(อจ.) asinatantra คะ การที่ต้องดำรงชีวิตอยู่ภายใต้การคาดหวังทั้งของตนเอง และของทุกๆ คนในครอบครัวอันเป็นที่รัก
มันช่างหนักหนาเหลือเกิน

หากทุกๆ คนที่เรารัก และรักเรา จะ(ยอมที่จะ)เข้าใจว่า
อะไร คือ ความสุข และเป้าหมายในชีวิตที่แท้จริง ณ วันนี้
(ซึ่งต่าง และ ห่าง จากเป้าหมายเดิมมาไกลแล้ว)

เป้าหมายที่เคยคิดไว้(เมื่อก่อน) กับ ณ ปัจจุบัน มันคนละอย่าง
ณ ปัจจุบัน หนูอยากดำรงชีวิตอยู่ด้วยความสุขกับสิ่งที่ทำในแต่ละวันมากกว่า
แต่มีแค่ไม่กี่วันเลย ที่หายใจเข้าไป แล้วรู้สึกปลอดโปร่ง ไม่รู้สึกติดค้างอะไร

*จุดเริ่มของปัญหา*
เมื่อ 4 ปีก่อน ก็อยากเรียนให้สูงๆ ให้ทุกๆ คนภูมิใจ... (ใครๆ เค้าก็เรียนโทกัน)
อยากเรียนภาคอินเตอร์ (ทั้งๆ ที่ภาษาก็แค่สื่อสารได้)
(( ช่างไม่รู้ตัวเลยว่า หาเรื่องใส่ตัวเองโดยแท้ ))

(ตะเกียกตะกาย) เรียนมาจนสอบ วิชาภาคบังคับผ่านหมดภายใน 2 ปีตามกำหนด
เหลือสุดท้าย ท้ายสุด วิทยานิพนธ์ ที่กลัวมันที่สุด
(( วิชาอื่นๆ ยังทำงานกันเป็นทีม ฉันหาข้อมูล เธอไป present ))
ก็ทำงานที่เราชอบไป
จนถึงปีสุดท้าย ภาคการศึกษา สุดท้าย ที่เค้าจะปลดจากสถานภาพนักศึกษา (เข้าปี 47 ต้องจบก่อน พย.51)
ก็เลยต้องทำมัน...(หมดทาง และหมดเวลาหนีแล้ว)

นอกจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนแล้ว ใครหล่ะจะรู้ว่า..
เวลาที่ผ่านมา... ทุกๆ วิชาที่ผ่านมา
มันทำให้เรารู้เลยว่า ทุกๆ ความเหนื่อยยากทั้งหมดนั้น
มันไม่ใช่ความสุขเลย...

ทุกๆ ชั่วโมงที่นั่งอยู่ในห้องเรียน
มันทำให้หนูรู้สึกตัวเล็กลงๆ จนอยากจะกลายเป็นแค่จุลภาคในอากาศ (อยากมีผ้าคลุมแบบแฮรี่พอตเตอร์ เอาไว้คลุมตอนที่เค้าจะถาม)

กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวิชาๆ หนักหนาเกิน
แต่กลับบ้านมาต้องยิ้มเข้าไว้ กับความคาดหวังของทุกคนที่เรารัก และรักเรา
ให้ตายสิ ถ้าหนูลงเรียนภาคภาษาไทย ชีวิตคงมีความสุขกว่านี้

*****

ส่วนตัวเองแล้ว หนูรับได้ และมีความสุขแล้ว
หากจะมีแค่ Transcript ที่จะแสดงให้เห็นว่า ครั้งหนึ่งเราเคยเรียนปริญญาโท
ภาคอินเตอร์ ได้เกรดเท่านี้ๆ นะ
แล้วมี ดอกจัน *** อยู่ท้าย Transcript ว่ายังไม่ส่งวิทยานิพนธ์

เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะทั้งทำงานประจำ และทำวิทยานิพนธ์
ในเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน
และอีกทั้งยังรู้ตัวดีว่า... ต่อให้เก็บข้อมูลเสร็จ ก็ต้องไปตายคาห้องสอบปากเปล่าขั้นสุดท้าย
กับอาจารย์ที่จะถามเราด้วยสปีดอย่างกับอ่านข่าว CNN แบบ 5 รุม 1
เพราะตอนที่หนูสอบ Proposal ครั้งแรกเมื่อก่อนสิ้นปี 2550  (แค่ 2 ต่อ 1)
หนูก็แทบจะน้ำตาร่วงคาห้องมาแล้ว

****

ที่ผ่านมาตั้ง 2 ปี หลังจากสอบวิชาพื้นฐานพวกนั้นจบหมด...
ครอบครัวไม่เคยรู้เลย ว่าทุกๆ เทอมหนูต้องเสียค่ารักษาสถานภาพ
มาปีละเกือบครึ่งแสนด้วยเงินเดือนกระจิดริดของตัวเอง
จนหนี้ท่วมหัว แบบเงินเดือนไม่ต้องใช้ไปอีกสักปีสองปีถึงจะพ้นภาระ
หากทุกๆ คนจะยอมรับที่หนูอยากจะหยุดเพียงเท่านี้...
โดยไม่โวยวาย และไม่ฟูมฟาย

หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ หากจะหลอกทุกๆ คนรอบตัวว่า
มันจะเสร็จทัน โดยต้องแอบเสียเงินซื้อเวลาต่อสถานภาพ
(เสียเงินเหมือนเข้าปี 1 ใหม่) อีกครึ่งแสน (จะไปหาที่ไหน)
(( คณะนี้เค้าจะเก็บตังเราให้รวยกันไปข้างนึงเลยใช่มั้ย // ที่ฉันเรียนอยู่เมืองไทยรึเปล่านะ ))

ใบปริญญาบัตร 1 ใบ / ถ่ายรูปชุดครุยกับครอบครัว
แลกกันหนี้สินท่วมตัว... และการที่ไม่เคยหายใจอย่างมีความสุข ไม่รู้สึกติดค้างอะไรมาหลายปี
มันจะคุ้มกันไหมนะ....

อย่างที่ท่านเขียนไว้ ว่า
"ชีวิตมนุษย์ที่ดำเนินไป ความหมายของการเป็นอยู่สามารถตั้งให้เกิดความสุขได้ทุก ๆ วัน
เพียงแค่หยุดคิด ยอมรับ หยุดตั้งสติดู มองรอบ ๆ และหาช่องทางเดินไป หากหลอกตนเอง
ตั้งหวังกับความสุขไว้สูงกว่าสิ่งที่ตนเองพึ่งได้ มันก็จะทำให้เหนื่อยมากและว่างเปล่ามาก"

หนูอยากให้ทุกๆ คนที่หนูรักมีความสุข...
แต่ความสุขและเป้าหมายของชีวิตหนู
มันต่าง และ ห่าง จากเป้าหมายเดิมมาไกลแล้ว

เย็นนี้พ่อแม่ก็เลี้ยงวันเกิดย้อนหลังให้ ก็คงถามแต่เรื่องวิทยานิพนธ์เหมือนเดิม เดี๋ยวนี้ไม่อยากรับโทรศัพท์แม่เลย ไม่อยากหลอกทั้งวันเอง และคนอื่นอีกแล้ว อยากจะหยุดเพียงแค่นี้ แต่ใครๆ ก็จะคิดอยู่ว่า เหลืออีกแค่20-30 เปอร์เซ็นต์ ทำไมไม่ทำให้เสร็จนะ

จึงเรียนขอคำปรึกษาจากท่าน asinatantra ที่หนูเคารพรักด้วยค่ะ หนูควรจะทำอย่างไรดี ไม่ให้ผิดต่อตนเอง และต่อผู้อื่นคะ

ในส่วนตัวผมนะ ผมไม่อยากตัดสินอะไรให้บุคคลอื่นนอกจากคนในครอบครัวเลย เพราะ ไม่รู้รายละเอียดมากพอจะทำได้..แต่ผมพอจะแนะนำหนทางให้ดูได้ ..ผมว่าคนที่เป็น พ่อแม่ สิ่งที่ท่านหวังมากที่สุดคือความสุขของลูก  หากการณ์ใดที่กระทำแล้วทำให้ลูกตนเองมีทุกข์ คนเป็นพ่อแม่ยอมไม่เลือกที่จะทำ(ถ้ารู้)  แต่หากพ่อแม่เลือกที่จะให้ลูกตนเองมีทุกข์เพื่อความพอใจของตนเอง สำหรับผม  พ่อแม่นั้นๆก็คงไม่มีอะไรมากกว่ามนุษย์สองคนที่เราต้องทดแทนบุญคุณ เท่านั้น

ลองปริ๊น สิ่งที่เขียนมาให้ผมอ่านในกระทู้ 451 ให้ท่านอ่านดูสิ  ท่านอาจจะไม่รู้ว่าคุณทุกข์สาหัสแค่ไหนกับสิ่งที่กระทำนี้อยู่ เพราะไม่รู้ท่านจึงตั้งหวังต่อไปโดยนึกว่ามันเป็นความสุขของคุณ

อย่าทุกข์ก่อนเกิด...

