่านไปมากเกือบสิบปีได้มั่งที่ผมไม่สนใจอยากมีสมุนอีกเลย ..จนวันที่อายุมากขึ้นระดับนี้และช่วงชีวิตที่เข้าอปิตะที่หนึ่งครั้งใหญ่อีกคราเมื่อสองปีก่อน ผมก็ได้เจอสมุนหมูและสมุนเบบี๋ที่ผมยังคงมีเค้าอยู่ด้วยจนถึงทุกวันนี้ สมุนหมูกับสมุนเบบี๋ก็ชอบนั่งข้างผมเวลาผมนั่งที่สนามหญ้าแต่จะป่วนกว่าโกแกงนัก นึกแล้วก็ขำดีว่าเวลาร่งกายผมป่วยผมชอบนั่งเงียบๆ ฟังเสียงลมและต้นไม้ สิบปีก่อนผมก็เป็นแบบนี้สิบปีผ่านมาผมก็เป็นปบบนี้อีก

เฮ้อออ....บางทีความทรงจำที่มันไม่ลืม มันก็ส่งความเจ็บปวดมาให้เราได้อีกทั่งๆ ที่มันผ่านมาถึงสิบปีแล้ว  ทุกครั้งที่ผมเห็นเจ้าลูกหมาดำจูงสมุนกัสออกมาวิ่ง มันทำให้ผมนึกว่าถ้าวันนั้นเป็นวันนี้ เจ้าโกแกงแสนซื่อสัตย์คงไม่ต้องจากไป ผมคงเลี้ยงเค้าได้..

เอานะ บทเรียนที่ฝั่งใจมันก็มีข้อดีคือ เตือนให้ไม่กระทำซ้ำอีกเราเรียนรู้มันได้จากในหัวของเรา  ขณะนี้ผมมีสมุนอยู่ 3 (ซึ่งก็เป็นเลขที่ดีแล้ว) ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกพอดีแล้ว  ซึ่งแค่นี้เวรกรรมก็ไปตกอยู่ที่เจ้าลูกหมาดำขนแดง กับลูกหมาดำ เพราะต้องคอยช่วยผมลาก ฉุด ดึง สมุนทั้งสามให้เพราะแต่ละสมุน หนักเกินพิกัดผมทั้งนั้น..

จริง ๆ อย่างพ่อท่านว่า  ว่าจะหาคนมาดูแลผมซึ่งวันที่ท่านว่าผมก็ยังงงๆ อยู่ว่าดูแลอะไรอะ ผมยังไม่แก่ซักกะหน่อย เวลาผ่านมา ก็เห็นว่าจริงกลุ่มดำกลุ่มนี้เกิดขึ้นมาเหมือนเพื่อดูแลผม ซึ่งร่างกายไม่แข็งแรงอีกครา ซึ่งพวกเค้าก็ดูแลผมดีเสมอมาจนแถบจะอุ้มผมเดินอยู่แล้ว ...

ก็ถือโอกาสขอบใจทั้งกลุ่มมา ณ ตรงนี้ละกัน..

ขอบใจนะ

เรานี้มันก็ช่างหารูปขำๆ มาให้ดูจริง ๆ นะ ...เล่นกันได้ไหมนะเหรอผมก็ไม่รู้เหมือน คือผมนะไม่ว่าอะไรหรอกอยากเล่นก็เล่นกันไป ช่วงนี้สมุนกัสยังละอ่อนอยู่คงยังสามารถเล่นกันได้อยู่นะ  แต่แรงสมุนกัสเยอะมาก ผมก็เอาไม่ค่อยอยู่หรอกจะออกแนวโดนสมุนกัสลากซะมากกว่าผมจะลากสมุนกัส!!!!!

แต่ตอนกลางวันเค้าก็เฝ้าหน้าสำนักงานได้ดี พอมีคนมาผมจะให้เอาเข้ากรงซะ จะได้ไม่รบกวนคนอื่น

อย่างเมื่อเช้านี้ สมุนกัสก็เริ่มไม่ยอมแม่มะลิของพวกเราแล้ว ฟัดกันใหญ่ เพราะแม่มะลินี้ก็วีนไม่เลิกลาเหมือนกัน

แต่ก็คิดว่าถึงจะเกินกำลังไปหน่อย ก็ดีกว่าหายามมานั่งหลับหละเนอะ!!!! 555555

ท่านอสินะตันตระอิชั้นซื้อโยเกิดกรีก!!!!!!

มาหั้ยอ่าเอามอรสมะม่วงงิ-*-หร่อยๆๆๆ

มีเหมือนกันเฟ้ยยยย รสสตอเบอร์รี่...

อาหย่อยยยย ...

เจ้ากัสจะเป็น บอดีการ์ดผม มันก็ต้องน่ากลัวสินู๋ KoKomi """

ผมชอบสมุนดุ ดุ ที่หัวใจชมพูแบบนี้แหละ ..เหตุที่สมุนกัสต้องอยู่ในกรง เพราะเมื่อมีคนมาเทวาลัย ผมก็ไม่อยากให้รบกวนคนอื่น และบางคนไม่ชินกับสุนัขไม่ว่าจะพันธุ์อะไรเลยก็ตาม และสมุนผมต้องมีระเบียบครับ มีอะไรที่ทำได้ อะไรที่ทำไม่ได้ ไม่งั้นมันก็จะควบคุมไม่ได้เลย อย่างสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ก็จะโดนผมเลี้ยงให้เป็นแบบนี้แหละ เงียบ ๆ นิ่งๆ หวาน ๆ ฮ่าๆ ..

ส่วนเล่นกันผมถึงบอกไงว่าต้องดูก่อนผมไม่ได้หวงอะไรแต่เพราะสมุนกัสแรงเยอะ อาจจะทำให้สุนัขอื่นเจ็บตัวได้  จริงๆ ผมว่ารถถังน่าจะเล่นได้ดีกับ เจ้าซีซาร์ หรือ กาเน็ท มากกว่านะ ดูน่าจะพอฟัดพอเหวี่ยงกัน ..

รุ่นกระรอกเมิน..

เมื่อวานเดินดูต้นไม้กับเจ้าบ้านอยู่ว่าจะปลูกอะไร หรือ ต้นไหนเป็นตายยังไงบ้าง เดินผ่านกันมาถึงตรงประรำสวดประรำหนึ่ง ต้นมะม่วงต้นหนึ่งยังคงมีลูกห้อยอยู่สวยงาม  ผมก็นึกแปลกใจเพราะโดยปกติมะม่วง ชมพู่ ในพื้นที่จะเสร็จคุณ ๆ กระรอกหมด มิเหลือให้ได้เห็น หรือ ได้ชิมรสชาติ แต่ต้นนี้ยังอยู่ครบสมบรูณ์อยู่

เจ้าบ้านบอกแก้ความสงสัยผมว่า  ถ้ากระรอกมันไม่กินก็แสดงว่ามันไม่หวาน นะสิ

ปิ้งๆๆๆๆ โอ้ จริงด้วยนะ ผมรีบกวักมือเรียกทศพลที่เดินผ่านมาพอดีว่ามีที่ส่อยมะม่วงมั้ยส่อยมะม่วงให้ผมหน่อยด้วยชอบกินมะม่วงเปรี๊ยวมาก...นั่งรออยู่แปล๊บ ได้มะม่วงมาห้าลูก ได้มือปอกเป็นนู๋บุ๋มที่มาพอดีโดนใช้ ... อืมมมมม แล้วมันก็จริงๆ แหละครับ เปรี๊ยวไส้แตกเลยซึ่งถูกใจสุดฤทธิ์ เดินหยิบไปให้นู๋แนตชิมด้วยเพราะนู๋แนตชอบมะม่วงเปรี๊ยวเหมือนกัน  นู๋แนตก็กรี๊ดตาม และ ทำน้ำจิ้มกระปิสดมาหนึ่งถ้วย ... จริงๆ นะ รสชาติมะม่วงต้นนี้กับกระปิสดฝีมือนู๋แนตนิ สุดๆ แจงๆ  ..ผมก็โซยไปหลายชิ้นด้วย ตะบะแตก  จนตัดสินใจเดินกลับบ้านก็ยังเห็นนู๋แนตกับวศินะตันตระ โซ้ยกันอยู่แบบหัวชนถ้วยน้ำจิ้ม ...

เดินกลับบ้านมาเจอสมุนหมูกับสมุนเบบี๋  พอผมนั่งลงทักทาย สังเกตุว่าสมุนทั้งสองดมมือดมปาก จนเสียงออกจมูกฟึดๆ ฟึดๆ  ทำให้นึกขำในใจว่ากลิ่นน้ำจิ้มกระปิสตูรนู๋แนตนี่กลิ่นสุดยอดแจงๆๆๆๆ  เดินขำขึ้นห้องนอน และอีกไม่กี่อึดใจทัดมาเสียงท้องก็ร้องดัง ครืดๆๆ คลุกๆๆ ครืดๆๆๆๆ ....อืมมมมม  ครบเครื่องการทำท้องเสียแจงๆ ด้วยนะ นู๋แนตนะ !!!!!

ความลำบากใจในหลายๆ ครา

หลายๆ ครั้งที่จำเป็นต้องตอบคำถามเกี่ยวกับตันตระ ที่บุคคลที่ไม่ได้เป็นตันตริกถามขึ้นมาบทหน้ากระดาษเว๊ปไซด์  มิได้ด้วยอยากอวดรู้หรืออยากตอบ แต่ตรองเป็นร้อยตลบในหัวว่าควรตอบหรือไม่  .. แต่ก็ตอบไปด้วยประสงค์อยากให้ตันตริกได้อ่านซะมากกว่าที่จะอธิบายถึงคำถามที่บุคคลนั้นๆ ถามขึ้นมา และยืนบนพื้นฐานว่าความเป็นตันตระไม่มีอะไรปิดบัง ไม่มีอะไรน่าอาย  แต่อาจจะอธิบายจิตวิญญาณความคิดที่เพี้ยนจากความเป็นมนุษย์ได้ลำบาก

ด้วยปัจจุบันมีตันตริกมากกว่าช่วงก่อนมาก มีน้องใหม่มากกมาย และด้วยพื้นฐานคำว่าอำนาจที่เป็นที่นิยมในการใช้ตัดสินหลายๆ อย่างในตันตระ ก็เห็นความจำเป็นที่ตันตริกต้องหันไปเรียนเวทก่อน โดยคอยเติมเวชให้ที่ละนิด  ตามที่เขียนไว้ในกระทู้ด้านหน้าว่าถาดสวยกับขนมอร่อยต้องไปด้วยกัน แล้วจึงพอดี

ตัวเองถูกมอบหมายจากคุรุมาถึงการเปิดสอน เวช แกตันตริกที่ละกลุ่ม แต่ก็ยังหาความลงตัวเรื่องเวลาไม่ได้ซักที ด้วยเป็นคนง่วงเร็วและร่างกายก็ไม่แข็งแรงดังก่อน หากนอนดึกก็จะพับไปเลยในวันรุ่งขึ้น  มองเห็นก็คงจะเป็นช่วงหลังกินข้าวเย็นของตัวเองซึ่งก็แค่ห้าโมงกว่าๆ ซึ่งก็จะทำให้ลำบากคนอื่นเข้าไปอีก หรือชั่งใจว่าจะเลือกค่ำๆ วันศุกร์ดี ซึ่งวันเสาร์ผมจะพักได้ทั่งวัน ..อืมมม ก็น่าจะดีสุด

จิตวิญญาณแห่งตันตระ ซึ่งโดยส่วนตัวผมว่ามันฮามากกว่าคำว่าซีเรียด และปรัชญาบางส่วนที่ผมศึกษามา หนทางแห่งการวางทุกข์ หนทางแห่งการมองชีวิตที่เป็นมนุษย์และวิมุติจากมันซะ  ถึงหนทางมันอาจจะน้ำตานองเบ้าตานิดหน่อย แต่ก่อนสิ้นลม น่าจะได้เห็นว่า  สุข  มันอยู่ตรงไหน...

หลายๆ ครั้งที่จำเป็นต้องตอบคำถามเกี่ยวกับตันตระ ที่บุคคลที่ไม่ได้เป็นตันตริกถามขึ้นมาบทหน้ากระดาษเว๊ปไซด์  มิได้ด้วยอยากอวดรู้หรืออยากตอบ แต่ตรองเป็นร้อยตลบในหัวว่าควรตอบหรือไม่.. แต่ก็ตอบไปด้วยประสงค์อยากให้ตันตริกได้อ่านซะมากกว่าที่จะอธิบายถึงคำถามที่บุคคลนั้นๆ ถามขึ้นมา

ขอบพระคุณในความเมตตาของท่านasinatantra ที่เมตตาสอนพวกเราค่ะ แต่บางครั้งก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่า... แทนที่เค้าจะอ่านและเรียนรู้ เพื่อประโยชน์ในการพัฒนาตน และความเข้าใจชีวิตกลับเอามาวิเคราะห์วิจารณ์ 

อย่างบางคำแบบ "บางคนก็ทำเฉยๆ แต่ยกถาดให้คนเห็นอย่างนั้นอย่างนี้... รู้ป่าวว่าน่าเบื่อ" มันเป็นคำที่สะเทือนใจ..อยู่บ้าง..

แม้จะไม่รู้ว่า..เค้ากำลังวิจารณ์ใคร แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า "บ้านเรา ท่านเข้ามา ทุกข์ท่านน้อยลง ท่านได้เก็บเกี่ยวความสุข และความรู้กลับไป เมื่อท่านได้ความรู้แล้ว ท่านกลับใช้มาวิจารณ์พี่น้องเรา"

เรื่อง "เมตตาให้เยอะๆ หนูคงต้องฝึกอีกเยอะเลย"

ปล.1 รักท่าน asinatantra มากขึ้นทุกวัน

ปล.2 ท่านเปิดสอนเมื่อไหร่ หนูจะรีบไปจับจองพื้นที่แต่หัววันเลยค่ะ

อ่านหรือคุยเรื่องกลับบ้านที่ไรก็เหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอ...

จิตวิญญาณ ตันตระ สำหรับผมนั้นเป็นเรื่องเฉพาะ มันถึงเป็นกันไม่ได้ทุกๆ คน  เราถึงยังคงมองหาเพื่อนๆ เราที่ปะปนกันอยู่ในกลุ่มมนุษย์นี้ ..คำชมและคำติ มันมีได้เสมอๆ ตามที่ผมบอกว่ามนุษย์ถือ(กรรม)หลายๆ อย่างไว้ในมือ ซึ่งแก้ยากมาก สิ่งเล็ก ๆ น้อยหรือเหตุผลเล็กๆ น้อยในก้นบึ้งของหัวใจที่แม้แต่มนุษย์คนนั้นๆ ก็โกหกตัวเองอยู่คือเหตุผลของการกระทำหลายๆ อย่างที่บางครั้งผู้อื่นมองไปที่การกระทำนั้น ๆ จะหาเหตุผลอธิบายให้เข้าใจไม่ได้..มองให้เป็นเรื่องปกติและวางลง  หากในใจเราตอบตนเองว่า ทำให้ดีที่สุดแล้วและเดินหน้าเดินต่อไปสู่วันละสังขารตามเจ้าบ้านวสอน ทีละเก้า ทีละเก้า ด้วยกัน แค่นั้นก็เพียงพอ

จำไว้ว่าคนตันตระจะเอาหัวไว้ที่คอ ไม่เอาหน้าไว้ที่คอ ..เจ้าบ้านสอนผมมาตั้งแต่เด็ก

หากเรารู้ว่าเราเป็นอะไรและกำลังทำอะไรอยู่  เสียงวิจารณ์จะเป็นเรื่องมองให้สนุกๆ ได้ ..อารมณ์ไม่พอใจ เป็นเรื่องปกติ มีได้(ถือว่าสร้างสีสรรแก่ชีวิต) มีแล้วรู้สึกแล้ววางลงซะ อันนี้ถือว่าถูกต้อง

หากนึกถึงคำว่า  เมตตา  เมื่อใดก็ตามที่เกิดความรู้สึกด้านไม่ดีซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาเกิดขึ้นได้กับทุกคน จงนึกถึงเจ้าบ้านแห่งตันตระเทวาลัยไว้ ระลึกถึงท่านไว้  ท่านเป็นใคร? หากท่านทำได้ใยเราจะทำตามท่านไม่ได้ ...

ตันตระเทวาลัยเกิดขึ้นเพราะเจ้าของชีวิตพวกเราต้องการ.. หากเจ้าบ้านทำได้เราก็ทำได้จริงมั้ย ? ผมละคนหนึ่งที่ทำได้

08/08/08

วันพิธีสีแดง

ผมเดินกลับมาเทวาลัยช่วงซักเกือบ ๆ สองทุ่มได้ เสียงดนตรีไทยดังแว่วมาตั้งแต่สนามที่บ้าน ทำให้นึกถึงงานบุญสมัยตัวเองยังเด็ก สมัยเด็ก ๆ คนในพื้นที่ซึ่งเป็นญาติกันและมีชื่อเรียกว่า  คนคลองบางซื่อ  ชื่อเชยๆ แต่แปลว่าคนที่อยู่ตามแนวคลองบางซื่อ ในตอนนั้นบ้านใครมีแต่งงาน บวชลูกชาย ขึ้นบ้านใหม่ งานศพ ทำบุณกระดูก หรืออื่นๆ พวกนี้เค้าก็จะจัดให้มีงานบุญ คือ คนทั้งคลองบางซื่อมารวมตัวกันทำกับข้าวเลี้ยงพระ กินเอง และแจก มีดนตรีไทย ลำตัด โขน ลิเก สาระพัด บางบ้านก็จัด สามวันสามคืน ห้าวันห้าคืน เจ็ดวันเจ็ดคืน ผมจำได้ว่าสมัยนั้นสนุกมากเด็กๆ แบบพวกผมก็เล่นกันไปเถอะเคล้าเสียงดนตรีไทย

เมื่อคืนหลังจากส่งคุณแม่กัลยารัตน์(ซึ่งมาตามเสียงดนตรีไทยเหมือนกัน)กลับบ้านเสร็จซักเกือบสี่ทุ่มได้แล้ว ก็มานั่งดูความควักไขว่ของรถกับผู้คน เคล้าเสียงดนตรีไทย เลยทำให้รู้สึกคำว่างานบุญอีกคราเห็นแม่งานสีแดงเดินไปมากับอาหารและผลไม้กองโตมากแจงๆ  เห็นอาจารย์แต่งชุดตันตระเทวาลัยกับประคำเต็มยศ เห็นเด็กสีต่างๆ นั่งคุยเล่นหัวกันเป็นกลุ่มๆ เยอะจนจำไม่หมด  พอเจ้าบ้านนั่งลงมาจอยด้วยผมบอกเจ้าบ้านว่า " นี้ผมแก่แล้วหรือไงนะ ผมรู้สึกเหมือนงานบุญ และเห็นลูกหลานวิ่งเล่นสนุกสนาน " เจ้าบ้านมองหน้ายิ้มๆ และพูดว่า " นี้ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ " ???? ก็ช่างเป็นคำตอบที่ไม่ช่วยกันเลยแจงๆ ####@@@**!!!

แต่ผมก็รู้สึกแบบนี้จริงๆ ไม่รู้ทำไม? ผมเห็นเด็กสีต่างๆ เหมือนลูกหลาน วันพิธีแบบนี้เหมือนวันที่ผมเคยได้มีโอกาสเจอเพื่อน ๆ ในรุ่นเดียวกัน กิน เล่น จนดึกดื่น มันเป็นช่วงเวลาที่ดี ที่เห็นคนมีความสุข..

มันทำให้ผมได้มีความสุขตาม

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณท่าน asinatantra ที่ทำให้ วงดนตรีไทย ได้มีที่เล่น และเป็นห่วงว่าวง จะนั่งเล่นกันอย่างไร มันเป็นที่ ๆ ลงตัวมากเลย คนไม่ค่อย เดินสักเท่าไหร่

อารมณ์เหมือน ร้านอาหาร ที่มีดนตรีไทย บรรเลง ฟังไปยิ้มไป อารมณ์ บรรเจิด สุด ๆ ไม่ทราบว่าท่าน จะรู้สึก เหมือน ม.อ. น้อย ไม๊ อยาก จะให้บรรเลง อย่างนี้ ในวันพิเศษ ๆ อีกจัง

วันงานเทศกาลผ่านไป แล้ว หวัง ท่าน asinatantra จะมีความสุข กับ งานบุญ บ้างค่า  .  .  . 

หากมีอะไรผิดพลาด พลั้งไป ม.อ.น้อย ขออภัยมาบน ณ กระดาน ไซเบอร์ ด้วยค่ะ เนื่องจาก พบหน้ากันจัง ๆ นึกอะไรไม่ค่อยออก  เวลาจะพูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม...จะอธิบายว่าผมนั่งยิ้มอยู่ขณะนี้

ขอบใจ ม.อ.น้อย ต่างหากที่นำความสุขมาให้ ผมศึกษาอปิตะที่ 1 มาเยอะทำให้เป็นคนรู้คุณค่าของคำว่า สุข  มากกว่าคนอื่น เสพมันอย่างมีคุณค่ามากกว่าคนอื่น การเห็นคนจำนวนมากมีความสงบสบายใจพร้อม ๆ กันมันทำให้ความรู้สึกผมอึ้งนะ  เพราะมันหาซื้อไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าจำนวนเงินเท่าไหร่ เมื่อมันมามันก็มาเองง่ายๆ ..