อย่างไรการเป็นหนองก็จำเป็นต้องเอาหนองออกเพื่อที่จะรักษาเนื้อไว้ การเก็บหนองไว้จะทำให้หนองลามจนอาจจะต้องตัดเนื้อทิ้งเข้าซักวัน..

การกระทำสิ่งที่ผิดให้ถูก และยอมเข้าชนกับปัญหาเพื่อแก้ไขย่อมต้องอาศัยความกล้าหาญเป็นอย่างมาก และ สติ เพื่อมองทางแก้ปัญหาให้ออก

จงอย่าลืมว่า  ไม่มีใครเอาปืนจ่อหัวเราแล้วขู่ว่าไม่ทำจะฆ่าทิ้งซะ  เรากระทำการทุกอย่างด้วยการติดสินใจของเราทั้งนั้นฉะนั้นเราต้องแก้เอง

ตามเจ้าบ้านสอนผมมาตั้งแต่เด็ก ...เวลาเลือกทางสองทางไม่ถูก เอาทั้งหมดทั้งด้านดีด้านไม่ดีของทั้งสองอย่างขึ้นตราชั่งดู ชั่งว่าระหว่างทั้งสองด้านของปัญหา รับด้านใดได้มากกว่ากัน  จะทำให้เห็นภาพมากขึ้นเรียกว่า " เอาหัวมันมาชั่ง "

มนุษย์มีเรื่องแบบนี้ทุกคน มากน้อยอยู่ลึก ๆ ของทุคนผูกกันไปผูกกันมา ไม่แก้ปมก็ก้อนใหญ่ขึ้นทุกวัน ๆ

ความถูกต้อง ต้องวัดด้วยตนเอง...และจงอย่าลืมว่า แก้ทุกข์กับแก้ปัญหา เป็นคนละเรื่องกัน...

ขอเอาใจช่วย ให้สติในตัวนู๋เองนำทางให้นู๋เกิดสุขให้ได้...

ไม่มีอะไรเกิดความสามารถของเราหรอก หากคิดจะทำมัน...

ความจริงเป็นสิ่งที่เจ็บปวดแต่มันคือความจริง ความจริงมิได้เกิดขึ้นใหม่แต่มันอยู่ ณ.ที่ตรงนั้นอยู่แล้ว

แค่พูดและเอ่ยคำนั้นออกมา

"ขอโทษ  ......... ที่ไม่สามารถทำได้ ขอโทษ ที่คิดการไกล ใหญ่เกินตัว ........ผิดไปแล้ว ยกโทษให้........นะแม่,พ่อ"

ท่องได้เอาไปพูดง่ายกว่าวิทยานิพนธ์อีก ร้องไห้ไปทำไม สอบเอาปริญญาไปทำไม ใครจะประกันว่ามีปริญญา แล้วชีวิตจะมีความสุขได้ ลองคิดดูนะ ไหนๆ ก็ต้องร้องไห้ แล้ว ระหว่างร้องไห้ในห้องสอบกับร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่ อย่างไหนง่ายกว่ากัน หรือ การที่พ่อแม่ดีใจที่ลูกมีปริญญาสี่แสนแปดหมื่นสองพันใบ กับการที่เรามีชีวิตอยู่ให้เขารักและรักเขา อย่างไหนน่าดีใจกว่ากัน คิดได้แล้วรีบทำละกัน

โหหหห...แดง แปร๊ดด เลยยย อะครับ..

จริงตามท่านเจ้าบ้านสอน คำว่า ขอโทษ มนุษย์พูดไม่ค่อยเป็นกัน เจ้าบ้านสอนผมแต่เด็กให้

หัด ขอโทษ.. ใครชนะใครแพ้ มันอยู่ที่ชนะหรือแพ้จากอะไร เอาอะไรวัด?

และเจ้าบ้านก็สอนผมอีกว่า

" เอาหัวไว้บนบ่าอย่าเอาหน้าตาไว้บนบ่า "

มนุษย์โดยส่วนมากเลือกเอาหน้าตาไว้ สุดท้ายตายเพราะไม่มีหัว หน้าตา ชื่อเสียง หรืออื่นก็เป็นแค่เพียง ลักษณ์ อย่างหนึ่งที่มนุษย์เอาออกไม่ได้ หลุดพ้นไม่ได้...

นี้ท่านเจ้าบ้านสอนอ่านง่าย ๆ ทำยากหรือไม่.. ไม่รู้

The meaning of living ..part 2

เมื่อมาถึงขั้นตอน ที่ คนๆ หนึ่งรู้สึกถึงความว่างเปล่า และ ปัญหาที่เผิอญอยู่ หวาดกลัว และ ทุกข์ใจ ...ทางแก้ ที่ทำได้ คือ การหาสติให้ตนเอง ยอมรับและ ใช้สติในการหาปัญญาแก้ปัญหาด้วยใจที่ไม่โกหกตนเอง """ เริ่มมองรอบตัวและเอาของในกระเป๋าตนเองออกมาพิจารณาดู ของในกระเป๋าคือ ชีวิตเรามีอะไรบ้างในการดำรงค์อยู่วันต่อวัน เพื่อ ทำให้เวลารักษาสถานะการณ์ให้ตัวเราด้วย พิจารณาว่า เงินยังพอมีกินอาหารได้ครบทุกวันไม๊ มีที่อยู่ให้พักไม๊ มีเสื้อผ้าใส่ได้ทุกวันไม๊ ร่างกายอยู่ครบไม๊ ..นอกจากนั้น ตัดทิ้งไปก่อน มนุษย์ชอบเอาปัจจัยอื่น ๆ มาทำให้ทุกข์โดยไม่จำเป็นสักนิด 

ตัวอย่างเช่น ถึงจะเป็นหนี้เค้า เอาหละ เป็นหนี้แปลว่าคุณเอาของเค้ามาจริงถูกมั้ย ลายเซ็นของการกู้เราเซ็นมันเองโดยไม่มีใครเอาอะไรมาบังคับเรา อย่างไรก็ควรคืน แต่ถ้าไม่มีจะคืน คืนเท่าที่พอจะทำได้โดยไม่กระทบอะไรก็ได้นิ ทีนี้คนเราจะชอบทุกข์ใจกับการเป็นหนี้เพราะโดนทวง ลองตรองดูซักนิดว่ามันก็แค่คำพูด พูด ๆ ๆๆ แล้วก็พูด มันมีอะไรมากกว่านั้น จะว่าเค้าเอาแส้มาไล่เฆี่ยนตีเราหรือตามหั่นแขนหั่นขาเราก็ไปอย่าง หากเราไม่ได้คิดจะเบี้ยวหนี้แต่ค่อย ๆ คืน ตามสภาพเรา ใครจะทำอะไรได้นอกจากพูดให้ทุกข์ใจ แต่หากเบี้ยวไปเลยนี่มันก็คือการโกงแบบเห็นๆ อันนี้กลายเป็นตั้งใจทำให้เกิดปัญหาใหม่ จะ50 หรือ 100 บาท คืนเค้าไปทุก ๆ รอบก็ถือว่าไม่ตั้งใจโกงแต่ยังคืนไม่ได้ใช่มั้ย ..โดนเค้าตามทวงมักจะเป็นสิ่งที่มนุษย์กลัว กลัวกับการที่คนอื่นจะรู้ว่าเป็นหนี้ กลัวที่จะโดนคนทวงพูดจาไม่ดีใส่  แต่ในการณ์นี้หากไม่ยอมรับกับสิ่งที่ตนเองเป็น ก็จะแก้ไม่ตกซักเรื่อง บางคนมีตังค์กินกาแฟแก้วละเก้าสิบห้าได้ แต่หนี้ไม่คืนแต่ดันทุกข์กับการโดนทวงอันนี้มันเป็นเรื่องไม่จบ   ผมรู้จักคนที่กินการแฟแก้วละสองร้อยห้าสิบบวกอีก 7% และ 10% ได้ และ ไม่คืนหนี้แต่ไม่ทุกข์กับการโดนทวงหนี้ สุดท้ายคนๆ นี้ตาย หนี้ก้อนมหึมาจบตามชีวิต ใครจะทำไรได้ สุขทั้งอยู่และตายไป ได้กำไรเห็น ๆ ..