ดนตรีไทยผมก็ว่าน่าจะมีอีกนะ ดีเชียว  เพราะวันนั้นผมก็บอกเจ้าบ้านว่ารู้สึกดีจังเพราะดี ก็เห็นเจ้าบ้านว่าจะจัดให้ฟังอีก แถมมันก็ยังมีอีกหลายๆ ชิ้นเลยนะเล่นเดี่ยวๆ ก็ได้แถมเพราะด้วย  จริงๆ ที่รู้เพราะคุณตา(มนุษย์)เป็นครูสอนดนตรีไทยเลยเห็นแกเล่นเครื่องดนตรีหลายชนิดกับเพื่อน ๆ ที่อายุรวมกันทั้งวงก็เกิน พันปี ละนะ 55555 เดี๋ยวนี้คงจะจากกันไปหมดแล้วทั้งวงรวมถึงคุณตาผมด้วย

ส่วนเรื่องอารมณ์เหมือนร้านอาหาร 55555 ผมก็ว่าถ้าจะจริงนะ ดูจากจำนวนของกินที่ทุกคนขนกันมา มันเยอะจนคิดว่านี่จะกินกันเข้าไปหมดเหรอนี่ แต่ดูจากความสามารถของกระเพาะของแต่ละคน ก็ดูจะไม่เป็นปัญหาใช่มั้ย 55 ตอนผมนั่งเล่นอยู่กับเจ้าบ้านก็เห็นมีสีแดงเดินมานำเสนอของกินตั้งหลายอย่าง ตั้งแต่ของคาวจนถึงของหวาน อันนี้ไม๊ค่ะ อันนี้ไม๊ครับ เยอะชนิดจนจำชื่อไม่หมดแต่เนื่องจากดึกแล้ว ผมก็ตอบ ไม่ ไม่ ไม่ ทุกอย่างที่เสนอมาจนกระทั้งก็ไปหาของที่ผมยอมกินจนได้ คือ สัปปะรด ผมก็นั่งอมยิ้มว่า อะนะ หาของไม่อ้วนมาให้กินจนได้ ก็ชิมไปหลายชิ้นเชียว เปรี๊ยวดี ถ้าจิ้มเกลือปนซักนิดนะ น่าจะอร่อยดี

ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้อยู่ร่วมจนจับฉลากของกัน เพราะเดี๋ยวนี้นอนดึกไม่ไหว กลับบ้านมานอนก็แค่เที่ยงคืน ตื่นเช้าก็มึนปวดหัวปวดตัวซะเหมือนไปดื่มเหล้าเมายาหนัก ๆ มา ..เฮ้อออ ผมก็งงกับตัวเองเหมือนกัน พักนี้เห็นเจ้าบ้านออกอาการเป็นห่วงเรื่องสุขภาพผมบ่อย ๆ ก็เลยมานั่งสาระตะคิดว่า ผมคงจะถึงเวลาเดี้ยงเอาแจงๆ 555555 (นี้ผมดีใจอยู่นะ)

ขอบใจที่จัดงานเอาความสุขมาให้ผมเสพถึงที่...

อะ! เกือบลืม ผมหาละครเรื่องบาดาลใจมาให้มารอุ่น แล้วนะเรื่องที่เล่าให้ฟังไงดูแล้วรับรองจะนั่งยิ้มคนเดียวรับรอง  ถ้าอาทิตย์นี้ไม่เจอกันตัวเป็น ๆ ก็จะฝากยายตู่เอาไว้ละกันส่วนใครชื่อ  มารอุ่น  ก็มาเอาไปนะ

เมื่อวานเป็นวันศาสตร์จีน(เขียนไม่เป็น) ซึ่งได้ยินว่าเป็นวันปล่อยผีของคนจีน  ซึ่งฝนตกพร่ำๆ ฟ้าร้องครืนๆ ให้เสริมเพิ่มบรรยากาศคืนปล่อยผีได้ดีจริงๆ  นึกถึงเทศกาลของคนจีนผมก็นึกถึง เป็ดทอดไก่ทอด แห้งๆเค็มๆ แบบของคนจีนที่ผมชอบกิน  คือผมเคยไปอยู่บ้านคนจีนมาหลายปีเลยได้มีโอกาสกินของอร่อย ๆ ที่คนไทยทำอย่างไรก็ไม่เหมือนอยู่หลายอย่างและเป็ดทอดไก่ทอดแห้งๆ ก็เป็นของโปรดอย่างหนึ่งของผมซึ่งเค้าทำกันเทศกาลไหนผมก็จำไม่ค่อยได้เพราะมันจะมาจากเป็ดไก่ที่ไหว้แล้ว..อืม อะหย่อย อะหย่อย

เมื่อวานอีกเหมือนกัน เป็นวันพิธีกรรมของผม ...ผมได้มีโอกาสโชว์ต้นไม้ป่าหลายๆ ต้นให้แขกคนสำคัญมากของผมได้ชม แต่เดินไปในระหว่างชี้นิ้วไปด้วยผมบอกว่า  ต้นนี้เป็นต้นไม้ป่าต้นแรกที่ซื้อมาเค้าแข็งแรงและไม่กลัวต้นอื่น   ต้นนี้ต้นจิกน้ำ  ต้นนี้ต้นหัวฟู  ต้นนี้ชื่อสาละ  ต้นนี้ต้นที่มีดอกเหมือนแปรงล้างขวดนม  ต้นนี้ต้นจิกน้ำบ้าออกดอก  ต้นนี้ต้นจำปี  ต้นนี้ต้นลำดวน  ต้นนี้ชื่อเหมือนพม่าแปลว่าหมวกใบใหญ่  ต้นนี้จำไม่ได้แต่แข็งแรงมากปักปุ๊บติดปั๊บ   ต้นนี้ต้นอะไรไม่รู้มีดอกแล้วแต่สูงจนมองดอกไม่ได้ ต้นนี้หูกระจง  ต้นนี้เหมือนต้นที่อยู่ด้านโน้น  ต้นนี้กระดังงาทางใต้ดอกหอมมากแต่เด็ดไม่ได้เพราะเจ้าบ้านดุว่าไม่ให้เข้าไปในดงนั้น  ต้นนี้พุธซ้อน  ต้นนี้ชื่อเหมือนพม่าอีกแต่จำไม่ได้ !!!!!! จนเดินมาถึงป้ายสีดำผมก็บอกว่าอันนี้จะเป็นป้ายชื่อตันตระเทวาลัยและจะปลูกต้นพุธที่ดอกสีขาวเล็ก ๆ !!!! จนเดินมาถึงรูปท่านศนิเทพที่สง่างาม  แขกผมก็อมยิ้มบอกว่า ดี...ง่ายๆ สั้น ๆ แบบนี้

พอแขกคนสำคัญของผมจากไป  ผมมานั่งสาระตะคิดว่าแขกคนสำคัญจะฟังผมรู้เรื่องไม๊นะ ผมจำชื่อต้นไม้ไม่ได้เลย แต่จำวิธีมากับวิถีชีวิตของพวกเค้าได้ ..กรรมของเวรแจง ๆ ทำไมนะอ้ายวิธีที่สมองผมคิดมันถึงไม่ค่อยเดินตามวิธีมนุษย์เอาเลย เฮ้ออออ..

:y;yo

วันเสาร์ เอากระปุกใส่กระเป๋า ป่ายเดินเล่น yo yo yo

แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง หิวมากกกก จนตาลาย แล้วนะ อืมมมม กินร่ายดีน่าาา ?????? อืมมม อะ กินก๋วยจั๊บดีก่า ตรงถนนประดิพัทธ์มีก๋วยจั๊บร้านคุณป้าขายข้าวแกงอยู่ร้านนึง ร้านอยู่ตรงริมถนนที่ถ้าเจ้าบ้านรู้โลเคชั่น ผมก็คงโดนด่าอีกว่าชอบไปกินอะไรที่มันเสี่ยงสถานะการณ์แบบนี้ คริคริ แหมมม แต่ก๋วยจั๊บคุณป้านะ เจนวินน์ จริงๆ นะ ส่ายพริกเผ็ด ๆ หน่อยอืมมม หย่อยมั่กๆ  กินหนึ่งชามบวกเกาเหลาอีกหนึ่งที่ทุกครั้งที่ผมสั่ง คุณป้าจะมองหน้าผมทุกทีว่าไปหิวมาจากไหน...ฮี่ ฮี่ ซึ่งผมก็กินเข้าไปหมดทุกทีกับราคา 60 บาท...

ไปละน่าาาาา จาโซ้ยเผื่อทุกคนเลย น่าาาาา

yo yo yo"""

ผึ้งเกเร????  Bad Bee

ผมโดนผึ้งแย่งขนมครับ..งง ๆ อยู่ว่าแย่งกันเนียน ๆ แบบนี้เลยเหรอ

เมื่อวานบอกว่าจะไปกินก๋วยจั๊บคุณป้าขายข้าวแกง  ผมก็ต้องผิดหวังเพราะคุณป้าไม่มาขายตรงที่เดิม ผมก็คอตกอยู่ในรถ เลยหันไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดร้านใกล้ๆ โลเคชั่นของคุณป้าก๋วยจั๊บซึ่งไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ สู้เจ้าหน้าปากซอย 21 ไม่ได้แต่ร้านซอย 21 ก็ไม่มาขายอีกวันนี้...อืมมม โอเค มะเปงราย ผมนึกในใจเดี๋ยวไปกินขนมหวานเจ้าเดิมที่ตลาดการบินไทยก็ได้ ...