จากตัวอย่าง ว่าหนี้ แล้วทำไม? ไม่ได้ยุส่งเสิรมให้เป็นหนี้ แค่จะชี้ว่า หากรักจะเป็นหนี้ก็อย่าไปทุกข์กับมันหากทุกข์กับการเป็นหนี้ก็อย่าเป็นหนี้และอธิบายกับตนเองให้พอใจกับสิ่งที่ตนเองเป็น  เอาหละมาถึงว่าหากอยู่ขั้นตอนแก้ปัญหาทีนี้มองและวางแผน บอกตนเองว่า เราจะเปลี่ยนตนเอง และค่อย ๆ ทำ  ตราบใดที่ยังมีเงินซื้ออาหารและน้ำเข้าร่างกาย มีอากาศหายใจ  ขยับร่างกายได้ไม่เจ็บป่วยอะไรมากมายตามประสาพึงมี  มีอะไรที่ต้องคิดมากให้ทุกข์ใจอีก นอกนั้นเป็นตัวเราเองทำให้ตนเองทุกข์ใจเองแล้ว  ถูกต้องว่ามนุษย์พึงอยากได้โน้นได้นี้ แต่หากทำความเข้าใจกับตนเองถึงสถาณะการณ์ได้ รับรองว่าแค่กินหมูปิ้งหนึ่งไม้ กับ ข้าวเหนียวห้าถุงเพื่อให้อิ่มท้อง ก็ ก่อสุขได้...สุขที่ได้เปิดประตูเข้าใจตนเอง และเริ่มเดินใหม่ สุขที่เข้าใจ

แต่หากเลือกเดินเพื่อหนีปัญหาต่อไป ผูกก้อนปมทุกข์ใจให้ใหญ่ขึ้นตามความขลาดของตนเองต่อตนเอง หรือ ความขี้เกียจของตนเองต่อตนเอง

ความหมายของการดำรงค์อยู่ จะว่างเปล่ากับมาหาเป็นรอบ ๆ และมนุษย์ที่โดนส่วนรวมอยากจะอยู่เป็นมนุษย์จนไม่มีวันตาย คิดดูสิว่ามันจะวนมากี่รอบกัน?

อย่างผม การตั้งความหมายให้กับชีวิต ว่า ทุก ๆ วันเมื่อแดดลาจากวันนั้นๆ ไปผมจะได้เจอเพื่อน ๆ มากหน้าหลายตา สนทนาตามประสา และ ได้เห็นต้นไม้ที่เคลื่อนไหวในสายลมยามค่ำคืน สูดกลิ่นต้นไม้และพื้นดิน... ที่เหลือ นอกจากนั้นก็จะเป็นแค่หนทางผ่าน ของการเดินไปสู่ความสุขทุก ๆ วันไม่มีที่สิ้นสุขของผม นั้นหมายถึงว่าผมมี ความหมายของการดำรงค์อยู่ที่ง่ายๆ แบบนี้ แต่มีทุกวัน...

อ่านเจอบทความดี ๆ ก็ขอเอามาฝากเพื่อน ๆ อ่านทั้งนี้ขออนุญาตหนังสือแพรวเจ้าของหนังสือดีๆ และคุณ อั๋นภูวนาท คุนผลิน เจ้าของบทความที่ผมติดตามอ่านเสมอมา..ผมก็ถือว่าอนุญาตให้ผมเอาข้อความดี ๆ มาให้เพื่อน ๆ ได้อ่านเตือนใจนะ ครับ

ขออนุญาต น่าาาาา

" ได้ยินคนเดี๋ยวนี้ชอบบ่นกันว่า ความสุขหายาก ผมว่าเพราะเราไปสร้างข้อแม้ให้กับชีวิตมากเกินไป ผมชอบมาดอนน่า เมื่อก่อนแค่ได้ดูวีดีโอคอนเสิร์ตเธอก็สุขสุดยอดแล้ว แต่เดี๋ยวนี้ค้องดัดจริตบินไปเกาะขอบเวทีดูหนังหน้าเธอถึงที่ถึงจะสุขใจ ถ้าไม่ได้ไปก็หงุดหงิดเสียใจ ยิ่งเปิดดูดีวีดียิ่งโมโหที่พลาดซ้ำเข้าไปอีก กับคนพิเศษก็เหมือนกัน เมื่อก่อนวันหนึ่งคุยกันได้ครั้งสองครั้งตอนก่อนนอน เดี๋ยวนี้มีมือถือ ฮัลโหลได้ทุกเวลา แต่แค่รับสายช้าก็โกธรกันได้แล้ว ผมเคยใส่เสื้อผ้าอะไรก็ได้ง่าย ๆ แต่เดี๋ยวนี้ต้องมี เควิน ไคลน์, ซ่าร่า , อาร์มานี เต็มตู้  แต่ตัวที่หยิบมาใส่บ่อยที่สุดกลับยังคงเป็นเสื้อสิ้นคิดสุดแสนธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ แต่สบายใจที่ได้ใส่แบบที่ไม่มีตัวไหนเหมือนอย่างเก่า

นักบวชที่ชื่อติช นัท ฮันท์ เขียนประโยคมหัศจรรย์หนึ่งไว้ในหนังสือ "ขอบคุณสรรสิ่ง" ว่า  "ปาฎิหาริย์ไม่ใช่การเดินบนน้ำหรือบินอยู่บนอากาศ แต่ปาฎิหาริย์คือการเดินอยู่บนแผ่นดินและมีความสุขในทุกย่างก้าว" เพราะชีวิตส่วนใหญ่ของเราเต็มไปด้วยเรื่องธรรมดา  จนมองไม่เห็นค่าของมัน แต่หากวันหนึ่ง " ความธรรมดา" นี้หายไป เช่น อยู่ดี ๆ รถเสีย พบว่าเมียมีชู้ รู้ว่าลูกติดเอดส์ หรือแม้แต่ถูกนายจ้างเฉดหัวออกจากงานที่คุณบ่นอยู่ทุกวันว่าเกลียดมัน หากเวลาแบบนี้เกิดขึ้น เราคงจะมานั่งเสียดายและคิดถึง "ความธรรมดา" ที่เคยมีจนแทบขาดใจ "

กิจกรรมของผมกับสมุนหมูช่วงวันหยุดสงกรานต์นี้คือ รออาหารมาส่งคร๊าบบบบบบ

หิว อะ แต่ไม่มีปัญญาทำไรกินนอกจากเอานิ้วจิ้มปุ่ม 1344 ขอผัดผักคะน้าปลาเค็ม ข้าวสวย และปีกไก่ทอด มาแบ่งกันตามประสาเจ้านายและสมุน ดูตามรูปจะเห็นว่า สมุนหมูตั้งหน้าตั้งตารอเป็นแบบเอาเป็นเอาตาย ...

มาแล้วค่ะ

เวลาแห่งการอึดอัด+คิดมาก ได้บรรเทาเบาบางลงไปบ้างแล้ว
น่าอัศจรรย์มาก เมื่อได้เขียนออกมา แล้วท่าน asinatantra และท่านเจ้าบ้าน
ครูบาอาจารย์ที่หนูเคารพรักได้มาตอบ
ก็เหมือนปัญหามันได้เบาลงไปมาก เหมือนท่านๆ ได้หยิบออกจากใจไปส่วนหนึ่ง

และก็ได้มีการช่วยเหลือจากหลายๆ ทางเข้ามา...
ทั้งคนช่วยเก็บข้อมูล กับคนที่ช่วยประมวลผล (แม้ตาคนนี้จะต้องจ้างก็เถอะนะ)

++Part1 วันสารภาพ(บาป)++

เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมา...หลังจากที่ได้ร่วมขบวนพรมน้ำมนต์
หนูได้กลับบ้าน(นอก)ไป พร้อมกับแม่ เพื่อไปเยี่ยมป้าที่เป็นคนส่งเสียค่าเทอม
และเลี้ยงดูหนูมาตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้น ในเมื่อ...
1. คนสองคนนี้อยู่พร้อมกันแล้ว (ไม่ต้องเล่าหลายรอบ)
และ
2. วันสงกรานต์ คือ วันเปลี่ยนผ่าน(ไปสู่สิ่งที่ดีขึ้น)

จึงได้ไปเล่าถึงความยากลำบากแบบธรรมดา และไม่ธรรมดาของเรื่องเรียนของหนู
ทั้งที่ผ่านมา และที่กำลังจะต้องเจอ (ถึงจะเล่าไม่ครบ100%ก็เถอะ)

คนอื่นเค้ามีสิทธิ์สอบซ่อมกันได้ตั้ง 2-3 ครั้ง
แต่วันสอบวันแรกของหนู ดันเป็นวันสุดท้ายของเทอม
(ช่างได้สิทธิพิเศษกว่าคนอื่นเค้าเสียจริง)
ห้ามพลาด และห้ามพลาด ถ้าพลาดต้องการต่อเวลาอีกสักสองสามวัน
เท่ากับครึ่งแสนเท่านั้นเอง (แว๊กกกกกกกก)

บอกแม่กับป้าแล้วว่า...
เมื่อวันนั้นมาถึง เรามีสิทธิ์เลือก 2 ทาง

1. เราใช้สิทธิ์ ในการหยุดเพียงเท่านั้น
2. หรือ ลงไปอีกครึ่งแสน เมื่อเอากระดาษใบนั้น (ที่ทุกคนอยากได้) มาให้ได้

ในวันนั้นไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่จะตามมาหากทำไม่ได้ตามเวลาที่บีบๆ ชีวิตอยู่นี้
หนูบอกว่า "หนูจะทำให้ดีที่สุดนะ"
"ไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง หนูทำสุดความสามารถแล้ว"

ทั้งสองคนก็บอกแต่ว่า "ให้ตั้งใจ ให้ดีที่สุดก็แล้วกัน" (แต่หน้าตาท่านทั้งสองก็เครียดไม่ธรรมดา)

ตอนนี้ทั้งๆ ที่ปัญหามันก็ยังดำเนินไป เพราะครอบครัวเราเลือกที่จะให้ทำมันต่อไป
ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง

แต่มันโล่งขึ้นแหะ... ^___^

***
++ Part2 วงกลมที่หมุนซ้ำๆ ++
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า น้องชายคนเดียวของหนู
(ที่หนูทั้งพยายามบังคับ ขู่เข็ญ ไปจนถึงจ้างให้เค้ามาที่เทวาลัยนี่เท่าไหร่ก็ยังไม่ยอมมา)
เค้าจะตัดสินใจอะไรคล้ายๆ กับหนู (แต่มันดันชิงบอกก่อนอ่ะ)

เรียนโท สถาปัตย์ มธ. เหลือแต่ทำวิทยานิพนธ์อย่างเดียว
แต่เค้าบอกแม่ว่า ไม่อยากทำแล้ว ทำงานดีกว่า วัดกันที่งานไม่ใช่ที่ปริญญา
(แว๊ก.........ทำไมมันตัดหน้าฉันอยากนี้)
แม่ก็เลย ย้ายต่อมเครียดจากหนู มาอยู่ที่น้องชายแทน
เพราะแม่ไม่ยอม...ไม่ย๊อม...ไม่ยอม ให้เป็นอย่างนั้นเด็ดขาด
หนูก็บอกให้แม่ทำใจ ให้เค้าเลือกชีวิตของเค้าเอง
แม่ก็ยังไม่ยอม....

เฮ้อ....ชีวิต มันหมุนไป...ซ้ำๆ ให้เจ็บ...ให้เติบโต

++Part3 ชื่อใหม่++
ฮิ้ว ๆ ๆ ๆ หนูได้ชื่อแล้วค่ะ
ปัทมะธีรนายะตันตระ แปลว่า ผู้สะสมความรู้
ชอบ ๆ ๆ ๆ ชื่อ นี้ คุรุ เป็นผู้ตั้งให้เราใช่มั้ยคะ
^___^

(( เปลี่ยนนิคเนมได้แร้วเรา วี๊ด...วิ้ว ))

สมัยเมื่อผมอายุ สิบกว่าๆ เริ่มเรียนศาสตร์ปัชญาตันตระ ..ผมเรียนทั้งน้ำตา และ น้ำตา เข้าเรียนทีพกทิชชูเป็นกล่อง ...ร้องไห้ และก็ร้องไห้ และก็ ร้องไห้ สู้กับความจริงที่แสนเจ็บปวดที่ต้องรู้ความเป็นจริงของการเป็นมนุษย์ที่ลอกตนเองอยู่...

ทั้งน้ำตา น้ำมูก ที่อาบหน้า..ผมก็ได้แต่พูดตอบคุรุคำว่า

" ผมจะพยายาม "

ผมทำไม่ได้ ผมคิดไม่ได้ ผมกลัว ผมขี้ขลาด ผมขี้เกียจ ที่ต้องแก้ไขชีวิตที่พูกกันเป็นก้อนของผม เมื่อมองจากมุมมองของตันตระแล้ว มันชั่งมีเรื่องมากมายที่ต้องแก้ไข เพื่อเดินไปให้ถึงคำว่า " ความสุขถาวร " ตามที่คุรุสอน

แต่ท่านคุรุที่เมตตา ก็ไม่เคยกล่าวว่าหรือหมดกำลังใจกับผม ท่านว่าเพราะผมกล่าวคำว่า " ผมจะพยายาม ผมจะพยายาม เท่านั้นก็น่าพอใจแล้ว "

เราเหล่าผู้สอนและชี้แนะ ชี้ทางให้เห็นความสุข อ่านแล้วก็ได้ชื่นใจว่า นู๋พยายาม..จริงไม๊

Screaming""

เมื่อเช้าผมไปตามนัดตรวจจมูกจอมทรยศที่ชอบทำตัวเป็นผู้ดีแพ้โน้น แพ้นี้ ตรงข้ามกับความแข็งแรงบึกบึนของร่างกายผม..พบคุณหมอสุดสวย แหกจมูกเสร็จก็มานั่งรอจ่างยตังค์ และรับยาอยู่ตรงห้องคุณแคชเชียร์ยิ้มสุดหวานตามปกติ แต่วันนี้กลับได้ยินเสียงสุดโหยห้วนนาๆ ชนิดดังมาจากด้านขวามือ ผมก็หันไปดูตามเสียกรีดร้อง อ่านป้ายก็เห็นว่าเป็น ห้องฉีดยาเด็ก ...อ๋อที่แท้นี้เอง นั่งหลับตานึกภาพตามเสียงที่ได้ยินก็พาลนึกไปถึง หนังฝรั่งสยองขวัญ พวกฉับ สับ หวีด กระฉาก โน้นนี้ที่ดูออกจากบ่อย ๆ

เด็ก ๆ ที่มาห้องนี้มีอันต้องแหกปาก คงต้องเน้นว่าแหกปาก ร้องดังออกมาเป็นแปดคูณสองเป็นสิบหกหลอดเลยครับ ฟังไปก็ขำไปในความทุกข์ของคนอื่นที่มันฟังแล้วอดตลกไม่ได้จริงๆ  มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาหน้าหงิกประมาณชามคว่ำเลย ปากหนุ่มน้อยก็พูดว่า ไม่ ไม่ ไม่ โดยมีคุณแม่เดินตามออกมายิ่งคุณแม่เดินตาม คุณหนุ่มก็เดินหนีเร็วขึ้นพลางก็พูดว่า ไม่ ไม่ ไม่ คุณแม่ก็ทำไงหละ เดินไม่ทัน ก็ได้แต่บอกว่าน้องยังทำได้เลย ฮ๊๋ ฮ๊๋ ที่แท้เสียงโหยหวนอันก่อนก็คือคุณน้องสาวของหนุ่มเอง โถ้ โถ คุณแม่ก็นะเสียงคุณน้องสาวมันแย่ขนาดหนังสยองขวัญยังแพ้ แล้วกำลังใจคุณพี่ชายจะไปเหลือเหรอ ... ระหว่างนึกขำอยู่กับเสียงก็นึกไปถึงเมื่อหลายปีก่อนที่ผมพาวศินะตันตระไปฉีดยาวัคชีนชุดสุดท้าย ตอนไปวศินะตันตระโตเป็นวัยสะรุ่นแล้ว ขำดีเข้าไปในห้องเด็ก ที่ตัวกระเปี๊ยก ดิ้นกัน แพล๊ด แพล๊ด แแถมซีนที่วศินะตันตระขึ้นตราชั่งเด็กอีก ขำกลิ้ง เพราะมาตรวัดแทบกระเด็งเพราะพิกัดอ้วนดำในขณะนั้น ..พอถึงตอนเข้าห้องพบคุณหมอ ก็กล่าวสวัสดีครับทักทายปกติ

คุณหมอ ; มีสามวัคซีนที่ต้องฉีดนะครับ คงจะนัดสามอาทิตย์ติดๆ กันครับ

ผม (ด้วยความขี้เกียจ)ผมก็ตอบกลับไปว่า ; เออ ขอเป็นวัคซีนรวมเข็มเดียวเลยได้ไม๊อะครับ

คุณหมอมองหน้าแล้วอมยิ้มตอบกลับมาว่า ; เออของคนไม่มีวัคซีนรวมครับ

ผมก็ยิ้มตอบแต่ก็ยังนึกตามไม่ทันพะยักหน้างึกๆ ตามใจคุณหมอไป สามอาทิตย์ก็สามอาทิตย์

พอออกมาจากห้องคุณหมอพร้อมเข็มแรกที่ทะลุเนื้ออันอวบอั๋นของวศินะตันตระไปแล้ว วศินะตันตระก็บอกผมว่า นี้อ้ายวัคซีนรวมที่ผมถามจะให้ฉีดนะ มานของหมาไม่ใช่เหรอ!!!!