หลังจากหมดมื้อกลางวันกับอาหารเส้นแสนเผ็ดของตัวเอง ก็ไปเดินเล่นดูเสื้อผ้า ซื้อหนังมาดู สู้ความร้อนของตลาดนี้จนหน้าผ่าว ๆ และผมก็พาตัวเองที่ล้ากับความร้อนมานั่งที่ร้านขนมหวานร้านเดิม ผมสั่งข้าวเหนียวสามเหลี่ยม ลูกชิด เม็ดมังลัก เฉาก๋วย ใส่น้ำเชื่อม 20 บาท ..ก็นั่งกินไปอร่อยไปแก้อากาศร้อน ผมยังนึกในใจว่าดีนะร้านนี้มาขายวันนี้ ไม่งั้นวันนี้คงอดกินทุกอย่างให้รำคาญใจ ผมก็กินของผมช้าๆ ไปเรื่อย ๆ เพราะคุณพี่ร้านนี้ใจดี ครับผมกินมานานเป็นปีๆ ทุกครั้งที่ไปตลาดนี้ซึ่งก็เกือบทุกวันเสาร์ ผมก็ต้องมานั่งกินขนมหวานแก้ร้อนก่อนกลับบ้าน ขณะที่นั่งกินจนเกือบจะถึงจุดที่ดีที่สุดของถ้วยแล้ว คือ สามสี่ชิ้นสุดท้ายกับน้ำเชื่อมที่เย็นเจียบเพราะน้ำแข็งละลายพอดีแล้ว ก็มีผึ้งตัวใหญ่ ใหญ่จนเห็นลายกลมๆ ตรงก้นอ้วนๆ ของเค้าได้ชัดเจน ผึ้งอ้วนบินวน ๆ ตรงถ้วยขนมหวานของผม ซึ่งมีมือผมจับช้อนอยู่ ผึ้งอ้วนบินวนสองสามรอบ และลงจอดตรงช้อนพอดีซึ่งผมก็ต้องละมือออกสิครับ  ... ผมนึก เฮ้ยยย ยังกินไม่หมดเลยเฟ้ยยยยย  เดี๋ยวดิ ๆ   ผมก็เอามือปัด ๆ และยึดช้อนคืนมาได้และพยายามจะตักขนมขึ้นมากิน ?? คุณๆ เชื่อมั้ย ผึ้งอ้วนมันไม่เลิกหละ มันบินมาเกาะช้อนอีกซึ่งขณะนั้นมันอยู่ในมือผมแล้ว  ผมก็เฮ้ยยย อะไรฟ่ะ !!! เลยวางช้อนลงในถ้วยใหม่ แล้วหันไปหยิบถุงใส่ของที่ช๊อปปิ้งมาโบก ๆ พยายามบอกว่า เฮ้ยผมใหญ่กว่านะ ไป ไป ไป ...ที่ไหนได้ ทีนี่ผึ้งอ้วนบินมาวนผมแทน จ๊ากกกก ### มานไม่กลัวผมเลย ฮือๆๆๆๆๆๆ  ผึ้งอ้วนบินไปมาอยู่หน้าผมเลยห่างจากหน้าผมซักนิ้วเดียวเอง เชียดไปเชียดมาอยู่เป็นนาที ทำให้ผมนึกไปถึงตอนเด็กที่ไปเล่นตีรังผึ้งกับป้าอ้วนในสวนแล้วโดนผึ้งต่อยเปลือกตาจนตาบวมห้อย น่าเกลียดมั่ก ๆ ให้เพื่อน ๆ ที่เล่นกันในกลุ่มหัวเราะกันไปหลายวัน .... ผึ้งอ้วนบินวนหน้าผม กับมือผมอยู่นาน ผมนั่งตัวแข็งเพราะไม่อยากโดนมันต่อย จนตอนนี้ขอผมเรียกว่าคุณพี่ผึ้งอ้วนสาแก่ใจมั่ง พี่ผึ้งอ้วนก็บินไปเกาะชิ้นลูกชิดที่ลอยอยู่ในถ้วยขนมผม และก็เห็นทำท่ากินอยู่....

ดูดิ ดูดี๊ ๊๊๊ มันแย่งกันเห็น ๆ ๆๆๆ ผมนะใจดีกับสัตว์โลกจะแย่ แต่นี้ผมนั่งอยู่ในตลาดใจกลางเมืองกับขนมที่ผมจ่ายเงินของผม 20 บาทเพื่อซื้อมากินนะ มาแย่งผมกินหน้าตาเฉย แถม แบบเนียน ๆ เลยด้วย

นั่งมองอยู่สักนาทีสองนาที เลยตัดใจว่าหมดหวังจะได้ขนมคืน ....

เอ่อ ไป ก็ได้ ฟ่ะ โมโห โมโห แจงๆๆๆๆ

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีข้อความตาม msn ว่า

" นาย นาย นู๋ทำตามที่นายสอนได้แล้ว "

เป็นคำบอกเล่าของเจ้ามดอ้วน ซึ่งผมคงไม่เล่ารายละเอียดในชีวิตเค้าละกันนะ แต่มดอ้วนเขียนเล่าเพิ่มมาว่า

" จริงๆ ด้วยละนาย เมื่อเราไม่อยากได้ของ ๆ เค้าแล้ว เรากลับวางลงได้ และกลับได้มาในที่สุด "

และก็ตามมาว่า " นู๋รักนาย " ซึ่งคำนี้เจ้ามดอ้วนบอกบ่อยมาก จนผมก็หัวเราะประจำ ว่า บอกรักผมอีกแล้ว5555

สอนกันมาหลายปี เห็นมดอ้วนแข็งแรงขึ้น ขามดแข็งแรงขึ้นก็ดีใจตาม เห็นมดเดินมาเทวาลัยทั้งน้ำตาที่ไหลพรากอยู่ภายในในช่วงแรก ๆ  วันนี้ถึงจะใช้เวลาเป็นปี แต่มดอ้วนก็ยิ้มได้ แถมเริ่มมีความสุขได้ด้วยตนเองแล้ว

จริงๆ ก็ยังมีเด็กอีกคนที่ตั้งชื่อให้เป็นสัตว์แปดขา ซึ่งตอนนี้ก็ดูสงบมากแล้ว เติบโตขึ้นอย่างน่าพอใจมาก

เห็นเด็ก ๆ เติบโตขึ้นด้วยรอยยิ้ม ..อย่างน้อยมันก็ช่วยตอบเหตุผลของการมีอยู่ของลมหายใจของตัวเองได้ ระดับหนึ่งหละนะ

ก๊ากกๆๆๆๆๆ  ขอผมหัวเราะหน่อยเถอะน่าาาา  ผมนึกออกแล้วว่าสมุนกัสมันทำให้รู้สึกว่าคล้ายใคร!!!! ตอนแรกที่สมุนกัสมาก็ว่าสายตามันคุ้น ๆแฮะ แต่เมื่อกี้นั่งกินอาหารกลางวันกับปุ๊กปิ่นอยู่ซึ่งสมุนกัสก็ไปนอนรออยู่ไม่ไกล  พอผมกินอาหารกลางวันเสร็จก็ลุกเอาจานไปเก็บ เห็นสมุนกัสนอนรออยู่เฉยๆ แบบเด็กดี ก็หันไปบอกกัสว่า " เออ เป็นเด็กดีนะเรา " เท่านั้นแหละ กัสก็ทำหัวเอียงฟังผมพูด กับสายตาแบบนั้น ผมถึงบางอ้อเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ  ขนาดน้องปุ๊กปิ่นซึ่งยืนอยู่ด้วยกันก็ถึงบางอ้อตาม หัวเราะกันกลิ้งเลยว่า ...เออจริงด้วย ว่าแล้วว่ากัสเหมือนใคร

แววตา กับ การเอียงหัวเวลาฟังแบบนี้ มันลูกหมาดำนี่หว่าาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆ ขำดี เหมือนๆๆๆๆ

##!!! เย้ยยยยยย  อย่าท่องแบบนี้เฟ้ยยยยย  ผิดรุ่นเป็นอย่างยิ่ง ###!!!!  แถมเดี๋ยวอายุยืนอีก เลิกๆๆๆๆ เลย ห้ามเรียกแบบนี้เฟ้ยยยยย

อาทิตย์ สองอาทิตย์ก่อน  .. นั่งคุยกับปิติยะตันตระ เรื่องความต้องการของคนซึ่งผมเรียกมนุษย์ ปิติยะตันตระบ่น ๆ เชิงตัดพ้อว่า คนเรามีเรื่องต้องการไม่หยุดหย่อน ทุกข์ใจอยู่เรื่อย ๆ ต้องทำพิธีกรรมอยู่เรื่อย ๆ ...

ผมบอกปิติยะตันตระว่า  แก่แล้วสิเนี๊ยะ เห็นขี้บ่นบ่อย ๆ คริคริ (แอบล้อ) แล้วผมก็บอกว่าจริงมนุษย์ต้องการไปเรื่อย ๆ จนต้องทำพิธีกรรมไปเรื่อย ๆ แล้วมนุษย์ก็บอกว่าเหนื่อย เหนื่อยกายเหนื่อยใจ ผมเสนอแนะต่อปิติยะตันตระต่อไปว่า  อย่ามองจากด้านเดียวสิ มนุษย์นะเลือกแล้วที่จะทำแต่ไม่ถูกใจก็จะเหนื่อย  ผมแจงต่อว่าคนเราเกิดมาด้วยสิ่งที่มีมาไม่เท่ากัน แต่หากเราไม่ปรับความต้องการให้พอดีกับสิ่งที่มีมันก็เหนื่อยสิ และจะเหนื่อยตลอดเวลาด้วย คนรู้ว่าดวงตัวเองเป็นอย่างไร อย่างน้อยคนที่มาที่นี่ก็รู้ว่าเป็นอย่างไรเพราะเราเปิดให้ดูไม่มีกัก ไม่เก็บตังค์ด้วย แต่รู้แล้วรับไม่ได้ ก็อยากได้ในสิ่งที่ตนไม่มีอยู่ดี แล้วจะไม่เหนื่อยได้อย่างไร...ทางแก้เรื่องแบบนี้มันก็มีสองทางใหญ่ ๆ เห็น ๆ คือ 1.ปรับดวง(คือสิ่งที่ตนเองมีมา)ให้พอดีกับความต้องการของตนเอง  2. ปรับความต้องการให้พอดีกับสิ่งที่ตนเองมี  แล้วผมก็ถามปิติยะตันตระว่า มนุษย์ทั่วไปจะเลือกข้อไหน??? ซึ่งปิติยะตันตระ ก็ เข้าใจและเห็นด้วย

ความต้องการ ซึ่งเป็นนามธรรมของมนุษย์นั้นมันมีโดยไม่สิ้นสุดซึ่งความต้องการของหลาย ๆ คนนั้นมันไม่เหมาะสมกับสิ่งที่ตนเองพกมาตั้งแต่เกิดเลย  ยกตัวอย่างง่าย ๆ ผมเห็นคนปลี่ยนมือถือทุก ๆ 6เดือน หรือ 8 เดือนทั้งๆ ที่มันก็ยังใช้งานได้อยู่ทุกประการ ผมมักจะมองว่าเค้าทำ ทำ ไมกัน เก็บเงินซึ่งมันไม่เน่าเอามาทำอย่างอื่นซึ่งได้ประโยน์กับตนเองจะดีกว่ามั้ยนะ รุ่นนี้บาง รุ่นนี้กล้องดีกว่า รุ่นนี้เล่นมิวสิคได้เยอะ รุ่นนี้มีเน็ท รุ่นนี้มีแผนที่ และอื่นๆ อีกมากมายหมุนวนไประหว่างรุ่นหนึ่งไปสู่รุ่นหนึ่ง และเมื่อนั่งมองจริงๆ แล้ว ก็ไม่เห็นจะใช้ความสามารถนั้นๆในมือถือ ครบตามที่ตั้งใจเปลี่ยนมาและแถมว่าชีวตในแต่ละวันมันก็ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น ??? แต่ความต้องการสิที่มันดิ้นขลุกขลักอยู่ภายในของคนน มันบอกว่าถ้าใช้รุ่นนี้แล้วจะเป็นแบบนี้ ถ้าใช้รุ่นนี้แล้วจะดูเป็นแบบนั้น ทั้งๆ ที่มือถือหนึ่งเครื่องที่เปลี่ยนมาต่อครั้งราคาสูงกว่าเงินเดือนพึ่งได้ในแต่ละเดือนด้วยซ้ำ ...นี้แหละสิ่งที่สมองคิด ทำให้เกินนามธรรมมากมายขึ้นและก่อความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด ว่าจะเป็นอะไรซักอย่างตามที่โลกนี้กำหนดมาให้เดินตาม..

อะ จะหาว่าผมล้าหลัง ไม่นะ ผมหมายถึง มีมือถือดีๆ นะมีได้และควรมีเพราะมันก็มีประโยชน์ของมันจริงๆ แต่หากมีเงินเดือน ๆ ละ ห้าหมื่นเปลี่ยนมือถือทุก ๆ ปีก็ไม่แปลก แต่ที่เห็นเงินหาได้เดือนละหมื่น หรือ น้อยกว่าอีก แต่จะเปลี่ยนมือถือเครื่องละเกือบๆ สองหมื่น หรือ สองหมื่นกว่า ด้วยซ้ำ บ่อยๆ นี้ผมว่าเหนื่อยละ

เอาหละนั้นคือตัวอย่างมือถือง่ายๆ ที่ยกให้อ่านลองเอาไปเปรียบเทียบกับอย่างอื่นดู ยังมีอีกเยอะ รองเท้า กระเป๋า เสื้อผ้า หน้า ผม เครื่องประดับอีกเพียบ รถ บ้าน โิ้เพียบบบบ  ถ้าความต้องการต่างๆ กับทุกอย่างเป็นเหมือนมือถือ ลองคูณดูดิครับ ว่ามันเป็นอย่างไร????

ความเพี้ยนของ หนึ่งตันตริก..

เมื่อวานนั่งกินข้าวมื้อเย็นอยู่กับโต๊ะประจำ พร้อมขาประจำโดย มียำวุ้นเส้นรสชาติดีกองเท่าภูเขา 555 เป็นเมนู ..หลังจากตั้งหน้าตั้งตาห้ำหั่นยำวุ่นเส้นภูเขาจนอิ่มวศินะตันตระ และ ปุ๊กปิ่นก็จากโต๊ะไป ผมก็นั่งคุยเล่นอยู่กับเจ้าบ้านและนู๋แนตต่ออยู่นานพอควร เพื่อรอขนมหวานที่กำลังเดินทางมา  ระหว่างคุยและกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นเจ้าหมาดำเดินแก่ๆ มาชงกาแฟกินตามปกติและผมกับเจ้าบ้านก็นั่งขำล่วงหน้ากับอาการเสพบรรยากาศของหมาดำ ซึ่งดูคล้ายคนสติไม่ดี !!! 555 และก็จริงหมาดำถือแก้วกาแฟมานั่งเสพบรรยากาศที่โต๊ะเดิมกับท่าเดิม จนทำให้นั่งหัวเราะกันคิกคักอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าหมาดำไม่รู้ตัว !!! และอยู่ดีๆ เจ้าหมาดำก็ลุกพวดเดินเข้าไปภายในเทวาลัยด้านในทิ้งถ้วยกาแฟตั้งอยู่ตรงนั้น

ฮะ ฮั่นแน่ ....สบโอกาส..

เจ้าบ้านหันมามองผมและถามขึ้นมาว่า " นี้ถ้าเอาเกลือใส่ลงไป มันจะรู้ไหมนะ "

ผม ..ปิ้งๆๆๆ ..ไอเดียเกิดเลยตอบกลับสวนไปว่า " เรื่องแบบนี้ อย่ารอช้า ของแบบนี้มันต้องลอง "

คริ คิร คริ ...

เจ้าบ้านลุกเดินไปหลังบ้านตุ๊กแก 2 และกลับมาพร้อมเกลือปนในมือ และก็แน่นอนโรยลงไปในถ้วยกาแฟของหมาดำที่วางอยู่###

5555555555555555  คุณ ๆ ว่าหมาดำจะรู้ตัวไม๊???

แล้วพวกเราก็มานั่งรอคำตอบ ที่เรียกว่าพวกเราเพราะตอนนี้มีผู้รู้เห็น สี่ คนคือ เจ้าบ้าน ผม นู๋แนต และยายตู่ซึ่งยืนอยู่กับสมุนสองตัวกลางสนาม ซึ่งทุกคนหัวเราะและคาดเดาคำตอบเรื่องทั้งหมดได้ในใจไว้ล่วงหน้าแล้ว???

และแล้วเวลาก็มาถึง  หมาดำเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยหน้าตาเพี้ยน ๆ เหมือนเดิมและก็ทำท่าเดิมคือนั่งลงเหม่อๆเสพบรรยากาศ และ ก็ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ และ ก็จิบ และ ก็ จิบ และอ้ายหมาดำก็ทำหน้าเสพบรรยกาศต่อไป

ก๊ากๆๆๆๆๆๆ  พวกเราหัวเราะกันคิกคักคิกคัก ขำ กับความเพี้ยนของหมาดำที่มีมากขึ้นทุกวันๆ  นั่งรอจนกาแฟหมดแก้ว มานก็ม้ายรู้เรื่องเกลือกับรสชาติเค๊มที่อยู่ในแก้วนั้น แถมยายตู่ยังเดิมมาถามแก้ความสงสัยอีกว่า " เป็นไงกาแฟวันนี้ ดีมั้ย "

หมาดำตอบ " ดี  ดีเหมือนทุกวัน "

ก๊ากกกกก ๆๆๆๆๆๆ

ความเพี้ยนของตนเอง

ผมชอบเอาความเพี้ยนของคนอื่นๆ มาล้อเล่นอยู่เรื่อย ๆ ให้อ่านตั้งแต่คน สัตว์ สิ่งของ..ผมเองก็มีความเพี้ยนของผมนะ เพื่อให้เสมอภาคกันไม่ใช่เอาแต่ชีวิตคนอื่นมาเล่น ผมจะเล่าให้อ่านตัวอย่างในความเพี้ยนของผม

ตัวอย่างหนึ่งที่เห็นชัด ๆ ในตัวผมคือ ผมจะรู้สึกตลอดเวลาว่าผมไม่ใช่ส่วนหนึ่งของที่นี่ I"m not belong here มันเป็นความอึดอัดใจในการทำให้พอดีของผมอยู่บ่อยๆ เพราะอะไรผมถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ในชีวิตมนุษย์นี้ผมรู้เหตุผลและผมก็แก้ไขอะไรไม่ได้เพราะคำๆว่าเวลาเป็นสิ่งที่มนุษย์ละเมิดไม่ได้ มันมีเงื่อนเวลาที่ผมจำเป็นต้อง  รอ ..พอต้องรออะไรที่มันทำให้ทรมานใจ หลายๆ ครั้ง หลายๆ ครา ที่ผมอยากเดินทางไป ไปในที่ๆ ไม่มีใคร ไปในที่ๆ วัฒนธรรมไม่เหมือนกัน ผมอยากเห็นชีวิตที่ต่างออกไป กลิ่น และอากาศและเรื่องราวที่ต่างออกไป  ผมนึกฝันถึงการเดินทางท่องเที่ยวคนเดียวในประเทศอื่นๆ ที่ต่างออกๆไป ได้นั่งดูผู้คนใช้ชีวิต ได้สูดกลิ่นของลมที่ต่างออกไปเล่าเรื่องราวที่ต่างออกไป  แต่การทำแบบนี้มันไม่พอดี  สภาพภายนอกของผมกับการไปไหนคนเดียวมันมักจะทำให้หมิ่นเหม่กับการเกิดปัญหาเสมอ ๆ แม้แต่ในเมืองไทยนี่และผมก็ไม่อยากทำให้เจ้าบ้านทุกข์ใจและใช้พลังงานเยอะเกินจำเป็นในการคุ้มครองผม ..แต่หลายๆ ครั้งที่ความอยากที่จะไปจากโซ้ที่มัดร่างกายผมอยู่ให้อยู่ที่นี่มันรุนแรงมากจนผมน้ำตาไหลเงียบๆ อยู่คนเดียวบ่อย ๆ

ซึ่งหลายๆ คนมักจะเห็นผมเงียบๆ อยู่คนเดียวบ่อย ๆ เดินหรือนั่งอยู่ในเทวาลัยคนเดียวบ่อยๆ  จนหลาย ๆ คนก็จะไม่ค่อยกล้าคุยด้วยเพราะนึกว่าอารมณ์ไม่ดี  ไม่หรอก ไม่หรอก ผมมักจะชอบเหม่อและปิดเครื่องของผมจากความเป็นจริง บ่อย ๆ  ..ถ้าบอกให้ขำ ๆ เล่นว่าผมได้ยินสิ่งที่มนุษย์คิด คุณจะเชื่อมั้ย ??? แต่การได้ยินมันก็มีด้านดีนะ เช่นศึกษาไง แต่ด้านไม่ดีมันก็มีเยอะนะเพราะมันจะทำให้สงสารตัวเองที่ติดอยู่ที่นี่มากขึ้น ๆ เอาหละทำไงให้พอดีกับเรื่องนี้ก็ปิดเครื่องบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ยิน ง่ายๆ แบบนั้น

ผมเกลียดและผมเบื่อความคิดของมนุษย์นี่ ทั้งๆที่สังขารมนุษย์คือสิ่งที่ผมเป็นอยู่ ...คุณว่ามันเพี้ยนมั้ยหละ

ทุกๆ เช้าที่ผมลืมตาตื่นอีกครา ในสังขารนี้มันเป็นเรื่องทรมานของผมเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบ คือ มนุษย์ ไปอีกวัน

ดูสิ เพี้ยนมั้ยหละครับ...

ขำได้นะ อ่านให้ขำว่าคนเรามันก็เพี้ยนกันไปคนละอย่าง..ฉะนั้นผมก็จะเอาความเพี้ยนคนอื่นมาแหย่เล่นให้อ่านอีกนะ 

#### ทำมายมานปวดหัวปวดจามูกแบบนี้ฟ่ะ

รำคาญตัวเองแจงๆ นี่ถ้าหัวมันถอดเปลี่ยนกันได้เหมือนหนังกระสือที่ดูสมัยเด็ก ๆ  ก็ดีสินะ

ยอมแระ

ความเพี้ยนในแนวคิดของตนเองที่่เพิ่มดีกรีมากขึ้น ๆ ทุกวัน..