แหะ แหะ จริงแฮะถึงบางอ้อกับการอมยิ้มของคุณหมอ ...แหะ แหะ ลืมไปหน่อยอะคร๊าบบบ ฉีดหมาซะจนชิน

ไปเจอรูปน่ารัก ฮา ๆ มา รูปทำให้นึกถึงเพื่อน ๆ ส่วนจะเป็นครไหนลองนึกตามดูว่าที่ผมคิดเหมือนไม๊ ขอเริ่มจากคนใกล้ตัว

รูปนี้เหมือน ปุ๊กปิ่น ที่เหมือนลูกจะดูแลแม่ซะงั้น คริคริ

รูปนี้เหมือน ปู่นิด ปู่นิน เวลาทะเลาะกันเอง คริคริ

รูปนี้ทำให้นึกถึงเจ้าเด็กลิง ที่พยายามคว้าปรัชญาอยู่  คริคริ

รูปนี้ทำให้นึกถึงตัวเองกับวศินระพี แต่! ตัวโตนะวศินระพี นะ ทำกับผมแบบนี้แหละ กึ่ง ๆ กอด กึ่ง ๆ หาเหา คริคริ

ไม่มีรูปผมบ้างหรือคับ   แบบอยากดัง  ฮิฮิ

ชอบจังรูปน่ารัก

ลองดูอยากลองแต่ง       อีกครา

จึงแต่งโคลงส่งมา         อวดด้วย

มิคิดเทียบครูนา            รีบบอก

(อา)รมณ์ดีจึงเรียงร้อย   คำถ้อย ชวนคุย

อันหนึ่งภาพแทนถ้อย     ร้อยพัน

อดคิดถึงคนคุ้นกัน          มิได้

จึงจับปากกาพลัน            เขียนร่าง คำโคลง

ถึงปู่ทั้งคู่ไซร้                  แต่งไว้ แทนคุณ

สองกระสาบินสูง           สู่ฟ้า

ดึกดื่นยังบินมา               สั่งสอน

ให้ได้รับปรัชญา             แตกต่าง

ล้ำลึกแลซับซ้อน              แต่ใกล้ ตัวเอย

เราต่าง ต่างที่มา             ทั่วทิศ

มีเหตุให้เป็นศิษย์             เจ้าบ้าน

วนตายเกิดถูกผิด              ร้อยชาติ ผ่านมา

เพียงเพื่อพบท่านแล้ว        คุ้มค่า เกินถ้อยร้อยเรียง

ตกลงเป็น นกกระสา หรือ นกกระเรียน

ตอบคุณ ม.อ.น้อย

ตอนแรกก็คิดว่าเป็นนกกระเรียนเหมือนกัน เขียนเป็นนกกระเรียนไปแล้ว แล้วถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

เค้าบอกว่า นกกระเรียนขาวและเทาจะหัวสีแดง

ส่วนในรูปเป็นไปได้ว่า เป็นนกกระสาหรือนกกระยาง

แต่นกกระยางลงในโคลงแล้วไม่เพราะเท่าไหร่ ก็เลยเป็นนกกระสาดีกว่า

^___^

เอาหละตามที่อยากได้

รูปนี้เห็นว่าให้อารมณ์ เจ้าหมาดำตาบอด  โดนตืบ(ซึ่งใครไม่โดนไม่รู้หรอก ว่ามันเป็นไง ) 5555555555

รูปนี้ด้วย เห็นปุ๊บก็นึก เจ้าหมาดำตาบอด แต่อธิบายไม่ได้ว่าทำไม คงเพราะ ถูกกระทำมาหลายอย่าง ชอบไม่ชอบ เหมาะไม่เหมาะ ก็ต้องทำอยู่ดี 5555555555

มีรูปเป็นของตนเองแล้วดีใจ ขอบคุณมากคับ

แต่ว่ารูปนั้นมันเหมือนโดนใจมากคับ  โฮง โฮง

ช่วงหลายวันนี้ฝนตกหนักเหมือนฟ้าแตก ฝนตกหนักๆ ที่ไรก็รู้สึกอึดอัดกับอาการกลัวน้ำรั่วของตัวเองด้วยเจอกับมันมาหลายปี 

เปรี๊ยง ๆๆ เสียงฟ้าร้องกลับแสงแฟล๊ตของเทวาดา แว๊บ ๆ ทั่วฟ้า มาซักพัก ผมซึ่งนอนดูหนัง Absolute zero อยู่บนเตียงซึ่งเนื้อหาหนังทำให้นึกถึงวันธรรมชาติลงโทษได้ดีเชียว เปรี๊ยงๆๆๆ เตือนขึ้นอีกครั้ง ! ท่าจะไม่ดีผมคิดกับตัวเองเพื่อขจัดความขี้เกียจเพื่อลงไปปิดห้องสมุนเผื่อฝนสาด ตุบ ตับ ตุบ เดินลงบรรไดไปถึงห้องหมู ตายละ ลมเย็นๆ มาถึงแล้วซึ่งหมายถึงฝนกำลังจะลงมาแล้ว ผมก็รีบเอาไม้กั้นมาปิดห้องหมูเอาผ้าบังไว้กันฝนสาด เปลี่ยนน้ำในชาม เปลี่ยนพัดลม หยิกแก้มดึงหูหมูเล่นนิดหน่อย สุดท้ายไม่ทัน ซ่าๆๆๆๆๆๆ ฝนลงแบบฟ้าแตกจนได้ สุดท้ายผมก็ติดอยู่ในห้องสมุนหมู เปรี๊ยง ๆ ๆๆๆ ซ่าาาาาา เปรี๊ยงๆ   ฝนตกแบบฟ้าแตกอีกแล้ว  เป็นอันเจ้านายหนึ่งกับสมุนสองนั่งมองหน้ากันไปมาในห้องขนาด 5 ตารางเมตร แต่ก็มองโลกในแง่ดีว่านั่งดูฝนชมอึ่งอ่างไปซะ  นั่งกันไปมาผ่านไปซักยี่สิบนาที ดึงหู เล่นหางหมูจนชักเบื่อฝนก็เริ่มซาเม็ดลงหน่อย เปิดผ้ากันฝนแอบดูอึ่งอ่างตัวน้อยยืนตากฝนอยู่ มองไปมองมา ซักพักหนึ่งเห็นคางคกตัวน้อยกระโดด ตุบตุบ มาทางที่อึ่งอ่างน้อยประจำการอยู่ผมก็เห็นว่าเจ้าอึ่งอ่างเริ่มทำตัวพองเหมือนในนิทานพื้นบ้านที่ได้ยินมาแต่เด็ก แล้วอึ่งอ่างน้่อยก็พยายามเริ่มปีนขึ้นกำแพงบ้าน แต่ ฮ่ะะ ฮิ ฮิ  ผมพึ่งลงทุนควักกระเป๋าซื้อสีเคลือบตามที่เค้าโฆษณาในโทรทัศน์มาทาบ้านไปเองไหนๆ ลองดูดิว่าได้ผลไม๊ตามโฆษณาว่า สีทำความสะอาดตัวเองได้ ฮี่ๆๆๆ เห็นผลว่าอึ่งอ่างปีนไม่ได้เพราะลื่นจริงๆ แฮะ แหมมมถือว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าแพงหน่อยแต่ก็ไม่ค่อยมีอะไรเกาะได้ให้สกปรก  พิจารณาต่อไปว่าอึ่งอ่างกับคางคกขนาดเท่าๆ กัน อึ่งอ่างกลัวคางคกแหะ เพราะเห็นว่าอึ่งอ่างน้อยพยายามทำตัวผองและคลานหนีในขณะเดียวกัน  ซักพักอึ่งอ่างน้อยคลานหนีพ้นมุมสายตาผมไปโดยมีเจ้าคากคกกระโดดตามไปติดๆ  ซึ่งผมก็จินตนาการไปว่าคงไปตบตีกันต่อหรือไม่อึ่งอ่างคงโดนคางคกกิน????

พอฝนซาผมก็คลานนน เอ้ย!! ไม่ใช่ผมเดินมาเทวาลัยตามนัดที่มีกับเจ้าบ้าน ดึบ ดึบ ผมเดินเจอเจ้าบ้านปุ๊บผมก็ถามปั๊บถึงเหตุการณ์อึ่งน้อยกับคางคกน้อย ทำไมอึ่งอ่างกลัวคางคก? และ คางคกกินอึ่งอ่างไม๊? เจ้าบ้านทำหน้าเอือมนิดหน่อยในการชั่งถามของผม แต่ผมก็ได้คำตอบกลับมาว่า อึ่งอ่างมันมีอะไรจะไปสู่คนอื่นนอกจากทำตัวผอง คางคกมีพิษแถมเอาหัวโคกอีก คางคกก็พิษสงกว่าอึ่งอ่างอยู่แล้ว แล้วคางคกมันกินแมลงไม่ได้กินสัตว์ใหญ่เป็นอาหาร  อ้ออออออออ ถึงบางอ้ออีกรอบ...แหะ แหะ

ก็มานึกว่า การเรียนรู้มันมีอยู่รอบ ๆ ตัวจริง ๆ มีอะไรที่ผมไม่รู้อีกมาก เพียงแต่ไม่มีเวลา หรือ ไม่ได้มองเห็นมันแต่ก็อีกนะ จะรู้ไปเยอะแยะทำไมหละสุดท้ายก็ตายอยู่ดีตาม 4 Kings บอก  สู้รู้ตนเองว่าอะไรคือเราทุกข์สุขเป็นไงเอาตัวเองให้รอดหาความสุขได้โดยไม่เดือดร้อนคนอื่น พอ...