เมื่อค่ำวันศุกร์ที่ผมมักจะได้ถก เรื่องแนวคิดต่าง ๆ เป็นพิธีกรรมส่วนตัวของผม ท่านถามว่าทำไมหน้าเป็นอย่างนี้ผมตอบท่านว่าผมอยากไป ไปให้หลุดพ้นจากความคิดต่าง ๆ ของรอบๆ ตัวที่ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไปกันทำไม? เมื่อผมยิ่งอยู่กับมนุษย์ผมก็ยิ่งเหงา และท้อแท้ใจ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่..บ่น ๆๆๆๆๆ ผมบ่นอยู่นานด้วยคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจ แต่ท่านเข้าใจสิ่งที่ผมเป็นและสิ่งที่ผมเห็นไม่เหมือนคนอื่น  ทำไมมนุษย์ถึงเลือกที่จะกระทำในสิ่งที่ทำให้ตนเองทุกข์ตลอดชีวิต แล้วก็ทุกข์ใจร้องไห้ดิ้นรนทรมาน ผูกและก็ดิ้นรนแก้เพื่อกลับมาผูกเรื่องอื่นหรือเรื่องเดิมอีกวนเวียนอยู่แบบนี้แล้วจุดหมายของการมีชีวิตนี้เพื่ออะไร เกิดมาเพื่อทำงานหนักและทุกข์ใจอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่เข้าใจ ..ผมบอกท่านว่าปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่ค่อยไหวแล้ว

ท่านก็ยิ้ม และบอกผมว่า ขั้นตอนมันรอผมอยู่แล้ว..ขอแค่อย่าขัดขืนแค่นั้นเอง ผมต้องสอนสิ่งที่ผมเรียนมาแก่ตันตริกอื่น แล้วผมจะได้ในข้อต่อรองนี้

เฮ้ออออออออออ...เอาหละผมยอมแระ นะ

ตันตริกใดอยากให้ผมสอนหรือชี้ทางให้ดูว่า เวชแห่งการแก้ทุกข์จากต้นเหตุหรือการวางต้นเหตุแห่งทุกข์ของมนุษย์ลง ก็ มาแจ้งชื่อบอกเจ้าบ้านละกันผมยอมละผมจะสอนให้ส่วน วันและเวลา ผมจะให้เจ้าบ้านกำหนดละกัน..

คุณๆ รู้สึกสงบมั้ยเมื่อดูภาพนี้..ผมรู้สึก นะ

นี่

หมู หรือ หมา

???????

ก๊ากกกก...

เย้ยยยยย....เย้ เย้

ดีใจจังเลย ขอบใจมดดำอ้วนน่าาาาาา อุตาสาห์หาให้จนด้ายย คราวนี้แหละจะได้ชื่นชมให้สมใจ สีม่วงมันม่วงซะใจแบบที่บอกใช่มะ ..

คือ ผมมีต้นพริกม่วงได้มาแบบฟลุ๊คๆ อยู่สองต้น ก็เลยปลูกเองด้วยมือตัวเองไว้อยู่ใต้ต้นมะม่วงหน้าประตูบ้าน เผิอญเค้าดันรอดและเค้าออกพริกสีม่วงแสนสวยถูกใจ แต่ไม่เคยชิมหรอกว่ากินได้หรือเปล่า  ทีนี่มันก็เหมือนดวงผมแหละชอบต้นไม้ต้นไหน ต้นนั้นตายชัวร์ ๆ ถึงแม้แอบชอบในใจก็ไม่รอด ต้นพริกม่วงแสนน่ารักโดนสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ รุมฉี่ใส่มาซักพักนึงแล้วอาการร่อแร่เต็มทน ..จนได้มีโอกาสคุยเรื่องต้นพริกต่างๆ กับมดดำอ้วน ว่าผมอยากได้อีกแต่หาซื้อไม่ได้ คนที่เคยเข็นรถขายต้นไม้เล็กๆ ในซอยไม่เคยเอามาขายอีกเลย  มดดำอ้วนบอกว่ารู้จักพริกแบบนี้และเคยเห็น จะหาซื้อให้

ฮี่ ฮี่ ได้แย้ววววววว

แระทีนี่จะเอาไปแอบหมูปลูกดีมั้ยนะ?

วันนี้ท้องฟ้าสวยดี..นั่งมองเมฆก้อนกลมๆ สีขาวดูอ้วน ๆ ลอยอยู่บนฟ้า

หลังจากตื่นก็ลงไปดูสมุน แล้วก็ถือโยเกิร์ตมากินหนึ่งถ้วยรสเบอร์รี่ อร่อยดีแก้หิวไปพราง ๆ ก่อน เปิดเพลง และก็เปิดคอม และก็หยิบหนังสือ Breaking dawn มาอ่าน ซักครึ่งชั่วโมงชักมึนหัว เวลาอ่านภาษาอังกฤษนี้มันขาดหายความสนุกไปเยอะเชียว แต่ก็ต้องอ่านเพราะฉบับภาษาไทยเล่มสามยังไม่วางขายเลย นับอะไรกับเล่มสี่ เฮ้อออ

วางหนังสือลงบนโต๊ะ นั่งเหม่อมองท้องฟ้าสีครามกับเมฆสีขาว แล้วก็เอามือถูจมูกเพราะมันแสบ ๆ เบื่อมันจริง จมูกกับกลางหน้าผากตัวเองที่ไม่เคยภัคดีกับตัวเองเลย ปวดมันได้ทุกวัน

เหม่ออออ อ อ อ  แล้วสบายใจดีนะ

9.51 แล้วนินะ ไปอาบน้ำสระผมดีกว่า มีคนจะเลี้ยงข้าวเที่ยง ฮี่ ฮี่ เรื่องแบบนี้เสนอมา ก็จัดให้ นึกอยากกินสปาเกตตี้ผัดพิโรจทะเลอยู่พอดี เผ็ดดี กับไวน์ซักแก้ว และก็แอ๊ปเปิ้ลคลัมเบิ้ลอีกครึ่งชิ้น อะ ชักหิว แหะ แต่อย่างแรกต้องลุกไปอาบน้ำก่อน แต่ก็รู้สึกขี้เกียจจัง บางทีการนั่งเน่า ๆ อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะแต่กระเพาะอาหารที่มันหิวนี่สิ ดันเป็นคนเรื่องมากอีกตัวไม่หอมกินข้าวไม่อร่อยซึ่งมันเกี่ยวกันตรงไหนก็ไม่รู้ คงเป็นอาการจริตของตนเองอย่างเดียว อืมมมม เอาหละ สบัด ๆ เอาตัวขี้เกียจออกบ้าง

อึ๊บ ลุกละ

ความประทับใจ เล็ก ๆ

ผมมีรายการวาไรตี้ รายการหนึ่งที่ชอบแนวทางและพิธกรเป็นส่วนตัว เป็นรายการเกือบดึกของวันอาทิตย์  เมื่อค่ำวันพุธมีเวลาว่างเยอะตอนค่ำเลยได้เปิดดูเทปรายการของรายการนี้เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนที่อัดเอาไว้ ก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกว่าแขกรับเชิญคือใครเป็นพิเศษ หวังจะเปิดดูบริโภคเวลาว่างเท่านั้น

พอเปิดดูก็เจอดาราคนหนึ่งที่ผมก็ถูกใจและรู้จักมานานซึ่งอย่าไปเอ่ยชื่อเธอเลยนะ  ผมชื่นชอบคุณคนนี้มาอยู่แล้วเพราะหน้าตาที่สวยงาม กริยามารยาทที่สวยงาม  และระยะหนึ่งก่อนหน้านี้ผมได้มีโอกาสเจอคุณคนสวยเค้าที่ตันตระเทวาลัย แน่นอนว่าช่วงเวลานั้นคุณเค้ามีปัญหาอุปสรรคในชีวิตใหญ่พอสมควรให้ต้องข้ามไป  สีหน้าที่ทุกข์ใจปนความสงบและสวยงามนั้นทำให้ผมหันไปมองทุก ๆ ครั้งที่คุณคนสวยมาที่เทวาลัย และมักนึกว่าอยากให้เค้ายิ้มเหมือนเดิม..หลังจากเจอคุณคนสวยที่เทวาลัย หลายๆ ครั้งในช่วงทุกข์ใจและปัญหานั้นโดยที่ไม่เคยทักทายอะไร   ระยะหนึ่งผ่านคุณก็หายไป ทำให้นึกอยู่ว่า ทุกข์สุขอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้างแล้วนะ

ซึ่งคำตอบที่ผมเคยนึกสงสัยในตัวผมเองผมก็หาคำตอบได้ในคำสัมภาษณ์ในรายการที่ผมอัดเอาไว้  คุณคนสวยคนเดิมดูสดชื่น และมีดวงตาที่สดชื่นแล้ว แถมคุณคนสวยก็ได้ทำงานระดับโลกฮอลิวู้ดแล้วด้วยซ้ำ มีความรักใหม่และมีจุดยืนที่ดีขึ้น  ..ผมดีใจ ..ผมดูรายการไปเรื่อย ๆ จนพิธีกรเอ่ยขอถามคำถามสุดท้าย  คำถามมีว่า

พิธีกร " ขณะนี้คุณดังแล้ว คุณโกอินเตอร์แล้ว มีชีวิตที่ประสบความสำเร็จในระดับที่ดีแล้ว  อะไรคือสิ่งที่คุณใฝ่ฝันอยากมีและอยากไปให้ถึงต่อไป อะไรคือจุดหมายที่คุณอยากไปให้ถึง เอาแบบที่นอนบนหมอนก่อนนอน  คุณนึกถึงจุดนั้นเลยนะ

คุณคนสวยยิ้มและตอบ " จุดหมายที่ฝันและอยากเป็น คืออยากที่จะมีความสุข มันไม่มีอะไรเป็นฝันที่เฉพาะแต่จุดหมายคือ อยากมีความสุข

...............

ผมรู้สึกประทับใจนะ  ถึงสิ่งที่ผมเล่านี้จะไม่เหมือนคำพูดที่เธอและพิธีกรใช้ในรายการแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เป๊ะ แต่ใจความเป็นแบบนี้  ผมไม่รู้หรอกว่าความคิดนี้คุณคนสวยมีมาแต่ก่อน หรือได้เห็นจุดนี้มาจากตันตระเทวาลัย ทางใดทางหนึ่งทั้งสองฝั่งก็เคยมาเจอกัน 

ความสุข  เธอเห็นมันแล้ว ทีนี้ก็อยู่ที่จะทำให้เกิดขึ้นได้หรือไม่  มันไม่มีจุดหมายที่แน่นอนแบบที่จะฝันได้แต่ฝันอยากจะมีความสุขก็น่าดีใจที่ได้ยิน

ตันตระเทวาลัยเป็นทางผ่านของหลาย ๆคนที่ผ่านมาขอในสิ่งที่อยากได้ ได้แล้วจากไป หรือไม่จากไป ผมไม่เคยสนใจเพราะทุกคนมีวิถีของตนเอง  แต่หากตันตระเทวาลัย สามารถชี้ทางให้เห็นตัวตนและวิถีแห่งสุขได้เพิ่มแม้ซักคน  ผมก็ยินดียิ่ง จริง ๆ

เจ้ามดดำอ้วน...

นี้ถ่ายรูปมาพิสูจน์ให้ดูว่า  พริกของนู๋ มันเหมือนนู๋ไม๊หละ 555555

เม็ดบนคือพริกม่วงของผม

เม็ดล่างคือพริกม่วงของหมดดำอ้วน

55555 น่ารักดี พริกม่วงของเจ้ามดอ้วน มันกลมแบบนี้ได้ไงนะ คริ คริ

เจ้ามดอ้วน ก็พริกมันเหมือนเราไงหละ 555555 ตอนนี้ยังไม่ได้เอาออกจากกระถางเลยเพราะตั้งแต่เอามาวางที่บ้านสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ก็เพียรไปฉี่ ยอมเดินระยะ 50 เมตรเผื่อไปฉี่รดมันทุกเช้า ทุกเย็น เลยนะ  แต่เพราะอยู่ในกระถางก็ฉี่ก็เลยไม่โดนต้นไม้ เพราะสมุนเตี๊ยะแถมอ้วน ยกขาได้นิดเดียว .. คิดเอาไว้ว่าอยากปลูกไว้ด้วยกันจะได้มีเม็ดยาวและเม็ดอ้วน ๆ อยู่ด้วยกัน ดีมะ...

นั้นสินะ kokomi ความสุข เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่แต่เรียบง่ายและเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ  แต่เชื่อมั้ยคนส่วนมากของมนุษย์นี้มองไม่เห็นมันนะสิ  ไม่เห็นคำ ๆ นี้ทั้ง ๆ ที่มันคือก้นบึ้งของทุก ๆ อย่างที่คนเราดิ้นรนไขว้ขว้า  เมื่อก่อนตอนผมเริ่มศึกษาเรื่องนี้ผมเองก็ไม่เชื่อว่าคนทั่วไปมองไม่เห็นความสุข และไม่เห็นมันจนวันสิ้นลม  แปลกแต่มันเป็นเรื่องจริง..หากบางคนเค้ามีวาสนาและสนใจที่อยากจะรู้ ชี้ให้เห็นเค้าก็จะดีขึ้น เอามาได้หรือไม่ได้นั้นอีกเรื่องหนึ่งนะ  และก็อีกที่หลายๆ คนถึงชี้ให้เห็นแล้วแต่ก็ไม่เห็นอีกอยู่ดี  ถึงทำให้ผมประทับใจนะที่นาน ๆ ทีจะได้เจอคนที่เห็น " ความสุข " ที่เทวาลัยมีหลายคนที่เห็นแล้ว หยิบได้บ้างหยิบไม่ได้บ้างแต่ก็เห็นแล้วว่า ความสุข คืออะไร  เพราะสิ่งหนึ่งที่ตามมาเมื่อคนๆ หนึ่งเห็นความสุข ความสุขก็เห็นคนๆนั้นเหมือนกัน....

การสอน

วันศุกร์ที่ผ่านมาได้เริ่มสอนเวชกับตันตริกกลุ่มหนึ่ง  พูดจนคอแสบ แต่ที่แสบไม่ใช่ว่าพูดมากเกินไปแต่คอแสบเพราะไม่ค่อยได้พูดกับใครเยอะ เวลาพูดเยอะ ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ ..

หลังจากสอนก็ไปทำพิธีกรรมส่วนตัวต่อ ผมบอกคุรุว่าตอนที่วันที่จะเริ่มสอนถูกกำหนดออกมา ผมก็คิดว่า สอนเวชหมายถึงต้องถูกเรียกอาจารย์ เป็นอาจารย์แล้วมันจะโก้เก๋ ตัวพองไม๊นะ  หลังจากสอนเสร็จจะรู้สึกว่าได้ทำอะไรที่สำคัญไม๊นะ มีคนมานั่งฟังสิ่งที่เราสอน เราจะรู้สึกว่าตนเองสำคัญไม๊นะ   แต่คำตอบที่ให้แก่คุรุไปนั้นคือ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากแสบคอ มันไม่ดีขึ้นหรือมันไม่เลวลงอะไรเลยกลับรู้สึกแค่ว่าได้ทำหน้าที่ ที่คุรุมอบหมายมาให้ทำ แอบพ่วงท้ายไว้ในใจว่าทำแล้วจะได้เอาไปแลกว่าท่านจะปล่อยผมไปเที่ยว ฮี่ ฮี่ ฮี่ ..คุรุก็มองแล้วยิ้ม  ท่านว่าอย่างนี้แหละถึงจะเป็นคนสอนได้  แล้วผมก็เรียนหนังสือของผมต่อ เสร็จจากพิธีกรรมส่วนตัวแล้วก็เดินคุยเล่นกับเจ้าบ้านนิดหน่อย ด้วยขณะสอนเห็นคนเอาแก้วจินโทนิคมาวางบนโต๊ะ ให้ป่วนสมอง  เจ้าบ้านถามว่าเป็นไง ผมบอกแสบคอนิดหน่อยและก็ไม่รู้จะรู้เรื่องกันหรือเปล่า เจ้าบ้านว่าไว้ดูคราวหน้าถ้าหนีกันหมดก็แปลว่าไม่รู้เรื่อง 5555 (แล้วเจ้าบ้านก็ขำ)

ผมก็ขำนะ ..พาลนึกไปถึงว่า นู๋คนหนึ่งถามว่า  วางจนหมดแล้วจะเหลืออะไร  ผมก็ตอบว่า  ก็ไม่เหลืออะไรเลยนะสิ

เด็กคนนั้นทำหน้า งงๆ นิ่ง ๆ

ผมก็ขำกับความจริงที่ตอบไป ว่าจะทำให้รู้เรื่องกันไม๊  ...ไม่หรอก ไม่หรอก  หลังจากวางก็ต้องมาหัดหยิบของดี ๆ ขึ้นมาถือสิ  เช่น ความสุขสบายใจ ไงหละ

ละครหุ่นเล็ก ...วันเสาร์ได้ไปดูละครหุ่นโจหลุยส์มาที่สวนลุมไนท์บาซาร์ เป็นตอนชื่อกำเนิดพระคเณศ

โรงละครเป็นโรงละครเก่า ๆ เล็ก ดูเก่าได้อย่างเห็นได้ชัดแต่โชว์หุ่นละครเล็กทำได้ดีมากๆ คนเชิดที่เต้นไปพร้อมๆ กับหุ่นและความกระชับของการแสดงทำให้ไม่หน้าเบื่อ  ผมชอบมากเชียวหละ และคิดว่างานแสดง ๆ ดี ๆ แบบนี้กลับไม่มีใครสนับสนุนให้อยู่ในโรงละครที่ดีกว่านี่และระบบไฟเสงสีที่ดีกว่านี่  มันเป็นสิ่งที่น่าอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างมาก

อย่างหนึ่งที่ขัดใจก็คงเป็นราคาตั๋วที่ไม่เท่ากันระหว่างคนไทยกับต่างชาติ  .. ผมก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรคือวิธีคิดที่ถูกต้องแต่ผมเป็นคนที่ชอบความทัดเทียมกันและคิดว่าต่างชาติหรือคนไทยก็มนุษย์เหมือน ๆ กัน ทำไมราคาไม่เท่ากัน  ในหลายๆ ประเทศที่เจริญแล้วเค้าก็เก็บเท่ากัน  อย่างที่ผมเคยไปต่อคิวซื้อตั๋วเข้าพิพิธภัณท์ของฝรั่งเศล หน้าลาวตัวเหลืองอย่างผมก็จ่ายเท่ากับหน้าหล่อตัวขาวผมบลอนด์ของประเทศเค้าแป๊ะ ๆ คือ สามยูโร ได้รับการปฎิบัติเหมือนกันแด๊ะ  เค้าไม่ถามว่ามาจากไหนเป็นคนอะไร ทุกคนมีสิทธิ์ดูหมดราคาเท่ากัน  แต่เมืองไทยไม่ใช่ หลายๆ ที่ ที่ผมไปบางที่เป็นบ่อน้ำผุร้อนที่กว่าจะฝ่าฟันถนนหนทางเดินทางไปถึงใช้เวลาหลายชั่วโมงจากโรงแรม พอไปถึง คนไทย 30 ต่างชาติ 400  ผมก็เกาหัวแกล๊ก ๆ ไม่ใช่เพราะจ่ายไม่ได้ แต่งงว่าทำไมคนไทยคิดเยอะขนาดนี้ นี้ขนาดเพราะคิดเยอะขนาดนี้ ยังพังวุ่นวายกันขนาดนี้ !!!!  นี่แหละน้าาาาา  ที่บ่นๆ นี่เพราะรู้สึกอายนิด ๆ ที่เราเหยียดสีผิวกับสีผมสีตา  ราคาของมนุษย์สองแขนและสองขาถึงไม่เหมือนกัน..

แต่กลับมาที่โชว์  ดีนะครับ โชว์ดีมาก ๆ เชียวถึงราคาตั๋ว(คนไทย)จะ สาม หรือ สี่ร้อยบาท  ไม่ถูกไม่แพง กับการแสดงที่เป็นฝีมือคนไทยศิลปไทยที่หาไม่ค่อยมี แล้ว  ..