แต่วันนี้ก็รู้มาอีกนิดว่า

1. อึ่งอ่างมันคลานมากกว่ากระโดด ส่วนคางคกเคลื่อนที่โดยการกระโดดไม่ใช่คลาน

2. อึ่งอ่างกับคางคกขนาดเท่า ๆ กัน  คางคกชนะ

3. สีเชฟลอนดีจริงๆ ด้วย

4. เห็นฟ้าเล๊บฟ้าร้อง จงอย่าอู่ ไม่งั้นจะติดฝนอีก

จบการพล่ามมมมม

ชักหิวแหะ ...กินอารายดีฟ่าาาา

ตามสถาณะการ์ณข้าวแพง วันนี้ช่วยโลกกินก๋วยเตี๋ยวดีฟ่า  แต่อะ ก๋วยเตี๋ยวเส้นมันทำจากอะไรฟ่ะ แป้งหรือข้าว???  นี้ถ้าผมถามเจ้าบ้านอีกผมจะโดนตืบไม๊นะ  เล่าถึงของกินที่ตัวเองไม่มีปัญญาทำกิน ผมพล่ามให้เจ้าบ้านฟังเรื่อง หมูสเต็กที่มีหนุ่มญ่ายยยเคยทอดให้กินเมื่อนามมาแล้ว อาหย่อยมากกกก อยากกินอีก  เจ้าบ้านก็ทนเอือมระอาไม่ได้อุตาสาห์ซื้อหมูชิ้นโปรดมาทำให้กิน อร่อยยยยมาก กกกกก

แต่วันที่กินก็ลืม ขอบใจ เจ้าหมาอ้วนขนแดงซึ่งเป็นผู้ยืนทอดหมูให้ซึ่งเจ้าบ้านบอกว่าใช้เวลาเป็นชั่วโมง ผมก็อึ้ง โอ้ววววพระเจ้าจอร์จมันทำยากทำเย็นขนาดนี้เลยเหรอ  กรอบนอกนุ่มในอร่อยมากจริงๆ ครับ  ...มาขอบใจลูกหมาอ้วนขนแดง น่าาาาาา 

นึกๆ ไปก็นึกอิจฉาเจ้าลูกหมาดำตาบอดจริงๆ มีภรรยาทำอาหารก็เก่ง ทำทุกอย่างก็เป็นนิสัยก็ดี๊ ดี ..... แหมมมม ผม

อยากมีบ้างซักคนจังเย้ยยยยยยย น่าาาาาา

เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะ ชื่ออะไรนะ ลูกหมาตากรม  หรือลูกหมาตากลม(เน้นว่า กลม ) 5555555

เหย่เล่นจ๊ะ แหย่เล่น ...

บางหนทางบางคราว มันก็ยาวนานกว่าจะสำเร็จ  แต่พอมันได้มาซึ่ง ความถูกต้อง สุขสงบ และจุดหมายของการเป็นอยู่  ลูกหมาทั้งสองจะพบว่ามันคุ้มค่าเหลือเกิน เพราะความที่ยังเด็ก หนุ่มสาว  ยังมีอะไรๆ ที่คงไม่เข้าใจอีกมา พวกแก่ๆ แบบเจ้าบ้านและผม(ซึ่งแก่น้อยกว่า) ก็ทำได้แค่ชี้ทางให้เดิน ถึงรู้ว่าบางทีเด็กน้อยต้องทุกข์ใจบ้างกับทางเดินที่อาจจะไม่เหมือนคนอื่น  แต่บั้นปลายของทางเดินคืออะไร คนที่รู้ตอนจบก็คงไม่บอกให้ฟังอยู่ดี เพราะการรู้ก็ย่อมต้องแลกกับบางอย่างไป ซึ่งบางทีมันก็ไม่จำเป็นที่ต้องเสียไป

งง ละสิ เขียนให้มันเข้าใจยาก ๆ เข้าไว้ สนุกดี

คนเราไม่สามารถกินไก่ได้ทีละสิบตัว ขับรถพร้อมกันทีละห้าคัน อยู่บ้านทีละหกหลัง  ถึงแม้จะรวยจนสามารถซื้อไก่กินได้ทีละสิบตัวมนุษย์ก็กินเข้าไปไม่หมด  และอะไรคือประเด็นทั้งหมดจริงไม๊

คงจะแจงได้ว่า  ถูกใจกับถูกต้อง  มันประทะกันเสมอๆ  แต่เมื่อวันที่ร่างกายสังขารเหนื่อยล้ามาถึง ความสุขสงบและประสบการ์ณทางด้านจิตใจที่ฝึกฝนและสะสมแต่เด็กของลูกหมาทั้งสอง  อาจจะนำพาให้บั้นปลายชีวิตรู้จักเสพในสิ่งที่ สุข ได้อย่างถาวร

วันนี้วันหยุดวันแรงงานแห่งชาติ แต่ผมกลับใช้แรงงานลูกหมาดำตาบอดและลูกหมากลมขนแดงซะ...

ตามรูปด้านบนเป้นสภาพสมุนเบบี๋ซึ่งยังไม่ฟื้นจากยาสลบ เพราะไปผ่าตัดทำตาสองชั้นมา!! จริง ๆ นะ ทำตาสองชั้นจริง ๆ ไม่ได้โม้ ด้วยความช่วยเหลือของลูกหมาทั้งสองที่ตื่นตั้งแต่เช้ามาแบกสมุนหมูซึ่งไปผ่าน่องหมู กับ สมุนเบบี๋ ที่ไปผ่าตาสองชั้น ... รอจนเสร็จและรับกลับมาก็บ่ายสี่แล้ว  เดี๋ยวคงวิ่งเข้าเทวาลัยต่อ

ดูสิ วันแรงงานของทั้งสอง มาโดนผมใช้ให้แบกหามของหนักทั้งวัน มาเขียนขอบใจอีกครั้ง..ขอบใจนะ

เรื่องแรกนั้นกระผมต้องขอขอบคุณท่านเจ้านายที่คอยสั่งสอนมาโดยตลอด ทำให้รู้ว่าการนั่งเป็นอย่างไร การหมอบเป็นอย่างไร ร่วมถึงคำสอนต่างๆที่ท่านๆเมตตาสั่งสอนมาครับ

เรื่องที่สอง กระผมยินดีมากคับที่ได้รับใช้ท่าน แค่แบกสมุนตัวเล็กๆไปหาหมอนั้นเป็นเรื่องง่ายมากคับ ขอท่านโปรดเรียกใช้คับ 

โฮ่ง โฮ่ง

ถูกใจกับถูกต้อง..ที่ประทะกันเสมอ ๆ

5 เดือน 5 เวียนมาอีกครั้งหนึ่ง วันเสียภาษีประจำปีของตันตริกแด่เจ้าของชีวิต

อยากมาเขียนถึงเรื่องถูกใจกับถูกต้องที่ประทะกันเสมอ ๆ และทำให้บางทีการตัดสินใจที่ผิด ๆ เพราะเหตุว่าตามใจตนเองโดยไม่มองถึงความถูกต้อง การเป็นตันตริกนั้นมิได้เรียนเฉพาะ เวท อย่างเดียว จำเป็นต้องเรียน เวช ไปด้วยเพื่อนำเวชไปบริหารเวทที่เรียนมาให้สมบูรณ์แบบ อย่างน้อยเอาเวช(ปัญญา)ไปบริหารชีวิตตนเองให้เกิดสุขที่ถาวรให้ได้มากอย่างถึงที่สุด

สำหรับตันตริกรุ่นเก่า ๆ ผมก็อยากให้นึกถึงคำสอนเก่าๆ เอาไว้ วางซะและหยิบซะ ให้ได้แบบพอดี ความหมายคงไม่ต้องอธิบายกันแล้วเพราะเรียนกันมามากแล้ว แค่อย่าลืมมันไปจากสมองและจิตเรา ผมเชื่อว่าทุกๆ ท่านต้องนำชีวิตมนุษย์ให้มีความสุขได้  และคำถามหนึ่งที่สำคัญเพื่อตรวจว่าท่านๆ ทำถูกหรือไม่คือ " วันนี้ท่านมีความสุขแล้วหรือยัง "  ถ้ามีแสดงว่าท่านเลือกทางเดินที่ถูกต้องสำหรับท่านแล้ว(ถึงจะไม่ถูกใจตนและคนอื่นรอบข้าง)  หากไม่แสดงว่าท่านเลือกทางเดินให้ตนเองไม่ถูกต้อง.. ง่ายแบบนั้น อย่าลืมยอมรับในความจริงข้อนี้ สิ่งสำคัญของชีวติการเป็นตันตระ  คือ ความสุขของท่านเอง

เด็กใหม่ คงยังไปไม่ถึงตรงนั้นฉะนั้นคงยังอยู่แค่ถูกใจและถูกต้อง  ในสี่สีนั้น(สีดำ)อาจจะได้เปรียบหน่อยตรงที่ถูกใจไม่มีในกลุ่มนี้ทำให้ถูกสั่งให้เดินถูกทางได้ง่ายกว่าเพราะทำตามสั่ง  ส่วนในสีอีกสามนั้น ถูกต้องถูกชี้ให้ได้ยินจากผู้นำแล้วเสมอ ๆ เพียงแต่ว่านู๋ๆ เชื่อที่จะเดินตามมันไปหรือไม่ แค่นั้นเองเพราะสิ่งที่ถูกชี้ให้เดินฟังแล้วโดนส่วนมากมักไม่ค่อยถูกใจ  พอฟังท่านชี้ก็ไม่ทำตามเพราะไม่อยากทำสุดท้าย ทุกข์ใจ  แล้วก็มาขอคำชั้ใหม่เสียเวลาไปหลายปี นู๋ ๆ ไม่รู้หรอกว่าคนที่รู้ตอนจบก็บอกไม่ได้ทุกอย่างหรอกเพราะบอกไปเร็วเกินเวลาอันควรก็มีแต่เสียมากกว่าได้  นี้แหละที่มาของคำว่า " ศรัทธา "

ทุกวันที่ห้าเดือนห้าผมเอาคำนี้มาบอกทุก ๆ คนเสมอว่า "จงถือขนมกลับบ้านไม่ใช่ถือถาด " นะ

ในเมื่อมันอยู่ในความดูแลของผม...