ได้ไปดูเหมือนกัน ค่ะ ดูไปขนลุกไป เพราะว่าชอบดนตรีสด นั่งดูคนบรรเลง ด้วย ดูตัวแสดงไปด้วย ชอบเหมือนกันค่ะ  ก็เลย ซื้อบัตรลดมาด้วย แต่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้ เพราะยังไม่มีตอนใหม่ ถ้าชอบแบบนี้มีอีก ที่หนึ่งค่ะ โรงละคร อักษรา ของ king power อลังการ มาก มีหุ่นละครเหมืนอนกัน แต่งดำแสดงเหมือนกัน 

ขอรายงาน เพิ่งดู บาดาลใจ ไป 4 ตอน เอง แต่ขอบ มาก ๆ ดูไปยิ้มไป อย่างที่ท่าน asinatantra  แนะนำให้ดูจริง ๆ ค่ะ แต่ว่าต้อง บริหารเวลาให้ดีกว่าเมื่อวาน เพราะนอนดึกมาก ไปทำงานแบบ ต้อง กินกาแฟ ต่างน้ำ

good night แต่ว่า กว่าท่าน จะได้อ่าน คง ต้อง เปลี่ยนเป็น good morning แล้วค่ะ

ต้นสร้อยระย้า(สมชื่อ)

หนึ่งในต้นไม้ในโครงการปลูกป่าในตันตระเทวาลัย คือ ต้นสร้อยระย้าหรือบางคนก็เรียก จิกน้ำ หรือบางคนก็เรียกจิกนมยาน! เอาเถอะจะเรียกอะไรก็ตามแต่  ที่ตันตระเทวาลัยมีอยู่หลายต้นเชียวหละ ต้นหนึ่งอยู่ตรงประรำม่วงซึ่งออกดอกบ่อยมากผมก็ชื่นใจกับผลงาน ได้ชมเจ้าบ้านเรื่องเลือกเก่งอยู่บ่อย ๆ  แต่ตั้งแต่ปลายอาทิตย์ก่อนต้นสร้อยระย้าอีกต้นที่อยู่ตรงหัวมุมทางเดินไปประรำสวดอีกทางด้านหนึ่ง ได้ออกสายระย้าออกมานับร้อยนับพันสาย แต่ละคืนดูสายของดอกไม้จะยาวทุกขึ้นทุกคืน ๆ จนบางสายยาวเกือบเมตร ซึ่งมันมหัสจรรย์มากในความเร็วของการผลิต  ผมเพียรเฝ้าเดินไปดูอยู่วันละหลายรอบ สำหรับวันที่ดอกทั้งหมดจะบาน และเวลาก็มาถึง ตั้งแต่วันอังคารที่ผ่านมา ท่ามกลางสายฝนที่ตกพรำมาตั้งแต่สุดสัปดาห์สายระย้าทั้งหมดที่มีดอกติดอยู่ระโยงระยางได้เริ่มบาน ..

ผมบอกได้คำเดียวว่า สุดยอดดดดดดด 

สายนับร้อยนับพันที่ห้อยระย้าลงมาจากกิ่งใบ ยาวนับ90 เซ็นติเมตรต่อเส้น  มีดอกสีชมพูอ่อนบานเกาะอยู่เต็มไปหมด ส่งกลิ่นแรงที่ไม่หอม แต่เป็นกลิ่นของเกสรดอกไม้อบอวนไปทั่วบริเวณ จนถึงแม้หน้าประตูห้องสมุนทั้งสองซึ่งเป็นทางเข้าบ้านผม ยังได้กลิ่นอย่างชัดเจน....สำหรับผมนะมันเป็นความสวยงามที่หามนุษย์เทียบเทียมได้  สิ่งที่ธรรมชาติปรุงแต่งออกมาจาก ดิน น้ำ ลม ไฟ

แน่นอนว่า ผมเพียรเดินมองชื่นชมอยู่วันละหลาย ๆ รอบ ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนสามทุ่ม และได้สังเกตุว่ากลิ่นฉุน ๆ ที่ไม่หอมที่ได้กลิ่นอยู่ดึงดูด แมลงและผีเสื้อนับสิบ ๆ ตัวมาตอมอยู่ที่ต้นสร้อยระย้า ..ผมอาจจะเป็นคนเสพเรื่องแบบนี้ละเอียดกว่าคนอื่น ๆ แต่ภาพต้นสร้อยระย้ากับความงามของดอกสีชมพู ตัดกับสีดำของปีกตัวต่อ และ สีเหลือง สีขาว ของปีกผีเสื้อ  ที่บินวนตอมอยู่ สำหรับผมมันหาซื้อไม่ได้จริง ๆ ๆ ๆ

ตั้งแต่ต้นอาทิตย์มาผมก็ลากเจ้าบ้านไปดู ไปอวด และชื่นชมว่าท่านเลือกต้นไม้มา สวยจริงๆ ๆๆ อยู่หลาย ๆ ครั้ง นึกอยากจะถ่ายรูปเอามาให้ดูกันว่ามันอัศจรรย์ขนาดไหน แต่ท่านว่าอย่าถ่ายเลยอย่างไรก็ไม่สามารถเทียบกับตัวจริงได้ และอีกอย่างหนึ่งคือ ต้นสร้อยระย้าต้นนี้จะอยู่ออกดอกให้ผมชื่นชมไปจนผมแก่ตายนั้นแหละ ...อืมมม ผมก็เห็นจริงดั่งว่า

ไม่รู้ว่าคุณ ๆ ที่มาเทวาลัยในช่วงนี้ ได้มีโอกาสเห็น ต้นสร้อยระย้างามตาต้นนี้โชว์ดอกและกลิ่นอยู่มั้ยนะ

กลิ่น สี สายลม วงจรชีวิตที่เค้าผลิตออกมาให้ชม.. 

ใบไม้ไหวอยู่อย่างแรงเชียวหละ...... 

คาบเรียนที่หายไป

เมื่อค่ำวันศุกร์วานนี้  ฝนตกพร่ำๆ ให้มาทดสอบความเพียรของเด็ก ๆ ได้ดีจริงๆ  ผมเดินกลับไปเทวาลัยก็เห็นกลุ่มเด็กที่ลงทะเบียนเรียนเวชมากันแล้ว และก็ตั้งแต่ช่วงเย็นที่ลูกหมาดำขนแดงถามด้วยแววตาของความหวังว่า " วันนี้สอนไม๊ค่ะ "

ผมก็ตอบไปด้วยความจริงว่า " ไม่รู้ แล้วแต่เจ้าบ้านจะสั่ง "  

ก็ยอมรับตามความจริงว่าไม่คิดว่าจะมีใครกลับมาเรียนอีกนึกว่าจะหนีกันไปหมดแล้ว แต่อย่างหนึ่งก็คิดตระหงิดๆ ใจอยู่ทั้งอาทิตย์เกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง เพราะ เด็ก ๆ หลาย ๆ คนก็คงลืมประโยคที่ว่า  "ความรู้เป็นลาภอันประเสริฐ"  ไปแล้วซึ่งมันไม่ใช่ประโยคอุปมาอุปมัย แต่มันเป็นความจริงที่ว่าการได้รู้จะทำให้เหมือนได้ลาภ

และก็จริงดังคิด  เจ้าบ้านไม่สั่งให้สอน   ด้วยเหตุว่าท่านพยายามทำให้พอดีให้แก่ทุกคน เด็กบางคนก็ดวงมีไม่เยอะถ้าต้องมารู้โดยเสียลาภไปอีก ก็คงไม่ดีแน่ๆ  เจ้าบ้านก็ไม่อยากให้เด็กมาใช้ดวงด้านนี้เร็วเกินไป

คิดว่าหลายๆ คนก็คงคอตกกลับบ้านกันไป ซึ่งผมเข้าใจเพราะผมเคยเป็น แต่เชื่อใจท่านเจ้าบ้านเถอะ ท่านจะจัดคาบเรียนให้พอดีแก่การไม่เดือดร้อนดวงให้เอง  อาจจะสองเดือนครั้งหรืออย่างไรก็คงมีแจ้งล่วงหน้ากันอีก ถึงคาบเรียนถัดไป และอีกข้อการเรียนเวช ต้องตกตระกอนกับสิ่งที่ได้ไป ลองกระทำลองตีความและปฎิบัติ ฟังซะทีเดียวก็ได้แต่รู้แต่ปฎิบัติไม่เป็น  จงใช้ช่วงเวลาทบทวนและหาสิ่งที่ไม่เข้าใจเพื่อครั้งต่อไปที่สอนผมจะเริ่มจากประโยคที่ผมได้ยินคุรุแจงมาตั้งแต่ผมเป็นเด็ก  ว่า

" ใครมีอะไร ถาม "

อาทิตย์นี้อากาศดีมากๆ  ลมแรงและเย็นนิด ๆ กลิ่นหน้าหนาวอ่อน ๆ โชยมาแตะขมูก ผางๆ ๆ อีกครั้ง..

ทำให้รู้สึกอารมณ์ดี ถึงแม้ในเรื่องงานจะมีเรื่องวุ่นวายให้จัดทำเยอะแยะแต่อากาศดีก็ช่วยให้มีชัยไปเยอะแล้ว   และก็ได้หอบสมุนทั้งสองไปนั่งตากลมเล่นบ่อย ๆ นั่งพิจารณาสมุนหมูกับสมุนเบบี๋ ก็รู้สึกว่าสมุนทั้งสองเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว หลังจากนี้ก็คงก้าวเข้าสู่วัยชราอย่างรวดเร็ว ยังคิดอยู่ว่าเวลามันผ่านไปเร็วจัง แล้วนี่ตู่แก่ไปอีกเยอะแล้วสิเนี๊ยะ !!

และเพราะอากาศดี เลยหยุดตัวเองมากขึ้นอีกหน่อยเลยทำให้มีเวลาดูข่าวหรือหันมองรอบ ๆ ตัวมากขึ้นอีกนิด  จากการมองและดูและฟัง ก็มานั่งคิดว่า ตายหละเดี๋ยวนี่ความสุข มันหายไปไหนหมดแล้วนะ  จากชั่ววินาทีที่เคยได้ยินผู้เป็นเจ้าของเค้าเอากลับไปผ่านมาก็แค่สิบปีได้ ความสุข  ที่เป็นคำง่ายๆ มันหายไปไหนหมดแล้ว  รอบๆ ตัว รอบ ๆ วัน รอบ ๆ โลก มีแต่เรื่องราวหน้าปวดหัว ที่มนุษย์ก่อกับมนุษย์กันเองแถมพาลเลยไปถึง สัตว์ พืช และ โลกนี้ ซะด้วยซ้ำ

อย่างคนสมัยก่อนในเมืองไทยเองก็ได้ขึ้นชื่อว่า  สบามเมืองยิ้ม  หรือคำพูดติดปากว่า " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร "   ซึ่งเดี๋ยวนี้แทบไม่มีแล้ว ยิ้มเกือบจะหายไปจากเมืองสยามของเราหมดแล้ว

... ทำไมนะ 

จะมีคนตั้งคำถามแบบนี้ขึ้นในใจบ้างสักกี่คน  อะไรที่มันเปลี่ยนไปนะ หรืออะไรที่มันหายไป และแน่นอนเมื่อตั้งคำถามที่ต้องหาคำตอบ ก็ต้องตามมาด้วยทางแก้ถึงจะครบ

ผมเชื่อว่าหากหลายๆ คนน่าจะลองหยุดคิดกับชีวิตตัวเอง ประเมิณตัวเองดูว่าอะไรที่ตนมีความสุขด้วย และตัวเองมีความสุขอยู่หรือป่าว ถ้าคำตอบคือไม่มี แล้วมันหายไปไหนหละ หรือคำตอบว่ามีก็น่าจะแอบคิดต่อว่าทำอย่างไรจะรักษามันเอาไว้ได้

อะไรคือสิ่งที่เรากระทำทุกวันเพื่อ มันมีจุดหมายของการมีชีวิตอยู่ที่ตรงไหนนะ