ถึงเหล่าดำทั้งหลาย...

ไม่รู้เพราะอะไรเวลามีปัญหาหรือเคสทีไร มันต้องมีสีนี้เข้าไปเอี่ยวซะเกือบทุกที ผมยิ่งทำงานกระดาษผมไม่ค่อยจะทันอยู่ ไม่มีเวลามาบ่น..

ฉะนั้น สั่ง  ละนะช่วยสงบลงหน่อย  "อย่าคิด" ผมสอนเสมอว่าเป็นดำอย่าเอาความคิดและอารมณ์มาดำเนินชีวิต  รูปธรรม  เอาไว้และที่สำคัญสุดอย่าเอาความคิดและอารมณ์มาตัดสินใจแทนเจ้าบ้านและผม หรือคิดว่าผมควรรู้หรือไม่รู้อะไร..ซึ่งข้อนี้เกลียดมากๆ   เป็นนักรบรอนายสั่งอย่าเป็นนายตนเองและเป็นนายผู้อื่นมิฉะนั้นคำว่าภัคคี ภัคดีต่อใครภัคดีตนเองหรือภัคดีนาย ในเมื่อนายยังไม่สั่งทำไมถึงตัดสินใจเอง..ถูกมั้ย????

อ้ายเจ้าพวกนี้ นิ ผมยิ่งยุ่งๆ อยู่...

ผมเตือนละนะ มีอีกผมจะตืบ ละนะ....

รึ เราจะเข้า อปิตะที่ 1 อีกแล้วนะ..

ทุกข์ในแบบมนุษย์ที่หาเข้าตนเองเพื่อศึกษามาหลายรูปแบบ ไม่ว่า  รวย จน หนี้ ล้ม ลุก ทรยศ รัก โลภ โกธร หลง และอะไรอีกหละนึกไม่ออก  ศึกษามาก็เยอะจนเจอวิมุฒติตามสะภาพ จะเหลือก็คงอีกอย่างที่ต้องรอเวลาให้มันมาเองคือ ป่วย และละสังขารไป

หลายเดือนมานี้ป่วยลงเรื่อย ๆ ตอนแรกคิดว่าเหตุเพราะเปลี่ยนรัง เริ่มทำรังตนเองใหม่จึงเสียศูนย์แต่ตอนนี้ชักแน่ใจว่าจุดหมายปลายทางคงเริ่มนับถอยหลังแล้ว เมื่อมองดูสีสร้อยข้อมือตนเองและถามความหมายของสีนั้น ๆ ก็ได้เข้าใจ เมื่อเข้าใจจะได้เดินต่อไปให้ถูกต้อง  ผมไม่กลัวที่จะตายซักกะตี๊ด ไม่ยึดติดอะไร เป็นวินาทีนี้ก็ได้ วินาทีหน้าก็ได้ เพราะอย่างไรมนุษย์ก็ต้องตายอันนี้เป็นเรื่องหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น..ป่วยก็อีกแหละ หนีไม่พ้น และในเมื่อหนีไม่พ้นจะทุกข์ไปยัย  ได้เห็นเพื่อนมนุษย์ป่วยเป็นมะเร็งบ้าง ตายไปแล้วบ้าง อะไรๆ บ้างก็เคยถามกับตนเองว่าถ้าตนเองป่วยแบบนั้นบ้างจะทำอย่างไร? จะทุกข์ใจมั้ย?

หลายๆ เดือนนี้รู้สึกแย่กับร่างกายด้วยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นนะ ความทรมานที่รู้สึกเกือบทุกย่างก้าว รู้แค่บางอย่างเกิดขึ้นแต่อะไรหละ ? ต่อมเสพหรืออยาตนะสื่อกับธรรมชาติหายไปซึ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าใจมากสำหรับผมที่ชอบเดินดมธรรมชาติทำให้ต่อมหงุดหงิดทำงานตะหงิดๆ มาหลายเดือน ... เมื่อวานเดินไปถามเจ้าบ้านซะเลยว่าคงไม่ใช่ป่วยธรรมดาซะแล้ว หรือเวลานับถอยหลังจะเริ่มเดิน เพื่อไปให้ถึงจุดหมายแบบช้าๆ คำตอบที่ได้รู้ กลับทำให้รู้สึกเข้าใจในตนเอง พอใจแล้วที่ได้รู้ มีสุขแล้วที่ได้รู้ 

เคยถามตนเองว่าถ้ารู้ว่าตนเองป่วยมากๆ ทรมานจะรักษาตนเองมั้ย คำตอบที่ได้ทุกครั้งก็คือ จะรักษาทำไมหละอย่างไรมันก็ต้องตายนี้น่า รักษาโรคนี้เพื่อเป็นอย่างอื่นต่อ และสุดท้ายก็ต้องถึงคำว่าตาย

แล้วความทรมานหละจะรักษามั้ย คำตอบของตนเองก็คือ ตามสภาพเพราะมันต้องเป็นไป

เมื่อเข้าใจได้ดังนั้น ก็จะได้อยู่วิมุฒติตามสะภาพต่อไป ถึงแม้อยาตนะส่วนที่รักมากจะหายไปแต่ก็ต้องวางลงและหาส่วนสนุกอย่างอื่นทำต่อ

หลังจากนี้คงต้องวางความรู้สึกคนรอบข้างลงมากขึ้น คงต้องจากมากขึ้นเพราะสังขารไม่ค่อยดี ก็เป็นโอกาสให้ได้ศึกษาสิ่งที่เคยอยากรู้ดูว่าเวลาสังขารไม่อำนวย อยาตะไม่อำนวย คนเดิมที่เคยเข้าใจตนเองและสงบได้ตลอดจะกระเพือมขนาดไหน และจะยังคงสุขในตนเองได้มั้ย  ... แล้วจะมาบอกตอนถัด ๆ ไป

เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่อยากให้เป็นอะไรไปตอนนี้ ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง กำลังกาย และใจ แข็งแรง พึงทราบนะคะว่าท่านasinatantra ไม่สบาย ขอให้ละครทุกเรื่องที่ท่านดู ทำให้วิญญาณ เข้มแข็ง แต่ก็ต้องนอนแต่หัวค่ำ เพื่อร่างกายจะได้แข็งแรง แต่กว่าละครจะจบ เกือบ 5 ทุ่ม สงสัยจะหัวค่ำไม่ได้ซะแล้ว  เอาเป็นว่า ขอให้หายไว ๆ นะคะ จะได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ของท่าน อีก

T-T    หายไวๆนะคับ ท่านเขียนเสียจนใจหายอย่างไรไม่รู้

ลูกหมาดำตาบอด

อย่าจิ อย่าจิ อย่าเขียนอะไรซึ้ง ๆสิ ผมไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไรหรอก  ตาย  สำหรับผมคือกลับไปหาพ่ออันเป็นที่รัก  ผมไม่กลัวไม่เสียใจเลยซักกะตี๊ดดดด ..จริงๆ นะ ไม่ต้องหวงผมเลย  แล้วการป่วยตายมันก็ต้องมีทรมานบ้าง เป็นเรื่องที่แค่ต้องทำวามเข้าใจเท่านั้นเอง...ผมคงจะเขียนบ่น เศร้าไปหน่อย  ขอโทษทีน่าาาาาา

ยอมรับว่า สิ่งที่รู้สึกเสียดายที่มันหายไปคือ อยาตนะ เดี่ยวกับธรรมชาติ  ผมรักมันมากผมชอบได้ยินใบไม้กระทบกัน ได้กลิ่นสายลมที่พัดมาจากต่างถิ่น เสียงนกเสียงสัตว์คุยกันในแบบของพวกเค้า รากไม้และพลังงานต่างๆ ของธรรมชาติที่เชือมโยงกันทั้งโลกใบนี้ ฮือๆๆๆ  มันหายไปกับการป่วยนี้ซะเฉยๆ หลงเหลือแต่ตัวรู้แค่นั้นเอง...

แต่ผมก็จะพยายามหาอย่างอื่น ลั่นล่า ทำของผมต่อไป เช่นจับเจ้าพวกสีดำแขวนแล้วเฆี่ยนเล่นแก้หงุดหงิด ดีมะ!!!55555   ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงปรับสังขาร วิญญาณ จิต -ของผมให้เดินต่อไปชิน ๆ กับร่างแบบนี้ ...

แหมมมม  เขียนถึงผมซะ ซึ้ง...รักผมกันใช่ม่าาาาา

นึกขึ้นได้ว่า เขียนไว้ไม่กระจาง ผมยังไม่ซี้ ม่อง เท้ง ไปในปีสองปีนี้หรอกน่าาาาา

ยังอยู่ป่วนคนอื่น ๆ อีกหลายปี๊๊๊ ฮี่ ฮี่ ฮี่

ขอให้ท่านหายเร็วๆนะคะ หนู เห็นท่านดูเหนื่อยๆเหมือนกันบางครั้งเจออยากถามท่านนะ แหะๆ แต่ไม่กล้าถามได้แต่ห่วงท่านขอให้หายเร้วๆนะคะ  หยุดสองวันท่านคงได้พักผ่อนเต็มที่นะคะชอบมองเวลาท่านยิ้มมากเลย

ไม่เคยรู้ว่าท่านหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เมื่อมีข้อข้องใจที่ต้องการความช่วยเหลือก้อมักจะได้รับคำแนะนำที่ดีดีทุกครั้ง และทุกครั้งที่ได้อ่านข้อความของท่านก้อจะมีอะไรดีดีให้คิดเสมอ พออ่านความเห็นที่ 487 แล้วรู้สึกเหมือนคนที่นับถือไม่สบาย ขอให้ท่านหายไวไวนะขอรับจะได้มีข้อคิดดีดีไว้สั่งสอนต่อไป

ผ่านมาอ่านทุกความปราถนาดี ก็ ขอบใจทุกคน ครับ..

ก็ดีขึ้นมาแล้ว ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าบ้านในการซ่อมวิญญาณในคราวนี้ กำลัซ่อมเครื่องยนต์อยู่ครับ เริ่มพูดรู้เรื่องแล้วครับ ทรมานน้อยลงแล้ว..

นึกไปก็ขำดีกับร่างกายตัวเอง  ตัวเองยังไม่อยากอยู่กับตัวเองเลยแล้วใครจะอยากอยู่กับผม แต่ทั้งนี้ก็เข้าใจตัวเองอีกละว่าไม่อยากอยู่ที่นี้ซักเพียงใด...นึกแล้วก็ขำ

ผมยังอยู่ครับ เวลาของผมยังมีอยู่หลายปีทีเดียว มีเวลาชี้ทางให้คนยืนได้ด้วยตนเองต่อไป  เพื่อวันหนึ่งหากต้องจากไปตามที่ปู่ ๆ ล้อผมว่าจะทำรูปปั้นถือ จินโทนิค ปิดป้ายจอมป่วนให้!!!

ไม่แน่นะครับ เจ้าบ้านกับ 4Kings Co.,Ltd ลงมือซ่อมเครื่องให้คราวนี้ ผมอาจจะกลับมา กิ๊บ เก๋ ยู เร ก้า กว่าเก่าอีกนะคร๊าบบบบบ  แต่ตอนนี้ขอเดี็ยงต่ออีกซักระยะ หากคุยกับใครแล้วดูเอ๋อๆ น้ำลายยืด ๆ ขออภัยไว้ล่วงหน้ามาณ ที่นี้ ครับ

เมื่อวาน เห็นท่าน แล้ว สดใส ปิ๊ง ปั๊ง ดีใจจังเลย แต่ว่าพอเวลาผ่านไปสักไม่น่าเกินอีก 20 นาที ท่าน ก็เดินมาอีก แต่ทำไมชุดไม่เหมือน กัน  ว๊า ดูผิดอีกและ เมื่อไหร่จะแยก คู่แฝด อภืนิหารคู่นี้ได้สักที

จริงเหรอครับ เหมือนกันเหรอ ผมได้ยินคนพูดให้ได้ยินบ่อย ๆ เรื่องหน้าเหมือน ..แหมม หน้าเหมือนคนที่เด็กกว่าก็ดีสิครับ..

หยุดสามวันคราวนี้ได้มีโอกาสอยู่บ้านคนเดียว กับสมุนคู่ใจอีกสองหน่อ ก็รู้สึกสงบมาก หลังจากท่าน ๆ คุรุผู้เป็นที่รักเหนือชีวิต ออกแรงให้ใสจำนวนมหาศาลมาซ่อมวิญญาณให้ผมในคราวนี้ ผมนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งซึ้งในความเมตตาที่ท่านให้มา เพราะท่านเมตตาผมเหลือเกินให้เดินให้จบเกมชีวิตนี้และพาทุกตันตริกที่มีวาสนาเจอกันในชาตินี้กลับบ้านให้ได้..ถ้าผ่านการแห้งตายในครานี้มาได้  ผมมีเวลาชีวิตอีกกี่ปีผมก็จะพยายามใช้สิ่งที่ท่านให้มา ชัก จูง ลาก ตันตริกทั้งหมดกลับบ้านให้ได้ เพราะผมคงไม่กลับมารับอีกแล้ว...

เมื่อเช้าเอาต้นกล้าข้าวของพิธีสีขาวในเดือนห้ามาปลูกที่บ้านตรงที่มีดินเหนียว ๆ ผมไม่มีแรงขุดดินลงไปแต่ก็จะเพียรรดน้าให้เยอะๆ นะ  อยากเห็นว่าต้นข้าวมันจะขึ้นได้หรือไม่ในกรุงเทพนี้ ผมก็จะพยายามไม่สนใจมันมากนักเพราะเป็นคนมือร้อนจับต้นไม้ทีไรต้นนั้นแห้งตายไปเลย ..ลองดูนะถ้ามีข้าวออกมาจะเอากลับไปเทวาลัยเพื่อหุงแบ่งกันกินว่า เป็น " กล้า " ของสีขาวที่อุตาสาห์ตีความพิธีได้ประทับใจผมว่าอย่างน้อย เวช ก็ไม่ตายหมดซะทีเดียว...

เอาหละต้องอาบน้ำปะแป้งไปหาหมอตามนัดตรวจจมูกจอมทรยศหละ  บางทีนึกขำว่า ผมเป็นภูมิแพ้ แพ้โน้นแพ้นี้เพราะหายใจเข้าไป กลับมานึกถึงวิถีหาเหตุที่ผมถนัด..เมื่อรู้ว่าหายใจเข้าไปแล้วแพ้ ก็ต้องหยุดหายใจสิจริงมั้ย...5555555555  ทำได้มั้ยละนั้น!!

ผมก็จะพยายามใช้สิ่งที่ท่านให้มา ชัก จูง ลาก ตันตริกทั้งหมดกลับบ้านให้ได้

ขอบคุณครับ

ตันตริกทั้งหมดกลับบ้านให้ได้ เพราะผมคงไม่กลับมารับอีกแล้ว...

หนูซาบซึ้งในพระคุณของท่านมากค่ะ...คงไม่มีอะไรที่จะตอบแทนความเมตตาของท่านได้หมด

******

..มารับกลับบ้าน..

คำนี้มันช่างอบอุ่นจริงๆ เลย

ตั้งแต่เด็กๆ ไม่กี่ขวบ เวลาดูหนังพวก E.T หรือ กาเหว่าที่บางเพลง หนูชอบรู้สึกว่า เรามาจากโลกไหนหนอ... มองขึ้นไปบนฟ้าตอนกลางคืนแล้วชอบคิดว่า... เรามาจากดาวดวงไหนหนอ

(เคยคิดเพี้ยนๆ แม้กระทั่งจะทำสมาธิติดต่อกับมนุษย์ต่างดาว)

เกือบ 20 ปีผ่านมา ความสงสัยมากมายเริ่มรู้สึกถูกเติมเต็ม... คำถามมากมายที่เคยสงสัยก็ได้มีผู้ตอบ

หนูได้มารู้จักที่นี่ ก็เพราะคำสอนของท่านasinatantra และท่านเจ้าบ้าน ผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์นี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้น

อยู่ที่นี่มาไม่รู้กี่ร้อยชาติ

เพื่อรอชาตินี้ให้ท่านมารับกลับบ้าน ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ

******

คนบางคนเกิดมาเพื่อจะตายไปโดยที่ไม่มีความหมายอะไรต่อคนอื่นมากนัก

แต่การดำรงอยู่ของท่าน asinatantra มีความหมายต่อผู้คนอีกนับร้อยพัน ทั้งพวกเราเหล่าตันตริก...และมนุษย์ที่ยังไม่มีวันหมดทุกข์ในโลกใบนี้

ขอบพระคุณท่านเจ้าบ้านค่ะ

ที่ท่านเมตตา ทำทางลัดกลับบ้านให้ พวกเรา